1 Οκτωβρίου ήταν η παγκόσμια ημέρα ηλικιωμένων

 

Το ξέρουμε! 

Δεν μας αφορά όλους.
Έλα όμως, που αυτά που δεν μας αφορούν
έχουν το μεγαλύτερο αντίκτυπο στη ζωή μας!

Αγγελάκι μου, κακέ λύκε ...

Υπάρχει πιο υπεράνθρωπη, 
πιο υπερβολική και «σκανδαλώδης»
από την προτροπή 
«ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν»;

Να αγαπάτε τους εχθρούς σας;

Εδώ ούτε τους φίλους μας 
καταφέρνουμε να αγαπάμε σωστά...
Κι όμως ο Καρλ Γιούνγκ γράφει 
«Η ψυχή του ανθρώπου είναι χριστιανή».

Παρακολουθώ το εγγονάκι μου, δυο χρονών και κάτι,
να παίζει με τις μαριονέτες της Κοκκινοσκουφίτσας
που είναι η αδυναμία της.

Αγκαλιάζει τρυφερά τον λύκο,
τον ακουμπά πλάι στις αγαπημένες της κούκλες,
στα αγαπημένα ζωάκια και του ψιθυρίζει
«αγγελάκι μου, κακέ λύκε, κοιμήσου εδώ!»

~ χάθηκε η πρωταρχική του πηγή

(κάπου από το απέραντο διαδίκτυο)

* Γι' αυτό άραγε η λέξη present εκτός από παρόν σημαίνει και δώρο;

Τώρα που ήρθε και το νέο έτος, το 2019, σας καλώ να κάνουμε όλοι μαζί ένα “νοητικό πείραμα”: 
Φανταστείτε πως υπάρχει μια τράπεζα που κάθε πρωί πιστώνει στον προσωπικό σας λογαριασμό το ποσό των 86.400 Ευρώ. 
Ωστόσο δεν μεταφέρει το υπόλοιπο σας από τη μια μέρα στην άλλη. Κάθε βράδυ αυτή η τράπεζα διαγράφει όποιο μέρος του υπολοίπου δεν καταφέρατε να εκμεταλλευτείτε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τι θα κάνατε σε αυτή τη περίπτωση; Μα φυσικά, θα παίρνατε από εκεί και το τελευταίο σας λεπτό!

Ο καθένας μας διαθέτει μια τέτοια τράπεζα. Το όνομά της είναι ΧΡΟΝΟΣ. Κάθε πρωί μας δίνει πίστωση ίση με 86.400 δευτερόλεπτα. Κάθε νύχτα διαγράφει, ως απώλεια όποιο από αυτά δεν καταφέραμε να επενδύσουμε σε καλό σκοπό. Δεν μεταφέρει το υπόλοιπο. Δεν επιτρέπει επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Κάθε μέρα ανοίγει ένα καινούργιο λογαριασμό για τον καθένα μας. Κάθε νύχτα καταστρέφει τα υπόλοιπα της ημέρας. 
Αν δεν κατάφερες να εκμεταλλευτείς τα αποθέματα της ημέρας, εσύ έχασες! Δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν υπάρχουν αποθέματα και σχέδια για το “αύριο”. Πρέπει να ζεις στο παρόν, πάνω στα σημερινά αποθέματα. Επένδυσε τα έτσι ώστε να πάρεις το καλύτερο “βαθμό” στην υγεία, στην ευτυχία και στην ελευθερία. Το ρολόι τρέχει ασταμάτητα. Αξιοποίησε την ημέρα σου, όσο το δυνατόν περισσότερο.
Κι επειδή ο χρόνος είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικός, να έχετε υπόψιν σας τα εξής:

