Αργός θάνατος

Α ρε εθνικάάρααα..

Αθάνατη ελληνική λεβεντιά. Αθάνατο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αθάνατη γάμα εθνική, football league 2 ή όπως διάολο σε λένε τέλος πάντων, τώρα που έχεις γίνει ερασιτεχνική.

Εκεί, εκεί, στην κεντρική αφρική!

Που τι μας φταίει κι η ουγκάντα δηλ, για να την έχουμε ως μέτρο σύγκρισης; Το σύγχρονο ποδόσφαιρο εξάλλου είναι λίγο σαν τη θεωρία της αλληλεξάρτησης. Όλα λίγο-πολύ βουτηγμένα στα ίδια σκατά είναι, έχουν όμως διαφορετικά αποσμητικά και η βρωμιά εκδηλώνεται με άλλο τρόπο σε κάθε χώρα, ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξής της. Στη ρουμανία πχ μπορεί να γίνονται αγοραπωλησίες ποδοσφαιριστών έναντι μερικών κιλών κρέατος ως αντίτιμο. Ενώ στην αγγλία γίνεται το μεγαλύτερο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, καθώς παραπάνω από τις μισές ομάδες λειτουργούν ως πλυντήρια μεγιστάνων και της χαρίζουν τη φήμη του κορυφαίου πρωταθλήματος –χωρίς να είναι απαραίτητα και το καλύτερο. Εικοσιεννιά κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν Barclay ‘s premier league. Αυτοί ξέρουν.

Στο συναρπαστικό ελληνικό πρωτάθλημα τώρα, ο παοκ του αναστασιάδη φιγουράρει με τη βοήθεια της παναγίας στην κορυφή της βαθμολογίας, για να χαίρεται ο ρα και να φορτώνει ο θερσίτης με τα διάφορα αγγελόσκυλα. Αλλά πριν στεγνώσει καλά-καλά το μελάνι στα πρωτοσέλιδα για τον... αγγελικά πλασμένο δικέφαλο, σκάει η είδηση για τον οπαδό του εθνικού που χαροπάλευε κοντά δυο βδομάδες και κατέληξε προχτές το πρωί, για να δείξει πόσο «όμορφος κόσμος ηθικός» είναι αυτός του ποδοσφαίρου. Και να δώσει αφορμή για τα ίδια βαθυστόχαστα σχόλια που εκτοξεύονται σε κάθε τέτοια περίσταση από την έδρα του τηλε-εισαγγελέα.

Οι ανεγκέφαλοι μπλα-μπλα, το εγκεφαλικό ανεύρυσμα μπλα-μπλα, η ανοχή της πολιτείας μπλα-μπλα, η θάτσερ μπλα-μπλα, το μαχαίρι στο κόκαλο μπλα-μπλα, δεν είναι θέμα ιδιωτικών στρατών, γιατί και στη γάμα εθνική όπως βλέπουμε μπλα-μπλα, συνεπώς είναι θέμα παιδείας-μπλα και των ανεγκέφαλων-μπλα. Ο εγκέφαλος βέβαια διαμορφώνεται ανάλογα με τα ερεθίσματα που λαμβάνει, οπότε είναι ζήτημα ποιος ακριβώς εκπαίδευσε αυτούς τους οπαδούς και πού στόχευε, κάνοντας τα μυαλά τους μπάλα-μπάλα για να μη διοχετεύσουν τη σκέψη και την ενέργειά τους σε κάτι πιο δημιουργικό κι επικίνδυνο. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα και υψηλά νοήματα, για να τα πιάσουν οι τηλεοπτικές αναλύσεις.

