☆ Παρατηρήστε τον... |Πόσο φοβερή διαπίστωση για τον "θεληματάρη" άνθρωπο από τον Άγιο...

 

“Παρατηρήστε εκείνον 

που αγαπάει το θέλημά του: 

Δεν έχει ποτέ ειρήνη στη ψυχή του 

και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. 

Γι' αυτόν, όλα γίνονται 

όπως δεν θα έπρεπε...”

   ● Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

|από τον εκ των " συν αυτώ", Γεώργιο Καλογήρου

✞ Όταν βλέπεις ότι σε αδικεί ο σύντροφος της ζωής σου, μη φωνάζεις ότι έχεις δίκαιο... Δεν έχει σημασία αν έχεις δίκαιο ή δεν έχεις... |Τι κουβέντα - challenge μάς έδωσε ο άνθρωπος του Θεού...

 

Το μαρτυρικό σου φρόνημα να δείξεις 

εκεί όπου είναι ο καθημερινός σου στίβος, 

στο σπίτι σου, 

στον άνδρα σου, 

στην γυναίκα σου.

Όταν ο άνδρας έρχεται από την δουλειά κουρασμένος 

και σου μιλά χωρίς ευγένεια, 

εσύ μη θυμώνεις.

Όταν εκείνος σε βρίσει, 

εσύ μη βγάλεις γλώσσα. 

Δείξε του αγάπη, 

ανοχή, 

υπομονή.

Αν η γυναίκα σου, σου έκαψε το φαγητό, 

μη φωνάξεις. 

Φάτο. 

Βάλε λίγο λεμόνι μέσα να γίνει πιο νόστιμο 

και πες της, 

ωραίο είναι το φαγητό, 

ώστε να μην πάρει χαμπάρι 

ότι το φαγητό ήταν καμένο.

Να βασιλεύει η αγάπη μέσα στο σπίτι. 

Όταν βλέπεις 

ότι σε αδικεί ο σύντροφος της ζωής σου, 

μη φωνάζεις ότι έχεις δίκαιο. 

Δεν έχει σημασία αν έχεις δίκαιο 

ή δεν έχεις.

Δεν έχει σημασία ποιο είναι το ορθό, 

αλλά τι θέλει ο άλλος.

Βγάλε τον εαυτό σου, 

αρνήσου τον εαυτό σου, 

βάλε μπροστά τον άλλον. 

Αυτό είναι θάνατος, 

αυτό είναι μαρτύριο...

✞  (άγιος) Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

|από τον εκ των "συν αυτώ" τροφοδότη, Σπύρο Κοντογούρη...

☆"αμφ." σχόλιο (δεν γινόταν να μην...):

 Σαν να λέμε δηλαδή: 

"Βάλε τον εαυτό σου δεύτερο!"

Πράγμα σχεδόν ακατανόητο στα χρόνια μας..

Γιατί, όπου κι αν κοιτάξεις σήμερα,

ακούς το εντελώς αντίθετο...

Πάρε μονάχα μια ιδέα

βλέποντας τη δικιά μας αναζήτηση

στην προσπάθειά μας 

να πετύχουμε μια "ταιριαστή" φωτο

για να ντύσουμε 

τα φοβερά λόγια του αγίου γέροντά μας...

Δεν περνάει καν από το μυαλουδάκι μας όμως

πόσο ο Θεός επιδαψιλεύει τη Χάρη Του

για εκείνους τους λίγους,

τους ελάχιστους,

που καταφέρνουν να βάλουν τον εαυτό τους 

κάτω από το θέλημα 

του ανθρώπου (ή των ανθρώπων) 

που αγαπούν

(και όχι μόνο)...

Την προφανέστατη δυσκολία του εγχειρήματος

την κατανοούμε 

βλέποντας πως οι Άγιοι Πατέρες μας

μάς λένε πως

 η απάρνηση του θελήματος

λογίζεται ως σταυρός ✞ ...

|Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα 

και τις δικές σας απόψεις,

αλλά και αντιρρήσεις επί του θέματος...|

"Όταν βρίσκουμε κλειστή πόρτα μην παίρνουμε το λοστό του θελήματός μας για να την σπάσουμε...

 

📿Όταν μας ανοίγει ο Θεός μια πόρτα,

 ευχαριστούμε, 

δοξολογούμε 

και προχωράμε.