Για να καταλάβεις την αξία ενός ΧΡΟΝΟΥ, ρώτησε τον φοιτητή που έχασε το έτος του.
Για να καταλάβεις την αξία ενός ΜΗΝΑ, ρώτησε την μητέρα που γέννησε πρόωρα το μωρό της.
Για να καταλάβεις την αξία μιας ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ, ρώτησε τον αρχισυντάκτη ενός εβδομαδιαίου έντυπου.
Για να καταλάβεις την αξία μιας ΗΜΕΡΑΣ, ρώτησε τον αρχισυντάκτη μιας ημερήσιας εφημερίδας.
Για να καταλάβεις την αξία μιας ΩΡΑΣ, ρώτησε τους ερωτευμένους που περιμένουν για να συναντηθούν.
Για να καταλάβεις την αξία ενός ΛΕΠΤΟΥ, ρώτησε το άτομο που μόλις έχασε το τρένο.
Για να καταλάβεις την αξία ενός ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ, ρώτησε το άτομο που μόλις απέφυγε το δυστύχημα.
Για να καταλάβεις την αξία ενός ΧΙΛΙΟΣΤΟ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ, ρώτησε το άτομο που κέρδισε αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αποθησαύρισε την κάθε στιγμή που έχεις. Και καν’ το περισσότερο, επειδή την μοιράζεις με κάποιον ιδιαίτερο άνθρωπο –αρκετά ιδιαίτερο ώστε να αξίζει να ξοδέψεις το χρόνο σου για αυτόν: τον εαυτό σου. 
Και να θυμάσαι πως ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν. 
Το χθες είναι ιστορία. 
Το αύριο είναι μυστήριο. 
Το Σήμερα είναι δώρο –
Για αυτό άραγε και στα αγγλικά η λέξη present εκτός από παρόν σημαίνει και δώρο;!

Γιώργος Στάμκος

Όχι πάτερ, δεν ξέρω τι είναι το Κατηχητικό!

Εχθές, αργά το απόγευμα, βγαίνοντας από το γραφείο του ναού και μπαίνοντας στο ναό, ακούω μια γλυκιά φωνούλα να μου λέει:
- Πάτερ, σας παρακαλώ μπορείτε να με εξομολογήσετε;
Εγώ δεν είχα χρόνο, ούτε ήταν ημέρα Εξομολόγησης. 

Έχω όμως μια αρχή, όσοι έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το μυστήριο, να τους δέχομαι, διότι δεν ξέρεις καμιά φορά ο διάβολος πώς θα προσπαθήσει να τους αποθαρρύνει.
-Έχεις παιδί μου εξομολογηθεί ξανά;
-Όχι πάτερ, αλλά ήθελα να με συγχωρέσει ο Θεός για κάτι που έκανα. Θέλω η ψυχή μου να είναι καθαρή.

Από το λιγοστό φως που μου επέτρεπαν να διακρίνω τα ακοίμητα καντήλια των Αγίων μας, κατάλαβα πως ήταν μικρό παιδί, παρότι ήταν ψηλό.
- Πόσο χρονών είσαι παιδί μου;
- Πάω έκτη πάτερ.
- Α! Είσαι παιδί του Κατηχητικού μας και έχεις ακούσει για την Εξομολόγηση.
- Όχι, δεν ξέρω τι είναι το κατηχητικό.
- Μα... Τι σε έκανε στα καλά καθούμενα ένα μικρό παιδί να σηκωθείς από τον καναπέ σου, να μπεις σε μια εκκλησία και να ζητήσεις Εξομολόγηση; Κατάλαβα, στο είπαν οι γονείς σου.
- Όχι πάτερ, οι γονείς μου είναι χωρισμένοι, η μαμά μου δουλεύει και μένω πολλές ώρες μόνη. Απλά μια φωνή μου έλεγε πήγαινε παιδί μου στο σπίτι μου για να ηρεμήσει η ψυχή σου...

Μέγας είσαι Κύριε και Πολυεύσπλαχνος. 

Φροντίζεις και μεριμνάς για το φτωχό πλασματάκι σου και αυτό σε υπακούει, την ώρα που μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, ακόμη και κληρικοί και των τριών βαθμίδων δεν εξομολογούνται, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει κι ο Αρχιεπίσκοπός μας... υπάρχουν ποιμένες αποίμαντοι.

