H Αρρώστια

Ο Τρότσκι του Ντιέγκο Ριβέρα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο Ισαάκ Ντόιτσερ είναι από τους σπουδαιότερους, για ορισμένους ο σπουδαιότερος  ιστορικός της Σοβιετικής Ένωσης, της μεγάλης περιπέτειας του σοβιετικού κομμουνισμού που σφράγισε τον 20ό αιώνα και θα συνεχίσει για πολύ ακόμα να αποτελεί αντικείμενο μελέτης, πολεμικών και συγκρούσεων αφού έθεσε, χωρίς βέβαια και να λύσει, όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα του Ανθρώπου.

Το σημαντικότερο έργο του Ντόιτσερ είναι η μνημειώδης τρίτομη βιογραφία του Λέοντος Τρότσκι (The Prophet: The Life of Leon Trotsky), πολύ ανώτερη πιστεύω, από τη βιογραφία του για τον Στάλιν, αρκετά συζητήσιμη σε πολλά σημεία της παρόλο που και αυτή είναι ένα πολύ σημαντικό έργο και ασφαλώς περιέχει μια πληθώρα από πολύ σημαντικά στοιχεία και ιδέες (έχει εκδοθεί στα ελληνικά). Το ενδιαφέρον της δεν περιορίζεται στο πρόσωπο του ίδιου του Τρότσκι ή στον «τροτσκισμό», αφού ο συγγραφέας υποχρεώνεται, από την ίδια τη φύση του θέματός του, αλλά και τον κεντρικό ρόλο του βιογραφούμενου προσώπου στη Ρωσική Επανάσταση και στα πρώτα χρόνια του επαναστατικού καθεστώτος, να μας παρουσιάσει όλο το ρωσικό σοσιαλιστικό κίνημα και, εν συνεχεία, την εξέλιξη μέχρις ένα σημείο του σοβιετικού πειράματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, που, όλα, διαμόρφωσαν κατά τρόπο αποφασιστικό τον Εικοστό Αιώνα.

Οι περισσότεροι σήμερα έχουν μια γνώμη για τον Τρότσκι (όπως και για όλα τα θέματα), χωρίς βέβαια να έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν έστω μια σελίδα ενός από τους πιο ξεχωριστούς συγγραφείς, όπως και ρήτορες, μαζί με τον Ζαν Ζορές, στην ιστορία του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος. Ο Αντρέ Μαλρό έχει φτάσει να συγκρίνει την (δυστυχώς όχι καλά μεταφρασμένη στα ελληνικά) Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης του Τρότσκι με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη από άποψη και βάθους και ύφους.

Ο καπιταλισμός του κουπονιού: Πώς διαλύεται η κατανάλωση, το ασφαλιστικό σύστημα και οι συλλογικές διεκδικήσεις

Του Δημήτρη Κουλάλη

Κουπόνια, τροφεία, δωροεπιταγές, «voucher», προπληρωμένες κάρτες: Τις ημέρες που πέρασαν, μέσα στο πνεύμα των εορτών αρκετές ήταν οι επιχειρήσεις που προχώρησαν σε παροχές σε είδος προς τους εργαζόμενούς τους. Μέχρι εδώ όλα καλά, θα σκεφτεί κάποιος. Θα συμφωνήσουμε μαζί του. Τι γίνεται όμως όταν αυτές οι παροχές έρχονται να υποκαταστήσουν έμμεσα ένα μέρος των αυξήσεων που δικαιούνται οι εργαζόμενοι μετά το ψαλίδι των μνομονιακών χρόνων, από κοινού με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και τον πληθωρισμό που ροκανίζει κάθε μέρα το εισόδημά τους;

Μίλησαμε επ’ αυτού με την 25χρονη προγραμματίστρια λογισμικού Μ.Γ. Η συζήτησή μας ξεκίνησε με την αναφορά της στη διαδεδομένη όπως λέει πολιτική των κουπονιών («ticket restaurant» και κάρτες μετρό) στον κλάδο γενικά και στην εταιρεία που εργάζεται ειδικότερα. Στη δική της περίπτωση, οι παροχές αυτές έχουν σταθερό χαρακτήρα. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η χορήγησή τους βρίσκεται πάντα στην ευχέρεια του εργοδότη. Ωστόσο, για την νεαρή εργαζόμενη στον χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας, εκτός από τον πρακτικά προσωρινό χαρακτήρα αυτής της βοήθειας, προκύπτουν κι άλλα προβλήματα εις βάρος των εργαζομένων «από την ανάγκη του εργοδότη να μην πληρώσει τις απαραίτητες εισφορές».

Επιχειρώντας να εξηγήσει τι εννοεί, η Μ.Γ. ανέφερε στον «Ημεροδρόμο» ότι παρά την επιχείρηση να «πλασαριστεί» αυτή η πρακτική ως μέρος του «καθαρού μισθού», το κουπόνι δεν συμπεριλαμβάνεται σε κανένα δώρο ή και επίδομα και φυσικά δεν λαμβάνεται υπόψη στο πόσο της αποζημίωσης. «Δεν είναι “επιπλέον προσφορά” του εργοδότη, είναι ο τρόπος του να καλύψει το κενό του χαμηλού μισθού μας με το μικρότερο δυνατό κόστος. Για αυτό η λύση δεν είναι να διεκδικήσουμε μονιμοποίηση του ‘’ticket restaurant’’, αλλά να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς μέχρι να καλύπτουν τις ανάγκες μας χωρίς να χρειαζόμαστε κουπόνια-μπόνους».

Τραμπ Γροιλανδία Καναδάς Παναμάς...

Το αποτύπωμα Σημίτη στα Ίμια και στην Μαδρίτη

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΡΔΟΥΛΑΚΗΣ

Του Βασίλη Ασημακόπουλου

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών αφήνοντας, ένα αναμφισβήτητα ισχυρό, αλλά και αμφιλεγόμενο αποτύπωμα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Εμβληματικά στοιχεία εκείνης της περιόδου ήταν η ΟΝΕ, το χρηματιστήριο, η ισχύς των ιδιωτικών ΜΜΕ, η πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες… Όμως, επί θητείας του εκδηλώθηκε και μία νέα αντίληψη στην εξωτερική πολιτική, ειδικά στην σχέση της χώρας μας με την Τουρκία.

