Οκέι γιες, οκέι γιες - Εκλογική τριλογία

Αγάπη και ψήφος πάνε μαζί
Ας μπορούσες τουλάχιστον να με ψηφίσεις
Αφού δεν μπορείς να με αγαπήσεις...

Αν το εκλογικό πατατάκι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα ήταν παράνομο. Αν ο Καποδίστριας δεν έκανε τις πατάτες (να μοιάζουν) παράνομες, δε θα άλλαζαν ποτέ τον διατροφικό μας κόσμο -θα ψηφίζαμε ακόμα ψωμί κι ελιά. Αν ο Αρκάς είχε λιγότερη έμπνευση κι από τον Παπανίκο, θα έκανε θπαρταριθτά θκίτθα με πατάτεθ. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήθελε να γίνει αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ, θα ήταν Σοβιετική. Κι αν οι Ενωμένες Πολιτείες του Εξωκοινοβουλίου δεν ήταν ουτοπικές-απραγματοποίητες, θα ήταν αντιδραστικές.

Ακολουθούν σημειώσεις από διάφορα εκλογικά μέτωπα των ημερών.

-Το ΤΕΕ είναι ένας κόσμος μαγικός. Όπου μπορείς να δεις Έλληνες Κροίσους με επτά γράμματα, να προσγειώνονται στο ελικοδρόμιο για να ψηφίσουν. Όπου μηχανικοί των χιλίων ευρώ πείθονται να ψηφίσουν ό,τι κι η κρίση, για να περάσουμε ενωμένοι την Κροίσοι -εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια. Όπου η ΝΔ μυρίζεται χρήμα, κάνει πρωτοφανή κινητοποίηση για τα κουκιά και στήνει φαραωνικές κατασκευές αντί για απλά εκλογικά περίπτερα. Όπου ο επικεφαλής παράταξης σύγκρινε (αριθμητικά) μερικές δεκάδες ψήφια που πήρε με τους αντάρτες του Φιντέλ που ανέβηκαν στο Γκράνμα. Το πλοίο των ονείρων του τον πάει σε ρωσικούς κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε.

Κι όπου η άνοδος, το διψήφιο και η τρίτη θέση των δικών μας είναι κάτι μικρό αλλά σπουδαίο, σε έναν χώρο που προσφέρεται ως περίπτωση μελέτης. Για το πώς η κυρίαρχη τάξη αποσπά τη συναίνεση των υποτελών (αλλά) και πώς χτίζει συμμαχίες με στρώματα που νιώθουν προνομιούχα και νομίζουν πως τα ξέχασε η κρίση -γιατί την ξέχασαν αυτά, με την κοντή τους μνήμη.

-Ηθοποιός σημαίνει φως -όχι αστραφτερές ανακοινώσεις, σαν του Μπιμπίλα. Μα και πολύ σκοτάδι. Μαύρη εργασία, κατάμαυρες προοπτικές, μαυρίλα στις συνθήκες εργασίας, στις συμβάσεις (τις ποιες;). Πολύς αγώνας για να νικήσει το φως τη μαύρη τρύπα του ΥΠΠΟ και της εργοδοσίας, και να φτάσει στην επιφάνεια.

ΣΕΗ σημαίνει πρώτη δύναμη -μια χαραμάδα φωτός μες στα σκοτάδια. Αλλά και καθ’ έξιν αντικομμουνισμός από διάφορους «εναλλακτικούς» (Συριζο-«ανεξάρτητους»), για να την αποκλείσουν. Βάζοντας μάλιστα μπροστά αναρχικό πασπάλισμα, με τον γιο του Σκυφτούλη, που έχει οικογενειακή παράδοση στο (ύποπτο) παραγοντιλίκι και το αρχηγιλίκι.

Η αυτονόητη πρόταση της ΔΕΗ για αναλογικό προεδρείο δεν πέρασε εξ ολοκλήρου, αλλά το ΣΕΗ έχει άλλη διοίκηση και νέο πρόεδρο (τον Καραγιώργη, που έμοιασε στον πατέρα του και όχι μόνο εμφανισιακά). Τα δύσκολα είναι μπροστά της, τα λόγια περισσεύουν.

