Αντίο Ζωή

Δυο δρόμους έχει η Ζωή: ρήξη ή ενσωμάτωση

Είναι προφανώς αστείο να ισχυρίζεται κανείς πως η Ανταρσυα έχει κεφάλαια για να τα επενδύσει σε στελέχη άλλων χώρων. Η δράση των δικών της στελεχών είναι αφιλοκερδής, για την αγνή χαρά του παραγοντισμού. Κι αν της λείπει κάτι, αυτό είναι -σε κάθε περίπτωση- η εργατική βάση, όχι τα τίμια στελέχη.

Έχει πλάκα όμως, να τους βλέπεις να χρησιμοποιούν σοβαρά επιχειρήματα για να την αποδομήσουν (σε ποιον άραγε;) και να αποδείξουν το αυτονόητο: ότι η Κωνσταντοπούλου δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά. Κι έτσι θυμήθηκαν πως έχει θολό αντιμνημονιακό λόγο, πως δεν έβγαλε ανακοίνωση ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα, κτλ. Κι αν συμβαίνει αυτό, είναι γιατί δεν απευθύνονται σε αμύητο κόσμο, που δεν ξέρει τι γίνεται, αλλά σε πρώην θαυμαστές - συνοδοιπόρους της Ζωής, που έφταναν σε διαδικτυακούς οργασμούς με τα "πώς είπατε;" και τους χειρισμούς της.

Κι αν είναι έτσι, γιατί να μη μείνουν σε αυτά που τους ενώνουν; Πχ στην επιτροπή για τη διαγραφή του χρέους; Να φτιάξουμε μια τριμελή επιτροπή από πέντε-έξι άτομα, όπως έλεγε ο Βαμβακούλας, με τη διαφορά πως αυτή θα είναι μονοπρόσωπη ή γύρω από τη Ζωή.

Ακόμα κι αν δεν μπλέξουμε όμως την Ανταρσυα ως χώρο, η εμπλοκή ονομάτων όπως ο Χαραλαμπόπουλος (υποψήφιος με το Επικρατείας της Ανταρσυα, το 15') του Unfollow, που είχε γραμμή στήριξης και προβολής της Κωνσταντοπούλου (μέχρι που... τι άραγε;) δε δίνει πάτημα για να υποψιαστεί κανείς πως κάτι πιο χοντρό παίζεται πίσω από αυτές τις καταγγελίες; Λέω εγώ τώρα...

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα
Κρύο δεν έκανε ποτέ. Όλα είναι θέμα ψυχολογίας και τσάκρα (ρωτήστε την Κονιόρδου). Ή μάλλον δεν έχει χιόνι στην Ελλάδα. Αφού δε χιόνισε στην πρωτεύουσα (και στη συμπρωτεύουσα) κι Αθήνα είναι μόνο η Ελλάδα (ή κάτι τέτοιο). Βέβαια χιόνισε και το έστρωσε, ακόμα και μες στην πόλη των Χανίων, που έλεγες πως πιο εύκολα θα φτάσει (και θα στρώσει) ο σοσιαλισμός, παρά το χιόνι.

Τουλάχιστον η κυβέρνηση πέτυχε την αποκέντρωση του χιονιά, με μεγάλη επιτυχία. Εντάξει, μπορεί να υπάρχουν κάτι προσφυγικοί καταυλισμοί μες στο χιόνι και χιλιάδες άλλοι αγκαλιά με μια σόμπα ή τρεις κουβέρτες (που το γλεντάνε και ζούνε παραπάνω από τις δυνατότητές τους) ακόμα και μαγκάλι που σκότωσε μια γιαγιά στην Κομοτηνή (αλλά δεν έχει παρέμβει ακόμα ο Τζήμερος να μιλήσει για τις παθογένειες της παιδείας) κι όχι δύο φοιτητές, όπως επί Σαμαρά, γιατί αυτό θα πει Αριστερά (της προόδου). Αλλά δεν μπορεί, τέλος πάντων, ένας χιονιάς να αμαυρώσει το κυβερνητικό έργο και τις μόνιμες ευεργετικές συνέπειές του. Άντε το πολύ να βάλει λίγες πινελιές για το κοντράστ.

Μιλάμε εξάλλου για μια κυβέρνηση που κατάφερε στην υπόθεση με την τύχη του παιδιού της συλληφθείσας Π. Ρούπα, να αποδείξει με τον πιο εμφατικό τρόπο τη συνέχεια του αστικού κράτους, και να της τη βγουν από τα αριστερά ακόμα και οι δεξιοί, όπως ο γιος της Ντόρας -όχι ο Κυριάκος, ο άλλος. Αυτό κι αν είναι αριστερή στροφή στο πολιτικό σκηνικό του τόπου, ε;

Άσπρη μέρα
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, είτε από ζωή (όχι την Κωνσταντοπούλου) είτε από θάνατο. Αλλά στο ενδιάμεσο ντύθηκε νυφούλα στα λευκά, από άκρη σε άκρη, θυμίζοντας το Πέτρογκραντ, τέτοιες μέρες, του 1905, και την επέτειο της ματωμένης Κυριακής με το ποίμνιο του απατεώνα παπα-Γκαπόν (κι όχι Γκαμπόν, στην Αφρική), ο οποίος πυροδότησε άθελά του τον πρώτο γύρο της επανάστασης, που νίκησε στον τρίτο, με νοκ-άουτ, κατά τας γραφάς.
Κι αν έχουμε έτοιμο Κερένσκι στο πρόσωπο του Αλέξη, ποιον να κάνουμε παπά-Γκαπόν; Το Σώρα;

Ζουν ανάμεσά μας
Θα μπορούσε να είναι μια αποθαρρυντική για την ένδειξη της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Ή μάλλον για τη συνείδηση της εργατικής τάξης ή έστω ενός τμήματος των λαϊκών στρωμάτων της. Τέλος πάντων, αυτό. Χωρίς άλλες εισαγωγές.



Ότι ο Σώρας, εν τω μεταξύ, θα έμπαινε στο στόχαστρο του ΣΚΑΪ κι αυτό του δίνει δημοσιότητα και πιθανότητες από το πουθενά, για να μπει στη Βουλή (τόσα νούμερα, γιατί όχι ένα παραπάνω;), είναι μόνο δική μου εντύπωση;
Το ότι γίνεται βασικό θέμα αντιπαράθεσης μεταξύ ΝΔ και Σύριζα, δε δείχνει τα ανεμοδαρμένα και πρωτόφαντα ύψη της πολιτικής μας ζωής (χωρίς κεφαλαίο, αλλά με πολλά κεφάλαια);

Πώς φίλησα το Μουσολίνι
Κι οι φατσούλες από τις... Ελλήνων Συνελεύσεις δεν είναι βγαλμένες από τους πυρήνες του Καζάκη-ΕΠΑΜ; Που -κοίτα να δεις, κοίτα να δεις, προσπαθώ να θυμηθώ και δε μου 'ρχεται...- ποιος τον είχε πάει τουρνέ εκδηλώσεων σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και το βοήθησε να γίνει μούρη με πολιτική υπόσταση;
Α, ναι. Το Ναρ κι η Ανταρσυα.

Καλημέρα Ζωή
Το μόνο που μπορεί να αντιπαρατεθεί στον προηγούμενο συν(ελευσ)Έλληνα κολοσσό, είναι το βίντεο από μια προσυνεδριακή εκδήλωση του Ναρ και τη γραφική φιγούρα που λέει πως ενσαρκώνει (αυτός μόνος του, όπως ο Αλσέστ το πλήθος) το σύγχρονο προλεταριάτο και πως διαβάζοντας, έγινε ο Λένιν και ο Ζαχαριάδης της εποχής του, και ότι όποιος θέλει να μάθει απ' την επαφή-τριβή με την εργατική τάξη, ας έρθει να του μιλήσει, γιατί του άφησαν μόνο πέντε λεπτά καιρό.

Το βίντεο είναι στην πραγματικότητα θλιβερό μάλλον, παρά κωμικό. Και το βασικό πρόβλημα δεν το έχει ο ομιλητής, αλλά αυτοί που τον οργάνωσαν (αφού δεν τον δέχτηκε το "σταλινικό ΚΚΕ) και του έδωσαν το λόγο, για να εκτεθεί.
Είπαμε, διεύρυνση και στρατολόγηση, αλλά όχι έτσι.

Κου-κου-βα
Παρεμπιπτόντως, υπάρχει μια φήμη για μετονομασία του ρεύματος, που του έχει μείνει μόνο ο όρος "κομμουνιστική απελευθέρωση" κι έτσι φαντάζει ως πιθανό όνομα το ΚΚΑ. Ή αλλιώς Κου-Κου-Ά. Που είναι αδύνατο να μη μου θυμίσει συνειρμικά το γνωστό παιδικό τραγουδάκι.

Πολεμάμε και κολυμπάμε

Μες στο Σ/Κ, αρκετοί σύντροφοι βίωσαν στον Παρνασσό την εμπειρία ενός ορεινού ελιγμού, εξετάζοντας παράλληλα τη (φυσική) κατάσταση του κινήματος. Προσομοίωση (λέμε τώρα) του αντίστοιχου Γράμμος-Βίτσι και προπόνηση γι' αυτούς του μέλλοντός μας.
Κάποιοι άλλοι έζησαν συγκινητικές στιγμές στα Τρόπαια Αρκαδίας, στην εκδήλωση για το Λαϊκό Διδασκαλείο του ΔΣΕ κι έναν αγώνα που έμεινε μεν χωρίς τρόπαιο, αλλά μας τρέφει ακόμα, ηθικά και πολιτικά, με όσα -μη χειροπιαστά- άφησε πίσω του.

Η κε του μπλοκ δεν μπορούσε αντικειμενικά να πάει σε κάποιο από τα δύο, αλλά αποζημιώθηκε γιατί πέτυχε την παγκρήτια αντι-ιμπεριαλιστική κινητοποίηση στα Χανιά και τη ναυτική βάση της Σούδας, που γίνεται ορμητήριο του νατοϊκού ιμπεριαλισμού για τις επεμβάσεις του (Λιβύη, Συρία, κτλ). Μία απ' τις σχετικά σπάνιες περιπτώσεις, που μπορείς να δεις Κρητικούς να είναι και να κάνουν κάτι όλοι μαζί, να μην πλακώνονται για τα μπαγιάτικα ψάρια του Αλφαβητίξ και να επιτίθενται στα ρωμαϊκά οχυρά, χωρισμένοι κατά οργανώσεις κι όχι επειδή έχουν ανοίξει κάποια τοπικιστική βεντέτα.

Τα -πολιτικά μιλώντας- καταπράσινα, εναλλακτικά Χανιά δεν είναι ακριβώς αφιλόξενα, αφού εδώ ευδοκιμεί κάθε πολιτικής καρυδιάς καρύδι, τζούφια ή σκληρά, όπως τα πίσω μουλού, που γέμισαν την πόλη με αφίσες και διαφημίζουν τις κεντρικές εκδηλώσεις τους για τα 50χρονα της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα. Αλλά δεν είναι μάλλον και το καλύτερο μέρος για τη μαζική απήχηση μιας δικής μας κινητοποίησης, ιδίως σε μια ηλιόλουστη Κυριακή, όπου φυσικά οι περισσότεροι Χανιώτες σκέφτονται το μπάνιο.

Τι να γίνει όμως, δεν μπορεί να έχουμε παντού και πάντα ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες, όπως η Ρεάλ που τα βρήκε όλα έτοιμα στο πιάτο και σήκωσε απλώς το Κύπελλο. Τουλάχιστον έχουμε την ψυχή των πολεμιστών του Γκόλντεν Στέιτ. Και την κρίσιμη στιγμή θα ξεπηδήσουν από τις γραμμές μας, σαν την ανάγκη που γίνεται ιστορία, παικταράδες-ηγέτες, σαν τον Κάρι και τον Κλέι Τόμπσον.

Η συγκέντρωση στην Αγορά απέκτησε αντηλιακό, αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, καθώς ήθελε αρετή και τόλμη για να αφήσεις την κρυψώνα σου στον ίσκιο των δέντρων και να σταθείς μπροστά στην εξέδρα. Μόνο τα μικρά παιδιά έχουν άγνοια κινδύνου και μπαίνουν αυτοβούλως από μικρά στα βάσανα.

Εξόρμηση στα μαγαζιά της Χάληδων

Ανάμεσα στα πηγαδάκια και τις παρέες, πετύχαμε μεταξύ άλλων το μοναχικό Γ. Μαργαρίτη, με την οργάνωση του Ρεθύμνου, στον απόηχο της δίκης του Ρίχτερ, που συνεχίζει μετά την αθώωσή του απτόητος τις προκλητικές του τοποθετήσεις, στην υπηρεσία της αναθεώρησης της ιστορίας και του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Κι ίσως καταφέρει τελικά να πείσει τη Γερμανία να ζητήσει αυτή αποζημιώσεις απ' την Ελλάδα για τον ολοκληρωτικό πόλεμο και τα εγκλήματα κατά των στρατιωτών της. Κάτι που αποδεικνύει πως η ουσία της υπόθεσης δεν είναι να κάνουμε μια αφηρημένη καταδίκη των ένδικων, πειθαρχικών μέσων ενάντια σε οποιαδήποτε άποψη ή ιστορική προσέγγιση, ακόμα και αν αυτή υπαγορεύεται από το φόβο πως όλα αυτά μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ εις βάρος μας, αλλά εξόχως πολιτική, με συγκαιρινές σκοπιμότητες.

Μεταξύ άλλων αλίευσα και τα σχόλια του κλασικού γκρινιάρη (εκτός κι αν ήταν "άσχετος κατάσκοπος", που ήρθε να κόψει κίνηση), που σχολίαζε τη μικρή συμμετοχή: ήρθαν μόνο τα στενά, κομματικά μέλη. Δεν ξέρω αν αποκλείστηκαν τα φαρδουλά κι ευρύχωρα, πάντως η πορεία ήταν πολύ μαζική για τα δεδομένα της πόλης και ας μην έφτανε πχ το πλήθος και την εικόνα μιας φωτογραφίας στα γραφεία του κόμματος (που μετακόμισαν πρόσφατα) και την κοσμοσυρροή σε μια προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος (ή μήπως του ενιαίου ΣΥΝ;) από τη δεκαετία με τις βάτες.

Ακολούθησε πορεία προς το παλιό λιμάνι, ανάμεσα στα σοκάκια και τις καφετέριες-κλαμπάκια, με τους θαμώνες που δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει γραφικός και θεωρούν εμάς τέτοιους, τη στιγμή που καταστρέφουν ένα πραγματικά γραφικό τοπίο, με την ηχορρύπανση, την παρουσία τους, τα άγουστα κλαμπάκια στα οποία συχνάζουν.

