☆ "Έχεις ιδέα πόσους χρειάστηκαν για να να γεννηθούμε εμείς...;;;" |Το' ξερες; [Είσαι σίγουρος πως θες ν΄ακούσεις τη δική μας πρόταση; Γιατί πάλι σε μπελάδες θα σε βάλουμε...]

Απλά μαθηματικά ...

Το ήξερες?

 Για να γεννηθούμε χρειαζόμαστε:

 2 γονείς

 4 παππούδες

 8 προπάππους και γιαγιάδες

 16 προπάππους και γιαγιάδες

 32 τετρά παππούδες

 64 πεντά παππούδες

 128 εξα παππούδες

 256 επτα παππούδες

 512 οκτα παππούδες

 1024 ...παππούδες

 2048 ...παππούδες και γιαγιάδες

 Συνολικά, χρειάζονται 4.094 πρόγονοι στις τελευταίες 11 γενιές, όλοι περίπου 300 χρόνια πριν γεννηθούμε εγώ και εσύ!

 Σταμάτα για λίγο και σκέψου…

 Πόσα είναι τα πεπρωμένα, οι χαρακτήρες, οι νίκες και οι απώλειες της ζωής.

 Πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη και αγάπη για όλους τους προγόνους μας, γιατί ο καθένας τους είναι μέσα στον καθένα μας ...

πηγή

~ "αμφ." ΥΓ:

Η δική μας πρόταση;

Απλά πράγματα:

Ψάξε τους προγόνους σου.

Άνοιξε τα παλιά άλμπουμ, έχοντας δίπλα σου τα παιδιά σου ή τα εγγόνια σου.

Κατέγραψέ τους, μιλώντας με τους παλιότερους που έχουν απομείνει από τα "σόγια" σου.

Ηχογράφησέ τους.

Ή ακόμα καλύτερα:

Άσ΄τους να βάλουν τα καλά τους, να χτενίσουν τα άσπρα μαλλάκια τους και ... βιντεοσκόπησέ τους.

Πολύ θα το χαρούνε!

Με δυο λόγια:

Ξεζούμισέ τους κανονικά!

Πριν συλλάβεις τον εαυτό σου να χτυπάς το κεφάλι σου, όταν πια θα έχεις χάσει και τους τελευταίους...

Το κάνουμε χρόνια τώρα με τα πιτσιρίκια της Α΄ Γυμνασίου, στο πιο υποτιμημένο μάθημα που υπάρχει στο ωρολόγιο πρόγραμμα των σχολειών μας...

Δεν σου περνάει από το μυαλό τι έχουν ανακαλύψει κάποια πιτσιρίκια και οι γονείς τους για τους προγόνους τους...

Δεν φαντάζεσαι πόσα και συ θα μπορούσες να μάθεις για τις δικές σου ρίζες, το δικό σου γενεαλογικό δέντρο...

Και πόσο συναρπαστική μπορεί να γίνει αυτή η διαδικασία...

Γιατί δεν θα το κάνεις για να πάρεις το 20άρι που επιζητούν διακαώς κάποιοι από τους πιτσιρικάδες μας.

Και θα έχεις κερδίσει στο τέλος.

Ούτως ή άλλως...

Κι έτσι θα ξεκινήσεις να "ξεχρεώνεις" όσα καλά και άγια σου παρέδωσαν, μνημονεύοντάς τους καθημερινά στην προσευχή σου, αλλά κυρίως γράφοντας τα ονόματά τους στην Αγία Πρόθεση...

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσο χαίρονται οι ψυχούλες, όταν τις μνημονεύουμε...

[Δες εδώ τι έπαθε μια μέρα ο Άγιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης! Ξεχνούν και οι Άγιοι άνθρωποι μερικές φορές... 

– Πάτερ Ιάκωβε, δεν με μνημόνευσες σήμερα! ]

~ ΥΓ του υστερόγραφου:

Δεν θα στα λέγαμε όλα αυτά αν δεν τα είχαμε δοκιμάσει εμείς πρώτοι. 

Με τον τελευταίο θείο μας, που μας είχε μείνει από τη Μικρασία. 

Θυμάσαι τον θείο τον Στάθη; 

Δεν πήγε και τόσο άσχημα... 

