✨ «Βηθλεέμ Ετοιμάζου» |από τον Κυπριανό μας...

Τραγουδά ο μακαριστός Κυπριανός των Τεμπών με τον αδελφό του Ιωάννη, όταν ήταν μαθητές...

Οι ίδιοι είχαν γράψει στην περιγραφή του τραγουδιού:

"Ένα τραγούδι που υμνεί και δοξάζει το Μέγα Μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού..."

|το πρωτοαναρτήσαμε στις 26/12/2023

☆ "Δες αδερφέ, τι έγινε πάλι σήμερα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωσα την ανάγκη να στα πω... |Κυπριανός time...

 

...Πας να μαζέψεις την κουζίνα σου από τα χθεσινά (αφού το βράδυ δεν είχες το κουράγιο) και βάζεις όπως κάποιος άλλος σου΄μαθε - δεν είναι δικό σου "κατόρθωμα" - ν΄ακούσεις μια ομιλία να μην περισπάται το, ούτως ή άλλως, άστατο μυαλουδάκι σου στα πολλά και εν τέλει στα ανώφελα...

Βάζεις τ΄ακουστικάκι σου (στο ένα αυτί όπως πάντα, για να μην είσαι ολότελα χαμένος στον κόσμο σου, ν΄ακούς τι σου λένε οι δικοί σου στο σπίτι) και λες να μπω στο YouΤube να διαλέξω.

Kαι πέφτεις με τη μία, πάνω στον π.Χριστόδουλο τον ευλογημένου πατέρα του (εξ)αγιασμένου Κυπριανού.

Λες "σίγουρα το έχω ξανακούσει".

Βλέπεις όμως στην περιγραφή

Κι έτσι λες "Φρέσκια είναι. Το βάζω. Αγαπάω Κυπριανό! Και χαίρομαι ν΄ακούω παπα Χριστόδουλο"...

Και ακούς μεταξύ των υπέροχων άλλων πως αυτό το παλλικάρι δεν απολαμβάνει απλά από τώρα την αιωνιότητα, αλλά έχει την "αυτενέργεια" και εμφανίζεται κιόλας...

Δεν το΄χες ξανακούσει από πέρυσι αυτό.

Δεν θα σου πω άλλα, γιατί άφησα αυτήν την ομιλία στη μέση (18΄ από τα 41΄ μόνο άκουσα), για να σου πω αυτά τα ολίγα και γραφικά.  

Πάω, βιάζομαι να την ακούσω ολόκληρη!

 (και να τελειώσω και την κουζίνα...)

    Αν την θες και συ, στην έχω εδώ...

      Mπορεί για κάποιο λόγο, και σένα να ωφελήσει...

     Την ευχή τους!

          Καλήν Ανάστασιν!!!

                          |εκ των "συν αυτώ"...

☆ Αναστάσιμη χαρά από τον τάφο του Κυπριανού! |Συνέντευξη με τον π. Χριστόδουλο...

Νεολαία ακούει; 

Πάμε να επενδύσουμε στο Χριστό!

Ταξίδι ψυχής και σταθμός στη ζωή μας υπήρξε η συνάντησή μας με τη λεβέντικη οικογένεια του Κυπριανού Παπαϊωάννου, στο Αυγόρου της Κύπρου, ένα Κυριακάτικο πρωινό της Μ. Τεσσαρακοστής.

Τα λόγια του π. Χριστόδουλου τυπώθηκαν στις καρδιές μας:

«Να μην ντρέπεται ο νέος να είναι Χριστιανός. 

Είναι προνόμιο να είσαι του Χριστού...

...Η μεγαλύτερη επένδυση που έκανε ο Κυπριανός στη ζωή του 

είναι ο Χριστός. 

Δεν Τον έβαλε ποτέ σε δεύτερη μοίρα».

Ο θάνατος του Κυπριανού προκάλεσε μια πνευματική έκρηξη που ξεπέρασε αυτή που έγινε στα Τέμπη και χαρίζει ελπίδα σε κάθε άνθρωπο που αναζητά την αιώνια Ζωή.

Φεύγοντας από τον τάφο ενός νέου παιδιού, πήραμε μαζί μας τα πολύτιμα δώρα του: κουράγιο, δύναμη, θάρρος, ζέση ψυχής, αγαλλίαση, χαρά. Αναστάσιμη χαρά!

Χριστός Ανέστη!