-Τι μπορούν να σηματοδοτήσουν οι οιτητικές εκλογές, μια ανάσα από το καλοκαίρι και τις ευρωεκλογές -και ανήμερα της επετείου του καπετάνιου Γιώτη; Πολλά. Πχ αν θα επιστρέψουμε στο δαπιτοκρατούμενο παρελθόν, πηγαίνοντας προς το σκοτεινό μέλλον των ιδιωτικών, κερδοσκοπικών πανεπιστημίων ή αν θα μείνει ζωντανή η φλόγα του αγώνα που έκανε καυτό τον φετινό χειμώνα.

Η ΔΑΠ θα σκυλιάσει για να ανακτήσει τα πρωτεία. Τα τελευταία χρόνια η στάση της ερμηνεύτηκε ως πιθανή, σταδιακή απόσυρση, πρελούδιο μιας επιχείρησης να καταργηθούν συνολικά οι παρατάξεις. ΑΛλά οι παρακρατικοί μηχανισμοί της δεν πρόκειται να παραδώσουν τόσο εύκολα πνεύμα και τα προνόμιά τους, χωρίς να διασφαλίσει αντίστοιχο αντάλλαγμα.

Πέρσι, μετά τα Τέμπη, η ΔΑΠ δεν τόλμησε να κατέβει σε μια σειρά σχολές -πχ στο ΑΠΘ- ή δε βρήκε αρκετά θαρραλέους υποψήφιους να λουστούν το κράξιμο και την κατακραυγή. Φέτος, μετά από τη στάση της στις καταλήψεις, όπου απλώς πόνταρε στο ένστικτο του «φιλήσυχου νοικοκυραίου» και δεν τολμούσε να κατέβει καν σε πολλές συνελεύσεις, πρέπει (θα έπρεπε) να γενικευτεί το φαινόμενο. Να μην μπορεί να σταθεί πουθενά. Η ήττα της, η πτώση της, η συντριβή της, είναι το μόνο μήνυμα που πρέπει να βγει (και) από την κάλπη.

Η ΠΑΣΠ προσπαθεί να νεκραναστηθεί σαν το θυγατρικό κόμμα-επιχείρηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια παραμένει ένα κακό ανέκδοτο κι έχασε ό,τι νεολαία του είχε απομείνει με τη Νέα Αριστερά. Αλλά το πιο γκροτέσκο σκηνικό στήνεται για άλλη μια χρονιά στην/α πάλαι ποτέ ΕΑΑΚ, που έχουν εικόνα διάλυσης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει με ανακοίνωσή της το ναριτογενές Attack, αλλά το ΣΕΚ είναι αληταριό που όλο δραπετεύει από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και στηρίζει τα ΕΑΑΚ. Των οποίων η ελπιδοφόρα θρυμματισμένη ενότητα κράτησε για ένα φεγγάρι (και κάτι ψιλά), υπό την απειλή δημόσιων καταγγελιών για περιπτώσεις κακοποίησης που θα προκαλούσαν εσωτερικό -και γενικό- θέμα. Ενώ η ακύρωση της ενιαίας καθόδου επικοινωνήθηκε (και) με διαρροές σχετικών σημειωμάτων από οργανώσεις, που ανακάλυψαν εκ νέου την Αμερική και ότι η ΑΡΑΣ έχει τον τραμπουκισμό δεύτερη φύση της.

Η αλήθεια είναι ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολη πλέον η (τηλε)θέαση των εξελίξεων, ακόμα και για τους πιο φανατικούς οπαδούς του σίριαλ, που βλέπουν όλο καινούρια πρόσωπα και ονόματα, προσπαθούν να τα αφομοιώσουν, ψάχνουν να βρουν τι απέγιναν ο Ριτζ και η Μπρουκ και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι βλέπουν τα «Ατίθασα Νιάτα». Και νοσταλγούν τις εποχές που όλα ήταν διασπασμένα αλλά απλά και όλα αυτά είχαν ένα πολιτικό άλλοθι. Ενιαία ανώτατη ή τριτοβάθμια, επιχειρηματικό πανεπιστήμιο ή ΙΜΚ (ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους) -και γιατί όχι και τα δύο. Και αν όλα αυτά σε κάποιους μοιάζουν ανούσια, τόσα χρόνια μετά, ήταν πάντως μια κάποια πολιτική συζήτηση -καμία σχέση με τους τελευταίους κύκλους που απλά δε βλέπονται.

