"Ιούδας - διαχρονικό προδοτικό πρότυπο..." |π. Μάρκος Τζανακάκης

Η Ομιλία έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσας Μασταμπά Ηρακλείου Κρήτης) την Δευτέρα 15 Απριλίου 2024.

Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι Αρχιμανδρίτης, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.

[Σύλλογος «Φίλοι του Αγίου Όρους Ηρακλείου»]

☆ Οικογένεια - Η πορεία της σήμερα, με τον καιρό να 'ναι κόντρα... |παπα Μάρκος Τζανακάκης

|Να σας το προλογίσουμε ως συνήθως;

Εύκολο.

Γιατί μόλις πριν λίγο 

το ακούσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος.

Απνευστί.

Θεωρούμε πως πρόκειται, 

για όσους δεν γνώριζαν μέχρι τώρα 

τι εστί παπα Μάρκος,

μια ομιλία - έκπληξη...

Όχι για μας.

Ομολογούμε όμως 

πως ποτέ δεν φανταζόμασταν

πως μια (ακόμα...) ομιλία 

για την οικογένεια,

για τα ζευγάρια,

για την ελευθεριότητα στις σχέσεις 

των νέων,

 των εφήβων,

αλλά και των μαθητριών - μαθητών στα σχολεία,

για την ομοφυλοφιλία

θα άγγιζε αυτά τα ευαίσθητα θέματα 

με τέτοια Ιεροπρέπεια 

δίνοντάς μας τόσα πολλά ξεκάθαρα,

αλλά και πρωτόγνωρα σημεία - λύσεις

(και μάλιστα χωρίς περιττούς πλέον "ηθικισμούς")

για να συζητήσουμε,

να προβληματιστούμε,

να μετανοιώσουμε,

αλλά κυρίως να πέσουμε στα γόνατα...

|"αμφ." πρόταση:

Αν δεν είστε πολύ σίγουροι

για το αν θέλετε να σπαταλήσετε

1 ώρα και 25 ολόκληρα λεπτά 

από τον πολύτιμο χρόνο σας

για να ακούσετε παπα Μάρκο,

προτείνουμε να ξεκινήσετε να τον ακούσετε ανάποδα.

Κατευθείαν δηλαδή από τις 2-3 ερωτήσεις 

που του έθεσαν οι παρόντες εκείνη τη βραδιά.

Ας πούμε από το 1:04'.

Μάλλον μόλις ολοκληρώσει

θα τον βάλετε κατευθείαν από την αρχή...

* Πνευματικός ή ψυχολόγος; |π.Μάρκος Τζανακάκης

Μια συζήτηση με τον π. Μάρκο Τζανακάκη, ιεροκήρυκα της Ι. Μ. Αιγιαλείας. Το 4ο επεισόδιο του Podcast της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης ΧΩΡΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Παρακολουθήστε το και στο Spotify: https://open.spotify.com/show/0oG3wMo... ---------------------- - timestamps - 00:00 Εισαγωγή 00:58 Ορισμοί: πνευματικός, ψυχολόγος, ψυχίατρος 11:35 Ποιος είναι ο ρόλος του πνευματικού για έναν χριστιανό; Απλά εξομολόγος; 19:55 Ψυχολογία=επιστήμη, αποδείξεις, Πνευματικός=υποθέσεις, εμπειρία. Τι ισχύει; 30:13 Ως χριστιανός έχω πνευματικό. Χρειάζομαι και ψυχολόγο; 37:00 Αφού όλοι οι χριστιανοί χρειάζονται έναν πνευματικό, χρειάζονται όλοι οι κοσμικοί/άθεοι έναν ψυχολόγο; 42:59 Κλείσιμο #ΧωρίςΣημειώσειςPodcast

* Τι είναι ο Χριστός για σένα; (π. Μάρκος Τζανακάκης)

 

Ο Χριστός δεν γνωρίζεται, δεν φανερώνεται με την τήρηση κάποιων τυπικών διατάξεων.

Εδώ είναι το μεγάλο σφάλμα των περισσοτέρων εξ ημών.
Επειδή είμαστε εντάξει -αν είμαστε!- ως προς τις εξωτερικές, τυπικές διατάξεις, έχουμε την πλανεμένη αίσθηση ότι είμαστε σε πολύ μεγάλο πνευματικό ύψος !  
Επειδή ξέρουμε να συμπεριφερόμαστε με θρησκευτικό τρόπο, νομίζουμε ότι είμαστε και πνευματικοί άνθρωποι ...

***

Ο πρεσβύτερος υιός της παραβολής του Ασώτου υπερασπίζεται τη σχέση (που δεν είναι σχέση τελικά) υιού και πατέρα, απαιτώντας ένα ερίφιο ... 

Ποτέ όμως, δεν τον ονομάζει "πατέρα" !  
Αντίθετα, ο Άσωτος από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία και αισθάνεται και τον προσφωνεί "πατέρα" ! 

«Πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας», «πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου», «ἀναστάς, πορεύσωμαι πρὸς τὸν πατέρα μου», «πάτερ ἥμαρτον»
Ο πρεσβύτερος, που ποτέ δεν έφυγε, που πάντα δούλευε στον πατέρα, δεν τον λέει ποτέ «πατέρα» (!) 