Η περίοδος που προηγήθηκε την ανόδου του Κώστα Σημίτη (1989-1995) αποτέλεσε μια προσπάθεια του κόμματος, τόσο επιστροφής σε όψεις του ριζοσπαστικού παρελθόντος στις νέες συνθήκες, όσο και επιβίωσης της “πολιτικής Νταβός”. Από τη μία, το ΠΑΣΟΚ θα αρνούνταν την αναγνώριση άλλων διμερών διαφορών στο Αιγαίο, εκτός της υφαλοκρηπίδας, θα υιοθετούσε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα για Ελλάδα-Κύπρο και θα αναγνώριζε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Από την άλλη, στο “πνεύμα Νταβός”, θα αδυνατούσε να ασκήσει το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια (1994), ενώ θα απέσυρε το βέτο στην τελωνειακή σύνδεση ΕΕ-Τουρκίας το 1995.

Ο δυισμός του ΠΑΣΟΚ στην τελευταία κυβερνητική περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στα ζητήματα αυτά, όπως και οι συνεχείς παρεμβάσεις του αμερικανονατοϊκού παράγοντα υπέρ μιας γραμμής “αναγνώρισης και διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών”, με συνεχείς πιέσεις προς την ελληνική πλευρά, περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο του Χρήστου Λυμπέρη “1994-1996: Οψόμεθα την αλήθεια καθώς εστί”, Αρχηγού ΓΕΕΘΑ την εποχή εκείνη.

Ωδή στον Κώστα Σημίτη

Το 2025 θα είναι έτος Πυρηνικού Αρμαγεδδώνα ή έτος αφύπνισης των λαών εναντίον των «Δυτικών» βρικολάκων;

Του Ηλία Παπαναστασίου

Το βιοτικό επίπεδο για τη συντριπτική πλειονότητα των λαών –των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων– υποβαθμίζεται ασταμάτητα. Ταυτόχρονα ο πολίτης έχει να αντιπαλέψει με ένα κράτος που γίνεται ολοένα εχθρικότερο, εκμεταλλευτικό, Φασιστικοποιημένο στις πολιτικές του εκφορές απέναντί του. Καθημερινά, νυχθημερόν και περισσότερο εχθρικό, αδηφάγο και καθαρόαιμα Ολιγαρχικό σε όλες τις εκφάνσεις και πτυχές του.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, που ενδεχομένως να είναι και η χειρότερη –ίσως και μοιραία– των τελευταίων ετών, φαίνεται ότι βρισκόμαστε –λιγότερο ή περισσότερο– όλοι. Ενώ, υποθετικά μιλώντας, περιμένουμε να έρθουν αυτές οι ημέρες ώστε να έχουμε χρόνο να ηρεμήσουμε εσωτερικά, να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και τους οικείους μας και να αναστοχαστούμε, με την ευκαιρία της Γέννησης του Θεανθρώπου και του Νέου Έτους, εν όψει ακόμα μιας πολύ δύσκολης χρονιάς που ανατέλλει, αφόρητα δύσκολης οικονομικά, πνευματικά, ηθικά.

Το όπλο της υπομονής είναι ασφαλώς απαραίτητο για να κρατάει καθείς από εμάς, μια ισορροπία απέναντι σε αυτές τις δυσκολίες. Από εκεί και πέρα όμως είναι εγκληματικό λάθος η άνευ όρων αποδοχή της κατάστασης και η παραίτηση από την προσπάθεια να αλλάξουν, αλλά επί τα βελτίω και όχι επί τα χείρω, όλα τα πράγματα και όταν λέμε όλα, το εννοούμε. Η θέληση, η εγρήγορση και η βούληση να δώσουμε αυτόν τον δύσκολο αλλά ωραίο αγώνα θα αποτελέσει σίγουρα το κρισιμότερο συλλογικό στοίχημα για τη νέα χρονιά.

Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μετρά 63 πρόσωπα

Η δύναμη της Πειθούς

Του Γεράσιμου Δεληβοριά

Η Πειθώ ήταν μια αρχαία θεότητα. Στην αρχή είχε ερωτική ιδιότητα και δύναμη, στο τέλος όμως της απέμεινε μονάχα η δύναμη του Λόγου. Δεν γνωρίζουμε αν με αυτήν της την ιδιότητα επισκέφθηκε τον Παύλο Γλύξμπουργκ για να του θυμίσει τις υποχρεώσεις που έχει ένας παπούς. Πάντως, όπως μαθαίνουμε, ο τελευταίος επιτέλους «πείσθηκε» να δώσει ένα επώνυμο στα κακόμοιρα τα εγγονάκια του γιατί αλλιώς θα τα κοροϊδεύουν οι συμμαθητές τους.

Πιο ισχυρή κι απ’ την Πειθώ, είναι η Ανάγκη. Μπροστά της και οι Θεοί στέκονται προσοχή. Και η πριγκιπική ζωή έχει μεγάλες ανάγκες. Πολυτελή αυτοκίνητα, επαύλεις, κότερα, ελικόπτερα, κυρίες των τιμών και ραδιούργοι αυλάρχες. Όλα αυτά χρειάζονται χρήματα, πολλά χρήματα.

 Κι εδώ και πολλά χρόνια, η οικογένεια των Γλύξμπουργκ τρώει από τα έτοιμα, απ’ αυτά που φιλάνθρωπες κυβερνήσεις φρόντισαν να τους δώσουν. Κάνανε βέβαια μερικές καλές επενδύσεις, όμως αυτές δεν αρκούν. Το πραγματικό Ελντοράντο ακούει στο όνομα Ελληνικό Δημόσιο, αυτό που διακόσια χρόνια τώρα φροντίζει να ζουν χωρίς άγχος και να ευημερούν οι κρατικοί αξιωματούχοι του.

 Χρειάζεται βέβαια η ενασχόληση με την πολιτική, πράγμα που στην Ελλάδα δεν είναι κάτι το δύσκολο. Εδώ τα κατάφερε ο Κασσελάκης. Και τα κατάφερε ακριβώς γιατί μια αδύναμη κοινωνία όπως η ελληνική ψάχνεται και ψάχνει να εναποθέσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες της σε κάποιον ισχυρό αρχηγό.

 Μια αδύναμη κοινωνία είναι και προληπτική. Γι αυτό και τα τελευταία 70 χρόνια το κληρονομημένο όνομα είναι ένα σίγουρο ατού. Ο γιός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο γιός και ο εγγονός του πρώτου Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή, ο γιός του Μητσοτάκη, όλοι τους πρωθυπουργοί.