Η Πανσπουδαστική θα έχει δεδομένα πολλές πρωτιές, αλλά η καλή που μετράει είναι στο γενικό σύνολο. Όχι για να πανηγυρίσουμε αυτάρεσκα μεταξύ μας και να φτιάξουμε κλίμα για τις ευρωεκλογές. Αλλά γιατί ένα μεγάλο κίνημα, σαν αυτό του χειμώνα, δεν «έχει δικαίωμα» στην παραίτηση. Πρέπει να νικάει κάθε μάχη, ακόμα και τις συμβολικές.

Μια παλιά κινέζικη παροιμία Το Λαϊκό Στρώμα λέει ότι σχεδόν πάντα μετά από ένα μεγάλο κίνημα, οι «αριστερές παρατάξεις» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πέφτουν, σαν από κόπωση, απογοήτευση κτλ. Αν -ο μη γένοιτο- συμβεί αυτό -και όπου συμβεί-, δε θα είναι πάντως από κάποια κατάρα, σαν την ακολουθία με τους τίτλους του ΠΑΟΚ. Αλλού θα ψάξουμε τις αιτίες -και δεν είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια βασική, για αυτές ειδικά τις ηλικίες.

Επιμύθιο

Οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Οι κεφίγιες δεν αλλάζουν τον κόσμο, τα καρπούζια δεν αλλάζουν τον κόσμο, ούτε οι συμβολισμοί. Αλλά είναι περίπου παράνομοι και λόγοι αποκλεισμού από μια σειρά θεσμούς. Αν θες να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει να κάνεις-ουμε πάρα πολλά πράγματα. Αλλά μην υποτιμάς αυτά που (μπορούμε να) κάνουμε τώρα.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, εμείς οι οπαδοί της φιλοσοφίας της πράξης -όπως έγραφε κωδικοποιημένα ο πολιτικός κρατούμενος Γκράμσι, για να νικήσει τη λογοκρισία της φυλακής- είναι για να μπορεί να εκφραστεί ορμητικά και ελεύθερα, πχ η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη και στους λαούς όλου του κόσμου. Να μη νιώθει υποχρεωμένη να κρυφτεί από τη σύγχρονη λογοκρισία, πίσω από συμβολισμούς -όπως κάποτε ο Γκράμσι.

Υγ: Το κλίμα για τις ευρωεκλογές είναι αν μη τι άλλο υποτονικό, σαν ομιλία του Κασσελάκη χωρίς ότο-κιου. Αλλά αυτά ίσως τα δούμε ξεχωριστά, για να κλείσει εδώ η τριλογία.

Να μην ξεχάσω

Το σημερινό κείμενο αναδεικνύει μερικές ψηφίδες της επικαιρότητας, από αυτές που επισημαίνουν συνήθως τα σχόλια του 4.14, για να μη σκεπαστούν από τη συνεχή ροή των εξελίξεων.

Εκλογές ΣΕΗ: μετά από μια μικρή, ποταμίσια, απολιτίκ παρένθεση…

(Όπα, στάσου. Δεν είναι λίγο αντιφατικό να λες και τα δύο;

Και ναι και όχι. Γιατί τελικά καταλήγουν να ταυτίζονται, για να ισχυριστούν ψευδώς κάτι που δεν είναι: απολίτικοι και ακομμάτιστοι, εφόσον εκφράζουν πολιτικά την πιο μαύρη, αχαλίνωτη αντίδραση. Συνεχίζουμε).

