☦ Η αρχαία στάμνα με το Αίμα του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτη...

     

 [Με αυτήν την φοβερή πληροφορία που πήραμε από τον εκ των "συν αυτώ", Αναστάσιο Βαλάση, λύνεται άπαξ και διαπαντός, η πρόσφατη καλοπροαίρετη απορία κάποιων, για το πως γίνεται να υπάρχει ακόμα, 17 αιώνες μετά (ο Άγιος μαρτύρησε το 306 μ.Χ. σε ηλικία 26 ετών) Αίμα του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου!

Και μία ελάχιστη ρανίδα απ΄αυτό (που μοσχοβολάει σχεδόν πάντα...) να έχει περιέλθει με θαυμαστό τρόπο ως ένα αμύθητος θησαυρός, στο εικονοστάσι κάποιων ελάχιστων "προνομιούχων" Χριστιανών...

Δες!]

Στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονικη,

φυλάσσεται ένα από τα σημαντικοτερα κειμήλια της Ορθοδοξίας.

Πρόκειται για το ιερό κεράμιο.

Για μια αρχαία στάμνα δηλαδή,

που εμπεριέχει μέσα αίμα και χώμα 

απο το μαρτύριο του προστάτη της πόλης.

Η αρχαία στάμνα 

 βρισκόταν στα χέρια 

της παλιάς οικογένειας Σάββα της Θεσσαλονίκης,

που κατοικούσε από την βυζαντινή εποχή 

σε ένα σπίτι κοντά στο Ναό του Μεγαλομάρτυρα.

Η Εκκλησία απέκτησε αυτό το σημαντικό κειμήλιο 

στις 23 Οκτωβριου 1985,

φυλάσσεται στο σκευοφυλάκιο του ναου, 

και φέτος όπως και κάθε χρόνο λιτανεύτηκε 

κατά τον Μέγα Εσπερινο της εορτής του Μυροβλήτη...☦️

☆ Ο όσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, η αγάπη του για τον Άγιο Δημήτριο και το πως ... μεταφέρθηκε τη μέρα της γιορτής (26 Οκτωβρίου) από το κλειδωμένο κελί του στην Πάρο στο Ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη...

     |διηγείται ο π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού 

  "Τον Οκτώβριο του 1978 ενώ ήμουν τότε φοιτητής επισκέφτηκα το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο στη νήσο Πάρο, στη Μονή της Λογγοβάρδας εκεί όπου ο Γέροντας Φιλόθεος ήταν για πολλά χρόνια Ηγούμενος. 

Μιλήσαμε πάρα πολλές ώρες και είχα εξομολογηθεί κοντά του. 

Μου διηγήθηκε τότε ένα θαυμαστό γεγονός. 

Με ρώτησε που σπούδαζα. 

Εγώ του είπα γέροντα, σπουδάζω στη Θεσσαλονίκη. 

Τότε με ρώτησε αν αγαπώ τον Άγιο Δημήτριο και λέω βέβαια, γέροντα, αλλοίμονο! 

Όλους τους Αγίους και τον Άγιο Δημήτριο. 

Μου λέει, όχι να τον αγαπάς πάρα πολύ! 

Και θα σου πω, μου λέει, τι έγινε με μένα. 

Όταν ήταν ο πατήρ Φιλόθεος νέος, νέο παιδί και προσπάθησε να πάει στο Άγιον Όρος, τον συνέλαβαν οι Τούρκοι, οι οποίοι είχαν τότε τη Θεσσαλονίκη και τον έκλεισαν μέσα στο Λευκό Πύργο και εκεί είχε πάρα πολλές δυσκολίες και αν θυμάμαι καλά, μάλιστα είχαν σκοπό και να τον κακοποιήσουν ή και να τον σκοτώσουν ακόμα. 

Εκεί δια θαύματος τον γλύτωσε ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος παρουσιαζόμενος ως αξιωματικός στους Τούρκους και εμποδίζοντάς τους να τον κακοποιήσουν. 

