Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα gay pride. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα gay pride. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Guy Pride

Τι είναι αυτό το Γκάι Πράιντ; με ρώτησε στο τηλέφωνο ο θηλυκός μου γονιός και με εξέπληξε. Όχι τόσο που διαβάζει το μπλοκ πότε-πότε, όσο γιατί πέτυχε την προφορά του Pride, που είναι ίσως πιο δύσκολη για όποιον δεν ξέρει αγγλικά, ενώ το άλλο... Θα μου πεις, γιατί; Σάμπως υπάρχουν κανόνες που τους μάθαμε εμείς ποτέ; Βασικά κανόνες υπάρχουν, άλλο αν εμείς δεν τους διδαχτήκαμε ποτέ κι απλώς τους υποψιαζόμαστε εμπειρικά. Λες ρε συ να είναι έτσι και στη ζωή με τα φύλα; Ω θεέ-ά-θε@ μου, που δεν υπάρχεις. Και οι άγγελοι τελικά τι φύλο είχαν;

-Ξέρεις μάνα, ο Κάρολος δια της γραφής ενός γνωστού του, μου είπε να μη μιλάω για πράγματα που δεν ξέρω. Αλλά εγώ θα μπορούσα να απαντήσω (στο γνωστό του) να μην κριτικάρει κείμενα που δεν έχει διαβάσει. Ή που αντί να τα κατανοήσει, τα φέρνει στα μέτρα του, για να απαντήσει σε κάτι άλλο που είχε κατά νου -κι ίσως αυτός να ήταν τελικά εξαρχής ο ανομολόγητος στόχος του.

Πρώτο κρατούμενο: εκτός από τη μοναξιά, υπάρχει κι ο ιμπεριαλισμός. Κι εκτός από τα μνημόνια, υπάρχει και το Gay Pride. Τι κατανόησε από αυτά ο Δέλτα Ρο, πριν πάρει από το συνταξιδιώτη του το όπλο της κριτικής κι αρχίσει να πυροβολά την κριτική μας ικανότητα; Μηδέν στα δύο...

Καταρχάς, το δεύτερο ήταν τίτλος στην ανάρτηση κι είχε εξώφυλλο τη φατσούλα του Τσακαλώτου, που επιχείρησε να πει κάτι αντίστοιχο στη Βουλή. Πρέπει να έχεις τουλάχιστον κακή προαίρεση, για να αποτύχεις να κάνεις τη σύνδεση και να πεις ότι αναφέρεται στους παρελαύνοντες, χαϊδεύοντας αυτιά νοικοκυραίων, ομοφοβικών, μη σου πω και κουκουλοφόρων. Κι όσο για το πρώτο ζευγάρι, η μοναξιά υπάρχει ακριβώς εξαιτίας του ιμπεριαλισμού, της αλλοτρίωσης και του γενικευμένοι ατομικισμού σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα, κι όχι εκτός από αυτόν ή παρά κι ενάντια σε αυτόν, για να συγκρίνουμε πόσα είναι τα θύματα του ενός και πόσα του άλλου.
Χώρια ότι αγνοείται επιδεικτικά το λεγόμενο ροζ ξέπλυμα (pinkeashing) των μαύρων πολιτικών -και με "η" και με "οι"- (μα αφού με ωμέγα γράφεται), που ψάχνουν προοδευτικά άλλοθι, για να καλλωπίσουν το προφίλ τους.

Δεύτερο κρατούμενο: μια πολύ εύστοχη σημείωση του Σπασμένου Παράθυρου από το δικό του αντίστοιχο κείμενο: να ξεκαθαρίσουμε ότι το Athens Pride είναι δημιούργημα μιας Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας και των χορηγών της. Την ξεφτίλα που πέτυχε δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να την επωμίζονται οι ομοφυλόφιλοι, αλλά αποκλειστικά οι δημιουργοί του.

