✔ Η Ιστορία του Μάξ: Από Gamer σε Εξερευνητή της Ζωής... |By Neki

 

Neki talks about OT

• 11 Oct 2024

View in browser

 

Με μεγάλη μου χαρά, να σας διηγηθώ την ιστορία του Μαξ, όπως την έζησα από την αρχή της μέχρι πρίν λίγους μήνες.

 

Ο Μάξ είναι ένας 14χρονος έφηβος, με διάγνωση Διαταραχή Προσκόλλησης και Τραύμα (Attachment Disorder and Early Years Trauma) που ζεί στο Ρέντιν της Αγγλίας. 

Όταν ήρθε για την αρχική αξιολόγηση εργοθεραπείας, μου φάνηκε πολύ απαιτητική περίπτωση, καθώς δεν μπορούσα να βρώ τις πραγματικές ανάγκες του και πού υστερούσε. 

Τόσο πολύ, που ήταν στιγμές κατα τη διάρκεια της αξιολόγησης που νόμιζα πως υπήρχαν κρυφές κάμερες που έβαλε κάποιος για να μου κάνει πλάκα και στο τέλος να μπουκάρει μέσα στο δωμάτιο και να μου πεί 'Καλά ρε συ, ακόμα και σε αυτόν τον τυπικό έφηβο, εσύ του βρήκες δυσκολίες?'

 

Χρειάστηκε μία συνάντηση με τους γονείς του πρίν γράψω την τελική αναφορά εργοθεραπείας για να καταλάβω. 

O Μαξ δεν ήθελε με τίποτα να έρθει στην αξιολόγηση. 

Πίστευε ότι αυτά είναι για μικρά παιδιά. 

Η μητέρα του, μου είπε αργότερα, αναγκάστηκε να του τάξει καινούργια gaming καρέκλα ώστε να τον πείσει.

 

Με δάκρυα στα μάτια, οι γονείς του μου εξήγησαν πως 'Είχαν χάσει το παιχνίδι'. 

Ο Μαξ είναι το θαύμα στην ζωή τους, καθώς και οι δυο γονείς ήταν 46 χρονών όταν τον υιοθέτησαν αλλά τα τελευταία 2 χρόνια, η ζωή του είχε κατακλυστεί από βίντεο στο YouTube και βιντεοπαιχνίδια.

 

Ο Μαξ προέρχεται από ένα χαοτικό οικογενειακό περιβάλλον΄- με καταγωγή από το Αφγανιστάν, άλλαξε στην ζωή του 3 χώρες και 3 θετές οικογένειες και έζησε σοβαρή παραμέληση και σωματική/ψυχολογική ενδοοικογενειακή βία.

 

Οι εικονικοί κόσμοι στους οποίους ξέφευγε, του πρόσφεραν άμεσες ανταμοιβές, ενθουσιασμό και μια αίσθηση επιτυχίας που ένιωθε πως του έλειπε στην πραγματική ζωή. 

Οι ώρες γίνονταν μέρες μπροστά από την οθόνη. 

Οι βαθμοί του χειροτέρευαν, οι φιλίες του έξω από τον ψηφιακό κόσμο ατονούσαν, και η οικογένειά του ανησυχούσε.

 

Ο Μάξ είχε τόσο απορροφηθεί από τα παιχνίδια που οι δραστηριότητες στον πραγματικό κόσμο του φαίνονταν βαρετές.

 

Οι γονείς του, ανήσυχοι για την αυξανόμενη εξάρτησή του, τον έφεραν στην κλινική μας, όπου άρχισε να δουλεύει μαζι μου 

(να θυμίσω σε αυτό το σημείο, είμαι Εργοθεραπευτής εκπαιδευμένο στην προσέγγιση της Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης Ayres®). 

Στην αρχή, ο Μάξ δεν ήταν ενθουσιασμένος. 

Έβλεπε τη θεραπεία ως ένα ακόμη εμπόδιο που τον κρατούσε μακριά από τα παιχνίδια του. 

Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες και οι μήνες, κάτι εκπληκτικό συνέβη.

 

Μέσα από τις συνεδρίες, ο Μάξ καθοδηγήθηκε μέσα από ασκήσεις αισθητηριακής ολοκλήρωσης που είχαν στόχο να ρυθμίσουν το σώμα και το μυαλό του. 

Έμαθε να ξανασυνδέεται με το πώς αισθανόταν το σώμα του, βελτιώνοντας την επίγνωση των κινήσεων και των πράξεών του. 

Ο θεραπευτής ενσωμάτωσε πραγματικές δραστηριότητες που ήταν συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες, σχεδιασμένες να προκαλέσουν την αισθητηριακή του επεξεργασία με τρόπους που μιμούνταν την ένταση των βιντεοπαιχνιδιών—αλλά στον πραγματικό κόσμο. 

Σκαρφάλωμα, εμπόδια και ακόμη και σωματικό παιχνλιδι (τζαρτζαρίσματα, σπρωξίματα, πάλη) σε ελεγχόμενες συνθήκες ήταν μέρος της εμπειρίας.

 

Ο Μάξ άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει γιατί είχε τόσο μεγάλη έλξη προς τα βιντεοπαιχνίδια.

 

Τα παιχνίδια του προσέφεραν μια σαφή δομή: άμεσους στόχους, ανταμοιβές και μια αίσθηση κυριαρχίας.

 

Γέμιζαν ένα κενό, όπου οι πραγματικές αλληλεπιδράσεις του φαινόντουσαν αβέβαιες και τρομακτικές.