 Οι γόνοι του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ έχουν κι αυτοί το ισχυρό τους χαρτί, την βασιλική καταγωγή τους. Υπάρχει και το προηγούμενο, ο Συμεών γιός του Βόρις Γ’ της Βουλγαρίας. Μόνο που οι μέχρι τα τώρα κινήσεις τους δεν δείχνουν προετοιμασία νόμιμης πολιτικής κίνησης, αλλά κάτι πολύ σοβαρότερο.

Ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά δεν αθωώνεται*

Η "Κολομβία" της Ευρώπης

Άρης Πορτοσάλτε

Η χρονιά της (ακόμα μεγαλύτερης) κρίσης για την Ε.Ε.

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας.

Του Θέμη Τζήμα

Το 2025 μπαίνει για την Ε.Ε. μέσα σε κλίμα γενικευμένης αναστάτωσης ή ακόμα καλύτερα αγωνίας, για την όξυνση της οποίας η ίδια έχει ήδη κάνει και εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί. Η οικονομική κρίση στη «βιομηχανική της καρδιά», στη Γερμανία, εξακολουθεί να εντείνεται. Η οικονομία της τελευταίας, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά βρίσκεται σε μηδενικούς ρυθμούς μεγέθυνσης και στην πραγματικότητα για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της σε ύφεση. Στην πραγματικότητα, από το 2019, η γερμανική οικονομία έχει μείνει στάσιμη, ενώ η οικονομία της Ευρωζώνης έχει μεγεθυνθεί κατά 5% και των ΗΠΑ κατά 11%.

Δεν πρόκειται για τίποτα θηριώδη μεγέθη ούτε στις δύο τελευταίες περιπτώσεις (αντιθέτως, μιλούμε για μάλλον απογοητευτικές καταστάσεις) αλλά στη γερμανική περίπτωση έχουμε ένα καταφανώς κρισιακό φαινόμενο, το οποίο εν πολλοίς (αλλά όχι μόνο) τροφοδοτείται από την ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση,  που τις μέρες αυτές επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο. Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα προβλήματα της γερμανικής οικονομίας. Αν η παλαιότερη, εταιρική, οικονομική σχέση με τη Ρωσία αποδείχθηκε εν μέσω πολέμου το ένα κομβικό σημείο ευαλωτότητας της γερμανικής οικονομίας, το άλλο είναι η εταιρική της σχέση με την Κίνα. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης στην Κίνα αλλά επιπλέον επειδή η Κίνα παράγει πλέον σχεδόν ό,τι και η Γερμανία και μάλιστα πολύ καλύτερα σε αρκετούς τομείς. Ακόμα δε, και η απειλή μόνο δασμών από πλευράς των ΗΠΑ είναι ικανή να εκτροχιάσει έτι περαιτέρω τη γερμανική οικονομία. 

Η πολιτική κρίση στη Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η Γερμανία πληρώνει τις επιλογές της σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Οι γερμανικές κυβερνήσεις της απόλυτης αμερικανοκρατίας, ήδη από την περίοδο του 2014 και ακόμα σαφέστερα από το 2022 είναι εκείνες που έστρωσαν το δρόμο για την τωρινή κρίση, μέσα από την εξαπάτηση της Ρωσίας. Το ίδιο έπραξαν φτωχοποιώντας την περιφέρεια της Ε.Ε. την περίοδο των μνημονίων, θεωρώντας ότι έχοντας την Κίνα ως εξαγωγικό προορισμό δε χρειαζόταν να ανησυχούν υπερβολικά για την καταναλωτική δυνατότητα μέσα στην Ευρωζώνη.

Καλή χρονιά - Καλή λευτεριά

Το blog του Βύρωνα σας εύχεται... 

Είμαι απ΄τα παιδιά

Γιατί αν γλυτώσει το παιδί…

Ο πολιτικός κόσμος υπόσχεται «σωτηρία μέσω υποτέλειας»

Έξω διπλή «φινλανδοποίηση», μέσα καλλιέργεια αυταπατών

Του Κώστα Δημητριάδη

Το 2024 κλείνει με μεγάλες αναταράξεις. Σε Συρία – Μ. Ανατολή αλλά και σε Ουκρανία και ευρύτερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε ό,τι αφορά τη δική μας εγχώρια πολιτικοκοινωνική κατάσταση έχει ενδιαφέρον να σκεφτούμε κάνοντας μια σύγκριση. Από τη μια μεριά να βάλουμε τα σοβαρά ζητήματα από τα οποία θα κριθούν οι προοπτικές της χώρας το επόμενο χρονικό διάστημα – το επόμενο έτος σε πρώτη φάση. Τα ελληνοτουρκικά και την πιεζόμενη γενικότερη θέση Ελλάδας και Κύπρου μέσα στο διεθνές πλαίσιο μεγάλων γεωπολιτικών αναταράξεων αλλά και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, το προς τα που κινείται, εν μέσω σοβαρής, δομικής κρίσης στις χώρες – πυλώνες της ευρωπαϊκής ένωσης. Από την άλλη, να βάλουμε τις εικόνες που προβάλλει η κυβέρνηση και οι λοιπές «αντιπολιτευόμενες» συστημικές δυνάμεις, τις προτεραιότητές τους, και τους χειρισμούς της κοινής γνώμης που επιχειρούνται.