Και τον αισθάνεται αφεντικό ...
Να πώς μπορεί ο Διάβολος να υποβιβάσει μια δήθεν σχέση πατέρα – υιού σε μια σχέση εργαζομένου και αφεντικού ...

***

Ο Χριστός τα θέλει όλα !
Δεν Του φτάνουν αυτά που νομίζουμε ότι έχουμε κερδίσει ...
Σε αντίθεση με το Διάβολο που βολεύεται να μην του δώσουμε τίποτα, παρά μόνο ένα ... 
Όλα τ’ άλλα ας τα δώσουμε ...

***

Ξέρω ότι ο Χριστός είναι το παν.
Μήπως δεν είναι για μένα το παν ;
Μήπως θα μπορούσα να τον ανταλλάξω και μήπως τον ανταλλάσσω με ένα σωρό άλλες προτεραιότητες;

***

Μήπως αποδεχόμαστε το Χριστό, αλλά δεν πιστεύουμε στο Χριστό;

***

Ερωτήματα που ζητούν επιτακτικά απάντηση ... 

Σκέψεις που προβληματίζουν και αφυπνίζουν από το λήθαργο ...

Αποσπάσματα από ομιλία που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών.

*Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών.

~ Το πρωτοδημοσιεύσαμε στις 18/12/2018

Νυν απολύεις τον δούλον σου (π. Μάρκος Τζανακάκης)

Η Υπαπαντή είναι μια συνάντηση.  
Συναντάται η προσδοκία με τον προσδοκώμενο.
Όχι μόνο του πρεσβύτη Συμεών με το βρέφος Χριστό.
[...]
Αν εμείς τυπικά προσερχόμαστε
για να γιορτάσουμε ένα γεγονός που συνέβη πριν από 2000 χρόνια ...
Ή αν έστω θυμηθούμε τους συμβολισμούς του,
χωρίς αυτό να μας αγγίξει προσωπικά ...
[...]
Αν θέλουμε να συναντηθούμε με το Χριστό προσωπικά,
θα πρέπει να Τον αναζητήσουμε.
[...]
Είναι ο προσδοκώμενός μας ;
Να παρακαλέσουμε το Θεό και την Παναγία Μητέρα
να αυξήσει μέσα μας τον πόθο της συνάντησης ...
Να γίνει η απαρχή της συνάντησής μας
από το εδώ και τώρα ...
***
Αποσπάσματα από σύντομο κήρυγμα
του π. Μάρκου Τζανακάκη
στο Μητροπολιτικό Ι. Ναό Ευαγγελιστρίας Πατρών,
στις 2 Φεβρουαρίου 2020.
 
Πηγή βίντεο: Λύχνος Τηλεόραση
(https://www.facebook.com/lychnos/vide...)
Επεξεργασία: αμφοτεροδέξιος

*π. Μάρκος Τζανακάκης: Η αγάπη του Θεού, δέσμευση ή ελευθερία;

 

Ομιλία που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών στις 24 Φεβρουαρίου 2019. 

Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών.

Αποσπάσματα από την ομιλία

Ο πατέρας στην παραβολή του Ασώτου δε μιλά καθόλου ...
Ούτε (δεν αναφέρεται στην παραβολή, αλλά σίγουρα έγινε) όταν κάποιοι γνωστοί ρώτησαν «Το παιδί σου πού είναι; Κάτι ακούσαμε, κάτι μάθαμε ... ότι δεν ζει σωστά ...»
Θα μπορούσε να του πει «Από πού κι ως πού θέλεις; Δεν σου δίνω τίποτα!
Κάτσε λίγο να το συζητήσουμε ... Πώς θα τα διαχειριστείς; Άπειρος είσαι ... άβγαλτος»

Να αντιπαραβάλουμε τη στάση του πατέρα με τη δική μας συμπεριφορά: ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί ...
Πολλά πράγματα λέμε στα παιδιά μας.
Μήπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να σιωπήσουμε;

 Μήπως ο λόγος μας είναι περισσός, επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι η σχέση μας δεν είναι τόσο βαθιά με τους άλλους;

Ο πατέρας σέβεται το παιδί του.
Η αγάπη του δεν είναι συρματόπλεγμα ...

«Συναναγών άπαντα».
Τι να πήρε άραγε μαζί του;
Το μυαλό μας πάει στα χρήματα, τίτλους ιδιοκτησίας, στα προσωπικά του αντικείμενα...
Το πιο σημαντικό όμως, που πήρε (χωρίς να το συνειδητοποιεί) ήταν η αγάπη του πατέρα!

Δεν ενδιαφέρει τον πατέρα ότι χάνει το κύρος του.
Ότι κατά 50% έχει αποτύχει ως πατέρας.