 

Τα βιντεοπαιχνίδια του επέτρεπαν να επιτύχει σε κάτι με καθορισμένους κανόνες, ενώ η ζωή έμοιαζε χαοτική.

 

Σε μεγάλο βαθμό, ήταν η αισθητηριακή υπερφόρτωση και η άμεση ανταπόκριση αυτών των παιχνιδιών που τον κρατούσαν «κολλημένο».

 

Καθώς ο Μάξ εμπλεκόταν περισσότερο στις δραστηριότητες που προέκυπταν από την πραγματική ζωή στις συνεδρίες, άρχισε να βρίσκει την ίδια ένταση και ενθουσιασμό που έβρισκε στα παιχνίδια. 

Οι συνεδρίες Εργοθεραπείας έγιναν μια συναρπαστική εμπειρία όπου μπορούσε να διοχετεύσει την ενέργειά του, να λύσει προβλήματα και να νιώσει αυτή τη ροή της επιτυχίας.

 

Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν συνειδητοποιήσει πώς αυτές οι δραστηριότητες συνδέονταν με την καθημερινότητά του: τα παιχνίδια στην θεραπεία δεν ήταν απλώς παιχνίδια—τον δίδαξαν πώς να αλληλεπιδρά με τον κόσμο του πιο ολοκληρωμένα.

 

Το ταξίδι του Μάξ δεν τελείωσε μέσα στο θεραπευτικό δωμάτιο. 

Άρχισε να επανεμπλέκεται με τους φίλους του, να αναλαμβάνει νέα χόμπι όπως η ορεινή ποδηλασία και να ενταχθεί σε μια τοπική ομάδα ποδοσφαίρου. 

Εξακολουθούσε να παίζει βιντεοπαιχνίδια, αλλά δεν τον έλεγχαν πια.

 

Ήταν απλώς ένα μέρος της ζωής του, ισορροπημένο με πραγματικές εμπειρίες που τώρα κρατούσαν το δικό τους ενδιαφέρον. 

Ο θεραπευτής του εξήγησε ότι η διέγερση που κυνηγούσε στα βιντεοπαιχνίδια ήταν, κατά ένα μέρος, μια αισθητηριακή εμπειρία, και όταν άρχισε να ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες με υγιείς τρόπους, η έλξη της οθόνης μειώθηκε.

 

Μέσα από το ταξίδι του, ο Μάξ κατάλαβε κάτι δυνατό:

 

H πραγματική ζωή μπορεί να είναι το ίδιο συναρπαστική με τον ψηφιακό κόσμο, αν όχι περισσότερο.

 

Η πραγματική διαφορά ήταν στο επίπεδο σύνδεσης και ικανοποίησης. 

Ενώ τα παιχνίδια παρείχαν άμεσες ανταμοιβές, αυτές ήταν παροδικές. 

Οι νέες δραστηριότητες έφερναν μια βαθύτερη ικανοποίηση που διαρκούσε πολύ μετά το σβήσιμο της κονσόλας.

 

Τώρα, ο Μάξ συχνά αναλογίζεται την έλξη των βιντεοπαιχνιδιών και κατανοεί γιατί είναι τόσο εθιστικά για πολλούς. 

Προσφέρουν ένα περιβάλλον προσεκτικά σχεδιασμένο να τροφοδοτεί τον εγκέφαλο με ντοπαμίνη μέσω σαφών στόχων, επιτευγμάτων και έντονης αισθητηριακής διέγερσης. 

Όμως η πραγματική ζωή, με όλη την πολυπλοκότητά της, προσφέρει κάτι ακόμη καλύτερο: την απρόβλεπτη πορεία, το συναισθηματικό βάθος και την διαρκή αίσθηση επιτυχίας που κανένα παιχνίδι δεν μπορεί να αντιγράψει.

 

Μέσα από την Αισθητηριακή Ολοκλήρωση Ayres® και την εργοθεραπεία, ο Μάξ ανακάλυψε ότι όταν το σώμα και το μυαλό του ήταν σε αρμονία, οι περιπέτειες στον πραγματικό κόσμο μπορούσαν να ξεπεράσουν ακόμη και τις πιο συναρπαστικές εικονικές αναζητήσεις.

 

Στο τέλος, ο Μάξ έμαθε ότι τα βιντεοπαιχνίδια δεν ήταν ο εχθρός—απλώς κάλυπταν ένα κενό. 

Μόλις κατάφερε να ισορροπήσει αυτή την ανάγκη με υγιείς, αισθητηριακά πλούσιες δραστηριότητες, ο κόσμος έξω από την οθόνη έγινε ένα μέρος που ήθελε να εξερευνήσει ξανά.

 

Τώρα, δεν είναι απλώς gamer. 

Είναι εξερευνητής, αθλητής, φίλος—και, το πιο σημαντικό, ένας έφηβος που έχει ξαναπάρει τον έλεγχο της ζωής του...

|αν θες να επικοινωνήσεις για κάποιο λόγο με τον Νeki (Νεκτάριο Γουναρίδη), στείλ΄του εδώ...

 sensorytalksntips-com@ghost.io

✔ Τελικά αλλάζει, Λευτέρη, ο άνθρωπος;

 

✨ Σχετική ανάρτηση:

Το τραγούδι του "αμφ."

Άφησε τον άλλον, βρε παιδί μου!

εγώ...

Εσύ...

"Θ΄αλλάζαμε;"

☆ Άγχος εξετάσεων και Αισθητηριακή Επεξεργασία |By Neki...