Το ότι δεν ταυτίζονται όλοι οι ομοφυλόφιλοι και λοιπές κατηγορίες, με το Gay Pride, μπορεί να το καταλάβει κανείς κι από τη δήλωση του Σιμιρδάνη, που λέει σωστά πως δεν τίθεται κανένα θέμα ντροπής ή περηφάνιας, κοινότητας ή διάκρισης, με βάση το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του. Τι εξυπηρετεί λοιπόν να ταυτίζουμε κάθε κριτική στο Gay Pride με ομοφοβικές στάσεις, κτλ;

Η κριτική στις αντιφάσεις του GP, το σφιχτό εναγκαλισμό του από "ευγενείς χορηγούς" και το ροζ ξέπλυμα, δεν είναι πολεμική στους γκέι γενικά, ούτε καν προς αυτούς που συμμετείχαν, με το ίδιο σκεπτικό που η κριτική στις πλατείες και τα διάφορα συστημικά, τηλεοπτικά χαρακτηριστικά τους δεν κριτίκαρε τον κόσμο που άφησε τον καναπέ του και κατέβηκε στο δρόμο, αλλά τη λογική που τεχνηέντως καλλιεργούνταν.

Ναι αλλά αντί να περιμένουμε τη δευτέρα παρουσία ενός αμιγώς κομμουνιστκού gay pride, δε θα έπρεπε να κάνουμε παρέμβαση σε αυτόν τον κόσμο, να τον επηρεάσουμε, να αξιοποιήσουμε κάποιες αντιφάσεις, κοκ; Να παρέμβουμε στον κόσμο πιθανότατα ναι, στο GP πιθανότατα όχι -όπως δεν το κάναμε ούτε στις πλατείες.

Αλλά ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: αν υποθέσουμε ότι κάνουμε το πρώτο (παρέμβαση, κτλ) πώς ακριβώς γίνεται εφόσον αποκλείουμε την κριτική κάποιων κακώς κειμένων -για να μη χαϊδέψουμε ομοφοβικά αυτιά; Κι γιατί απαγορεύεται να τεθείς ως προβληματισμός πχ το ροζ ξέπλυμα σε όσους συμμετέχουν, για να κάνουν κάτι σχετικά; Ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τι προτείνει σχετικά με αυτό ο DR.

Τρίτο κρατούμενο: Η βασική κριτική του ΔΡ δεν είναι τελικά απέναντι σε αυτά που διάβασε. Αυτή ήτα απλώς η αφορμή να πει κάποια πράγματα που ήθελε από πριν απέναντι σε υπαρκτές λογικές και συμπεριφορές που έχει συναντήσει και σε συντρόφους, που εκθέτουν το κόμμα χωρίς φυσικά να το εκπροσωπούν, απέναντι σε εμένα που τους χαϊδεύει τα αυτιά -όπως λέει- και το κόμμα που δεν έχει κάνει μια πιο σύγχρονη, ολοκληρωμένη επεξεργασία, προχωρημένη κι επικαιροποιημένη, με βάση τα νέα επιστημονικά δεδομένα.

Σε αυτό το τελευταίο δε θα διαφωνήσω. Το κόμμα πρέπει να επεξεργαστεί μια ολοκληρωμένη πρόταση, όχι απαραίτητα για να αλλάξει θέσεις, αλλά για να τις τεκμηριώσει, να έχει ολοκληρωμένη θέση κι ανάλυση για το ζήτημα των έμφυλων σχέσεων, της οικογένειας, της ταυτότητας, κτλ.

Συνεπώς, σε αντίθεση με την αυστηρή συμβουλή του ΔΡ "καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς" για πράγματα που δεν ξέρεις, προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση -παρά τη σχετική μας άγνοια- με σοβαρούς όρους, μακριά από εύκολα στερεότυπα και έτοιμα συμπεράσματα του στιλ "πίσω από τον ήλιο", κτλ.

Και νομίζω πως στα σχόλια του κειμένου του, στην Κατιούσα, μπορείτε να δείτε μερικές πολύ σοβαρές τοποθετήσεις και προβληματισμούς σφων αναγνωστών.

Σάββατο 10 Ιουνίου 2017

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του

Σύντομες σημειώσεις εν είδει ημερολογίου, για τη χτεσινή έκτακτη κινητοποίηση έξω από τη Βουλή.

Μπαίνοντας στο Σύνταγμα κατά τις 3.30, αναρωτιόσουν γιατί είναι άδεια η πλατεία, πού πήγαν όλοι κι αν είχες καταλάβει λάθος ώρα και μέρα. Μέχρι που άκουγες μια ντουντούκα στον αέρα κι έφτανες στη Σοφίας, ακολουθώντας την.