 

Όταν βρίσκουμε κλειστή πόρτα 

μην παίρνουμε το λοστό του θελήματός μας 

για να την σπάσουμε.

 

Δεν είναι εκεί για σένα, 

δεν το καταλαβαίνεις;

 

Σπάς πόρτες 

και μπαίνεις σε μιά κόλαση 

και διαμαρτύρεσαι στο Θεό 

που προσπάθησε να σε εμποδίσει;📿

 

~ Οσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

|από την εκ των "συν αυτώ", Βάσω Καλλιανού...

~ "Ένα "χατήρι" για Τον Θεό..."

~ Είπε πει κάποτε κάποιος πΑππούλης 

σε μερικά από τα πνευματικά του παιδιά 

που είχαν βρεθεί σε εκείνη την σαββατιάτικη σύναξη, 

μεταξύ άλλων...:

" Μας χάρισε Ο Θεός τον Παράδεισο 

και όλα όσα βρίσκονταν μέσα σ΄αυτόν!
Μας τα έδωσε όλα, εκτός από...ένα!

Είναι τσιγκούνης Ο Θεός; 
Όχι, βέβαια!
"Ένα "χατήρι" για μένα...", 
σα να μας έλεγε!

Ένα "χατήρι", λοιπόν, 
μας ζητάει και σήμερα...

"Όλα δικά σας είναι, 
για σας τα έφτιαξα!
Περάστε καλά! 
Να κάνετε καλά...
Βοηθάτε ο ένας τον άλλον...
Αλλά, κάντε και για Μένα 
ένα "χατήρι"...
Ό,τι κάνετε, 
μην το κάνετε για σας...
Κάντε το για Μένα..."

ΥΓ "αμφ.":
Αυτό λοιπόν είναι το μυστικό ,
το "κλειδί" 

για να ξαναγυρίσουμε στον Παράδεισο, 

(απ΄όπου φύγαμε, 

ακριβώς, επειδή δεν Του κάναμε 

το ένα και μοναδικό "χατήρι", 

που μας ζήτησε...)

Ας Του το κάνουμε επιτέλους...
Όλα!
Ό,τι κάνουμε! 
"Προς Δόξαν Θεού..." 
Τι λες;
Ξεκινάμε από σήμερα;

”Μέ ὅποιου τό θέλημα συνταχθοῦμε καί συμπράξουμε, δηλαδή εἴτε μέ τοῦ Θεοῦ εἴτε μέ τοῦ διαβόλου, σέ ἐκεῖνον καί θά ἀνήκουμε...” |Οσίου Μάρκου του Ασκητή

 

 // Ρωμαίος αυτοκράτορας Αυγούστος 

« Plaudite, amici, comedia finita est» 

«Χειροκροτήστε, φίλοι, η κωμωδία τελείωσε»

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 28, 2023 ~ ALEXISVARNAVAS

Οσίου Μάρκου του Ασκητή

Ἄκουσε λογική ψυχή μου, ἐσύ πού γνωρίζεις τά βαθύτερα σημεῖα τοῦ εἶναι μου. 

Ἄκουσέ με, γιατί θέλω νά σοῦ μιλήσω, γιά κάποιο θέμα μυστικό καί (κοινοῦ ἐνδιαφέροντος) μά πού ἀπασχολεῖ γενικώτερα τούς ἀνθρώπους. 

Αὐτό πού κατάλαβα εἶναι ὅτι δέν θά καθαριστεῖς τελικά ἀπό τά πάθη ἀλλά , μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, λίγο θά ἀνακουφιστεῖς .

 

Ξέρω καλά ψυχή μου, ὅτι καί ἐγώ καί ἐσύ κινούμαστε « παρά φύσιν ».

 

Ξέρω ὅτι εἴμαστε πλανεμένοι ἀπό τήν ἄγνοια καί γι᾿ αὐτό κατηγοροῦμε τούς ἄλλους γιά τίς ἁμαρτίες μας, λέγοντας ὅτι ἡ κακία βρίσκεται ἔξω καί μακριά ἀπό ἐμᾶς. 

Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς πλάνης μας, τή μιά τά ρίχνουμε στόν Ἀδάμ ἄλλοτε μᾶς φταίει ὁ σατανᾶς καί ἄλλοτε θεωροῦμε ὑπεύθυνους γιά ὅ,τι κακό μᾶς συμβαίνει τούς ἀνθρώπους.

 

Κι ἐνῶ νομίζουμε ὅτι κάνοντας αὐτό, πολεμᾶμε ἄλλους, πολεμᾶμε τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. 

Καί ἐνῶ νομίζουμε ὅτι ὁ ἕνας μας ὑπερασπίζει τήν ἄλλη καί εἶναι φίλος μας, τήν ἄλλη ὥρα, στήν καθημερινότητα γινόμαστε ἐχθροί μεταξύ μας. 

Καί ἐνῶ νομίζουμε ὅτι εὐεργετοῦμε τούς ἑαυτούς μας, τούς βασανίζουμε, φορτώνοντας πάνω μας δικαιώματα, κόπους καί ντροπές πού σέ τίποτε δέν θά μᾶς ὠφελήσουν.

 

Ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι ἀγαποῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀλλά στήν πραγματικότητα μισοῦμε καί ἀποφεύγουμε τίς αἰτίες πού μᾶς προκαλοῦν νά τίς ἐφαρμόσουμε. 

Κατάλαβα λοιπόν πολύ καλά ὅτι δέν ἑλκόμαστε ἄδικα καί ἀναγκαστικά ἀπό κάποια ἄλλη ἐξουσία ἔξω ἀπό ἐμᾶς, οὔτε πρός τό καλό, οὔτε πρός τό κακό.

 

Ἀπό τότε πού βαπτιστήκαμε ἰσχύει αὐτή ἡ πνευματική ἀρχή: 

Μέ ὅποιου τό θέλημα συνταχθοῦμε καί συμπράξουμε, δηλαδή εἴτε μέ τοῦ Θεοῦ εἴτε μέ τοῦ διαβόλου, σέ ἐκεῖνον καί θά ἀνήκουμε καί ἀπό ἐκεῖνον θά συρθοῦμε δίκαια, πρός τό μέρος πού αὐτός ἐξουσιάζει.

 

===

πηγή

"...Όλο και πιο πολλούς μοναχικούς ανθρώπους θα έχουμε. Που δεν ταιριάζουν με κανέναν και δεν τους θέλει και κανένας. Γιατί ακριβώς δεν έχουνε μάθει να ζούνε τον Χριστό..."

«Σήμερα έχουμε πάρα πολλούς μοναχικούς ανθρώπους...

Και όσο θα περνάν τα χρόνια, 

και θα έρχεται ο Αντίχριστος, 

όλο και πιο πολλούς μοναχικούς ανθρώπους θα έχουμε.

Που δεν ταιριάζουν με κανέναν 

και δεν τους θέλει και κανένας.

Γιατί ακριβώς δεν έχουνε μάθει να ζούνε τον Χριστό.

 Προσπαθούν να αναπαύσουν τον εαυτό τους.

Αντί να αναπαύσουν τους άλλους και τον Χριστό.

Και όπως έλεγε ένας Γέροντας, 

ότι ο Αντίχριστος λέει θα έρθει, 

όταν τελικά οι άνθρωποι 

δεν θα έχουνε μονοπάτι για τον γείτονα.

Τόσο πολύ μοναχικοί θα γίνουν δηλαδή.

Τόσο ακοινώνητοι.

Τόσο αταίριαστοι, ο ένας με τον άλλο, 

που δεν θα υπάρχει ούτε πόρτα και ούτε και διάδρομος, 

ούτε δρόμος για τον γείτονα.

Φοβερό πράγμα. 

Κι αυτό είναι κόλαση.

Η κόλαση είναι πλήρης ακοινωνησία.

Ενώ ο δρόμος για την αληθινή κοινωνία 

περνάει μέσα από την υπακοή.

Μέσα απ' την ταπείνωση, 

μέσα απ' την εκκοπή του θελήματος. 

Και αυτό ακριβώς σε μαθαίνει ο γάμος και ο μοναχισμός...»

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

(Ὁμιλία 18-8-2017 (Σύναξη) 

"Ἡ πιστή σύζυγος, 

τά παιδιά τῶν διαλυμένων οἰκογενειῶν 

καί τό δίκαιο τῶν συζύγων..."

