Makaron z krewetkami, cukinią i szpinakiem

Makaron to niezwykle szybkie w przygotowaniu danie, więc chyba nikogo nie trzeba namawiać do jego przygotowania. Tym bardziej, że na jego bazie można wyczarować naprawdę doskonałe potrawy. Coraz częściej można spotkać w sklepach świeże krewetki, co nakłoniło mnie do przygotowania makaronu właśnie z nimi. Osobiście wprost uwielbiam owoce morza, a smak świeżych  krewetek nie ma nic wspólnego ze smakiem wcześniej obgotowanych czy też mrożonych. Jeśli nie jedliście nigdy świeżych krewetek, a padł już wyrok, że krewetki są niedobre to proponuję apelację i danie szansy świeżym. Jeśli nadal nie będą smakować, to nie ma już dla Was ratunku ;-)

Składniki (2 porcje):

• 300 g świeżego makaronu fettuccine (może być również linguine lub tagliatelle)
• 1 ząbek czosnku
• 2-3 spore garści młodego szpinaku
• 1 mała cukinia
• 12 surowych krewetek tygrysich
• 1 łyżka posiekanej natki pietruszki
• 8 listków świeżej bazylii, posiekanych
• 8 pomidorków koktajlowych
• skórka otarta z jednej cytryny
• sól, świeżo zmielony czarny pieprz - do smaku
• 3 łyżki oliwy z oliwek - do smażenia
• starty parmezan - do podania

Gnocchi zapiekane z mozzarellą i pomidorami – Gnocchi alla Sorrentina

Uwielbiam wszelkiego rodzaju kluseczki, więc nic dziwnego, ze gnocchi również goszczą na moim stole. Oczywiście przygotowane samodzielnie smakują lepiej i dają dużo satysfakcji, ale nie łudźmy się - po pracy mało kto ma czas i ochotę na dość pracochłonne obiady. W końcu makaronów na co dzień również sami nie przygotowujemy. W obu przypadkach sięgamy po gotowe półprodukty, z których w kilka chwil jesteśmy w stanie wyczarowywać dania, które zaspokoją nie tylko głód, ale przede wszystkim naszą żądzę kulinarnych doznań :-)

Dzisiaj proponuję gnocchi zapiekane z cudownym pomidorowym sosem i delikatną bawolą mozzarellą. Danie aż pachnie Włochami. Pochodzi z okolic Neapolu, a dokładnie z Sorrento i jest w tamtych okolicach niezwykle popularne. Tradycyjnie przygotowywane jest z ugotowanych kluseczek, ale ja proponuję je obsmażyć. To nada daniu zupełnie inną teksturę.

Składniki (2 porcje):

• 400 g gnocchi
• 1 puszka pomidorów
• 1 ząbek czosnku
• 1 mała cebula
• kilka listków świeżej bazylii
• 1 kulka mozzarelli (najlepiej bawolej - Mozzarella di Bufala)
• 60 g parmezanu, startego (Parmigiano Reggiano)
• 1 łyżeczka cukru
• oliwa z oliwek - do smażenia
• sól, świeżo zmielony czarny pieprz - do smaku

Pizza Margherita w neapolitańskim stylu

Pizza, płaski placek drożdżowy, który zawojował świat. Nie znam osobiście osoby, która by jej nie lubiła, znam natomiast wiele, które za pizzą szaleją. Mimo, że nie jest daniem nowym to drogę ku sławie pizza rozpoczęła dopiero w wieku XX, a rozkwit "przemysłu pizzowego" przypadł na okres po II wojnie światowej.  W światowej kuchni istnieją potrawy bardzo podobne do pizzy i to takie, które są znacznie starsze od niej. Nikt się jednak nie spiera, że pizza ma włoski rodowód, choć sławę nie tylko w świecie, ale również we Włoszech utorowała sobie przez Stany Zjednoczone, gdzie dzięki włoskim imigrantom na stałe zawitała do jadłospisów. Pizza jaką znamy dziś nabrała swojego charakteru właściwie dzięki Kolumbowi, który to przywiózł do Europy po raz pierwszy pomidory. Dziś czymże jest pizza bez nich, a wyobraźcie sobie, że wówczas pomidory uznawano za trujące i ludzie mieli opory przed ich zjedzeniem.

Parmigiana di melanzane - zapiekanka z bakłażana

Parmigiana di melanzane, czyli zapiekanka z bakłażanów. Dla nikogo nie powinno być zaskoczeniem, że każdy region Włoch rości sobie w jakiś sposób pretensje do bycia jej “wynalazcą”. Dowody wskazują w kierunku Sycylii i Neapolu, ale także Emilia-Romagna (z racji parmezanu) ma w tym sporze jakieś szanse. My gotujący i jedzący nie będziemy brać udziału w tym sporze, po prostu będziemy się rozsmakowywać w bakłażanie zapieczonym w sosie pomidorowym z dodatkiem mozzarelli i parmezanu.

Podstawą zapiekanki jest bakłażan. najlepiej jeśli będzie niewielki, pokrojony wzdłuż na plastry. Bakłażan jest z reguły podsmażany lub opiekany na grillu. Podsmażać na oliwie można czystego bakłażana, oprószonego mąką lub też jak w moim przypadku dodatkowo obtoczonego w jajku. Bakłażan jak gąbka chłonie oliwę i muszę przyznać, ze opanierowany w mące i jajku nie wchłania jej zbyt wiele, a i smak takich plastrów jest o niebo lepszy. Jako ciekawostkę dodam, że jeszcze w XIX wieku w środkowej i północnej części Włoch podchodzono do oberżyny z ostrożnością, ponieważ uważano, że powoduje choroby psychiczne.