Πάντως, πάντα έχει πλάκα να κερδίζεις απορημένα, αμήχανα βλέμματα και φωτογραφίες, περνώντας σαν κινούμενο αξιοθέατο μπροστά από τρέντηδες, τουρίστες που έρχονται σε επαφή με την ελληνική ιδιαιτερότητα, εναλλακτικούς ποδηλάτρες στην κοσμάρα τους (ή μάλλον στο αριστεροχώρι τους), καροτσέρηδες με άλογα (άραγε να έχουν σωματείο; Λαι πόσους εκπροσώπους να δίνει στη ΓΣΕΕ;) και γιοτ με τα αφεντικά (και το απαραίτητο πούρο, που είναι φετίχ για τα σκίτσα των γελοιογράφων μας) και τα πληρώματά τους. Και τι να πεις σε αυτούς άραγε, για να παρέμβεις;
Θέλουμε στο Αγιαίο μόνο ειρηνικά γιοτ κι όχι πολεμικές φρεγάτες.
Αν και το ένα δεν είναι τελικά πολύ άσχετο με το άλλο...

Το δεύτερο ημίχρονο περιελάμβανε αυτοκινητοπομπή προς τη μουσούδα της Σούδας (άμα το δεις στο χάρτη, σα μουσούδι είναι), με ενθουσιασμό και κορναρίσματα, που έβαιναν μειούμενα καθώς πλησιάζαμε στο Μουζουρά, όπου άρχιζε το μποτιλιάρισμα (σημειωτόν πηγαίναμε στο τέλος). Αλλά στο ενδιάμεσο ξεσηκώσαμε την πόλη, λες και πηγαίναμε σε γάμο.
Γάμος; Και πού είναι οι μπαλωθιές; Πού είναι ο λαός; Ούτε χίλια άτομα; Και το λες αυτό κρητικό γάμο, ορέ κοπέλι;

Ο γάμος σχόλασε μετά από λίγο, με τη συμβολική περικύκλωση μιας εισόδου, χαιρετισμούς, ψηφίσματα συλλογικών φορέων (που δεν ξέρω αν συμμετείχαν κιόλας στο κάλεσμα που υπέγραφαν) και κάτι αστυνομικούς στα πουρνάρια, να φυλάνε ένα μονοπάτι, που δεν είχαμε ιδέα πού οδηγούσε.

Φεύγοντας, οι "καλεσμένοι" μπορούσαν να επιλέξουν ανάμεσα στο κολύμπι (όχι πολύ κοντά στη βάση όμως, γιατί είναι επικίνδυνο, σε βάθος χρόνου και θανάσιμο, αν εξαιρέσεις τον επίτιμο, που κολυμπάει τόσα χρόνια στο Μαράθι, αλλά έχει ανοσία στα πάντα) και στο φαΐ. Όπου εδώ στην Κρήτη, να ξέρεις, δεν κάνουν φλωριές, και στο τέλος μπορεί να χρειαστεί γερανός να σε σηκώσει από το τραπέζι.
Αλλά αν δεν έχεις φάει στο Καπηλειό στο Βατόλακκο, τι νομίζεις πως έχεις κάνει στη ζωή σου, μου λες;

Dream of ΠΑΣΟΚification

Η τρίτη μέρα κατά τας γραφάς ξεκίνησε με την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, είχε πολύ κόσμο, όπως και οι προηγούμενες, άσπρα μπαλόνια (στην plaza del mayo) αλλά και μια συγκαλυμμένη βιασύνη (ακόμα και στη συναυλία στο τέλος κανείς δεν είπε πάνω από ένα τραγούδι), για να έχουν περισσότερη ώρα να ξεκουραστούν οι σύντροφοι. Γιατί η κούραση του τριημέρου άγγιζε επίπεδα φεστιβάλ, με τη διαφορά πως εκεί έχεις κίνητρο και λες να μην τελειώσει, ενώ εδώ μας τελειώνουν, και θες απλά να ξεσπάσεις τα νεύρα σου σε κάποιον Συριζαίο, να τον πλακώσεις στο ξύλο (χωρίς γιατί, το ξέρει μόνος του).

Βλέπαμε παρεμπιπτόντως στο ντοκιμαντέρ για τη σφαγή των ανθρακωρύχων στο Λάντλοου (ΗΠΑ, 1914, Λούης Τίκας) τους εργάτες που αποφάσιζαν να σκοτώσουν τους μπράβους και τα τσιράκια της εργοδοσίας και ο σύντροφος δίπλα μου ενθουσιάστηκε: μπράβο, αυτές είναι αποφάσεις σωματείων! Ανυπομονώντας να τις υλοποιήσει και με το δικό του. Η μέρα εκείνη δε θα αργήσει κυνηγημένο μου πουλί...

Από την κεντρική ομιλία του Πέρρου κράτησα το ξεκίνημα που θύμιζε Σικάγο (όχι δεν εννοώ αυτό) με τα τελευταία λόγια του εργάτη, πριν καταλήξει στην κρεμάλα και τη φράση για την απεργοσπασία που πήγε γόνατο από τους εργατοπατέρες, που τέτοιοι ήταν και τέτοιοι θα 'ναι.

Αλλά η είδηση της χρονιάς ήταν η (επαν)εμφάνιση της ΓΣΕΕ, που είχε χαθεί σαν τους αγνοούμενους στα αμπελαλέ, ετοίμαζε όμως αναιμικό come-back χτες. Μπορείτε να βοηθήσετε; Φυσικά μπορούσαν και το έκαναν, η ΛαΕ, άλλοι Συριζαίοι με πολιτικά κι ανάμεσά τους κάποιοι με το πανό: stop the coup, δηλ "σταματήστε το πραξικόπημα" -εναντίον τίνος; Που σε κάνει να θυμάσαι το αγνό κι άδολο τρολάρισμα στους Σεκίτες με τη Συμμαχία: Σταματήστε να κατέβω.

Τρίτη (ανεξάρτητη, ταξική ή άλλα συνώνυμα) πορεία με αναρχία κι εξωκοινοβούλιο, πιθανότατα δεν έγινε ποτέ. Αλλά όσοι λίγοι μαζεύτηκαν, περιφρούρησαν την απεργία στα μαγαζιά της Ερμού κι αυτό ήταν ίσως ό,τι καλύτερο έκαναν μες στο τριήμερο.

Για το απόγευμα υπήρχαν διάφορα (υποθετικά και μη) καλέσματα, από vegeterian μέχρι την Παναγιωταρέα στο τουίτερ και τους μένουμε Ευρώπη, που τους ανακάλυψαν κάποιοι Συριζαίοι, για να βρουν άλλοθι και να μην κατέβουν στο δρόμο (στις πλατείες βλέπεις ήταν αλλιώς). Δεν ξέρω πόσοι το έκαναν τελικά, αλλά ένας από αυτούς (Σιδερόπουλος) έφαγε και ξύλο. Και δεν ξέρω πόσοι καλούσαν πραγματικά, αλλά στην Αμαλίας βρέθηκαν οι γνωστές φυλές του αριστεροχωριού, που μαραζώνει όπως όλη η επαρχία, αλλά χτες είχε κάπως καλύτερη παρουσία, χωρίς να είναι ακριβώς αξιοπρεπής (πχ όπως οι συντάξεις των 380 ευρώ). Ενώ κάποιοι της ΛαΕ και της Ροσινάντε (ο οποίος καλούσε μεταξύ άλλων σε αγώνα για... την ισότητα!), πιθανότατα της κατάληψης του City Plaza, έφαγαν -λέει- ξύλο και χημικά, για να καταλήξουν κερατάδες και δαρμένοι, ένεκα της ψυχολογίας του απατημένου εραστή, μετά από το δημοψήφισμα.

Αλλά η πιο ενδιαφέρουσα συγκέντρωση-εκδήλωση στο ύψος της πλατείας ήταν μακράν αυτή που διοργάνωσαν οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί εν όψει της σημερινής επετείου της Αντιφασιστικής Νίκης, με χορούς, χορωδία, επαναστατικά τραγούδια, πλακάτ με ήρωες και συγγενείς, και ένα βιβλίο για τους Έλληνες που πολέμησαν στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Να βλέπεις τις κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο, φόντο τη Βουλή και ηχητικό φόντο τραγούδια για το Στάλιν! Αξία ανεκτίμητη...

Σοβιετία γίναμε!

Η δική μας συγκέντρωση ήταν μία από τα ίδια. Μαζική και με παλμό, η μόνη που έσωζε βασικά τα προσχήματα για το μαζικό κίνημα. Προβλέψιμα πράγματα...

Οι τρεις προσυγκεντρώσεις (εκτός κι αν ξεχνάω καμιά) ενώθηκαν σταδιακά σε ένα μεγάλο φιδάκι, που ξεδιπλώθηκε από τη Φιλελλήνων στο Σύνταγμα, παρέμεινε συγκροτημένο, όταν έπεσαν τα πρώτα μπαμ-μπουμ (και κουμπουριές) και διαλύθηκε αυτοβούλως (κι όχι γιατί το διέλυσαν) προς το μετρό της Ακρόπολης. Η τελική αίσθηση είναι ότι παίξαμε μπάλα μόνοι μας -κινηματικά μιλώντας- και μένει η απορία αν έπρεπε να ανεβάσουμε το τέμπο, αν και το θέαμα ήταν χορταστικό, σε κάθε περίπτωση. Ο συσχετισμός δύναμης όμως δεν είναι τέτοιος -ακόμα- για να κυνηγήσουμε με αξιώσεις μια στρατηγική νίκη.

Την ίδια στιγμή, στο κτίριο της Βουλής, η συγκίνησε χτύπησε στο κόκκινο, όχι από τα δακρυγόνα, αλλά γιατί οι υπουργοί κι ο ΠτΒ θυμόντουσαν ένας-ένας τις αριστερές του καταβολές. Ο Βούτσης την ιστορία του "κκε εσωτερικού" (ελπίδα τώρα όλου του λαού), ο Παππάς την κηδεία του Παλαμά και το Σικελιανό κι ο (ταξικός κομμουνιστής; εε.. όχι, αποστάτης του κομμουνισμού; μμ... ούτε. Α ναι, αποστάτης της τάξης του, κομμουνιστής) Κατρούγκαλος το Ζαχαριάδη και τον αληθινό Παλαμά.

Και μετά φτιάξαμε καινούριο συκώτι με το αστείο του για το Califonication των Red Hot Chili Peppers και το σεφερλίδικο (Dream of) Πασοκification. Που είναι να μην ταυτιστείς με τη ΝΔ, όπως το αυθεντικό ΠαΣοΚ, αλλά να συνεργαστείς με την αριστερά, όπως το ΠαΣοΚ της Πορτογαλίας. Για τέτοιο αγεφύρωτο χάσμα μιλάμε...

Αντί επιλόγου για τα της Πρωτομαγιάς, πατήστε αυτόν το σύνδεσμο για να δείτε το κουράγιο και τις θαυμαστές δυνάμεις ενός μεγάλου συντρόφου (σε ηλικία, αλλά όχι μόνο) από τα καταπράσινα Χανιά (πολιτικά μιλώντας). Την πηγή του Pasocification. Αλλά και τους ηρωικούς Γαλάτες που συνεχίζουν να αντιστέκονται.

Εαακίτη έχεις ταλέντο

Χτες στην αθήνα έγιναν μαζικές διαδηλώσεις για το σπάσιμο της απαγόρευσης των κινητοποιήσεων, με το σύριζα να σπάει τελικά το σπάσιμο και να εξαφανίζεται από νωρίς, εφόσον δεν υπήρχε αυτή τη φορά κάποιο κοινοβουλευτικό σόου, και με τα μπλοκ της ανταρσύα να πνίγονται στα χημικά από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής. Μερικοί κοντόφθαλμοι προσπάθησαν να το κεφαλαιοποιήσουν αυτό ενάντια στο παμε που μπλόκαρε στην πανεπιστημίου και δεν κατάφερε να φτάσει στο σύνταγμα. Με τη λογική τους δηλ έπρεπε προφανώς οι δικοί μας να περάσουν πάνω από τα προπορευόμενα μπλοκ ή να τα ανοίξουν μαγικά στα δύο, όπως ο μωυσής την ερυθρά θάλασσα. Μην παραξενεύεσαι σφε αναγνώστη, αυτό το σκεπτικό είχαν πχ και για την 20ή οκτώβρη, τότε που είχαν μείνει πιο πίσω και το παμε «περιφρουρούσε το κοινοβούλιο» και τους εμπόδισε να καταλάβουν τη βουλή, τα χειμερινά ανάκτορα και την ανατολική θράκη.

Τιμής ένεκεν ωστόσο η κε του μπλοκ θα καταπιαστεί σήμερα με τα/την εαακ και το πρόσφατο αντιπολεμικό διήμερο που διοργάνωσαν για 13^η συνεχή χρονιά στα χανιά και για πρώτη φορά χωρίς εισιτήριο, με κουτιά προαιρετικής ενίσχυσης στην είσοδο –αν και πρέπει να τους πήρε αρκετές ώρες και μερικά ηρεμιστικά μέχρι να το συναποφασίσουν με την εξοντωτική αρχή της ομοφωνίας. Πρέπει όμως να δώσω προκαταβολικά μερικές εκατέρωθεν διευκρινίσεις: α. όποιος (ψευδώνυμα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) το εκλαμβάνει αυτό ως «σαλιαρίσματα με τους αριστεριστές» κτλ, δεν χρειάζεται να υποβάλει τον εαυτό του σε τέτοιο μαρτύριο και να διαβάσει το κείμενο, και β. έχοντας αρκετό καιρό να έρθω σε επαφή με τον χώρο, πήρα μπόλικη δόση μαζεμένη και μου βγήκαν αυθόρμητα ορισμένα αντανακλαστικά, τα οποία ωστόσο αφορούν καθαρά το (παρα)πολιτικό κομμάτι και δεν απαξιώνουν συνολικά την αξιέπαινη προσπάθεια του διημέρου, που έχει καθιερωθεί πλέον ως θεσμός για την πόλη. Κι η γκαντεμιά της υπόθεσης είναι πως ενώ όλη την εβδομάδα είχε σχεδόν καιρό για μπάνιο, τις ημέρες του διημέρου, έπεσε αισθητά η θερμοκρασία κι αυτό μπορεί να αποθάρρυνε έναν κόσμο από το να κάνει ένα πέρασμα από το πάρκο ειρήνης.