 

• 23 May 2024 View in browser Photo by aaron-blanco-tejedor-unsplash Είναι περίοδος Πανελληνίων και άλλων εξετάσεων για σχολεία, κολλέγια και Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και αυτή είναι σίγουρα μιά αγχωτική περίοδος όχι μόνο για τιους εξεταζόμενους μαθητές και φοιτητές αλλά και για τις οικογένειές τους που τους στηρίζουν και θέλουν να πετύχουν το καλύτερο δυνατό. Για πολλούς, αυτό το άγχος συμπεριλαμβάνει ή μπορεί και να αυξάνει τις δυσκολίες αισθητηριακής επεξεργασίας που πιθανόν να είναι ήδη ορατές αλλά και αυτές που μάλλον είναι υποβόσκουσες και δεν έχουν φανεί τοσο πολύ. Παραδείγματος χάριν, υπάρχουν μαθητές που μπορεί να ανταποκρίνονται υπερβολικά σε αισθητηριακα ερεθίσματα, όπως οι δυνατοί θόρυβοι, ειδκά όταν βρίσκονται υπό πίεση ή αισθάνονται άγχος ή και έτσι να δυσκολεύονται να διατηρήσουν τον έλεγχο και την προσοχή τους είτε στο διάβασμα είτε κατά την διάρκεια των εξετάσεων. Επίσης μπορεί να αντιληφθούν ότι έχουν αυξημένες απτικές ευαισθησίες διαπιστώνοντας ότι κατακλύζονται όλο και περισσότερο από αυτό που αντιλαμβάνονται ως «ενοχλητικές» υφές στα ρούχα τους ή απρόσμενα αγγίγματα από άλλους ή ακόμα και να παραλείπουν τις δραστηριότητες αυτοφροντίδας τους κατά αυτή την κρίσιμη για αυτούς περίδο. Επίσης, οσμές και οπτικά ερεθίσματα μπορεί να τους κάνουν εύκολα να χάνουν την υπομονή τους και να φαίνονται ευέξαπτοι χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ποιός ακριβώς είναι ο λόγος. Από την άλλη, η περίοδος των εξετάσεων μπορεί επίσης να είναι δύσκολη για τους νέους που είναι αισθητηριακοί αναζητητές – όπως λέγονται – και είναι αυτοί που αναζητούν πλούσια εισροή ερεθισμάτων μέσω των αισθήσεων τους και τους αρέσει να βρίσκονται συνεχώς εν κινήσει.  Ο χρόνος προετοιμασίας για τις εξετάσεις συνοδεύεται συνήθως από καθιστή θέση και μελέτη για ώρες, κάτι που δεν λειτουργεί καλά για άτομα που επωφελούνται κυριώς από την κίνηση ως μέρος της καθημερινής τους ρουτίνας. Ομοίως, ένας νέος που δυσκολεύεται με τον προγραμματισμό και την οργάνωση, μπορεί να δυσκολευτεί περισσότερο όταν είναι αγχωμένος. Τι μπορείς λοιπόν να κάνεις κατά την περίοδο των εξετάσεων; ·        Το πρώτο βήμα είναι να νιώσετε άνετα. Αυτό μπορεί να αναφέρεται στον χώρο μελέτης αλλά και στις συνθήκες των εξετάσεων.  Όταν είμαστε αγχωμένοι και πιεσμένοι, είναι σημαντικό να έχουμε ένα χώρο για να αποσυρθούμε στο σπίτι και τις κατάλληλες συνθήκες για μελέτη. ·        Κρατήστε το χώρο μελέτης τακτοποιημένο και απαλλαγμένο από ακαταστασία, έτσι ώστε τα αν είστε ένα άτομο που αντιδρά υπερβολικά σε οπτικά ερεθίσματα και ακαταστασία να μην κατακλύζονται. ·        Επιπλέον, ο μαλακότερος φωτισμός συμβάλλει επίσης στη δημιουργία ενός πιο άνετου και φιλικού προς τις αισθήσεις περιβάλλοντος. ·        Ένα τραπέζι ή γραφείο στο σωστό ύψος είναι σημαντικό για μεγάλες περιόδους μελέτης και μια άνετη καρέκλα είναι απαραίτητη. ·        Οι περιστρεφόμενες καρέκλες είναι εξαιρετικές, καθώς πολλές από αυτές είναι, όχι μόνο, ρυθμιζόμενες καθ' ύψος αλλα και για τους μαθητές που πρέπει να κινούνται συχνά, η περιστρεφόμενη καρέκλα μπορεί να τους δώσει αυτή την αισθητηριακή εισροή που χρειάζονται ενώ μελετούν. ·        Έχοντας παιχνίδια fidget στο χέρι είναι επίσης χρήσιμο για μερικούς μαζί με κάτι για να μασήσουν ή να πιπιλίσουν (τσίχλα, υγειινά snacks, μπουκάλι με νερό για ρούφηγμα ή καλαμάκι) κατά τη διάρκεια της καθιστικής μελέτης. ·        Τα συχνά διαλείμματα κίνησης είναι επίσης σημαντικά κατά τη μελέτη, μαζί με αυτό που περιγράφουμε ως βαριές δραστηριότητες (κάνουμε βαρη, ή μετακινούμε επίτηδες βαριά έπιπλα) που παρέχουν ιδιοδεκτικές εισροές. Ένας γρήγορος περίπατος γύρω από το τετράγωνο κάθε δύο ώρες ή μερικές διατάσεις μπορεί να βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό κάποιον που σπουδάζει να βοηθήσει στη ρύθμιση του εαυτού του. Οι βαριές δραστηριότητες ηρεμούν και οργανώνουν επίσης και μπορούν να βοηθήσουν τους νέους να αισθάνονται πιο χαλαροί. Το λάστιχο γυμναστικής στα βάρη (συνήθως χρησιμοποιείται στους αστραγάλους) μπορεί επίσης να είναι ένας πολύ καλός τρόπος για ένα νεαρό άτομο που δεν έχει πάρα πολύ χρόνο για άλλη άσκηση να πάρει ιδιοδεκτική εισροή ενώ βρίσκεται μέσα στο σπίτι . ·        Μερικοί μαθητές/φοιτητές που έχουν ανάγκες αισθητηριακής επεξεργασίας μπορούν επίσης να επωφεληθούν από το να κάθονται ελαφρώς μακριά από άλλους ή στο μπροστινό μέρος της τάξες εξέτασης. ·        Μερικοί νέοι βρίσκουν επίσης ότι ένα παιχνίδι fidget τους βοηθά να σκεφτούν καλύτερα κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης και ένα στυλό ή μολύβι με ένα chewy toy συνδεδεμένο είναι ένας καλός τρόπος για να οργανώσετε το Νευρικό σας Σύστημα σε ένα περιβάλλον εξετάσεων.  Αν δοκιμάσετε κάποιες από τις παραπάνω τεχνικές αυτο-ρύθμισης, παρακαλώ επικοινωνήστε με το Blog μας και πείτε μας τη γνώμη σας! Δύναμη, και καθαρό μυαλό εύχομαι!

