|Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Φεβρουαρίου,
την ημέρα του μαρτυρίου του...|
Tμηθείς ο Xρήστος δι’
αγάπην Kυρίου,
Kηπουρός ώφθη της Eδέμ του χωρίου.
|Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητού
Οι Νεομάρτυρες αποτελούν την ξεχωριστή χορεία των αγίων της
Εκκλησίας μας, οι οποίοι ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό και έδωσαν τη ζωή
τους για την σώζουσα ορθόδοξη πίστη, κατά τη διάρκεια των μαύρων χρόνων της
τουρκοκρατίας.
Ανάμεσά τους ο άγιος Νεομάρτυς Χρήστος ο Κηπουρός.
Δυστυχώς
δεν μας έχουν διασωθεί πολλά στοιχεία για τη ζωή του, ως τα σαράντα του χρόνια.
Γεννήθηκε περί το 1707 στη τη Βόρειο Ήπειρο, στα μέρη κοντά
στον ποταμό Γενούσο και γι’ αυτό μας είναι γνωστός ως «Αρβανίτης».
Στα 40 του χρόνια αποφάσισε να μεταναστεύσει από τη φτωχή
πατρίδα του, για την αναζήτηση καλλίτερης ζωής.
Προορισμός του η Κωνσταντινούπολη, η καρδιά της οθωμανικής
αυτοκρατορίας, όπου υπήρχαν προϋποθέσεις για να ζήσει ανετότερα.
Αποφάσισε να εργαστεί ως κηπουρός.
Κάθε μέρα κατέβαινε στην αγορά και πωλούσε τα προϊόντα του.
Κάποια μέρα του χειμώνα του 1748 πήγε να
πουλήσει μήλα.
Προθυμοποιήθηκε κάποιος τούρκος μουσουλμάνος να τα αγοράσει,
αλλά σε πολλή χαμηλή τιμή.
Όταν ο Χρήστος αρνήθηκε, εκείνος τον έβρισε και οι δύο άνδρες
λογομάχησαν.
Ο χριστιανός κηπουρός έφυγε, χωρίς να του τα πωλήσει.
Ο
μουσουλμάνος θεώρησε τη συμπεριφορά του «άπιστου» Χριστιανού προσβλητική.
Κυριευμένος από θυμό και υπερηφάνεια αποφάσισε να τον εκδικηθεί.
Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός πως οι τούρκοι μουσουλμάνοι
κατακτητές δεν έβλεπαν τους κατακτημένους Χριστιανούς ως ισότιμους ανθρώπους,
αλλά ως κατώτερους ανθρώπους.
Τους θεωρούσαν μισητούς του Αλλάχ και γι’ αυτό τους μισούσαν και οι ίδιοι και δεν τους αναγνώριζαν ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα.
Δεν
μπορούσαν έτσι να ανεχτούν καμιά αυθάδεια ή αντίδρασή τους, την οποία
τιμωρούσαν αυστηρότατα.
Όταν δεν υπήρχε εμφανής αιτία, δημιουργούσαν απίστευτες
συκοφαντίες, τις οποίες δέχονταν σχεδόν άκριτα τα τουρκικά δικαστήρια και
επέβαλαν τις ανάλογες ποινές.
Μια από τις προσφορότερες συκοφαντίες ήταν η δήθεν άρνησή τους της μουσουλμανικής θρησκείας, η οποία τιμωρείται, σύμφωνα με τις επιταγές του Κορανίου, με θάνατο, εκτός και αν ασπάζονταν πραγματικά το Ισλάμ.
Με αυτή την
συκοφαντία σκέφτηκε ο θιγμένος να εκδικηθεί τον αντίδικό του Χριστιανό κηπουρό.
Έσπευσε λοιπόν στον τούρκο δικαστή της πόλεως, στον οποίο κατάγγειλε τον Χρήστο ότι δήθεν κάποτε του είχε υποσχεθεί ότι θα ασπαζόταν την ισλαμική θρησκεία και τώρα αθέτησε την υπόσχεσή του!
Η συκοφαντία, ως συνήθως,
έγινε αποδεκτή από τον δικαστή, ο οποίος διέταξε την σύλληψη του Χρήστου.