Την πρώτη μέρα το πολιτικό πρόγραμμα είχε συζήτηση για το φασιστικό κίνδυνο και την απάντηση του κινήματος με το μήτσο από το φυσικό. Εμείς πήγαμε τη δεύτερη μέρα στη συζήτηση για την εε και πέσαμε διάνα, ακόμα κι όταν κάναμε λάθος συνεννόηση με μια αφίσα και πήγαμε με δυο σχεδόν ώρες καθυστέρηση. Αλλά τελικά, μόλις τότε άρχιζε η συζήτηση. Και στην είσοδο μας προσπέρασε τρέχοντας κι αλαφιασμένος ο καλτσώνης, που μάλλον είχε αργήσει ή έφερνε απέξω κάτι που ξέχασε. Και στο τέλος της εκδήλωσης το είχε δαγκώσει και σηκώθηκε όρθιος να ζεσταθεί κάπως. Από μια άποψη συμμεριζόμουν κι εγώ αυτή την παγωμάρα ως αίσθηση, όχι τόσο λόγω της θερμοκρασίας –βόρειος και εύσωμος γαρ- αλλά από αυτά που είχαμε ακούσει. Μαζί του στο πάνελ των ομιλητών ήταν η μαριάννα τσίχλη (που έχει μείνει στην αρας, αν δεν έχω χάσει κάποιο επεισόδιο) από την εναλλακτική παρέμβαση δικηγόρων και ο τοπικός υποψήφιος δήμαρχος (κυριακάκης) που τον έκοψα για κουκουνάρι ολκής και τον λυπήθηκε πολιτικά η ψυχή μου με αυτά που έχει μπλέξει και τραβάει.

Η εισηγητική ομιλία του καλτσώνη είχε κάποιες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για τον χαρακτήρα της εε. Μίλησε για την ιδιομορφία της σύμπλεξης της ελληνικής αστικής τάξης στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και την εξάρτηση του ελληνικού καπιταλισμού που εκφράστηκε τόσο σε ιστορικά γεγονότα (όπως τα παρκερικά του 19^ου αιώνα και η παρουσία μοίρας του αγγλικού στόλου στο γουδή το 1909, για να καθορίζει τις εξελίξεις) όσο και σε άρθρα του εκάστοτε ελληνικού συντάγματος –που είναι πιο κοντά και στο αντικείμενο του καλτσώνη- με δεσμευτικές διερμηνευτικές δηλώσεις που δεν κρίθηκαν απαραίτητες σε άλλες χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης. Αναφέρθηκε στο χρέος ως βασικό μοχλό της εξάρτησης, το ελλειμματικό αγροτικό ισοζύγιο μετά από την ένταξη της ελλάδας στην εοκ, στην επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων μέσω των εσπα και την αποσάθρωση της παραγωγικής μας βάσης.

Και έφτασε στο δια ταύτα: «τι να κάνουμε». Μια λύση που περνά υποχρεωτικά από τη διαγραφή του χρέους και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της εε –ενώ βρήκε ευκαιρία να σχολιάσει καυστικά και τις θέσεις του σταθάκη για το επαχθές χρέος και του σύριζα για μια προοδευτική μετάλλαξη της εε. Για να κλείσει λέγοντας πως χρειάζονται δύο πράγματα: ενότητα κι ενότητα (ο βλαδίμηρος θα πρόσθετε κι ένα τρίτο: ενότητα), η οποία νοείται σε δύο επίπεδα, τα οποία δεν άκουσα γιατί σε αυτό το σημείο μιλούσα με το διπλανό μου, συγκράτησα όμως το δίπολο «ανεξαρτησία-λαϊκή κυριαρχία» όπως και την κατακλείδα για την ανάγκη να δημιουργηθεί (όχι ένα ααδμ, αλλά) ένα νέο εαμ.

Που το εξειδίκευσε κάπως στη δευτερολογία, μιλώντας για μίνιμουμ και μάξιμουμ πρόγραμμα και την προτεραιότητα του πρώτου. Γιατί αν μιλήσει στους μαθητές του στη σχολή για την επανάσταση, το σοσιαλισμό και την κοινωνικοποίηση, θα πουν: πάει το ‘χασε ο καλτσώνης. Ενώ αν τους μιλήσει για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια της εε, θα καθίσουν να τον ακούσουν κι ενδέχεται να συμφωνήσουν. Γιατί το θέμα δεν είναι να απευθυνθούμε στους χιλιάδες αλλά στα εκατομμύρια.

Αυτό βέβαια δε συνιστά πολύ ισχυρό επιχείρημα, γιατί η «αυθόρμητη συνείδηση» μπορεί να ενθουσιαζόταν κι αν κάποιος τρίτος έριχνε το σύνθημα «έξω οι μετανάστες», που θα έδινε υποτίθεται άμεση λύση στα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, με πολύ πιο πειστικό κι απτό τρόπο από οποιοδήποτε πρόγραμμα (μεταβατικό ή μίνιμουν) της αριστεράς. Θέλω να πω δηλ ότι η συνείδηση ζυμώνεται σαφώς από την πείρα της στο πεδίο της πράξης (και όχι μόνο της θεωρητικής ζύμωσης), αλλά αυτό δεν μπορεί να περιοριστεί σχηματικά στα άμεσα κι ευκόλως εννοούμενα από τον κόσμο, χωρίς να δείχνει την προοπτική. Πόσο μάλλον που η διέξοδος από την κρίση απαιτεί μια συνολική πρόταση κι όχι κάποια μεσοβέζικα βήματα.

Από αυτό το τελευταίο πιάστηκε πάντως κι η τσίχλη (δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο) προς επίρρωση όσων είχε πει προηγουμένως (για την αναγκαιότητα ενός μετώπου ενάντια στο ευρώ, το οποίο –δε μας το είπε αλλά εξυπακούεται- θα χωρούσε προφανώς το σχέδιο β’ του αλαβάνου και ένας μηλιός ξέρει ποιον άλλο). Τα οποία μου φάνηκαν αρκετά γνωστά και οικεία γιατί ουσιαστικά τα είχα ξαναδιαβάσει πρόσφατα και με πανομοιότυπες διατυπώσεις σε κάποια σημεία σε ένα άρθρο του πι σωτήρη για την κυβέρνηση της αριστεράς –αλτουσεριανός και αυτός, αλλά σε άλλη οργάνωση της ανταρσύα.

Τι άλλο μας είπε η τσίχλη; Καταρχάς πως σε αντίθεση με κάποιες εκτιμήσεις από αριστερή σκοπιά (χωρίς να μας πει όμως ποιες) δεν έχουμε μια γενικευμένη κατάρρευση του συστήματος, αλλά μια σχετική σταθεροποίηση και υποτυπώδη ανάπτυξη –αναιμική και με αντιφατικά χαρακτηριστικά μεν, ωστόσο ανάπτυξη. Για να περάσει στον ελληνικό σχηματισμό και τη σχετική ύφεση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων μετά το 12’. Και να προσθέσει λίγο μετά ότι το σύστημα σήμερα δεν έχει περιθώρια για παραχωρήσεις –ή για να το εκφράσουμε διαφορετικά:

Σε συνθήκες πολιτικής κι ιδεολογικής πόλωσης, σε συνθήκες ενός ιδιότυπου ακήρυχτου εμφυλίου πολέμου, σε συνθήκες μιας μεταηγεμονικής και μεταδημοκρατικής συνθήκης, δεν υπάρχει περιθώριο να λειτουργήσει ο κλασικός μηχανισμός της πίεσης από τα κάτω για αναπροσαρμογές της κυρίαρχης πολιτικής, δεν είναι σε λειτουργία ο μηχανισμός του «κινηματικού εκβιασμού». Αντίθετα η έμφαση είναι στην πλήρη κατίσχυση από την πλευρά των κυρίαρχων δυνάμεων. Με αυτή την έννοια, μόνο μια τομή στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, μόνο η κατάληψη της πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας με τρόπο που εκπροσωπεί τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις μπορεί να βάλει φραγμό στο μηχανισμό της καταστροφής

όπως λέει ο πι σωτήρης στο άρθρο του στο συλλογικό βιβλίο «κυβέρνηση της αριστεράς», εκδόσεις τόπος, σελ 59.

Το ωραίο της υπόθεσης βέβαια είναι πως αυτήν ακριβώς την άποψη χρεώνει η ανταρσύα στο κόμμα, που τα παραπέμπει όλα στη δευτέρα παρουσία ή μάλλον «στο επέκεινα», όπως είπε και η τσίχλη, που ακούγεται και πιο ψαγμένη λέξη. Ενώ ο σύριζα; Ο σύριζα λέει ναι μεν κάνει δεξιά στροφή, αλλά δεν αποτελεί στήριγμα της αστικής τάξης ή μια επανάληψη του πασόκ. Γιατί το πασόκ ήταν καθαρά μια εναλλακτική στρατηγική για την αστική τάξη, σε αντίθεση με το σύριζα (κάτι που φαίνεται κι από τα δημοσκοπικά ζόρια που αντιμετωπίζει).

Γενικώς πάντως υπήρχε μια αγωνία σε κάποιους που πήραν και στη συνέχεια το λόγο να αποδείξουν ότι το κουκουέ έχει λαθεμένες εκτιμήσεις είτε για το σύριζα είτε για τη στήριξη ή μη της εξόδου από την ευρωζώνη από μια μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου που πλήττεται. Εγώ αυτό που καταλαβαίνω πάντως –χωρίς να αποκλείω να υπάρχει όντως τέτοια μερίδα και χωρίς να προσπαθώ να ερμηνεύσω πολιτικά τις θέσεις του κόμματος- είναι ότι η αστική τάξη προετοιμάζεται με ενιαίο πλάνο και σχέδιο για κάθε ενδεχόμενο, έχοντας τον σύριζα ως βασική πολιτική εφεδρεία για την περίπτωση που κληθεί να διαχειριστεί πολιτικά την έξωθεν επιβολή ενός πιθανού αποκλεισμού από την ευρωζώνη.

Ο τρίτος ομιλητής ήταν ένα μάλλον «καταπιεσμένο» κουκουνάρι, άξιο της πολιτικής του μοίρας με τους συμμάχους που βρήκε κι έμπλεξε, που τσίταρε από μπογιόπουλο στη ρίαλ μέχρι κι έναν παλιό ευρωβουλευτή του κκε (ευφραιμίδη) και θύμισε ότι ιστορικά δεν είχε όλη η αριστερά ενιαία θέση στο ζήτημα της εοκ και της εε –σημειώνοντας τις θετικές του ψήφους του εσ. για την ένταξη στην εοκ και του συνασπισμού για το μάαστριχτ. Επέμεινε στο σημείο ότι ο ελληνικός λαός δε ρωτήθηκε ποτέ για όλα αυτά κι εν συνεχεία έδωσε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία πχ για την χρεοκοπία της ελλάδας στα 1897 και την έξοδό της από την επιτήρηση μόλις το 1978 (ενώ τώρα ο ορίζοντας της αποπληρωμής είναι μειωμένος κατά μία με δύο δεκαετίες), για τα εσπα που πλούτισαν τον μπόμπολα και για άλλα ζητήματα τοπικού ενδιαφέροντος. Μέχρι που τον έκοψε ένας ελαφρώς σουρωμένος απ’ το κοινό, που δεν είχε ούτε πέντε λεπτά στη συζήτηση και του φώναξε: για το σήμερα πες!

Και με αυτό εισερχόμαστε στη ζώνη του λυκόφωτος και μια πιο προλεκάλτ διάσταση του διημέρου, που θα δώσει τον τόνο ως το τέλος του κειμένου. Γιατί έχω βαρεθεί ειλικρινά αυτή τη «σημερολογία» του «εδώ και τώρα» και τις «μικρές κινηματικές νίκες στο σήμερα» που έρχονται κατά κύματα κι όλο χαμένοι βγαίνουμε στο τέλος, άσο ημίχρονο – διπλό τελικό, με (αντικαπιταλιστική) ανατροπή. Ε ας φέρουμε και καμιά ισοπαλία βρε αδερφέ, όχι μόνο νίκες –και η μπάγερν γκελάρει πότε-πότε, δεν χάλασε ο κόσμος. Κι αρχίζει μετά να παίζει μηχανικά στο πικάπ του μυαλού μου το «σήμερα» της μαρινέλας, όπου ο poe xania τρολάρει και το τραγουδάει «τζήμερο, άσε με να σ’ αγαπάω τζήμερο». Γιατί να αναβάλουμε για αύριο εξάλλου τις αυταπάτες που μπορούμε να μοιραστούμε τζήμερο;

Ύστερα μίλησε κι άλλο ένα κουκουνάρι, από τους φίλους των γραμμάτων, που είπε πολύ σωστά πως και στη βρετανία που είναι εκτός ευρωζώνης δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας προς το καλύτερο. Δίκιο έχει αλλά πού να το βρει. Κι εγώ θα πρόσθετα πως και στη νορβηγία που δεν είναι ενταγμένη στην εε η ταξική ουσία του πράγματος παραμένει η ίδια και δεν αλλάζει, παρά μόνο για τον καζάκη που την αναφέρει συχνά ως πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση.

Κι ύστερα το κουκουνάρι είπε πως αυτή η ιστορία με τα μέτωπα του θυμίζει τον ψαρά με το δόλωμα που περιμένει τους άλλους να τσιμπήσουν στην πρότασή του –αν κατάλαβα καλά τον παραλληλισμό. Άσε που καμιά φορά μπορεί να μπλεχτούν στην πετονιά και τίποτα σκουπίδια –λέω εγώ. Και ξέρεις σφε αναγνώστη τι θα κολλούσε να γίνει στο καπάκι; Να βγει ο αλαβάνος πχ και να τραγουδήσει αντί απάντησης το διασκευασμένο ρεμπέτικο που λένε μεταξύ τους οι αρασίτες σύντροφοι της τσίχλη.

Γιατί δε με θες ναρίτη, επειδή είμαι (ψ)αράς;

Πιο πριν ένας φοιτητής, που δεν ξέρω αν του ξέφευγαν ή τα εννοούσε, έλεγε πως οι μυημένοι που έχουν παρακολουθήσει από κοντά τη δημιουργία του δημοτικού σχήματος, θα έμειναν μάλλον με την εντύπωση ότι... «σφαχτήκαμε μεταξύ μας». Αλλά οι παραδόσεις της πλουραλιστικής, ανανεωτικής αριστεράς επιβάλλουν να συζητιούνται και να επιλύονται ανοιχτά οι αντιθέσεις. Ναι αλλά έτσι που το διατύπωσε, είναι σα να ‘λεγε να πάρει κάθε κουζουλός ένα μαχαίρι για τα συντροφικά μαχαιρώματα και να δώσουν ραντεβού στα μαρμαρένια αλώνια να σφαχτούνε με διαφάνεια, μπροστά στο λαό. Αλλά το καλύτερο είναι άλλο: Ποιον ακριβώς εννοούσε λέγοντας «ανανεωτική αριστερά»; Τα εαακ;

Τα ύστερα της ιστορίας…

Ύστερα από ένα σημείο, η συζήτηση θύμιζε διαγωνισμό πλατφόρμερς σε ριάλιτυ –με προτεινόμενο όνομα τον τίτλο της ανάρτησης. Και με παράλληλο διαγωνισμό –το λεγόμενο drinking game- να πίνεις ένα ποτηράκι τσικουδιά, κάθε φορά που κάποιος λέει «ας πούμε» και να γίνεις ντίρλα πριν καν αρχίσουν οι συναυλίες.

