Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Η αποκαθήλωση και ο θρήνος
Του Θεμιστοκλή Ξανθόπουλου*
Οι ανήσυχοι και διεισδυτικοί φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας υπερέβησαν το γλαφυρό πλαίσιο της πλούσιας αρχαϊκής παράδοσης για την προέλευση, τη φυσική υπόσταση και την επικοινωνία αθανάτων και θνητών, αξιοποίησαν την κοινωνική κατάκτηση της αδογμάτιστης λειτουργίας του ανθρώπινου νου, έθεσαν και διερεύνησαν ένα θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα: τι είναι το Ον, πόθεν και ποιο το νόημα της ύπαρξής του; Η σκιαγραφία της μέχρι σήμερα φιλοσοφικής συζήτησης επί του ερωτήματος εκφεύγει των στόχων και δυνατοτήτων του παρόντος δοκιμίου. Υπενθυμίζεται μόνο ότι το «γνώθι σαυτόν», η διδασκαλία και η έρευνα των τότε φιλοσόφων ήταν θεμελιωμένες στην αυστηρότητα της μαθηματικής μεθοδολογίας, τόσο ως προς τη διατύπωση, την ανάλυση και την επαγωγική προσέγγιση των προβλημάτων, όσο και κατά την επίλυσή τους. Οι σωκρατικοί διάλογοι είναι αριστουργήματα μαθηματικής λογικής και ο Πλάτωνας, τιμώντας επί της αρχής τη φιλοσοφική σχολή των Πυθαγορείων, έθεσε στην είσοδο της ακαδημίας του την επιγραφή «μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι την θύραν».