☆ "Η οικογένεια που κάνει το σπίτι της ουρανό, να είναι βεβαία ότι θα κάνει τον ουρανό σπίτι της... |† Δημήτριος Παναγόπουλος

 

Ας μείνει χαραγμένη μέσα μας η γνήσια χαρά αυτής της φωτογραφίας...

|επιμέλεια ανάρτησης:

από τον εκ των "συν αυτώ", Σπύρο Κοντογούρη...

† Ο Κυπριανός της Κύπρου και όλης της Ελλάδας!!! |Η συγκλονιστική συνέντευξη για τον Κυπριανό του (μας) από τον π. Χριστόδουλο Παπαϊωάννου, ένα χρόνο μετά... |Δεν φαντάζεσαι τι ειπώθηκε σε αυτήν την συνέντευξη! Πάρε μόνο μια μικρή γεύση...

☆ Τι Θεός είσαι Εσύ;

"Σε λίγο, παιδί μου, θα γίνει κάτι μεγάλο!

Θα φύγουνε πολλοί...

Θέλεις, παιδί μου Κυπριανέ, 

να έρθεις μαζί Μου 

ή θέλεις να κάνω κάτι 

και να μείνεις εδώ στη γη;;;" 

Η απάντηση του Κυπριανού

και η αναπάντεχη "επέμβαση" 

της Αγίας Μαρίνας...

  * Δες τι λέγεται, μεταξύ πολλών άλλων, 

ακόμα και για την απίθανη "σύνδεση" 

του Κυπριανού με τον μακαριστό παπα Γιώργη Μεταλληνό 

(στο 22΄περίπου...)

☆ Τι μας επιφυλάσσει όμως ο Θεός, ε;

Το ένα πνευματικό χτύπημα μετά το άλλο... ☆

Δες και άκου:

...Όπως και εκείνο το απροσδόκητο που συνέβη

από την Εκκλησία προς το Κοιμητήριο...

Δες πως μέσα σε 3 μόνο λεπτά

ο καιρός εναλλάχτηκε 3(!!!) φορές,

από αίθριος, σε βροχή

και από την βροχή σε χαλάζι...

από το 1:03΄ μέχρι το 1:06΄...

(Κι όποιος τολμήσει να σας πει πως η Κύπρος 

δεν είναι πια Ελληνική,

μην προσπαθήσετε να του αλλάξετε τη γνώμη.

Δείξτε του μόνο το πως ψέλνουν τον Εθνικό Ύμνο

 οι Λοκατζήδες στο τέλος αυτού του video...)

[Ολόκληρη η εξόδιος Ακολουθία και ο Ενταφιασμός...]

|την ομιλία μάς έστειλε η εκ των "συν αυτώ", Βίκυ Κανελλοπούλου

Ο ωραίος Κυπριανός |Δε γινόταν σήμερα, μέρα που΄ναι, να μην ανεβάσουμε ξανά αυτήν την ανάρτηση! Απλά δες αυτήν την συνέντευξη...

                |(αμφ.)επισήμανση:

Τώρα που το βλέπουμε ξανά,

με την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε,

με τα δακρυσμένα βλέμματα των παιδιών και των δασκάλων τους 

στην παράταξη των παιδιών μας στο σχολείο στις 10 ακριβώς,

την ώρα που μπλέχτηκαν τα 57 χτυπήματα 

από τις καμπάνες των Εκκλησιών μας,

τα λίγα λόγια εις μνήμην και το ενός λεπτού σιγή...

Και εντάξει ο πατέρας του Κυπριανού μας,

γνωστή η πνευματική του κατάσταση,

αλλά είναι κι αυτή η κόρη του στο 45ο λεπτό, ρε φίλε,

που την ακούς και διαλύεσαι...

Δες...

|χωρίς άλλα περιττά λόγια από μας,

δες εδώ το video για τον Κυπριανό μας ...

† Έφτασες στην αιώνια πατρίδα! Αιωνία σου η μνήμη, αδερφέ μας Κυπριανέ...

Ο Κυπριανός Παπαϊωάννου , 

φτάνει με το τραγούδι του στην Αμμόχωστο!

Αιωνία σου η μνήμη, αδερφέ μας...

 

~ Στίχοι Στέλιου Χιώτη.

 

Περπατώ του δρόμου η άκρη είναι μακριά.

Θολωμένο δάκρυ αίμα στάζει η καρδιά.

 

Μοναξιά είσαι απέραντη σαν λίμνη, έρημος χωρίς σκιά.