Kolejnymi składnikami są sery. Można spotkać się z wersjami, do których przygotowania użyto tylko parmezanu lub też takimi, które zawierają oprócz niego również mozzarellę. Jedno jest pewne parmezan musi być i to porządnej jakości, świeżo starty, a nie jakiś starty ser niewiadomego pochodzenia, który można kupić w torebkach w supermarkecie.

Co do sosu pomidorowego przygotowuje się go ze świeżych lub puszkowych pomidorów , czasem po prostu również z passaty pomidorowej. Ja wolę sos z pomidorów puszkowych jest intensywniejszy w smaku niż ze świeżych. Ważne jest, aby go dobrze odparować. Tylko gdy będzie gęsty nie będziemy mieli zupy zamiast zapiekanki.

Taka klasyczna wersja parmigiany może zostać wzbogacona na kilka sposobów. Czasem trafia do niej jajko ugotowane na twardo, w formie plastrów układanych na sosie albo posiekanego jajka wmieszanego w sos. Możemy spotkać się również z dodatkiem plastrów kiełbasy albo też krokiecików z mięsa mielonego i sera Caciocavallo (Kalabria)

Dzisiejsze danie to kolejne, z którym zmierzyłem się w kuchni z miłośniczkami dobrego jedzenia. Efekty wspólnego pieczenia wspaniałej zapiekanki z bakłażana zobaczycie również u Mirabelki i Martynosi

Składniki:

• 1 średnia cebula
• 3 puszki pomidorów, krojonych
• 2 średnie bakłażany
• 1 ząbek czosnku
• 1 kieliszek czerwonego wina (opcjonalnie)
• 250 g sera mozzarella, pokrojonego w cienkie plasterki
• 80 g świeżo startego parmezanu
• garść listków bazylii, pokrojonych w paseczki
• 3 jajka i mąka - do panierowania
• sól, świeżo zmielony czarny pieprz - do smaku
• oliwa z oliwek - do smażenia

Pieczona polędwiczka wieprzowa z kuskusem i warzywami

Jak pewnie zauważyliście na moim blogu nie króluje mięso. Kiedyś jadłem go znacznie więcej, praktycznie każdy obiad (jeśli nie był zupą) był mięsny. Teraz mięso stanowi nikłą część mojej diety, a powodem tego nie są jakieś specjalne prozdrowotne zainteresowania. Po prostu na kupienie świeżego, porządnego mięsa trzeba mieć czas. Jego przyrządzenie z reguły do szybkich nie należy, a ze względu na sporą ilość zajęć, staram się w tygodniu minimalizować czas spędzany przy garach. Dlatego też mięso jakie po pracy się pojawia to często kurczak, bo nie wymaga długiej obróbki, a ulubiona przeze mnie wołowina czy jagnięcina to już raczej pomysł na weekend. Wtedy z przyjemnością mogę spędzić czas w ulubionym pomieszczeniu - kuchni :-)

Polędwiczka wieprzowa to taki kompromis pomiędzy smakami czerwonego mięsa, a czasem przygotowania.To najdelikatniejsza część półtuszy, nadaje się do pieczenia, smażenia i duszenia. Można przygotować z niej małą pieczeń, medaliony czy gulasz. Czas jej przygotowania to kilka, kilkanaście minut, więc nie przekracza często czasu przygotowania popularnego dania z makaronu.
Jeśli chodzi o "zdrowotność" takiego produktu, to wszyscy chyba wiedzą, że mięso wieprzowe zawiera sporo tłuszczów nasyconych i nie jest liderem zdrowej żywności. Jeśli jednak o polędwiczkę chodzi, to jest jedną z najlepszych pod tym względem części świnki i zjedzenie kawałka raz na jakiś czas nikomu, kto nie ma większych problemów lipidowych zaszkodzić nie powinno. Jak ze wszystkim: umiar, różnorodność - podstawa dobrej diety.
Dziś zapraszam na pieczoną polędwiczkę, naturalnie przyprawioną kolorowym pieprzem. Obsmażenie jej na gorącym tłuszczu zamyka zewnętrzne pory mięsa i nie dopuszcza do jej przesuszenia podczas pieczenia. Dzięki temu mięso jest wilgotne i aromatyczne.
Towarzystwem dla polędwiczki jest kasza kuskus, kasza produkowane z twardej pszenicy (durum). Jest to doskonałe uzupełnienie szybkiego dania jakim jest pieczona polędwiczka, gdyż jej przygotowanie sprowadza się do zalania jej gorącym bulionem lub wodą. Do tego podsmażone warzywa, świeża bazylia i pyszny olej lniany Len Vitol. Ten ostatni to nieoczyszczony, tłoczony na zimno olej, źródło nienasyconych kwasów tłuszczowych - samo zdrowie i bardzo atrakcyjny smak. Doskonale się sprawdzi jako ten dobry tłuszcz przy wieprzowinie, a poza tym nada ciekawego aromatu kuskusowi :-)

Składniki (2 porcje):

• polędwiczka wieprzowa ok. 400-450 g
• 5 pieczarek brązowych (kapelusze)
• 1 mała cukinia
• 1/2 zółtej papryki
• 1/2 czerwonej papryki chili
• 4 pomidorki suszone (w oleju)
• 1/2 szklanki kaszy kuskus
• garść listków bazylii
• sól, pieprz kolorowy, sok z cytryny - do smaku
• olej ryżowy - do smażenia
• olej lniany Len Vitol - do podania