Αρκετές εκατοντάδες κόσμου, σωματεία, συνταξιούχοι, λαϊκές επιτροπές, κλείσαμε το ένα ρεύμα της λεωφόρου και την είσοδο της Βουλής. Δεδομένης της ζέστης, του εργάσιμου της ώρας για αρκετούς κλάδους, και βασικά του έκτακτου χαρακτήρα της κινητοποίησης, κρίνεται πετυχημένη. Και ως μια πρόβα πως κάποτε θα την κάνουμε την επανάσταση σύντροφε, και θα 'ναι ντάλα μεσημέρι.

Οι σημαίες του ΠΑΜΕ και τα φύλλα του Ρίζου χρησίμευσαν ως αυτοσχέδια παρασόλια. Ευέλικτη αξιοποίηση όλων των μέσων και των μορφών. Κι όργανο παντός καιρού.

Πολλοί οδηγοί που περνούσαν μπροστά μας κορνάριζαν, όχι από αγανάκτηση για το μποτιλιάρισμα και την ταλαιπωρία, αλλά ρυθμικά, σε ένδειξη συμπαράστασης, καταρρίπτοντας το δημοφιλές κλισέ των αγανακτισμένων οδηγών, που έχουν μπουχτίσει από τις πορείες στο κέντρο της πόλης.

Ούτε οι τουρίστες πρέπει να έμειναν παραπονεμένοι. Είδαν ζωντανά την πολιτική έκφραση της ελληνικής ιδιαιτερότητας και τη φρουρά να περνάει μέσα από τους διαδηλωτές, γιατί πάνω από όλα για ένα εθιμοτυπικό ζούμε.

Οι διαδηλωτές δεν έστεκαν σαν χάνοι μπροστά στον αιφνιδιασμό της κυβέρνησης. Δεν είχαν τη στάση του ροφού, τον ωχαδερφισμό του σπάρου και των καναπεδίστας, δεν έμειναν στη μουρμούρα αλλά πέρασαν στα λόγια, δεν κοκκίνισαν από το κακό τους σαν μπαρμπούνια, που κρατάν την ανάσα τους μπας και βρουν το δίκιο τους (σαν τον Πέπε από το Αστερίξ στην Ισπανία). Είναι κόκκινοι από άποψη και δε ξεθυμαίνουν στην πρώτη ευκαιρία, με μια εκτόνωση. Δε ζουν ξεκομμένοι σε γυάλα και δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

Η πιο ζωντανή ομιλία ήταν του Πουλικόγιαννη: ψηφίστε όσα μέτρα θέλετε. Όσο υπάρχουν εργάτες, που δεν τα διπλώνουν, όσο υπάρχει ΠΑΜΕ, θα υπάρχει ελπίδα πως θα τα πάρουμε όλα πίσω, γιατί μη γελιέστε αυτό είναι που ετοιμάζουμε, όχι μια απλή αντίσταση.

Κι ήταν περίεργο και κάπως συγκινητικό, θα έλεγα, να τον ακούς να λέει σχεδόν αυτοκριτικά, πως το Σωματείο Μετάλλου προσπαθεί και πετυχαίνει συλλογικές συμβάσεις αλλά δεν τα κατάφερε παντού. Μακάρι να είχαμε όλοι τόσες νίκες, τέτοια συνειδητοποίηση και συσπείρωση, όπως σε αυτούς τους χώρους.

Αλλά τα καλύτερα θα έρχονταν στη συνέχεια, με τον Πέρρο.
Τα εργατικά δικαιώματα δεν είναι τροφή για τα ψάρια τους.
Εμείς ξέρουμε πως για να φας ψάρι, πρέπει να βρέξεις κώλο. Κι αυτό είναι που κάνουμε κάθε μέρα, στην πράξη, στον αγώνα.
Τους επιστρέφουμε πίσω το δόλωμα, τους επιστρέφουμε τα ψάρια τους.

Κι αυτό ήταν το σύνθημα για να πετάξουν οι σφοι, συνεννοημένοι από πριν, δυο τελάρα ψάρια πάνω στους ματάδες -ή ό,τι άλλο ήταν αυτοί- που σπαρταρούσαν σαν ψάρια έξω από το νερό, από την έκπληξη, προσπαθώντας να κρατήσουν ισορροπία.