«Γενναία» υποτελής περπατησιά «διαλόγου» με διακομματική συναίνεση

Η έκταση των όσων προωθούνται σ’ ένα πλαίσιο αποδοχής των τουρκικών αξιώσεων σε βάρος της κυριαρχίας της χώρας μας, γίνεται αντιληπτή ακόμη και αν περιοριστούμε στα μοτίβα εκλογίκευσης της πολιτικής τους «προς τα έσω» που προβάλλουν οι πολιτικές ελίτ. Κεντρικός άξονας, ο παραπειστικός τρόπος που χρησιμοποιείται απ’ όλες τις πτέρυγες, το δίλημμα «διάλογος ή πόλεμος». Στην πιο τυπικά ενδοτική μορφή με πλήρη απαλοιφή των προϋποθέσεων που απαιτούνται για τη διαμόρφωση ενός συσχετισμού δυνάμεων τέτοιου ώστε ο διάλογος να μην είναι απλώς η αποδοχή των αξιώσεων του ισχυρότερου. Η απίστευτη, επαναλαμβανόμενη τοποθέτηση Γεραπετρίτη (η κυβερνητική δηλαδή θέση) ότι η Ελλάδα δεν έχει συναλλακτική λογική (!) αλλά βασίζει την πολιτική της στη συνεπή υπεράσπιση του «διεθνούς Δίκαιου» απ’ όπου αντλεί το κύρος που απολαμβάνει ανάμεσα στους ισχυρούς της συμμάχους (!). Σε απλά ελληνικά: ο ορίζοντας είναι η οργανική υποτέλεια στη Δύση (δεδομένη και χωρίς υπόνοια οποιασδήποτε «συναλλακτικής λογικής») και η μέχρις εσχάτων προσδοκία του ελληνικού αστισμού ότι η πρόσδεση στον ευρωατλαντισμό τον εξασφαλίζει απέναντι σε πιέσεις μη διαχειρίσιμες πολιτικά στο εσωτερικό. Αυτό μας φέρνει στην γνωστή τοποθέτηση που δεν παύει να επαναλαμβάνει μονότονα ο Ε. Βενιζέλος (και βεβαίως την ασπάζεται και την προβάλλει μια πολυμελής «χορωδία» κύκλων – ΕΛΙΑΜΕΠ, Ντ. Μπακογιάννη και πολλοί άλλοι) ότι η μεγαλύτερη δυσκολία στην συνεννόηση με την Τουρκία προκύπτει κυρίως από τα εμπόδια που θέτει ο εγχώριος «λαϊκισμός». Η σημαντικά ισχυροποιούμενη θέση της Τουρκίας μετά από την ανατροπή Άσαντ στη Συρία, αναμένεται ότι θα φέρει νέο κύμα ενίσχυσης της γραμμής «φινλανδοποίησης». Ως ανάγκης ρεαλισμού γιατί αλλιώς… «σύγκρουση και πόλεμος» αλλά και γιατί «δίνει λεφτά» η (και εδαφική πλέον) εκποίηση της χώρας.

Βανδάλισαν το «Τρενοτεχνείο» ,τον χώρο πολιτισμού που είχε δημιουργήσει ο Νίκος Καλογερόπουλος

Το “Τρενοτεχνείο” στην Κυπαρισσία, ο χώρος πολιτισμού που δημιούργησε με μεράκι ο Νίκος Καλογερόπουλος  βανδαλίστηκε  από αγνώστους.

Το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων, ο Νίκος Καλογερόπουλος ήρθε αντιμέτωπος με την καταστροφή, γεμάτος θλίψη και απορία για το κίνητρο πίσω από την πράξη αυτή, σύμφωνα με τον ιστότοπο eleftheriaonline.gr

Δεκέμβριος 1944-2024: Οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι είναι ακόμη εδώ

Η συνέντευξη της ιστορικού Βασιλικής Λάζου στο militaire channel για τα γεγονότα του Δεκεμβριανά του 1944, προκάλεσε «ζωηρή» συζήτηση. Αναφερόμαστε σε όλες τις απόψεις που εκφράστηκαν καλοπροαίρετα και με επιχειρήματα. Πολλά τα ερωτήματα που θέτουν οι πολίτες, για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944. Η συζήτηση και οι προβληματισμοί προφανώς επεκτείνονται και σε όσα τραγικά ακολούθησαν.

Στο στούντιο του militaire channel ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δίνει συνέχεια στη συζήτηση για ένα από τα «δύσκολα» ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την χώρα. Όπως πάντα η ανάλυση του χωρίς «στρογγυλέματα».

«Υπάρχει μια κόκκινη γραμμή που συνδέει, τον Μαυροκορδάτο, τους Μαυρομιχαλαίους που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, αυτούς που αποκεφάλισαν τον αρχηγό του ΕΛΑΣ, αυτούς που πρόδωσαν την Κύπρο… Αυτοί εξασφάλισαν ότι η Ελλάδα θα είναι αποικία στην αρχή των Εγγλέζων και μετά των Αμερικανών… Στο κοινωνικό πεδίο περάσαμε στους κοτζαμπάσηδες, στους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους που είναι σήμερα η ιθύνουσα οικονομική τάξη», λέει ο κ.Κωνσταντακόπουλος.

Δεκεμβριανά 1944: Η ιστορία όπως έγινε κι όχι όπως θέλουν κάποιοι να την παραχαράξουν

80 χρόνια από τα Δεκεμβριανά...

Ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκης είχε γράψει:

«Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση κομμουνιστών – όπως το πλαστογράφησαν οι ίδιοι κι όπως το απέδωσε η επίσημη ιστορία των φαντασμάτων. Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα, από σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες, φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης. Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη υποστήριξη του νεαρού τότε κράτους, είχανε ένα εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας. Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πιστέψαν στην απελευθέρωση, αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στο ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα αρμόδια πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγα κιόλας χρόνο, όταν ακόμη υπήρχαν Γερμανοί. Και θέλησαν, πριν αποκλειστούν στη γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά. Κι ύστερα να σωπάσουν – σαράντα χρόνια τώρα (σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να τα πω κάποια φορά).

Η ταπεινωτική ήττα των μέσων ενημέρωσης στο δημοψήφισμα του 2015!

Τη χρονιά που έρχεται συμπληρώνονται 10 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2015. Το αποτέλεσμα του εντυπωσιακό αλλά και η ανατροπή του δραματική.

Οι Έλληνες πολίτες είπαν πολλά ΟΧΙ σε εκείνο το δημοψήφισμα. Ένα απ΄ αυτά, ίσως από τα πλέον ηχηρά, ήταν το ΟΧΙ στα όσα ήθελαν να επιβάλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης! Όλοι θυμόμαστε τι μετέδιδαν οι τηλεοράσεις και πως διαχειρίστηκαν το θέμα του δημοψηφίσματος από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε. Παρά την συστηματική προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου, οι πολίτες όχι μόνο δεν φοβήθηκαν, αλλά ψήφισαν στη συντριπτική πλειοψηφία που ξεπέρασε το 60% αυτό που σχεδόν τον… διέτασαν τα μέσα ενημέρωσης να μην ψηφίσει!

Ο κ.Γιώργος Πλειός καθηγητής του τμήματος ΜΜΕ στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, έγραψε ένα εκπληκτικό βιβλίο με τίτλο «Δημοψηφίσματα και ΜΜΕ».

Το βιβλίο ερευνά τον ρόλο των ΜΜΕ στα σύγχρονα δημοψηφίσματα, ιδιαίτερα εκείνα που αφορούσαν τις σχέσεις ορισμένων χωρών με την Ε.Ε. Εξετάζονται κυρίως τα δημοψηφίσματα σε Ιρλανδία (2008), Μ. Βρετανία (2016), Ιταλία (2016) και Ελλάδα (2015).

