Μια από τις δεκάδες μαρτυρικές οικογένειες που είδαν τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια τους εκείνη την εφιαλτική νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου στα Τέμπη, είναι η οικογένεια του 22χρονου Γεράσιμου – Ιάσονα.
Ο Γεράσιμος μπορεί να ήταν ο μοναδικός επιζών από το πρώτο βαγόνι, αλλά εκσφενδονίστηκε σε απόσταση 100 μέτρων από το βαγόνι της φονικής αμαξοστοιχίας και υπέστη βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, με αποτέλεσμα να δίνει εδώ και 14 μήνες μια τιτάνια μάχη για να κρατηθεί στη ζωή και να ανανήψει.
Όλο αυτό το διάστημα η οικογένεια του Γεράσιμου περνάει έναν καθημερινό Γολγοθά με τον νεαρό να βρίσκεται σε κώμα, να περνά από σοβαρά χειρουργεία και να παραμένει σε κέντρο αποκατάστασης στις ΗΠΑ.
Όλο αυτό το βάσανο το περνούσε στα «βουβά» η οικογένεια, καθώς τις λίγες φορές που μοιράστηκε κάτι δημόσια, ήταν μόνο για να πουν τα νέα της υγείας του Γεράσιμου, να ευχαριστήσουν τους γιατρούς που τον έχουν αναλάβει και πάνω απ’ όλα να εκφράσουν την πίστη τους στο Θεό που έχουν ως στήριγμά τους σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα.
Στη συγκλονιστική επιστολή που είχε στείλει τον Ιούλιο του 2023 η οικογένεια του Γεράσιμου προς την «Κυριακάτικη Δημοκρατία», οι γονείς τόνιζαν ότι «με τη βοήθεια του Κυρίου Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των αγίων, αλλά και με τη συμβολή της ιατρικής ομάδας, θα κερδίσει τη μάχη για την επιβίωση και τη θεραπεία του».
Όπως έχει φανεί και από τις περιστασιακές δηλώσεις τους, οι γονείς του Γεράσιμου έχουν μια σπάνια πίστη στο Θεό και νοιώθουν ότι η πορεία του Γεράσιμου, από τη μοιραία νύχτα που εκσφενδονίστηκε από το φλεγόμενο βαγόνι, μέχρι σήμερα που δίνει τις μάχες του για να επανέλθει, είναι ένα αδιάκοπο θαύμα.
Και δεν παύουν να ομολογούν τη δύναμη που εισπράττουν από τη βοήθεια του Θεού.
Το ίδιο έκανε ο πατέρας του Γεράσιμου, Διονύσης Γεωργιάδης, και στη συγκλονιστική του ομιλία στο αμφιθέατρο του ΤΕΕ Μαγνησίας, στον Βόλο, όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση «Τέμπη 2023-2024.
Το έγκλημα αυτό να μην συγκαλυφθεί».
Ο κ. Γεωργιάδης δεν είχε εμφανιστεί ποτέ σε κάποιο παρόμοιο δρώμενο, αλλά αυτή τη φορά η αγάπη του κόσμου τον έκανε να «σπάσει» τη σιωπή του, καθώς η εκδήλωση γέμισε από πολίτες του Βόλου (και όχι μόνο), που συμπαραστέκονται στον αγώνα για δικαίωση.
Πολύ πριν την ώρα έναρξης της εκδήλωσης το κτίριο του ΤΕΕ είχε γεμίσει με πλήθος κόσμου στο οποίο ξεχώριζε η έντονη παρουσία της νεολαίας.
Αρκετοί δεν μπόρεσαν να ανέβουν τις σκάλες και αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση από το live streaming.
Ο Διονύσης Γεωργιάδης, που έχει προσφέρει όλη του τη ζωή στον τόπο ως πιλότος F-16 στην Πολεμική Αεροπορία, δεν ήταν προετοιμασμένος να μιλήσει.
Έβγαλε έναν πηγαίο λόγο, κατευθείαν από την ψυχή του. Και για άλλη μια φορά ευχαρίστησε τον Θεό και την Παναγία παρά το δράμα που περνάει, δείχνοντας πόση εμπιστοσύνη έχει στο θέλημα του Θεού:
«Ονομάζομαι Διονύσης Γεωργιάδης κι έχω την ευλογία να έχω τρία παιδιά, τον Γιώργο, τον Κωνσταντίνο και τον Γεράσιμο, που είχε την κακή στιγμή στη ζωή του να βρίσκεται πάνω σε αυτό το τρένο.
Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ, παρότι δεν είχα καμιά διάθεση να μιλήσω, είναι να ευχαριστήσω τους καθηγητές και τους μαθητές του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας.