Τα σοσιαλμιντιακά παπαγαλάκια λυπήθηκαν για τον κόσμο που πεινάει και την κινηματική σπατάλη φαγώσιμων, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν αλλιώς. Πάντα επίκαιροι, πάντα στην ουσία.
Το αριστεροχώρι έλαμψε δια της απουσίας του. Αλλά είναι αυτό που λες πως και να ήταν εκεί, δε θα καταλάβαινε κανείς την παρουσία του, έτσι αναιμική -σαν καπιταλιστική ανάπτυξη- που είναι. Α, έφυγες, δε σε κατάλαβα...

Τα κανάλια έπαιξαν μόνο τη συμβολική κίνηση με τα ψάρια, παίζοντας με όρους θεάματος. Ναι αλλά χρειάζεται καμιά φορά να αξιοποιούμε τους δικούς τους όρους για το δικό μας σκοπό.

Επόμενος -προγραμματισμένος, γιατί και το χτεσινό εκτάκτως προέκυψε- σταθμός το διήμερο στη Θεσσαλονίκη, το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου, για το οποίο έχουν ήδη αρχίσει να κλείνουν οι πρώτες συμμετοχές.


Για τη σημερινή παρέλαση η κε του μπλοκ έχει γράψει εδώ: εκτός από τα μνημόνια, υπάρχει και το Gay-Pride.
Για τις Βρετανικές εκλογές που μεσολάβησαν, διαβάστε αυτό.
Μπορείτε επίσης να δείτε εδώ ένα κλασικό δείγμα για το πώς όλο το αριστεροχώρι έπαθε ΣΕΚ και πανηγυρίζει για την ελπίδα που έρχεται και το αποτέλεσμα του Κόρμπιν... Το πάθημα δε γίνεται ποτέ μάθημα. Αυταπάτες χωρίς αυταπάτες...

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Δελτίο Κομινφόρμ

Την περασμένη βδομάδα μαζεύτηκαν πολλά μικρά κι ενδιαφέροντα, που τα σημειώνω εν είδει ανασκόπησης, για να μη χαθούν, και που όλα μαζί θα μπορούσαν να φττιάξουν μια στήλη σαν τα σαββατιάτικα του θοδωρή στο ιστολόγιό του –έλα όμως που δεν είναι σάββατο (γύρω-γύρω παντού και στη μέση δευτέρα). Κι έτσι το περιορίζω σε ένα σύντομο δελτίο της κομμουνιστικής υπηρεσίας πληροφοριών (κομινφόρμ).

Τις προάλλες στον ενικό, ο γίγαντας γκλέτσος, που δεν είχε ότο-κιου και τα διάβαζε από μέσα, πρόλαβε να εξοικονομήσει καμιά 40αριά δις ευρώ με τα super foods –γιατί άμα είσαι γίγαντας, κατεβάζεις πάντα ιδέες, που κανείς άλλος δεν έχει. Και αν τον άφηναν, θα είχε βρει τρόπο να αποπληρωθεί όλο το χρέος, αλλά τον έκοψε πάνω στο καλύτερο ο χατζηνικολάου. Για να δεις τι χάνουμε χωρίς τόλια (γκλέτσο) και τελεία στη βουλή. Ευτυχώς όμως έχουμε το θεοδωράκη με την καινοτόμο πρόταση για το πανεπιστήμιο λαδιού.

Ο σταύρος εν τω μεταξύ, ως εκπρόσωπος των δανειστών (μνημονιακό σούργελο που θα ‘λεγε κι ο ψαριανός) έβαζε τις προάλλες στη βουλή ως τελική προθεσμία για την επίτευξη συμφωνίας την χτεσινή 14η ιουνίου, που έκλεινε η γερμανική βουλή κι είναι η επέτειος του τιρινινί. Its the final countdown (αντίστροφη μέτρηση).
Μα κάτι άλλαξε από χτες. Ο μανωλιός τα ρούχα του. Πλευρό το μνημόνιο (τώρα πλασάρεται ως αριστερό). Ο άλλος εκμεταλλεύεται τον ένα (όχι όπως πριν).
Κάποτε είχαν ρωτήσει το χαρίλαο για το πασοκ της αλλαγής κι είχε απαντήσει με το θυμόσοφο: «αλλαγές βλέπω, αλλαγή δε βλέπω». Σήμερα ούτε καν αυτό δεν μπορεί να πει κανείς, για να έχει από κάπου να πιαστεί και να αυταπατηθεί.

