Η ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη Νέα Διεθνή Τάξη

Η σημασία της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ

Του Τάκη Φωτόπουλου

Η Δύση (δηλαδή ΝΑΤΟ, ΕΕ και κoμπανία), όπως βέβαια αναμενόταν, ξέσπασε σε πανηγυρισμούς με την πτώση του «τυραννικού» καθεστώτος Άσαντ και τη δήθεν «δημοκρατικοποίηση» της Συρίας. Και, φυσικά, οι «ανεξάρτητες» δυτικές τηλεοράσεις (που έχουν σήμερα εργολαβικά αναλάβει- και πολύ αποτελεσματικά- τον ρόλο της μαζικής πλύσης εγκεφάλου των λαών!) έχουν επιδοθεί τώρα σε ένα όργιο «αποκαλύψεων» για το «τυραννικό» καθεστώς στη Συρία, σε αντίθεση βέβαια με τα «σουπερ-δημοκρατικά» δυτικά καθεστώτα! Όμως, τι σημαίνει στην πραγματικότητα η πτώση του καθεστώτος Άσαντ και οι αντίστοιχοι (όχι τυχαίοι!) δυτικοί πανηγυρισμοί;

H πτώση του καθεστώτος Άσαντ δεν ήταν βέβαια απλώς το αποτέλεσμα της άμεσης ή έμμεσης ΝΑΤΟϊκής επίθεσης κατά του καθεστώτος, αλλά -εξίσου σημαντικά- και της βαθμιαίας αποχώρησης από τη Μέση Ανατολή της Ρωσίας. Η αποχώρηση αυτή ήταν συνέπεια της ρωσικής οικονομικής κρίσης που οδήγησε στην αδυναμία της Ρωσίας να συνεχίσει να στηρίζει μαζικά τα αντι-δυτικά (εθνικο-απελευθερωτικά κ.λπ.) καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν, όπως θα προσπαθήσω να δείξω σύντομα, η μετατροπή ολόκληρης της Μεσογείου, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (Β’ ΠΠ), σε μια Pax Americana, δηλαδή σε μια περιοχή απόλυτα ελεγχόμενη, πολιτικο-στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ, και οικονομικά από την παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, την οποία ελέγχουν οι μεγάλες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία κ.λπ.).

Το αποκρουστικό πρόσωπο της Νέας Τάξης Πραγμάτων (Ο δυστοπικός ‘wokπολιτισμός’ των ανθρωποεκκολαπτηρίων)

Του Κώστα Λάμπου

«Αν δεν σε ενδιαφέρει αν είσαι άνδρας ή γυναίκα,

θα σε ενδιαφέρει αν είσαι Έλληνας, ή Τούρκος;»

Παντελής Σαββίδης 

«Χωρίς πραγματικότητα και χωρίς αλήθεια,

δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία»

Silvia Guerini 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ραγδαία αύξηση του ενδιαφέροντος των Big Tech καθώς και των Big Finance οικονομικών γιγάντων, όπως η Amazon, η Microsoft, η Facebook, η Google, η Corteva, η Bayer, η Monsanto, η Cargill, το Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς, η Syngenta, η BlackRock, η Vanguard και η και Silicon Valley, σε συνεργασία πάντα με το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα Pentagon, για την αγορά τεράστιων εκτάσεων γεωργικής γης, με το πρόσχημα να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του διατροφικού προβλήματος του πλανήτη με υποτίθεται «φιλικές προς το κλίμα λύσεις», «βοηθώντας τους αγρότες» και «ταΐζοντας τον κόσμο». Αλλά αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ο επανασχεδιασμός της ιμπεριαλιστικής διατροφικής στρατηγικής, και όχι μόνο, σε συνθήκες επανεκκίνησης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης a la Great Resett^[1] που θυμίζουν την παλιά χρεοκοπημένη ‘πράσινη επανάσταση’. «Μια ολοκληρωτική κατάρριψη των προηγούμενων μορφών ύπαρξης βρίσκεται σε εξέλιξη: πώς έρχεται κανείς στον κόσμο, βιολογικό φύλο, εκπαίδευση, σχέσεις, οικογένεια, ακόμη και η διατροφή που πρόκειται να γίνει συνθετική»^[2].

Μια στρατηγική που αποβλέπει σε μια «ενιαία παγκόσμια γεωργία» με όρους agrotech, που θα ανήκει ως ατομική ιδιοκτησία στα μέλη αυτού του μπλοκ εξουσίας και θα στηρίζεται σε γενετικά τροποποιημένους σπόρους, σε μια γεωργία χωρίς αγρότες, που θα προσφέρει, μέσω μιας κεντρικά αλγοριθμικά ελεγχόμενης αγροδιατροφικής αλυσίδας, προϊόντα στη μορφή πρώτης ύλης, αλλά και τρόφιμα, από το χωράφι, ή από το εργαστήριο μέχρι το λιανικό εμπόριο και το νοικοκυριό, που σημαίνει απόλυτη εξάρτηση του στομαχιού μας από κάποια κεντρική εξουσία, που γνωρίζει πως όποιος ελέγχει το στομάχι μας ελέγχει, το μυαλό μας και συνεπώς την συμπεριφορά μας.

H Υπερεθνική Ελίτ παίζει την παγκόσμια ειρήνη για να επιβάλει την κυριαρχία της

Του Τάκη Φωτόπουλου

1. Τα τελευταία γεγονότα στη Μέση Ανατολή, που φανερώνουν ότι οι Σιωνιστές και οι σύμμαχοί τους στην Υπερεθνική Ελίτ δεν πρόκειται να σταματήσουν τη μαζική σφαγή στην Γάζα, αν δεν συντρίψουν ολοκληρωτικά την Παλαιστινιακή Αντίσταση, είναι απόλυτα ενδεικτικά για τη μορφή της Νέας Διεθνούς Τάξης που θέλουν να επιβάλλουν.