 π.Γεώργιος-Προσκυνητής 

~ Το παράπονο μέσα στην οικογένεια...

Πόσες μητέρες έχετε παράπονο από τα παιδιά σας,

 και τα παιδιά από τους γονείς! 

Γιατί να γίνεται αυτό; 

Γιατί να συμβαίνει; 

Θα δείτε ότι σε τελευταία ανάλυση συμβαίνει, 

επειδή κανένας δεν παραιτείται από το θέλημά του. 

Οι γονείς θέλουν να περνάει το δικό τους θέλημα,

 που νομίζουν ότι είναι το καλύτερο, 

τα παιδιά το δικό τους, 

γιατί και αυτά νομίζουν ότι είναι το καλύτερο, 

και πώς να συνεννοηθούν μετά οι άνθρωποι!

Και για να δούμε πιο συγκεκριμένα αυτό που είπαμε για τους γονείς 

– γιατί οι περισσότερες, νομίζω, είστε μητέρες και γιαγιάδες – 

έχω καταλήξει σε μερικές διαπιστώσεις, 

άσχετα που εμείς δεν κάναμε οικογένεια 

και μπορεί να μιλούμε εκ του ασφαλούς, 

αλλά ζήσαμε μέσα σε οικογένεια, 

περάσαμε και εμείς την παιδική ηλικία.

Νομίζω ότι πρώτα οι γονείς 

πρέπει να κατέβουν στο επίπεδο των παιδιών.

 Γιατί; 

Διότι οι γονείς υπήρξαν κάποτε παιδιά και ξέρουν πώς σκέπτονται τα παιδιά, 

ενώ τα παιδιά δεν έγιναν γονείς ακόμη, 

δεν μεγάλωσαν, 

δεν ξέρουν δηλαδή πώς σκέπτονται και πώς ενεργούν οι γονείς. 

Ακούν θεωρητικά τα παιδιά 

ότι πρέπει να είναι υποταγμένα, 

να κάνουν αυτό και εκείνο, 

να υπακούουν στους γονείς κτλ., 

αλλά διαισθάνονται, 

πάρα πολύ διαισθάνονται 

αν οι γονείς έχουν την αλήθεια με το μέρος τους 

ή τα αδικούν.

Όλοι μας, νομίζω, έχουμε μέσα μας 

τέτοια απωθημένα αισθήματα αδικίας, 

που νιώσαμε κάποτε στη ζωή μας 

από μέρους των γονέων μας, όταν ήμασταν παιδιά. 

Τόσο ήξεραν και εκείνοι, οι καημένοι, 

τόσο έκαναν, 

αλλά αυτό, νομίζω, πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα, 

επειδή μιλάμε πιο συγκεκριμένα· έτσι δεν είναι; 

Και λένε κάποιοι: 

«Mα έκανα ό,τι μπόρεσα, 

είπα και εκείνο, 

έκανα και το άλλο, 

για να μπορέσω δηλαδή 

να συνεννοηθώ με το παιδί». 

Μήπως κάτι ακόμη λείπει; 

Μήπως κάτι δεν το έκανες σωστά;

Και το πρώτο που πρέπει να κάνει ο γονεύς και οποιοσδήποτε, 

είναι να ταπεινωθεί, να δεχτεί όλη την ταπείνωση. 

Ξέρετε, οι γονείς θέλουν να έχουν καλά παιδιά

 (περισσότερο μιλώ τώρα με τη γλώσσα του Πατρός δηλαδή), 

για να έχουν την ησυχία τους, 

για να εισπράττουν τα συγχαρητήρια και τα εύσημα από τον κόσμο, 

ότι έχουν σπουδαία παιδιά, 

ευγενικά, 

προοδευμένα κτλ. 

Και κάποιοι άλλοι γονείς δεν είναι σ’ αυτή την κατάσταση 

και τα βάζουν με τα παιδιά.

Εκείνη την ώρα τα βάζουν με τον Θεό τον ίδιο, 

και καταλήγουμε 

– μιλώ από την ταπεινή μας πείρα – 

να βλάπτουμε τις ψυχές μας. 