Neki talks about OT © 2024

☆ Μετά την εις Άδου καθοδόν |Και τώρα, ναι, μπορώ και κλαίω...

         (Ποιος Neki και κουραφέξαλα;)

 ~ γράφει ο Νεκτάριος Βασιλείου Γουναρίδης

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ — FEB 14, 2024

"Δεν έχω κλάψει ποτέ. Ρωτάτε όποιον θέλετε.

 

Στο νυφικό κρεβάτι, η μια πλευρά είναι άδεια. 

Στην άλλη, η χήρα κλείνει τα βλέφαρα της να ξεκουραστεί. 

Και την ενοχλω και την σκουνταω και παίζω σαν κουτάβι.

 

- Και τι σχέδια έχεις τώρα;

Γελάει σαρκαστικά. 

Σοκαρισμένη ακόμα. 

Δεν την περίμενε αυτή την ερώτηση. 

Μα εγώ την σκεφτόμουν 4 ώρες πάνω στα συννεφα.

 

Πάντα μας άρεσε να την ταρακουναω με λέξεις και πράξεις.

 

- Να ξαναπαντρευτώ, μου λέει με μειδίαμα, 

Τι σχέδια έχω ρωτάει! 

Να πεθάνω κι εγώ φυσικά.

- Να ζήσεις, να γίνεις το κέντρο...

- Αναφοράς;

- Ναι, το κέντρο αναφοράς. 

Να ζήσεις περίμενα να μου πεις. 

Απάντησα με τόνο κάποιας απογοήτευσης.

 

Θυμωμένη, με τον Βάσο της * που την άφησε.

 

Κι αρχίζει την αποκαθήλωση του ειδώλου.

 

Έξω από την κάμαρη, τον αγιοποίησαν. ]

Μέσα όμως θέλει να του τα ψάλλει ένα χεράκι.

 

Εγώ την τσίγκλισα να μου πει τα άρρητα.

 

Να ηρεμήσει κι αυτή,

 

κι η ψυχή που ταξιδεύει

 

και η 1η ηλικία μου που έφυγε και δεν ξαναγυρνά.

 

Και μου τα είπε.

 

Και τώρα, ναι, μπορώ και κλαίω!

 

Κι όλα ηρέμησαν γύρω για πάντα!!

                    Neki talks about OT

πηγή

* Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε,

να σας καταδώσουμε πως "ο Βάσος της" 

είναι ο μικρός Βασιλάκης.

Σήμερα που είναι τα εννιάμερά του μάλλον άρμοζε 

το παραπάνω από τον προτελευταίο του (τον 6ο) γιο...

Δυο τελευταίες λέξεις μας απέμειναν γι΄αυτήν την ανάρτηση.

(Για να πάμε να κλάψουμε και μεις μαζί του με την ησυχία μας...)

                            ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

"Υπερφαγία και Διαταραχή Προσκόλλησης..." |NEKI TALKS ABOUT OT

 