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. 

Μετά το γεγονός αυτό, ο πατήρ Φιλόθεος έκανε τάμα στον Άγιο Δημήτριο, κάθε χρόνο στις 26 Οκτωβρίου που είναι η μνήμη του να πηγαίνει στο ναό του Αγίου Δημητρίου και να παρίσταται και να λειτουργεί εκεί στην πανήγυρη του Αγίου. 

Μια χρονιά -πριν περίπου 10 χρόνια μας είχε πει από τότε που μας διηγήθηκε το γεγονός- είχε πάρα πολύ μεγάλη κακοκαιρία στην Πάρο και δεν υπήρχαν πλοία, δεν μπορούσε κανένα πλοίο να αποπλεύσει. 

Οπότε ήταν αδύνατο για τον Πατέρα Φιλόθεο να φύγει από το νησί και να πάει στη Θεσσαλονίκη (στην Αθήνα και μετά στη Θεσσαλονίκη) για να εκπληρώσει το τάμα του και την επιθυμία που είχε να παραβρεθεί στην πανήγυρη του Αγίου Δημητρίου στο ναό του. 

Και έτσι παρέμεινε στο Μοναστήρι αλλά ήταν πάρα πολύ θλιμμένος. 

Έκαναν τον Εσπερινό κάτω στο καθολικό της Μονής του και επέστρεψε ο πατήρ Φιλόθεος στο κελί του, λυπημένος, αισθανόμενος τρόπον τινά μια αμηχανία γιατί δεν μπορούσε να εκπληρώσει αυτόν το λόγο που είχε δώσει στον Άγιο. 

Μόλις πήγε στο κελί του όμως και κάθισε στην καρέκλα του και άρχισε να προσεύχεται και να λέει,

 "Άγιε Δημήτριε, δυστυχώς δεν μπόρεσα να εκπληρώσω αυτό το τάμα. Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με, βοήθησε με"

 ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει πώς, βρέθηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου. 

Από την Πάρο βρέθηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη. 

Εν σώματι, κανονικά. 

Κανονικά χαιρέτησε όλους εκεί τους παρόντες χωρίς βέβαια να πει σε κανέναν τίποτα. 

Αυτοί βέβαια ήξεραν ότι πάει κάθε χρόνο και έτσι δεν απόρησε κάνεις.

Έλαβε μέρος στον Εσπερινό, έμεινε το βράδυ στη Θεσσαλονίκη, έλαβε μέρος την άλλη μέρα στη Θεία λειτουργία, τελείωσαν οι εορτασμοί όλοι και τότε λοιπόν ο πατήρ Φιλόθεος επέστρεψε πίσω στο μοναστήρι του. 

Στο μοναστήρι όμως οι μοναχοί είχαν ανησυχήσει την άλλη μέρα διότι η πόρτα ήταν κλειστή από μέσα και νόμιζαν ότι πέθανε. 

Χτυπούσαν και δεν άνοιγε. 

Έσπασαν την πόρτα, ήταν κλειδωμένη από μέσα και ο πατήρ Φιλόθεος απουσίαζε. 

Και μετά θυμάμαι όταν τον ρώτησα: 

Γέροντα, λέω, μετά πώς επιστρέψατε;

-Με την παιδική αφέλεια νόμιζα ότι ήρθε πίσω κατά τον ίδιο τρόπο-

"Ε", μου λέει, "ρε παιδάκι μου μετά πήρα το καράβι και επέστρεψα. 

Την πρώτη φορά με πήρε ο Άγιος αεροπορικώς και μετά ήρθα με τα δικά μου τα μέσα". 

Αυτό μας το διηγήθηκε ο ίδιος και εκτός που το είπε ο ίδιος, μετά και οι Πατέρες, οι Γέροντες της Μονής της Λογγοβάρδας, μας το είπαν και οι ίδιοι που ήταν παρόντες όταν έσπασαν την πόρτα που ήταν κλειδωμένη από μέσα και δεν βρήκαν τον Γέροντα Φιλόθεο στο κελί του...

|άκουσέ το εδώ...

https://youtu.be/PpiMiFGlrDU

* Άγιε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών! |Δες το βλέμμα του...