Το μεγαλύτερο φάρμακο 

είναι η αγάπη, 

η αγάπη του Θεού, 

η αληθινή αγάπη, 

και σ’ αυτό το θέμα οι γονείς, νομίζω, υποκλέπτονται, επειδή αγαπούν πολύ συναισθηματικά τα παιδιά (φυσική αγάπη) και πιστεύουν ότι θυσιάζονται και κάνουν το παν· 

και δεν καταλαβαίνουν ότι όχι απλώς τα δυσκολεύουν τα παιδιά, 

αλλά βλάπτουν τις ψυχές τους.

Οι περισσότεροι γονείς, νομίζω, 

σ’ αυτό το σημείο σφάλλουν, 

ότι τα θέλουν δηλαδή δικά τους τα παιδιά, 

ενώ δεν είναι κτήμα τους, 

είναι πλάσματα του Θεού. 

Αν το παιδί καταλάβει ότι ο γονεύς 

όντως το αγαπάει ειλικρινά, 

έτσι με την καρδιά του, 

για τον Θεό και όχι για τον εαυτό του, 

θα αναπτυχθεί σωστά. 

Όπως θυμάμαι και εγώ από τον εαυτό μου, 

όταν ήμουν στην παιδική ηλικία, 

το παιδί θέλει ανεξαρτησία. 

Θέλει να πιστεύει ότι δεν είναι έρμαιο, 

δούλος κάποιου ανθρώπου· 

είναι και αυτό μια προσωπικότητα εξαίρετη 

και ξεχωριστή ενώπιον του Θεού.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια 

ότι θα ζήσει έξω από τις συνθήκες του οικογενειακού περιβάλλοντος· 

αλλά οι οικογενειακές συνθήκες πρέπει να είναι πολύ κατάλληλες, 

για να αναπτυχθεί το παιδί, 

για να δείξει απόλυτη εμπιστοσύνη.

Θυμάμαι κάποτε 

– πριν από 40 χρόνια, ίσως και περισσότερα –

 ταξίδευα με μια κοπελίτσα, θα ήταν 17 χρονών, 

και αυτή καθώς κατάλαβε ότι εγώ είχα θρησκευτικά ενδιαφέροντα, 

ήρθε δίπλα μου και πιάσαμε τη συζήτηση. 

Μου λέει: «Δεσποινίς» 

– εκείνη την εποχή μας προσφωνούσαν δεσποινίδες – 

«να σας πω, 1000 άνθρωποι να έρθουν να μου πουν ότι έχουν την αλήθεια, εγώ θα πιστεύω ότι η αλήθεια είναι με το μέρος της μητέρας μου!»

Και σκεπτόμουν πόσο πολύ είχε επιβληθεί η προσωπικότητα της μητέρας σ’ αυτό το παιδί· 

ήταν ακλόνητη η πίστη του, ήταν τόσο σίγουρο ότι αυτό που του έλεγε η μητέρα του ήταν για τη σωτηρία του, για τη θεραπεία της ψυχής του. 

Και ήταν 7 αδέλφια, μου είπε.

Αργότερα ενδιαφέρθηκα να δω τι έγινε αυτή η οικογένεια· 

πρέπει να ήταν μια μητέρα πολύ σωστή, 

και δεν είχε ξεφύγει κανένα παιδί από την Εκκλησία, 

όλα τα παιδιά ήταν δηλαδή κάτω από την προστασία 

και την καθοδήγηση της μητέρας.

Θα πείτε, συμβαίνει πολλές φορές και το αντίθετο,

 να είναι δηλαδή μια μητέρα όντως σωστή χριστιανή, 

και τα παιδιά να βγαίνουν τελείως αντίθετα. 

Ε, και αυτό δεν είναι έξω από το σχέδιο του Θεού· και σ’ αυτή την περίπτωση ακόμη πάλι υπομονή χρειάζεται και τέλεια εμπιστοσύνη. 

Τίποτε άλλο, τίποτε άλλο, πολλή ταπείνωση θέλει, αδελφές. 

Να τα πάρουμε τα θέματα 

έτσι όπως τα οικονομεί ο καλός Θεός, 

όλα για την ταπείνωσή μας· 

είναι η πρώτη και καλύτερη μέθοδος.