2. Δεδομένου μάλιστα ότι η μαζική αυτή σιωνιστική αντεπίθεση, που δεν πρόκειται να σταματήσει εάν δεν επιτύχει το στόχο της, δηλ. την επιβολή της σιωνιστικής επικυριαρχίας στη Μέση Ανατολή και -έμμεσα- στην ίδια τη Νέα Διεθνή Τάξη, είναι φανερό ότι αυτό που παίζεται δεν είναι πια ποιος θα είναι ο επικυρίαρχος στη Μέση Ανατολή με τις καθοριστικές πλουτοπαραγωγικές πηγές της, αλλά ποιος θα είναι ουσιαστικά ο νέος παγκόσμιος επικυρίαρχος: η Υπερεθνική Ελίτ (με αποκλεισμό βέβαια της ρωσικής και της κινεζικής ελίτ, που θα περιορίζονταν σε έναν ετεροκαθοριζόμενο ρόλο) ή -εναλλακτικά- θα εδημιουργείτο μια Νέα πολύ-επίπεδη Διεθνής Τάξη που θα εξέφραζε πιο πιστά τον σημερινό παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων.

3. Φυσικά, το «παιχνίδι» αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, αφού από την έκβαση του θα κριθεί η ίδια η παγκόσμια ειρήνη και γι’ αυτό άλλωστε ο παγκόσμιος Σιωνισμός κάνει αυτόν τον λυσσαλέο αγώνα, για να επιβληθεί στη Μέση Ανατολή, αφού ξέρει πολύ καλά ότι από την έκβαση του πολέμου αυτού θα κριθεί η ίδια η τύχη της ΝΔΤ και όχι βέβαια από την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, που ήταν ένας καθαρός αντιπερισπασμός για να απασχολούν εκεί τη Ρωσία, μέχρι να επιβάλουν τη θέληση τους στην καθοριστική Μέση Ανατολή…

Οι στόχοι του κεφαλαίου μεταμφιεσμένοι σε «ατομικά δικαιώματα» στην εποχή του «ίντερνετ των σωμάτων»

Του Μάκη Παπαδόπουλου

Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Πριν από λίγες μέρες, ένας από τους ισχυρότερους καπιταλιστές στον κόσμο, ο Ιλον Μασκ, ανακοίνωσε την επιτυχή εμφύτευση ενός μικροτσίπ σε ανθρώπινο εγκέφαλο που μπορεί να «διαβάζει» τις σκέψεις ενός τετραπληγικού και να μεταδίδει εντολές σε συσκευές, όπως ο υπολογιστής και το κινητό τηλέφωνο. Η εταιρεία του, η «Neuralink», δεν είναι η μοναδική που πειραματίζεται και αναπτύσσει αντίστοιχες τεχνολογικές εφαρμογές.

Γενικότερα περνάμε με γρήγορα βήματα από την εποχή του ψηφιακού μετασχηματισμού της οικονομίας στην τεχνολογική εποχή της «πολυτροπικής τεχνητής νοημοσύνης». Το ίντερνετ των πραγμάτων (internet of things) είναι ήδη πραγματικότητα. Με το κινητό μας μπορούμε πλέον να ενεργοποιήσουμε τις «έξυπνες συσκευές» του σπιτιού μας (π.χ. ψυγεία, τηλεοράσεις) που είναι συνδεδεμένες στο διαδίκτυο. Τώρα προχωράμε στην άμεση αλληλεπίδραση και διασύνδεση μεταξύ ανθρώπων, διαδικτύου και «έξυπνων μηχανών». Μεταβαίνουμε δηλαδή στο ίντερνετ των σωμάτων (internet of bodies).

Ηδη φοράμε «έξυπνα ρολόγια» και συσκευές που συνδέονται με το διαδίκτυο και παρακολουθούν πλευρές της σωματικής μας λειτουργίας (π.χ. τα καθημερινά μας βήματα, τους παλμούς μας). Τώρα η εφαρμοσμένη έρευνα εστιάζει στα εμφυτεύματα άμεσης σύνδεσης του ανθρώπινου εγκεφάλου με το διαδίκτυο. Και όπως είναι αναμενόμενο, δυναμώνει η σχετική δημόσια συζήτηση.

Οι περισσότερες αστικές αναλύσεις προβάλλουν το νέο τεχνολογικό άλμα ως τη θαυματουργή λύση για τα προβλήματά μας, ενώ ορισμένοι επιστημονικοί φορείς και επιτροπές βιοηθικής αναδεικνύουν τους νέους κινδύνους.
Ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης από το μονοπωλιακό κεφάλαιο

Το ουσιαστικό ζήτημα είναι ποιος και για ποια συμφέροντα καθορίζει τον προσανατολισμό, την ανάπτυξη και την αξιοποίηση κάθε νέας τεχνολογίας, όπως σήμερα της πολυτροπικής τεχνητής νοημοσύνης.