Πολλές φορές η αγάπη μας για τα παιδιά μας δεν είναι πραγματική αγάπη, είναι αγάπη στον εαυτό μας.
Τρέμουμε για το τι θα φορέσει το παιδί μας ή πώς θα συμπεριφερθεί, γιατί μας ενδιαφέρει πώς η κοινωνία θα κρίνει τι θα φορέσει το παιδί μας ή πώς θα συμπεριφερθεί ...Και αυτή η κρίση θα είναι απέναντι στο πρόσωπό μας.
Φοβόμαστε ότι οι επιλογές του παιδιού μας δεν θα περισώσουν το δικό μας κύρος.
Και τα παιδιά μας το ξέρουν αυτό ...
Μερικές φορές είναι τελείως προκλητικά και ανατρεπτικά μέσα στην έξαρση της νεότητάς τους, γιατί καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει πραγματική αγάπη. Θέλουμε να τα κατευθύνουμε έτσι, ώστε εμείς να δρέπουμε τους επαίνους.

Κάθε λεπτομέρεια στην παραβολή του Ασώτου έχει πολύ μεγάλη σημασία: «Δραμών» ο πατέρας ...
Αν ήμασταν εμείς, δεν θα κουνάγαμε ρούπι!
Θα στεκόμασταν εκεί αγέρωχοι ...
Θα περιμέναμε να έλθει ...
Και θα του λέγαμε «Δε νομίζω! Λάθος κάνω! Μη μου πεις ότι είσαι ο γιος μου! Αν είναι δυνατόν! Έτσι κατάντησες; Με ‘κουστούμι΄ έφυγες, κουρελής γύρισες!»
Είναι η ώρα να ‘πάρουμε το αίμα μας πίσω’, να πούμε ό,τι δεν έχουμε πει ως τώρα. Να τον παιδαγωγήσουμε ή να τον «παιδαγωγήσουμε».

Θα μπορούσα να πω ότι τα ’χουμε πρήξει τα παιδιά μας
«Πρόσεχε! Στο ’λεγα εγώ! Τα είδες; Πώς τα ’κανες έτσι;»
Δεν είναι αγάπη αυτή ... Η αγάπη λέει ο Απόστολος Παύλος «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται ...»

Όλοι μας είμαστε άσωτοι ...
Ίσως κάποτε να φτάσαμε και στην αποκτήνωση ...
Νομίζω όμως, ότι σε τέτοιου είδους περιβάλλοντα μάς αγγίζει η στάση του πρεσβύτερου ... που δε χωρά ο αδελφός μέσα στην καρδιά μας.

Δεν χαιρόμαστε την επιστροφή των ανθρώπων ...
Τους ζηλεύουμε κάποτε.
Υπάρχει μια υποδόρια κρυφή ζήλεια ...

Αυτοί αμάρτησαν, γλέντησαν ασώτευσαν κι έρχονται τώρα πρώτοι - πρώτοι και κοινωνούν ...
Και τους δέχεται η Εκκλησία έτσι;
Και μεις που δεν κάναμε τίποτα;
Που τηρήσαμε τόσα χρόνια το Ευαγγέλιο;
Με τόσο αγώνα ... με τόσο αίμα ...
Πίσω απ’ αυτούς;
Δεν τους θεωρούμε ισότιμους ...

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον Πατέρα.
Το λέμε στα πηγαδάκια μας σήμερα
«Τώρα ήρθε στην Εκκλησία. Ήταν άσχετος. Είναι χωρισμένος ...»

Έτσι κολλάμε ετικέτες στους ανθρώπους.
Και το λέμε μερικές φορές και στον ίδιο το Θεό ...
Σαν να λέμε «Δεν είσαι καλός Θεός»

Πολλές φορές είμαστε μέσα στο σπίτι του Πατέρα, μέσα στην εκκλησία και αισθανόμαστε αφόρητη τη σχέση μας με το Θεό.
Το κάνουμε από φόβο.
Από ψυχαναγκασμό.

 Και η καρδιά μας είναι έξω από το σπίτι.

Έχει διαφορά το ερίφιο από το πρόβατο ...
Πού ζητά λίγη χαρά ο πρεσβύτερος;
Να βγει έξω με τους φίλους του και να φάει ένα κατσίκι.
Είναι αυτό που μας πιάνει μέσα στο χώρο της Εκκλησίας:
Να πάμε λίγο έξω ...

 Να το ρίξουμε λίγο έξω ...
Να γλεντήσουμε λίγο έξω ...
Να ξεφύγουμε λίγο, να ξεδώσουμε ...

π. Μάρκος Τζανακάκης: Η ποιότητα της προσευχής

Ομιλία που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών στις 10 Φεβρουαρίου 2019.
Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών.

[Αποσπάσματα  από την ομιλία]

Μερικές φορές η προσευχή μας μπορεί:

• να εκφυλιστεί μέσα στη μάζα

όπως συνέβη με το «Ωσαννά» που έμεινε στην ιστορία σαν το αποτύπωμα μιας κραυγής που έπασχε. Ήταν η κραυγή της μάζας, που είχε ενθουσιασμό χωρίς επίγνωση.
Πολλές φορές οι προσευχές μας έχουν τέτοια ποιότητα κραυγής. Ενθουσιασμό μεν, συνεπαρμού από διάφορα γεγονότα ή και από ολόκληρο το πλήθος [...] από την ψαλμωδία, από την κατάνυξη, από το ημίφως. Μας φτιάχνουν το εσωτερικό και έχουμε την αίσθηση ότι πάλλεται η καρδιά μας συγκινησιακά και η προσευχή μας έχει ένταση, βάθος και ποιότητα. Έτσι νομίζουμε, αλλά δεν είναι έτσι ...

