Μια χαρά είσαι, πάνε κυβέρνα τους...

Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κακό χωριό με λίγα σπίτια (ποτέ δεν έπαψε να είναι τέτοιο) και τα στελέχη του γίνονται από δυο χωριά χωριάτες (κατακαημένο Λέτσοβο). Δεν έχει βέβαια ανάγκη από μέλη, εφόσον υπάρχουν followers. Και μπορεί να μην έχει ούτε αμυδρή σχέση με το αριστεροχώρι πλέον, αλλά τα σκηνικά στην πρόσφατη ΚΕ του παραείναι γκροτέσκα, ακόμα και για αστικό κόμμα.

Βλέποντας τον Κασσελάκη, σαν (όχι τόσο) εξελιγμένο ανθρωποειδές, με φτωχή απομίμηση ανθρώπινου λόγου και σκέψης, να αποκηρύσσει την «κομματίλα» από το β(λ)ήμα της ΚΕ ενός πολιτικού κόμματος, αναρωτιέσαι βασικά τι να πεις και τι να τραγουδήσεις. Θα είναι σα (να μπαίνει η Άνοιξη της Πράγας) να κλέβεις εκκλησία -που θα διαχωριστεί από το κράτος, για να μην κλέβουμε το δημόσιο. Ή έστω τον Πάπα, με το αλάθητο και τα αγέρωχα μούσκουλα, που ανήκουν μόνο στη βάση που τα εξέλεξε. Έξω οι βάσεις του θανάτου. Και αγάπη μόνο.

Τι να σου πω (3)/ που να μην το έχει πει κανένας σε κανέναν, που θα έλεγε αν μπορούσε και ο Λουκιανός στον Κασσελάκη, στην πρόσφατη συναυλία στον Λυκαβηττό. Και ύστερα θα έβλεπε τη Βαγενά δίπλα στον Στέφανο και θα άρχιζε να λέει το εμβατήριο της σιωπής.
Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν Αριστερά...
«Τη σύγχρονη. Την κυβερνώσα. Την επαγγελματική» που λέει και ο πρόεδρος. Ας του γράψουν να λέει και μερικά τσιτάτα του Λένιν, για τα επαγγελματικά στελέχη και το κόμμα νέου τύπου, να καεί το πελεκούδι.

Τι πρέπει να πεις άραγε για κάποιον που παράγει τόσο επικοινωνιακό θόρυβο, χωρίς να λέει τίποτα. Βασικά είναι δύσκολο και να σατιρίσεις κάποιον που καταφέρνει να αυτογελοιοποιείται έτσι -πιο εύκολα κι από τον γουρλομάτη, που θα έλεγε ένα συριζοτρόλ. Οπότε είναι λεπτή η γραμμή. Ή που θα διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ -σιγά το κατόρθωμα- ή που θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός. Μια χαρά είσαι, πάνε κυβέρνα τους... 

Όπως δηλαδή ο Μητσοτάκης! Στην τελική δε λένε πολύ διαφορετικά πράγματα -από πολιτική άποψη-, κάποιες φορές ακόμα και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ...

Θυμάμαι συνειρμικά όσα έγραφε αυτοκριτικά εκ των υστέρων ο λαογερμανός ιστορικός Κουρτ Γκοσβάιλερ για τον Γκόρμπι και την«Περεστρόικα», που συνοψίζονταν βασικά σε ένα ερώτημα που έθεσαν πολλοί σφοι στον εαυτό τους -το μεταφέρω κατά προσέγγιση, με δικά μου λόγια: «Μα πώς μπόρεσα εγώ, ένας σοβαρός μαρξιστής, να δώσω βάση σε τέτοιες ανοησίες και την παμπάλαια σοσιαλδημοκρατική σκουριά που μεταμφιέστηκε σε νέα σκέψη;»

Μόνο που το πρόβλημα, όπως ακριβώς με τον Γκόρμπι, δεν ξεκίνησε όταν εμφανίστηκε ο Κασσελάκης -που στην τελική δε φύτρωσε μόνος του, ούτε κατά τύχη. Πριν φτάσουμε στην καρδιά του κρεμμυδιού που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ (δάνειο σχήμα από το άρθρο του Γκοσβάιλερ), είχαν προηγηθεί πολλά στρώματα.

Το «μοντέρνο» ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν ένα καταφύγιο για όσους ήθελαν να δηλώνουν ακόμα κομμουνιστές, χωρίς να είναι σε κομμουνιστικό κόμμα. Η διαδρομή του Συνασπισμού -από όταν ήταν ενιαίος ακόμα- είναι η πορεία ενός... «αριστερού» κόμματος που δίνει συνεχώς πειστήρια για το αντίθετο, από τον «ραφινάτο αντικομμουνισμό» και το Μάαστριχτ, μέχρι το Κυπριακό και τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλώς η φυσική κατάληξη μιας πορείας χρόνων -αν και το βαρέλι δε φαίνεται να έχει πάτο. «Αριστεροί» που βλέπουν τα παλιά τους ρούχα σαν βαρίδια, τα πετάνε χωρίς ταμπού και αποβάλουν τύψεις και προσχήματα, για να φανεί γυμνή η σοσιαλδημοκρατική ουσία.

Λένε πολλοί Συριζαίοι πως ο Κασσελάκης δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Και ποιος έχει δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ; Όχι σχέση, ούτε one night stand, τη νύχτα του δημοψηφίσματος δεν έχουν. Τι αριστερό είχε δηλαδή η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, το τρίτο Μνημόνιο, το ψαλίδι στις συντάξεις, το ξύλο στους συνταξιούχους, η θετική ψήφος στους μισούς νόμους της ΝΔ; Όσο αριστερά είναι τα λογύδρια του Στέφανος (που δεν ξέρει καν να τα λέει από μέσα και χαμογελά με το ύφος του ανόητου που δεν κατάλαβε τίποτα), τόσο αριστερά είναι τα καπετανάτα όσων θέλουν να λένε και να κάνουν του κεφαλιού τους, βάζοντας τον εαυτό τους πάνω από κάθε συλλογικότητα.

Λένε επίσης ότι ο Κασσελάκης φέρεται σαν Βοναπάρτης, μακριά από δημοκρατικές διαδικασίες. Ο Μαραντζίδης είναι έτοιμος να γράψει το βιβλίο «στη σκιά του Μουσολίνι», μόλις κατακάτσει η σκόνη και ξεχαστεί το αντικομμουνιστικό «στη σκιά του Στάλιν». Θα είχαν ένα δίκιο, αν δεν ήταν οι ίδιοι που ψήφισαν να γίνει reality show η εκλογή προέδρου, αν δεν έβλεπαν τον Τσίπρα σαν το θείο βρέφος (όχι τον Λαλιώτη) που διαδέχεται τον Ανδρέα, αν δεν είχαν καταπιεί σε ένα παλιό συνέδριο τη διόρθωση του Καίσαρα Αλέξη στο κοινό του: δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά ψηφίζετε ενάντια στην εισήγησή μου...

Δε χρειαζόταν να έρθει κανένας Κασέλ για να τα δούμε όλα αυτά. Όσοι δε μίλησαν τότε, γιατί τους φίμωνε η προοπτική της εξουσίας, σήμερα λούζονται τις συνέπειες της σιωπής τους. Και δε θα βρουν πολύ κόσμο να τους συμπονέσει. Γιατί όλα αυτά έχουν μπόλικο πάταγο και φαιδρότητα, αλλά ελάχιστη αισθητική και καθόλου αριστερό προβληματισμό. Και ο μόνος λόγος που τα πιάνει τώρα η κε του μπλοκ, είναι για να δέσει κάτι παλιότερες σημειώσεις για 24χρονους, οι οποίες δεν έγιναν ποτέ κείμενο, αλλά ήταν κρίμα να μείνουν έτσι.