Εξοργισμένο απόσπασμα γενιτσάρων συνέλαβαν τον άγιο και τον οδήγησαν με βρισιές δεμένο στο δικαστήριο.
Στάθηκε μπροστά στον δικαστή και με θάρρος και ηρωισμό.
Στην ερώτηση του δικαστή, αν αληθεύει η κατηγορία, απάντησε:
«Για τ’ όνομα του Θεού, ποτέ δεν είπα τέτοιο λόγο.
Εγώ είμαι Χριστιανός
και δεν είναι δυνατόν ν’ αλλάξω την πίστη μου
κι αν ακόμα λάβω μύρια
βάσανα».
Εκείνος δεν τον πίστεψε και του πρότεινε να ασπασθεί την μουσουλμανική θρησκεία για να σώσει τη ζωή του.
Για να τον δελεάσει μάλιστα του
έταξε τιμές, αξιώματα, χρήματα, άνετη ζωή και ηδονές.
Ήταν άλλωστε ένας συνηθισμένους τρόπους να δελεάζουν τους
υπόδουλους ραγιάδες και αν τους κάνουν τούρκους.
Ο Χρήστος, χωρίς λοιπόν να δειλιάσει μπροστά στις απειλές του
δικαστή, αλλά και να δελεαστεί από τις υποσχέσεις του, ομολόγησε και πάλι την
πίστη του στον αληθινό Τριαδικό Θεό και διαβεβαίωσε πως δεν θα αρνηθεί την
Ορθοδοξία σε όσα βασανιστήρια και αν τον παραδώσουν.
Με πρωτοφανή ηρωισμό ήλεγξε την πλάνη της μουσουλμανικής
θρησκείας και παρότρυνε τον δικαστή και τους παριστάμενους να αφήσουν την πλάνη
της θρησκείας τους και να γίνουν Χριστιανοί!
Ο δικαστής, ακούγοντας την γενναία απολογία του Χρήστου, και
τις υποδείξεις του, έγινε σωστό θηρίο από την οργή του.
Διέταξε τους στρατιώτες να τον βασανίσουν φρικτά, ελπίζοντας
ότι θα του μετέστρεφαν τη γνώμη οι αφόρητοι πόνοι.
Τον οδήγησαν έξω από το δικαστήριο και τον ράβδισαν αλύπητα για πολλή ώρα.
Το σώμα του γέμισε πληγές.
Κατάφεραν ακόμη ένα δυνατό κτύπημα στο κεφάλι, το οποίο αιμορραγούσε ασταμάτητα.
Κατόπιν τον έριξαν στο πιο σκοτεινό και υγρό
μπουντρούμι και τον ακινητοποίησαν, δένοντάς του τα πόδια του σε βασανιστικό
ξύλο.
Οι πόνοι του ήταν αφόρητοι, αλλά εκείνος τους υπέμεινε με
καρτερία, διότι θεωρούσε τιμή του να υποφέρει για την πίστη του στον αληθινό
Θεό και την προσήλωσή του στην αγία Ορθοδοξία.
Προσευχόταν δε αδιάκοπα, παρακαλώντας το Θεό να του δώσει
δύναμη να μη λυγίσει μπροστά στα μαρτύρια.
Μαζί του στη φυλακή ήταν και ο γνωστός λόγιος μοναχός από την
Σκόπελο, Καισάριος Δαπόντες, ο οποίος έγραψε και το μαρτύριο του Μάρτυρα.
Βλέποντας το μαρτύριό του, τον λυπήθηκε και αφαίρεσε κρυφά το βασανιστικό ξύλο από τα πόδια του.
Του έφερε επίσης λίγο ψωμί και νερό, αλλά εκείνος αρνήθηκε, λέγοντας πως προτιμάει, για χάρη του Χριστού, να πεθάνει και να πάει κοντά Του πεινασμένος και διψασμένος!
Το μαρτύριο διήρκησε κάμποσε μέρες και ο δικαστής διαπίστωσε ότι ο Χρήστος δεν άλλαζε γνώμη.