Αν ταπεινωθεί ο άνθρωπος, 

και αγάπη έρχεται 

και μετάνοια έρχεται 

και συγχωρητικότητα έρχεται 

και συμπόνια για τον πλησίον έρχεται· 

γιατί τότε γίνεται ο ίδιος πλησίον, 

δεν περιμένει ο άλλος να έρθει να τον τιμήσει· 

ο ίδιος θα πάει να δείξει αυτός 

από τη δική του πλευρά τη δική του καλή διάθεση...

 

~ Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής, Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών. Συνάξεις κυριών. Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016, σελ. 104-108 (αποσπάσματα).

 Στο βιβλίο αυτό η Γερόντισσα Φιλοθέη (του Ι. Γυν. Ησυχαστηρίου “Το Γενέσιον της Θεοτόκου” Πανοράματος Θεσσαλονίκης) είχε ως οδηγό τη διδαχή τού μακαριστού π. Συμεών Κραγιοπούλου, ο οποίος υπήρξε μέχρι την κοίμησή του (30.9.2015) ο πνευματικός πατέρας του Ι. Ησυχαστηρίου.

πηγή

|εμείς από την "συν αυτώ", Δέσποινα Γιαννακοβίτου

[...Κάνε ὡς ἄνθρωπος τά ἀνθρώπινα, ἀλλά νά σέ ὁδηγεῑ ὁ Χριστός, καί στόν δρόμο πού θά σέ βάλει ἐκεῖνος, σ᾿ αὐτόν νά μείνεις, καί ὅπως σέ ὁδηγεῖ ἐκεῖνος, ἔτσι νά ζεῖς... |π. Συμεών Κραγιόπουλος

~ Ευχές από όλους εμάς, τους "συν αυτώ", 

για τις απανταχού εορτάζουσες, 

μαζί με την τεράστια Αγία τους, 

Μακρίνες...

Ἡ ἁγία Μακρίνα,

ἡ ἀδελφή τοῦ μεγάλου Βασιλείου,

μπῆκε ἀρχικά στόν συνηθισμένο δρόμο

γιά τούς πολλούς καί ἐμνηστεύθη.

Ἀλλά νά ὅμως πού ὁ Θεός ἀλλιῶς ἤθελε

–πέθανε ὁ μνηστήρας της–

καί ἐκείνη τό δέχθηκε αὐτό

σάν δῶρο,

σάν εὐλογία

καί δέν κάθισε νά κλαίει τή μοίρα της,

ὅπως κάνουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι,

καίτοι εἶναι χριστιανοί.

Καί ἔγινε ἔτσι ἡ μεγάλη ἁγία.

Πόσο μεγάλη σημασία ἔχει αὐτό,

τό νά ἀφεθεῖς στά χέρια τοῦ Θεοῦ!

Κάνε ὡς ἄνθρωπος τά ἀνθρώπινα,

ἀλλά νά σέ ὁδηγεῑ ὁ Χριστός,

καί στόν δρόμο πού θά σέ βάλει ἐκεῖνος,

σ᾿ αὐτόν νά μείνεις,

καί ὅπως σέ ὁδηγεῖ ἐκεῖνος, ἔτσι νά ζεῖς.

Τό θέμα δέν εἶναι νά σέ ἁρπάξει ὁ Θεός

καί νά σέ φτιάξει ὅπως θέλει,

ἀλλά νά παραδοθεῖς ἑκούσια.

Ὁ ἄνθρωπος τσιγκούνικα παραδίδεται.

Ἀλλά ὁ Θεός περιμένει.

Καί σιγά-σιγά ὅλο καί περισσότερο

παραδίδεται ὁ ἄνθρωπος,

καί τελικά θριαμβεύει ὁ Θεός.

Γίνεται τό μεγάλο θαῦμα: ἁγιάζεται ὁ ἄνθρωπος.

|Ἀποσπάσματα ἀπό τούς λόγους τοῦ π. Συμεών Κραγιόπουλου

|από Spiros Kontogouris

"Ποτέ δέν ἔκανα τό θέλημά μου..." | Ἀποφθέγματα Ἀββᾶ Κασσιανοῦ

"Το πανίσχυρο ΘΕΛΩ... Ακόμα ένα Τριώδιο κι ακόμα...ανασαίνω" |Νώντας Σκοπετέας

Ακόμα ένα Τριώδιο κι ακόμα ανασαίνω!

«Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια». 

Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου μία φράση με περιεχόμενο παραινετικό, συμβουλευτικό και επουδενί λόγω απειλητικό…

Καιρός του μετανοείν ο χρόνος της παρούσας ζωής! 