Μάνα εσύ έχεις την λύπη, τη σιωπή για συντροφιά.

Τραγουδάω για μια πόλη, που 'χω μέσα στην καρδιά

Τραγουδάω για μια πόλη κόρη στην ακρογιαλιά.

 

Χώμα που περπάτησα γη που νοσταλγώ

χώμα που μ' ανάστησες, Αμμόχωστος!

 

Kyprianos Papaioannou arrives with his song in Ammochosto!

Eternity is your memory, our brother.

 

Lyrics of Stelios Chiotis.

 

I walk the road, the edge is far away.

Blurred tear blood drips the heart.

 

Loneliness you are as vast as a lake, a desert without shade.

Mother, you have sorrow, silence for companionship.

I sing about a city, which I have in my heart

I sing of a daughter town on the seashore.

 

Land I walked land I miss

soil that you resurrected me, Famagusta!

|η Κυριακή Πανασέτη κοινοποίησε στην fb ομάδα μας ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ...

* Πρότασή μας:

Δες εδώ Κυπριανό!

Να γεμίσει η ψυχή σου Ανάσταση...

* Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Πατέρα Χριστόδουλου ... |Ο έλεγχος των περισσότερων "Χριστιανών" σε μόλις 11'! Απαντήσεις για όλα, όπως και για την περίφημη φωτογραφία που ενόχλησε κάποιους...

Μπήκε πλέον πολύ ψηλά ο πήχης.

Και είμαστε πολύ κοντοί...

Νάνοι, μη σου πω.

Όποιος πήγε σήμερα και στην κηδεία του έτερου αγαπημένου, 

του (σχεδόν άγιου *) Κώστα Γανωτή, γνωρίζει καλά τι λέμε.

                                                   ~ "αμφ."

~ το συγκεκριμένο video για τον Κυπριανό μας, 

που είναι γεμάτο από Ορθόδοξο ήθος και Ελληνοπρέπεια,

μας το έχει στείλει από χτες πολύς κόσμος...

   Πρώτη απ΄όλους η μικρή Ματίνα!

   [ο σχολιασμός του τίτλου ανήκει στον Γεώργιο Καλογήρου.-]

* Γιατί απορείς με το "σχεδόν άγιος";

  Γνώρισες πολλούς λαϊκούς με τέτοια βιωτή;

 Που να άφησαν τέτοια παρακαταθήκη 

σε σύζυγο, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα,

ώστε στο ξόδι τους να τους αποχαιρετούν 

με βιολιά, ακορντεόν, κλαρίνα και φυσαρμόνικες 

ψέλνοντας τα αγαπημένα τους τραγούδια και το Χριστός Ανέστη;

α(μ)φού θάνατος δεν υπάρχει.-

* Όσα δεν ήξερες, όσα δεν άκουσες κι όσα δε φαντάζεσαι! Μιλάει για την αναστάσιμη κηδεία του παλικαριού του ο π. Χριστόδουλος, ο πατέρας του Κυπριανού μας... |Στον Ρ/Σ της Ι.Μ. Καστορίας.

[Πόσα παραδείγματα να πάρει κανείς από αυτήν την οικογένεια;

 Και πόσο αναπολόγητοι είμαστε πλέον απ΄εδώ και στο εξής 

ζώντας από κοντά ή έστω κι από μακρυά

με τη Μαρία μας, το Σταύρο μας, τον Κυπριανό μας 

και τους συν αυτοίς 

που έχουνε γίνει πλέον μέλη της οικογένειά μας...]

|μας έστειλε η "συν αυτώ", Μαρία Μ.

"...Αίφνης μες στην καταχνιά και ερημιά του κόσμου συμβαίνει κάτι, μια φεγγοβολή, μοσχοβόλημα Μαρτίου και μαρτυρίου...Μια κηδεία, το ξόδι ενός παλληκαριού, μια πολύτεκνη και καλλίτεκνη οικογένεια, ένας ιερέας και μια μάνα, να αποχαιρετούν τον γιο τους, τον Κυπριανό Παπαϊωάννου... | Γράφει ο Δάσκαλος, Δημήτρης Νατσιός

«Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα»

Δημήτριος Νατσιός

Πριν από 25 περίπου χρόνια, στην Κύπρο, σε κάποιο σηµείο της «νεκρής ζώνης», πέφτει νεκρός από σφαίρες άνανδρων Τούρκων ένα 26χρονο παλληκάρι, ο Σολωµός Σπύρου Σολωµός.