Μετά από μια σύντομη, ποταμίσια, απολίτικη παρένθεση, το σωματείο των ηθοποιών απέκτησε ξανά κόκκινη, ταξική διοίκηση. Κι αν δεν είχαμε διαφορετική λογική, πολιτικό πολιτισμό, ηθοποιός σημαίνει φως και τα σχετικά, θα το ρίχναμε στην καζούρα και στα λογοπαίγνια, η ΔΕΗ σας άλλαξε τα φώτα, κτλ. Γιατί με αθλητικούς όρους ήταν κάτι σαν νίκη άνευ αγώνα, με τον αντίπαλο να μένει εκτός για να απαξιώσει τη διαδικασία και να βλέπει το σχέδιό του να αποτυγχάνει. Με πολιτικούς όρους όμως η νίκη για εμάς απέχει πολύ από μια εκλογική επικράτηση, αν υπολογίσεις το γενικό συσχετισμό και τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου.

Σε κάθε περίπτωση η ΔΕΗ, που παρέμενε σταθερά πρώτη δύναμη όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είχε χάσει την αυτοδυναμία, κέρδισε 12 από τις 17 έδρες του προεδρείου. Μία έδρα βγάζει –για πρώτη φορά νομίζω- η παράταξη της Ανταρσυα, ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις πήγαν στην παράταξη των Συριζαίων που δεν ακολούθησαν τη γραμμή της αποχής. Οι Συριζαίοι εξωτερικού κι οι ενωμένοι σελέμπριτιζ απείχαν (σύμφωνα με τον απερχόμενο πρόεδρο) «ως μια ύστατη διαμαρτυρία για τη διαλυτική τακτική της ΔΕΗ, που εμπόδιζε κάθε διαδικασία του σωματείου, οδηγώντας τα μέλη του στην απογοήτευση», κτλ. Γιατί ως γνωστόν, όταν έχεις την πλειοψηφία στο προεδρείο, λυμένα χέρια, αλλά δεν βγάζεις ούτε μία συνέλευση, έτσι για το θεαθήναι, κατά βάθος φταίνε πάντα οι κουκουέδες. Που στην πραγματικότητα σημαίνει πως όλο αυτό το διάστημα ήταν ανύπαρκτοι και ήξεραν, χωρίς εκλογικές αυταπάτες, πως δε θα έβρισκαν ούτε την ψήφο τους. Για αυτό άλλωστε, το ρεπορτάζ του Λεφτ και της Αυγής βλέπει ως νικητή των εκλογών την αποχή…

Παρά τη μειωμένη συμμετοχή πάντως, το σχέδιο απαξίωσης δεν πέτυχε. Και τα δύσκολα για τους ηθοποιούς είναι μπροστά τους. Η κυριότερη ομοιότητα με το παρελθόν είναι τα ζητήματα αιχμής (ανεργία, συλλογικές συμβάσεις, μαύρη εργασία). Η βασική διαφορά όμως είναι η ζωντανή λειτουργία ενός σωματείου, που δεν είχε συλλογικές διαδικασίες την τελευταία διετία, κι η αγωνιστική κατεύθυνση που θα πάρουν οι πρωτοβουλίες του.

Συνέδριο ΝΔ

Την ίδια ώρα που ο Άδωνης καλούσε με περισσή μετριοφροσύνη τους νεολαίους να τον έχουν ως παράδειγμα αυτοδημιούργητου προς μίμηση, η πολιτική αντιπαράθεση ήταν στα καλύτερά της. Το είχε πει και ο Αλέξης στη βουλή άλλωστε, μετά από την ανάδειξη του Μητσοτάκη. Η αντιπαράθεση γίνεται καθαρά πολιτική, με βάση τις προγραμματικές τους διαφορές.

