Στις 28 Μαρτίου 1978, όταν ο Άλντο Μόρο βρισκόταν στα χέρια των απαγωγέων του και οι ιταλικές εφημερίδες δημοσίευαν καθημερινά χίλιες δυο εκδοχές για τα κίνητρα και τη φύση των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η Ροσάνα Ροσάντα δημοσίευσε στο il Manifesto, την εφημερίδα που η ίδια είχε ιδρύσει το 1971, ένα άρθρο που πέρασε στην ιστορία.
Υπό τον τίτλο "Οικογενειακό λεύκωμα", η Ροσάντα έγραφε: «Οποιοσδήποτε υπήρξε κομμουνιστής στη δεκαετία του ’50 αναγνωρίζει αμέσως τη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Είναι σαν να ξεφυλλίζει κανείς το οικογενειακό λεύκωμα: περιέχει όλα τα συστατικά που μας σέρβιραν στα κομματικά μαθήματα για τον Στάλιν και τον Ζντάνωφ, για όσους ακόμη τα θυμούνται. Είτε είναι γέρος είτε νέος, ο τύπος που πληκτρολογεί στην περίφημη γραφομηχανή ΙΒΜ έχει στον νου του σχήματα που ανήκουν εξ ολοκλήρου στην “αρχαία” κομμουνιστική παράδοση».
Η αναφορά στον Στάλιν και τον Ζντάνωφ δεν οφείλεται στην επιλογή εύκολων στόχων. Ήταν σαφέστατο ότι στις προθέσεις της αρθρογράφου η «αρχαία κομμουνιστική παράδοση» δεν αφορούσε μόνον αυτούς, αλλά πήγαινε πολύ πιο πίσω στον χρόνο, στις ίδιες τις ρίζες του μαρξισμού-λενινισμού (με "παυλίτσα"). Με άλλα λόγια, η Ροσάντα δεν κατηγορούσε τις Ερυθρές Ταξιαρχίες για σταλινισμό. Αντιθέτως, υπογράμμιζε για πρώτη φορά, ότι η οργάνωση ήταν ακριβώς αυτό που έλεγε πως είναι: ένα ένοπλο σχήμα, γεννημένο στα εργοστάσια.