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ για την αιματηρή υποστήριξη της Ελληνικής Κυβέρνησης στα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ και για μία «εθνοκεντρική» ανάπτυξη με δίκαιη κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου

ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ

—Την ώρα που στην Γάζα η συντριπτική πολεμική μηχανή του Ισραήλ ισοπεδώνει εν ριπή οφθαλμού ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, ουσιαστικά ολόκληρη τη Γάζα, για να τιμωρηθεί ο ατίθασος στους κατακτητές λαός της,
—την ώρα που με τον πλήρη αποκλεισμό συντελείται συλλογική τιμωρία έναντι ενός ολόκληρου πληθυσμού (πράγμα που συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου στην ιστορία, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να συγκαλύψουν οι Σιωνιστές εγκληματίες πολέμου αλλά και ολόκληρη η Δύση),
—ο Μητσοτάκης, «πρωθυπουργός» μιας «πολιτισμένης» και «δημοκρατικής» χώρας, σφιχταγκαλιάζεται με τον γκάνγκστερ-εγκληματία Μπένζαμιν Νετανιάχου. Με αυτόν τον τρόπο επιλέγει η ελληνική κομπραδόρικη ελίτ να δείξει την αμέριστη υποστήριξή της στα πολλαπλά εγκλήματα του κράτους-τρομοκράτη Ισραήλ. Αλλά και όχι μόνο.

Όταν ακόμα και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ αναγκάστηκε να επισημάνει ότι «η επίθεση της Χαμάς δεν συνέβη εν κενώ», αναφερόμενος συνοπτικά στο καθεστώς απάρτχαϊντ στο οποίο ζουν οι Παλαιστίνιοι (βλ. τελευταία ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ) και ότι οι Ισραηλινοί δεν δικαιούνται να διαπράττουν εγκλήματα έναντι του Παλαιστινιακού λαού —προκαλώντας την «οργή» των Ισραηλινών εγκληματιών— ο Μητσοτάκης, πέρα από τη συμβολική συμπαράταξή του, δίνει γη και ύδωρ στον αμερικανικό στρατό, ο οποίος αναπτύσσει τις δυνάμεις του στην περιοχή για παν ενδεχόμενο, διότι βέβαια μια γενική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή είναι ίσως περισσότερο πιθανή παρά ποτέ σήμερα.

Άραγε ποια εξουσιοδότηση έδωσε ο Ελληνικός λαός στον Μητσοτάκη να τολμά να εκστομίζει «Αγαπητέ Μπίμπι… θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος. Μπορείτε να υπολογίζετε στην υποστήριξή μας, τη βοήθειά μας»; Με τι περίσσιο θράσος τολμά να βάζει «διατίμηση» στο λεγόμενο ανθρωπιστικό κόστος; Έχει καταλάβει ο γόνος αυτός οικογένειας επαγγελματιών πολιτικών που έγινε πρωθυπουργός μόνο χάρη στο επώνυμό του ότι αν αύριο καταδικαστούν οι Σιωνιστές σαν εγκληματίες πολέμου θα είναι και αυτός υπόδικος και ότι κανένας δεν ελέγχει για πάντα τον τροχό της Ιστορίας;

Προς μια Νέα Διεθνή Τάξη αυτόνομων λαών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕΚΕΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2023¹

Προς μια Νέα Διεθνή Τάξη αυτόνομων λαών

Ο Ελληνικός λαός καλείται για άλλη μια φορά (τώρα πια που… «εκπολιτιστήκαμε», τακτικά, ανά τετραετία) να εκλέξει την κυβέρνησή του για την επομένη τετραετία, όπως κάνουν όλοι οι «πολιτισμένοι» λαοί της Δύσης.

Όμως αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι έτσι δίνεται η ευκαιρία στον «λαό» για τη δημιουργία συνθηκών σημαντικής κοινωνικής, ή έστω πολιτικής, αλλαγής. Οι βασικές συνθήκες που καθορίζουν την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική διαδικασία δεν πρόκειται βέβαια να αλλάξουν, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Και αυτό διότι οι συνθήκες αυτές έχουν ήδη ενσωματωθεί στο οικονομικό και πολιτικό/πολιτιστικό γίγνεσθαι μέσα από την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ² κλπ.

Ακόμη δηλαδή και αν εκλέγονταν στην κυβέρνηση κόμματα που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν σκοπό απλώς τη διαχείριση της χώρας με βάση τις εντολές της Υπερεθνικής Ελίτ, είναι τέτοιες οι δομές εξάρτησης οι οποίες δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά, που είναι ελάχιστοι αν όχι μηδαμινοί οι «βαθμοί ελευθερίας» με βάση τους οποίους θα κινείται η νέα κυβέρνηση, όποιο κόμμα και αν νικήσει από τα υπάρχοντα, ακόμη και το ΚΚΕ. Εκτός βέβαια εάν την επόμενη μέρα της εκλογής του αποχωρούσε από όλους τους θεσμούς της εξάρτησης, δηλαδή τους θεσμούς που ενέταξαν τη χώρα στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ)!

Πού πάει η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

Του Τάκη Φωτόπουλου

Μέχρι σχεδόν τις αρχές αυτού του αιώνα (που σηματοδοτούσε και μια νέα χιλιετία) φαινόταν ότι η Νέα Διεθνής Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ) είχε παγιωθεί για καλά στον καπιταλιστικό κόσμο και επομένως και στη Γη ολόκληρη, που σήμερα, άμεσα ή έμμεσα, είναι πια καπιταλιστική—εκτός από μικροεξαιρέσεις τύπου Β. Κορέας, που είναι περισσότερο απολιθώματα του παρελθόντος παρά τα σημάδια του μέλλοντος το οποίο ανατέλλει. Και αυτό γιατί η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς (με διάφορες παραλλαγές) είναι σήμερα κυρίαρχη παντού, από τη Δύση μέχρι την Ανατολή και από τον Βορρά στον Νότο.