Ελλάδα, Αριστερά και πόλεμοι. Ο άξονας Τουρκίας-Ισραήλ και το Αφγανιστάν της Μεσογείου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Παρά το οτιδήποτε μπορεί κανείς να του καταλογίσει και πολλά τώρα του καταλογίζονται -oυαί τοις ηττημένοις (Vae Victis) έλεγαν οι Ρωμαίοι -παρά τον σταδιακό εκφυλισμό του, πρέπει πάντως να σημειώσουμε ότι το καθεστώς του Μπάαθ στη Συρία υπήρξε ανάχωμα και στον αμερικανικό και ισραηλινό επεκτατισμό στη Μέση Ανατολή και στην άνοδο του Ισλαμισμού στην περιοχή. Κάτι θετικό πρέπει να είχε διάολε για να καταφέρει να αντέξει 23 χρόνια υπονόμευσης και προσπαθειών ανατροπής του από το ΝΑΤΟ και ιδίως τα τελευταία 13 χρόνια που αντιμετώπισε, εκτός από τη δράση των τζιχαντιστών, οικονομικές κυρώσεις που έφεραν τη χώρα στο οικονομικό επίπεδο του Τσαντ, την κλοπή των πετρελαίων του από τους Αμερικανούς και τους καθημερινούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ, ακόμα και την απάνθρωπη άρνηση της ανθρωπιστικής και δημοκρατικής Δύσης για οποιαδήποτε βοήθεια προς τα εκατομμύρια των σεισμοπαθών στη Συρία.

Άξονας Τουρκίας και Ισραήλ

Η Συρία υπήρξε επίσης ιστορικά ο σπουδαιότερος σύμμαχος της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή και νιώθει κανείς ντροπή να ακούει τον εκπρόσωπο της ελληνικής (;) κυβέρνησης να χαιρετίζει την ανατροπή του Άσαντ ως περίπου νίκη της δημοκρατίας.  Σήμερα, οι ανιστόρητοι προπαγανδιστές μιας δήθεν, κατά φαντασίαν συμμαχίας Ελλάδας και Ισραήλ, αυτοί που παρέδωσαν στο Τελ Αβίβ την Ελλάδα και την Κύπρο, την άμυνα και τις υπηρεσίες μας, δυσκολεύονται βέβαια να μας εξηγήσουν την αγαστή συνεργασία Τουρκίας και Ισραήλ στη Συρία, όπως και την προηγούμενη συνεργασία στον Καύκασο, για την εθνοκάθαρση των Αρμενίων του Ναγκόρνο – Καραμπάχ και την προώθηση του ΝΑΤΟ προς την Κασπία. Αποκαλύφθηκε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει μια κάποια «συμμαχία» Ελλάδας και Ισραήλ, υπάρχει αντίθετα έμπρακτη στρατηγική συμμαχία Τουρκίας και Ισραήλ.

Πώς οι ΗΠΑ και το Ισραήλ κατέστρεψαν τη Συρία και το ονόμασαν «ειρήνη»

Ένα κείμενο των Jeffrey D. Sachs* & Sybil Fares** σε μετάφραση του Σωτήρη Μητραλέξη (12 Δεκεμβρίου, Common Dreams).

Κατά τους περίφημους στίχους του Τάκιτου, Ρωμαίου ιστορικού, «Το να ρημάζουν, να σφάζουν, να σφετερίζονται με ψεύτικους τίτλους, το ονομάζουν αυτοκρατορία -και όπου δημιουργούν μιαν έρημο, το ονομάζουν ειρήνη».

Στην εποχή μας, είναι το Ισραήλ και οι ΗΠΑ που δημιουργούν μια έρημο και την ονομάζουν «ειρήνη».

Η ιστορία είναι απλή. Σε πλήρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου και οι υπουργοί του διεκδικούν το δικαίωμα να κυβερνούν επτά εκατομμύρια Παλαιστίνιους Άραβες. Όταν η κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ οδηγεί σε μαχητική αντίσταση, το Ισραήλ χαρακτηρίζει την αντίσταση «τρομοκρατία» και καλεί τις ΗΠΑ να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις της Μέσης Ανατολής που υποστηρίζουν τους «τρομοκράτες». Οι ΗΠΑ, υπό την κυριαρχία του ισραηλινού λόμπι, προχωρούν σε πόλεμο για λογαριασμό του Ισραήλ.

Η σημερινή πτώση της Συρίας είναι το αποκορύφωμα της εκστρατείας Ισραήλ -ΗΠΑ κατά της Συρίας που ξεκινά από το 1996 με την άφιξη του Νετανιάχου στο αξίωμα του πρωθυπουργού. Ο πόλεμος Ισραήλ-ΗΠΑ κατά της Συρίας κλιμακώθηκε το 2011 και το 2012, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα ανέθεσε μυστικά στη CIA την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης στην επιχείρηση Timber Sycamore. Η προσπάθεια αυτή τελικά «καρποφόρησε» αυτή την εβδομάδα, μετά από περισσότερους από 300.000 θανάτους στον πόλεμο της Συρίας από το 2011.

Η πτώση της Συρίας ήρθε γρήγορα εξαιτίας μιας δεκαετίας και πλέον συντριπτικών οικονομικών κυρώσεων, των βαρών του πολέμου, της κατάσχεσης του πετρελαίου της Συρίας από τις ΗΠΑ, των προτεραιοτήτων της Ρωσίας όσον αφορά τη σύγκρουση στην Ουκρανία και, πιο άμεσα, των επιθέσεων του Ισραήλ κατά της Χεζμπολάχ, η οποία ήταν το βασικό στρατιωτικό στήριγμα της συριακής κυβέρνησης. Χωρίς αμφιβολία, ο Άσαντ συχνά δεν έπαιζε σωστά τα δικά του χαρτιά και αντιμετώπιζε σοβαρή εσωτερική δυσφορία, αλλά το καθεστώς του ήταν στο στόχαστρο της κατάρρευσης για δεκαετίες από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Δυο ηχηρές περιπτώσεις λογοκρισίας και μια “απαγωγή” neostrategy.gr 24 Δεκεμβρίου 2024

Της Ιωάννας Αναστασίου

Υπάρχουν δυο ενδεχόμενα. Είτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μαζί και το σύστημα διαπλοκής -οικονομικής, μιντιακής, πολιτικής, δικαστικής-, που τη στηρίζει, βρίσκεται σε ελεγχόμενο εκνευρισμό και πανικό, είτε νιώθει παντοδύναμη ότι δεν κινδυνεύει όσο κι αν επιβάλλει αντιδημοκρατικές τακτικές, λογοκρίνει ακόμη και νεοφιλεύθερους “αντίπαλους” της, “εξαφανίζει” φωνές από το διαδίκτυο, προσαγάγει εργαζόμενους με πολιτική άποψη σε media. Τρία χαρακτηριστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών πιστοποιούν πως ο νεο-φιλελευθερισμός στη χώρα μας ολισθαίνει σε σκληρές αντιδημοκρατικές μεθόδους ελέγχου περιεχομένου, περιορισμού των αντίθετων απόψεων, καταστολής των “ταραχοποιών” σκέψης και δράσης.