• να προσλάβει (νομιζόμενες) θετικές εκφράσεις συναισθηματικού τύπου

Μπαίνεις σε μια αίθουσα των Προτεσταντών και βλέπεις αυτόν που προΐσταται του κηρύγματος κατά βάση (και της προσευχής) και ακούς να λέει στη Δημοτική, σε ρέουσα γλώσσα μια προσευχή πολύ ωραία, με πολύ ωραία συναισθήματα και σου φτιάχνει μια κατάνυξη. Κάτι ... Ένα κλικ στην καρδιά σου. Και μπορεί να συγκινηθείς, να αποκτήσεις και ένα πρότυπο προσευχής, αλλά δεν έχει βάθος. [...] Δεν στάλαξε τίποτα αυτή η προσευχή στην ψυχή σου. Είναι περισσότερο συναισθηματική προσευχή.

• να εκφυλιστεί σε κάτι εντελώς ξένο, ξηρό και τυπικό

Πάμε σε ναούς που πανηγυρίζουν, έχει λιτανεία. Βγαίνουμε έξω ... Οι ιερείς, η εικόνα στολισμένη, τα ιερά λείψανα... Πίσω ο λαός του Θεού. Ψάλλουν οι ψάλτες, άσχετα αν δεν ακούγεται πίσω ... Τα μικρά παιδιά (μακάρι να ήταν μόνο τα μικρά παιδιά!) χαζεύουν στα εκθέματα του πανηγυριού (παιχνίδια, όπλα, κούκλες ...) Οι μεγάλοι μιλάνε, ξεχνώντας ότι η λιτανεία είναι προσευχή ... Δεν είναι περίπατος θρησκευτικού στυλ. Κρατάμε έναν τύπο χωρίς να μπορούμε να ζήσουμε την ουσία.

[...]
Όταν ο βυθιζόμενος Πέτρος κραυγάζει προς τον Χριστό, ο Χριστός τον στηρίζει, αλλά την κραυγή του δεν την δέχεται. Είναι κραυγή αγωνίας και φόβου. Δεν φανερώνει ούτε πίστη ούτε αγάπη.
Η προσευχή μας πολλές φορές έχει μόνο την κατάθεση αυτής της κραυγής και της αγωνίας.
Αν φρενάρει ένα λεωφορείο ξαφνικά και έχει 50 ανθρώπους μέσα, οι 30 θα πουν «Παναγία μου». Είναι σχεδόν αυτόματο. Δεν έχει όμως βάθος ούτε διάρκεια.

[...]
Πόσες φορές δεν κλάψαμε … δεν γονατίσαμε σε μια δυσκολία, σε έναν κίνδυνο, σε μια αρρώστια και μόλις άλλαξε η έκβαση των γεγονότων, ξεχάσαμε να πούμε κι ευχαριστώ
Δεν ήταν η κραυγή μας το αποτύπωμα μιας ισχυρής σχέσης.
 
[...]
Η προσευχή της Χαναναίας προβάλλεται ως πρότυπο από το Θεάνθρωπο.
 
[...]
Η ποιότητα της προσευχής προϋποθέτει αγάπη προς τον Θεό και προς τον άνθρωπο.
Στις μέρες μας δεν είναι πάντα φυσικό η αγάπη της μάνας προς το παιδί.
Κάποιες μανάδες λένε (για το άρρωστο παιδί τους)
«Δεν θα καταστρέψει τις ζωές όλων μας ούτε και τη δική μου»

[...]
Κάποιοι άνθρωποι ζητάνε μια ευχή από τους ιερείς
Για κάτι.
Για αυτό το κάτι πάνε πριν σε 3-4 γιατρούς, κοιτάνε να το αντιμετωπίσουν και με άλλες, «ολιστικές θεραπείες», όχι με πίστη και τέλος, πάνε στον παπά.
Οι άνθρωποι ζητάνε από τους ιερείς μια ευχή, για να πιάσουν κι αυτή την παράμετρο, να είναι σίγουροι ...
Δεν είναι αυτό πίστη.
Κι ο ιερέας δυσκολεύεται να τους το πει.
Κι αν ο ιερέας τους πει κάτι, τον κοιτάνε με έναν προβληματισμό σαν να λένε «ζητάς να μονοπωλήσεις την ίαση του παιδιού μου;»
Δηλαδή «κι εσύ πιστεύεις ότι μόνο αυτό το πράγμα φτάνει;»
Δεν σημαίνει αυτό ότι αρνούμαστε την ιατρική.

[...]
Πού καταθέτει η καρδιά την πίστη της;
Στις χημειοθεραπείες ή στο ευχέλαιο;
Από πού ελπίζει ότι θα πάρει τελικά την ίαση;
Εάν το καταθέσει με πίστη στο ευχέλαιο, ο Θεός μπορεί να του τη δώσει μέσα από τις χημειοθεραπείες (!) Εάν όμως την καταθέσει (την πίστη) στις χημειοθεραπείες, δεν θα γίνει καλά.
Μπορεί να πάρει μια παράταση.
Αλλά καλά δεν θα γίνει.
Και γι’ αυτό να είμαστε βέβαιοι.