 

~ Δημητριοστόλιστες/οι 

οι εορτάζουσες/εορτάζοντες...

πηγή εικόνας

"Το θαύμα του Αγίου Δημητρίου στον Όσιο Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο..."

 ~ αφηγείται ο Λεμεσού Αθανάσιος.

Τον Οκτώβριο του 1978 

ενώ ήμουν τότε φοιτητής 

επισκέφτηκα το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο στη νήσο Πάρο, 

στη Μονή της Λογγοβάρδας 

εκεί όπου ο Γέροντας Φιλόθεος 

ήταν για πολλά χρόνια Ηγούμενος.

Μιλήσαμε πάρα πολλές ώρες 

και είχα εξομολογηθεί κοντά του. 

Μου διηγήθηκε τότε ένα θαυμαστό γεγονός.

Με ρώτησε που σπούδαζα.

Εγώ του είπα γέροντα, σπουδάζω στη Θεσσαλονίκη.

 Τότε με ρώτησε αν αγαπώ τον Άγιο Δημήτριο 

και λέω βέβαια, γέροντα, αλλοίμονο! 

Όλους τους Αγίους και τον Άγιο Δημήτριο.

Μου λέει, όχι να τον αγαπάς πάρα πολύ!

Και θα σου πω, μου λέει, τι έγινε με μένα.

Όταν ήταν ο πατήρ Φιλόθεος νέος, 

νέο παιδί και προσπάθησε να πάει στο Άγιον Όρος, 

τον συνέλαβαν οι Τούρκοι, 

οι οποίοι είχαν τότε τη Θεσσαλονίκη και τον έκλεισαν μέσα στο Λευκό Πύργο 

και εκεί είχε πάρα πολλές δυσκολίες 

και αν θυμάμαι καλά, 

μάλιστα είχαν σκοπό και να τον κακοποιήσουν 

ή και να τον σκοτώσουν ακόμα. 

Εκεί δια θαύματος 

τον γλύτωσε ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος 

παρουσιαζόμενος ως αξιωματικός στους Τούρκους 

και εμποδίζοντάς τους να τον κακοποιήσουν! 

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. 

Μετά το γεγονός αυτό, 

ο πατήρ Φιλόθεος έκανε τάμα στον Άγιο Δημήτριο,

 κάθε χρόνο στις 26 Οκτωβρίου που είναι η μνήμη του 

να πηγαίνει στο ναό του Αγίου Δημητρίου 

και να παρίσταται 

και να λειτουργεί εκεί στην πανήγυρη του Αγίου. 

Μια χρονιά 

-πριν περίπου 10 χρόνια μας είχε πει από τότε που μας διηγήθηκε το γεγονός- 

είχε πάρα πολύ μεγάλη κακοκαιρία στην Πάρο 

και δεν υπήρχαν πλοία, 

δεν μπορούσε κανένα πλοίο να αποπλεύσει. 

Οπότε ήταν αδύνατο για τον Πατέρα Φιλοθέο 

να φύγει από το νησί 

και να πάει στη Θεσσαλονίκη 

(στην Αθήνα και μετά στη Θεσσαλονίκη) 

για να εκπληρώσει το τάμα του και την επιθυμία που είχε 

να παραβρεθεί στην πανήγυρη του Αγίου Δημητρίου στο ναό του. 

Και έτσι παρέμεινε στο Μοναστήρι 

αλλά ήταν πάρα πολύ θλιμμένος.

Έκαναν τον Εσπερινό κάτω στο καθολικό της Μονής του 

και επέστρεψε ο πατήρ Φιλόθεος στο κελί του, λυπημένος, 

αισθανόμενος τρόπον τινά μια αμηχανία 

γιατί δεν μπορούσε να εκπληρώσει 

αυτόν το λόγο που είχε δώσει στον Άγιο. 