Γι’ αυτό αποφάσισε να τον θανατώσει με
αποκεφαλισμό.
Πριν το μαρτύριο ο Χρήστος έβγαλε κι έδωσε στον Καισάριο μίαν ακόνη από ατσάλι, που είχε στη ζώνη του, παρακαλώντας τον:
«Να το δώσεις αυτό» είπε,
«να μου κάνουν μερικές λειτουργίες και μνημόσυνα για την ψυχή μου».
Τελικά στις 12 Φεβρουαρίου του 1748
ο Μάρτυς του Χριστού Χρήστος αποκεφαλίστηκε
και η ψυχή του ανέβηκε στον ουρανό
να συναντήσει τον Κύριο,
που τόσο αγάπησε στη ζωή του
και την οποία θυσίασε για χάρη Του και τη
δόξα Του.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Φεβρουαρίου,
την ημέρα του
μαρτυρίου του.
Απολυτίκιον
Ηχος γ'.
Θείον βλάστημα εξ ηπείρου, και αγλάισμα Βασιλευούσης,
ανεδείχθης νέε αθλητά Χρήστε, τον Χριστόν ωμολογήσας στερρότατα, τον του
μαρτυρίου υπέμεινας θάνατον. Άγιε Χρήστε κηπουρέ, Ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν
ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Σημείωση:
Το όνομα Χρήστος φέρει ακόμη ένας μεγάλος Οσιομάρτυρας του Χριστού από τα Ιωάννινα.
Αυτός ήταν ιερέας και λόγω της μεγάλης του ιεραποστολικής δράσης, συνελήφθη από τους Τούρκους και σταυρώθηκε.
Το σώμα του αφού αλείφθηκε με πίσσα και περιλούσθηκε με νέφτι έγινε ολοκαύτωμα για του Χριστού την Πίστη την Αγία (το 1770 μ.Χ).
Επειδή δεν διασώθηκε η ακριβής ημερομηνία του Μαρτυρίου του, τον
εορτάζουμε σήμερα...
|Δες κι αυτό:
Ἕκτη ἔκδοση!
16 σελίδες πλήρως εἰκονογραφημένες,
11Χ11 ἑκατοστά, μαλακὸ ἐξώφυλλο.
Διαθέσιμο σὲ 5 (!!!!!) γλῶσσες!
Τυπωμένο στὴν Θεσσαλονίκη, ἀπὸ Ὀρθόδοξες
οἰκογένειες.
Μόνο 2 ευρώ...
(παρήγγειλέ το εδώ...)
|εμείς από ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ
|Στα σχόλια δεχτήκαμε από τον κ.Ευθύμη Ευσταθίου το ακόλουθο μνμ. Τον ευχαριστούμε ιδιαιτέρως...|
* Άγιος Χρήστος ο εκ Πρεβέζης καταγώμενος και εν τη νήσω Κω μαρτυρήσας (5 Αυγούστου του 1668)
Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
Ο Άγιος Χρήστος είναι από τους αγίους νεομάρτυρες της εκκλησίας μας που φέρει το όνομα του Σωτήρα και Αναστημένου Χριστού. Το όνομα αυτό το συναντάμε μόνο σε μάρτυρες μιας και δυστυχώς δεν αποδίδεται σε μοναχούς και ιερωμένους διότι είθισται εκεί να δίδουν σπάνια "καλογερικά" ονόματα και δυστυχώς αν και το λαμβάνουν πολλοί λαϊκοί δεν το τιμούν σε μνήμη αγίου αλλά στην εορτή του Ενός που ανήμερα εκείνης της ημέρας γιορτάζει όλη η χριστιανοσύνη.
Όταν ήμουν μικρός είχα ακούσει έναν γεροντάκο σε ένα μοναστηράκι που μας έλεγε ότι όσοι έχουν ονόματα τα οποία τα τιμούν σε κάποια δεσποτική εορτή θα έπρεπε να κατηχούνται και να τους προτρέπουν να μεταφέρουν την ονομαστική τους εορτή σε μέρα μνήμης αγίου που είχε το όνομα τους.
