Η αγωνία για τη μορφή της Νέας Ελλάδας, σύμφωνα με το συνεδριακό σύνθημα του βασικού κυβερνητικού πυλώνα, σαν να μετριάζεται κάπως. Προβάλλουν διάφορα χαρακτηριστικά και μορφές στο βάθος ή και κοντύτερα. Οπως, το μήκος του αγωγού ΤΑΡ, ο κάπτεν Γουέι, οι Ρώσοι, η κλειστή κρατική τηλεόραση μέχρι το ψιλόχοντρο κοσκίνισμα των νέων εκλεκτών, τα πρωτογενή πλεονάσματα που παλεύουν με τις «μαύρες τρύπες» του ΕΟΠΥΥ και άλλων οργανισμών στα... μαρμαρένια αλώνια.
Αυτό το Νέα, στην παρούσα συγκυρία, ακούγεται κάπως σαν το Νέα Ιωνία, Νέα Αλικαρνασσός, Νέος Μαρμαράς, Νέος Πανιώνιος, δηλαδή σαν κάτι εις μνήμην, ως κάτι που χρεοκόπησε ή καταστράφηκε και στη γεωγραφική θέση του ή τη νομική υπόστασή του, αφού αυτή δεν αλλάζει, αρκεί η ευκολία της προσθήκης ενός ελπιδοφόρου επιθετικού προσδιορισμού. Πλησιάζουμε στα πρωτογενή πλεονάσματα, είπε ο πρωθυπουργός, την ώρα που το ανώτατο προσωπικό του υπουργείου Υγείας και των φορέων του εκπαραθυρώθηκαν, προφανώς και γιατί οι οικονομικοί στόχοι των προϋπολογισμών δεν επιτυγχάνονται και δεν προκύπτουν τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα «σώσουν» την οικονομία, άσχετο για το πόσους -έτσι κι αλλιώς- ευάλωτους μπορούν να αφανίσουν.