Η βασική αντίθεση λοιπόν, δεν είναι μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ούτε ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα τη μνημονιακή συμφωνία, ούτε καν ποιος έφερε το πιο ήπιο μνημόνιο κι έφερε βαζελίνη, για να αμβλύνει τις συνέπειες. Το βασικό, όπως είπε ο Μητσοτάκης στο λόγο του, είναι ποιος έχει καλύτερη εικόνα (image) και ποιος κάνει γκελ στο γυναικείο κοινό. Εκεί είναι που πρέπει να χτυπήσουν το συμπαθή Αλέξη. Η εκδίκηση της πολιτικής…

Ο αποστάτης Κατρούγκαλος

Ως τίτλος παραπέμπει ίσως στον αποστάτη Κάουτσι, που το στόλιζε κι ο Βλαδίμηρος με διάφορους πολιτικούς χαρακτηρισμούς. Κι η αλήθεια είναι πως από τότε είχε μάλλον να εμφανιστεί ένας τόσο θρασύς σοσιαλδημοκράτης να προσφέρει ανερυθρίαστα τις καλές υπηρεσίες του στο κεφάλαιο, και την ίδια στιγμή να αυτοπροσιδορίζεται ως σύντροφος, κομμουνιστής, επαναστάτης. Ο Κατρούγκαλος μάλιστα το πήγε ένα βήμα παραπέρα κι έτσι εκτός από κομμουνιστής, δήλωσε κι αποστάτης της τάξης του. Δηλαδή κάτι σαν τον Ένγκελς, που είχε το εργοστάσιο του πατέρα του και ενίσχυε οικονομικά τον Μαρξ, όσο αυτός συνέγραφε το Κεφάλαιο. Υπό αυτό το πρίσμα, το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου και η αντιασφαλιστική ανατροπή που ετοιμάζει, αποκτά νέα διάσταση και εξυψώνεται δίπλα στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το Αντιντίρινγκ κι άλλα μεγάλα κλασικά έργα. Πρέπει να ξαναδιαβάσουμε όμως την καταγωγή της οπορτουνιστικής γλίτσας, για να δούμε πού χάθηκε η τσίπα της ΔΦΑ και των αριστερών υπουργών της.

Σαρκοφαγία –ανοιχτό κάλεσμα

‘Η αλλιώς κρεατοφαγία άθεων. Σε προσωπικό επίπεδο, η κε του μπλοκ αυτά τα έχει λυμένα. Πιο μικρός, που ήμουνα λίγο πιο φανατικός, θα σου έλεγα μάλιστα ότι μεγάλες βδομάδες υπάρχουν μόνο σε μικρά μυαλά. Σήμερα θα το απέφευγα (αυτή τη διατύπωση τουλάχιστον), αλλά πρακτικά το σπίτι έχει γαλουχηθεί με κατοχικό σύνδρομο και με τις περιπέτειες του Αστερίξ, οπότε δεν μπορεί να λείπει το κρέας από το τραπέζι.

Η δημόσια εκδήλωση πάλι είναι κάτι διαφορετικό. Όχι πως πρέπει να ντραπείς για αυτό που κάνεις ως μειοψηφία (που ειδικά για τη σαρκοφαγία δεν είναι τόσο μικρή, ίσως ούτε καν μειοψηφία), αλλά το ζήτημα είναι να μην κάνεις κάτι επιδεικτικά, προκαλώντας τον άλλο και τις πεποιθήσεις του. Άλλο ζήτημα να ικανοποιήσεις μια υπαρκτή, πραγματική ανάγκη (επειδή πχ δε βρίσκεις γυράδικο ανοιχτό γιορτάρες μέρες, που ‘ναι όντως σοβαρό θέμα) κι άλλο να κάνεις κάτι για την καφρίλα του πράγματος και για να απολαύσεις τον αποτροπιασμό και την κατακραυγή στο βλέμμα του πιστού.

Δεν είναι λίγο υποκριτικό όμως να κρίνεις τα χρηστά ήθη με όρους πλειοψηφίας; Μήπως δηλ να προσέχουμε και κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού πχ, για να μην προκαλέσουμε τους Μουσουλμάνους, τρώγοντας σε μια ταβέρνα κατά τη διάρκεια της μέρας; Και γιατί να κάνουμε ειδική εξαίρεση για το ορθόδοξο δόγμα και τα δικά του λατρευτικά ήθη και έθιμα;

Κάπως έτσι μπορεί να το σκέφτηκαν και στην Ξάνθη, που έχει πολλούς μουσουλμάνους, κι όπου, σύμφωνα με τις πληροφορίες της κε του μπλοκ, ο Μέτκος που θα φιλοξενήσει το τσιμπούσι είναι μεσήλικας Πομάκος, κοντά στο πίσω μ-λ, και λογικά θα μαζέψει όλες τις φυλές του εξωκοινοβουλίου με αυτό το κάλεσμα (που δεν είναι δα και πολύ μαζικές).