By Neki • 7 Dec 2023 View in browser Photo by luis-arias-unsplash Σήμερα το πρωί ήρθαν δυο διδυμάκια,  με καταγωγή από Τζαμάικα,  υιοθετημένα από ένα ζευγάρι Βρετανών,  ο Τζέσυ κι ο Τζόσουα,  4 χρόνων,  για αξιολόγηση στην κλινική.   Κλασικά, πριν τους δω, πρώτα τον Τζόσουα και μετά τον Τζέσυ, διάβασα τους φακέλους τους για να ξέρω κάποια πράγματα για αυτούς.    Attachment και πάλι Aτάτσμεντ!!   Για να δούμε τι θα δούμε...   Η μαμά τους,  αρχηγός συμμορίας στο Μάντσεστερ,  έχοντας ήδη τρία παιδιά  τα οποία είχαν υιοθετηθεί από άλλες οικογένειες,  έμεινε έγκυος στα διδυμάκια μας,  ενώ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης  ήταν υπό κράτηση σε γυναικείες φυλακές,  μιας και ήταν καταζητούμενη για 3 χρόνια!!   Και παρ’ ότι ήταν κρατούμενη,  έπινε και κάπνιζε μαριχουάνα  μέχρι και την μέρα της γέννας.   Ωραία...καλά ξεκινήσαμε!   Ο Τζόσουα και ο Τζέσυ υιοθετήθηκαν  πρίν από ακριβώς ένα χρόνο,  καθότι άλλαξαν 3 διαδοχικές ανάδοχες οικογένειες.   Ειδικά η πρώτη οικογένεια,  ήταν μια πραγματικά κακή επιλογή για τα αδέλφια,  τα οποία τους πρώτους 11 μήνες της ζωής τους  βίωσαν τρομακτική παραμέληση.   Τα μωρά ζούσαν σε ένα χαοτικό περιβάλλον,  έμεναν για μέρες άπλυτα  και τρέφονταν κυριολεκτικά μόνο με γάλα-φόρμουλα  το πολύ μια φορά τη μέρα.   Αλλά και η δεύτερη οικογένεια,  ενώ στην αρχή φαινόταν καλή επιλογή,  στη συνέχεια αποδείχτηκε μάλλον ακατάλληλη  αφού το ζευγάρι είχε ήδη 3 μεγάλα παιδιά να αναθρέψει  και έτσι τα διδυμάκια μας έπρεπε να ανταγωνιστούν τα μεγαλύτερα για το φαγητό.   Έτσι όταν η μαμά τους (η θετή)  μου μιλούσε για το ότι ο Τζόσουα και ο Τζέσυ δεν έχουν όριο στο φαγητό,  όλα έβγαζαν νόημα στο μυαλό μου  και τουλάχιστον ήξερα την αιτία.   Όσο για την θεραπευτική παρέμβαση,  αυτό είναι δύσκολη υπόθεση.   Το να εκπαιδεύσεις το ενδοδεκτικό σύστημα (interoception) ενός παιδιού  που έχει βιώσει ψυχικό τραύμα είναι ισάξια δύσκολο  με το να προσπαθήσεις να θεραπεύσεις το παιδί από το ίδιο το τραύμα.   Αλλά γίνεται!   Οι εργοθεραπευτές που ασχολούνται με τα παιδιά,  πολλές φορές θα έχουν συναντήσει περιστατικά με χαμηλή ενδοδεκτικότητα,  το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα  τα παιδιά να τρώνε μέχρι να σκάσουν  ή να πεινάνε μέχρι να λιποθυμήσουν.  Μπορεί επίσης να υποφέρουν από σοβαρή αυπνία,  γιατί τα υψηλά επίπεδα διέγερσης δεν βοηθάνε στο να αισθανθούν υπνηλία.  ‘Εχουν επίσης τέτοια μεγάλη αντοχή στον πόνο  που μπορεί να κυκλοφορούν με ένα σοβαρό στραμπούλιγμα για εβδομάδες,  προτού συνειδητοποιήσουν ότι έχουν τραυματιστεί.   Η μαμά τους που τα συνόδευε στην κλινική  μάλιστα μου εξιστόρισε μια ιστορία,  πως το περασμένο καλοκαίρι  που έμειναν σε ένα ξενοδοχείο all-inclusive σε ένα ελληνικό νησί,  o Τζόσουα πρώτα  και στη συνέχεια και ο αδελφός του  έπαθαν μιά απίστευτη κρίση υπερφαγίας  (που ξεκίνησε από λάθος  καθώς ο Τζόσουα μπερδεύτηκε  και νόμιζε πως ο μπουφές ολόκληρος   ήταν σερβιρισμένος για αυτός στο τραπέζι του  – έτσι είπε αργότερα στην μαμά του!),  όπου δεν μπορούσαν να σταματήσουν να τρώνε  και καθώς τους απομάκρυναν οι γονείς τους  από την αίθουσα του μπουφέ,  όχι μόνο έπαθαν αμόκ  και άρχισαν να χτυπούν τους γονείς τους,  αλλά έκλεβαν φαγητό από τα γύρω τραπέζια!!   Γενικά, αυτό είναι ένα θέμα Ρύθμισης,  που με ένα κατάλληλο θεραπευτικό πλάνο,  η Διεπιστημονική ομάδα της κλινικής μας,  στοχεύει να το δουλέψει σε συνεργασία με τους γονείς,  ώστε ο Τζόσουα και ο Τζέσυ να μπορέσουν αρχικά  να κατανοήσουν την υψηλή οδό (threshold),  που τους επιτρέπει να τρώνε  χωρίς να λαμβάνουν το μήνυμα  πότε πρέπει να σταματήσουν  και έπειτα να διαλέγουν κατάλληλες στρατηγικές  ώστε να περιορίζουν την υπερφαγία  σε λογικά κοινωνικώς-αποδεκτά πλαίσια.   Η υψηλή συχνότητα εμφάνισης  του ανεπίλυτου μοτίβου διαταραχής προσκόλλησης  στις διατροφικές διαταραχές  είναι εντυπωσιακή,  ειδικά για ασθενείς με νευρική ανορεξία  και υπερφαγία.   Κι όμως, η Εργοθεραπεία είναι και εκεί!