Σκαρφάλωνε άοπλος στον ιστό, για να κατεβάσει το κατοχικό σύµβολο του ψεύδους και του αίµατος: την «τουρκοκυπριακή σηµαία».

Εκεί τον βρήκε το βόλι…

Και το ηρωικό ελληνόπουλο – πού είχε ίδιο και το όνοµα και το επίθετο µε τον ποιητή πού έγραψε τον «Ύµνο στην Ελευθερία»! – πέρασε ελεύθερα στην αθανασία!

Πήγαν μετά από μέρες στον πατέρα του ήρωα, για να του προσφέρουν οικονομική ενίσχυση, εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων.

Αρνιόταν πεισματικά, όντας φτωχός μα περήφανος.

Πείστηκε, όταν του είπαν πως δεν έπρεπε να προσβάλει τους εκπροσώπους του ελληνικού λαού, γιατί ήθελαν μόνο να τιμήσουν τον ήρωα γιο τους.

Μόλις πήρε την επιταγή, την κατέθεσε αμέσως στο Ταμείο Άμυνας της Κύπρου.

Όταν τον ρώτησαν, γιατί το έκανε, απάντησε ο λεβεντόγερος.

«Τι νόμισαν, ότι θα έτρωγα εγώ από το αίμα του παιδιού μου;»

Φαντάζεστε να πήγαιναν στον Πιερή Αυξεντίου με μια επιταγή και του λέγαν:

«Αυτά είναι για τη θυσία του γιού σου;

Θα τους σκότωνε!».

“Θα πάρω μιαν ανηφοριά

θα πάρω σκαλοπάτια

να βρω τα μονοπάτια

που παν στη λευτεριά”.

Είναι στίχοι του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, του μαθητή του Ελληνικού Γυμνασίου της Πάφου, τον οποίο κρέμασαν οι Άγγλοι στις 14 Μαρτίου του 1957.

Στο άκουσμα του θανάτου, της δολοφονίας του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο σπουδαίος Δωδεκανήσιος λογοτέχνης Φώτης Βαρέλης, έγραψε ένα εξαίσιο ποίημα, το οποίο ο ραδιοσταθμός της Λευκωσίας το μετέδωσε τότε ως δημοτικό κυπριακό τραγούδι.

Πήγαν οι Άγγλοι, πριν από την θυσία, να δελεάσουν την μάνα του μ’ ένα τεράστιο ποσό, για να πιέσει το γιο της να προδώσει.

Απάντησε αγέρωχα η Ρωμιά, Ελληνίδα μάνα:

«Εγώ δεν εγέννησα παιδί να το λαλούν προδότη

χαλάλι της πατρίδας μου το αίμα του παιδιού μου».

Και δεν γέννησε τέτοιο παιδί, γέννησε ήρωα…

Και του έγραψαν και τραγούδι.

Παραθέτω κάποιους στίχους:

«…Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η Πρώτη η άταχτη και η Τρίτη που διαβάζει,

Μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

– Παρόντες όλοι;

– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος, και με φωνή που τρέμει:

– Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

– Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,

αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει

να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

– Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,

και του σχολειού μας σήμερα, Δευτέρα Παρουσία.

Τα’ πε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα,

Που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

Έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».

Αυτό το αριστούργημα περιεχόταν στο παλιό – προ του 2006 – βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος.

Δεν άρεσε στα κνώδαλα του πολυπολιτισμού, στους προσκυνημένους νενέκους του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, το έκριναν προφανώς ως εθνικιστικό!

Για ήρωες θα μιλάμε τώρα;

Αυτά είναι παρωχημένα, στερεότυπα.

Αίματα, κόκκαλα και θάνατοι για την Πατρίδα, τρομάζουν τα παιδιά – έτσι μου είπε κάποιος ανεπρόκοπος σχολικός σύμβουλος κάποτε, όταν αντίκρισε τα καμιά 15αριά κάδρα ηρώων, που έχω αναρτημένα πάντοτε στην τάξη μου!

Ενώ οι «συνταγές μαγειρικής» τα γαληνεύουν.

Και καταντήσαμε, να διδάσκουμε στην Στ’ Δημοτικού, τον ηρωισμό μέσω ενός κειμένου με τίτλο «η … Σόνια η γάτα»!

Αχ, δυστυχισμένη πατρίδα!

«Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες», έγραφε κάποτε στους τοίχους των σπιτιών η αδάμαστη εκείνη γενιά των Ελλήνων της Κύπρου.

Σήμερα «τρώγωμεν» την Ελλάδα… «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα». (Κ. Βάρναλης).

Το άρθρο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ.

Όμως όχι, η ιστορία του Γένους δεν ξαποσταίνει.

Αίφνης μες στην καταχνιά και ερημιά του κόσμου συμβαίνει κάτι, μια φεγγοβολή, μοσχοβόλημα Μαρτίου και μαρτυρίου, που σε κάνει να λες ζει η αθάνατη Ρωμιοσύνη.

Μια κηδεία, το ξόδι ενός παλληκαριού, μια πολύτεκνη και καλλίτεκνη οικογένεια, ένας ιερέας και μια μάνα, να αποχαιρετούν τον γιο τους, τον Κυπριανό Παπαϊωάννου.

Και να βλέπεις στα πρόσωπα την ατράνταχτη βεβαιότητα «ουκ έστιν ώδε», την ελπίδα της αναστάσεως.

Και πάλι η Κύπρος να δασκαλεύει το τρικυμισμένο Γένος:

«Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα

Ύμνος και Θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα». (Ρίτσος).

Είδαμε μια φωτογραφία, λουσμένη στο χαροποιόν πένθος.

Ανάστασης καμπάνα.

Να την μεγεθύνουν οι δάσκαλοι, να την δείξουν στους μαθητές τους.

Κι αν διαμαρτυρηθούν τα σκοτάδια της αθεϊας, να τους θυμήσουν τον Επιτάφιο, του Θεανθρώπου το ξόδι, που το συνοδεύουν πολλές οικογένειες με τα παιδιά τους.

Την Μεγάλη Παρασκευή δεν θρηνούμε για τον Χριστό, κλαίμε για την κατάντια μας, του γένους των βροτών και χαιρόμαστε για την Ανάσταση που έρχεται.

Αυτή είναι η χαρμολύπη της αγίας μας εκκλησίας.

Θυμήθηκα ένα γράμμα από τότε τα μεγάλα χρόνια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

Από το ίδιο προζύμι είναι πλασμένη και η οικογένεια του Κυπριανού.

Έγραφε ο ήρωας Ανδρέας Παναγίδης:

«Σεβαστέ μου πατέρα ήταν γραφτό της μοίρα μας να υποστούμε τον μοιραίον χωρισμό.

Ας ευχαριστήσουμε όλοι τον Θεόν και ας γίνη το θέλημα Του.

Ίσως ο Θεός με αγάπησε από τώρα και θέλει να με πάρη κοντά Του.

Αργά ή γρήγορα θα δώσουμε την ψυχή μας στον Θεό, γιατί όχι τώρα;…».

Αυτό το γράμμα, αυτή η προσευχή έχει πολλές υπογραφές.

Υπογραφές γραμμένες με αίμα και όχι με μελάνι.

Του Μάρκου,

του Παύλου,

του Γρηγόρη,

του Ευαγόρα,

του Τάσου,

του Σολωμού.

Ο Κυπριανός,

ο καταδρομέας, με τον πράσινο μπερέ,

ο φοιτητής της Νομικής,

το αγνό παιδί,

έβαλε,

δικαιούται, και την υπογραφή του…

Θα μπορούσε να πάει και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας

ή ο πρωθυπουργός στην Κύπρο

για να τιμήσουν το παλληκάρι.

(Δεν γράφω να συμπροσευχηθούν,

γιατί αυτό δεν το κατανοούν.

Καλύτερα όμως, θα ήταν η παρουσία τους

το μόνο πένθος εν μέσω αναστάσιμης ελπίδος).

Ως Χριστιανός Ορθόδοξος

και Έλληνας δάσκαλος

μόνο μια ευχή και προσευχή:

Καλόν παράδεισο, αδελφέ μας…

| μας έστειλε η εκ των "συν αυτώ", Despina Giannakovitou

● Μα γέλια στην κηδεία; Μα δεν ντρέπονται; Πενθείς με τέτοιο τρόπο ένα νέο παλικάρι; |ή είναι κάτι άλλο που δεν είναι στα πνευματικά μας μέτρα και γι"αυτό δεν μπορούμε να το καταπιούμε με τίποτα;

● Γιατί επανερχόμαστε;

Δεν τα είπαμε όλα από  χθες σε εκείνο το μακροσκελέστατο κείμενό μας;

Λύση της απορίας:

 Επειδή στα social πολύς θόρυβος γίνεται 

για το αν έχει αξιοπρέπεια (και πόση) 

η χαρά των κοντινών ανθρώπων του Κυπριανού μας 

("δικός μας" πλέον, το'χετε καταλάβει...) 