Ηθοποιός σημαίνει φως

Αλλά όταν πρόκεται για τις εκλογές του σωματείου κι έχει έρθει με φόρα να σου τις πάρει ο συνασπισμός, ανακαλύπτεις τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης, μαζί με πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές της προσωπικότητας ενός καλλιτέχνη. Ανδρόγυνα που βρέθηκαν σε διαφορετικά στρατόπεδα, με τη δικιά μας να κάνει για πλάκα στο δικό της χειρονομίες, κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης, που την πήραμε οριακά. Κι ένας δικός μας να λέει –αφού βγήκε το αποτέλεσμα- ότι είχε να νιώσει έτσι από την πρώτη φορά που έκανε έρωτα.

Κι αυτό γιατί ο συνασπιμός είχε έρθει πρόπερσι με αξιώσεις κι ένα σωρό λεφτά, για να πληρώσει τις συνδρομές αρκετών μελών, όπως προβλέπει το καταστατικό, και να τους έχει ψηφοφόρους. Αλλά δεν του βγήκε μέχρι τέλους. Και ενώ το προεκλογικό τους σύνθημα ήταν «αλλάζουμε το σκηνικό», το λιλάκι από εμάς έλεγε: με τόσα χρήματα όχι μόνο σκηνικό... και σκηνοθέτη και ηθοποιούς κι ό,τι θες αλλάζεις...

Αυτήν τη φορά όμως ο ρεφορμισμός ενισχύθηκε με το «ανεξάρτητο καπελάκι» των ενωμένων ηθοποιών, κι όλοι μαζί ενωμένοι έσπασαν την αυτονομία του δικού μας ψηφοδελτίου στο ταξικό σεη, το οποίο κατά σύμπτωση(;) και χάριν σημειολογίας ιδρύθηκε το σωτήριο έτος 1917 μχ, 99 χρόνια μετά από τη γέννηση του μαρξ κι ένα χρόνο πριν από την ίδρυση του κουκουέ (τότε σεκε).

Τι εστί ρεφορμισμός στους ηθοποιούς; Μια σύμπραξη συνασπισμένων και μερικών πασόκων, με την επωνυμία κίνηση ηθοποιών, που είχαν μια αφίσα με τον αιμίλιο βεάκη και μια φράση του που καλούσε τους ηθοποιούς να συγχρονιστούν σαν καλλιτέχνες και ως άνθρωποι με στοχασμό και πνεύμα και να μη μιλάνε με πολιτικούς χρωματισμούς στο σωματείο.

Προσοχή, όχι κομματικούς, ούτε καν πολιτικούς. Λες και είμαστε στο στρατό, όπου απαγορεύεται στους φαντάρους η συζήτηση περί πολιτικής. Κι άντε και το είπε ο βεάκης –αν και είναι ζήτημα η συγκυρία, τα συμφραζόμενα, πώς ακριβώς το εννοούσε και τα λοιπά. Είναι δυνατόν εσύ να το παίρνεις και να το κάνεις σημαία σου; Ναι, είναι. Ειδικά αν σκέφτεσαι συντεχνιακά και ρίχνεις την πολιτική στο πυρ το εξώτερον.

Συμμετοχή έκπληξη στο ψηφοδέλτιό τους: ο –δηλωμένος δεξιός- χάρης ρώμας.