[...]
Η προσευχή είναι μια μάχη με το Θεό, στην οποία ο Θεός αρέσκεται να χάνει. Όπως μερικές φορές ο μπαμπάς παίζει bras de fair με το παιδί του
Ο πιτσιρικάς κοκκινίζει, σφίγγεται ...
Ο πατέρας παίζει, τον αφήνει και κάνει ότι βάζει δύναμη και μερικές φορές για να του δώσει χαρά κάνει «Αααα ...» (υποδυόμενος ότι νικήθηκε από τη δύναμη του παιδιού) και το παιδί ξετρελαίνεται από τη χαρά του.
Κι ο πατέρας ξετρελαίνεται από τη χαρά του, γιατί έδωσε χαρά στο παιδί του ...
Το παιδί αισθάνεται ότι είναι δυνατό, το λέει στη μαμά ...
Αυτό κάνει ο Θεός στις προσευχές μας
Περιμένει να κοκκινίσουμε, να σφιχτούμε, να τρέμουμε ολόκληροι, για να μας δώσει τελικά τη νίκη και να χαρεί πιο πολύ Αυτός! 
 
[...]
Επιμένουμε στην προσευχή;
Εμείς κάνουμε σαν να παίρνουμε κάποιον τηλέφωνο και στο πρώτο χτύπημα το κλείνουμε

[...]
Όταν κάποιος μας παίρνει τηλέφωνο και λέμε «Α! αυτός είναι, δεν το σηκώνω»
Ξαναπαίρνει δεν το σηκώνουμε.
Στο τέλος λέμε «θα τον πάρω, να δούμε τι θέλει»
Πόσο μάλλον ο Θεός !

[...]
Η προσευχή της Χαναναίας έχει ταπείνωση.
Φωνάζει μπροστά σε όλο τον κόσμο ...
Πολλές φορές δεν θέλουμε να μαθευτεί ένα πρόβλημα όχι μόνο στους συναδέλφους στο γραφείο, αλλά ούτε στους πιο στενούς συγγενείς.
Αυτή βγαίνει στους δρόμους ...
Αδιαφορεί αν γίνει αντικείμενο συζήτησης το πρόβλημά της
Ταπεινώνεται.
Εμείς μόλις δούμε ότι δεν ανταποκρίνεται ο Θεός στο πρόβλημά μας, λέμε «Παντογνώστης είναι, δεν ξέρει το πρόβλημά μου; Τι θέλει; Να πέφτω κάτω και να τον εκλιπαρώ;»

[...]
Ο Χριστός στη Χαναναία αναιρεί φαινομενικά και τον εαυτό Του (!)
Στην Κυριακή προσευχή μας είπε να τον παρακαλούμε να γίνει το θέλημά Του.
Στη Χαναναία είπε «γενηθήτω σοι ὡς θέλεις», αναιρεί δηλαδή το «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου» 
 
[...]
Ο Θεός δεν είναι κάτι ξένο, δεν είναι μια απρόσωπη αρχή για να κάνεις μία αίτηση με αριθμό πρωτοκόλλου και περιμένεις απάντηση. 
Ούτε ο Θεός είναι κάτι ανώτερο που μας υπερβαίνει και μεις υποταγμένοι σ’ αυτό το μεγάλο αφεντικό, που κάνει ό,τι θέλει, από κάτω σαν δούλοι υποβάλλουμε τα αιτήματά μας.

Ούτε ο Θεός είναι κάτι απόμακρο («Εκείνος που έχει όλα τα σύμπαντα και Γαλαξίες τώρα μ’ εμένα την ψείρα θα ασχοληθεί;)

Ο Θεός είναι μέσα μας.
Ο Θεός είναι ο Θεός μου!  
Είναι ο πατέρας μου!
Ο φίλος μου!
Ο Θεός είναι η αγάπη μου!  
Αλλιώς προσευχόμαστε όταν αισθανόμαστε έτσι τον Θεό.

[...]
Αν τον αισθανόμαστε απόμακρο, ανώτερο, ξένο, τότε του λέμε δουλικά τα λόγια, που «πρέπει να του λέμε», τυπικά, ψυχαναγκαστικά.
Φοβούμενοι μερικές φορές μήπως μας τιμωρήσει.
Τα λέμε τυπικά για να ’χουμε να του πούμε ότι ... του τα ’παμε (!)
 
[...]
Τι τραβάει η Χαναναία μέχρι να τα καταφέρει!
Εμείς;
Αγρυπνήσαμε ποτέ;
Νηστέψαμε ποτέ για να συνοδεύσουμε με κάποια εγκράτεια τα αιτήματα των προσευχών μας;
Γονατίσαμε;

[...]
Δεν έχουν διάρκεια οι προσευχές μας.
Σαν να μοιάζουν με αγγαρεία.

Κάποιες φορές αναθέτουμε σε κάποιον δικό μας να κάνει κάτι
Και διαπιστώνουμε ότι ο τρόπος που το κάνει μας κάνει να πούμε «Αν είναι να το κάνεις έτσι, άσε το, θα το κάνω εγώ»
Θέλουμε να το κάνει με διάθεση.
Γιατί ο Θεός να πει «Έτσι όπως το λες, γιατί να το δώσω;»

[...]
Λένε για κάποιον άγιο της Εκκλησίας ότι ενώ προσευχότανε, τον τσίμπησε ένας σκορπιός.
Έσταξε η καρδιά του αίμα από τον πόνο.
Αλλά η προσευχή του δεν σταμάτησε.