Neki talks about OT © 2023 πηγή

~ Εσένα σε ήθελε ο πατέρας σου;

BY NEKI [νΕΚΤΑΡΙΟς γΟΥΝΑΡΙΔΗς]IN ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΊΑΣ — OCT 18, 2023

Photo by juliane-liebermann-O-unsplash

Είναι Δευτέρα, και όπως κάθε Δευτέρα πρωί, έχω αξιολόγηση στην κλινική με ένα κορίτσι 8 χρονών, με το όνομα Ελπίδα, που είναι σε αναδοχή (όχι επίσημα υιοθετημένη ακόμα, αλλά αυτό μάλλον θα γίνει σύντομα) σε δύο υπέροχους ανάδοχους γονείς, τον Τζιμπρίλ και την Γκρέτα.

Οι γονείς της φαίνονται πολύ έμπειροι, καθώς είχαν ήδη κάνει 3 παιδιά δικά τους, που τώρα είναι ενήλικες και έχουν φύγει από το σπίτι, και τα τελευταία 12 χρόνια είναι ανάδοχοι γονείς.

Διαβάζω στους φακέλους του παιδιού πρίν την αξιολόγηση πως η Ελπίδα μαζί με την 4 χρόνια μεγαλύτερη αδελφή της, μεγάλωσαν σε ένα χαοτικό περιβάλλον, όπου παραμελήθηκαν σε σημαντικό βαθμό από δύο γονείς που ήταν χρήστες. 

Όταν τα παιδιά τα απέσυρε η κοινωνική υπηρεσία από το βιολογικό τους περιβάλλον (μετά από πολλές προσπάθεις να μην χωριστούν από τους βιολογικούς γονείς τους), τα δύο κορίτσια άλλαξαν 7 διαφορετικές ανάδοχες οικογένειες, όπου και εκεί, ως επί το πλείστον, συνέχισαν να βιώνουν απάνθρωπη παραμέλιση. 

Τραύμα πάνω στο τραύμα!

Όταν ο Τζιμπρίλ και η Γκρέτα αντίκρισαν τα δύο κορίτσια για πρώτη φορά, ένιωσαν μια βαθειά επιθυμία να τα βοηθήσουν. 

Η κοινωνική λειτουργός, υπεύθυνη της υπόθεσης, τους είπε πως ο μόνος τρόπος να τα βοηθήσετε είναι να τα πάρετε σπίτι σας. 

Αν μπορείτε φυσικά...

Ο Τζιμπρίλ και η Γκρέτα το σκέφτηκαν για λίγο και το αποφάσισαν με μεγάλη χαρά. 

Η Γκρέτα μου είπε κατά τη διάρκεια της αξιολόγησης, ψυθιριστά, πως η βοήθεια που δίνουμε σε αυτά τα κορίτσια μας γεμίζει αγάπη!

Η Ελπίδα ήταν 22 μηνών όταν πήγε σε αυτό το φωτεινό σπίτι, και η αδελφή της τεσεράμισι. 

Η Γκρέτα μου είπε πως ήταν σαν ένα βρεγμένο κουτάβι, που ούτε καν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της, αλλά τώρα κοίτα την...

Φυσικά τα σημάδια της παραμέλισης ήταν αποτυπωμένα σε όλες της τις προσπάθειες, για παράδειγμα, δεν ήξερε να γράφει πολλούς από τους αριθμούς και τα γράμματα της αλφαβήτου, αλλά ήταν χαρούμενη και έδειχνε να έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της. 

Ήταν ευδιάθετη και αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν το πώς ξεκινούσε μια συζήτηση με έναν ξένο, εμένα δηλαδή, θέλοντας να κάνει μια δήλωση για τον εαυτό της. 

Και το έκανε δύο φορές.

Την πρώτη, εκεί που είμασταν στο τραπέζι και προσπαθούσε πάνω σε διάφορα τεστς, με ρωτάει:

- Εσύ έχεις φίλους;

- Έχω, τις λέω, εσύ έχεις φίλους; την ρωτάω

- Ναι έχω, είπε με περηφάνια και συνέχισε, την Νάντια, την Χόλυ Ρόουζ, την τάδε, την τάδε.

Αυτό. 

Μετά συνέχισε τα επιτραπέζια τεστς χωρίς να μιλάει.

Την δεύτερη φορά, μετά από 2 λεπτά, με ρωτάει:

- Εσένα σε ήθελε ο πατέρας σου; με μια αθωότητα - λες και τα είχε λυμένα όλα μέσα της...

Σοκ. Εκεί πάγωσα. 

Ξαφνικά τα πράγματα σοβάρεψαν. 

Έριξα ένα βλέμμα στην Γκρέτα που καθόταν δίπλα η οποία μου έκανε νεύμα να συνεχίσω.

- Ναι ... νομίζω ... δεν το έχω σκεφτεί στ’ αλήθεια ... απάντησα με απέραντο δισταγμό.

- Εμένα δεν με ήθελε, μου απάντησε κοφτά.

Και συνέχισε τα τεστς.

Μόλις τέλειωσε και το επόμενο, της λέω τώρα μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα, κι εκείνη, αντί να πάει κατευθείαν στις κούνιες, όπως είχε κάνει προηγουμένως, πήγε και κάθησε στα πόδια της Γκρέτα, η οποία με τη σειρά της της έδωσε ένα φιλί και μια αγκαλιά.

Με το που τέλειωσε η αξιολόγηση και έφυγαν από το δωμάτιο Εργοθεραπείας, η μικρή Ελπίδα με έβαλε σε βαθύ στοχασμό.

Άραγε εμένα με ήθελε ο πατέρας μου;

πηγή

* Γιατί οι γονείς δεν θα έπρεπε να είναι τόσο ενθουσιασμένοι όταν τα μωρά τους περπατούν νωρίς; Η σημασία του μπουσουλίματος...