Μόλις πήγε στο κελί του όμως και κάθισε στην καρέκλα του 

και άρχισε να προσεύχεται και να λέει, 

"Άγιε Δημήτριε, 

δυστυχώς δεν μπόρεσα να εκπληρώσω αυτό το τάμα. 

Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με, βοήθησε με" 

ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβει πώς, 

βρέθηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου. 

Από την Πάρο βρέθηκε 

στο ναό του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη. 

Εν σώματι, κανονικά. 

Κανονικά χαιρέτησε όλους εκεί τους παρόντες 

χωρίς βέβαια να πει σε κανέναν τίποτα. 

Αυτοί βέβαια ήξεραν ότι πάει κάθε χρόνο 

και έτσι δεν απόρησε κάνεις.

Έλαβε μέρος στον Εσπερινό, 

έμεινε το βράδυ στη Θεσσαλονίκη, 

έλαβε μέρος την άλλη μέρα στη Θεία λειτουργία, 

τελείωσαν οι εορτασμοί όλοι 

και τότε λοιπόν ο πατήρ Φιλόθεος επέστρεψε πίσω στο μοναστήρι του.

Στο μοναστήρι όμως 

οι μοναχοί είχαν ανησυχήσει την άλλη μέρα 

διότι η πόρτα ήταν κλειστή από μέσα 

και νόμιζαν ότι πέθανε. 

Χτυπούσαν και δεν άνοιγε. 

Έσπασαν την πόρτα, 

ήταν κλειδωμένη από μέσα 

και ο πατήρ Φιλόθεος απουσίαζε.

Και μετά θυμάμαι όταν τον ρώτησα: 

Γέροντα, λέω, μετά πώς επιστρέψατε;

-Με την παιδική αφέλεια νόμιζα ότι ήρθε πίσω κατά τον ίδιο τρόπο-

"Ε", μου λέει, 

"ρε παιδάκι μου μετά πήρα το καράβι και επέστρεψα. 

Την πρώτη φορά με πήρε ο Άγιος αεροπορικώς 

και μετά ήρθα με τα δικά μου τα μέσα".

Αυτό μας το διηγήθηκε ο ίδιος 

και εκτός που το είπε ο ίδιος, 

μετά και οι Πατέρες, 

οι Γέροντες της Μονής της Λογγοβάρδας, 

μας το είπαν και οι ίδιοι που ήταν παρόντες 

όταν έσπασαν την πόρτα που ήταν κλειδωμένη από μέσα 

και δεν βρήκαν τον Γέροντα Φιλόθεο στο κελί του...

πηγή fb: Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον Με!

Γεώργιος Καλογήρου 

"Εντάξει, κλέψαμε. Ήταν όμως ανάγκη να στείλεις αυτό το νεαρό παλικάρι και να φάμε τόσο ξύλο; "

Κάποτε ήτανε ένας άπιστος που είχε μία γυναίκα πιστή. Η γυναίκα του μιλούσε για την πίστη, αλλά αυτός δεν την άκουγε. Μια μέρα κάνανε μερικές ελιές και δεν προλάβανε να τις μεταφέρουνε από το λιοστάσι στο σπίτι και τις άφησαν εκεί έξω. Είπε ο σύζυγος:

- Μην τις αφήνουμε εδώ, θα μας τις κλέψουν.

- Θα τις φυλάξει ο Θεός, του είπε η γυναίκα του

- Ποιός Θεός, εάν δεν τις φυλάξουμε εμείς; Ακούς εκεί... πιστεύεις σε Θεό.

- Θα μας τις φυλάξει ο Θεός, εφόσον δεν έχουμε να τις μεταφέρουμε...