Και αυτό, παρά τις διάφορες παραλλαγές που ουσιαστικά απλά παριστάνουν ότι εκφράζουν ένα εναλλακτικό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα (συνήθως κάποιο κατάλοιπο κοινωνικού πειραματισμού όπως η σημερινή «κομουνιστική» Κίνα). Πράγμα βέβαια που είναι αδύνατο όταν η οικονομία μιας χώρας είναι πλήρως ενσωματωμένη στην παγκόσμια οικονομία της αγοράς και επομένως είναι οι διεθνείς επενδύσεις και το εξωτερικό εμπόριο (δηλαδή βασικά οι πολυεθνικές επιχειρήσεις) τα οποία παίζουν, άμεσα ή έμμεσα, καθοριστικό ρόλο στον τρόπο κατανομής των παραγωγικών πόρων της (όπως βασικά γίνεται ακόμη και στην «κομουνιστική» Κίνα). Δεν είναι λοιπόν περίεργος ο «μεσοβέζικος» ρόλος της Κίνας στη σύγκρουση μεταξύ των ΝΑΤΟϊκών χωρών της καπιταλιστικής Δύσης και της (μη ΝΑΤΟϊκής) Ρωσίας – που όλες όμως είναι βέβαια κατά βάση παραλλαγές της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς¹.

Εμείς πεθάναμε...

Βασιλιάδες, Ιουλιανά, Μάης ’68, και η Νέα Διεθνής Τάξη

Του Τάκη Φωτόπουλου

Η κηδεία του Κωνσταντίνου έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς διανοουμένους κ.λπ. να πάρουν θέση κατά του αναχρονιστικού θεσμού της βασιλείας. Καθυστερημένα βέβαια, όταν τον καιρό που ο λαός είχε κατέβει στους δρόμους και μάτωνε στα περίφημα Ιουλιανά, με το σύνθημα «Πάρ’τη μάνα σου και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός», αυτοί με άλλα ασχολούνταν! Είτε δηλαδή ποιούσαν τη νήσσαν, μέχρι να δουν ποιος τελικά θα επικρατούσε, είτε απλά τάσσονταν άμεσα ή έμμεσα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν η φανερά ανερχόμενη νέα (καθεστωτική) δύναμη.

Όμως τι πραγματικά κρινόταν το 1965, που ουσιαστικά καθόρισε την τύχη του Ελληνικού λαού μέχρι σήμερα, όπου τα καθεστωτικά όργανα προσπαθούν με κάθε τρόπο τώρα να πείσουν τον λαό ότι «ενίκησε», με το να ξεφορτωθεί τον βασιλικό θεσμό; Και πώς εξηγείται αυτό, όταν ήταν βέβαια πάλι οι ξένοι που επέβαλαν τη βασιλεία στον Ελληνικό λαό, όταν εξεγέρθηκε να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό διακόσια χρόνια πριν; Και γιατί άραγε οι ξένοι «προστάτες» μας που «σκιζόντουσαν» άλλοτε να μας φέρουν τη βασιλεία, σήμερα —όπως έγινε φανερό από τα Ιουλιανά και μετά— έκαναν το παν για να καταργήσουν τον θεσμό, σε μια εκστρατεία που κορυφώθηκε (όχι τυχαία!) με την παράλληλη άνοδο της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης; Είναι άσχετα άραγε τα δύο γεγονότα, δηλαδή η κατάργηση του βασιλικού θεσμού και η άνοδος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

Δεν ήταν λοιπόν περίεργο (παρόλο που πολλοί εξεπλάγησαν όταν είδαν ακόμη και τη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να το κάνει, η οποία άλλοτε δεν θα διανοούνταν να μην πρωτοστατεί στην κηδεία του Άνακτος) ότι, σήμερα, το καθεστώς κάνει το παν να υποβιβάσει τη σημασία της! Είναι μάλιστα πιθανό και κάποιοι από εμάς τους παλιότερους, που είχαμε αγωνιστεί άμεσα ή έμμεσα κατά του βασιλικού θεσμού στα Ιουλιανά, θεωρώντας τον σαν ένα από τους κύριους θεσμούς που στήριζαν ένα από τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα στην Ευρώπη, να έχουν σήμερα μπερδευτεί με τη στάση όλου του κατεστημένου και ιδιαίτερα της παλιάς «επάρατης Δεξιάς» που σκιζόταν υπέρ του βασιλικού θεσμού. Κάποιοι ίσως και να διερωτώνται μήπως τελικά νικήσαμε (έστω και αν δεν καταφέραμε να διώξουμε τότε τον βασιλιά άλλα μερικά χρόνια αργότερα) και δεν το…καταλάβαμε. Και έστω βέβαια εάν ήταν ο αρχηγός της στρατιωτικής Χούντας, που εκπροσωπούσε την επάρατη Δεξιά, αυτός που το έκανε, πριν την καθαίρεση και του δικού του καθεστώτος του από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις»!

Γιατί χάνει την λάμψη της η φιλελεύθερη δημοκρατία

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου οι προδιαγραφές της διεθνούς οικονομικής τάξης σχεδιάστηκαν από τις ΗΠΑ, που διαδέχθηκαν τη Μεγάλη Βρετανία στην κορυφή του κόσμου. Η νέα αυτή τάξη επικράτησε ως “φιλελεύθερη”, ενώ συνδέθηκε και με την “φιλελεύθερη δημοκρατία”.