Κι αν έχει κανείς ενστάσεις στα περί αριστερού μνημονίου, μπορεί να ανατρέξει στις δηλώσεις του μητρόπουλου, που σφάζει με το βαμβάκι την κυβέρνησή του. Στον πασόκοι οι πασοκιές δεν περνάνε, γιατί τις αναγνωρίζει καλύτερα από τον καθένα –αυτός τις δίδαξε. Κι εφόσον το νοιάζει πρωτίστως η πάρτη του και η πολιτική του καριέρα, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να πει αλήθεις που καίνε το κόμμα του, ως τιμωρία (στην κόλαση) που δεν τον αξιοποιεί σε υπουργικό πόστο.

Σόλο καριέρα ακολουθεί κι η ζωή κωνσταντοπούλου, που τόνισε το προοδευτικό της προφίλ με την παρουσία της στο Athens pride. Αντίστοιχη διέξοδο-αντιπερισπασμό μπορεί να αναζητήσει στα κοντά η κυβέρνηση με το σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους, για το οποίο το τουίτερ ακονίζει από τώρα τα μαχαίρια του, περιμένοντας στη γωνία το κουκουέ.
Έχω την εντύπωση πάντως πως το να προσπαθεί κανείς να βρει σε αυτό το πανηγύρι κάτι θετικό για να πιαστεί, μοιάζει κάπως με τη ματαιοπονία να παρέμβει στο αυθόρμητο των πλατειών, για να το εξυψώσει σε συνειδητό.

Το περασμένο τριήμερο έγινε και το φεστιβάλ των αναιρέσεων, που χτες είχε συζήτηση με θέμα «βάρκιζα τέλος» και ομιλητή (μεταξύ άλλων) τον πετρόπουλο του εργαγώνα. Η κε του μπλοκ δε βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος για ανταπόκριση αλλά της έκλεψε το νου και την καρδιά μία από τις αφίσες, που διαφήμιζε βασικά τη συναυλία ενός συγκροτήματος (last internationale) παρά οτιδήποτε άλλο. Βλέπεις το όνομα, ψήνεσαι να πας να τους ακούσεις και όταν ψάχνεις να δεις σε ποιο μαγαζί παίζουν, πέφτεις πάνω στις αναιρέσεις. Κι επειδή σημασία έχουν κι οι λεπτομέρειες, προσέξτε από κάτω την ώρα προσέλευσης: 22.00.! Μη τυχόν και προλάβει κανείς τίποτα άλλο από το υπόλοιπο φεστιβάλ, το τέλος κάποιας συζήτησης πχ το τέλος της «βάρκιζας τέλος».



Κι ενώ η φώφη εκλέχτηκε πρόεδρος του πασόκ...
Κι ενώ ο σεβ καταργεί σε ανακοίνωσή του την ταξική πάλη (ερχόμενος τελευταίος και καταϊδρωμένος μετά από τον υπουργό εργασίας του πρεσβύτερου καραμανλή και το μεγάλο βαρουφάκη, που απλώς την αναστέλλει σε περιόδους κρίσης)...
...η ελληνική κυβέρνηση αποχωρεί από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων και το αίμα παγώνει από πλήξη και αγωνία με το θρίλερ της παρασκευής –και δεν είναι καν παρασκευή (και γύρω-γύρω σάββατο).
Σε κάθε περίπτωση, το βασικό που προσάπτουμε στην κυβέρνηση, δεν είναι πως δε διαπραγματεύεται (για τους δικούς της λόγους, έστω) αλλά ότι καλλιεργεί αυταπάτες για (φιλολαϊκή) λύση μες στο λάκκο των εταίρων –δηλ των λεόντων- και παρηγορεί το λαό πως δεν υπάρχει κανείς λάκκος, γιατί αν μας τον σκάψουν, θα πέσουν οι άλλοι μέσα.


Και το δούλεμα συνεχίζεται...