Τι εστί ανεξάρτητο καπέλο; Ένα καινούριο ψηφοδέλτιο με το όνομα «ενωμένοι ηθοποιοί». Με την χαρά της πρώτης φοράς, όπως έλεγε μία αφίσα τους, και γενικώς με αρκετή... χαρά και μπόλικους τηλεαστέρες να τους στηρίζουν. Μπορεί το βασικό τους σύνθημα να ήταν «το εγώ να γίνει εμείς» αλλά υπήρχαν πολλά διάσημα «εγώ» στις τάξεις τους, που προβλήθηκαν σε πρώτο πλάνο, όχι μόνο ως υποψήφιοι, αλλά και ως υποστηρικτές: αθερίδης, ράντου, φιλιππίδης, μπέζος και η γυναίκα του, σύσσωμο σχεδόν το καστ από τα εγκλήματα, σολωμού, η θέμις μπαζάκα.

Γενικώς κάθε τι-βί σταρ που μπορεί να φανταστεί κανείς, ακόμα και σταρλετίτσες τύπου σταρ τσάνελ, σαν τη ζέτα δούκα. Τόσοι τηλεαστέρες ούτε στο safe sex του ρέππα δεν έπαιζαν –που παρεμπιπτόντως ήτανε ανάμεσα στους υποστηρικτές του ψηφοδελτίου –είναι ζήτημα παρόλα αυτά αν ήρθαν οι μισοί από αυτούς τελικά να ψηφίσουν. Κάτι σαν ενωμένοι celebrities όπως είπε ο παύλος κοντογιαννίδης, που δεν ξέρω τι ψήφισε ο άνθρωπος, και αν το είπε ειρωνικά ή όχι, αλλά ήτανε πετυχημένο. Ή αλλιώς, ενωμένοι ηθοποιοί της εργοδοσίας, όπως είπε η γερασιμίδου, που έχει βγει στη σύνταξη, αλλά παραμένει μάχιμη.

Το δικό μας ψηφοδέλτιο ήταν της δημοκρατικής ενότητας ηθοποιών, με τα αρχικά δεη και τον τόνο του αρκτικόλεξου στο ε για να μην μας μπερδεύουν με τη δεή που μας δίνει το ηλεκτρικό φως και όχι τη λάμψη που εκπέμπουν οι ηθοποιοί. Με μια αφίσα που είχε τον μπρεχτ και με λιγοστές προβεβλημένες συμμετοχές στο ψηφοδέλτιο όπως η χρύσα ρώπα που έκανε πρόσφατα την κομμουνίστρια σε ένα σκετσάκι του λαζόπουλου - και μάλλον τον εαυτό της έπαιζε, χωρίς να χρειαστεί να υποκριθεί και πολύ. Και με μερικές προλετ-καλτ παρουσίες, όπως ο θωμάς παλιούρας και το σύμβολο της δεκαετίας με τις βάτες, ισμήνη καλέση. Η οποία παίζει χωρίς ανταγωνισμό, τώρα που μόνασε η βίνα ασίκη. Αλλά υπάρχουν ακόμα η φιλίνη, η φίνου, η αλιμπέρτη, η έφη πίκουλα και η βάσια παναγοπούλου...

... Και η λίλα καφαντάρη! Που μπορεί να έκανε παλιότερα κάποιες άτυχες επιλογές (από καλλιτεχνική άποψη), να είχε την τιμητική της στο τελευταίο φεστιβάλ καλτ κινηματογράφου στο γκαγκάριν, και να μη φτάσει ποτέ το ταλέντο και τις δουλειές της καρέζη για παράδειγμα, αλλά από τότε που ήρθε μαζί μας είναι σοβαρή, αξιοπρεπέστατη και τρέχει παντού –από τους σομαλούς στην ομόνοια μέχρι τα νησιά του αιγαίου για τις περιφερειακές εκλογές. Έπαψε να είναι το λιλάκι και έγινε η πρόεδρος του σωματείου των ηθοποιών.