Και είμαστε ευγνώμονες σε όσες ψυχές συνετέλεσαν σε αυτήν την ιστορία από την πρώτη πρώτη σύλληψή της, μέχρι τις πιο μικρές της λεπτομέρειες και έως την τελευταία της καταγραφή...

Τι λες; 

Πείστηκες να το δοκιμάσεις; 

Τώρα που έρχονται γιορτές και θα γυρνάμε από τραπέζι σε τραπέζι και από τηλεοπτικό κανάλι σε "φαντασμαγορικό γλέντι"... 

Να έχουν κάτι ακόμα για να σε ευγνωμονούν τα παιδιά σου...

Και που ξέρεις; 

Μπορεί κι είσαι κι εσύ ένας από τους τυχερούς (ή ευλογημένους καλύτερα) και να βρεθεί κάποιο από τα εγγόνια ή τα τρισέγγονά σου να σε μνημονεύει, όπως θα κάνεις εσύ με τους παππούδες σου...

Μεγάλη δουλειά...

Ξεκίνα!

|δείτε αξιοσημείωτα σχόλια στη fb ανάρτηση που δημοσιεύσαμε για πρώτη φορά τέτοιες μέρες το ΄21...

~ Ειρήνη Παπαγεωργίου:

Πόσο δίκιο έχεις!Εγώ το χτυπάω το κεφάλι μου, έχουν φύγει όλοι πια 😭

Βρήκα ένα βιβλίο που ξεκίνησε να γράφει η μία μου γιαγιά, για το παιδομάζωμα μετά τον β' παγκόσμιο, δεν πρόλαβε έφυγε....

Και δεν έβαλα μυαλό, δεν κάθισα να γράψω όσα θυμόταν ο πατέρας μου από εκείνα τα χρόνια.

Κι από την πλευρά της μαμάς μου πόσες ιστορίες...ορφάνια, κατοχή...

Μου φαίνεται πρέπει να γράψω όσα θυμάμαι έστω κι αμυδρά!

 

~ Χρυσούλα Ιωαννίδου:

Ειρήνη Παπαγεωργίου, κάτσε και γράψε.... ότι θυμάσαι, δεν πειράζει. Και σιγά σιγά μπορεί να ξετυλίγεται το κουβάρι. Κάνοντας την αρχή έρχονται και άλλα...

 

~ Άννα Σιδηροπούλου:

Βασικά, είχαν ιστορίες να πούνε. Η ζωή τους ήταν γεμάτη περιεχόμενο, καθώς έζησαν εποχές που έγραψαν γεγονότα και παρέμειναν στην ιστορία. Η ζωή τους μια περιπέτεια, συμβάδιζε με τις εξελίξεις της εποχής και σημαδοτούνταν από αυτή. Ανεξίτηλα χρόνια. Ο μπαμπάς μου έγραψε βιβλιογραφία, αποτυπώνοντας όμως την πορεία μέσα στο χρόνο και η μαμά μου, τη δική της ιστορία, πιο περιεκτικά και σύντομα. Αλλά εμείς τους κεντρίσαμε και κάθησαν, μας τα έλεγαν και τα καταγράψαμε...

 

~ Barbara Pothitou:

Να είστε καλά! Απ΄το 2010 κατάφερα και βρήκα απ' τις λίστες των προσφύγων του Πόντου τους προγόνους μου ...

Ακόμη ψάχνω μια απ΄ την πλευρά του πατέρα μου έχω φτάσει μέχρι το 1856.

Ρωτάμε, καταγράφουμε την οικογένεια.

Συγχαρητήρια!

 

~ Ursule Pliarchopoulos:

Ναι σωστά, όλο και σημειώνω όνομα και παραστάσεις για τα παιδιά μου και κάθε σόι μου τα ζητάω για αυτούς που εχουμε κοινούς συγγενείς.

Πρέπει να τα κάνω εις διπλούν,

Ο καιρός περνάει γρήγορα...

~ "Είναι ο αδελφός μου ο Στάθης..."

Η πρώτη απόπειρα να ηχογραφηθεί και να αποτυπωθεί σε βίντεο η ιστορία, στην οποία πρωταγωνιστεί ο παππούς μου ο Σταύρος με τον μικρό αδερφό του, τον Στάθη έγινε πριν ακόμα γίνει η παρουσίαση των "Ψιθύρων".
Από μια ψυχή, εκ των "συν αυτώ"...
Και ήταν εκπληκτική!
Ενθουσιάστηκα!
Και όταν, στην πορεία των προετοιμασιών για εκείνη τη βραδιά, Ο Θεός μας έστειλε ως ένα ακόμα δώρο τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο, τα πράγματα έγιναν πιο "συνηθισμένα" από ποτέ.