Να σημειωθεί ότι το νέο (για τότε) αυτό διεθνές καθεστώς επιλέχθηκε από τις ΗΠΑ, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους συμμάχους της, που είχαν ανάγκη από την προστασία και την οικονομική συμπαράσταση τους, αλλά ταυτόχρονα να προωθήσει και δικούς τους στόχους, σχετικά με την αντιμετώπιση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και του ψυχρού πολέμου.

Το σχήμα αυτό, διεθνές και εθνικό, χαρακτηρίστηκε από τον Φράνσις Φουκουγιάμα ως αιώνιο, ως «το τέλος της ιστορίας» και παράλληλα στήριξε απόψεις που υποστήριζαν ότι η υιοθέτηση του φιλελευθερισμού και της ελεύθερης δημοκρατίας είναι νομοτελειακή, για το σύνολο των χωρών του πλανήτη. Με βάση αυτές τις πεποιθήσεις, οικονομίες όπως για παράδειγμα η Κίνα, θα ασπάζονταν υποχρεωτικά το δυτικό καθεστωτικό πρότυπο, όταν θα ξεπερνούσε ένα κρίσιμο επίπεδο του κατά κεφαλή εισοδήματός της.

Ωστόσο, όπως είναι πια γνωστό, οι  καταιγιστικές εξελίξεις που ακολούθησαν τις δηλώσεις Φουκουγιάμα ήταν διαμετρικά αντίθετες των προβλέψεών του. Γιατί η Κίνα, όχι μόνο ξεπέρασε προ πολλού το επίμαχο αυτό σημείο (πέραν του οποίου θα έπρεπε δήθεν υποχρεωτικά να εισέλθει στο πεδίο της φιλελεύθερης δημοκρατίας, παραμένοντας ωστόσο στην ανελεύθερη δημοκρατία) αλλά και επιπλέον επειδή ένας ολοένα ανερχόμενος αριθμός χωρών, ασπάζεται τον λαϊκισμό.

WΟΚΕ: Ο Δούρειος Ίππος της Ισοπέδωσης - Γ. Φίλης - Ευ. Σαρηγιαννίδου

Πανεπιστήμια της Δύσης απαγορεύουν την λέξη «Χριστούγεννα» – Αφρίζουν με τον χριστιανισμό οι «politically correct» νεοφασίστες!

 Στο Πανεπιστήμιο του Μπράιτον της Αγγλίας αποτρέπεται η λέξη «Χριστούγεννα» - Το ίδιο επιχειρούν και οι «βρώμικες» Βρυξέλλες - Λύσσα εναντίον κάθε τι χριστιανικού!

Του Ελευθέριου Ανδρώνη

Απαγορευμένα τα Χριστούγεννα: Δεν κρύβουν τις προθέσεις τους πλέον τα διάφορα «κατευθυντήρια» για το σχέδιο αποχριστιανοποίησης του Δυτικού κόσμου, με όλο και περισσότερου φορείς που νέμονται την εξουσία να επιχειρούν να εξαλείψουν οτιδήποτε παραπέμπει στον Χριστιανισμό.

Ένα χρόνο μετά την αποκάλυψη για εσωτερικό έγγραφο της Κομισιόν που ζητούσε σε αξιωματούχους και προσωπικό να μην χρησιμοποιείται η λέξη «Χριστούγεννα» (άλλα να προτιμάται η λέξη «γιορτές») και να μην επιλέγονται λέξεις που προσδίδουν το βιολογικό φύλο, έρχεται μια αποκάλυψη της Daily Mail για εσωτερικό έγγραφο που μοιράστηκε στο προσωπικό του Πανεπιστημίου του Μπράιτον στην Βρετανία, στο οποίο – μεταξύ άλλων ανεκδιήγητων οδηγιών – παρουσιάζει την λέξη «Χριστούγεννα» ως… ανάρμοστη και προκλητική για τα άτομα άλλων θρησκειών!

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η Daily Mail, στο προσωπικό του Πανεπιστημίου Μπράιτον εστάλη ένα έγγραφο εννέα σελίδων με διάφορες φράσεις που πρέπει να αποφεύγονται. Σε αυτές τις οδηγίες συμπεριφοράς σημειώνεται πως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να λένε «Χριστούγεννα», άλλα να προτιμήσουν να λένε… «χειμερινή περίοδος κλεισίματος», διότι – σύμφωνα με το έγγραφο πάντα – η λέξη «Χριστούγεννα» είναι πολύ «χριστιανοκεντρική».

Επίσης γίνεται σύσταση στο προσωπικό να μην ρωτά τους μαθητές «ποιο είναι το χριστιανικό σας όνομα», άλλα να λένε «ποιο είναι το μικρό σας όνομα» ή «ποιο είναι το όνομα σου». Σε άλλη οδηγία επισημαίνεται πως πρέπει να αποφεύγονται εκφράσεις όπως «χριστιανική χώρα» και να προτιμάται η περιγραφή «μια κατά πλειοψηφία χριστιανική χώρα».

Η Απολιτικοποίηση της Πολιτικής στη Νέα Διεθνή τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης

Του Τάκη Φωτόπουλου

Ανάλυση στα Γεγονότα 

1. Η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως ήδη ανέφερα από τη στήλη αυτή, δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την πρωτόγνωρη συγκέντρωση οικονομικής εξουσίας/δύναμης στα χέρια μικρού αριθμού πολυεθνικών επιχειρήσεων που ουσιαστικά διαφεντεύουν τις ζωές των περισσοτέρων κατοίκων του πλανήτη αυτού. Η πρωτόγνωρη αυτή συγκέντρωση οικονομικής δύναμης αναπόφευκτα συνοδεύεται και από αντίστοιχη συγκέντρωση πολιτικής και πολιτιστικής δύναμης. Αυτό δηλαδή που κάποτε συνέβαινε σε δακτυλοδεικτούμενα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα συμβαίνει σε πλανητικό επίπεδο, έστω και εάν κάποιες χώρες (π.χ. η Ρωσία) προσπαθούν ακόμη και με πόλεμο να διατηρήσουν την πολιτική τους ανεξαρτησία, που σε τελική ανάλυση είναι βέβαια ανέφικτη όσο διατηρούνται οι οικονομικοί δεσμοί τους με τις χώρες που ανήκουν θεσμικά, οικονομικά η πολιτικά, στη ΝΔΤ.