Μέχρι προχθές τουλάχιστον γιατί αυτή τη φορά όλα τα σφυριά βαρούσαν –ανεξάρτητα κι ακομμάτιστα- ενάντια στο... σφυροδρέπανο και το ψηφοδέλτιο της δεη. Με το σκεπτικό ότι το σωματείο πρέπει να είναι ανεξάρτητο, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις και να μην είναι παράρτημα του παμε. Με την ελιτίστικη λογική ότι οι ηθοποιοί δεν είναι ίσα κι όμοια με τους εργάτες. Κι ότι δεν πρέπει να αποκλείουμε τους καταξιωμένους ηθοποιούς που γίνονται παραγωγοί ή θιασάρχες – κι έχουν εξ αντικειμένου διαφορετικά συμφέροντα από τους υπόλοιπους. Με συντεχνιακή λογική που φαίνεται περισσότερο στα πηγαδάκια και λιγότερο στα φυλλάδια, όπως πχ για τους ναυτεργάτες που απεργούν γιατί τους το επιβάλλει το παμε και δεν ήρθαν ποτέ να μας στηρίξουν, εμείς γιατί να το κάνουμε; Με ρεαλισμό και προσαρμογή στα σύγχρονα δεδομένα για το θέμα των συλλογικών συμβάσεων με εντελώς προσωπική, παρείστικη προσέγγιση σε όσους έρχονταν να ψηφίσουν, η οποία κάποιες φορές θύμιζε κάτι από φοιτητικές εκλογές και την... δαπασπιτικη γλίτσα αναλόγως ποιος ήταν πρώτη δύναμη αλλά συνήθως αμφότεροι. (Κι έτσι,  κοντά στα άλλα, απομυθοποίησα και κάποια είδωλα των παιδικών μου χρόνων όπως τον , συμπαθέστατο κατά τ’ άλλα, χλαπάτσα από της ελλάδος τα παιδιά, που κατέβαινε με τους ανεξάρτητους κι ένιωθα την ίδια απέχθεια, σαν να’ χα μπροστά μου ζωντανό τον χαρακτήρα από το σίριαλ).

Και με πολύ μπερδεμένο κόσμο, που κατέβαινε με το σωματείο στις πορείες του παμε, ή που είχε περάσει (και δεν ακούμπησε) από την κνε – αλλά αυτό δε λέει και τίποτα, ακόμα και εγώ είχα περάσει κάποτε. Άτομα σαν τη ράντου που όταν κατέθετε το ψηφοδέλτιο έλεγε και ξανάλεγε ότι ξέρει την αλέκα, αλλά ήταν απ’ τους πρώτους υποστηρικτές της celebrities united. Και πάνω απ’ όλους το σπύρο μπιμπίλα ο οποίος ήταν στο ψηφοδέλτιο των πασοκοσυνασπισμένων και ταυτόχρονα στη λίστα υποστηρικτών του ανεξάρτητου ψηφοδελτίου, ενώ στις τελευταίες βουλευτικές είχε κάνει δήλωση στήριξης του κόμματος που μπήκε και στο ριζοσπαστη. Μόνο η δακε (ελεύθερη έκφραση) του ξέφυγε.

Γενικώς το «ακομμάτιστο» πουλάει πολύ και σε διάφορες μορφές, από τις πλατείες μέχρι τις εκλογές συλλόγων, δήμων και σωματείων. Δοκιμασμένη συνταγή με σίγουρη επιτυχία. Κι ο χώρος των ηθοποιών είναι δύσκολος, με ιδιαιτερότητες κι απαιτήσεις. Κι αν εξαιρέσεις μια μικρή μειοψηφία φτασμένων ηθοποιών, οι άλλοι έχουν να αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους: ανεργία, κακοπληρωτές, συλλογικές συμβάσεις, μαύρη εργασία κλπ.

Την ζουν τη γλύκα οι... συνάδελφοι κι ίσως μας ξαναδώσουν την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές. Σε αυτές μπορεί να βγήκαμε πρώτοι, αλλά ήδη φάνηκε απ’ τους πανηγυρισμούς των άλλων προς τα που πάει το πράγμα: «ενωτικό» προεδρείο, πλην λακεδαιμονίων.

Όταν δεν μπορούν να μας νικήσουν ένας προς έναν, παίζουν το χαρτί της πολυφωνίας και των πολυφωνικών αναχωμάτων, όπως περίπου γίνεται στις βουλευτικές. Κι αυτή δοκιμασμένη συνταγή είναι.