Ο κώστας κατσούλης έρχεται να προστεθεί στη μακάβρια λίστα με τον οπαδό της αελ,χαράλαμπο μπλιώνα, που του καρφώθηκε στο λαιμό μια φωτοβολίδα (των.. κρητίκαρων του βορρά) στο γήπεδο, το 86’ και το μιχάλη φιλόπουλο, που είχε τραγικό τέλος σε λεβα ραντεβού θανάτου μεταξύ οπαδών στη λαυρίου, το 07’. Τι έχει γίνει έκτοτε και πόσα πράγματα έχουν αλλάξει;

Καταρχάς ο εθνικός, που ‘χε σταθερή παρουσία στη μεγάλη κατηγορία και το καραϊσκάκη, εκτοπίστηκε και από τα δύο. Και αν λόγω χρώματος, ονόματος, λιμανιού και της σκιάς ενός μεγαλύτερου συλλόγου, φαίνεται να έχει πολλά κοινά στοιχεία με την εσπανιόλ, η διαφορά είναι πως αυτή έπαιζε στο μοντζουίκ, το ολυμπιακό στάδιο της βαρκελώνης και τώρα έχει δικό της γήπεδο, ενώ ο εθνικός παραμένει άστεγος. (Και πως η εσπανιόλ είναι μια ειδική περίπτωση σχιζοφρένειας, που ονομάζεται έτσι, για να τονίσει την ισπανική της καταγωγή, αλλά το όνομα είναι γραμμένο στα καταλονικά [espanyol] με ι γριέγα [y] και όχι στα καστιγιάνικα, με ένιε (εκείνο το γράμμα με την περισπωμένη).

Πέρα από τον εθνικό όμως, έχουν βρεθεί κι άλλες ιστορικές ομάδες στα αλώνια της γ’ εθνικής τα τελευταία χρόνια (αεκ, άρης, αελ), που μεταφέρουν τα οπαδικά ήθη και το φίλαθλο πνεύμα των μεγάλων κατηγοριών. Το αποκεντρωμένο ελληνικό ποδόσφαιρο διοχετεύει δημοκρατικά προς τα κάτω, σε όλα τα κύυαρά του, τις ομορφιές και τις σάπιες αξίες του, για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Τα ναρκωτικά και το λουμπερναριό ευδοκιμούν στα γήπεδα, όπως άλλωστε και στις διοικήσεις των παε –αν δεις πχ τον καραπαπά, υπεύθυνο επικοινωνίας του οσφπ, που πάχυνε, λες και προσπαθεί να μοιάσει στο μαρινάκη και από δαπιτόφλωρος έχει γίνει κανονικός χρυσαυγίτης. Οι ψηφιακές πλατφόρμες ανακοινώνουν εν μέσω κρίσης ρεκόρ συνδρομητών και κρατάνε κλειδωμένο το θέαμα σε κλειστά κανάλια για λίγους προνομιούχους –αν και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό για τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος, με την ποιότητα που έχουν. Και η πολιτεία αποφασίζει την αναβολή όλων των αγωνιστικών στα ομαδικά αθλήματα μες στο σαββατοκύριακο σε ένδειξη πένθους, που είναι τόσο αποτελεσματική σαν κίνηση, όσο κι αν κρατούσαμε την αναπνοή μας, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα. Που όντως αλλάζουν δηλ, αλλά συνήθως προς το χειρότερο.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο οδεύει με ακρίβεια προς ένα αργό και βασανιστικό θάνατο, όπως ο φίλαθλος του εθνικού, κατά μία μακάβρια έννοια. Μαζί με αυτό αργοπεθαίνουν οι υποδομές, η μεγάλη πλειοψηφία των ομάδων της επαρχίας (εκτός κι αν γίνουν παραρτήματα χωρίς φραντσάιζ), παλιοί ιστορικοί σύλλογοι, ο αθλητικός τύπος (όπου μόνο δυο-τρεις είχαν την επόμενη μέρα κύριο θέμα στο πρωτοσέλιδό τους την χουλιγκανική επίθεση στον οπαδό του εθνικού) και οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Ολοένα και περισσότεροι φίλαθλοι συνειδητοποιούν πόσο σάπιος είναι ο χώρος και πως δε σηκώνει μεταρρυθμίσεις, γιατί είναι καταδικασμένος –στις συνειδήσεις μας και γενικώς- σε (αργό) θάνατο.