Αριστερά 24 καρατίων

Υπέρ του Ρίγκαν και της οικονομικής πολιτικής του. Υπέρ της μείωσης μισθών -για να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία. Υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων και της άρσης του ασύλου. Υπέρ της απόλυσης (περισσότερων) δημόσιων υπαλλήλων και της λογικής να διοικηθεί η Ελλάδα σαν επιχείρηση.

Γιατί, όπως θα έλεγε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, αν στα 24 σου δεν είσαι δεξιός, πώς θα ωριμάσεις για να γίνεις αριστερός κι επαναστάτης, όταν μεγαλώσεις. Ή κάπως έτσι...

Και η Λιάνα τι ήταν δηλαδή στην ίδια ηλικία; ρωτάνε τα κασελοτρόλ. Φώναζε συνθήματα στις συγκεντρώσεις της ΝΔ του Καραμανλή, είναι η απάντηση. Εν τω μεταξύ, όμως, έχουν περάσει 24 χρόνια που η Λιάνα συμπορεύεται με το ΚΚΕ, με τα (πολλά) καλά της και τα (όποια) στραβά της. Ενώ ο Κασσελάκης δεν έχει παίξει πειστικά τον αριστερό ούτε για 24 ώρες. Κοίτα να δεις όμως κάτι συμπτώσεις. Τα ίδια άτομα που γίνονται λάβρα με το δεξιό παρελθόν της Λιάνας, μιλάνε τώρα για το δικαίωμα του Κασσελάκη στην αλλαγή -και με άλφα κεφαλαίο, ου μην και σε κύκλο. Και ας μην έχουν ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα για να δείξουν ότι άλλαξαν κάπου οι θέσεις του.

(Παρένθεση: όσοι θέλουν να ξέρουν πάντως τι έκανε η δεξιά Λιάνα στα είκοσί της, μπορούν να διαβάσουν στον «Θάλαμο Ανανήψεως» της Πέπης Ρηγοπούλου -που κυκλοφόρησε πριν λίγες βδομάδες και με μια έκδοση της ΕφΣυν- τη μαρτυρία του Αστέριου Καραμήτου για το τριήμερο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ακολουθεί το επίμαχο απόσπασμα.

Με το που μπήκε το τανκ και έπεσες, τρέξαμε να σε σηκώσουμε. Ήμασταν τρεις. Όμως εκεί που σε κρατούσα, ένιωσα να σε χάνω από τα χέρια μου. Αυτό ήταν. Σε έχασα. Μου φαίνεται πως έγινε όταν μας ρίχτηκαν οι παρακρατικοί με ρόπαλα. Κουβαλούσαμε κόσμο στο ιατρείο. Καθώς πηγαινοερχόμασταν, οι παρακρατικοί μας χτυπούσαν, αλλά μπήκε στη μέση ένας αξιωματικός Λοκατζής και τους σταμάτησε. Κάποια στιγμή φύγαμε και εμείς από τον χώρο. Ζητήσαμε καταφύγιο στην Ιπποκράτους 75, στο σπίτι της Λιάνας Κανέλλη. Δεν είχε τα κλειδιά, που ήταν στο ψιλικατζίδικο. Ευτυχώς η γυναίκα το κρατούσε ξημερώματα επίτηδες ανοιχτό. Μας βάλανε στο διαμέρισμα. Γύρισα στο σπίτι μετά από δύο μέρες.)

Φαντάζεσαι όμως στη ΝΔ να κοιτούσαν στα δόντια τους «γενίτσαρους» που αλλαξοπίστησαν, για να τσεκάρουν αν είναι γνήσια η στροφή τους; Τον κεντρώο αποστάτη, τον Μίκη που τους αγάπησε το ’89, τον ρηγά Λαζαρίδη, τον Τσιόδρα που ήταν κάποτε στην ΚΝΕ.

