M. Tullius Cicero, Orator
A. S. Wilkins, Ed.

70. [232] quantum autem sit apte dicere, experiri licet, si aut compositi¹ oratoris bene structam conlocationem dissolvas² permutatione verborum;— corrumpatur³ enim tota res, ut et⁴ haec nostra in Corneliana et deinceps omnia: Neque me divitiae movent, quibus omnis Africanos et Laelios multi venalicii mercatoresque superarunt: immuta paululum, ut sit multi superarunt⁵ mercatores venaliciique, perierit tota res; et quae sequuntur: Neque vestis aut caelatum aurum et argentum, quo nostros veteres Mar- cellos Maximosque multi eunuchi e Syria Aegyptoque vicerunt; verba permuta sic, ut sit vicerunt eunuchi e Syria Aegyptoque: adde tertium: Neque vero ornamenta ista villarum, quibus L. Paullum et L. Mummium, qui rebus his urbem Italiamque omnem referserunt, ab aliquo video perfacile Deliaco aut Syro potuisse superari; fac ita: potu- isse superari ab aliquo Syro aut Deliaco; [233] videsne, ut ordine verborum paululum commutato, isdem tamen verbis⁶ stante sententia, ad nihilum omnia recidant, cum sint ex aptis [p. 2078] dissoluta? Aut si alicuius inconditi arripias dissipatam aliquam sententiam eamque ordine verborum paululum commutato⁷ in quadrum redigas, efficiatur aptum illud, quod fuerit⁸ antea diffluens ac solutum. Age sume de Gracchi apud censores illud: Abesse non potest quin eiusdem hominis sit probos improbare qui improbos probet; quanto aptius, si ita dixisset: Quin eiusdem hominis sit qui improbos probet probos improbare! [234] hoc modo dicere nemo umquam noluit nemoque potuit quin dixerit⁹; qui autem aliter dixerunt, hoc adsequi non potuerunt. Ita facti sunt repente Attici; quasi vero Trallianus fuerit Demosthenes ! cuius non tam vibrarent fulmina illa, nisi numeris contorta ferrentur.