Eğer konuşmaya başladığımdan beri sorduğum soruların bir sayacı olsaydı, şu blog sayacı gibi.İstatistiklere göre en çok sorduğum soru bu olurdu yüzde 73' le. Buna halk dilinde kompleks diyorlar,ben kendime yediremediğim için "sadece merak" diyorum.
Postacıya bile sorduğumu hatırlıyorum.Bir ara gazetelerde "mısır kralı firavunun yüzüğü artık sizinnn, ta ta ta taaamm" kampanyası vardı onu sipariş etmiştim, o zaman ahbap olmuştuk postacıyla.Yüzüğü getirdi; para bulamadım, her kadının uzmanlık konusu "durumu ajite etmeyi" kullandım, yufkadan yapılmış yüreğini cızır cızır kızarttım.Yüzüğü benim yerime o aldı, taktı parmağına. Adamcağıza (bu cağız eki ne acıklı bir ektir ya ) amca diyordum yanlış anlaşılmasın.O "kazanırsın tabii senin onlardan neyin eksik" demişti.Heralde mutlu olayım diye söyledi, kulakları çınım çınım çınlasın.
En çok amcamın oğlu Fuat'a sorardım.Önce pozisyonumu alırdım (yüzümün sağ profilini fuat'a dönüp, dudağımı öne uzatıp, gözlerimı hızlı hızlı kırpma pozisyonu.Ha birde boynu daha uzun göstermek için yukarı germe )
-Fuat söylesene sence ben güzellik yarışmasını kazanırmıyım ?
-yine mi bu soru !! şey dediğim gibi biraz kilo verirsen şöyle üç beş, sonra boyun üç beş uzarsa, ayakların biraz daha küçük olsaydı, sanki bacakların çarpık, öyle olmasalardı , belki balinaların çiftleşmesine yardım da etmelisin, ozon tabakası için bişeyler ...
-ama bak dudaklarım güzel
-kızım sadece dudakla yarışma kazanan gördün mü ?
-sağ profilden çok güzelim bak
-bi git
Gerçekleri söylemiyordu bence, güzelliğimi kıskanıyordu.Bir kere ben onun ablasından daha güzeldim, pöf tınn. Ama başka bir gerçek vardı dudaklarıyla her işi halledeceğini sanan kompleksli bir kompleksli.Angelina julie'nin ki kadar değil canım onunki bildiğin tekerlek lassa.Başka bir yerim işe yaramasada dudağımla en azından ruj reklamlarında oynardım, bunun için de bir yarışmaya katılmam şarttı.
Hayal ederdim; fotoğrafımı gören cüri "aman tanrımm aman yarabbim bu aradığımız kız değil ! ama dudak" derdi.Beni aralardı "dudağınız bize lazım" derlerdi. Ben bohcamı hazırlayıp dudağımın istikbali uğruna evden kaçardım.Ruj reklamlarında şöhret olurdum, yüzümü kimse görmeyecekti, yoksa hapı yutardım.Sonra biri dudağıma aşık olurdu evlenirlerdi dudağım ve o birisi, mutlu mutlu yaşarlardı.Böyle bir dudağı yerde bir dudağı gökte hayallerle günümü geçirirdim.
O sıralar bizim mahalledeki her genç kızın rüyası star tivi güzellik yarışmasıydı.Ne zaman televizyonda "haydi kızlar !! hayatınızın fırsatını kaçırmayın" reklamları dönmeye başlasa, soğuk savaşta başlardı.Yolda karşılaşınca birbirimize bitirim bakışlar atardık.Yasemin'in yüzüne kezzap dökülse Derya'da keşke yanlışlıkla yansa gibi gaddar beklentilerim vardı.Bana birisi sorumun cevabını gaz takviyesi ile verse vallada billada "manken olmak için evden kaçan gerzekler" ajandasına adımı yazdıracaktım.Ama hiç kimse bana yalan söylemedi.Bu hayalim beni gülümseten bir anı olup kaldı.
Yazmaya başladım mı bırakamıyorum sonrada ortaya destan gibi bir yazı çıkıyor.Sıkıcı olduğumu hissediyorum. Sence ben sıkıcı yazılar yarışmasını kazanabilir miyim ?