Θάνατος στο αθάνατο ελληνικό ποδόσφαιρο και την αθάνατη ελληνική λεβεντιά. Θάνατος στα μαύρα κοράκια (που ενίοτε βάζουν και φανταχτερά ρούχα, για καμουφλάζ), τους αετονύχηδες «επενδυτές» και κάθε λογής αρπακτικά όρνια. Θάνατος στα παιχνίδια σκοπιμότητας, όπου κινδυνεύεις να πεθάνεις από ανία, τα στημένα παιχνίδια και το στοίχημα με τις ερασιτεχνικές ομάδες της αγγλίας, όπου δε σκοτώνουν και κανένα, για να ‘χει τουλάχιστον ενδιαφέρον, όπως σε εμάς. Θάνατος στην παράγκα, το θέατρο σκιών και τις ομάδες-μαριονέτες, που ανεβάζουν την παράσταση «ο καραγκιόζης φίλαθλος».

Θα πάμε (γήπεδο), θα δούμε (αγώνα) και νηστικοί (από θέαμα και συγκινήσεις) θα κοιμηθούμε.

Κι όσο το ανεχόμαστε, οι καραγκιόζηδες θα είμαστε εμείς κι όχι οι πρωταγωνιστές της σκηνής και τα δικά τους καραγκιοζιλίκια.

Το ποδόσφαιρο, ως καθρέφτης της κοινωνίας, είναι περίπου ως το σύστημα. Αφιονίζει αρκετό κόσμο ως όπιο του λαού, αλλά αηδιάζει πολλούς φιλάθλους που συνειδητοποιούν πως πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την κατάσταση και να γίνουν ο συλλογικός νεκροθάφτης αυτής της σαπίλας. Αλλιώς μπορεί να μας θάψει ζωντανούς μαζί του κι οι μόνοι που θα επιβιώσουν θα έιναι οι κατσαρίδες και το λουμπεναριό, που κάνουν και τώρα κουμάντο.

Για το Σφυροδρέπανο

Μίμης Λου-Μπενίσκος

Αντίλογος

Αν λοιπόν το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία, κι αν δεχόμαστε (βασικά συνηθίσαμε) τους θρησκόληπτους, γιατί τα βάζουμε με τους οπαδούς και τους χούλιγκαν;
Γιατί απορούμε που ο κόσμος αφιονίζεται με τη μπάλα, ενώ άλλους αφιονισμένους τους αφήνουμε στο απυρόβλητο;

Μην απορείτε που ο κόσμος φανατίζεται με τις ομάδες.
Εχει ανάγκη μια ιδέα για να πιστέψει, τη στιγμή που τα ιδανικά γύρω του καταρρέουν.
Ψάχνει ένα νόημα ζωής. Το νόημα που λείπει απ' τη δική του και δε μπορεί να βρει πουθενά.
Έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι που δε θα τον προδώσει. Τη στιγμή που νιώθει ότι όλοι γύρω του τον προδίδουν και δε μπορεί να τους εμπιστευτεί. Ούτε καν τον εαυτό του.
Θέλει να νιώσει την χαρά, που του κλέβουν σε όλα τα άλλα.
Να ζήσει κάποιες νίκες -ψεύτικες έστω-, για να πάρει ρεβάνς για τις καθημερινές του ήττες.
Να πατήσει στο συναίσθημα, για να ξεφύγει. Να βιώσει κάποιο θαύμα, μια υπέρβαση της πραγματικότητας. Αυτό που ενίοτε του προσφέρει σαν ψευδαίσθηση η ομάδα του.