Ολοκληρωτισμός στο facebook

Το πρώτο γεγονός αφορά στην εξαφάνιση δια παντός της προσωπικής σελίδας του αναπληρωτή καθηγητή Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Αντώνη Μπαλασόπουλου. Η Meta, εταιρεία που κατέχει το Facebook, Instagram και Watch up, μετά από πολλούς περιορισμούς και λογοκριτικές παρεμβάσεις σε αναρτήσεις του, “κατέβασε” οριστικά τη σελίδα του από το Facebook. Σελίδα που διατηρούσε από το 2008.

Το τελευταίο διάστημα ο Α. Μπαλασόπουλος ήταν ιδιαίτερα ενεργός σχολιαστής των εξελίξεων στη Γάζα, στηλίτευε τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ, αναρτούσε ειδήσεις και πληροφορίες εκτός των δυτικών ΜΜΕ. Η τελευταία ανάρτησή του πριν πέσει ο λογαριασμός ήταν μια φωτογραφία στρατιωτών του ISIS με το σχόλιο: «Με αυτούς τους ανθρώπους τώρα είμαστε σύμμαχοι». Η ανάρτηση κατέβηκε αμέσως, όπως αμέσως κατεβαίνουν αναρτήσεις όλων των χρηστών που χρησιμοποιούν τις “απαγορευμένες λογοκριμένες” λέξεις -φράσεις του αλγόριθμου. Η πλατφόρμα κατέβασε αμέσως τη φωτογραφία και του έστειλε μήνυμα πως ζητήθηκε έλεγχος. Αντί για έλεγχο, κατέβηκε ολόκληρη η σελίδα δια παντός, χάθηκαν όλες οι αναρτήσεις του και η απάντηση της Μeta ήταν: “αν δεν συμφωνείτε μπορείτε να πάτε στα δικαστήρια”!

Αδειάζουν αποθήκες πυρομαχικών για την Ουκρανία

Φωτογραφία από παλιότερη μεταφορά πυρομαχικών προς την Ουκρανία στη Β. Ελλάδα

Συνεχίζεται η μαζική αποστολή των αποθεμάτων πυρομαχικών και όπλων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων προς την Ουκρανία. Πάμπολλες είναι οι εικόνες που πέφτουν στην αντίληψη των Ελλήνων πολιτών, όπου κονβόϊ με ελληνικές και -ως επί το πλείστον- ξένες νταλίκες (βουλγαρικές, ρουμανικές και πολωνικές) μεταφέρουν κοντέϊνερ κυρίως με οβίδες προς βαλκανικές χώρες και την Πολωνία, και από εκεί στην Ουκρανία. Ως γνωστόν, επίσης, μεταφορές πυρομαχικών και οπλικών συστημάτων γίνονται από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Εκεί ξεφορτώνουν κυρίως αμερικανικά οπλικά συστήματα και στη συνέχεια μεταφέρονται στον προορισμό τους σιδηροδρομικά.

Πρόσφατα, η γνωστή εικόνα με νταλίκες, οι οποίες φόρτωσαν από μεγάλες αποθήκες πυρομαχικών στη Βόρειο Ελλάδα, να μεταφέρουν κοντέϊνερ προς «άγνωστη κατεύθυνση», έγινε γνωστή στο Neostrategy.gr, από αναγνώστες του, οι οποίοι απέστειλαν και σχετικό υλικό βίντεο. Περίπου προ δεκαημέρου, άδειαζαν πολύ μεγάλες αποθήκες πυρομαχικών που βρίσκονται κοντά στα Γιαννιτσά, όπου παλιότερα υπήρχε αμερικανο-ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο. Αυτή η μεγάλη και … περίεργη κινητικότητα επισημάνθηκε και από τον τοπικό Τύπο.

Εκτιμάται ότι τα κοντέϊνερ, τα οποία μετέφεραν ελληνικές νταλίκες, περιείχαν ως επί πλείστον οβίδες πυροβολικού. Τέτοιες αποστέλλονται μαζικά εδώ και δύο χρόνια από την Ελλάδα στην Ουκρανία, όπως άλλωστε επανειλημμένως έχει αναφέρει και κατά τις συναντήσεις του με τον Ουκρανό πρόεδρο, Ζελένσκι, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος, όπως και η πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη, επιμένουν να επαναλαμβάνουν ότι η Ελλάδα είναι σε πόλεμο με τη Ρωσία.

Δυσωδία…

Το αδημοσίευτο μανιφέστο του έλληνα δολοφόνου

“Προς τον υπουργό υγείας και την κυβέρνηση. Θα είμαι σύντομος και δεν θα σας κουράσω. Για να γλυτώσετε από μια μακρά έρευνα, δηλώνω ξεκάθαρα ότι δεν δουλεύω για κανέναν. Αρνούμαι όλες τις κατηγορίες. 

Δεν σκότωσα εγώ τον CEO της ασφαλιστικής, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστοι της χώρας μας, που δεν επιτρέπεται να περάσουν την είσοδο των νοσοκομείων αν πρώτα δεν πληρώσουν.

Δεν σκότωσα εγώ τον CEO, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες που παρότι είναι δημόσια ασφαλισμένοι, πρέπει να ξαναπληρώσουν όταν αρρωστήσουν. 

Δεν σκότωσα εγώ τον CEO, αλλά οι οι χιλιάδες κατατρεγμένοι και φτωχοί που είναι αποκλεισμένοι από το αγαθό της υγείας. 

Δεν σκότωσα εγώ τον CEO, αλλά οι χιλιάδες των συγγενών που είδαν τους ανθρώπους τους να πεθαίνουν άδικα μέσα στην πανδημία γιατί το δημόσιο σύστημα ήταν διαλυμένο.