 

NEKI TALKS ABOUT OT By Neki • 15 Sept 2023 View in browser Photo by hazwan-hashim-unsplash Μία από τις πρώτες αξιολογήσεις που έκανα στις αρχές Σεπτεμβρίου, ήταν ο Μπάρνι, ένα αγόρι 8 ετών, χωρίς διάγνωση και με υποψίες για δυσπραξία και ΔΕΠΥ. Για τους παιδιατρικούς εργοθεραπευτές που χρησιμοποιούν μια σειρά από αξιολογητικά εργαλεία είναι μερικές φορές πολύ εύκολο να βγάλουν κάποια αρχικά συμπερασμάτα σε πολύ λίγα λεπτά αφότου παρατηρήσουν το παιδί. Για παράδειγμα, βλέπεις ένα παιδί σε ηλικία μεγάλης τάξης Δημοτικού το πως κινείται μέσα σε ένα δωμάτιο εργοθεραπείας και ίσως να υποψιαστείς πως λογικά δεν θα του αρέσει πολύ η δουλειά στο τραπέζι, η γραφή ή το διάβασμα και πως πιθανόν να χρειάζεται περισσότερο από άλλους συνομίληκους την κίνηση για να ρυθμιστεί. Σε εμένα, από τα πρώτα λεπτά που παρατηρούσα τον Μπάρνυ, το πως χρησιμοποιούσε την κούνια, το τραμπολίνο, και πως απέφευγε την τσουλήθρα και τα σκαρφαλώματα, μου μπήκε στο μυαλό “αποκλείεται να έχει μπουσουλήσει”... Στη συνέχεια ρώτησα την μαμά του η οποία μου επιβεβαίωσε ότι ήταν πολυ βιαστικός (από σχεδόν 7 μηνών) να σταθεί και να περπατήσει και κάθε φορά που τον έβαζε μπρούμυτα ούρλιαζε και ησύχαζε μόνο αν τον έπαιρνες αγκαλιά. Η μαμά του μάλιστα στην αρχή τον χαρακτήρισε “τεμπέλικο μωρό”. Έτσι, παρέκαμψε το στάδιο του μπουσουλήματος και πήγε κατευθείαν στο περπάτημα. Κατ’ αρχάς το μπουσούλημα, σαν συνέχεια του ρολλαρίσματος, προσφέρει στα μωρά κάτι περισσότερο από έναν (χαριτωμένο) τρόπο για να φτάσουν εκεί που θέλουν να πάνε. Στην πραγματικότητα, μαθαίνοντας να μπουσουλάνε και χρησιμοποιώντας αυτόν τον τρόπο μανουβραρίσματος στο χώρο για κάμποσο καιρό θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα αναπτυξιακά ορόσημα στη ζωή ενός μωρού. Και ενώ μερικά μωρά μπορεί να παραλείψουν εντελώς τη φάση μπουσουλήματος και να πάνε κατευθείαν στο περπάτημα, πολλοί γονείς νιωθουν υπερήφανοι για αυτό και σαν κάπως να βιάζονται ώστε το παιδί τους να περπατήσει γρήγορα. Μερικά από τα οφέλη του μπουσουλίματος (που σε γενικές γραμμές θα επιτευχθεί κάποτε μεταξύ 6-12 μηνών) που μετουσιώνονται σε απαραίτητες κινητικές και όχι μονο δεξιότητες παραθέτω στη συνέχεια: - Σωματική ανάπτυξη. Καθώς το μωρό σας αρχίζει να μπουσουλάει, αναπτύσσει: 1) Αδρές κινητικές δεξιότητες. Αυτές είναι μεγαλύτερες κινήσεις που κάνει το μωρό σας με τα χέρια, τα πόδια, ή ολόκληρο το σώμα του. Αυτές οι δεξιότητες είναι σημαντικές επειδή του προσφέρουν την σωματική ανάπτυξη που θα χρειαστεί καθώς μεγαλώνει για να είναι σε θέση να περπατήσει, να τρέξει και να πηδήξει. Photo by alaric-sim-unsplash 2) Λεπτές κινητικές δεξιότητες. Πρόκειται για τις δεξιότητες που περιλαμβάνουν την ενίσχυση των μικρότερων μυών και τενόντων στο σώμα, όπως τα χέρια και τα δάχτυλα. Λεπτή κίνηση θα χρησιμοποιούν για να πιάσουν τα πράγματα και να παίξουν, να βάλουν στο στόμα τους τροφή και να την μασήσουν, να γράψουν με ένα στυλό ή μολύβι και να μπορέσουν να αυτονομηθούν στο ντύσιμο και στην τουαλέτα. Photo by kelly-sikkema-unsplash 3) Ισορροπία. Η επίτευξη ισορροπίας είναι μια βασική φυσική προϋπόθεση ώστε το μωρό σας να αποκτήσει τόσο αυτοπεποίθηση όσο και την ικανότητα να προχωρήσει στην επόμενη φάση που είναι το περπάτημα. Photo by sven-brandsma-unsplash 4) Συντονισμός χεριού-ματιού και ποδιού-ματιού. Απαιτείται για να χρησιμοποιήσουν τα μάτια τους ώστε να κατευθύνουν την προσοχή και τα χέρια ή τα πόδια τους για να εκτελέσουν μια εργασία. Αυτό είναι απαραίτητο για να γράψουν ή ακόμη και να κλωτσήσουν μια μπάλα. 