που αποτυπώνεται σε αυτήν την δημοσιευμένη από τούς πάντες φωτογραφία...

Έρχεται το γνωστό τοις πάσι πλέον sportime 

και ο αρθρογράφος του, Λευτέρης Ανδρώνης,

να δώσει σε όλους,

συμφωνούντες ή διαφωνούντες,

την δική του απάντηση...

 Sportime.gr:

''Υπόκλιση στο μεγαλείο της πίστης: Η οικογένεια του Κυπριανού μας έδειξε πώς ο σταυρός του πένθους γίνεται ελπίδα ανάστασης!''

Τα μεγαλύτερα θαύματα είναι τα θαύματα της πίστης. Το να σηκώνει ένας γονιός τον βαρύ σταυρό του χαμού του παιδιού του με δοξολογία προς τον Θεό, αυτό είναι θαύμα θαυμάτων. Μια όαση αναστάσιμης ευφροσύνης, μέσα σε μια έρημο απιστίας και ολιγοπιστίας. Μια σταυροαναστάσιμη αχτίνα ελπίδας που ξεπάγωσε τις ψυχές μας.

Ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, που αντιστοιχεί σε χιλιάδες νοήματα παρηγοριάς και ουράνιας ελπίδας. Μια εικόνα που μοσχοβολά αιωνιότητα, που ζωντανεύει συναξάρια αγίων, που ισοπεδώνει το κοσμικό φρόνημα και πλημμυρίζει τις καρδιές με το μήνυμα της Ανάστασης. Χαμόγελα! Φωτεινά πρόσωπα! Πουθενά η αντάρα του θανάτου!

Παραφροσύνη μοιάζει στο κοσμικό μάτι μια τέτοια παράδοξη εικόνα. «Απρέπεια» θα έλεγε κανείς! Παράταιρη! Αφύσικη! Και πράγματι, μοιάζει πολύ μακρινή κοιτώντας την μέσα από το φάσμα της ελεεινότητας μας.

Ποτέ η αγιότητα δεν ήταν εκ του κόσμου τούτου. Οι πραγματικοί χριστιανοί είναι κατεξοχήν ακατανόητα όντα, στα μάτια του κόσμου.

Μήπως η χοϊκή αντίληψη μας μπορεί να «χωνέψει» τις θυσίες των μαρτύρων της Ορθοδοξίας, που έπεφταν στη φωτιά και στο σπαθί και στα άγρια θηρία, δοξολογώντας τον Θεό;

Μήπως το κοσμικό πνεύμα της εποχής μας μπορεί να «χωνέψει» τους ηρωικούς θανάτους των εθνομαρτύρων μας, που έστηναν γιορτές και πανηγύρια πριν ανταμωθούν με τον Χάρο;

Κι όμως έγιναν όλα αυτά. Και το αίμα των μαρτύρων άλλαξε τον κόσμο. Η πίστη αλλάζει τον κόσμο και δίνει λόγο ύπαρξης στην γη για να συνεχίσει να γυρίζει.

Ποια άλλη δύναμη στη γη μπορεί να σου δώσει λόγο ευφροσύνης μπροστά στο σκότος του θανάτου; Κανένας πλούτος, καμία δόξα, καμία κοσμική ιδεολογία δεν είναι ικανή να σου προσφέρει ελπίδα και χαρά μπροστά σε ένα παγωμένο φέρετρο. Όλοι οι μεγάλοι της γης μπροστά στο σαρωτικό χτύπημα του θανάτου, γίνονται ένα ταπεινωμένο κουρέλι, μια δυστυχισμένη ύπαρξη γεμάτη αγωνία και ερωτηματικά. Μόνο η πίστη, και συγκεκριμένα η Ορθόδοξη πίστη μπορεί να φυσήξει σε έναν πενθούντα πνοή ανάστασης και ζωής αιώνιας.

Αυτή την υπερκόσμια αύρα, νοιώσαμε να χαϊδεύει λίγο τις ψυχές μας, βλέποντας την πίστη αυτής της οικογένειας. Ένα γραμμάριο αν είχαμε από την πίστη αυτών των ανθρώπων, θα είχε δοξαστεί η Ελλάδα στα πέρατα της οικουμένης...👇

(Ολόκληρο το άρθρο εδώ...)

