Δελφίνια και γλαρόπουλα με χάρη πελαγίζουν.
Στο πρώτο το ξημέρωμα με ευχές αλισαχνίζουν.
Φλάμπουρα που ανεμίζουνε στέλνουν φωνή θλιμμένη.
Σε Θεομάχους που θωρούν πατρίδα σταυρωμένη.
Δύσκολη η ανηφοριά του Οσίου Χριστοφόρου.
Αίμα πυργώνει το στρατί του αιώνιου οδοιπόρου .
Χορεία δικαίων εκλεκτή μαζί μας ταξιδεύει
Σημεία μπρος μας Ουρανού, που αιώνια θριαμβεύει!
Χίλιες και αμέτρητες δόξες στον Κύριό μας, που τούτη την φορά, μας αξίωσε να νιώσουμε κάτι ανεπανάληπτο, πως συνοδοιπορήσαμε μετά πάντων των Αγίων Του, στο περιβόλι της Θεοχαρίτωτης Μάνας.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή τούτου του ταξιδιού τέσσερις… συν ένας συνοδίτες, αντιληφθήκαμε την θεόσδοτη ευλογία και το δώρο που και εφέτος μας στάλθηκε, με τις μεσιτείες της Πανάχραντης Μητέρας μας.
Κυριακή, μετά την απόλυση, την μέρα που οι Άγιοι ψαλτάδες Ρωμανός ο Μελωδός και ο Κουκουζέλης μνημονεύονται εξαιρέτως και τα αναλόγια γιορτάζουν τους προστάτες τους, την 1η του μηνός Οκτωβρίου του 2017 με τις 11 ώρες της ημέρας και τις 13 νυχτερινές, ξεκίνησε το φετινό μας ταξίδι στου Παραδείσου τα όνειρο.
Παλαιοί αναζητητές του ο Θεοδόσιος και ο Νικόλαος νέοι ο Φώτιος και ο πρωτόμπαρκος Αντώνιος, που θα μας συναντούσε μια μέρα μετά την είσοδό μας στην αθωνική πολιτεία.
Κάθε βαφτιστικό όνομα αφορμή , μετά την προσευχή για το κατευόδιο, να ψάλουμε τα απολυτίκιά μας από το μικρό Ωρολόγιο που μας συντρόφευε σε όλη την πορεία.
Τούτη την φορά επιλέξαμε να πάμε από την νέα διαδρομή της Ιονίας οδού!
Για εμάς βέβαια όλοι οι δρόμοι μοιάζαν να οδηγούν στον Άθωνα!
Όλα ως συνήθως φαίνονταν αλλιώτικα ξανά αγιασμένα από την καρτερία μας, την απερίγραπτη με λέξεις.
Έφτανε η ματιά μας γύρω και αναζητούσε μόνο ο,τι την πλησίαζε στον Θεό.
Το νιώσαμε αυτό πιο βαθιά μόλις αντικρίσαμε της Πίνδου τις βουνοπλαγιές που ολόθαρρα τον ουρανό λογχίζουν…
Οκτώ χιλιάδες ψυχές προσδοκούν του Θεού την αμετάκλητη υπόσχεση στον εκλεκτό του Ιεζεκιήλ…
Και εμείς στείλαμε ευχές για αναπαμό και λύτρωση σε όλους τους γενναίους!
Ένας ψηφιακός δίσκος μεταδίδει λόγους Αγίων Γερόντων και τους αισθανόμαστε πλάι μας.
Η φωνή του Οσίου Ιακώβου του Τσαλίκη, περιγράφοντας την επίσκεψη μιας δαιμονισμένης κοπέλας στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ , ακούγεται να λέει:
- Με συγχωρείτε παιδιά μου, εγώ αγράμματος είμαι, ξέρω όμως όλες τις πλάνες του διαβόλου…
Κοιταζόμαστε έκπληκτοι μεταξύ μας όταν συνειδητοποιούμε ότι ο ταπεινότατος αυτός Άγιος των ημερών μας, εντελώς ανεπίγνωστα και τόσο φυσικά ομολόγησε αυτό που κάποτε είπε ο Μέγας καθηγητής της Ερήμου:
"Είδον εγώ τας παγίδας του διαβόλου ηπλωμένας εν τη γη"!
Δεν είναι αμάρτυρη Χριστού η εποχή μας .
Το ακούσαμε και το ψυχο…γραφήσαμε τούτο, λίγα χρόνια πριν σ έναν Σιμωνοπετρίτικο εξώστη, μα ήταν τώρα που αντιληφθήκαμε πλήρως αυτήν την γεμάτη ελπίδα διαπίστωση.
Υπάρχουν και στο σήμερα Άγιοι στα μέτρα ενός Μεγάλου Αντωνίου!
Μαζί μας λοιπόν και ο Άγιος Ιάκωβος ο με συγχωρείτε!