Εν πάση περιπτώσει έμειναν οι ελιές εκεί και πάνε κάποιοι τη νύχτα και τις κλέβουνε τις ελιές. Που να σταθεί η κακομοίρα, η γυναικούλα αυτή, μπροστά στο θηρίο αυτό! Αυτός ήταν ένας αγροίκος και καταλαβαίνετε τι έγινε...

Στο σπίτι είχανε την εικόνα της Παναγίας μας, είχανε τον Άγιο Δημήτριο και τον Άγιο Νικόλαο.

Σηκώνεται αυτός και πάει εκεί μπροστά στις εικόνες και λέει στον Άγιο Δημήτριο που ήταν καβάλα στο άλογο:

- Δεν μου λες, τί σε έχουμε εδώ πέρα στο σπίτι; Και τί λέει αυτή η γυναίκα, ότι φυλάττεις; Καλά αυτή είναι με παιδί στην αγκαλιά (εννοούσε την Παναγία), που να πάει και που να τους βρει; Αυτός είναι γεροντάκι (εννοούσε τον Άγιο Νικόλαο), που να πάει και που να τρέξει; Εσύ παλικάρι με άλογο, να τους αφήσεις να μας πάρουν τις ελιές; Θα πας να τις φέρεις, διαφορετικά θα στα κάψω αυτά...

Δεν πρόλαβε να τελειώσει αυτά τα λόγια τα απειλητικά προς τα εικονίσματα και ακούει έξω από το σπίτι να έρχονται ζώα. Τρία ζώα φορτωμένα με τις ελιές! Και να σου οι δύο που τις είχανε κλέψει. Και έρχονται και του λένε:

- Εκάναμε το λάθος, εκάναμε την αμαρτία και στις πήραμε. Ήταν όμως ανάγκη να στείλεις αυτό το νεαρό παλικάρι και να φάμε τόσο ξύλο; Τί τον έστειλες αυτόν τον στρατιωτικό;

Κόκκαλο αυτός! Εμείς τους Αγίους τους έχουμε απλώς να τους λιβανίζουμε ή να τους ανάβουμε κεριά ή τους έχουμε καντήλα, αλλά δεν τους πιστεύουμε, ότι είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να μας βοηθήσουν.

Άλλοι έχουν 200 Αγίους μέσα στο σπίτι και άμα συμβεί κάτι, τα χάνουν, ταράσσονται, αμέσως να καλέσουν το πρώτο βοηθειών και δεν γυρίζουν στις εικόνες να πούνε στους Αγίους:

- Ε, εδώ που είστε εσείς, βοηθάτε με...

Τους Αγίους στο σπίτι τους έχουμε για την ώρα αυτή, τη δύσκολη....

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

(από τον Κωνσταντίνο Σύμπουρα)

* Ο εικονιζόμενος Άγιος Δημήτριος χειρί του εορτάζοντος

Dimitrios Chatziapostolou.

Σχετικό:

"Όταν έχεις πρόβλημα...

Θα πηγαίνεις στον Άγιο και θα του λες...

-Καλά, εγώ έχω πρόβλημα και συ κάθεσαι και με κοιτάς; Ελα κάτω να με βοηθησεις!!!

Έτσι θα μιλάς στον Άγιο...

Γιατι ο Άγιος, είναι ο μεγάλος σου ο Αδερφός..."

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

|το πρωτοδημοσιεύσαμε στι2 26/10/2020

* Ο Άγιος Δημήτριος και ο Θάνατος... |π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

Ομιλία του μακαριστού πατέρα μας Αθανασίου Μυτιληναίου

στην εορτή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτη. Από τη σειρά Μνήμη Αγίων.

Ημερομηνία ομιλίας: 26-10-00.

«Ο Άγιος Δημήτριος, λύση στα αδιέξοδά μας» - Παρέα της Τρίτης, 24 Οκτωβρίου 2023...

Ομιλία του π. Γεωργίου Σχοινά, στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου

* Θεέ του Δημητρίου, μηδένισε -για μας- όσα Σου αντιστέκονται! Για να ξαναγίνει ο τόπος, πατρίδα... |Έτσι κι αλλιώς κουρέλια είμαστε, Κύριε...

Βοήθησέ μας, Θεέ του Δημητρίου. 

Αν και δεν έχουμε την λεβεντιά του Νέστορος, 

που πάλεψε με τον Λυαίο καλώντας Εσένα, 

Σε καλούμε και Σε παρακαλούμε να πάρεις από την καρδιά μας τον φόβο, 

από τα μάτια μας τόσων χρόνων τις ομίχλες, 

από τα χέρια μας τα πλαστικά σημαιάκια, 

από τα χείλη μας τα συνθήματα του ψεύδους, 

από τ' αυτιά μας τα μισόλογα της "σωτηρίας" 

και να μας κάνεις γυμνούς, 

απλούς, 

αρχικούς, 

ώστε να ξαναμάθουμε τον τρόπο της προσευχής που δίδαξες, 

τον τρόπο του αγώνα που έδειξες στον Γολγοθά, 

και τον θρίαμβο της νίκης του αδειανού Τάφου.

Και να τα ντυθούμε όλα αυτά, 

σαν την στολή την πρώτη, ως πορφύραν και βύσσον,

 ως ένδυμα αρχομένης νεότητος, 

ως ρούχο προορισμένο να σκιστεί σε μάχες, 

για την πίστη και την πατρίδα.

Έτσι κι αλλιώς κουρέλια είμαστε, Κύριε. 

Σώσε μας από τους ρακοσυλλέκτες της εξουσίας 

και κάνε να ζωντανέψουν οι καρδιές, κάτω από τα ράκη.

Εύκολο είναι για Σένα...

Ενα καρβουνάκι-λιποτάκτης, από θυμιατό δικαίου, 

αρκεί για να πάρουν φωτιά τα ξερόχορτα που μας κλείνουν τους δρόμους, 

ένα μοσχολίβανο για το ξεκίνημα, 

ένα νεύμα του Μυροβλύτη και πάμε απ' την αρχή.

Θεέ του Δημητρίου, 

λυπήσου τον έναν ασκητή (και δεν είναι ένας..) 

που προσεύχεται για μας, 

κάνε έλεος και γύρνα το βλέμμα Σου αλλού να προσπεράσουν -ντροπιασμένα- τα ανομήματά μας 

και να ξεκινήσουν οι καρδιές να ανεμίζουν συγνώμες, 

ικεσίες, 

Τετραβάγγελα και σημαίες.

Θεέ του Δημητρίου, 

μηδένισε -για μας- όσα Σου αντιστέκονται.

Για να ξανανθίσουν τα λουλούδια Σου ελεύθερα.

(Αγιοδημητριάτικα, τζάμπα τα λένε;)

Για να ξαναγίνει ο τόπος, πατρίδα

(Τόσων ηρώων αίματα, χαράμι;)

Για να Σε ξαναβρούμε! 

(Δίχως Σου ζούμε τζάμπα ζωή ...)

ΕΛΕΝΑ

| Θέλω να παλεύω με τον "Λυαίο", που ζει μέσα μου...

 

Θέλω να παλεύω με τον "Λυαίο",

που ζει μέσα μου...

Και, όπως ο Νέστορας, παρακαλώ...

Θεέ του Δημητρίου...Βοήθει μοι...

|από τον "συν αυτώ", Ευάγγελο Μωραϊτη

[πηγή φωτογραφίας:

~ Αγιος Νέστωρ 

προστάτης των προπονητών και των αθλητών. 

O Νεαρός Λεγεωνάριος που νίκησε τον φοβερό μονομάχο Λυαίο...

* Οι ευχές μας με μια μόνο κουβέντα, που δεν είναι κι αυτή δικιά μας: "Το Πνεύμα όπου θέλει πνει"...

 

Μαζί με τις ευχές μας για "Καλό Παράδεισο" στον παπα Δημήτρη,

όταν ο Κύριος των όλων κρίνει,

νιώσαμε πως θα ήταν βαθιά αγνωμοσύνη 

να μην εκφράσουμε τις απέραντες ευχαριστίες μας 

στον Τίμιο Σταυρό και στον άγιο Δημήτριο, 

οι οποίες αποτυπώνονται σε αυτήν την εικόνα - δώρο μιας ψυχής η οποία, 

αν και αναξίως από την πλευρά μας, 

κοσμεί το εικονοστάσι μας εδώ και 13 χρόνια.

Τότε που ένας παπα Δημήτρης,

που αυτές τις μέρες καλείται "να κατέβει από τον στύλο του", 

βάφτισε ως νονός ένα κοριτσάκι

που πήρε τα 2 ονόματα 

που αγαπάει όσο κανένα σε αυτόν τον κόσμο...

Ευγνώμονες.-

στ.Β.Γ

~ Του Αγίου Δημητρίου και της πιο γλυκιάς μνήμης |Στράφι πήγε μωρέ πατέρα η πείνα σου...

 

Τ' Αη Δημητριού, έλεγαν παλιά.

 Έτσι ή αλλιώς μυροβλύτης, να μυροβλίσει 

και λίγο η καθημερινότητά μας, 

που την έπνιξαν οι συμβατικότητες, 

τα αλλότρια 

και η ιδιάζουσα μπόχα του κάθε Εφιάλτη.

Στρώναμε το σπίτι μας παλιά, 

παραμονές τέτοιας μέρας, 

στρώναμε τα χαλιά, τις καραμελοτές, τις μπατανίες, τις κουρελούδες, τα βελούδινα τραπεζομάντηλα, τα ποικίλα χαλάκια σταυροβελονιάς ανθέων ή τα έχοντα απασχολήσει βελονάκι, σε περιπλοκές χρωμάτων.

Στρώναμε σημαίνει έκανε η μάνα μας την αποφασιστική κίνηση 

"κλείνω έξω από το σπίτι μου το κρύο και τους εχθρούς" 

καθώς παράλληλα βγάζαμε και την σημαία στο μπαλκόνι.

Μετά, ήσυχοι στην συνείδηση, 

φορούσαμε τα καλά μας 

και πηγαίναμε επίσκεψη στον θείο τον Δημητράκη.

Η υπέροχη ιστορία του αμυγδαλωτού, 

του λικέρ (για τους άντρες τσίπουρο), 

της σοκολατένιας μαργαρίτας, 

των καλών μας ενδυμάτων, 

των παπουτσιών σε λουστρίνι απόδοση μυσταγωγίας, 

των συγγενών και φίλων 

-που τώρα πια βλέπουμε μόνο σε κηδείες-, 

των χρυσαφικών του αρραβώνα 

που τα αξιοποιούσαν οι γυναίκες ως πρώτα και τελευταία τους κοσμήματα 

και στο τέλος του στρωμένου τραπεζιού με του Αβραάμ τα καλά, 

τα οποία αβραμιαία δεν υπάρχουν πια στα σύγχρονα πιάτα στο χέρι 

-κατάντια ακόμη και του λεγομένου μπουφέ-. 

Η θειά μου η Αθηνά, σύζυγος Δημητράκη, 

με το καλό της φουστάνι 

-συνήθως μεταποιημένο "είχα μοδίστρα"- 

όμορφη, σχεδόν τέλεια, 

να ακουμπά χαμόγελα δίπλα στις κολλαρισμένες πετσέτες, 

έχει πεθάνει τώρα και παραμονές του φετεινού Αη Δημητράκη την ξεθάψαμε κιόλας. 

Ο θείος Δημητράκης ζει ακόμη να "γιορτάζει" σε κλειστό σπίτι 

που όμως βγάζει πάντα την σημαία στο μπαλκόνι 

που χρόνια είναι ασκούπιστο, 

γεμάτο τα ξεραμένα φύλλα παλιών και πρόσφατων φθινοπώρων.....

Ο μπαμπάς μου, στην γιορτή, 

είχε τον πρώτο λόγο καθώς ήταν ο μορφωμένος...

Ελεγε ιστορίες από την κατοχή και την Μακρόνησο: 

Σιγουρεμένος στην ομορφιά του, 

το κοφτερό μυαλό 

και το ατσαλάκωτο κουστούμι του, 

μπορούσε να μιλάει για το ορφανό παιδί 

που έψαχνε τα σκουπίδια για να φάει, 

που μάζευε γαιδουράγκαθα για τη μάνα και την αδελφή του, 

ενώ δίπλα περνούσαν οι Γερμανοί, 

λες και δεν επρόκειτο για τον ίδιο....
Είχε παλέψει και είχε νικήσει!
 Πείνασε, 

ζητιάνεψε, 

γονάτισε, 

ξενύχτισε, 

φοβήθηκε,  

τον έδειραν οι Γερμανοί, 

τον έστειλαν εξορία οι Ελληνες, 

μάθαινε γράμματα τη νύχτα, 

δούλεψε για δέκα ζωές (και συνέχιζε) 

και τώρα έχοντας την στρουμπουλή γυναίκα του 

που ήταν νοικοκυρά 

και έβαφε κόκκινο άλικο τα χείλη της στις γιορτές, 

τα έξυπνα και περιποιημένα παιδιά του, 

δικό του σπίτι με βιβλιοθήκη και νοικοκυριό, 

ένιωθε δικαιωμένος...

"Μια γενιά στράφι" λέω τώρα......
Αυτή η γενιά των ηρώων.
Αυτή των πεινασμένων μας πατεράδων.
Αυτή της μάνας που ύφαινε προικιά να στρώνω κι εγώ στους δικούς μου Αη Δημήτρηδες, 

αυτή της θειάς μου που έκανε τα πιο μικρά κεφτεδάκι που έχω δει ποτέ, στη γιορτή του άντρα της, "να μην 'γκώνεται ο κόσμος και να τρώει και απ'τ'άλλα" έλεγε, 

αυτή η γενιά των απροσκύνητων μεροκαματιάρηδων που λειτουργούσε καθημερινά, αυτονόητα και αυτοδίκαια σε μυστικούς εσώτερους ναούς Χριστό και Ελλάδα 

(τις περισσότερες φορές δίχως να το αντιλαμβάνεται...).

Στράφι πήγε μωρέ πατέρα η πείνα σου.

Δεν την χρειάζονται, ως μνήμη και ως παρακαταθήκη οι χορτάτοι, 

που έχουν ορμήσει και τρώνε τις σάρκες της πατρίδας.

Είμαστε όλοι το ίδιο λένε. 

Και πώς να τους πείσω εγώ 

ότι εσύ δεν έγινες ποτέ ένα με τους κατακτητές;

Στράφι οι νύχτες σου με την λάμπα που κάπνιζε τα βιβλία σου. 

Τώρα λένε όλα θα γίνουν ηλεκτρονικά.

Τζάμπα φύλαγες την ταυτότητά σου σε κείνο το συρτάρι 

και δεν μας άφηνες να την αγγίξουμε....

τώρα μας δίνουν αριθμούς 

-θυμάσαι που μας έλεγες πως αριθμό είχαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;-

Φοβάμαι πατέρα.

Πού θα μας πάνε;

Πού θα μας συγκεντρώσουν;

Φοβάμαι μπαμπά μου...

Τελευταία, αλμυρίζει το κόλλυβό σου, 

ολοένα και περισσότερο, από τα μάτια μου.

Η μαμά γέρασε κι αυτή, 

αλλά συνεχίζει να βγάζει τη σημαία στο μπαλκόνι!

Λες πατέρα η γέρικη σημαία της μαμάς 

να είναι η μόνη μας ελπίδα;

~ γράφει και υπογράφει η ΕΛΕΝΑ, 

που τέτοιες μέρες πάντοτε "βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα"...