2. Εντούτοις, η σημερινή ρωσική απόπειρα αποκοπής της πολιτικής εξάρτησης της Ρωσίας από τη ΝΔΤ, εν δυνάμει, θα μπορούσε να οδηγήσει (και ήδη έχει αρχίσει να το κάνει) και σε αντίστοιχη μείωση της οικονομικής και πολιτιστικής εξάρτησής της, σε μια αντιστροφή της κλασικής μαρξιστικής θέσης ότι είναι η οικονομική δομή που σε τελική ανάλυση καθορίζει την πολιτική και πολιτιστική δομή. Είναι δηλαδή πιθανό, σε κάποιο στάδιο, ακόμη και ο Πούτιν, που δεν είχε διανοηθεί μέχρι τώρα να αποκοπεί από την ΝΔΤ, να εξαναγκασθεί εκ των πραγμάτων, σε μια ανεξάρτητη πορεία του Ρωσικού κράτους -έθνους, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση μιας πραγματικής Ευρασιατικής Ένωσης κρατών-εθνών –σε αντίθεση με τη σημερινή Ευρασιατική Ένωση που απλώς στοχεύει σε μια (ανατολική) ΕΕ!

Η μεγάλη κρίση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ξεκίνησε: οι πολυεθνικές ή οι λαοί;

Του Τάκη Φωτόπουλου

Μια σειρά από γεγονότα τις τελευταίες εβδομάδες έκανε φανερό το γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει εισέλθει σε μια τελική κρίση, η οποία θα κρίνει το ίδιο το μέλλον της. Ένα μέλλον που δεν θα κριθεί, όπως άλλωστε πάντοτε στην Ιστορία, από «οικολογικές κρίσεις και άλλα παραμύθια» (που καλλιεργεί η ίδια η Υπερεθνική Ελίτ), αλλά από τους ίδιους παράγοντες που έκριναν την Ιστορία του ανθρώπινου γένους από τότε που οργανώθηκε σε κοινωνίες, οι οποίες, κατά κανόνα, εξασφάλιζαν τη διαιώνιση των προνομίων (κάθε είδους) των ολίγων, έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολλών. Οι τιμητικές και σπάνιες ιστορικές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, με την Αθηναϊκή δημοκρατία, παρά τα προβληματικά στοιχεία της (αφού περιελάμβανε μόνο τους άρρενες Αθηναίους πολίτες) να είναι ίσως το σημαντικότερο.

Τα προνόμια αυτά των ολίγων στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία και ιδιαίτερα στη σημερινή φάση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι βασικά οικονομικά, ανεξάρτητα αν οι κοινωνίες αυτές αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές (π.χ. Κίνα). Στον βαθμό δηλαδή που μια κοινωνία σαν την κινεζική είναι πλήρως ενσωματωμένη στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, με ανοικτές και βασικά ελεύθερες αγορές στο ξένο κεφάλαιο, είναι ανεκτή από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε — δηλαδή τις ελίτ που κυβερνούν τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες ουσιαστικά διαφεντεύουν το παγκόσμιο εμπόριο και επενδύσεις–την κινητήρια δύναμη της σημερινής Νέας Διεθνούς Τάξης), από αυτή τη στιγμή, θεωρείται ενσωματωμένη στη ΝΔΤ. Γι’ αυτό άλλωστε και η μόνη βασική πολιτική διαφορά που χωρίζει το “κομμουνιστικό” καθεστώς της Κίνας από την Υπερεθνική Ελίτ αφορά την τύχη της Ταϊβάν. Ένα σαφώς πολιτικό δηλαδή θέμα.

Έχει νόημα η διάκριση Δεξιάς - Αριστεράς στη Νέα Διεθνή Τάξη;

Του Τάκη Φωτόπουλου

Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών την περασμένη εβδομάδα ήταν, από μια μεριά, καθοριστικά. Όχι βέβαια γιατί –όπως τα παρουσίασε η μαζική προπαγάνδα της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– σηματοδότησαν τη νίκη του «μπαμπούλα» της «φασιστικής» Δεξιάς κατά της Αριστεράς. Αλλά γιατί έκαναν πια φανερό ότι η ιστορική αυτή διάκριση των πολιτικών δυνάμεων που ξεκίνησε πάνω από δυο αιώνες πριν, στη Γαλλική Επανάσταση, σήμερα είναι άχρηστη, αν όχι παραπλανητική. Όχι φυσικά διότι σήμερα εξαφανίστηκαν οι ταξικές αντιθέσεις που καθιέρωσαν τη διάκριση αυτή στο πολιτικό λεξιλόγιο. Κάθε άλλο. Αλλά γιατί οι ταξικές διαιρέσεις σε μια διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς παίρνουν άλλες πολιτικές μορφές από τις παραδοσιακές.