Αν και οι περισσότεροι είχαν πιάσει ήδη θέση στην κερκίδα του συναυλιακού χώρου, σνομπάροντας τη συζήτηση. Αλλά δεν είχαν δίκιο, γιατί κάποιοι ταλαντούχοι πολυτεχνίτες της ενωτικής, μπορεί να μην είχαν τίποτα από τη νιότη του κόσμου και τη φρεσκάδα της ηλικίας τους αλλά σε κάποια σημεία του λόγου τους ήταν (μα τον τουτατί) σα να ραπάρουν σχεδόν, με το επιτηδευμένο στιλ και τις λέξεις φετίχ του χώρου για συμπλήρωμα. Και η σύνταξη έβγαινε περίπου ως εξής (Υ-Ρ-Α):

Ρα-πά-ρω, ρα-πά-ρω/ ας πούμε/ επίδικο

Ρα-πά-ρω, ρα-πά-ρω/ ας πούμε/ στοχοθεσία

Ρα-πά-ρω, ρα-πά-ρω/ ας πούμε/ επέκεινα

Και πάει λέγοντας…

Το καλύτερο βέβαια ήταν ο λιτός και περιεκτικός λόγος των πλατφόρμερς. Ένας φοιτητής μιλούσε ήδη κανά δεκάλεπτο κι ενώ περιμένεις το κλείσιμο, κάνει μια σύντομη παύση και λέει: «δεύτερο σύντροφοι…»

Τι εννοείς δεύτερο; Τόση ώρα στο πρώτο ήμασταν; Τι λε ρε λιοντάρι τρύφωνα; Μέχρι κι ο βέγγος, διαιτητής πυγμαχίας με το καμάρι της πλατανιάς ξάπλα στο ρινγκ, πιο γρήγορα θα έφτανε στο τρία.

Ένας άλλος εαακίτης πλατφόρμερ μιλούσε κι αυτός κανά δεκάλεπτο και ξαφνικά λέει: «τώρα, πώς θα το κάνουμε αυτό συγκεκριμένο». Γιατί τόση ώρα μας το έλεγε γενικά κι αφηρημένα, χωρίς τις πολλές λεπτομέρειες.

Είναι σαν εκείνη την ιστορία με το σπουργίτι του αρκά, που του δίνει ο ψυχίατρος μια μουτζούρα σε χαρτί να του πει τι βλέπει. Αλλά δεν ικανοποιείται με την προφανή απάντηση γιατί θέλει τη φαντασία να καλπάσει ελεύθερη. Κι ο μικρός αρχίζει να περιγράφει: έναν ιππότη, ένα δράκο, ένα κάστρο, τον βασιλιά και τη βασιλοπούλα, με στολές, δόντια, φωτιές, χρώματα και ένα σωρό λεπτομέρειες. Αυτά στο κάτω δεξιά μέρος. Στην υπόλοιπη εικόνα τώρα…

Να φανταστείς, ως και το κουκουνάρι επηρεάστηκε κάπως. Κι όταν ήρθε η σειρά του να μιλήσει, είπε πως αγχώθηκε γιατί οι προηγούμενοι δυο ομιλητές ήταν στον χρόνο τους, περιεκτικοί και σύντομοι, ενώ αυτός δεν ξέρει αν θα το κρατήσει. Ενώ το λογικό θα ήταν να αγχωνόταν για το αντίθετο, αν δηλ μιλούσαν με τις ώρες και δεν του είχε μείνει χρόνος να πει όσα ήθελε.

Θα μου πεις βέβαια σφε αναγνώστη πως αυτά είναι γνωστά κι αναμενόμενα. Αλλά καταφέρνουν πάντα να σου κάνουν εντύπωση –ιδίως αν έχεις ξεσυνηθίσει λίγο καιρό και σου ξανάρχονται ένα-ένα.

Ας κλείσουμε λοιπόν στο ίδιο μήκος κύματος, με το προλεκάλτ σχόλιο ενός φίλου που πέρασε από το φεστιβάλ της αραν στο ιβανώφειο και –δεν ξέρω τι ακριβώς είδε και αν τους αδικεί, αλλά- είπε στο τέλος ότι πρέπει βασικά να μετονομαστούν σε «αραπ» από το αριστερή αποσύνθεση. Θα τους πάει περισσότερο.

Τι είπες τώρα…

Εντυπώσεις από μια προεκλογική εκδήλωση

Την περασμένη παρασκευή ήταν να έρθει να μιλήσει σε μια συνάντηση εργατικών σωματείων στα χανιά ο πέρρος, αλλά του έτυχε κάτι απρόσμενο και αναγκάστηκε να φύγει εσπευσμένα, αφήνοντάς μας με την όρεξη. Χτες όμως ο παπαδάκης, μέλος της κετουκε, παρέστη κανονικά στην εκδήλωση της τοπικής κομματικής οργάνωσης για την επικείμενη εκλογική μάχη, στην αίθουσα του εμπορο-βιομηχανικού επιμελητηρίου, που αποδείχτηκε αρκετά μικρή για να χωρέσει τους σφους και φίλους που ήρθαν να την παρακολουθήσουν. Όσα ακολουθούν είναι μια σύντομη παρουσίαση, με τη μορφή ρεπορτάζ, κάποιων βασικών σημείων, χωρίς πολλές συνειρμικές παρεμβολές και παρενθέσεις.

Η εκδήλωση άνοιξε με σύντομους χαιρετισμούς από τον ορφανό και τον παπαντωνάκη, υποψηφίους μας στην περιφέρεια κρήτης και το δήμο χανίων, αντίστοιχα. Ο ορφανός μίλησε κοντά στα άλλα για τους συσχετισμούς και το μόνιμο μοτίβο στο περιφερειακό συμβούλιο, όπου όλες οι αποφάσεις παίρνονται σχεδόν ομόφωνα, με 44 ψήφους υπέρ και μία δική μας κατά (στο δήμο θεσσαλονίκης που ξέρω, έχουμε σαφώς καλύτερους συσχετισμούς: μόλις 47-2). Κι εκεί φαίνονται οι πραγματικές διαφορές των άλλων δυνάμεων –συμπολιτευόμενων και μη- καθώς και των διάφορων υποψήφιων που το παίζουν ανεξάρτητοι, αδέσμευτοι, αδιάφθοροι, ατίθασοι και δε συμμαζεύεται. Να βλέπεις δηλ στα χανιά τον πασόκο δήμαρχο (σκουλάκης) να το παίζει υπεράνω κομμάτων και κομματικής στήριξης και να σε πιάνουν τα γέλια.

Στο δικό του χαιρετισμό ο παπαντωνάκης πρόσθεσε ένα παράδειγμα σπατάλης των χρημάτων του δήμου όχι σε κάποιο έργο αλλά στη μελέτη επισκευών στην πλατεία αγοράς· και συμπλήρωσε πως η ψήφος στο κουκουέ και τη λαϊκή συσπείρωση είναι ο καλύτερος τρόπος για να τους πεις «σας πήραμε χαμπάρι…».

Ο παπαδάκης ήταν αρκετά καλός ομιλητής, πατούσε σε σημειώσεις αλλά δεν τις διάβαζε από μέσα και κούμπωσε με το χανιώτικο κοινό. Η ομιλία του έπιασε πολλά θέματα, μοιάζοντας με ένα πλήρες ενημερωτικό μαγκαζίνο ή μάλλον με ένα καλό ξεφύλλισμα του ρίζου.

Μεταξύ πολλών άλλων μίλησε: για τα μεγάλα κέρδη του τουριστικού τομέα και τα ελάχιστα οφέλη που γύρισαν στο λαό και τους εργαζόμενους του κλάδου. Για το μεγάλο θέμα της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων –ανάμεσά τους και των χανίων. Για την αναφορά της αυγής στις 28 γενάρη πως η εναλλακτική πρόταση του σύριζα δεν αποκλείει τα προγράμματα ενεργητικής απασχόλησης! Για τα ναυπηγεία στο σκαραμαγκά και άλλες επιχειρήσεις που φυτοζωούν και κλείνουν, χωρίς να έχει γίνει ούτε μισό δεύτερο απεργιακών κινητοποιήσεων. Για τη συμφωνία του μάαστριχτ που είναι κάτι σαν το μνημόνιο των μνημονίων και η βάση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής. Για τη λογική του μικρότερου κακού, που όσο πάει και θεριεύει και γίνεται πάντα σκαλοπάτι για τα χειρότερα.

Είπε ακόμα για το μείζον ζήτημα των χημικών της συρίας και την υδρόλυσή τους στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ κρήτης και ιταλίας. Για τις κολοβές ανησυχίες του σύριζα που καλούσε δια στόματος δούρου τη διεθνή κοινότητα να επέμβει και να απαλλάξει το συριακό λαό από την τυραννία του άσαντ, ενώ τώρα κλαψουρίζει για τα αποτελέσματα των δικών του εκκλήσεων. Για τον ουκρανικό λαό, που σφάζεται για να μπει στο σφαγείο της εε και για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Και για τους φασίστες που γκρεμίζουν και καταστρέφουν αντιφασιστικά μνημεία και αγάλματα του λένιν σε όλη την χώρα. Για τη διελκυστίνδα συμφερόντων γύρω από το φυσικό αέριο και τους αγωγούς του. Για τη διχοτομική λύση που προωθείται στο κυπριακό με δύο συνιστώτα κράτη και τη ρωσία που κοίταξε να υπερασπίσει τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περίπτωση της χρεοκοπίας της κύπρου και των τραπεζών της.

Μίλησε για τους «αδοκίμαστους» κι άφθαρτους υποψήφιους του σύριζα και για τον πρωτοπόρο δήμαρχο σαρωνικού (με στήριξη της κουμουνδούρου) που είχε ανοίξει πρώτος το ζήτημα της κυριακάτικης αργίας και της κατάργησής της. Για το λαφαζάνη που καταγράφει τις διαφωνίες στο μπλογκ (την ίσκρα εννοεί) για να είναι εντάξει με τη συνείδησή του. Για το νόθο αντικαπιταλισμό του αλαβάνου, που κατηγορούσε κάποτε το κόμμα για εθνική περιχαράκωση στο θέμα της εοκ και τώρα εκφράζει τον ‘αριστερό ευρωσκεπτικισμό’. Για την εργατική αντιπολίτευση του κκε (χωρίς αλεξάνδρα κολοντάι) και για το λαό που βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και πρέπει να συστρατευτεί με το κόμμα, ακόμα κι αν δε συμφωνεί μαζί μας για το τέλος αυτής της διαδρομής.

Το ωραίο είναι πως μετά από αυτά τα ολίγα, στο γύρο των ερωτοαπαντήσεων που ακολούθησε ένας ηλικιωμένος σφος από το κοινό παρατήρησε στον παπαδάκη πως ξέχασε να πει για τα γεγονότα της βενεζουέλας και για τους νέους επιστήμονες που ξενιτεύονται μαζικά για να βρουν καλύτερη τύχη.

Στο πρώτο θέμα ο παπαδάκης απάντησε –μεταξύ άλλων- πως στη βενεζουέλα κυριαρχούν ακόμα τα μονοπώλια και δεν έχει προφανώς σοσιαλισμό, υπάρχει όμως ένας οργανωμένος λαός που αγωνίζεται και το ζητούμενο είναι να δυναμώσει η πάλη του κι η αλληλεγγύη μας σε αυτόν τον αγώνα.

Στο δεύτερο ζήτημα μετέφερε την εμπειρία από τις κομματικές οργανώσεις του εξωτερικού, όπου πολλοί νέοι βρίσκουν κάποια δουλειά με σχετικά υψηλές απολαβές, αλλά τους πετάνε έξω από την αγορά εργασίας, μόλις υπερβούν κάποιο ηλικιακό όριο (40-45 χρονών) για να πάρουν άλλους πιο νέους στη θέση τους. Ενώ σε αρκετές χώρες, τα εργοδοτικά συνδικάτα υπογράφουν κατάπτυστες συμφωνίες, πχ για συγκεκριμένη ποσόστωση προσλήψεων από γραφεία ενοικίασης εργαζομένων –μια σύγχρονη μορφή σκλαβοπάζαρου.

Το εντυπωσιακό πάντως είναι ότι πλέον, όταν μιλάμε για το μεγάλο θέμα των μεταναστών, πρέπει να διευκρινίζουμε αν εννοούμε τους φτωχοδιάβολους που έρχονται στην ελλάδα ή τους έλληνες που την εγκαταλείπουν για να βρουν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό.

Ο παπαδάκης απάντησε επίσης για τους καλλικρατικούς δήμους που έχουν γίνει το μακρύ χέρι του κράτους και των θεσμών της εε, γι’ αυτό εδώ και κάποιο καιρό στις αναλύσεις μας κάνουμε λόγο για τοπική διοίκηση κι όχι «αυτοδιοίκηση». Εξήγησε πως αν το κουκουέ πάρει κάποιο δήμο δε θα γίνει κάποιο είδος τοπικής κυβέρνησης, αλλά θα συνεχίσει να είναι αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική. Κι ότι κόκκινος δήμος –όπως είχαμε συνηθίσει να αποκαλούμε στη μεταπολίτευση κάποιους δήμους προπύργια του κουκουέ- είναι αυτός στον οποίο αναπτύσσονται αγώνες και προχωρά η ταξική πάλη.

Ακολούθησε ένας γύρος τοποθετήσεων, όπου μίλησε ένας συνεργαζόμενος φαρμακοποιός με το κκε και τη λασυ κι είπε πολύ εύστοχα πως οι κομμουνιστές έχουν γνήσια αυτοδιοικητικό, πολιτικό λόγο, γιατί συνδέουν το ειδικό με το γενικό, το απλό και καθημερινό με τις πολιτικές του διαστάσεις· και μιλάνε με κατανοητά, ταξικά σχήματα και όχι με νεφελώδεις, αντιδραστικές θεωρίες περί κοινωνίας των πολιτών.

{Γιατί; Δεν έχει πολιτικό, αυτοδιοικητικό λόγο ο αντάρτης τζιτζικώστας που έθεσε ως στόχο να γίνει η κεντρική μακεδονία η πρώτη περιφέρεια της ελλάδας που θα βγει από την κρίση; Και αν όχι τον πολιτικό λόγο, δεν οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε τουλάχιστον την καλή αίσθηση χιούμορ με όσα λέει;}

Στο κλείσιμο ο παπαδάκης μίλησε για τις σημερινές.. ανεργουπόλεις, όπου δεν υπάρχει πιο φλέγον ζήτημα απ’ αυτό για τους δημότες τους και είπε να αναμετρηθούμε με αυτοπεποίθηση με όλα τα ζητήματα, γιατί ο αντίπαλός μας δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.