"...Αν ήταν η ώρα του να φύγει, εσύ ποιος είσαι να πεις το αντίθετο, αν ο Θεός έτσι το οικονομά;" |Ο επικήδειος του π.Χριστοδούλου, πατέρα του Κυπριανού Παπαϊωάννου, που μας διέλυσε...

Δεν έχεις ξανακούσει τέτοιον επικήδειο

από πατέρα προς γιο...

Σκεφτόμαστε ακούγοντάς τον για πολλοστή φορά

πως κάτι τέτοιες ψυχές στον Ουρανό,

αλλά και στη γη,

κρατάνε τον ξεδιάντροπο και θλιβερό κόσμο μας

από το να πέσει χειρότερα

απ΄ότι έπεσε τότε ο Πύργος της Βαβέλ... Και όσο υπάρχουν τέτοιες ψυχές,

να το ξέρεις πως υπάρχει Ελπίδα,

πως υπάρχει Ελλάδα,

πως υπάρχει Ορθοδοξία.-

"ΕΣΤΏΜΕΝ ΚΑΛΩΣ",

που θα΄λεγε και ο Ινδιάνος Επίσκοπος Τιμόθεος από την Κολομβία!

Και το βλέπεις, Δέσποτα, πως τελικά εμείς οι Ορθόδοξοι

"δεν βάζουμε νερό στο κρασί μας",

Όπως ακριβώς μας το ζητήσατε... Την ευχή σου, π.Χριστόδουλε!

Αλλά και την δική σου ευχή, Μάνα Πρεσβυτέρα... Και να είστε περήφανα εσείς τα 5 αδέρφια του,

που σας τίμησε ο Θεός να έχετε αδερφό έναν τέτοιον Κυπριανό. Ακολουθείστε τα χνάρια του. Και συ αγαπημένη μας Χριστίνα, μην κλαις. Αγάπησες και σε αγάπησε ένας τέτοιος άνθρωπος,

όπως σπάνια αγαπιέται κανείς έτσι σήμερα. Ανέβηκε στο Θεό και πόσο ανώτερα θα σε προσέχει

και θα σε αγαπάει από εκεί... Καλή Αντάμωση, Κυπριανέ μας! Πρέσβευε και υπέρ ημών...

|"αμφ." ΥΓ:

Η ώρα, τώρα που ανεβαίνει αυτό που διαβάζεις, είναι 10.

Τέτοια ώρα χθες, στις 10 το πρωί, έγινε η κηδεία.

Ο προσωρινός αποχωρισμός,

εκεί στη γη του Αυγόρου της ελεύθερης επαρχίας Αμμοχώστου.

Εκείνη ακριβώς την ώρα διάλεξαν χθες

κάποιοι δάσκαλοι στην Αθήνα

να πουν στα παιδιά του σχολείου, που είχανε μπροστά τους,

για τον Κυπριανό.

Δεν έχει σημασία σε ποιο μάθημα.

Τους είπαν για το τριήμερο,

για την Άνδρο,

για την Χριστίνα του

και τα στέφανά τους

που έβαλαν να τα ευλογήσει η σχεδόν συνομήλική τους,

η 15χρονη Αγία Μαρίνα.

Εκείνα ευλαβικά τα περισσότερα

τ΄ακουγαν όλ΄αυτά σε στάση προσοχής.

Συγκινημένα ζήτησαν και στάθηκαν ακίνητα

τηρώντας ενός λεπτού σιγής και προσευχόμενα

για τον Κυπριανό και τις "συν αυτώ"

άγνωστες σε μας ψυχές,

που έχασαν - ή βρήκαν - τις ζωές τους

μέσα σ΄ εκείνα τα βαγόνια.

Εις ένδειξη της τεράστιας εκτίμησης

και σεβασμού που τρέφουμε πλέον προς αυτήν την οικογένεια,

δεν θα ανεβάσουμε σήμερα καμία άλλη ανάρτηση.

Μέχρι αύριο στις 10.

Και είναι το λιγότερο που θεωρούμε πως μπορούμε να κάνουμε.