Η δεσποτική εορτή είναι αφιερωμένη στον Δεσπότη Χριστό μας και εκείνη την ημέρα γιορτάζει και πανυγηρίζει όλο το ανθρώπινο γένος και όλη η φύση για τον Πλάστη της.
Μέσα από την τιμή των αγίων ουσιαστικά τιμούμε τον ίδιο τον Χριστό μιας και η πίστη τους και η αγάπη τους προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο μέσα από την τήρηση της Καινής Διαθήκης του Θεού δοξάζεται το Πανάγιο όνομα Του.
Αν αυτό γινόταν ίσως σήμερα πολλοί περισσότεροι θα γνώριζαν μεταξύ άλλων αγίων και τον Άγιο του Θεού Χρήστο ο οποίος γεννήθηκε τον 17ο αιώνα στην Πρέβεζα και σε νεαρή ηλικία ακολούθησε το επάγγελμα του ναυτικού στην τότε σκλαβωμένη και υποταγμένη Ελλάδα.
Για τρεις αιώνες ο ταπεινός Άγιος Χρήστος είχε "ξεχαστεί" από την ανθρώπινη επίγεια ιστορία και μέχρι το 1971 παρέμενε άγνωστος στους επί γης ανθρώπους.
Κατ' αυτό το έτος στην πλουσιότερη βιβλιοθήκη της Αγιονύμου Πολιτείας, αυτής της Μονής Μεγίστης Λαύρας καθώς κάποιος μελετούσε "έπεσε" πάνω στον Λαυρεώτικο κώδικα με τίτλο "Γραμματικά" στον οποίο ένας ιερομόναχος και πνευματικός της μονής περιέγραφε την γνωριμία του με τον Άγιο Χρήστο καθώς και το μαρτυρικό του τέλος κι έτσι από την εν ανθρώποις αφάνεια ξεκίνησε να γίνεται γνωστός και να μνημονεύεται και από τους επί γης ανθρώπους.
Ο συγκεκριμένος ιερομόναχος της μονής βρισκόταν στην Κω τον Αύγουστο του 1668 όταν ένας ναύτης μιας φρεγάτας προερχόμενης από την Κρήτη τον πλησίασε και ζήτησε να εξομολογηθεί.
Ο πνευματικός ο οποίος και εισήλθε στην ψυχή του ταπεινού νεαρού ναύτη Χρήστου τον αναφέρει ως ευλαβή, σεμνό και καθαρό. Από αυτά τα χαρακτηριστικά που του προσδίδει ο ίδιος ο πνευματικός του εκλαμβάνουμε ως στοιχεία της προσωπικότητας του την ευλάβεια του δηλαδή τον χαρακτηρίζει πιστό στον Χριστό αλλά και τον εκθιάζει για την σεμνότητα του.
Πραγματικά σπάνια χαρακτηριστικά για κάποιον άνθρωπο που βρίσκεται στην νιότη του. Επίσης με τον όρο καθαρό συμπαιρένουμε ότι δεν είχε υποπέσει σε μεγάλα αμαρτήματα κάτι που επιβεβαιώνει την προαναφερόμενη ευλάβεια του αλλά μας δίδει ως στοιχεία ακόμη το ότι ήτο παρθένος άρα και ανύπαντρος καθ' ότι εκείνη την περίοδο στο εκκλησιαστικό λεξιλόγιο καθαρό εννοούσαν αυτόν που δεν έχει υποπέσει σε σαρκικά αμαρτήματα και ήτο και παρθένος κατά βάση.
Λίγες μέρες αργότερα καθώς ο Άγιος ναύτης του Χριστού, Χρήστος πήγαινε προς την φρεγάτα στην οποία εργαζόταν στο λιμάνι κάποιοι γενίτσαροι όταν αυτός πέρασε πλησίον τους άρχισαν να τον χλευάζουν και να τον βρίζουν για την πίστη του καθώς και να βλασφημούν το άγιο βάπτισμα του.