Είναι ένα ζήτημα βέβαια κατά πόσο και ποιους έχουν αγγίξει η ανεργία και η κρίση στην κρήτη με την κρατούσα μικροαστική νοοτροπία. Αλλά αυτό θα το δούμε αναλυτικά σε κάποια επόμενη ανάρτηση.

Χαιρέτα μου τον Πλατανιά

Σήμερα σφε αναγνώστη θα ξεφύγω από τη συνήθη θεματολογία του μπλοκ και θα σου διηγηθώ τον πόνο μου από την χτεσινή ημέρα. Σκεφτόμαστε που λες τι να κάνουμε μετά το φαγητό και τη βόλτα στη λιακάδα κι αποφασίζουμε να πάμε στο γήπεδο μετά από πολύ καιρό, να θυμηθούμε τα παλιά και να τιμήσουμε την ημέρα της επον και του κόκκινου στρατού. Ο άρης παίζει, ντέρμπι σωτηρίας είναι, στους πάγκους δίνουν παράσταση ο σούλης παπα’όπουλος της θρυλικής «προο» και ο άγγελος του θεού και της παναγίας… Ντάξει, δεν περιμέναμε να δούμε θέαμα, αλλά δεν μπορεί γούστο θα ‘χει το ματσάκι.

Κι αρχίσαμε με πολύ καλούς οιωνούς, παίρνοντας εισιτήρια απ’ το πιο καλτ εκδοτήριο, που δεν ήταν γκισέ ή κάποιος άλλος χώρος του γηπέδου, αλλά ένας υπαίθριος πωλητής με ταμπελάκι, που έμοιαζε πολύ με μαυραγορίτη, «να εδώ πίσω από το λεωφορείο», όπου λεωφορείο ήταν η κλούβα των ματ και ελπίζω ο μαυραγορίτης να ξεπούλησε το μπλοκάκι του και να έπιασε το πλάνο του για το φεστιβάλ. Κι αφού στα περιβόλια δεν υπάρχουν πέταλα και στη σκεπαστή οι κεντρικές θέσεις είναι πιασμένες από τα διαρκείας κι επενδυμένες με δέρμα (!) για τους νεόπλουτους, πήγαμε τιμωρία στη γωνία, στο ύψος της εστίας, δεν πειράζει όμως, θα βλέπουμε τουλάχιστον τα οφσάιντ –και που να φανταστείς τι άλλο...

Προλαβαίνουμε εν τω μεταξύ να χαράξουμε βαθιά μες στην καρδιά μας (τα όνειρά μας και τα χείλη) τον ύμνο του αο πλατανιά, ένα μοναδικό μνημείο ποδοσφαιρικής καλτιάς και υψηλής μουσικοστιχουργικής σύνθεσης, που θα άξιζε να το τραγουδάν τα ζουζούνια, για να το αναδείξουν σε όλο το μεγαλείο του.

Όλα τα καλά παιδιά, παίζουνε στον πλατανιά

Παίξτε μπάλα ρε παιδιά, όλα για τον πλατανιά

Αο πλατανιάς, αο πλατανιάς, σώμα και ψυχή

Η μοναδική ομάδα που έχει κόκκινο τριφύλλι

Κι είναι μες στα όνειρά μας, την καρδιά μας και τα χείλη…

Εντάξει έχω ακούσει πολλά καλτ άσματα ομάδων. Από τον καρναβαλίστικο ύμνο της ξάνθης που υμνεί και τον χορηγό της…

Τη λένε ξάνθη, τη λένε σκόντα και είναι ομάδα που έχει όλα τα προσόντα

…μέχρι τον φτιαγμένο, βαρύμαγκα ρεμπέτη του παοκ

Μαγκιά μου που είμαι παοκτζής, μαγκιά μου, μαγκιά μου

Και το δικέφαλο αετό έχω μες στην καρδιά μου…

Αλλά αυτό τα υπερβαίνει όλα και τερματίζει την πίστα

Ξεκινά λοιπόν το παιχνίδι, πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές, πρώτο αναγνωριστικό πεντάλεπτο, αναγνωριστικό τέταρτο, ημίωρο, ημίχρονο… κάντε μια φάση ρε παιδιά να μην πονάνε τα μάτια μας, γκολ ο πλατανιάς χωρίς να πιέζει, πριν σφυρίξει για ανάπαυλα, συνθήματα για τον αοπ, αλλά εγώ έχω εξαρτημένα αντανακλαστικά και νομίζω προς στιγμήν πως φωνάζουν παοκάρα, βλέπω και κάτι ανάποδα φάουλ ή πλάγια, αλλά δε δίνω σημασία, μη γίνεσαι γραφικός βασίλη, αυτά που κοροϊδεύουμε στους άλλους. Πασατέμπο μπας και περάσει λίγο η ώρα (el tiempo pasa) γιατί δεν το κόβω αλλιώς, δεύτερο ημιχρόνιο, ανεβαίνει ο ρυθμός, μαζί κι ο άρης, ισοπαλίζει με βολέ ο μανιάς, πνίγω τον πανηγυρισμό μέσα μου να μην μπλέξουμε με κάνα περίεργο, είδες ρε συ τι ωραία γκολ βάζουμε άμα θέλουμε..

Αρχίζουν οι προπονητές της κερκίδας των γηπεδούχων, άντε ρε άγγελε, ανέβασε την ομάδα, δε βοηθάει η παναγιά σήμερα, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η αληθινή μαγεία του ποδοσφαίρου κι άσε τους άλλους στο εξωτερικό να χαζεύουν ρυθμό και θέαμα, τόσα ξέρουν κι αυτοί. Η ομάδα είναι η καψούρα του οπαδού κι ο προπονητής ο τύπος που θα ακούσει την κρεβατομουρμούρα της εξέδρας, γιατί κάθε σχέση έχει γκρίνια. Αυτός είναι ο ρόλος του, να απορροφά την ένταση σα σφουγγάρι, ή σα σφουγγαράκης, εφόσον είμαστε στην κρήτη. Έτσι και αλλιώς η μουρμούρα φτάνει ως σύννεφο στον πάγκο, δεν ακούγεται καθαρά –και αν τυχόν ακουστεί, δε σημαίνει απαραίτητα πως θα εισακουστεί κιόλας, δεν είναι αυτή η λειτουργία της. Αλλά πού να το καταλάβουν αυτό οι κουτόφραγκοι και οι διάφοροι πανουτσοκαρπετόπουλοι.

Κι ύστερα φτάνουμε στη μοιραία φάση του εβδομηκοστού έβδομου λεπτού, που μας έκανε την καρδιά περβόλια, ένα βράδυ που ‘βρεχε, αλλά αυτό έγινε αργότερα, γιατί κι ο ουρανός έκλαιγε από την αδικία, αλλά τότε ακόμα δεν υπήρχε ούτε ένα συννεφάκι στον ορίζοντα, που έκλεινε στο πλάνο του από τα βράχια της μουσούδας της σούδας, ως τον πύργο-παλατάκι ενός παρακείμενου κιτς παιδότοπου, όπου είχαν ανέβει μερικοί τζαμπατζήδες, σαν ιππότες της ελεεινής τραπέζης, της ακόμα πιο ελεεινής σούπερ λίγδας.

Γίνεται λοιπόν η επίμαχη φάση, εμείς καθόμαστε στην ευθεία και ψάχνουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς έχει δώσει, τα καλά παιδιά του πλατανιά συνέχιζαν τη φάση κι ούτε καν σήκωσαν χέρι για να ζητήσουν γκολ, ο βοηθός τρέχει σφαίρα προς τη σέντρα, αλλά τον προλαβαίνουν άλλες σφαίρες στα κιτρινόμαυρα, ο τάτος που δεν είχε βγάλει ένα σπριντ σε όλο το πρώτο μέρος κι έσβηνε με διακόπτη όταν χάναμε την μπάλα, ο σούλης με σπριντ από τον πάγκο, όλοι μαζί ένα κουβάρι της αριάδνης, τα ματ βρίσκονται στο στοιχείο τους κι αρχίζουν να ρίχνουν κάτι ψιλές αδιακρίτως, διακοπή, δυο αποβολές, ο σκόρδας λέει στο βαγγέλι να «πέστε κάτω, οε-οε-οε», αλλά με εννιά παίζουμε καλύτερα, χάνουμε με ψηλά το κομμένο κεφάλι του άρη (και του τζαβέλλα) και τα αίματα στάζουν σαν την κέτσαπ στο βρώμικο από την καντίνα του ομορφάντρα.

Αλλά όπως θα ‘λεγε κι ο αγγελάρας, ήταν θέλημα του θεού και της π… την παναγία σου ρε επόπτη, παλιο-μπι-μπιπ, μπι-μπιπ, δηλώσεις μπιμπισίδη, μπι-μπιπ, μπι-μπιπ, φεύγουμε μέσα σε κόρνες και πανηγυρισμούς, γιατί οι περισσότεροι χανιώτες είναι νεόγαβροι στον ελεύθερο τους χρόνο {και όχι γάβροι σκέτοι, όπως ο σούλης από την κοκκινιά} και τις χαίρονται τέτοιες νίκες. Κι όταν έσωσαν τα ματ τον επόπτη και ξαναπλησίαζε στη γραμμή, η κερκίδα τον αποθέωνε σαν τον καλύτερό τους παίκτη και πολυτιμότερος βγήκε λέει ο μπιέλιτς –μπα, από πότε φέρνουμε γιούγκους επόπτες στην ελλάδα; Κι όπως έγραψε στο λογαριασμό του ο γρηγοράκης, που ήταν η προσωποποίηση της ατάκας στο παλιό σπορτάιμ, κάτι σαν το τουίτερ προτού βγει το τουίτερ, ακόμα κι ο σούλης είναι πολυτέλεια για αυτό το πρωτάθλημα.

Τα πειστήρια ενός εγκλήματος..

 Νιώθεις λοιπόν σα να σε βίασαν, σκέφτεσαι πως είναι μέσα στους τρεις κορυφαίους βιασμούς του αθλήματος σε αυτή τη δεκαετία, μαζί με τον περυσινό τελικό κυπέλλου και το παιχνίδι «και εγώ κάλυπτα τον κατσουράνη», βλέπεις τους πλατανιάδες να χαμογελάνε πονηρά στο τηλέφωνο και να παίρνουν γραμμή για το αν πέρασε τη γραμμή της εστίας και του υποβιβασμού· και τη γραμμή του ορίζοντα με τη μουσούδα και το παλατάκι, που όσο την πλησιάζεις, τόσο αυτή χάνεται, τι σφύριξε ρε συ ο άνθρωπος…

Θυμάσαι το γκολ φάντασμα του χαρστ, αλλά εκείνο είχε σκάσει τουλάχιστον στη γραμμή, μπορούσε να σε ξεγελάσει και το ‘χε κατοχυρώσει σοβιετικός ταβάριτς λάινσμαν στα πλαίσια ετεροχρονισμένης αντιφασιστικής συμμαχίας ενάντια στους απογόνους των ναζήδων –τότε δεν είχε προχωρήσει πολύ η επεξεργασία της στρατηγικής μας. Θυμάσαι και τον καλτ ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας με τις βάτες και λες πως το επόμενο βήμα του μάνταλου είναι να κάνει το μουστάκα στον παρθενοκυνηγό και να το βάλει μόνος του το γκολάκι.

Γυρίζεις σπίτι, ξανατρώς να σου φύγει η ένταση και βλέπεις στο δίκτυο για το εργοτέλειο θέατρο, τις δηλώσεις του αναστασίου για τους ελεύθερους σκοπευτές από το κίεβο και τον πρόεδρο του απόλλωνα που προαναγγέλλει με ανακοίνωση άλλα κόλπα από τους παίκτες του, γιατί έτσι κι αλλιώς «γραμμένους μας έχουν». Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Και για αυτά δε θα πει τίποτα το τζενάκι η μπότση; Ένα μήνυμα συμπαράστασης κι αλληλεγγύης δεν το αξίζουμε εμείς;

Κάποτε ένας παλιός red blogger είχε γράψει στα νεύρα του (;) πως είναι ξεφτίλα να είσαι ολυμπιακός. Δε συμφωνώ ακριβώς, ξεφτίλα είναι να πανηγυρίζεις τέτοιες νίκες. Ντροπή είναι το πρωτάθλημα της σούπερ λιγκ συνολικά και ξεφτίλες εμείς που ασχολούμαστε ακόμα και πηγαίνουμε πότε-πότε και σε κανένα γήπεδο. Κι αλλού γίνονται σφαγές (δες τι έγινε με την μπέτις στην ισπανία) αλλά βλέπουν λίγη μπάλα τουλάχιστον, ρε σούπερ-λιγκ.

Θα μου πεις γιατί δεν τα έλεγες αυτά πέρσι που είχε σωθεί ο άρης με πεντάρες και τεσσάρες; Ναι ρε σεις, αλλά δεν είναι ακριβώς το ίδιο, ο άρης πέρσι… ή μάλλον λάθος, γράψε άκυρο, δεν είναι εκεί η ουσία.

Ντροπή βασικά είναι που τα θυμόμαστε όλοι, όταν έρχεται η δική μας σειρά και φωνάζουμε για την ομάδα μας, με την ίδια συντεχνιακή λογική που μας ακολουθεί από το γήπεδο ως τις άλλες σφαίρες της ζωής μας. Ξεφτίλα είναι που εξεγειρόμαστε και φωνάζουμε για όλα αυτά, λες και είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου (η μπάλα είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό, έλεγε ένας παλιός προπονητής της λίβερπουλ) ενώ στη δουλειά σκύβουμε το κεφάλι για να πιάσει γεμάτα το λαιμό η γκιλοτίνα της απόλυσης και είμαστε σαν τα καλά παιδιά του πλατανιά.

Συνεπώς, χαιρέτα μου τον πλατανιά σύντροφε…

Από το Μιστριώτη στο Λένιν

Την περασμένη πέμπτη συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από το θάνατο του κομμουνιστή δασκάλου δημήτρη γληνού. Ως ελάχιστο φόρο τιμής η κε του μπλοκ θα επιχειρήσει να δώσει αναδρομικά μια μικρή ανταπόκριση από την εκδήλωση που διοργάνωσε στις αρχές του μήνα προς τιμήν του ο χανιώτικος σύλλογος «οι φίλοι των γραμμάτων». Η ανταπόκριση αυτή θα μπορούσε να είναι καλύτερη και πληρέστερη, αν ήταν πιο νωπές οι μνήμες μου και δεν είχε μεσολαβήσει τόσο μεγάλο διάστημα για την αποκρυπτογράφηση των πρόχειρων στενογραφημένων σημειώσεων που κράτησα. Πιστεύω όμως πως έχει μια αξία να μεταφερθούν, έστω και σε αυτή τη μορφή.

Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στην αίθουσα του τεε, όπου δέσποζε ένα πανό με μια σπουδαία φράση του γληνού, την οποία ακολούθησε ως αρχή κι ανέδειξε με το προσωπικό του παράδειγμα: ο μόνος τρόπος για να ζήσει και να πεθάνει κανείς σαν άνθρωπος, είναι να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό. Η οποία θυμίζει κάπως και τους γνωστούς στίχους του λειβαδίτη από το ποίημα «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…»

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με την προβολή ενός ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του γληνού, στη δημιουργία του οποίου συνέβαλαν κάποιοι φοιτητές του πολυτεχνείου κρήτης. Ο συντονιστής της εκδήλωσης ζήτησε εξαρχής την επιείκειά μας για τυχόν αδυναμίες αυτής της ερασιτεχνικής δουλειάς, λέγοντας πως «κανείς μας δε δουλεύει στην ερτ». Αφενός όμως κανείς δε δουλεύει πλέον στη ερτ, εκ των πραγμάτων (άλλο αν η δτ συνεχίζει τις χειρότερες παραδόσεις της, προβάλλοντος πχ προχτές τα μεσάνυχτα τις γνωστές αστικές μυθοπλασίες για το λιμό στην ουκρανία). Αφετέρου το ντοκιμαντέρ ήταν πολύ καλό, τόσο στις τεχνικές του προδιαγραφές, όσο και στο περιεχόμενο, δίνοντας χρήσιμα στοιχεία και πληροφοριακό υλικό για την εξέλιξη της σκέψης του γληνού.

Παρακολουθούσε δηλ τη διαδρομή του από το μιστριώτη στο λένιν, όπως την είχε χαρακτηρίσει και ο ίδιος σε ένα δικό του άρθρο. Από τη συντηρητική αρχικά στάση του ως φοιτητής στα ευαγγελικά, στην παραμονή του στη γερμανία, όπου ήρθε σε επαφή με το γεώργιο σκληρό και τις μαρξιστικές ιδέες. Και από τη θητεία του σε διάφορες υψηλόβαθμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού –ακόμα και στο «κράτος της θεσσαλονίκης» στο αποκορύφωμα του διχασμού- (παιδαγωγείο, γγ υπουργείου παιδείας, ακαδημία, πανεπιστήμιο θεσσαλονίκης), όπου τρεις φορές διακόπηκε και αναιρέθηκε το μεταρρυθμιστικό του έργο, στην οδυνηρή (για τον ίδιο το γληνό) διαπίστωση πως η αστική τάξη στην καλύτερη δεν ενδιαφέρεται και στην χειρότερη καταπολεμά την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που πρέπει να συνδυαστεί με ριζικές κοινωνικές αλλαγές.

Και από εκεί στην ίδρυση του εκπαιδευτικού ομίλου και τη μετέπειτα διάσταση με το δελμούζο, τον αστικό δημοτικισμό και τη λογική της μη ανάμιξης στην πολιτική, που οδήγησε τελικά στη διάσπασή του. Για να ακολουθήσει το ταξίδι του γληνού στη σοβιετική ένωση, η προσέγγισή του με το κόμμα κι η εκλογή του ως βουλευτή του παλλαϊκού μετώπου, ο κομβικός ρόλος του στις επαφές με τους φιλελεύθερους για την υπογραφή του συμφώνου σοφούλη-σκλάβαινα, η ένταξή του στο κουκουέ, η περιπλάνηση στα ξερονήσια της εξορίας, η ανάδειξή του στο πολιτικό γραφείο του κόμματος και η σκέψη να ηγηθεί της πεεα, της πολιτικής επιτροπής του βουνού, που έμεινε τελικά στα χαρτιά, καθώς την πρόλαβε ο θάνατος, μετά από μια ηπατική κρίση και την επιπλοκή κατά την εγχείριση στην οποία υποβλήθηκε, στην κατεχόμενη αθήνα. Ελπίζω ο σύλλογος να ανεβάσει σύντομα στη σελίδα του το βίντεο αυτό –αν δεν το έχει κάνει ήδη δηλ στο ενδιάμεσο κι έχει απλώς διαφύγει της προσοχής μου.

Στο ντοκιμαντέρ δόθηκαν αρκετά στοιχεία που επικαλύπτονταν με τις σύντομες παρεμβάσεις που προηγήθηκαν της κύριας εισηγητικής ομιλίας. Και που καταπιάστηκαν μεταξύ άλλων με το γλωσσικό ζήτημα, που ο γληνός το αντιμετώπιζε ως εθνική υπόθεση· με τα φυλλάδια του περιοδικού «αναγέννηση» (όχι των μαοϊκών), που κυκλοφόρησαν απ’ το 25’ ως το 28’ και συσπείρωσαν τα πρωτοπόρα στοιχεία του εκπαιδευτικού ομίλου, φιλοξενώντας κορυφαίους συνεργάτες (βάρναλης, κορδάτος, καζαντζάκης) και φιλοσοφικές επιστημονικές μελέτες, με σκοπό την ευρύτερη καλλιέργεια των εκπαιδευτικών –αν και συνάντησαν την ανοιχτή εχθρότητα του επίσημου κράτους και των εκπαιδευτικών αρχών· την τριλογία του πολέμου, που συνέγραψε στην εξορία του στη σαντορίνη, όπου έπιανε μία προς μία τις διάφορες ερμηνείες του πολέμου κι αντιμετώπιζε το φασισμό ως γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού, με εκλαϊκευτική γλώσσα, μακριά απ’ το ναρκισσισμό και τον αυτοαναφορικό λόγο των διανοούμενων της εποχής του· και την πορεία του από το μιστριώτη στο λένιν, από το βερμπαλισμό στο ματεριαλισμό, από μια έτοιμη λαμπρή σταδιοδρομία στην αγωνιστική συνειδητοποίηση και το δρόμο της εξορίας.

Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο βασικός ομιλητής, ο πάλαι ποτέ ιστορικός και δημοσιογράφος του ριζοσπάστη και νυν συμπρωτεργάτης της ιστοσελίδας ergatikosagwnas, γιώργος πετρόπουλος, που βλέποντας το κοινό στη σχετικά γεμάτη αίθουσα του τεε, είπε πως αισθανόταν σαν τον μπρέζνιεφ (;!) γιατί δεν είχε ξαναμιλήσει σε τόσο κόσμο. Κι ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων τα εξής:

Ότι ο γληνός ήταν ένας λαμπρός, ολοκληρωμένος διανοούμενος κι αν δεν έδινε το κακό παράδειγμα για την τάξη του, περνώντας με το κκε, θα τον τιμούσαν σήμερα σα δάσκαλο του γένους, με βραβεία από την επίσημη πολιτεία.

Ότι σήμερα στερούμαστε μιας προσωπικότητας αντίστοιχου διαμετρήματος, γιατί μπορεί κάθε επόμενη γενιά να είναι πιο εξοπλισμένη σε γνώσεις, αλλά απαιτείται κάτι παραπάνω που μετατρέπει την ποσότητα σε ποιότητα και καθιστά κάποιον «οδηγητή της κοινωνίας», που ξεχωρίζει απ’ το μέσο όρο.

Ότι το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο διαμορφώθηκε η προσωπικότητα του γληνού ήταν η εικόνα μιας εξαρτημένης ελλάδας, μιας καθυστερημένης οικονομίας, χωρίς βαριά βιομηχανία, με κομπραδόρικο χαρακτήρα κι εκτεταμένα δάνεια –αυτό το σημείο το ανέπτυξε διεξοδικά κι επί μακρόν, κατεβάζοντας στην ουσία όλη την ‘πολιτική του γραμμή’. Σε αυτό το πλαίσιο ασφυκτιούσε η ανάγκη για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, προσκρούοντας τελικά στα αντιφατικά συμφέροντα της ίδιας της άρχουσας τάξης –έτσι εξηγείται πχ κι η 'διγλωσσία' με τη συντηρητική επιμονή της στην καθαρεύουσα στο γλωσσικό ζήτημα.

Αναφέρθηκε επίσης σε μια περιοδολόγηση του καραγιώργη για τις βασικές φάσεις της εξέλιξης της σκέψης του γληνού· στο βαθμιαίο πέρασμά του στις σοσιαλιστικές ιδέες· στη συμβολή του κατά τη φάση των διαπραγματεύσεων του συμφώνου σοφούλη-σκλάβαινα, που (κατά την κρίση του) αν είχε εφαρμοστεί, μπορεί να είχε φράξει το δρόμο στο μεταξά! Και στην πασίγνωστη μπροσούρα «τι είναι και τι θέλει το εαμ», που είναι παραμελημένο, αλλά αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά ντοκουμέντα» κι ένα είδος εθνικού ύμνου της χώρας.

Στον επίλογο της εισήγησής του κράτησα μια φράση της ρόζας ιμβριώτη για το έργο του γληνού, από το οποίο ξεπηδάει ένας ολόκληρος ηθικός κόσμος -όχι με την σχετική τρέχουσα έννοια, αλλά με την πρακτική αίσθηση του καθήκοντος.

Από τις παρεμβάσεις του κοινού στη συζήτηση που ακολούθησε, ξεχώρισαν κατά τη γνώμη μου.

Το έτοιμο λογύδριο ενός αναρχικού για τη διαφορά του χώρου του από τους κομμουνιστές, που αναγνωρίζουν μόνο την ταξική συνείδηση και παραβλέπουν την χειραφέτηση από μια πανανθρώπινη σκοπιά. Και σε δεύτερη φάση τον προβληματισμό του για τον προφορικό λόγο που καταστρέφεται από το αστικό σχολείο και δεν μπορούμε έτσι να αλλάξουμε δυο στρωτές κουβέντες μεταξύ μας.

Οι ευχαριστίες ενός εκπαιδευτικού προς τον ομιλητή και τους διοργανωτές για το πολύτιμο αυτό μάθημα σχετικά με το έργο και την προσωπικότητα του γληνού, που δε μας δίδαξε ποτέ το ταξικό σχολείο.

Η παρέμβαση ενός βενιζελοχτυπημένου {ας το αντιμετωπίσουμε: στην κρήτη ήμασταν, και δη στα χανιά} που ανέσυρε από μνήμης μια εγκωμιαστική φράση του γληνού στη βουλή για το βενιζέλο και την έδεσε πολιτικά με ένα τσιτάτο του βλαδίμηρου (που έχει μια φυσιογνωμική ομοιότητα βέβαια με το λευτεράκη, αλλά πέραν αυτού ουδέν άλλο) για την προκατάληψη που είναι χειρότερη από την αμάθεια. Κι όταν τελικά ειπώθηκαν δυο λόγια για το προοδευτικό (και με εισαγωγικά και χωρίς αυτά) ποιόν του βενιζέλου και το γαμήλιο ταξίδι του με την έλενα σκυλίτση σε εξωτικά μέρη ενώ ο λαός υπέφερε και αποκαλύφτηκε πως ο οπαδός του ήταν ένας παλιός βουλευτής του πασόκ, αυτός τα γύρισε, λυπήθηκε που παρεξηγήθηκαν όσα είπε και σηκώθηκε να φύγει. Πασοκοθεούλης…

Ενώ αυτός που τον ξεσκέπασε, συνέχισε αντιπαραθέτοντας το έπος του στάλινγκραντ στην τραγωδία του λίβανου και της βάρκιζας που ακολούθησαν, συμπεριέλαβε τα λαϊκά μέτωπα συλλήβδην και αναρωτήθηκε αν ο γληνός θα έπαιρνε αποστάσεις από αυτές τις επιλογές, εφόσον είχε επιζήσει, για να του θυμίσει ο πετρόπουλος τη μεσολάβηση του γληνού για το σύμφωνο σοφούλη-σκλάβαινα.

Το κορυφαίο καλτ στιγμιότυπο ωστόσο ήταν το ξέσπασμα ενός άλλου ηλικιωμένου κυρίου για το σιωνισμό και τον ξένο παράγοντα που καταστρέφουν την χώρα μας, το οποίο σε έκανε να αναρωτιέσαι αν είχε καταλάβει πού βρισκόταν και τι είχε ειπωθεί τόση ώρα στην εκδήλωση. Κι όταν άρχισε δεύτερο γύρο για τον εβραιο μαρξ, τον διέκοψε ευγενικά ο συντονιστής, λέγοντας πως προσωπικά δεν πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας και εξάρτησης –αυτό το τελευταίο πρέπει να ήταν έμμεση απάντηση σε όσα είχε πει πριν εισηγητικά ο πετρόπουλος.

Κι ο συντονιστής ήταν μάλλον ναρίτης. Αλλά εμένα να σου πω την αλήθεια, δε με νοιάζει τόσο τι ήταν, ούτε αν κάλεσαν τον πετρόπουλου, ούτε ποιοι ακριβώς είναι σε αυτόν το σύλλογο, που μάλλον συσπειρώνει εξωκοινοβούλιο και κάποιος δικούς μας (με την ευρεία έννοια) ανένταχτους, ή πρώην δικούς μας. Εμένα με νοιάζει ότι μάζεψαν κόσμο με κάποιες αξιόλογες εκδηλώσεις –πχ παρουσίαση βιβλίου για το βάρναλη, κινηματογραφικό αφιέρωμα για την εργατική τάξη- και πήραν μια αξιέπαινη πρωτοβουλία στη μνήμη του γληνού για τα 70χρονα από το θάνατό του. Κι είχε δίκιο ο συντονιστής όταν είπε πως είναι όνειδος που κανένα ίδρυμα, κόμμα, σύλλογος δε διοργάνωσε κάτι αντίστοιχο –καθώς μέχρι και συνέδριο θα μπορούσε να σταθεί σχετικά με το έργο και τη ζωή του γληνού. Και ο δικός τους σύλλογος συμβάλλει στο βαθμό που του αναλογεί, χωρίς να παίρνει για μπόι τη σκιά του, υπενθυμίζοντας απλώς αυτή την ανάγκη σαν.. αλογόμυγα.

Με νοιάζει δηλ που δε σηκώσαμε εμείς μια αντίστοιχη εκδήλωση, είτε στα χανιά, είτε και συνολικά, σαν κόμμα, κι αφήνουμε κενά που τα καλύπτουν άλλοι.