Δεν σκότωσα εγώ τον CEO, αλλά οι χιλιάδες των καρκινοπαθών που αργοσβήνουν περιμένοντας να χειρουργηθούν στις λίστες της ντροπής.

Δεν σκότωσα εγώ τον CEO, αλλά οι χιλιάδες των ιδιωτικά ασφαλισμένων που όταν αρρωσταίνουν ανακαλύπτουν ότι το ασφαλιστικό τους πακέτο “δεν τους καλύπτει”. 

Δεν σκότωσα εγώ τον CEO, αλλά οι χιλιάδες που περιμένουν ώρες στα επείγοντα για να εξεταστούν ή για να ξαπλώσουν σε ένα αξιοπρεπές κρεβάτι.

Δεν σκότωσα εγώ τον CEO, αλλά οι χιλιάδες συνταξιούχοι που δίνουν όλο τους το υστέρημα για φάρμακα και γιατρούς.

Η Αμερική θα έχει εμμονή με τον Luigi Mangione για πολύ καιρό

Η Liza Featherstone, αρθρογράφος του Jacobin, γράφει για τον Luigi Magione και το ρεύμα υποστήριξής του που έχει κατακλύσει τις ΗΠΑ. Ο Magione κατηγορείται για τη δολοφονία του CEO της United Healthcare, εταιρείας ιδιωτικής ασφάλισης υγείας. Η συμπάθεια προς τον Magione προέρχεται από την οργή των πολιτών για τις ληστρικές πολιτικές των ασφαλιστικών εταιρειών που αρνούνται συστηματικά να αποζημιώσουν έξοδα των πελατών τους, εφευρίσκοντας διάφορες προφάσεις. Το άρθρο είναι γραμμένο υπό την οπτική της υποστήριξης στην αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, διατηρεί ωστόσο την αξία του καθώς περιγράφει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο τομέας της υγείας στις ΗΠΑ – πρότυπο για όλες τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που απαξιώνουν το δημόσιο σύστημα υγείας.

Ο αμερικανικός λαός ερωτεύεται τον Luigi Mangione – τόσο πολύ που μπορεί να εξελιχθεί σε κρίση, στο μυαλό των ελίτ.

Το κύμα υποστήριξης προς τον νεαρό άνδρα που κατηγορείται ότι σκότωσε τον διευθύνοντα σύμβουλο της United Healthcare Brian Thompson μέρα μεσημέρι στη Νέα Υόρκη ήταν συγκλονιστικό. Γυναίκες και άνδρες σε όλο το διαδίκτυο δηλώνουν ότι τον ποθούν. Υπάρχει ευρεία καταδίκη για όποιον τον κατέδωσε, με τις διαδικτυακές κριτικές για το McDonald’s της Altoona όπου συνελήφθη να προειδοποιεί ότι το κατάστημα είναι γεμάτο με «αρουραίους». Σε ένα απόσπασμα που πρέπει να δείτε για να το πιστέψετε, οι συγκρατούμενοι του στη φυλακή φώναξαν «Ελευθερώστε τον Luigi!» ζωντανά στις τηλεοπτικές ειδήσεις.

Η λατρεία συνεχίζει να εξαπλώνεται, σε βαθμό που οι New York Times δεν θα δημοσιεύσουν άλλες φωτογραφίες του προσώπου ή της σωματικής του διάπλασης – προφανώς είναι πολύ όμορφος – ούτε θα δημοσιεύσουν την υποτιθέμενη δήλωσή του που εξηγεί τη δολοφονία του, μια αποποίηση της βασικής δημοσιογραφικής ευθύνης να εξηγεί πλήρως ένα σημαντικό δημόσιο γεγονός όπως αυτό. Η εφημερίδα φαίνεται να φοβάται ότι η ομορφιά του θα εμπνεύσει μιμητές δολοφονιών. Άλλοι φιλελεύθεροι gatekeepers έχουν επίσης καταγράψει την ανησυχία τους για τη Luigimania, με τον Graeme Wood του Atlantic να δηλώνει ότι αυτό δείχνει όχι ότι το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης είναι σκάρτο, αλλά ότι «πολλοί άνθρωποι είναι».

Μέση Ανατολή: Έργα και ημέρες μιας «κρυμμένης υπερδύναμης»

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το κείμενο αυτό είναι τμήμα της εισήγησης του συγγραφέα στη συζήτηση με θέμα «Η τραγωδία της Συρίας, η άλλη ημέρα στη Μέση Ανατολή». (*)

Καλησπέρα σε όλες και σε όλους σας. Θέλω να ευχαριστήσω τους οργανωτές για την πρόσκληση να σας μιλήσω και επίσης να τους συγχαρώ για τη διοργάνωση αυτής της συζήτησης. Είναι βαθειά μου πεποίθηση ότι προϋπόθεση για να έχει οποιοδήποτε μέλλον η αριστερά είναι να μάθει να συζητάει όλες τις απόψεις και στο εσωτερικό της και με την κοινωνία και να το κάνει με επιχειρήματα και όχι με χαρακτηρισμούς. Όπως είπε κάποτε ο Ζαν Ζωρές, η μεγάλη μορφή του γαλλικού σοσιαλισμού, που δολοφονήθηκε στην αρχή του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου, εξαιτίας της αντίθεσης προς αυτόν, τις ομιλίες του οποίου παρακολουθούσε νεαρός και ο Ντε Γκωλ, «η αλήθεια είναι στην αντίθεση». Ελπίζω ότι η σημερινή συζήτηση θα αποτελέσει μια έστω και μικρή συμβολή σε αυτή την κατεύθυνση.

Επειδή ο χρόνος είναι λίγος και το θέμα τεράστιο και συνδέεται με το σύνολο της παγκόσμιας κατάστασης, θα παρουσιάσω επιγραμματικά τα σημεία που είναι κατά τη γνώμη μου τα πιο σημαντικά, παραλείποντας αναγκαστικά άλλα. Όποιος θέλει περισσότερες διευκρινίσεις μπορεί να τις ζητήσει στη συνέχεια.

Τις τελευταίες μέρες τα δυτικά και ελληνικά ΜΜΕ προσπαθούν να διαστρεβλώσουν το νόημα και τη σημασία των όσων έγιναν στη Συρία και να παρουσιάσουν την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ ως περίπου νίκη των «προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων» εναντίον ενός φρικτού καθεστώτος. Ελληνικές τηλεοράσεις και ραδιόφωνα δεν ντράπηκαν μάλιστα να μας εμφανίσουν Έλληνες και Χριστιανούς από τη Συρία που, με το πιστόλι των τζιχαντιστών στον κρόταφο, μας εξηγούσαν ότι όλα πάνε πρίμα στη μετά Άσαντ εποχή, δηλαδή δεν τους επιτίθενται να τους ληστέψουν και δεν τους σκοτώνουν.

