Sto lat! (a właściwie 8)

Halo, halo, jest tu kto? Kto ma jeszcze zapisany mój blog w ulubionych albo na liście czytelniczej i w tej chwili przeciera oczy ze zdumienia, że pojawiło się tu coś nowego? Ja na pewno!

Dzisiaj blog, gdyby nie był tak bardzo martwy, obchodziłby 8. urodziny. Ok, OBCHODZI - to, że został przeze mnie bezdusznie opuszczony, jest wyłącznie moją winą :)

Z okazji tej zacnej rocznicy wzięło mnie na wspominki i postanowiłam zobaczyć, co czytane było najchętniej przez te wszystkie lata. Wybrałam dla Was 4 najbardziej "chodliwe" tematy. 

Uwaga, zaczynamy od

miejsca nr 4

Post nawet na miejscu - mamy luty, zbliżają się walentynki... Jeśli ktoś potrzebuje ozdoby albo rękodzieła do wykonania z dzieckiem, niech sam przeniesie się w dawne czasy i spróbuje zrobić koszyczek-serduszko według "pradawnej" receptury. Szczegóły po kliknięciu w zdjęcie:

Idziemy dalej, na

miejsce nr 3

Ten, jak i pozostałe meble z zestawienia służą mi do dziś. Okazuje się więc, że robota była na tyle trwała, że nadal cieszy oko. A podczas ostatniej domowej imprezy, krzesło zostało pochwalone za wygodę! Chociaż to już chyba zasługa projektanta, prof. Rajmunda Hałasa. Zobaczcie moją dwuczęściową relację z odnawiania tego klasycznego już krzesła:

część 1, część 2

Przed krzesłem był jednak fotel. Moje opus magnum. Jego historia jest wilgotna, śmierdząca i pełna robali. Ale satysfakcja z wykonania własnymi ręcyma - PRZEOGROMNA!! Historia na tyle długa, że podzielona na dwie części. Polecam więc

miejsce nr 2

część 1, część 2

I ostatni post. Znowu tapicerowany. Znowu ta sama tkanina. Gabaryty duże, zainteresowanie postem jeszcze większe. Do dziś dostaję pytania - albo o to jak uszyć, albo czy podejmę się uszycia dla kogoś. Staram się odpowiadać na pytania, ale zleceń na szycie pokrowców na kanapy nie przyjmuję :D Kto zainteresowany, niech klika na zdjęcie

miejsca nr 1

I jak? Kto był tu już w 2011 roku i przeżywał ze mną te piękne chwile? Kto po raz pierwszy, bo trafił tu przypadkowo? No właśnie, czy ktoś tu jeszcze jest? :)

Ślę serdeczne uśmiechy w stronę wszystkich "starych" i "nowych", dziękuję, że zajrzeliście i.. bez odbioru!

Największy projekt

Jest to najpoważniejszy i jeden z najważniejszych projektów za jakie się wzięłam. Duża presja, bo to ślub mojego brata. Państwo młodzi powierzyli mi całą papierową oprawę ślubu - zaproszenia, zawiadomienia, etykiety na słoiczki z podziękowaniem dla gości, winietki, numery stolików, plansza z rozsadzeniem gości. Wszystko w kolorze mięty przełamanej naturalnym brązem tektury.

Nie jest to projekt do wykonania w domu. Druk białą farbą zleciłam w drukarni cyfrowej. Nie jest to więc nadrukowana faktura tektury, ale prawdziwa biała farba położona na prawdziwym kartonie.

Na razie zawiadomienia i zaproszenia:

Co sądzicie o takim ślubnym minimalizmie?

Miłość jest słodka

Dzięki, że zaglądacie i komentujecie, chociaż tak rzadko coś się tu pojawia. Blogowa notka okazuje się dla mnie zbyt długą formą i zwykle odpuszczam sobie pisanie o byle czym. A Wy, jak sobie z tym radzicie? Nie macie pokusy, żeby do postów wrzucać same zdjęcia?

Dzisiaj pokażę Wam zawieszki do słoiczków, które stanowią podziękowanie dla gości. To takie miłe zlecenie, kiedy pierwsza praca się spodoba, a zaraz za nią idzie kolejne pytanie: "A tego by się pani podjęła?". Pewnie, że tak, te maleństwa to sama przyjemność :)