Όσο για το επιμύθιο της εκδήλωσης, το έπιασε πολύ καλά μια άλλη εκπαιδευτικός στην παρέμβασή της, προτού τη διακόψει ο εβραιοφάγος. Κι αυτό βγαίνει από τη διαδρομή του γληνού, που ξεκίνησε προσπαθώντας να αλλάξει την εκπαίδευση, προς όφελος του λαού, για να αλλάξει τις συνειδήσεις και τον κόσμο. Αλλά κατάλαβε από την πείρα του πως πρέπει να κάνει ακριβώς το αντίθετο, να παλέψει πρωτίστως για την αλλαγή του κόσμου και μαζί με αυτόν να αλλάξει και η εικόνα της παιδείας. Να αλλάξει δηλ το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, για να αλλάξει ριζικά και το εκπαιδευτικό.

Κι αυτό συνιστά την καλύτερη απάντηση και στα κάθε λογής ιδεολογήματα του ποικιλόχρωμου οπορτουνισμού, που προσπαθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να διαστρέψει αυτή τη βασική αλήθεια.

Υγ: Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε εδώ την ιστοσελίδα του ιδρύματος γληνού.

Είστε η ντροπή όλων των εργατών…

…πράσινα τσιράκια των εργοδοτών

Ούτε η καταρρακτώδης βροχή δεν μπορεί να ξεπλύνει τη ντροπή των ζαχαρένιων εργατοπατέρων της γσεε (που προτίμησαν τη ζαχαρένια τους, από το να βγουν να διαδηλώσουν στη βροχή) και να σταθεί άλλοθι για τη ματαίωση της χτεσινής τους πορείας. Ούτως ή άλλως το μόνο που έκαναν μέχρι τώρα ήταν να παίρνουν απλώς την απόφαση για την κήρυξη απεργίας –και αυτό υπό την πίεση του παμε και των εργατικών κέντρων που έπαιρναν αντίστοιχες αποφάσεις. Ποτέ δεν την κυνηγούσαν, δεν  την προετοίμαζαν, δεν την περιφρουρούσαν, δεν έκαναν κάτι συμβολικό έστω που να αποδεικνύει ότι ίδρωνε το αυτί τους για την επιτυχία της. Το μόνο που είχαν κάνει μετά από μια επίθεση στον ηγέτη παναγόπουλο με γιαούρτια και κλοτσοπατινάδα, ήταν να βάλουν φουσκωτούς να φυλάνε την εξέδρα γύρω του. Αν λοιπόν δεν μπορούν καν να πραγματοποιήσουν μια πορεία, η παρουσία τους γίνεται διακοσμητικού χαρακτήρα και κινδυνεύουν να πάψουν να είναι χρήσιμοι για το σύστημα.

Αλλά αν ο δικός τους ρόλος και η ξετσιπωσιά τους είναι γνωστά εδώ και καιρό, το ερώτημα είναι τι ρόλο βαράνε δίπλα τους άλλες δυνάμεις ως συνοδοιπόροι και χειροκροτητές του παναγόπουλου, αντί να τους απομονώσουν και να τους απομονομιμοποιήσουν πλήρως, για να μην έχουν πουθενά μούτρα (και κόσμο) να βγούνε στο δρόμο και να το παίξουν κινηματικοί. Τι άλλο χρειάζονται ως έναυσμα κι ως αφορμή μετά κι από το χτεσινό, για να αλλάξουν ρότα και τακτική; Εκτός κι αν κάποιοι εξ αυτών φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν την πασκε ή να εγκολπώσουν στις τάξεις τους το μηχανισμό της.

Στα χανιά τώρα, η πορεία μας ήταν σαν το προεκλογικό διαφημιστικό του κόμματος: έρχεται θύελλα. Βροχή κι ομπρέλες στην αρχή, αλλά όταν πιαστήκαμε αλυσίδες, σταμάτησε να βρέχει και σε κάποια φάση βγήκε και ήλιος, όπως στα τροπικά κλίματα. Παρά τις περίεργες καιρικές συνθήκες ο κόσμος ήταν περισσότερος απ’ ό, τι συνήθως –ίσως να ήμασταν περισσότεροι κι από την πορεία του εργατικού κέντρου· που είχε δέκα εργατοπατέρες στην κεφαλή, είκοσι εκπαιδευτικούς ακριβώς πίσω, φοιτητές της εαακ, σπουδαστές του τει με πλαίσιο της πασπ (που λέει ότι δεν είναι πασόκ) και μετά οι οργανώσεις (μ-λ, ανταρσύα και σύριζα).

Γενικώς τα χανιά είναι από τα σπάνια μέρη που αν δεν έχουν καλό καιρό, μπορεί και να μαζευτούν περισσότεροι, γιατί αποθαρρύνονται από τις άλλες βασικές τους επιλογές (θάλασσα, εκδρομή, καφέ στο λιμάνι). Έτσι όταν η κεφαλή της πορείας έμπαινε στην πλατεία δικαστηρίων για να καταλήξει, οι τελευταίοι διαδηλωτές ήταν… μερικά μέτρα πιο πίσω, γιατί εδώ τα μεγέθη είναι τελείως διαφορετικά για να εντυπωσιάσουν τους πρωτευουσιάνους συντρόφους. Στην ουρά παρεμπιπτόντως είχαμε και μια μικρή αυτοκινητοπομπή με αγροκτηνοτρόφους της πασυς (sic), όπως την είπε στη ρύμη του λόγου κι ένας από τους ομιλητές της συγκέντρωσης.

Αυτός που τα είπε πολύ καλά πάντως ήταν ο πέρρος στην χτεσινή ελληνοφρένεια. Δεν είχε βέβαια απέναντι κάποιον δύσκολο συνομιλητή που τον ζόρισε με τις ερωτήσεις του (καλαμούκης). Αλλά για αυτό ακριβώς μπόρεσε να αναπτύξει απερίσκεπτος τη σκέψη του και να απαντήσει εύστοχα κι επί της ουσίας τα ερωτήματα που τέθηκαν –κι ας μην ήταν ιδιαίτερα εχθρικά- χωρίς πολλά κλισέ και ξύλινο λόγο. Αξίζει τον κόπο κατά τη γνώμη μου να ακολουθήσετε εδώ το σύνδεσμο της χτεσινής εκπομπής και να πατήσετε να ακούσετε τον πέρρο από το 7.50 κι έπειτα.

Όπως είπε βέβαια ο πέρρος, μπορεί να ήταν μαζική η πορεία αλλά εμείς δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι. Και το μείζον ζήτημα κατά τη δική μου αντίληψη είναι πώς θα αντιμετωπίσουμε τη φθίνουσα συμμετοχή ενός ταλαντευόμενου κόσμου, με τον οποίο δεν έχουμε αναπτύξει σταθερούς, που φαίνεται να κουράστηκε και να απογοητεύτηκε. Πέρσι τέτοιες μέρες για παράδειγμα, είχαμε τη μεγάλη 48ωρη πανεργατική απεργία, που χτυπήθηκε σε όλο το μήκος της με χημικά για να σπάσουν τα μπλοκ του παμε, που ήταν τα πιο μαζικά και έδιναν τον τόνο κείνη τη μέρα. Φέτος, μετά από μια γεμάτη κινηματική τριετία, είναι η πρώτη χρονιά που, παρά τα διάφορα επιμέρους μέτωπα (όπως το κλείσιμο της ερτ, η επιστράτευση των εκπαιδευτικών, κτλ) δεν είχαμε ένα μεγάλο απεργιακό σταθμό, που να αγκαλιάσει όλους τους κλάδους –ενώ κι οι πανεργατικές απεργίες ήταν συγκριτικά μειωμένες.

Η περιβόητη δέσμευση του σαμαρά πχ για δωρεάν ασύρματο δίκτυο, ηχεί ως θρασύτατη πρόκληση, που δε θα τολμούσε ίσως να την εκστομίσει πριν από δυο χρόνια. Το κάνει τώρα, γιατί νιώθει να έχει το ελεύθερο να προβαίνει ατιμώρητος σε τέτοιες προκλήσεις, βλέπει πως δε δέχεται ως κυβέρνηση ιδιαίτερη πίεση και αρχίζει να πιστεύει πως μπορεί να εξαντλήσει την τετραετία (μαζί με το λαό), με το σύριζα να ακολουθεί τη γνωστή τακτική του ώριμου φρούτου, ως υπεύθυνο αστικό αντιπολιτευτικό κόμμα.

Συνεπώς η χτεσινή δεν ήταν μια απεργία σαν τις άλλες, όπως έγραψε κι ο πρωτούλης στο ρίζο. Πολύ περισσότερο δεν νοείται ως σταθμός, με την έννοια πως μπορούμε να μείνουμε σε αυτό. Το βασικό ζητούμενο είναι ο σχεδιασμός από εδώ και πέρα, για να υπάρξει άμεση συνέχεια, να ανακόψουμε την κινηματική νηνεμία του τελευταίου διαστήματος και να μην αρχίσουμε από τώρα (ή μάλλον μετά το πολυτεχνείο) να σκεφτόμαστε τα χριστούγεννα (μαζί με τα τζάμπο) και την χρονιά που έρχεται.

Υστερόγραφα

Χτες ο κόσμος είχε να ξεπεράσει κι ένα επιπλέον εμπόδιο, με την καλλιεργούμενη τρομοκρατία από οθόνης, που έχει περάσει πλέον σε νέα επίπεδα αμερικάνικων προδιαγραφών, με την ελας να δίνει η ίδια στη δημοσιότητα τη σκηνή της δολοφονίας και στα κανάλια τις πρώτες ύλες της τρομοϋστερίας, χωρίς κουκίδες, απαγορευτικά, προειδοποιήσεις κι άλλα τέτοια συντηρητικά ταμπού. Κι αναρωτιέται κανείς: αν το κράτος κι οι μηχανισμοί του δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να σκηνοθετήσει το κλίμα του εμφυλίου και της απειλής των άκρων, τι είναι αυτό που θα την εμπόδιζε να έχει και ρόλο πρωταγωνιστή, στο εκτελεστικό κομμάτι;

Δεύτερο: τα παραπάνω είχαν γραφτεί πριν από την εισβολή των ματ στο ραδιομέγαρο της ερτ, που βαφτίζεται εκκένωση, λες και μιλάμε για βουλωμένη τουαλέτα, για να μας δείξουν ποια είναι η ταξική γνώμη που έχουν για τους εργαζόμενους. Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν είχε την υπομονή να περιμένει άλλες δέκα μέρες, την επέτειο του πολυτεχνείου, για να ‘ναι πιο προφανείς οι συνειρμοί. Από σήμερα όμως η ελληνική δημοκρατία μπορεί να ανασάνει ανακουφισμένη δια την τάξιν που επιβλήθηκε και μας έσωσε από τα δύο άκρα. Δεν ακούσατε ποιες ήταν οι τελευταίες λέξεις του δημοσιογράφου στο πρόγραμμα της ερα, λίγο πριν κλείσουν τα μικρόφωνα; Ψυχή βαθιά… Φως φανάρι, πως τα άκρα το πάνε για εμφύλιο..

Ευτυχώς που σήμερα έχει καλύτερο καιρό και θα μπορέσει να δώσει το απόγευμα το παρών κι η γσεε του παναγόπουλου –λέμε τώρα…

Συγκεκριμένες απαντήσεις

Τις προάλλες η κε του μπλοκ είχε βρεθεί σε μια εκδήλωση αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στα σπρίντερ, λίγο έξω από τα χανιά, στο κατάστημα που δούλευαν. Παρόμοιες πρωτοβουλίες πάρθηκαν και στις άλλες πόλεις που λειτουργούσε η επιχείρηση, αφήνοντας τους εργαζόμενους στο δρόμο. Αλλά η δική μας εδώ ήταν κάπως ιδιαίτερη, κατά τα συντροφικά έθιμα του τόπου –για τα οποία μας δίνει μια γεύση η παρακάτω φωτογραφία από μια τοπική λαϊκή αγορά.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως υπήρχε μόνο ένας σύντομος χαιρετισμός, χωρίς κάποια ομιλία και πολλές επισημότητες, χωρίς μουσικό συγκρότημα, γιατί ήταν παρασκευή βράδυ και οι περισσότεροι μουσικοί μας δούλευαν, οπότε έπρεπε να καταφύγουμε σε αυτοσχέδιες λύσεις και χωρίς να έχει κάποιο χαρακτήρα οικονομικής ενίσχυσης των εργαζομένων πχ ή του σωματείου, γιατί οι σφοι μοίραζαν δωρεάν τα κρέατα που έψηναν, τις μπύρες και τα αναψυκτικά. Για την ακρίβεια έρχονταν με την πιατέλα να σου τα προσφέρουν ζεστά, επιβεβαιώνοντας εν μέρει έναν άλλο σύντροφο που λέει χαριτολογώντας πως εδώ διάφορες εκδηλώσεις (κοπή πίτας, συνεστιάσεις, γλέντια ενίσχυσης, κτλ) γίνονται απλώς ως αφορμή για να μαζευτούμε για ένα φαγοπότι, σαν τις περιπέτειες του αστερίξ, που καταλήγουν νομοτελειακά σε ένα γαλατικό τσιμπούσι.

Στο τέλος έπεσε κι η τάση του προβολέα που είχαμε φέρει, οπότε τραγουδήσαμε ρομαντζάδα διάφορα πολιτικά-αγωνιστικά τραγούδια. Πιάσαμε όμως το τρένο της ετε, γιατί ένας σφος κατέβασε στο κινητό του τους στίχους και τους τραγουδούσε από μέσα, σα σκονάκι. Κι έτσι μπήκε το κερασάκι στην τούρτα μιας ξεχωριστής βραδιάς με αρκετά προλεκάλτ στοιχεία. Το ζουμί όμως δεν ήταν τα καλτ περιστατικά, αλλά το πρώτο συνθετικό της λέξης, τι έγινε δηλ με τους εργαζόμενους της επιχείρησης, με τη δική τους συνειδητοποίηση κι οργάνωση.

Οι σφοι λένε πως το προηγούμενο διάστημα οι εργαζόμενοι δεν έδειχναν μεγάλη ανταπόκριση στις εξορμήσεις μας και τους ενδιέφερε απλώς να παίρνουν καλύτερους μισθούς από τους συναδέλφους τους σε άλλες φίρμες. Και ξαφνικά βρέθηκαν στο δρόμο, χωρίς τη «ζεστασιά» της αυταπάτης και με ένα δύσκολο βάρος κοντά στα άλλα: να καταλάβουν με ταχύρρυθμα εντατικά όσα δεν πρόλαβαν να μάθουν μέχρι τώρα. Και δεν εννοώ την αλφαβήτα της ταξικής πάλης, ότι δηλ αν δεν κατέβεις μαζικά και οργανωμένα στο δρόμο, θα σε πετάξει σε αυτόν αργά ή γρήγορα το αφεντικό σου. Αλλά και πιο σύνθετα ζητήματα, που θυμίζουν μάλλον ανώτερα μαθηματικά παρά άλγεβρα –όπως λέει κάπου κι ο ένγκελς.