Γιατί, ποια καλύτερη ερμηνεία αυτής της σπάνιας αρετής,

της "αμφοτεροδεξιοσύνης",

για την οποία σας έχουμε ζαλίσει τα τελευταία χρόνια,

θα ήταν μπορετό να σας καταθέσουμε,

απ΄αυτήν που θ΄ακούσετε σε λίγο;

Και τι πνευματικότερο απ΄αυτής της ασυνήθιστης βαρύτητας λόγια

θα μπορούσαμε να βρούμε για να ωφεληθούμε;

Και όχι για να τα έχουμε μπροστά μας

για μια μέρα μονάχα.

Αλλά θα μπορούσαμε για μια ολόκληρη,

όσο ο Χριστός ο Κύριος

θελήσει να διαρκέσει για τον καθένα μας,

ζωή...

Άκουσε τώρα αυτό που ακολουθεί

και θα καταλάβεις γιατί όλη αυτή η "εισαγωγή"...

~ Το βίντεο μας έστειλαν ο μικρός Σπυράκος από την Αθήνα και ο επίσης μικρός Νεκταράκος από τα ξένα...

«Θα συγχωρώ τους αιτίους για να παρηγορηθεί η ψυχή μου... » |Συγκλονιστικός αλλά και βαθιά Ορθόδοξος ο λόγος του π.Χριστοδούλου, του πατέρα του 23χρονου Κυπριανού! Άλλο ένα τεράστιο μάθημα για όλους μας...

 [κλικ πάνω στην εικόνα αν θες ν΄ακούσεις τον π.Χριστόδουλο να μιλάει...]

«Είναι δύσκολο για έναν γονιό να χάνει το παιδάκι του που το μεγάλωσε ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα. 

Ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου, γιατί έχω έξι παιδιά, ήταν να χάσω παιδί. 

Κι όμως τώρα το βιώνω. 

Κακία δεν μπορώ να ακούω, ούτε αυτό το κυνηγητό που γίνεται. 

Είμαστε όλοι άνθρωποι, όλοι μπορεί να κάνουμε λάθη. 

Ας τους συγχωρήσουμε. 

Εγώ εκείνο βρήκα μέσα μου στήριγμα. 

Ότι βοηθάω και τον εαυτό μου και την ψυχή του Κυπριανού. 

Δεν μπορεί να σε παρηγορήσει άνθρωπος, ούτε τα φάρμακα, ούτε οι ψυχολόγοι, ούτε τα λόγια των ανθρώπων.

Θα συγχωρώ τους αιτίους για να παρηγορηθεί η ψυχή μου και η ψυχή αυτού που έχει φύγει. 

Όταν εκνευρίστηκα κάποια στιγμή για τα λάθη, ένιωσα μέσα μου ότι προδίδω τον Κυπριανό. 

Γιατί εάν εγώ τώρα είχα κάτι με τον γιο μου και έφυγε έτσι ξαφνικά, δεν θα μπορούσα να ησυχάσω. 

Καλή Ανάσταση. 

Αυτό θα του έλεγα. 

Αυτός ήταν πολύ ακριβής στη συνείδησή του. 

Δεν άφηνε στη συνείδησή του κρατούμενα ο Κυπριανός. 

Από μωρό ήταν έτσι. 

Ήταν πολύ καλό παιδί...»

πηγή

|μας έστειλε η φίλη, Ελένη Π.

| ...Κράτησε 3ήμερο, κοινώνησε, ευλόγησε τα στέφανα του γάμου του στην εικόνα της Αγίας Μαρίνας, γιατί σε λίγο καιρό θα παντρευόταν και έφυγε... |μια από τις ατελείωτες μικρές ιστορίες καθεμιάς από τις ψυχούλας που ανέβηκαν προς τα πάνω...

 

Είπανε οι Πατέρες από την Άνδρο 

ότι κράτησε τριήμερο, 

κοινώνησε, 

ευλόγησε τα στέφανα του γάμου του 

στην εικόνα της Αγίας Μαρίνας, 

γιατί σε λίγο καιρό θα παντρευόταν 

και έφυγε... 

Νυμφεύθηκε τελικά τον Νυμφίο Χριστό. 

Ο Κυπριανός, 

ο γιός από τα 6 παιδιά 

του π. Χριστοδούλου από την Κύπρο.

Ο πρεσβευτής μας...

|η πληροφορία από την εκ των "συν αυτώ", Στεφανία Στ.

ΥΓ:

Με απόφαση της οικογένειας του Κυπριανού μας,

στην κηδεία όλοι θα είναι ντυμένοι στα λευκά.

Στα χνάρια της Μαρίας μας 

 και του Σταύρου μας...

Γιατί έτσι του πρέπει...