Όταν χθες ο λαός σε μια χώρα σαν την Ουγγαρία του Όρμπαν και σήμερα στην Ιταλία της Μελόνι, και αύριο πιθανότατα και στη Γαλλία της Λεπέν, δίνει τη νίκη σε πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν την ίδια την ένταξη της χώρας τους στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι το κατεξοχήν όργανό της στον Ευρωπαϊκό χώρο– μια αέναη σύγκρουση ξεκινά. Μια σύγκρουση μεταξύ της Υπερεθνικής Ελίτ που κυβερνά την ΝΔΤ (και επομένως και την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί σημαντικό στέλεχός της) και της κυβέρνησης της κάθε χώρας που ανέδειξαν οι λαοί με την ψήφο τους.

Η Υπερεθνική Ελίτ σε γενική επίθεση και η γενικευμένη εξάρτηση

Του Τάκη Φωτόπουλου

1. Το ιστορικό: Ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014-και όχι τώρα!

Η πολυ-αναμενόμενη γενική επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), δηλαδή των οικονομικών βασικά ελίτ που διαφεντεύουν την παγκοσμιοποίηση, σήμερα είναι σε πλήρη ανάπτυξη. Η επίθεση αυτή κατά του τελευταίου οχυρού αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, της Ρωσίας, ξεκίνησε το 2014 και όχι σήμερα–όπως υποστηρίζουν κάποιοι, εσκεμμένα ανιστόρητοι, (πέρα βέβαια από τους άσχετους) που την ανάγουν αντίθετα στις αρχές του χρόνου αυτού. Η απόλυτα προμελετημένη επίθεση αυτή της Υ/Ε, ξεκίνησε μετά από επιμελή προετοιμασία που κράτησε σχεδόν 10 χρόνια, με ημερομηνία έναρξης το μοιραίο 2014. Ήταν το 2014 που απέτυχε τελικά η προσπάθεια της Υ/Ε, η οποία είχε αρχίσει ουσιαστικά στην αρχή αυτού του αιώνα, με την απόπειρα να προσεταιριστεί τον Πούτιν, τον οποίο ήθελαν ουσιαστικά να εκπροσωπήσει την Νέα Τάξη Πραγμάτων στη Ρωσία. Δηλαδή, στη Διεθνή Τάξη που αναδύθηκε  μετά την κατάρρευση του «Υπαρκτού», στην οποία αναπόφευκτα είχαν οδηγήσει οι πολιτικές «φιλελευθεροποίησης» του Γκορμπατσόφ  (του αγαπημένου παιδιού της Υπερεθνικής Ελίτ αλλά και της άρχουσας Ρωσικής ελίτ) και την κατάρρευση του «υπαρκτού», υπό τον ανεκδιήγητο Γιέλτσιν που τον διαδέχτηκε.

2. Η συντριβή κάθε αντίστασης στην Υ/Ε

Δεν αναφέρομαι βέβαια εδώ στους λόγους αποτυχίας του «Υπαρκτού», που τους έχω εξετάσει αλλού στο παρελθόν, αλλά στο πώς μεθοδευμένα η Υ/Ε με επικεφαλής την «ναυαρχίδα» του στόλου της, τις ΗΠΑ,  είχαν στο μεταξύ διακριθεί σε μια σειρά εισβολών, πραξικοπημάτων και πολυαίμακτων πολέμων με μοναδικό στόχο τη συντριβή κάθε ανεξάρτητης από την Υ/Ε αντίστασης. Αρχίζοντας δηλαδή με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και συνεχίζοντας με την σφαγή στο Ιράκ, τη Λιβύη κ.λπ. και φυσικά και τη Συρία, την οποία σχεδόν την τελευταία στιγμή έσωσε από παρόμοια καταστροφή η Ρωσική επέμβαση.

Τι είναι ο «woke» καπιταλισμός;

Του Δημήτρη Κυπριώτη 

*Ο δημοσιογράφος- ερευνητής Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης, η ψυχολόγος Ευγενία Σαρηγιαννίδη και ο καθ. γεωπολιτικής Γ. Φίλης, αναφέρθηκαν και ανέλυσαν πολλές πτυχές του θέματος σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του Α. Μαζαράκη στα Παραπολιτικά FM, όπως μπορείτε να παρακολουθήσετε στο link στο τέλος του άρθρου.  

Επειδή ο υπόψη όρος παραμένει, ως όρος,  άγνωστος προς το παρόν στο πλατύ κοινό των Ελλήνων, θεωρούμε ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να δούμε βασικά σημεία του.  

Το «woke» προκύπτει από τον αόριστο του ρήματος «wake», που σημαίνει «ξυπνώ, είμαι αφυπνισμένος/η».

Η κουλτούρα «woke» σημαίνει νέες μόδες, νέα προϊόντα, καινούργιες διαφημιστικές καμπάνιες για τα φύλα και το περιβάλλον κι ένα σωρό φθηνά σλόγκαν (αντί για επαναστατικές αλλαγές που απειλούν το σύστημα) όπως: ομοφοβία, τρανσφοβία, ισλαμοφοβία, Gay Pride, ΛΟΑΤΚΙ, BlackLives Matter κ.ο.κ.