Κι εδώ μπαίνει ο ρόλος του κομμουνιστή στη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης, που πρέπει να γίνει παιδαγωγός· όχι γιατί πρόκειται για κάποιο φτασμένο δάσκαλο με περγαμηνές και πτυχία στο μαρξισμό, αλλά επειδή καλείται να βρίσκει απαντήσεις, να αναλύει και να εξειδικεύει, να διαπλάθει συνειδήσεις με το παράδειγμά του και να το εξελίσσει συνεχώς. Γιατί η διαπαιδαγώγηση είναι μια αμφίδρομη διαδικασία, που αφορά την ανάπτυξη και του μαθητή και του δασκάλου.

Κι αυτό που είναι πιο σημαντικό στο μαζικό κίνημα δεν είναι οι ατομικές γνώσεις του καθενός, αλλά η ικανότητά του να τις μοιράζεται και να τις κοινωνικοποιεί, να τις καθιστά απλές και κατανοητές για να τις μεταδίδει στους άλλους. Χωρίς μεταδοτικότητα, οι γνώσεις μένουν λειψές και ανούσιες, γιατί αυτό που τις κάνει να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα πράγματα είναι πως δεν τις χάνεις αν τις δώσεις σε κάποιον άλλο· αντιθέτως τότε μόνο βρίσκουν τον πραγματικό τους «προορισμό» και πλουτίζεις κι εσύ ο ίδιος από αυτή τη διαδικασία. Και για να έχεις μεταδοτικότητα κοντά στα άλλα, πρέπει να μην μένεις στις δικές σου απαντήσεις, που φτάνουν για να λύσουν τις δικές σου απορίες, αλλά να ψάχνεσαι συνεχώς, να βάζεις ερωτήματα από τη σκοπιά που βλέπουν οι άλλοι τα πράγματα.

Για μένα μπορεί να αρκεί ότι ο πολιτικός λόγος των οπορτουνιστών είναι μια καρικατούρα του μαρξισμού, αλλά για τον απλό κόσμο δε σημαίνει τίποτα απολύτως. Θέλει πρακτικές απαντήσεις και λύσεις, γιατί έτσι κι όχι αλλιώς, αποδείξεις και ονόματα.

Για μένα αρκεί ως εξήγηση πως τα κομματικά μέσα δεν είναι (οποιαδήποτε) και μπορώ να καταλάβω τις ιδιαιτερότητές τους και την εθελοντική προσφορά των συντρόφων που ξεφεύγει πολύ από τα πλαίσια μιας τυπικής μισθωτής σχέσης. Αλλά η σχέση με το κόμμα δεν είναι πάντα κατανοητή στον κόσμο έξω από το στενό κύκλο, που σκαλώνει στις «κομματικές απολύσεις», τσουβαλιάζει μήλα και πορτοκάλια και ψάχνει να του εξηγήσουν γιατί δεν είναι έτσι.

Και πρέπει να φτάσει ως την αφαίρεση πως το θέμα δεν αφορά στενά μια επιχείρηση και τον κάθε καπιταλιστή ξεχωριστά, αλλά την κρίση που μας επηρεάζει αντικειμενικά όλους (γιατί κανείς δε ζει σε γυάλα), το σύστημα συνολικά και τα αδιέξοδά του, την καταστροφή κι απαξίωση κεφαλαίων και παραγωγικών δυνάμεων, που πρώτος ανάμεσά τους στέκει ο άνθρωπος. Κι έτσι να φτάσουν από το ειδικό στο γενικό, παίρνοντας απαντήσεις και για όλα τα ενδιάμεσα που τους απασχολούν.

Αυτό είναι το άλμα που πρέπει να κάνουν κι οι εργαζόμενοι στο σπρίντερ και κάθε άλλη επιχείρηση που κλείνει, χωρίς να πέσουν στον ύφαλο της ‘αγωνιστικής’ αυτοδιαχείρισης και όποια άλλη μορφή διαχείρισης της μιζέριας. Όπως λέει κι ένα άρθρο στην τελευταία κομεπ, που εξετάζει την περίπτωση της βιομε «είναι βολικό για το σύστημα της εκμετάλλευσης να μην αμφισβητείται ριζικά ως τέτοιο, αλλά να καλλιεργείται μαζικά η άποψη ότι ο εργάτης μπορεί να γίνει συλλογικός εργοδότης».

Κι αυτό το κείμενο της ιε της κοκμ (ιδεολογική επιτροπή της κομματικής οργάνωσης της κεντρικής μακεδονίας) του κκε είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα (αν όχι εκλαϊκευτικών, σίγουρα) συγκεκριμένων απαντήσεων, που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο και να βρει μιμητές.

Αυτά τα έχουμε ακούσει

Απεργιακό ημερολόγιο – Ιούλιος 2013

Η κε του μπλοκ ξέμεινε στα Χανιά για διακοπές μετά το διήμερο της οργάνωσης και καταγράφει τις σημειώσεις της απ’ τα απεργιακά τεκταινόμενα της πόλης.

Η συγκέντρωση του καταπράσινου εργατικού κέντρου έγινε στην πλατεία αγοράς, δίπλα στα ανοιχτά μαγαζιά της κεντρικής στοάς, που λειτουργούσαν κανονικά για να τονίζουν σημειολογικά τη μικροαστική νιρβάνα της πόλης και τις άοκνες προσπάθειες των πράσινων εργατοπατέρων για τη ζύμωση και την επιτυχία της απεργίας. Η δική μας συγκέντρωση έγινε λίγα τετράγωνα παραδίπλα, στην πλατεία 1866 ή αλλιώς νέων καταστημάτων, εκ των οποίων κάποια μεγάλα έκλειναν στη θέα της πορείας, όχι γιατί ήταν κάτι τρομακτικό σα μέγεθος ή για το φόβο επεισοδίων, αλλά από ταξικό ένστικτο ενάντια στην απειλή του οργανωμένου ταξικού κινήματος.

Στη συγκέντρωση ο κόσμος απλώθηκε προς αναζήτηση σκιάς κι αγνοούσε τις εκκλήσεις από τα μεγάφωνα: συνάδελφοι, κατεβαίνουμε όλοι στο δρόμο για να ξεκινήσει η συγκέντρωση... Ένα-μηδέν. Συνάδελφοι, να κατεβούμε στο δρόμο για τους χαιρετισμούς και την κεντρική ομιλία… εύκολο δύο-μηδέν, οι περισσότεροι φτάσαμε ως τα παρκαρισμένα αμάξια στην άκρη του δρόμου και περιμέναμε τη συνέχεια. Συνάδελφοι, κατεβαίνουμε στο δρόμο για να ξεκινήσει η πορεία. Καλώς τα τα παιδιά τα τρία-μηδέν, κι αν δε δούμε την πορεία να φεύγει, δεν το κουνάει κανείς, ούτε με εντολή γγ.

Κάναμε ένα μικρό κύκλο μέχρι το δημαρχείο, που τελεί υπό κατάληψη από τους εργαζόμενους και ξεκινήσαμε δεύτερο κύκλο ακόμα μεγαλύτερο, περνώντας μέσα από το παλιό λιμάνι, όπου ήμασταν κινητό αξιοθέατο για τους τουρίστες που μας χάζευαν κι έβγαζαν φωτογραφίες, αγνοώντας προφανώς πως καταστρέφουμε τον τουρισμό και το ελληνικό τρίπτυχο souvlaki-bouzouki-mousaka.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως ο δεύτερος κύκλος ήταν ενωτικός, μαζί με τους υπόλοιπους που ήρθαν από το δημαρχείο και συνεχίσαμε όλοι μαζί. Με το εργατικό κέντρο να κάνει ηρωικό ελιγμό για να μπει νταβατζιλίκι επικεφαλής, αλλά είχε χρυσαυγίτικα γραμμένο στο πανό το αδεδυ με ήτα (αδεδη) κι έβαλαν ένα δικό τους ν το κρατά από εκεί χαμηλά, μήπως και μπορέσει να κρύψει τίποτα. Ακολουθούσαν οι οτα, καθηγητές, οι δημοσιογράφοι της ερα που είχαν ένα εντελώς πρόχειρο πανό, όπου φαινόταν απ’ την πίσω πλευρά το λογότυπο μιας ιδιωτικής εταιρίας (nokia connecting people). Και πιο πίσω ανταρσυα, μου-λου, κι ένα πανό με μαύρα γράμματα που έλεγε «ελευθερία ή θάνατος», πρωτοβουλία πιθανότατα του τοπικού δημάρχου, που εκλέχτηκε με τη στήριξη των ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων του νησιού: σύριζα, ανταρσυα και του αστυνομικού της περιοχής στο ψηφοδέλτιό του.

Οι συσχετισμοί ήταν σαφώς με το μέρος τους –και πώς να μην είναι δηλ σε τέτοια πόλη- αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν η σύνθεση των μπλοκ, καθώς στη δική τους συγκέντρωση υπήρχαν μόνο εργαζόμενοι κι υπάλληλοι του δημοσίου, αλλά κανένα σωματείο-πανό από τον ιδιωτικό τομέα! Μια εικόνα που αντιστρεφόταν πλήρως στη δική μας συγκέντρωση και προσφέρεται για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων: τον πασόκο κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.

Στα προεόρτια της πέμπτης και το απογευματινό συλλαλητήριο του παμε, την έκπληξη την έκαναν οι υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας, που ήρθαν για πρώτη φορά –και το πιο βασικό από μόνοι τους!- σε δική μας πορεία και μπήκαν στην κεφαλή της με τα περιπολικά τους. Μπορεί να μην έχουμε συνηθίσει τον ήχο και οι σειρήνες να σου προκαλούν ασυναίσθητα ένα διαρκές άγχος πως μας την πέφτουν από κάπου, αλλά είναι μάλλον προτιμότερες από τις χαρούμενες σφυρίχτρες των τροτσκιστών. Στο τέλος της συγκέντρωσης ακούσαμε και μια μαντινάδα: σήμερα ανακοίνωσαν πως θα απολύσουν πάλι, σήμερα είμαστε εμείς, μα αύριο θα ‘ναι κι άλλοι. Αλλά το ηθικό δίδαγμα της ημέρας είχε βγει στο ξεκίνημα, στον χαιρετισμό του εκπροσώπου των δημοτόμπατσων: δεν είχαμε έρθει ποτέ μαζί σας ως τώρα, αν ήταν θα μας βλέπατε εξάλλου…

Έτσι ακριβώς είναι. Σε αυτή τη συγκυρία οι ταξικές δυνάμεις συναντούν καινούριο κόσμο που μέχρι τώρα μας γύριζε την πλάτη και αρνούνταν να πάρει μέρος σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις και άλλες τέτοιες εξαλλοσύνες. Αλλά τώρα μπήκανε θέλοντας και μη στον χορό, κουβαλώντας πάντα μαζί τις αυταπάτες, την ανυπομονησία και την ψευδή συνείδηση του παρελθόντος. Κι επειδή χρειάζονται δύο για να χορέψουν, πέφτει σε εμάς το βάρος να ξεπεράσουμε την αμοιβαία καχυποψία, τα σημεία όπου σκοντάφτει η συνείδηση του συνάδελφου, να διαπαιδαγωγήσουμε όσους μπαίνουν πρώτη φορά στην μάχη, να την οργανώσουμε βαθαίνοντας τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της… και πρωτίστως να διασφαλίσουμε πως δε θα είναι η πρώτη και τελευταία φορά που συναντιόμαστε με αυτόν τον κόσμο, πως θα αναπτυχθούν δεσμοί και θα υπάρξει συνέχεια, αντί για ηττοπάθεια και απογοήτευση.

Αλλά αν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, μπορεί να κρατήσει για ρεζουμέ αυτό που είπε στη συνέλευση της ελμε χανίων ένας καθηγητής των παρεμβάσεων: αυτά με τα μονοπώλια τα ακούμε δεκαπέντε χρόνια τώρα, το θέμα είναι να παραιτηθεί ο υπουργός..! –επιτέλους μια φρέσκια πρόταση που δε μυρίζει ναφθαλίνη- Και τελικά πέρασε η αγωνιστική τους πρόταση να υποδεχτούν το βενιζέλο στα χανιά με γιαούρτια κι οπωροκηπευτικά –για να φροντίσουν προφανώς τη σιλουέτα του. Αρκεί να τα βρουν πρώτα οι ίδιοι και να μην τα καταναλώσουν μεταξύ τους, όπως πήγε να γίνει στην χτεσινή συνέλευση, όπου οι σεκίτες κατηγορούσαν τους «σταλινιστές ναρίτες» που κινήθηκαν εναντίον τους για κάποια διαφωνία τους. Γιατί η συμμαχία στον αντικαπιταλιστικό πόλο δε σημαίνει αυτομάτως συμμαχία και στο κίνημα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό στους μη μυημένους.

Το άλλο «μεγάλο θέμα» των ημερών είναι το πρώτο συνέδριο του σύριζα, όπου προσωπικά αδυνατώ να βρω πολιτική ουσία πέραν των οργανωτικών θεμάτων και το παιχνίδι συσχετισμών, κατ’ εικόνα κι ομοίωση σχεδόν των αστικών κομμάτων. Θα μου πεις βέβαια πως και το οργανωτικό είναι πολιτικό σε τελευταία ανάλυση, αλλά το χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή από το να ξεπέσει σε πολιτικάντικο. Δε μιλάμε εξάλλου για κάποια σπουδαία μετεξέλιξη του σύριζα σε… κόμμα νέου τύπου, με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και λενινιστικές αρχές συγκρότησης, όπως θέλουν κάποιοι να μας το παρουσιάσουν. Οι τάσεις εξακολουθούν να υπάρχουν κι ο καθένας θα κάνει του κεφαλιού του όπως πριν, με τη διαφορά πως χάνει το δικαίωμα της άσκησης βέτο και τα προνόμια της συνιστώσας στην εκπροσώπησή του στα κεντρικά όργανα. Το αριστερό ρεύμα του λαφαζάνη άλλωστε –για το οποίο τόση κουβέντα γίνεται- δεν ήταν κάποια διακριτή συνιστώσα, αλλά τάση στο εσωτερικό του σύριζα κι ως τέτοια θα εξακολουθεί να υφίσταται.

Πώς συνδέεται αυτό τώρα με το αρχικό θέμα της ανάρτησης; Πολύ απλά, η λογική που λέει «να παραιτηθεί ο υπουργός και η κυβέρνηση», για να έρθει μια άλλη προοδευτική, στρώνει το κόκκινο χαλί στον καλπάζοντα κυβερνητισμό του σύριζα. Κι αν οι δημόσιοι υπάλληλοι εναποθέσουν εκεί τις ελπίδες τους για να δικαιωθεί ο αγώνας τους, θα έχουν κάνει ό,τι χειρότερο για να τον υποθηκεύσουν.