5) Αμφίπλευρο συντονισμό. Ο συντονισμός του αριστερού και του δεξιού εγκεφάλου ενισχύεται από το μπουσούλισμα, καθώς ο εγκέφαλος απαιτείται να επεξεργάζεται την ακοή, την όραση και την κίνηση ταυτόχρονα. Έτσι, όσο περισσότερο το μωρό σας εξασκείται στο μπουσούλισμα, τόσο πιο συγχρονισμένη και ανεπτυγμένη θα γίνει κάθε μία από αυτές τις βασικές δεξιότητες. Όλοι πρέπει να συνεργαστούν για να επιτύχει το μωρό κινητικότητα - αριστερό χέρι και δεξί γόνατο ... μία κίνηση προς τα εμπρός \ δεξί χέρι και αριστερό γόνατο ... μία άλλη κίνηση προς τα εμπρός. Αλλά ακόμα και όταν το μωρό σας γλιστράει κατά μήκος του δαπέδου, χρησιμοποιεί επίσης την αναπτυσσόμενη όραση και ακοή του για να προσδιορίσει τον επιθυμητό προορισμό του, να ξανασηκωθεί και να συνεχίσει. Photo by nathan-dumlao-unsplash 6) Σωματική δύναμη. Καθώς το μωρό αρχίζει να γίνεται όλο και πιο σωματικό, ανακαλύπτοντας μια συναρπαστική νέα ανεξαρτησία και στα τέσσερα, αποκτά επίσης σημαντική σωματική δύναμη, η οποία θα το προετοιμάσει για περπάτημα σε λίγους μήνες. Όταν ένα μωρό αρχίζει να σηκώνεται πάνω σε έπιπλα και να σηκώνεται, η φυσιολογική καμπύλη στη σπονδυλική του στήλη αρχίζει να αναπτύσσεται και οι μύες της πλάτης και των ποδιών αρχίζουν να ενισχύονται. - Χωρική κατανόηση. Το μπουσούλημα προσφέρει επίσης την ευκαιρία σε ένα μωρό να κατανοήσει το πως να προσανατολίζεται και να κινείται στον χώρο χωρίς δυσκολίες. Αυτή η κατανόηση θα είναι ζωτικής σημασίας καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής τους για την αυτοσυντήρηση, την πλοήγηση και την επίλυση προβλημάτων. - Οπτική αντίληψη. Οι οπτικές δεξιότητες του μωρού σας θα αναπτυχθούν αλματωδώς όταν ανακαλύψουν ότι η αγαπημένη του κουδουνίστρα μπορεί να είναι κοντά ή μακριά. Κατά τη διάρκεια του μπουσουλήματος το μωρό σας εκπαιδεύει τα μάτια του να κοιτάζουν μακριά και στη συνέχεια πίσω στα χέρια του ενώ μπουσουλάει ή φτάνει σε αυτή την κουδουνίστρα. Στο εγγύς μέλλον, η οπτική αντίληψη θα τον βοηθά να πιάσει μια μπάλα, να αντιγράψει πράγματα από έναν μαυροπίνακα και αργότερα να οδηγήσει ένα αυτοκίνητο. - Αυτοπεποίθηση. Ένα μωρό που μπουσουλάει χτίζει αυτοπεποίθηση γιατί προσπαθώντας να επιλύσει κινητικά προβλήματα αναγκάζεται και παίρνει μερικές από τις πρώτες του αποφάσεις. Επίσης πάιρνει σωματικά ρίσκα και με κάθε επιτυχία και αποτυχία μαθαίνει τόσο τις δυνατότητές τους όσο και τους περιορισμούς τους. Σας συνιστώ να παρατηρείσεται όσο περισσότερο μπορείτε το μωρό σας να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του σε αυτό το συναρπαστικό στάδιο της ανάπτυξής του. Θα δείτε (και θα με θυμηθείτε) ότι όσο πιο έμπειροι γίνονται στο μπουσούλισμα, τόσο ικανότεροι θα γίνονται στο να γνωρίζουν πότε να επιβραδύνουν για να αποφύγουν τον τραυματισμό, να πλοηγηθούν σε ένα βήμα ή να διερευνήσουν εμπόδια στο δρόμο τους. Τι προτείνω; Προληπτική ενημέρωση. Photo taken from Google search Κανένας γονιός, αν δεν είναι ειδικός στα θέματα κινητικής ανάπτυξης, δεν υποχρεούται να ξέρει όσα αναφέρω σε αυτό το άρθρο. Στην πραγματικότητα, στις προγεννητικές συναντήσεις μεταξύ γονέων και μαιευτικού προσωπικού (όπου γίνονται), εκτός απο τις βασικές μέριμνες για τον θηλασμό, τον ύπνο, τις αλλαγές που επέρχονται, οι μελλοντικοί γονείς θα έπρεπε να εκπαιδεύονται και στα σημαντικά αναπτυξιακά στάδια τουλάχιστον όσον αφορά την κίνηση, ώστε να παίρνουν μια πρώτη ιδέα τι να περιμένουν. Προσωπικά, μου φαίνεται αδιανόητο όταν μιλάω με νέους γονείς πως ποτέ κανείς δεν τους είπε γιατί είναι σημαντικό τα παιδιά τουs να κάνουν σωστό tummy time (χρόνο σε πρηνή θέση στο πάτωμα) και μπουσούλημα... ***Ένα συναρπαστικό βιντεάκι για την δύναμη των παιδιών με αναπηρία και τη σημασία της πίστης των γονιών τους σε αυτά!!!

Neki talks about OT © 2023 πηγή