Ξάφνου ο νεαρός Χρήστος τους αποκρίνεται και θα λέγαμε τους έβαλε στην θέση τους μιας και αυτοί που πιστεύουν στο ψέμμα τίποτε άλλο παρά προπομπούς του αντιχρίστου μπορούν να θεωρηθούν και είναι οι μόνοι άξιοι αποδέκτες κάθε ύβρεως.
Εκείνη την στιγμή οι υβριστές του αμέσως όρμησαν σαν αλαφιασμένα λιοντάρια που ήθελαν να ξεσκίσουν το θήραμα τους και τον έπιασαν λίγα μόλις μέτρα μακρυά από την φρεγάτα και αφού τον έσερναν και τον χτυπούσαν όπως ακριβώς έκαναν και οι στρατιώτες που συνέλαβαν τον Χριστό, τον οδήγησαν στον πασά του νησιού όπου τον κατηγόρησαν απαιτώντας να ζητήσει συγχώρεση και να αλλαξοπιστήσει κι αυτοί αντί να τον κάψουν ζωντανό σε φωτιά που είχαν ήδη ανάψει θα του χάριζαν την ζωή.
Μα πως ήτο δυνατόν ένας ευλαβής χριστιανός να αποδεχτεί κάτι τέτοιο;
Ήταν δυνατόν ένας ευλαβής χριστιανός να γινόταν μονομιάς ασεβής και βλάσφημος;
Ούτε για μια στιγμή δεν πέρασε από τον νου του να απαρνηθεί τον Χριστό και κάνοντας το σημείο του σταυρού άρχιζε να βροντοφωνάζει με πίστη και υψηλό φρόνημα και ηθικό το "Πιστεύω...".
Όπως ήταν φυσικό αμέσως οι αλλόθρησκοι και βάρβαροι εξαγριώθηκαν και άρχισαν να τον χτυπούν καθώς και να τον μαχαιρώνουν με τα ξίφη και τα μαχαίρια τους ενώ τον πέταξαν στην φωτιά όπου τον κατέκαψαν.
Ξάφνου λαμπηδόνες και λαμπερές αστραπές κατέκλυσαν το σημείο κάτι που το αντίκρυσαν πέραν των χριστιανών που βρίσκονταν ως μάρτυρες του μαρτυρίου του Αγίου Χρήστου και οι βασανιστές και διώκτες οι οποίοι ετράπησαν σε φυγή.
Ήταν 5 Αυγούστου του 1668 παραμονές του εορτασμού της μεγάλης δεσποτικής εορτής της του Χριστού Θείας Μεταμορφώσεως.
Για τρία μερόνυχτα ένα ουράνιο φως κατέληγε πάνω στο σκήνωμα του το οποίο έμεινε στο σημείο για 30 ημέρες άταφο και αδιασάλευτο από όρνια και κύνους ενώ αργότερα ευσεβείς χριστιανοί αντιλαμβανόμενοι την αγιότητα του νεαρού ναύτη που είχε μαρτυρήσει πήραν κρυφά τμηματάκια λειψάνου του Αγίου και δεν ήταν λίγα τα θαύματα που αναφέρθηκαν εκείνες τις ημέρες κιόλας από αυτούς που τον επικαλέσθηκαν.
Η πρώτη μνήμη και πανυγηρικός εορτασμός του Αγίου έρχεται 3 αιώνες μετά το μαρτύριο του, το 1972 ένα χρόνο μετά την ανακάλυψη του μέσα από τους κώδικες της Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους ενώ οι κάτοικοι της Πρέβεζας τον αποκαλούν καύχημα τους και ταπεινό μεσίτη τους προς τον Πανάγαθο Θεό.
Άγιε Χρήστο εκ Πρεβέζης ναύτη που κατετάγης στο πλήρωμα του πλοίου του Χριστού πρέσβευε και δια εμού του αναξίου!!
Του Χριστού τον οπλίτην ανευφημήσωμεν, τον εν Πρεβέζη θεόθεν αναφανέντα βλαστόν και μαρτυρίου την οδόν εν Κω τελέσαντα. Δεύτε εν άσμασι, πιστοί, ανυμνήσωμεν λαμπρώς τον νεομάρτυρα Χρήστον· πρεσβεύει γαρ τω Κυρίω ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