Μια μετάνοια διαρκής, αυτοθέλητη και κυρίως ειλικρινής!

Ου μυκτηρίζεται ο Θεός ! 

Δεν ξεγελιέται ο Δίκαιος Κριτής!

 Γιατί αυτό το αυτοθέλητο, αυτή η εκούσια και θεληματική κατάσταση, που η ψυχή και μόνο υπαγορεύει και κανένα υστερόβουλο κίνητρο η μία προσποιητή φαρισαϊκή εικόνα του καλού και μετανοούτος Χριστιανού, θα μας συνοδεύει ως την στερνή μας πνοή και θα μας συντροφεύει αιωνίως!

 Η θεληματική μετάνοια όμως έχει έναν θανάσιμο για την ψυχή εχθρό, την θεληματική αμαρτία! 

Όταν δηλαδή κάποιος γνωρίζει τι είναι αυτό που τον απομακρύνει από το Φως του Χριστού, από τις κρίσεις τα δικαιώματα και τις εντολές Του και παρόλη τη γνώση αποστατεί, περιφρονώντας Την Αλήθεια αρχικά και στη συνέχεια θλιβερά αυτόδικαιούμενος διαστρεβλώνοντάς την… 

Έλεγε ο Άγιος Παϊσιος για τούτη την διαστρέβλωση, που τόσο γνώριμη των ημερών μας είναι :

"Για έναν που σκέφτεται σωστά, πνευματικά, λύνονται όλα τα προβλήματα μέσα από την Αγία Γραφή και τα Πατερικά βιβλία. 

Τα βλέπει μέσα εκεί ξεκάθαρα. 

Έναν όμως πού δεν κάνει εργασία πνευματική και ή ψυχή του δεν είναι εξαγνισμένη, δεν τον βοηθάει ούτε ή Αγία Γραφή, γιατί όλα τα ερμηνεύει ... ανάποδα..."

Νώντας Σκοπετέας

Χίλια θελήματα; Ή ένα;

... Δεν υπάρχει αμαρτία που δεν την έχουμε αποδεχτεί πρώτα στο μυαλό μας. 
Στην κόλαση δεν θα πάμε γιατί είμαστε αμαρτωλοί, αλλά γιατί δεν μετανοούμε και δεν πάμε να εξομολογηθούμε...
π. Νίκων, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους

"Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας, διότι έχουμε θέλημα και επιθυμίες..."

Το να γνωρίζουμε την πονηρία των ανθρώπων, δηλαδή το κακό που κάνουν οι άλλοι, μικρό ή μεγάλο, μας αλλοιώνει την λογική, μας εξασθενίζει τις δυνάμεις μας, διότι δεν συμμαρτυρεί με τον Θεό. Τελικά έχουμε αδιαλείπτως έναν πειρασμό μπροστά μας.

Γι’ αυτό δεν πρέπει να θέλουμε να μαθαίνουμε, να γνωρίζουμε τί κάνει ο άλλος. 

Αν έρθουν αν μου μιλήσουν για άλλους, θα τους κλείσω το στόμα ή θα σηκωθώ να φύγω. 

Και αν κάποιος έρθει να μου πει τον πόνο του, θα του πω, δεν έχεις Γέροντα; στον Γέροντά σου να μιλήσεις. Και αν μου απαντήσει ότι δεν έχει, θα του πω: Να βρεις! Εγώ δεν είμαι Πνευματικός … πήγαινε να βρεις έναν Πνευματικό που θα μπορεί να σε παρακολουθεί. Ξέφυγε δηλαδή εσύ την αμαρτία του άλλου. Όσο μένεις άτρωτος από τα κακά του άλλου, τον βοηθάς.

Διότι, μόλις ο άλλος σου πει κάτι κακό, αμέσως ξεπέφτει στα μάτια σου και μειώνεται η αγάπη σου, όσο και αν νομίζεις ότι τον βοηθάς. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Καταστρέφεται όλως διόλου η αγάπη μας και προς τον Θεόν και προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον αναμειγνυόμεθα στην ιδιωτική ζωή τους. Αυτή είναι υπόθεση μόνο του αρμοδίου προσώπου και ποτέ εμού του μοναχού ή λαϊκού.