Η αφήγησή του είναι πέρα των προσδοκιών...
Έφτασε μέχρι του σημείου ο ίδιος να προσπαθεί να μας πείσει πως η ιστορία αυτή πρέπει να ηχογραφηθεί σε στούντιο με τον πιο επαγγελματικό τρόπο που γίνεται.
Και πήγε και το έκανε. 

(Στο Studio 19st Athens / sound & multimedia team, στον Άγιο Δημήτριο).

Πάντα χωρίς κανένα προσωπικό κέρδος, σαν φίλος από παλιά.

Ακούγοντάς τον, νομίζεις πως είσαι κι εσύ εκεί. 
Δίπλα στο φευγιό τους...
Και σε κάνει και κλαις.
Έτσι απλά.
Να τρέχουν τα δάκρυα ανεξέλεγκτα και να μη θες να τα ελέγξεις.
Η απίστευτη δύναμη της ιστορίας του Στάθη.
Και κάπου εκεί ήρθε και η απογείωση της όλης ιστορίας με την πλαισίωση των πάντων από την απίθανα ταιριαστή "Σμύρνη" του Σταμάτη Σπανουδάκη, που σε ταξιδεύει (δίχως ναύλα...) σ΄εκείνα τα πατρογονικά μέρη.
Κι έρχεται να με μπερδέψει ακόμα περισσότερο. 
Τι είναι πιο δυνατό πάνω σε αυτήν την ψυχή; 
Η μεγαλωσύνη του ή η γενναιοδωρία του;
Η πίστη του σε Εκείνον ή η πνευματικότητά του;
Η πρώτη δική του σελίδα στο βιβλίο;
Η παρουσία του σε εκείνο το αξέχαστο βράδυ της παρουσίασης;

Η απίστευτη πραγματικότητα πως είναι ένας εκ των "συν αυτώ", ίσως ο πιο απρόβλεπτος "κολλητός";

Ή η μουσική του που τύλιξε σαν νεογέννητο αυτό το βίντεο;
Δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στην Ιωάννα Σκαρλάτου και στην όλη επιμέλεια των εκδόσεων "Έαρ", σε όσους παρευρέθησαν στην παρουσίαση, ακούγοντας την ιστορία μας για πρώτη φορά ζωντανά, αλλά και σε όλους εκείνους, γνωστούς και αγνώστους, που έχουν οδηγήσει στην απρόσμενη εξάντληση σχεδόν της α΄έκδοσης, ένα μήνα αφότου κυκλοφόρησε το βιβλιαράκι μας.

* ΥΓ:
Παρ΄όλα αυτά, τίποτα δεν είμαστε.
Η εύνοια του Θεού στέκει από πάνω μας, σχεδόν σκανδαλώδης...
Ένα τραγουδάκι πάντως που τελευταία ακούγεται λέει, μεταξύ άλλων: 
"...να πάψω να βλέπω τα μπράβο του κόσμου!"
Εμείς έτσι το βλέπουμε.
Απλά πως ο καλός Θεός μάς δωρίζει και κάποιες τέτοιες στιγμές (ανάμεσα σε άλλες που παραχωρεί και πάλι "προς το συμφέρον", αλλά δεν μπορούμε να τις καταπιούμε με τίποτα...), που νοστιμεύουν τις ζωές μας.

Κι αν, που και που, έτσι χαιρόμαστε εδώ, σκέψου πως θα΄ναι εκεί όπου δεν θα λαχταράμε ν΄ακούμε πια τους ψιθύρους του Θεού, αλλά θα απολαμβάνουμε στην αιωνιότητα τα ίδια τα λόγια Του. 
Βλέποντας Τον Ίδιο, πρόσωπο προς πρόσωπο...

[Τα videos (1) και (2) της παρουσίασης, όπως ανέβηκαν από το φιλικό μας ιστολόγιο "Άπαντα Ορθοδοξίας").

Τέλος και τω Θεώ δόξα...