Φυγή από την πραγματικότητα.
Αυτή είναι στην ουσία η βάση κάθε θρησκείας. Ένα σπίτι για όσους έχασαν κάθε ελπίδα κι έμειναν άστεγοι από ιδανικά. Μια γυάλα προστασίας από τον έξω κόσμο που σκοτώνει τα όνειρα για το μέλλον. Εξαιρετικά εύθραυστη, όπως κάθε γυάλα άλλωστε. Ο κόσμος όμως εθελοτυφλεί, γιατί έχει ανάγκη τις αυταπάτες του για να μη σαλτάρει (κι αρχίσει να φωνάζει: πού είναι η γυάλα-οέο).

Ποιος δεν το κάνει αυτό σήμερα;
Ο πραγματικά άθρησκος τον πρώτο λίθο βαλέτω...
Ο καθένας βρίσκει το δικό του όπιο: τζόγος, ποτά, φαΐ, τι-βί, ταξίδια, ίντερνετ...
Η ηρωίνη σκοτώνει αυτή είναι η διαφορά.

Ο καθένας ψάχνει -συνειδητά ή μη- το δικό του μέσο να ξεφύγει. Να εκτονωθεί, να διονυσιαστεί σαν οπαδός. Για να ζήσει λίγο έντονα και να ξεγελάσει τον εαυτό του ότι ζει πραγματικά.
Εκτονώνομαι άρα υπάρχω, είναι η κυριάρχη νοοτροπία σήμερα.

Αν η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, το όπιο αυτό πατάει σε πραγματικές ανάγκες.
Η θρησκεία δεν γεννήθηκε όταν ο απατεώνας συνάντησε τον αφελή, όπως λέει ο ντιντερό. Η σκέψη αυτή ήταν ίσως πρωτοποριακή για την εποχή της, αλλά στην ουσία της είναι αστική. Είναι διαφωτισμός όχι μαρξισμός.
Στην καλύτερη περίπτωση αναρχία. Άρα ο αστικός χαρακτήρας παραμένει.

Η θρησκεία δεν είναι όπιο για το λαό. Είναι όπιο του λαού, ένα παυσίπονο που ως ένα βαθμό το φτιάχνει ο ίδιος, γιατί το έχει ανάγκη.
Άλλο αν μετά το παίρνουν οι επιτήδειοι, το διαμορφώνουν και το εκμεταλλεύονται.

Στην τελική ο οπαδισμός είναι και μια έκφραση συλλογικότητας, η ανάγκη του ανθρώπου να επιβεβαιώσει ότι είναι κοινωνικό ον.

Θα πει κάποιος ότι τέτοιες μορφές κοινωνικοποίησης είναι έως και λούμπεν, στρεβλώνουν την ανάγκη για ζωή, το πραγματικό της περιεχόμενό.
Σύμφωνοι. Αλλά ποιος ευθύνεται για αυτό;
Ποιος φταίει που η νεολαία σήμερα διοχετεύει τα θέλω της και τις ορμές της σε πλάνες ακίνδυνες για το σύστημα;
Δεν είναι αυτό άραγε η μεγαλύτερη απόδειξη της δικής μας αποτυχίας να πείσουμε τον κόσμο, να του δείξουμε την προοπτική και τη διέξοδο;

Επίλογος:
Ένα οπαδικό σύνθημα πρόσφατης εσοδείας λέει:
(...) δεν έχω σπίτι, δεν έχω δουλειά
δεν έχω γκόμενα, δεν έχω λεφτά
(...) τάδε (ομάδα) και δεν είμαι καλά...
Όποιος πιστεύει ότι πιάνει απλώς τον παλμό του οπαδού το περιορίζει πολύ. Στην ουσία δίνει συμπυκνωμένο αυτό που σκέφτεται όλος ο κόσμος.
Ειδικά η γενιά μας...

Υγ: Κουκουέ και δεν είμαι καλά...
Υγ2: εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω, θέλω να μείνω οπαδός φανατικός, αυτών που πάντοτε την τρώνε από πίσω και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς...