✨ ΚΥΠΡΟΣ 1974-2024 |Η γραμμή που σχίζει (εδώ και 50 χρόνια) την καρδιά μας...

✨  Με την ευκαιρία της θλιβερής επετείου των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Τομέας Επιστημόνων του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως «Ο Μέγας Βασίλειος» και η Χριστιανική Φοιτητική Δράση διοργάνωσαν

την ΚΥΡΙΑΚΗ 3/11, στις 7 μ.μ.

στο ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

την εκδήλωση:

ΚΥΠΡΟΣ 1974-2024

Η ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΣΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

με ομιλητές τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. ΓΕΩΡΓΙΟ και τον Συνταγματάρχη Πεζικού κ. Σταύρο Πεττεμερίδη. Την εκδήλωση πλαισίωσαν κυπριακά τραγούδια από τις χορωδίες της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης.

 

00:00 Εισαγωγή

04:34 Αμμόχωστος (Χώμα που περπάτησα) - τραγούδι 09:56 Στιγμές της εισβολής (Πενταδάχτυλέ μου) - τραγούδι 15:15 Γεγονότα και πρόσωπα της εισβολής - Σταύρος Πεττεμερίδης 1:11:05 Όλα ζητούν τη λευτεριά - τραγούδι 1:15:45 Καρτερούμεν - τραγούδι 1:20:02 Των αθανάτων 1:25:01 Κύπρος: Η σύγχρονη κατάσταση - Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Γεώργιος 1:59:04 Κλείσιμο - Αρχιμ. Αστέριος Χατζηνικολάου

 

† Η γραμμή που σχίζει την καρδιά μας...

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024 και ώρα 7 μ.μ.

Πολεμικό Μουσείο Αθηνών

 

Ο Συνταγματάρχης Πεζικού Σταύρος Πεττεμερίδης με τη βοήθεια σχετικού

οπτικοακουστικού υλικού, συγκλονιστικών ντοκουμέντων της εποχής, θα περιγράψει

τα γεγονότων των θλιβερών εκείνων ημερών.

Σημείο αναφοράς της όλης εκδήλωσης θα αποτελέσει η παρουσία του

αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Γεωργίου, ο οποίος θα αναφερθεί στη σύγχρονη

κατάσταση στην Κύπρο και τις προοπτικές που διαγράφονται για τη Μεγαλόνησο στο

γεωπολιτικό πεδίο.

Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν κυπριακά τραγούδια από τις χορωδίες της

Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης.

Είσοδος ελεύθερη.

|δες το συγκλονιστικό σποτάκι,

που έφτιαξε η ΧΦΔ (Χριστιανική Φοιτητική Δράση)

γι΄αυτήν την εκδήλωση...

† 1974-2024: 50 χρόνια από τη μεγάλη τραγωδία... |Μαζί με την Ορθόδοξη αντιμετώπιση στο μυστηρίου του θανάτου από τον Μητροπολίτη Λεμεσού κ.Αθανάσιο

Οι εμπειρίες του π.Αθανασίου ως ενός 16χρονου από το '74...

Αλλά κι ένα υπέροχο μάθημα για μας! 

Περί θανάτου και ματαιότητας

μέσα από το πρίσμα της μετανοίας 

και της αιώνιας προοπτικής…

✔ ΚΥΠΡΟΣ 1974 - 2024 |Η ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΣΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ...

 

☆ KYΠΡΟΣ 1974: "Τήν έγδυσαν, τήν έδεσαν πίσω από ένα τζιπ καί τήν έσερναν γιά νά μαρτυρήσει πού έκρυβε τούς στρατιώτες.... Η αλύγιστη Κυρά δεν έσπασε και δεν αποκάλυψε ποτέ που έκρυβε τα παιδιά της..

    ● "συν αυτώ" παραλήρημα:

   Χάθηκε να βρισκόταν ένας παλλίκαρος ή μια λεβέντισσα Υπουργός Παιδείας, που να πρότεινε να συμπεριληφθεί αυτή κι άλλες τέτοιες αληθινές ιστορίες Ηρωισμού και Ελληνοπρέπειας στα σχολικά βιβλία των παιδιών μας; 

 Δες για τι Μεγαλείο μιλάμε και πιθανόν να συμφωνήσεις και συ μαζί μας...

Στή μάχη τής Λαπήθου 

στίς 6 Αυγούστου 1974, 

12 στρατιώτες αποκόπηκαν 

καί έμειναν εγκλωβισμένοι 

πίσω από τίς εχθρικές γραμμές. 

Αυτούς τούς στρατιώτες εντόπισε 

ή 74χρονη τότε Κυρία Ευφροσύνη Προεστού. 

Τους έκρυψε σέ μιά “μικρή σπηλιά” 

δίπλα στό σπίτι της 

καί τούς φρόντιζε γιά έναν ολόκληρο μήνα

 κάτω από τά βλέμματα τών πολυάριθμων Τούρκων 

πού βρίσκονταν ήδη μέσα στή Λάπηθο. 

Οί Τούρκοι τήν υποψιάστηκαν 

καί άρχισαν νά τήν ανακρίνουν. 

Υπέστη φρικτά βασανιστήρια.

Πέρα από τούς άγριους ξυλοδαρμούς

στο Κάστρο της Κερύνειας, 

τους τεχνητούς πνιγμούς στην θάλασσα, 

τα βάναυσα κτυπήματα 

με το κομμένο σχοινί της καμπάνας, 

το οποίο έκοψαν κι έδεσαν κόμπους 

για να είναι πιο επώδυνα τα πλήγματα, 

η πιο εξευτελιστική δοκιμασία 

που την υπέβαλαν,

ήταν η βασανιστική διαπόμπεψη 

στους δρόμους της Λαπήθου: 

Την έγδυσαν, 

την έδεσαν πίσω από ένα στρατιωτικό τζιπ

και την έσερναν στην άσφαλτο 

μέχρι που το δέρμα της από τις πληγές

 έγινε κατακόκκινο από τα αίματα...

Κι όμως η κυρά της Λαπήθου άντεξε.

Της έβγαλαν τον σταυρό από το λαιμό

 και της ζητούσαν να τον φτύσει. 

Η αλύγιστη Κυρά δεν έσπασε 

και δεν αποκάλυψε ποτέ 

που έκρυβε τα παιδιά της...

Παρά τον διασυρμό,

δεν της πήραν 

ούτε μια λέξη από το στόμα της. 

ΔΕΝ ΠΡΟΔΩΣΕ !

Η Κυρά και τα 12 παλικάρια της επέζησαν. 

Οι στρατιώτες που γλίτωσε 

την είχαν σαν δεύτερη μητέρα τους, 

σαν προστάτιδα Παναγιά. 

Ήταν η πρώτη που φιλούσε τα στέφανα τους όταν παντρεύονταν. 

Την φιλοξενούσαν εκ περιτροπής στα σπίτια τους για μερικές εβδομάδες ο καθένας. 

Κι όταν απεβίωσε το 1993 

σε ηλικία 90 ετών, 

οι 12 στρατιώτες, 

τα παιδιά της, 

έστησαν την προτομή της 

μπροστά στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, 

για να ατενίζει τον σκλαβωμένο Πενταδάκτυλο. 

«Το ότι ζούμε σήμερα, το χρωστάμε στην κυρά Φροσύνη», 

λένε.

Οι στρατιώτες 

που ανήκαν τρείς στο 256 ΤΠ 

και οι άλλοι εννιά στο 286 ΜΤΠ είναι οι:

Πανίκος Παραλιμνίτης, 

Κώστας Καστελλανής,

Γιώργος Χριστοφή,

Στέλιος Θεοδούλου,

Κούλλης Κυριάκου,

Νίκος Παπαναστασίου,

Παύλος Νικολάου,

Ανδρέας Γρηγορίου,

Νίκος Νικολάου,

Πολύκαρπος Πέτρου,

Αντώνης Φιλίππου 

και Γιώργος Παπανικολάου.

Η Κυρία Ευφροσύνη αρνιόταν πεισματικά

να δώσει συνέντευξη για πολλά χρόνια 

κι όταν επιτέλους 

και μετά από πίεση δέχτηκε, 

η τελευταία φράση της ήταν: 

«Εγώ ότι έκαμα, το έκαμα 

για να έχω ένα καλό

απέναντι στον Θεό!»

Επάξια πήρε τον τίτλο ευγνωμοσύνης 

"Η Κυρά τής Λαπήθου". 

Τα Κυπριακά Ταχυδρομεία στις 6 Μαϊου 2021,

κυκλοφόρησαν την αναμνηστική σειρά 

«Η Κυρά της Λαπήθου Ευφροσύνη Προεστού». 

Προς τιμήν της έχει αφιερωθεί 

η οδός Ευφροσύνης Προεστού 

που είναι πάροδος της οδού Λαπήθου, 

δίπλα στο Πάρκο της Κερύνειας, 

στην συνοικία Παρισινός, 

στην περιοχή Εγκωμή στη Λευκωσία...

|από τον σεβαστό μας π.Βάϊο Βαϊόπουλο

   ☆ "αμφ." ΥΓ:

Ξέρεις τι είναι να "έχει υιοθετηθεί" από μια μικρή διαδικτυακή ομάδα Ελλήνων ένα τέτοιο (παραπεταμένο σήμερα από την Κύπρο και τη μάνα Ελλάδα) 75 πλέον παλικάρι, ένας Γιάκωβος, που ακόμα, 50 χρόνια μετά, δεν μπορεί να κοιμηθεί ένα βράδυ, χωρίς να ξαναδεί εκείνες τις φριχτές εικόνες που πέρασαν από μπροστά του, τότε που ήταν  κρυμμένος από μια άλλη "μάνα", μαζί με άλλους 2 συστρατιώτες του;

Ξέρεις τι ευλογία είναι να έχεις το προνόμιο ν'ακούς τέτοιες αληθινές ιστορίες απο τον ίδιο που τα έζησε τότε;

.......................................

☆ Δυό επικά τραγούδι για την Κύπρο μας...Άκουσέ τα! Δες τα! Νιώσε τα!!! |50 (!!!) χρόνια από τότε... Μισός αιώνας... Το συνειδητοποιούμε;;;

               

1) Λογαριάσατε λάθος με το νου σας εμπόροι,

δε μετριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη ... 

   Ες Γην εναλίαν Κύπρον (1992)

Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης

Στίχοι: Θεοδόσης Πιερίδης 

2) Καρτερούμεν Στίχοι: Δημήτρης Λιπέρτης Μουσική: Δημήτρης Λάγιος Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσει ένας αέρας στουν τον τόπον πο'ν καμένος τζι' εν θωρεί ποτέ δροσιάν Για να φέξει καρτερούμεν το φως τζιήνης της μέρας πο'ν να φέρει στον καθ' έναν τζιαι δροσιάν τζαι ποσπασιάν...

|πρωτοδημοσιεύσαμε σαν σήμερα το 2015...

✞ «ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων δούλων τοῦ Θεοῦ τῶν ἐν Κύπρῳ ἀγωνισθέντων... |ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.-

 

 ... κατά ξηράν, 

θάλασσαν 

καὶ ἀέρα, 

τῶν ἐνδόξως πεσόντων 

καί μαρτυρικῶς τελειωθέντων 

ἀδελφῶν ἡμῶν».

      ✨ επιμέλεια ανάρτησης: Ιερέας Νεκτάριος Κάνιας

 

☆ 20 Ιουνίου 1958. Ανδρέας Αλέκος Κώστας Παναγιώτης...|ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...

 

   

Το Κούγκι της ΕΟΚΑ στα Κούρδαλι

Σήμερα θα μιλήσουμε για τους τέσσερις ήρωες της ΕΟΚΑ που σκοτώθηκαν από ισχυρή έκρηξη ηλεκτρικής βόμβας που κατασκεύαζαν στο χωριό Κούρδαλι, της Πιτσιλιάς. 

Ήταν 20 Ιουνίου 1958, όταν γράφτηκε ακόμα μια δραματική ιστορία στις ένδοξες σελίδες του Απελευθερωτικού Αγώνα της Κύπρου 1955-1959. 

Τα τέσσερα ηρωικά παλληκάρια ήταν: 

Ο Ανδρέας Πατσαλίδης, 28 χρονών, από τα Καννάβια. 

Ο Αλέκος Κωνσταντίνου, 23 χρονών, από το Βαρώσι, αλλά γεννήθηκε στην Κακοπετριά. 

Ο Κώστας Αναξαγόρα, από τα Σπήλια, 27 χρονών και ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, από τα Λειβάδια Πιτσιλιάς, 30 χρονών.

Ο Ανδρέας Πατσαλίδης ήταν παντρεμένος με την Ειρήνη και έκαναν δυο παιδιά, τη Μαρία και τον Ανδρέα, που γεννήθηκε μετά τον θάνατο του πατέρα του. 

Ο Ανδρέας Πατσαλίδης εντάχθηκε από τους πρώτους στην ΕΟΚΑ και είχε αρκετές αποστολές στην περιοχή του. Φιλότιμος και δραστήριος αφιέρωσε τη σύντομη ζωή του στον Αγώνα. 

Ακόμα και το σπίτι του ήταν μέσο για τροφοδότηση πολεμοφοδίων στους αντάρτες. 

«Δεν κλαίω τον θάνατο του γιου μου. Τους ήρωες δεν τους κλαίνε», ήταν η ομολογία της μάνας τους Ανδρέα Πατσαλίδη.

* Ο Αλέκος Κωνσταντίνου ανήκε στο εκτελεστικό της ΕΟΚΑ και ήταν ήδη καταζητούμενος από τις βρετανικές δυνάμεις. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια και αγαπούσε πολύ την Ελλάδα. 

Σαν μοναχοπαίδι, ήθελε να τελειώσει το σχολείο, να βρει δουλειά και να βοηθήσει οικονομικά τη μάνα του. 

Έτσι και έγινε, αλλά η δράση του στην ΕΟΚΑ δεν τον άφησε να ολοκληρώσει τα όνειρά του, γιατί πάνω απ’ όλα ήταν η πατρίδα και η ελευθερία. 

Με τον ήρωα του αχυρώνα Λιοπετρίου Ηλία Παπακυριακού υπήρξαν αδελφικοί φίλοι και ο θάνατος του Αλέκου συγκλόνισε βαθιά τον Ηλία, που λίγο αργότερα έπεσε κι αυτός στη μάχη του Αχυρώνα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1958. 

Τον έθαψαν δίπλα στον Αλέκο Κωνσταντίνου.

* Ο Κώστας Αναξαγόρα καταγόταν από πολυμελή οικογένεια και εργαζόταν στο μεταλλείο Αμιάντου. 

Η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ήταν το υπέρτατο ιδανικό του. Αρραβωνιάστηκε με τη Μαρία Κλεάνθους από τα Σπήλια. 

Η δράση του σε ενέδρες και άλλες ριψοκίνδυνες υπηρεσίες στην οργάνωση ήταν αμέτρητες.

Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης ως καταζητούμενος βγήκε αντάρτης με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου. 

Η μοιραία συνάντηση με τους άλλους τρεις συναγωνιστές του Ανδρέα Πατσαλίδη, τον Μέλιο Κωνσταντίνου και τον Κώστα Αναξαγόρα, έγινε στο σπίτι του Ανδρέα Πατσαλίδη στο Κούρδαλι. 

Εκεί μελετούσαν μαζί μια μεγάλη ηλεκτρική νάρκη πολύ δυνατής ισχύος. 

Κάτι δεν πήγε καλά και κατά λάθος πυροδότησε. 

Η έκρηξη σκότωσε ακαριαία τους τέσσερις ήρωες της ΕΟΚΑ, την 20ή Ιουνίου 1958. 

Η θυσία τους στον βωμό της ελευθερίας θα μείνει αθάνατη και δοξασμένη στις δέλτους της ιστορίας του κυπριακού Ελληνισμού.

Του Σοφοκλή Κωνσταντίνου

Πηγή: Simerini

Ιστορικες Μνημες ΕΟΚΑ 1955-1959

|από την κόρη Ηρώων, Μαρία Μωυσίδου...

✞ Εις μνήμην... |'Έπρεπε να περάσουν 50 ολόκληρα χρόνια για να βρεθούν τα ηρωικά οστά του, για να γίνει η κηδεία του μέχρι πρότινος αγνοούμενου, Αναστασίου Κρατημένου! Κύπρος 1974...

  

Την Κυριακή, 16 Ιουνίου στις 11 πμ 

στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας 

στο Καλονέρι Γορτυνίας, 

θα γίνει η εξόδιος ακολουθία των ιερών οστών 

του ηρωικώς πεσόντα στρατιώτη 

της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ)

 Αναστάσιου Κρατημένου.

  

Ο Αναστάσιος Κρατημένος, 

γεννημένος το 1953 στο Καλονέρι Γορτυνίας,

 υπηρετούσε την θητεία του στην ΕΛ.ΔΥ.Κ. 

κατά τη διάρκεια της δεύτερης φάσης 

της Τουρκικής εισβολής “Αττίλας Β΄”.

 

Στις 16 Αυγούστου 1974, 

κατά τη διάρκεια μίας επικής μάχης 

για την κατάληψη του στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ.,

 ο Αναστάσιος Κρατημένος έδειξε αυτοθυσία

 υπερασπίζοντας την κεντρική πύλη, 

ενώ παράλληλα προσπαθούσε να μετακινήσει 

σε ασφαλές σημείο 2 τραυματίες οπλοπολυβολητές.

 

Δυστυχώς, 

ένα βλήμα έκοψε το νήμα της ζωής του Αναστάση

 και των δύο τραυματιών, 

σφραγίζοντας την ηρωική θυσία τους...

Μετά από 50 χρόνια 

τα ιερά λείψανά του αναγνωρίσθηκαν 

με την βιολογική μέθοδο ταυτοποίησης 

μέσω ανάλυσης του DNA...

 

Αθάνατος!

 

|Αναρτήθηκε από MALKIDIS

☆  "αμφ." ΥΓ:

Για να καταλάβουμε καλύτερα: 

Το "παιδί", που έχουμε υιοθετήσει από το 2018,

ο Γιάκωβος,

είναι συνομήλικος 

και ανήκει στην ίδια συνομοταξία 

με αυτό το παλικάρι,

που τώρα, 

50 χρόνια μετά, 

βρέθηκαν τα οστά του

και θα κηδευτεί μεθαύριο,

όπως του αρμόζει.

Είναι και οι 2 ήρωες.

Η σημαντικότερη διαφορά τους είναι πως

- ο Θεός γνωρίζει τα γιατί -

ο Γιάκωβος επέζησε. 

Και ζει - όπως ζει - ακόμα...

☆ Όμορφη και παράξενη Πατρίδα...

Ποίηση : Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική : Δημήτρης Λάγιος

Πρώτη εκτέλεση : Γιώργος Νταλάρας

 

Από το άλμπουμ "Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας" (1982)

 

Πιάνο | ενορχήστρωση : Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης

Τσέλο : Αναστάσης Μισυρλής

Ερμηνεία | απόδοση στη νοηματική ελληνική γλώσσα : Χριστίνα Μαξούρη

Άδεια θρανία |ΕΟΚΑ 1955 - 1959. Γιατί αν ξεχάσουμε χαθήκαμε...

Για όλους τους Έλληνες, 

Κύπριους και μη,

αλλά και για κάθε άνθρωπο 

που αγαπά να εξερευνά τις δημιουργίες 

από τους όχι και τόσο «μείζονες» ποιητές, 

ο Ανδρέας Παστελλάς αποτελεί 

μεγάλη πηγή έμπνευσης και υπερηφάνειας. 

Το υπέροχο ποίημα του «Άδεια θρανία», 

γράφτηκε με αφορμή τον απελευθερωτικό αγώνα 

του 1955-59 στην Κύπρο. 

Ο ποιητής αναφέρεται σε όλα τα νεαρά παιδιά 

που με τους αγώνες και τις εξεγέρσεις τους,

στάθηκαν άξια παλληκάρια 

και πήραν άριστα για την αγάπη 

και την ανδρεία τους για την πατρίδα...

  

Διάβασα τον κατάλογο και σεις λείπατε,

 

γράφατε την ορθογραφία σας στους τοίχους.

 

Διάβασα τον κατάλογο

 

και σεις βρισκόσαστε στα οδοφράγματα.

 

Διάβασα τον κατάλογο

 

και σεις γράφατε στις φυλακές

 

στα μικρά σας γόνατα

 

την Ιστορία του Ανθρώπου.

 

Κι έγραψα στον κατάλογο: 

Όλοι παρόντες!

 

και πλάι τον βαθμό του καθενός σας: 

Άριστα!

 

 

 

~ Ανδρέας Παστελλάς

 

* Από τη Ποιητική Συλλογή “Χώρος διασποράς”, 1970.

 

πηγή

☆ "...Όταν έγινε το πραξικόπημα και σκότωνε αδελφός τον αδελφό, εγώ να μην συγχωρήσω τον Τούρκο; Εγώ συγχωρώ όλους τους ανθρώπους... Εγώ είμαι μια φτωχή γυναίκα, που έζησα αυτό το δράμα. Δεν είμαι θύμα, αλλά δεν είμαι ηρωίδα. Είμαι ένας φτωχός άνθρωπος, ούτε μόρφωση, ούτε τίποτα. Απλώς έζησα αυτό το δράμα.- |Το μεγαλείο της Χαρίτας Μάντολες, της γυναίκας συμβόλου στην ιστορία της κυπριακής τραγωδίας του 1974, η οποία κατά την εισβολή είδε να σκοτώνουν μπροστά στα μάτια της τον σύζυγο, τον πατέρα της και τους συγγενείς της...

 

Η Χαρίτα Μάντολες, 

η γυναίκα σύμβολο 

στην ιστορία της κυπριακής τραγωδίας του 1974, 

κατά την εισβολή 

είδε να σκοτώνουν μπροστά στα μάτια της 

τον σύζυγο, 

τον πατέρα της 

και τους συγγενείς της. 

Η ίδια σώθηκε μαζί με τα δύο παιδιά της, 

ενός και δύο ετών τότε αντίστοιχα.

Μιλώντας στη «Μεγάλη Εικόνα» του Mega,

 περιέγραψε τον εφιάλτη που βίωσε 

όταν ήταν 27 ετών 

αλλά και όταν την κάλεσαν για ταυτοποίηση των λειψάνων, 

στο σημείο όπου σκότωσαν τον άντρα της 

και την οικογένειά της. 

Όπως αποκάλυψε, 

σε μια από τις ανασκαφές 

κατάφερε να εντοπίσει το πορτοφόλι του άντρα της

 αλλά και ένα κομμάτι από το πουκάμισό του.

 

                 Συγχωρώ όλους τους ανθρώπους...

«Έσωσα τον γιο μου και τα άλλα δύο μωρά,

 πληγωμένα. 

Όταν έγινε το πραξικόπημα 

και σκότωνε αδελφός τον αδελφό, 

εγώ να μην συγχωρήσω τον Τούρκο; 

Εγώ συγχωρώ όλους τους ανθρώπους. 

Και εμένα αν δεν ήταν αυτός ο Τούρκος, 

δε θα είχα τον γιο μου.

 

  Αυτός είπε στους άλλους να μην μας πειράξουν...

Ο αξιωματικός έδωσε την εντολή 

να μας εκτελέσουν όλους. 

Αυτός φαίνεται να πήρε δική του απόφαση 

και είπε στους άλλους να μην μας πειράξουν. 

Αυτός έβαλε το όπλο στους Τούρκους 

και άρπαξε τα κορίτσια από το χέρι 

και τα τραβούσε προς το μέρος μας, 

για να γλιτώσουν τον βιασμό», 

ανέφερε η Χαρίτα Μάντολες στις περιγραφές της.

 

              Είναι θαύμα αυτό που έγινε...

«Στραφήκαμε προς το παρεκκλήσι του Αρχάγγελου Μιχαήλ 

και προσευχόμασταν και είπα 

“Θεέ μου, μας έστειλες τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, 

τον Τούρκο στρατιώτη”. 

Είναι θαύμα αυτό που έγινε. 

Από τότε που έγινε αυτό το κακό, 

όταν μιλούσα στο ραδιόφωνο 

έλεγα ότι ο Τούρκος αυτός 

ξέρει ποια είμαι και θέλω να τον δω. 

Όπου και αν βρίσκεται, να έρθει να με ανταμώσει.

 Και προσεύχομαι για αυτόν τον Τούρκο.

 

           Δεν είμαι θύμα, αλλά δεν είμαι ηρωίδα...

Εγώ είμαι μια φτωχή γυναίκα, που έζησα αυτό το δράμα. 

Δεν είμαι θύμα, αλλά δεν είμαι ηρωίδα. 

Είμαι ένας φτωχός άνθρωπος, 

ούτε μόρφωση, 

ούτε τίποτα. 

Απλώς έζησα αυτό το δράμα», 

ήταν μερικά απ΄ όσα ανέφερε η Χαρίτα Μάντολες.

 

 

Με τη σειρά της, 

η Δέσποινα Μπεμπεδέλη μίλησε για την τουρκική εισβολή 

αλλά και την αγωνία που είχε 

όταν ο σύζυγός της πήγε να πολεμήσει.

 

«Μέσα από αυτή την τραγωδία 

είμαστε μια οικογένεια από εκείνες 

που, θα έλεγα, ήμασταν τυχερές 

κάτω από εκείνες τις συνθήκες. 

Δεν κλάψαμε νεκρούς, 

δεν έχουμε την αγωνία την προσωπική 

και την ατομική των αγνοουμένων, 

δεν ξεριζωθήκαμε από πατρίδες. 

Βίωσα, όμως, τον πόλεμο. 

Ο άντρας μου πήγε να πολεμήσει ως έφεδρος. 

Πέρασα αγωνίες, 

γιατί βγήκε φήμη ότι είχε σκοτωθεί. 

Τον έψαχνα στα νοσοκομεία. 

Ας πούμε πως ήταν μια παρεξήγηση ως προς το όνομα, 

αλλά πέρασα πάρα πολύ μεγάλη αγωνία πάνω σε αυτό». 

 

«Είχα μείνει πίσω με τα δυο μωρά μου, 

αλλά ξέρετε τι αγαλλίαση είναι, 

μετά από όλο αυτό το άγχος, 

του να σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει χαθεί 

και να μην τον ξαναδώ, 

να τον βρίσκω μπροστά μου; 

Είναι πολύ μεγάλη ευτυχία αυτό. 

Να ξαναγυρίζει, δηλαδή, 

ο άνθρωπος που φοβάσαι ότι δε θα τον ξαναδείς,

 γιατί έχει πάει στον πόλεμο», 

ανέφερε η γνωστή ηθοποιός.

 |δες εδώ τη συνέντευξη

* Και αν σου πουν "τελειώσανε οι ήρωες", πες τους για τον Γρηγόρη, που σαν αύριο δραπέτευσε για τον Ουρανό... |Δες μαζί κι αυτό: Ὁ ἄνθρωπος πού δάνεισε τά ράσα καί τό ὄνομά του στόν Γρηγόρη Αὐξεντίου !

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου με το ράσο του μοναχού της Μονής Μαχαιρά, για να αποφύγει τη σύλληψή του από τον κατακτητή...

Η ζωή του, 

τα οράματά του, 

οι περιπέτειές του, 

ο μυστικός του γάμος 

καθώς ζούσε στο μοναστήρι δήθεν σαν μοναχός 

και τέλος ο θάνατός του 

μέσα στο φλεγόμενο κρησφύγετο του Μαχαιρά, 

στις 3 Μαρτίου 1957, 

δεν έχουν απλώς το στοιχείο 

του απροσδόκητου 

και του μοναδικού...

Τον καθιστούν ένα μυθικό ήρωα απαράμιλλου ηρωισμού...

    |η πρώτη φωτογραφία και το κείμενο από τον εκ των "συν αυτώ", Niko Lakis

[Δες κι από ποιον αληθινό Μοναχό 

δανείστηκε τα ράσα και το όνομά του 

ο Γρηγόρης...]

Ὁ πραγματικός Ἱερομόναχος Χρύσανθος Μαχαιριώτης, ὁ ἄνθρωπος ποὺ χάρισε τὰ ράσα καὶ τὸ ὄνομά του στὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ γιὰ νὰ μείνη στὴν Μονή τοῦ Μαχαιρά ξεγελώντας τοὺς Ἄγγλους, μιλᾶ στὴν δημοσιογράφο Μαρία Ἀνδρονίκου γιὰ τὴν δράση του στὸν ἀγώνα.

Μεγάλη εὐλογία γιὰ ὅσους τὸν ἔχουν γνωρίσει καὶ πολὺ περισσότερο τὰ πνευματικὰ του παιδιὰ!

Εἶχα τὴν μεγάλη εὐλογία καὶ δῶρο Θεοῦ νὰ εἶμαι καὶ ἐγὼ ἀνάμεσα στὰ πνευματικὰ του παιδιὰ γιὰ τουλάχιστον 7 χρόνια!

Ὅσα καὶ νὰ πῶ γιὰ αὐτὰ ποὺ ἔζησα καὶ ἔλαβα ἀπὸ αὐτὸν τὸν Ἄγιο ἄνθρωπο, δὲν μποροῦν νὰ περιγραφοῦν!

Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ὅσους εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ τὸν ἔχουμε πνευματικὸ πατέρα καὶ ὁδηγό, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, εἴχαμε καὶ μιὰ τουλάχιστον ἐμπειρία ἀπὸ τὸ προορατικὸ του χάρισμα.

Ἕνας ἀληθινὸς ἀγωνιστὴς γιὰ «τοῦ Χριστοῦ τὴν Πίστη τὴν Ἁγία καὶ τῆς Πατρίδος τὴν Ἐλευθερία».
Μόνον ὅσοι τὸν ἔχουν γνωρίσει καλὰ ἀπὸ κοντὰ, καὶ ἔχουν ἀκούσει τοὺς «πύρινους λόγους του» μποροῦν νὰ καταλάβουν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ πνευματικὸ του ἀνάστημα, μέχρι καὶ σήμερα (γράφτηκε το 2021...) στὰ 91 χρόνια του περίπου ἄν δὲν κάνω λάθος!

Ἄς ἔχουμε τὴν εὐχὴ του!

«Πᾶνος»

ΠΗΓΗhtml

† Έφτασες στην αιώνια πατρίδα! Αιωνία σου η μνήμη, αδερφέ μας Κυπριανέ...

Ο Κυπριανός Παπαϊωάννου , 

φτάνει με το τραγούδι του στην Αμμόχωστο!

Αιωνία σου η μνήμη, αδερφέ μας...

 

~ Στίχοι Στέλιου Χιώτη.

 

Περπατώ του δρόμου η άκρη είναι μακριά.

Θολωμένο δάκρυ αίμα στάζει η καρδιά.

 

Μοναξιά είσαι απέραντη σαν λίμνη, έρημος χωρίς σκιά.

Μάνα εσύ έχεις την λύπη, τη σιωπή για συντροφιά.

Τραγουδάω για μια πόλη, που 'χω μέσα στην καρδιά

Τραγουδάω για μια πόλη κόρη στην ακρογιαλιά.

 

Χώμα που περπάτησα γη που νοσταλγώ

χώμα που μ' ανάστησες, Αμμόχωστος!

 

Kyprianos Papaioannou arrives with his song in Ammochosto!

Eternity is your memory, our brother.

 

Lyrics of Stelios Chiotis.

 

I walk the road, the edge is far away.

Blurred tear blood drips the heart.

 

Loneliness you are as vast as a lake, a desert without shade.

Mother, you have sorrow, silence for companionship.

I sing about a city, which I have in my heart

I sing of a daughter town on the seashore.

 

Land I walked land I miss

soil that you resurrected me, Famagusta!

|η Κυριακή Πανασέτη κοινοποίησε στην fb ομάδα μας ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ...

* Πρότασή μας:

Δες εδώ Κυπριανό!

Να γεμίσει η ψυχή σου Ανάσταση...

"Τά τουρκάκια ἔπιασαν πάνω στο παιχνίδι ἕνα παιδάκι δώδεκα χρονῶν. Ἔπεσαν ὅλα πάνω του καί τοῦ ἔλεγαν νά γίνη μουσουλμάνος...

 

Σ΄ ἕνα χωριό τῆς Κύπρου,

ζούσαν καί Τουρκοκύπριοι και Ἑλληνοκύπριοι. 

Τά παιδιά καθημερινά ἔπαιζαν μαζί.

Μία μέρα ἔπαιξαν ἕνα παιχνίδι πού εἶχε τήν ἑξῆς ἰδιομορφία:

Ὅποιον ἔπιαναν τά τουρκάκια 

τοῦ ἔλεγαν νά γίνη μουσουλμάνος. 

Ὅποιον ἔπιαναν τά ἑλληνάκια 

τοῦ ἔλεγαν νά γίνη Χριστιανός.

 

Τά τουρκάκια ἔπιασαν ἕνα παιδάκι δώδεκα χρονῶν.

 Ἔπεσαν ὅλα πάνω του 

καί τοῦ ἔλεγαν νά γίνη μουσουλμάνος.

Ἐκεῖνο ἀρνήθηκε λέγοντας πώς εἶναι Χριστιανός.

Τά τουρκάκια ἐπέμεναν 

καί πάνω στό παιχνίδι ἔπεσαν πάνω του.

Το παιδί δέν μποροῦσε νά ἀναπνεύση.

Τα τουρκάκια δέν κατάλαβαν τόν κίνδυνο 

καί δυστυχῶς τό παιδί πέθανε ἀπό ἀσφυξία.

Ὅλοι λυπήθηκαν, ἀλλά δέν ἔγινε καμμία φασαρία,

 διότι οἱ ἄνθρωποι ἦταν τότε ἀγαπημένοι στά χωριά

 καί γνώριζαν ὅτι δέν ἔγινε μέ κακό σκοπό.

'Ηταν ἕνα τυχαῖο γεγονός πάνω στό παιχνίδι.

 

Μετά ἀπό τρία χρόνια, 

ὅταν ἄνοιξαν τόν τάφο γιά νά κάνουν ἐκταφή, 

τά λείψανά του ἐξέπεμπαν μία ἄρρητη εὐωδία 

πού εὐωδίασε ὅλο τό κοιμητήριο.

Στά μάτια του Θεοῦ τό παιδάκι αὐτό 

θεωρήθηκε μάρτυρας καί ὁμολογητής.

Δέν δέχθηκε νά ἀρνηθῆ τή Χριστιανική Πίστι 

οὔτε καί στό παιχνίδι...

~ Μ. Λεμεσοῦ Ἀθανάσιος

|από την Ειρήνη Μανώλη

~ Φτερικούδι, το λεγόμενο "'Αγιον Όρος της Κύπρου" |Στα χνάρια του Όσιου Αββακούμ...

[...Είδα αγίους με παντελόνια και πουκάμισα,

που δεν συνάντησα στο ράσο...]

Μέσα από την ανάδειξη του Ησυχαστηρίου του Όσιου Αββακούμ και του βίου του, θα γνωρίσουμε νέους ανθρώπους οι οποίοι απαρνήθηκαν τον σύγχρονο τρόπο ζωής για να ακολουθήσουν τον δρόμο της πίστης και του μοναχισμού. Άνθρωποι οι οποίοι ανοίγουν την αγκαλιά τους στον απλό κόσμο χωρίς διαχωρισμούς.

Στην εκπομπή γνωρίζουμε μεταξύ άλλων τον Γέροντα Νεκτάριο ο οποίος συγκλονίζει με την κατάθεση ψυχής του και μας αποκαλύπτει τον δρόμο της αγάπης και της συγχώρεσης. Ποια η αλήθεια για την ύπαρξη των θαυμάτων και πως πιστοποιούνται έναντι απατεώνων και κομπογιαννιτών; Ποια γεγονόταν συντάραξαν τις ζωές των Μοναχών και τι είναι το κάλεσμα που επικαλούνται; Επίσης ο Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου συναντά τον Μητροπολίτη Ταμασού και Ορεινής Ησαϊα στην Μητρόπολη του οποίου υπάγεται το Ησυχαστήριο του Οσίου Αββακούμ...

~ (αμ)Φιλική συμβουλή:

Πριν ξεκινήσεις να δεις από την αρχή

αυτό το υπέροχο οδοιπορικό...

Για να καταλάβεις και συ

γιατί ένα νέο παλικάρι

"με όλο το μέλλον μπροστά του",

αφού έχει ήδη κατακτήσει

7 πτυχία και 2 διδακτορικά

να πηγαίνει και ν΄αφιερώνει

τη ζωή και την ύπαρξή του

στο Θεό και Δημιουργό του...

Πήγαινε πρώτα και δες για λίγο στο 24ο λεπτό

κάτι που θα σε συγκλονίσει όπως κι εμάς...

Υπάρχει λόγος.-