Το φαλίρισμα της εξωτερικής πολιτικής στα ελληνοτουρκικά και τα γιουσουφάκια!

Ένας Έλληνας που ζει στο Όσλο αποψινός καλεσμένος του militaire channel. Χριστουγεννιάτικο το σκηνικό στο χιονισμένο Όσλο, αλλά η συζήτηση με τον Παναγιώτη Παύλο, ερευνητή στο Πανεπιστήμιο του Όσλο και επί χρόνια αρθρογράφο-αναλυτή των ελληνοτουρκικών σχέσεων, δεν μπορεί δυστυχώς να συμπλεύσει με το αισιόδοξο μήνυμα των Χριστουγέννων. Οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά είναι δυσάρεστες και το 2025 που σε λίγες μέρες ξεκινά θα είναι πολύ δύσκολο για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων που ευθέως αμφισβητεί η Τουρκία.

Το blog του Βύρωνα σας εύχεται...

Καλά Χριστούγεννα

Αντίστροφα γενέθλια ή: μια πασχαλινή εικόνα των Χριστουγέννων!

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Εκκλησιαστική εικόνα, δηλαδή εικόνα που αφορά την χριστιανική λατρεία, είναι η απεικόνιση κάποιας μορφής (του Χριστού, της Παναγίας ή αγίων) με οιονδήποτε τρόπο, αρκεί η εν λόγω μορφή να είναι αναγνωρίσιμη – κι έτσι να δηλώνεται η ταυτότητα του συγκεκριμένου προσώπου. Αυτό σημαίνει ότι οι εικόνες μπορούν να φτιαχτούν με οιαδήποτε τεχνοτροπία, παραδοσιακή ή μοντέρνα*. Εδώ ωστόσο θα σταθώ στις εικόνες του βυζαντινού τρόπου, οι οποίες κατεξοχήν βρίσκονται σήμερα στις εκκλησίες.

Ο βυζαντινός τρόπος αποτελεί πλούσια εικαστική γλώσσα. Γλώσσα φτιαγμένη όχι με ήχους ή με γράμματα, αλλά με σχήματα και χρώματα. Εδώ λοιπόν θα στήσω αυτί (για την ακρίβεια: θα στήσω μάτι) σε κάτι που έχει να μας πει η βυζαντινή εικόνα της Γέννησης του Χριστού. Είναι σπουδαία προίκα το ότι ο άνθρωπος δύναται να στήνει αυτί (ή: να στήνει μάτι). Αν παραπετάξει αυτή του την προίκα, τότε χάνονται νοήματα, όπως για παράδειγμα χάνεται ένα τραγούδι όταν συναντά ντουβάρι αντί για αυτιά, όπως χάνεται η ευκαιρία για προβληματισμό όταν προσκρούσει σε αντιθρησκευτικό φανατισμό, όπως χάνεται η δυνατότητα για φως όταν η θρησκοληψία χρησιμοποιεί τις εικόνες σαν μαγικά αντικείμενα…

Αν λοιπόν παρατηρήσουμε την βυζαντινή εικόνα των Χριστουγέννων, θα εντοπίσουμε κάποια στοιχεία που θυμίζουν… πλαστογραφίες! Σύμφωνα με τα ευαγγέλια η γέννηση του Χριστού έγινε σε στάβλο και η Παναγία απίθωσε το νεογέννητο σε παχνί ζώων. Στην εικόνα όμως βλέπουμε σπηλιά, κι αντί για παχνί βλέπουμε μια κτιστή κατασκευή σαν τάφο, με τις φασκιές να θυμίζουν σάβανα! Μπορεί λοιπόν να παραπονεθεί κανείς ότι η εικόνα αυτή δεν αποτυπώνει με ακρίβεια ό,τι έγινε, δηλαδή ότι δεν λειτουργεί σαν φωτογραφία.

Γιατί άραγε αυτές τις αλλαγές; Ο βυζαντινός τρόπος βέβαια διαμορφώθηκε σε μακρά πορεία διαλόγου με την γύρω του κοινωνική συνάφεια, αλλά εδώ θα κάνω μόνο μερικές επισημάνσεις που αφορούν το νόημα της γιορτής.

Αυτά... Τα χειρότερα στο μέλλον...

Εξελίξεις για την τραγωδία στα Τέμπη: Το πόρισμα του ΕΜΠ διαψεύδει την θεωρία για «αθώα» φονική έκρηξη

Tο πόρισμα που συνέταξε ο καθηγητής της Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ αλλάζει τα δεδομένα για την τραγωδία στα Τέμπη

Νέα τροπή παίρνει η υπόθεση της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη, καθώς το πόρισμα του Εθνικού Μετσόβεου Πολυτεχνείου που είχε αναλάβει να διερευνήσει τα αίτια της φονικής έκρηξης που προκλήθηκε στην διάρκεια της σύγκρουσης των δύο τραίνων αναφέρει ότι σε καμιά περίπτωση η εν λόγω έκρηξη δεν οφείλεται στην διάχυση των ελαίων σιλικόνης που μετέφεραν οι μετασχηματιστές της επιβατικής αμαξοστοιχίας.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του in.gr, το πόρισμα που συνέταξε ο καθηγητής της Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ με γνωστικό αντικείμενο Τεχνολογία Καυσίμων και Λιπαντικών κ. Δημήτρης Καρώνης καταρρίπτει τεχνικές μελέτες από κρατικούς πραγματογνώμονες που είχαν υιοθετηθεί από υπηρεσιακούς και πολιτικούς παράγοντες για «έκρηξη από τα λάδια των μετασχηματιστών των τραίνων».

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ο υπεύθυνος του αρμοδίου Εργαστηρίου του ΕΜΠ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα έλαια σιλικόνης δεν είχαν καμιά συμμετοχή στην εν λόγω έκρηξη.

Μάλιστα, ο κ. Καρώνης φέρεται να ζήτησε προσφάτως κι ειδικά πειράματα με την εξέταση των παλαιών ελαίων του μετασχηματιστή από την καταστραφείσα εμπορική αμαξοστοιχία μήπως αυτά είχαν διαφορετική «χημική συμπεριφορά», χωρίς όμως να διαπιστωθεί και πάλι κάτι τέτοιο.