[...]
Οι δικές μας οι προσευχές είναι ανάμικτες με τη θέα της οθόνης του κινητού μας.
Τα μάτια μας στις εικόνες.
Ο νους μας προς τα πάνω.
Και με το που θα ακούσουμε ένα ντιν στο κινητό μας  ...
Κοιτάμε ποιος είναι, τι θέλει.
Το αυτί μας ακούει τις ειδήσεις από το διπλανό δωμάτιο, την τηλεόραση που παίζει.

[...]
Ο νους μας ταξιδεύει την ώρα της Θείας Λειτουργίας
Πολλές φορές λέμε «Πάτερ ἡμῶν» και είμαστε αλλού

[...]
Η ποιότητα της προσευχής μας εξαρτάται από την ποιότητα της μετάνοιάς μας
Έρχονται μερικές φορές τα παιδιά και λένε:
- Μπαμπά, μαμά θέλω αυτό 
και απαντάμε (αρνητικά)
- Δεν έχεις διαβάσει.
ή
- Ξέχασες τι έγινε το ΣΚ; Ξέχασες πώς μου μίλησες χθες το βράδυ;
Και το παιδί λέει
- Εντάξει βρε μαμά, εντάξει! Συγγνώμη!
Και εμείς λέμε
- Δεν τα αφήνεις αυτά;
Και μας λέει ο/η σύζυγος ή κάποιος συγγενής
- Έλα, αφού είπε συγγνώμη το παιδί
- Μα τι λες τώρα; Συγγνώμη είναι αυτή; Μας κοροϊδεύει; Έτσι το είπε! Το είπε για να τον αφήσουμε, να κάνει αυτό που θέλει!
Έτσι είναι και η δική μας μετάνοια!
 
[...]
Τρέχεις με 180 km/h στο δρόμο
Σε σταματά η Τροχαία
Δεν μπορείς να του πεις «Τι θες ρε φίλε;»
Η ύστατη ελπίδα για να γλιτώσεις είναι να πεις «Ό,τι και να μου πεις έχεις δίκιο ... Είμαι απαράδεκτος ... Πάω στο Νοσοκομείο ... Βιάζομαι να προλάβω ... Ό,τι πεις ό,τι πεις!»
Και σκέφτεσαι «Άνθρωπος είναι και αυτός ... Κι αυτός κάποια στιγμή θα ήταν παραβάτης»
Σου λέει «μην το ξανακάνεις»
Και μόλις στρίψεις, το σανιδώνεις πάλι!
Αυτό όμως, δεν μπορούμε να το κάνουμε ενώπιον του Θεού που τα ξέρει όλα...
 
[...]
Η ποιότητα της μετανοίας εξαρτάται από την ποιότητα της αυτογνωσίας μας
 
[...]
Καλό είναι να απογοητευτούμε (!)
Υπάρχει μια διάχυτη ψευδαίσθηση ότι κάνουμε προσευχή ότι είμαστε άνθρωποι προσευχής Δεν είμαστε!

[...]
Αλλά και ...
Να μην απογοητευτούμε γιατί ...
Από μόνοι μας δεν ξέρουμε να προσευχόμαστε
Προσευχόμαστε όταν το Πανάγιο Πνεύμα προσεύχεται μέσα μας Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας

[...]
Απλώς λίγο φιλότιμο να έχουμε διάθεση να έχουμε
Να συμπορευτούμε με το Πανάγιο Πνεύμα που έρχεται, κατέρχεται μέσα μας.
Ο «διδοὺς εὐχὴν τῷ εὐχομένῳ».
Και η προσευχή είναι δώρο του Θεού
Πότε μας το δίνει;
Όταν προσπαθούμε !
Όταν το ζητάμε και το θέλουμε πραγματικά !
Κι όταν προσπαθούμε (επειδή το θέλουμε) να το εξασκούμε !

[...]
Καμία ξένη γλώσσα δεν μαθαίνεται έτσι
Θέλει εξάσκηση Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι!
Η προσευχή όπως και όλες οι αρετές είναι θεοδίδακτη.
Και ο Θεός θα μας μάθει να προσευχόμαστε σωστά.
Και θα δώσει ποιότητα στην προσευχή μας ...

Γιατί πιο πολύ από μας, αρέσει στον ίδιο
να ενώνεται,
να σκύβει,
να μας ακούει και
να ανταποκρίνεται στα αιτήματά μας!

* π. Μάρκος Τζανακάκης "Η άλλη αντίληψη περί χρόνου"

Το παρελθόν πέρασε, χάθηκε. 
Είναι κάτι που δεν αλλάζει.

Κι όμως στην Ορθόδοξη αντίληψη το παρελθόν αλλάζει, διορθώνεται!

Τι είναι η εξομολόγηση; 

Διορθωτική παρέμβαση στο παρελθόν.