π. Γεώργιος Χριστοδούλου

Ποτέ μη διαφωνείς μ' έναν ανόητο!

Ένα βίντεο 1 λεπτού δείχνει γιατί δεν πρέπει να διαφωνείς με έναν ανόητο

Ειδικά στην εποχή των social media το βλέπουμε πολύ έντονα: Όλοι έχουν … μια άποψη.

Για όλα τα θέματα. Η πόλωση είναι μεγάλη και οι περισσότερες διαμάχες τελειώνουν χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Ακόμα κι αν όλοι βλέπουν ακριβώς το ίδιο σκηνικό, η ερμηνεία που δίνει ο κάθε ένας και η άποψη που σχηματίζει μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική από αυτή του διπλανού του

* Από τον εσπερινό της συγχωρήσεως στο "συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει"

Μου το θύμισε χτες βράδυ μια ψυχή. Αμέσως μετά το θάνατο του 46χρονου Τζωρτζ Φλόιντ, όταν πεσμένος στο έδαφος είπε 16 φορές «δεν μπορώ να αναπνεύσω», καθώς ένας λευκός αστυνομικός τον πατούσε στον λαιμό για περίπου 9 λεπτά, ξέσπασε ένα άνευ προηγουμένου κύμα οργισμένων διαδηλώσεων σε μια πολιτικά και φυλετικά διχασμένη χώρα και μάλιστα εν μέσω περιόδου πολωτικής προεδρικής εκστρατείας. 

 

Τότε λοιπόν, συνέβη το απίστευτο: 

Έκπληκτοι οι διαδηλωτές στο Miami είδαν τους αστυνομικούς να πέφτουν στα γόνατα και να τους ζητούν συγγνώμη. 

Ήταν όντως εντυπωσιακό να βλέπεις πόσο γρήγορα το μίσος μπορεί να μετατραπεί σε θαυμασμό, η οργή σε επευφημίες και ο θυμός σε χειροκροτήματα. 

 

Πολλοί τους αγκάλιασαν, άλλοι τους έδιναν το χέρι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και αποχώρησαν ειρηνικά.

 

Κανείς δεν θα μάθει ποτέ, πόσο αυθεντική μπορεί να ήταν αυτή η συγγνώμη, ούτε αν δικαιολόγησε τα κακώς κείμενα της αστυνομίας.

Ήταν όμως, μια συμβολική κίνηση που δεν είχαμε ξαναδεί. Το παράδειγμα τους ακολούθησαν αστυνομικοί και σε άλλες πολιτείες. 

 

Κι ερχόμαστε, δέκα μήνες μετά, στα καθ' ημάς.

Σε μια κοινωνία, κουρασμένη ψυχολογικά, ανήμπορη να  ορθοποδήσει οικονομικά και -κυρίως- διχασμένη σε ιδεολογικό επίπεδο.

 

Έρχεται μια θρυαλίδα να πέσει στις ψυχές που 'ναι γεμάτες εύφλεκτο υλικό.

 

Ανήμποροι κι αδύναμοι είναι οι άνθρωποι για να πάρουν αποστάσεις, όταν η πόλωση είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της κοινωνίας των τελευταίων ημερών.

 

Τα μάτια αδυνατούν να καταλάβουν αν το 6 που βλέπουν ολοκάθαρα είναι στην πραγματικότητα 9, αλλά ειδωμένο από την άλλη πλευρά. 

 

Δύσκολη η επιλογή της ορθής οπτικής.

Κι οι  ταμπέλες που φοράμε σε ομάδες συν-ανθρώπων μας -και μας φορούν κι αυτοί με τη σειρά τους-  μάλλον ενισχύουν την πόλωση, παρά την αμβλύνουν.