Εχω να πω λίγα λόγια σαν πατέρας γι’ αυτό που συνέβη στο παιδί μου.
Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω συναισθήματα.
Ο Γεράσιμος εκείνη τη νύχτα πήγαινε στο πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζει στο Τμήμα Μηχανολόγων – Μηχανικών του Αριστοτελείου.
Επί 416 ημέρες δίνει τη μάχη της ζωής του, άλλες φορές μέρα μέρα, άλλες φορές ένα πεντάλεπτο, άλλες φορές ένα λεπτό.
Το ότι είναι μαζί μας ο Γεράσιμος, λίγες χιλιάδες μίλια μακριά, είμαι σίγουρος ότι είναι θέλημα Τριαδικού Θεού».
Και συνέχισε:
«Οι γιατροί που τον παρέλαβαν δεν πίστευαν τις εκτεταμένες βλάβες που είχε υποστεί ο εγκέφαλός του. Επί οκτώμισι μήνες στη Λάρισα έτυχε μιας μοναδικής ιατρικής φροντίδας, και η Πολιτεία έδρασε τόσο γρήγορα σε δύσκολα φάρμακα που έπρεπε να πάρει και σε μηχανισμούς που μπήκαν στο σώμα του. Από τις 18 Νοεμβρίου νοσηλεύεται στο Massachusetts General Hospital της Βοστόνης, όπου εκεί οι γιατροί δίνουν τιτάνια μάχη. Όπως είπαν και οι γιατροί στη Λάρισα, είναι στα χέρια της Παναγιάς. Σαν πατέρας θέλω να πω ένα τεράστιο “ευχαριστώ” στο Θεό, στους ανθρώπους, στους γιατρούς, σε καθέναν που βοήθησε να φτάσει το παιδί ως εδώ. Ενα τεράστιο επίσης “ευχαριστώ” στην οικογένειά μου. Ενα μεγάλο “ευχαριστώ” και στην Πολιτεία. Για το προδιαγεγραμμένο όμως έγκλημα, που έστειλε στον ουρανό 57 ανθρώπους, για τις οικογένειές τους που κάποιοι είναι “ζωντανοί νεκροί”, πιστεύω κι ελπίζω ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα κάνει αυτό για το οποίο έχει δώσει όρκο. Με πνίγουν πολλά “γιατί”. Το μεγαλύτερο είναι πως το υπουργείο Μεταφορών επέτρεπε να υπάρχει αυτός ο φορέας σε λειτουργία. Γιατί αυτό δεν ήταν μέσο ασφαλούς μεταφοράς, ήταν ένα φέρετρο πάνω σε ράγες».
Και κατέληξε: «Αυτό περιμένω σαν Έλληνας πολίτης – δικαιοσύνη. Να τους τιμωρήσει όλους, μέχρι τον πιο υψηλό κρίκο που θα μπορούσε να σπάσει την αλυσίδα του ατυχήματος. Γιατί με αδιαφορία επέτρεπαν και στήριζαν τη λειτουργία, χωρίς καμιά διορθωτική ενέργεια. Λίγες μέρες πριν, όταν ρωτήθηκε, ειπώθηκε ένα τεράστιο ψέμα, ότι υπάρχει μέγιστη ασφάλεια. Αυτό σαν Έλληνας πολίτης δεν μπορώ να το δεχτώ. Αυτό το ψέμα περιμένω να το δικάσει η ελληνική Δικαιοσύνη. Η αδιαφορία που έλαβε χώρα με ενσυναίσθηση, γιατί γνώριζαν, όταν εμπλέκονται ανθρώπινες ζωές λέγεται εκτέλεση. Εκτέλεση σε παιδιά την ώρα που γελούσαν και σχεδίαζαν το αύριο».
«Εννέα λεπτά πριν από την αναχώρηση του τρένου ο Γεράσιμος έπαιζε στο πιάνο ένα τραγούδι και εκείνη την ώρα έλεγα να βάλω ρούχα να τον πάω Θεσσαλονίκη ή να βάλω μια φόρμα και να τον πάω στο τρένο. Νομίζοντας ότι τον στέλνω με ένα ασφαλές μέσο στον προορισμό του, επέλεξα το δεύτερο. Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ αυτό» ανέφερε ο Διονύσης Γεωργιάδης.
«Λάθος μου που τον άφησα να πάει με το τρένο. Το τρένο το προλάβαμε για 10 δευτερόλεπτα. Αν γνωρίζαμε ότι τα τρένα ήταν επικίνδυνα, τα παιδιά μας δεν θα ταξίδευαν».