*** 

Ήταν ο Απόστολος Παύλος μαζί με τους έντεκα Αποστόλους κατά την Πεντηκοστή; 
Τότε γιατί ιστορείται στην εικόνα;

***

Πορεύεσαι να κοινωνήσεις; Κοίταξε την "Κοινωνία των Αγίων Αποστόλων".

Είναι η εικόνα που εικονογραφείται μέσα στο Ιερό πάνω από τους Ιεράρχες και κάτω από την Πλατυτέρα.

Ο Χριστός δίνει το Σώμα Του σε έξι μαθητές από τη μία πλευρά και το Αίμα Του σε άλλους έξι από την άλλη πλευρά.

Όταν πορεύεσαι να κοινωνήσεις τα Άχραντα Μυστήρια, να αισθάνεσαι σαν να είσαι μετά τους Αγίους Αποστόλους.

Δεν κλείνει αυτός ο κύκλος, αλλά διευρύνεται προς όλους τους πιστούς.

Λέει ο ποιητής (Γ. Βερίτης) «Πάσχα θα κάνω πάλι σήμερα ... Θα κοινωνήσω με τους έντεκα ...»

Καθώς βαδίζουμε προς την Θεία Κοινωνία να αισθανόμαστε ότι κοινωνούν πρώτα οι Απόστολοι και μετά όλοι εμείς ...

***

Οι προορατικοί Άγιοι ζουν μια υπέρβαση του χρόνου. 
Θεώνται με τα μάτια του Θεού.

Πήγε μια γυναίκα στον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και εκείνος έκλαιγε, γιατί όπως είπε «αυτή η γυναίκα αύριο θα φάει ξύλο από το ναρκομανή γιο της». Τη συμπονούσε ... σήμερα.

Κάποια άλλη φορά ο Άγιος Πορφύριος έβλεπε την εξέγερση που θα γινόταν επί Τσαουσέσκου στη Ρουμανία και έπασχε έως θανάτου!

Ζωντανή σύνδεση με Βουκουρέστι ... Σαν να ήταν σε live σύνδεση.

***

Τι είναι το χάρισμα της ιατρείας; 

Πας σε κάποιους Αγίους και σου διαβάζουν μια ευχή και ένας όγκος διαπιστωμένος, καταγεγραμμένος, που υπάρχει στο ιατρικό ιστορικό σου, εξαφανίζεται!

Τι σημαίνει αυτό; 

Διορθωτική παρέμβαση στο παρόν και ένα γύρισμα στο παρελθόν πριν δημιουργηθεί !

Κάποιος «γύρισε τα ρολόγια πίσω», πριν από τη φθορά ...

***

Ο παπα Τύχων αργούσε να βγει με τα Άγια ...

Aποσπάσματα από την ομιλία που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών
στις 13 Ιανουαρίου 2019

Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών

Μάθημα αγάπης στο... πεζοδρόμιο

Γράφει ο π. Μάρκος Τζανακάκης

Το μυστικό ήθος,

το βάθος και πλάτος,

μιας παρουσίας που δεν έγινε αντιληπτό.

Ήμουν εκεί. Για εντελώς άσχετους λόγους με την αφορμή ή την αντίδραση των γενομένων.

Ηράκλειο Κρήτης, Σάββατο πρωί 8 Δεκεμβρίου 2018, έξω από τον μητροπολιτικό ναό του Αγ. Μηνά. Κάποιοι πολίτες θέλησαν να τελέσουν μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Κάποιοι άλλοι θέλησαν να κάνουν αντισυγκέντρωση για να το ματαιώσουν. Η αστυνομία -όπως πάντα- στο... ενδιάμεσο. Δεν θέλω να κάνω ρεπορτάζ. Ούτε να μεταδώσω την είδηση. Αυτό έγινε και τα γεγονότα εξατμίστηκαν ήδη, στη λησμονιά του παρελθόντος...

Άλλο θέλω να διασώσω.

Κάτι άλλο θέλω να φωτίσω και να αναδείξω. Κάτι πιο λεπτό! Πιο βαθύ! Πιο δυσδιάκριτο!

Αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, αριστεριστές (ζητώ συγγνώμη αν δεν τους αποδίδω ορθά την ιδεολογική τους ταυτότητα) προσπαθούν να ματαιώσουν το μνημόσυνο. Να προπηλακίσουν όσους το οργάνωσαν ή προσήλθαν στην τέλεση του. Στην είσοδο του Ι. Ναού του Αγ. Μηνά κάποιοι βιαστικά έγραψαν «Κατσίφας καλός, μόνο νεκρός»!

Από την άλλη, άνθρωποι, άλλης λογικής. Άλλης προσέγγισης. Άλλης άποψης.

Αντιπαράθεση! Συνθήματα! Ύβρεις! Εχθρότητα! Μίσος! Κι όλα αυτά, στον αύλειο χώρο του Αγ. Μηνά! Κάτω απ´ το παράθυρο του αρχιεπισκόπου Κρήτης. Του αρχιεπισκόπου που, όσο αυξάνεται η ένταση δεν βολεύεται ασφαλισμένος στην ησυχία της αρχιεπισκοπικής κατοικίας! Δεν αναπαύεται να παρακολουθεί αφ´ υψηλού, φιλοπερίεργα τα γεγονότα. Ραγίζει η καρδιά του στη θέα του μίσους, της έχθρας. Στο άκουσμα τέτοιων ακραίων και υβριστικών συνθημάτων για τον άνθρωπο, τον συντοπίτη, την Εκκλησία, τον ίδιο το... Θεό!