Κυριακή πρωί, μετά τον "τηλεοπτικό εκκλησιασμό", φρούτο κι αυτό της πανδημίας, σκέφτομαι κι αναπολώ τον περσινό εσπερινό της συγγνώμης. Τότε που μονιασμένοι ετοιμαζόμασταν να διαβούμε την πύλη της Μεγάλης Σαρακοστής.

Μέσα σ' ένα χρόνο πόσο άλλαξαν τα πράγματα!

Τώρα ο εσπερινός θα τελεστεί κι αυτός τηλεοπτικά (ή μάλλον διαδικτυακά) σε κάποιο ναό που θα έχει web camera δίπλα στο θυμιατό, σαν απαραίτητο αξεσουάρ της κατάνυξης.

Κι εγώ πρέπει να πω πολλά νοερά συγγνώμη σ' εκείνους που με νευρίασαν όλους αυτούς τους μήνες που γονατίσαμε ως ανθρωπότητα μπροστά  στον αόρατο και ύπουλο εχθρό.

Το δύσκολο δεν είναι ότι όλοι έχουν επιχειρήματα, το δύσκολο είναι ότι υπάρχουν καλοπροαίρετες ψυχές κι από δω κι από κει.

Ήδη μετράω απώλειες στις φιλίες μου, γιατί κάποιοι είναι "από κει", αφού πλέον όλες τις πνευματικές συζητήσεις μονοπωλεί ο ιός και το εμβόλιο.

Κι οι ώρες περνούν...

Με χωρίζουν λίγες ώρες από τον εσπερινό κι εγώ πρέπει απόψε να κάνω χώρο στην καρδιά μου για να χωρέσουν οι άλλοι.

Κι όχι μόνο αυτό!

Πενήντα μέρες μετά, θα σιγοψάλλω "συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει"...

Εκείνο που με δυσκολεύει δεν είναι το "συγχωρήσωμεν", είναι το "πάντα".  Πάντα, χωρίς αστερίσκους. 

Ξεκινώντας με την ανοχή του άλλου και ολοκληρώνοντας με την άνευ όρων αποδοχή του.

Γιατί το μείζον δεν είναι ποιος έχει δίκιο.

Το μείζον είναι ότι μας ενώνει το ίδιο αίμα: του Χριστού μας.

Κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να ενώσει τα διεστώτα και να προλάβει τη διαίρεση και το σχίσμα. Όχι όμως, "μαγικά", αλλά περνώντας μέσα από την αλληλοπεριχώρηση που είναι μονόδρομος για τη μετοχή στην επερχόμενη βασιλεία. 

Κάποια μέρα θα τελειώσει όλο αυτό... Όπως πέρασαν τόσα και τόσα άλλα. Τότε, θα σας συναντήσω ξανά όλους, και εσείς εμένα...
Πάλιν όψομαι ημάς, και χαρήσεται ημών η καρδία...
Αν σας συν-χωρέσω και με συν-χωρέσετε, τότε, σχεδόν τίποτα δεν θα έχει πια σημασία. Θα μπορούμε να αγκαλιαστούμε και πάλι, και να πούμε ό ένας στον άλλο:
"Πού ήσουν αδελφέ μου, τόσο καιρό; Πώς άντεχα χωρίς εσένα;"

Καλή Σαρακοστή !

Ν.Ε.Ν.

Η ανεστραμμένη πυραμίδα

Άργησα να καταλάβω πως ό,τι είναι τραχύ δεν είναι του Θεού.  

«Εἰ τὶς θέλει πρῶτος εἶναι, ἔσται πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος».

«Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν».

Άργησα να καταλάβω ότι για να κερδίσω πρέπει να χάσω.  

Για να πάρω πρέπει να δώσω.  

Για να ανεβώ πρέπει να κατεβώ.

Να πάρω την οδό της ανεστραμμένης πυραμίδας, όπως λέει ο άγιος Γέροντας του Έσσεξ...

Μαρία Μουρζά

(εμείς από την Κορνηλία Λευκαδίτου)