Στο Όρος και αυτός, έστω κι αν εν ζωή δεν μετέβη ποτέ του, υποστατικώς τουλάχιστον, γιατί πνευματικώ τω τρόπω μεταφερόταν κυριολεκτικά παντού!
Του Ουρανού η πόλη αγιάζεται από ευχές και προσμονές , προσπαθώντας ν' αντισταθεί σε ό,τι νοθεύει και παρασαλεύει, σε ό,τι αποπροσανατολίζει και εκκοσμικεύει…
Για εμάς η Ουρανούπολη πάντα θα είναι ένας ευλογημένος προπομπός της αθωνικής μας περιδιάβασης, ένας εξωνάρθηκας πριν την είσοδό μας στο ασύνορο καθολικό του Ιερού Βουνού.
Και εδώ τις στιγμές τις ρουφάμε με λαχτάρα.
Και εδώ μαθητεύει η ψυχή…
Σε πρόσωπα και σιωπές, σε τριβώνια και έμπονους κόμπους πριν το πρωινό καραβάκι σαλπάρει για εκεί που ο Σταυρός κραταιώνει και φυλάττει, όσους το ζωηφόρο στήριγμά του αποζητούν.
Το μέσα καθιστικό πλήρες και παίρνουμε θέση στο κατάστρωμα.
Δελφίνια και γλαρόπουλα πελαγίζουν αρμονικά και εμείς καταμεσής πλέον, με τις ακτές του περιβολιού να στέλνουν τις πρώτες αλυσαχνισμένες ευλογίες, αναζητάμε μορφές που διψούν το ζωντανό νερό. Θεαρχίω νεύματι κινούνται τα πάντα στο Όρος όπως παντού άλλωστε!
Τίποτα δεν γίνεται συμπτωματικά και τυχαία!
Θεέ μου γιατί αυτό το ξεχνάμε συνεχώς;
Απέναντί μας έρχεται και κάθεται ο π.Νεκτάριος Πέττας.
Συνοδοιπόρος του Οσίου Παπουλάκου εδώ και χρόνια αγωνίζεται να ακουστεί εκείνη η τόσο προφητική φωνή.
Στ αριστερά μας το Δοχειάρι υψώνει κι αυτό την σπαρακτική πένθιμη φωνή του.
Από μακριά φαίνονται να ανεμίζουν τα νέα λάβαρα που έστησαν τα τεκνία της Γοργοεπηκόου.
Μαύρες σημαίες που γράφουν κάτω από πορφυρό σαν αίμα αγίων και ηρώων Σταυρό:
Έξω οι Αντίχριστοι από το Άγιο Όρος.
Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις, όταν περιγράφουν κάτι τόσο καταφανές, ας μην ψάχνουμε βολικά και στρογγυλεμένα υποκατάστατα για να χαρακτηρίσουμε την διαχρονικά αρνησίθεη εξουσία...
Αχ μπάρμπα Γιάννη Καποδίστρια, στάσου στα λόγια του εξαψάλμου, που τόσο αγάπαγες να διαβάζεις αξημέρωτα και φώναξε από εκεί ψηλά να πάει παντού το:
ότι ενεφράγη στόμα λαλούντων άδικα!
Όποιος δεν συντάσσεται με τον Χριστό και τα δικαιώματά του, είναι στην αντίπερα όχθη.
Και είναι αντίχριστος!
Ούτε προοδευτικός, ούτε ιδεολόγος, ούτε φιλελεύθερος, ούτε δημοκράτης!
Είναι αντίχριστος!
Και αυτό δεν αποτελεί ύβρη!
Αυτή είναι μια αρίδηλη θλιβερή διαπίστωση, που τον Θεό μας πληγώνει και ξανασταυρώνει!
Δεν μπορείς να πιστεύεις λίγο,
με μέτρο και περιστασιακά!
Δεν υπάρχει μέση.
Εδώ υπάρχουν άκρα!
Στο ένα άκρο το Φως,
στο απέναντι σκοτάδι πυκνό!
Στα χέρια μας κρατάμε μια εικόνα του Παπουλάκου που ο π.Νεκτάριος μας χαρίζει.
Τόσο ταιριαστή τούτη η στιγμή!
Τόσο σημερινά αυτά που διαβάζουμε
στο πίσω μέρος της:
"Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας.
Τ' άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ' αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του.
Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλα ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που' ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.
Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ' άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξεριζώσουνε.
Αρπάζουνε τ' άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της.
Τ' άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους.
Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας;
Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν' αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια.
Αλλά τι λέω μια αράδα;
Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου.
Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη.
Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ' τ' άγια συναξάρια το πως ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου.
Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες.
Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία.
Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ' αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη.
Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ' άθεα γράμματα.
Μας μιλάνε για τους αρχαίους.
Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικαριά, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες.
Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε για μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι για μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο"..."
Νώντας Σκοπετέας
"Δάκρυα σταλάζει ο Άθωνας.
Άγιο Όρος 2017
(Απόσπασμα από Μέρος 1ο)