Το να αγαθοποιώ όσους με κακοποιούν, με οδηγεί στην ειρήνη. 

Διότι όλοι οι άνθρωποι τελικώς μας βάζουν προσκόμματα. Με έναν λόγο, με ένα βλέμμα, με το περπάτημά τους, με την χαρά τους, με την λύπη τους, παρεμβαίνουν στην πορεία μας. Γι’ αυτό χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και αντιδράσωμε στα προσκόμματα που μας βάζουν και διασαλευθή η ειρήνη του νου και της καρδιάς μας, μήπως δηλαδή προκαλέσωμε τον χωρισμό από τον Θεόν. Χρειάζεται φόβος και τρόμος, μην τυχόν και περιφρονήσω τον αδελφό μου, μην τυχόν νομίζω ότι αυτός είναι υπεύθυνος για τις συμφορές μου, διότι αυτό είναι ξεπεσμός μου από τον Θεόν.

Ο άγιος Ισαάκ τονίζει: 

«Ουδέποτε φταίει ο άλλος για κάποιο παράπτωμα, πάντοτε φταις εσύ». 

Δεν σου φταίει ο άλλος επειδή εσύ κουράσθηκες, αμάρτησες, δυσπίστησες, αλλοιώθηκες. Βλέπεις κάποιον να τρώη με τα χέρια του και αγανακτείς. Αυτό δείχνει σαφώς ότι δεν άρχισες ακόμη την πνευματική σου ζωή. Η άσκησίς σου είναι στα προοίμια.

Για να μπορέσης να ξεπεράσης αυτούς τους σκοπέλους, να αγαθοποιής όποιον σε κακοποιεί. Σκόρπα, όσο μπορείς, αγαθότητα. 

Είσαι στον κόσμο; Μπορείς να του βρεις δουλεία. Είσαι στο μοναστήρι; Εάν σε καταρασθή, να τον ευλογήσης, εάν σε χτυπήση από την δεξιά σιαγώνα, να του πης, χτύπα με και από την άλλη. Δείξε την αγάπη σου, ανάλογα με το πώς σου ανοίγει δρόμο ο ίδιος ο Θεός.

Όμως διαρκώς συμβαίνουν στην ζωή μας απρόοπτα. Έρχεσαι στο μοναστήρι για να βρης πνευματική ζωή, και συναντάς κακούς. Είναι απρόοπτο. Ζητάς κελλί από την πλευρά του μοναστηριού που δεν έχει υγρασία, το αποκτάς, διαπιστώνει όμως ότι η θάλασσα σου προκαλεί αλλεργία, οπότε δεν μπορείς να χαρής ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα. Αμέσως θα σου πη ο λογισμός, σήκω να φύγης. Είναι απρόοπτο. Σε πλησιάζω με την ιδέα ότι είσαι καλός άνθρωπος και βλέπω ότι είσαι ανάποδος. Απρόοπτο.

Παρουσιάζονται συνεχώς απρόοπτα ενώπιόν μας, διότι έχομε θέλημα και επιθυμίες. Τα απρόοπτα είναι αντίθετα προς το θέλημα και την επιθυμία μας, γι’ αυτό και μας φαίνονται απρόοπτα, στην ουσία όμως δεν είναι. 

Διότι άνθρωπος που αγαπά τον Θεόν προσδοκά τα πάντα και λέγει πάντοτε «γεννηθήτω το θέλημά σου». Θα έρθη βροχή, λαίλαπα, χαλάζι, κεραυνός; «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον». Επειδή αυτά κοστίζουν στην σαρκικότητά μας, γι’ αυτό εμείς τα βλέπομε ως απρόοπτα.

Για να μην ταράσσεσαι λοιπόν κάθε φορά και στεναχωριέσαι, για να μην αγωνιάς και προβληματίζεσαι, να τα περιμένης όλα, να μπορής να υπομένης ό,τι έρχεται. 

Πάντα να λες, καλώς ήλθες αρρώστια, καλώς ήλθες αποτυχία, καλώς ήλθες μαρτύριο. 

Αυτό φέρνει την πραότητα, άνευ της οποίας δεν μπορεί να υπάρχη καμία πνευματική ζωή.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης 

Λόγοι Ασκητικοί-Περί Αρετών

πηγή