Δεν είχε μέχρι τότε σχέση με τα γεγονότα. Δε λειτουργούσε στον Άγιο Μηνά. Δεν συμμετείχε στο μνημόσυνο. Δεν ήταν έξω, για να 'ρθει αντιμέτωπος με το εξοργισμένο πλήθος. Βρισκόταν ασφαλισμένος και αθέατος μέσα στην αρχιεπισκοπική κατοικία του. Κι όμως, όλα αυτά συνέβαιναν κάτω από το παράθυρο του.

Αναρωτήθηκε σίγουρα. Προβληματίστηκε.

Ποια η δίκη του θέση στα τεκταινόμενα; Ποια η στάση του; Ο ρόλος του; Τι θα έκανε ο Χριστός αλήθεια σε μια τέτοια περίσταση; Τι ζητά από αυτόν τούτη την ώρα;

Και... δεν σκέφτεται πολύ. Δεν θέλει σκέψεις η καρδιά! Δεν ενημερώνει κανέναν. Δεν λαμβάνει μέτρα προστασίας. Είναι πατέρας! Όλων! Και των ανθρώπων που τελούν το μνημόσυνο. Και αυτών που αντιδρούν. Και των αστυνομικών και όσων χαζεύουν τα γεγονότα.

Εξέρχεται της αρχιεπισκοπικής κατοικίας. Μόνος! Χωρίς συνοδούς! Άνευ προειδοποιήσεως. Πηγαίνει κατά ευθείαν στα αγανακτισμένα και αντιδρώντα παιδιά του! Τον βρίζουν εκείνα. Τους χαμογελά. Του μιλούν με ασέβεια. Σιωπά. Ζητούν εξηγήσεις, γιατί επέτρεψε στους "φασίστες" να κάνουν μνημόσυνο. Γιατί τους έδωσε τον ναό. Τους κοιτάει στα μάτια με ειρήνη.

Μπόρεσαν αλήθεια να νιώσουν το βλέμμα του; Τους μίλησε καθόλου η στάση του; Κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν το βάθος της παρουσίας του;

Ένιωσαν την πατρική του αγάπη; Την ηρεμία του; Μπόρεσαν αλήθεια, να καταλάβουν, ότι γι αυτόν, δεν είχαν άλλη θέση στην καρδιά του αυτοί, από τους άλλους που ήταν μέσα στον ναό.

Να προβληματίστηκαν γιατί διάλεξε να είναι σιωπηλά μαζί τους, κοντά τους κι όχι εντός του ναού, ή ακόμη περισσότερο στο... γραφείο του;

Τι να τους είπε άραγε το ήρεμο πρόσωπο του;

Πως υποδέχθηκαν το φιλόστοργο χαμόγελο του;

Ίσως τίποτα. Μάλλον εκείνη την στιγμή έδειχναν να μην καταλαβαίνουν τίποτα.

Έμεινα εκεί να τον κοιτάω! 
Να θαυμάζω την τόλμη του! 
Να απορώ με το θάρρος του! 
Να βυθομετρώ την αγάπη του! 
Να προσπαθώ ν´ ανιχνεύσω τον κτύπο της καρδιάς του!

Έμεινα εκεί λίγο απόμακρα, ν´ αγωνίζομαι να καταλάβω τι σημαίνει....

Να μην αποφεύγεις...

Να μην υπεκφεύγεις...

Να μην αδιαφορείς ...

Να αισθάνεσαι...

Να συμπάσχεις...

Να συγχωρείς...

Να ταπεινώνεται...

Να αγαπάς!!!

Έμεινα εκεί ν´ αγωνίζομαι να αισθανθώ τι σημαίνει... ΠΑΤΕΡΑΣ!

Πηγή

Αντί για υστερόγραφο

Ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κι οι αντιεξουσιαστές
Βγήκε ο πολιός Αρχιερέας
από τον Ναό
για να σταθεί ανάμεσα
στα λόγια τα σκληρά.

Δεν αποκρίθηκε τίποτα.
Μόνο μια κίνηση απαλή του χεριού
κόμιζε την καταλλαγή•
κι ένας μορφασμός στο πρόσωπο
μαρτυρούσε την οδύνη.

Δέχθηκε λοιδορίες και εμπαιγμούς.
«Τι θες εσύ εδώ.
Μπες στην Εκκλησία σου παπά.
Στη πλατεία εξουσιάζουμε εμείς»,
οι αρνητές της εξουσίας.

Μα εκείνος δεν έφευγε.
Δεν μπορούσε.
Έφταιγε το όνομα του.
Κυρηναίος της Ειρήνης.

Ύστερα οι εξουσιαστές
σκόρπισαν στα στενά
γύρω από τον Αϊ Μηνά.
Κι εκείνος τους πήρε από πίσω,
να τους πει δυό λόγια να χορτάσουν.

Μα δεν ήθελαν κι έφυγαν πεινασμένοι.

π. Μιλτιάδης