Beauvoir.. yazma rutini kuşaktaki kibrit ve tutku...

Beauvoir yazma rutini demiş..
Benim yok..
Aslinda genel olarak sabah kahvem sigaram ve yalnızlığım dışında rutinim yok..

Ama yazma işi bırakıldıkça unutuluyor..
Eskiden buralar hep yazıydı misal..
Sonra toplumca depresyona girdik..
Ya da ben girdim..
Utandık günümüzü paylaşmaktan..
Günleri solarken nicelerinin..

Unutmak için yazmak gerek demiş biri..
Belki de buraya bırakılan beynimizden eyleme dönüşerek gidiveriyordur..

Ama  burda durduğuna göre bizimdir de aslında..

O zaman dedim yazayım..
Okumam yavaş biraz..
Böyle yüreğimi ezmeyen hiçbir kitap.. okunamıyor tarafımdan..

Filmler garip bi şekilde almıyor gönlümü..

Tuhaf bişey..
Didik didik tutkulu bişeyler olursa..
İlgimi çekiyor..
Tutkulu.. çekişmeli.. aşklı..
ergen gibi..
Ki ergenken sevmezdim..
Sevgilimden yeni ayrılmışım gibi ağulu şarkılar çekiyor..
Tutku aşeriyorum.. o aptal biskuviyi kastetmiyorum.. şakasını bile yapmayın üzerim..

Düşündüm..
Neden..

Buldum.. tutkumu öldürüyorlar..
İçimi eziyorlar..
Yüz hatlarım aşağı doğru sarkacak.. bu gidiş..
Etrafta.. ne bulsak da eğlensek diye gezerken..
Ne bulsam da yaşayabilsek yaşatabilsek durumuna getirildik...
Şimdilik iyi idare ediyoruz ama..
Sağol(ma)sınlar hergün direnip öfkelenecek bi konu veriyorlar..
Öfke de benziyor tutkuya.. bir kanal bulup akıtıyoruz işte duyguyu..

Her gün birimizi daha zıvanadan çıkarıp sayımızı bir arttırıyorlar..
En azından bir 'zaten var olan'la daha tanışıyoruz..
Subliminal kullandıklarında hemen yakalıyoruz da..
Biz de subliminalleri mesajlari okuyoruz seviniyoruz...

Akla karayı ayırma konusunda geliştik sanki..
Daha mı netiz.. ehven i şer hiç bu kadar vasıfsız olmamıştı..
Ehven i şer.. hiç bu kadar potansiyel mutlak kötü algısı vermemişti..
Yanlışımızla doğrumuzun arkasında durmayı beceriyoruz..
Durmazsak yandık .. biliyoruz..

Azız.. naapalım..
Az iyidir..

Tamam kendimi inandirmaya çalışıyorum...
Ve inandıramıyorum..
Ama en azından hala deniyorum..

Aslında mesleğimi en çok böyle zamanlarda seviyorum..
Acıya derman olmaya çalışiyorum..
Ya bu devirde bu duyguyla.. makyaj sanatçısı filan olsaydım..
Çeyiz eşyası filan satıyor olsaydım.. yanmıştım..
Gerçi.. meme kanseri ameliyatı sonrası oluşan yaraları muhteşem dövmelerle kapatan bi sanatçı var..
Yani aslında her iş istenirse toplumda tüketim nesnesi olmaktan.. kamu yararına çevrilebilir..
Herşey elimizde yahu..

Sen zaten korkutucusun diyo çekirdek..
Sevincin eğlencen böyle kaptırman filan ürkütücü derecede..
Bilmiyo tabii.. yıllardır bu topraklarda yaşadı annesi..
Boğazına tıkılanı çıkarıp.. mmmmah ne lezzetlymiş dedi .. yuttu...

Bu sefer yazma pratiğim kalmış mı diye bakmak için yazdım..
Kalmış.. ayol fikrim bile varmış.. korkun benden....
Artık pratiği geliştirsek ya.. tüm blogcu dostlar utanır gibiler.. yazmıyorlar..

Oysa terör..
İnsanı yapmayı sevdiği şeyden uzak bırakan şeydir..
Birey örgüt ya da kamu.. karşı cins ya da bazen devlet eliyle gelebilir..
Bizler teröre ayak diremek zorundayız..
Böyle bildik hep..
O yüzden var hala .. bazı insanlar..

Bu ara sık sık aklıma okuduğum bir romandaki mubacir babaanne geliyor..
Bir kadının kuşağında kibriti..
Çuvalında unu varsa.. her derde deva olabilir diyordu..
Bizim sözcüklerimiz..
Birbirinize sevgimiz..
Büyük insanlığımız var..
Dururuz ayakta..

E siz ne pişiriyorsunuz bu aralar..
Dökün kuşağınızdakileri...
########################

Yukardaki fotoğrafı internetten çaldım..
Hic bilmiyorum kimin neyin..
Bunun adını vazgeçmeyenler koymuş paylaşan..
Ben.. tutunanlar demek istedim açıkçası...