Δημοκρατία και Εθνική Κυριαρχία – Με αφορμή το θάνατο της Ελισάβετ

Του Τάκη Φωτόπουλου

Ο θάνατος της Ελισάβετ, μετά από πολύχρονη βασιλεία (επί) του λαού «της» που κράτησε 7 δεκαετίες, επανέφερε το ερώτημα της σχέσης δημοκρατίας με την εθνική κυριαρχία στην επικαιρότητα. Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας υποστηρικτής της δημοκρατίας που υπερασπίζεται τον φεουδαρχικό βασιλικό θεσμό, εφόσον όμως ως δημοκρατία ορίζουμε την πραγματική αυτοκυβέρνηση του λαού και όχι τις απομιμήσεις δημοκρατίας που επικράτησαν στα αστικά καθεστώτα της Δύσης, συνήθως με τη προσωνυμία «αστική» ή «κοινοβουλευτική» δημοκρατία. Η αστική δημοκρατία δεν είναι βέβαια παρά μια απλή αντίφαση στους όρους εφόσον, εξ ορισμού, είναι ένα καθεστώς που το κυβερνά μια τάξη, η αστική τάξη, και όχι ο ίδιος ο λαός, όπως συνέβαινε στην πρώτη μορφή δημοκρατίας, την Αθηναϊκή, έστω και αν ο «λαός» οριζόταν με βάση τα στενά κριτήρια της εποχής.

Όμως, στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης (ή της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, όπως την ορίζουμε εμείς) οι μεγάλοι βασιλικοί οίκοι όπως ο Βρετανικός είναι υπό (ρητή, ή συνήθως, σιωπηρή) αμφισβήτηση από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), ακριβώς γιατί -από τη φύση της θέσης τους, αντικειμενικά- στηρίζουν την εθνική κυριαρχία που είναι φυσικά ανάθεμα για την Υ/Ε, καθώς είναι εξ ορισμού ασύμβατη με την κυριαρχία της Υπερεθνικής Ελίτ. Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που μετείχαν στις εκδηλώσεις πένθους για το θάνατο της Βασίλισσας δεν ήταν επομένως απλώς φιλοβασιλικοί «κάλοι», όπως τους παρουσιάζουν οι δήθεν δημοκράτες στην Ελλάδα οι οποίοι σήμερα ασπάζονται τον κάθε εκλεκτό που επιλέγει η Υ/Ε για να ενσωματώσει ακόμη καλύτερα τη χώρα μας στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είτε αυτός λέγεται Μητσοτάκης είτε Τσίπρας ή Ανδρουλάκης κ.λπ. Ήταν βασικά τα ίδια λαϊκά στρώματα που πάλεψαν με νύχια και με δόντια ενάντια σε όλο το Βρετανικό κατεστημένο (στην πραγματικότητα ενάντια στην Υ/Ε) για να επιβάλουν το Brexit που σήμερα πενθούν για τη Βασίλισσα τους σαν «εθνικό θεσμό» που προήλθε από την ίδια τη χώρα. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η ίδια η Βασίλισσα μαχόταν υπέρ των… εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων (π.χ. των Κυπρίων αγωνιστών) που τους έβλεπε απλώς σαν «ενόχληση» στη δυναστεία της και την Αυτοκρατορία που είχε ορκιστεί να προστατεύει.

Αθλιότητα χωρίς πάτο: Ένα σχόλιο πάνω σε μια δολοφονία

Του Κωστή Μηλολιδάκη

Μία διακεκριμένη νέα δημοσιογράφος, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ, δολοφονήθηκε άνανδρα λίγο έξω από τη Μόσχα. Εν χορώ τα Δυτικά ΜΜΕ προσπαθούν να “ξεπλύνουν” τη δολοφονία με ιστορίες που ανεβάζουν τον πήχη της παραπληροφόρησης και δείχνουν πού είναι διατεθειμένοι να φτάσουν οι Αμερικανο-νατοϊκοί στον “γνωστικό” πόλεμο που έχουν κηρύξει.

H φωτογραφία είναι του Ρώσου φιλοσόφου και πολιτικού σχολιαστή Aleksandr Dugin και της κόρης του Darya Dugina και τραβήχτηκε σε ένα φεστιβάλ λίγες ώρες πριν το αυτοκίνητο του πρώτου ανατιναχθεί από βόμβα λίγο έξω από τη Μόσχα στις 9:30 μ.μ. το Σάββατο 20 Αυγούστου. Αν και ο Dugin επρόκειτο να επιστρέψει με το αυτοκίνητό του, την τελευταία στιγμή αποφάσισε να φύγει με ένα φίλο και το αυτοκίνητό του οδηγούσε η κόρη του, η οποία διαμελίστηκε από την έκρηξη.

Πέρα από το τραγικό γεγονός, το πολιτικό ενδιαφέρον βρίσκεται στο ότι ο Dugin έχει στοχοποιηθεί ως ο …πνευματικός πατέρας του Πούτιν, αυτός που διαμορφώνει την κοσμοθεωρία του Ρώσου ηγέτη, ένα είδος “πατέρα του πατέρα” που κινεί τα νήματα της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία καθώς και διαμορφώνει τους προσανατολισμούς της Ρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Αν κάνετε αυτή τη στιγμή μια πρόχειρη αναζήτηση στο Google, θα δείτε όλα τα μεγάλα και “έγκυρα” (ο Θεός να τα κάνει) ειδησεογραφικά πρακτορεία να επαναλαμβάνουν σαν παπαγαλάκια το τροπάρι του “Ρασπούτιν” Dugin, που φυσικά έμμεσα καλύπτει τέτοιες μαφιόζικες πρακτικές δολοφονιών και τρομοκρατίας. Αν μη τι άλλο, οι εξελίξεις δείχνουν ότι θα δούμε πολλά ακόμη–οι Δυτικοί δείχνουν να τα παίζουν όλα για όλα στην Ουκρανία.

Λιάτσος: Στην Ουκρανία θα κριθεί το μέλλον της Νέας Τάξης