Μα ο δεξιός δε χρειάζεται πειστήρια για να δείξει ότι παλεύει για την πάρτη του. Και ο πρώην αριστερός μπορεί εύκολα να αποδείξει ότι ξέχασε τις αρχές και τις αξίες που είχε. Για το αντίθετο είναι που χρειάζονται «αποδείξεις» κάθε μέρα -και δεν είναι ποτέ αρκετές.

Κι εμείς τι κάναμε στα 24 -ρωτάνε συνεχώς στα ΜΚΔ;

Η κε του μπλοκ έκανε το φανταρικό της. Κανονικό και 12 μηνο. Αν μπορούσα θα περίμενα λίγα χρόνια να γίνει εννιάμηνο, αλλά δεν είχα άλλη προοπτική μπροστά μου. Οι θέσεις αυτοδημιούργητων εφοπλιστών στις ΗΠΑ είχαν κλείσει και στον κλάδο μου δεν κοιτούσαν καν το πτυχίο της σχολής -πόσο μάλλον μεταπτυχιακά κτλ. Δε χρειάζεσαι τόσα προσόντα, για να ξεκινήσεις πρακτική απλήρωτος στη δημοσιογραφία.

Ο στρατός είναι εκ των πραγμάτων μια βίαιη διακοπή της κανονικής ροής, ένα επώδυνο διάλειμμα από τη ζωή σου. Αν έχεις γονείς να πληρώνουν, είναι κάτι σαν τις τελευταίες διακοπές της ζωής σου, μια μικρή παράταση «ανεμελιάς» πριν αρχίσουν οι αμείλικτες υποχρεώσεις της πραγματικής ζωής. Αν έχεις παιδιά να θρέφεις, είναι μια φυλακή που σε βουλιάζει γρήγορα και σταθερά στην απόγνωση. Για τον Στεφ είναι κάτι μεταξύ ίνστα στόρι και ντοκιμαντέρ. Και όσο για τις διακοπές του, την τελευταία φορά που πήγε του προέκυψε η αρχηγία ενός -ας πούμε- κόμματος.

(...)

Τη συνέχεια δε θα τη μάθουμε ποτέ -ούτε εγώ. Γιατί κάπου έχασα τις χειρόγραφες σημειώσεις μου και δεν είμαι σε θέση να τις θυμηθώ τόσο καλά, για να τις ξαναγράψω. Μεταξύ άλλων έλεγαν για τους 24χρονους που αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό, χωρίς επιστροφή. Και αν γράφονταν τώρα, ίσως είχαν αναφορές σε 17χρονους Ρομά που δεν είχαν σωστό χρώμα δέρματος, για 16χρονες κοπέλες που αυτοτραυματίστηκαν όταν συνάντησαν μπάτσους και για βρέφη στην Παλαιστίνη που αντιμετωπίζονται ως μελλοντικοί εγκληματίες -αν και το «μελλοντικοί» είναι μάλλον πλεονασμός.

Πράγματα απείρως σοβαρότερα δηλαδή από τον Κασσελάκη και την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για το Πολυτεχνείο και την αιματοχυσία στην Παλαιστίνη -κοίτα να δεις που χύνεται μόνο του αυτό το αίμα, που κυλάει...

Euro γιούρο όλοι

Αν βιώνεις εσωτερικά την αντίφαση μεταξύ φίλαθλης και (φιλο)κομμουνιστικής ιδιότητας, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς για το euro που αρχίζει αύριο είναι ότι στη συνδιοργανώτρια πολωνία της αλληλεγγύης και του βοϊτίλα απαγορεύονται τα κομμουνιστικά σύμβολα και τα σφυροδρέπανα κι επιτρέπονται οριακά τα μπλουζάκια με τον τσε γκεβάρα. Μιλώντας δηλαδή με όρους πολιτικής σημειολογίας είναι σα να τίθεται εκτός νόμου η κνε αλλά η εαακ να είναι στα όρια της ανοχής κι ίσως μελλοντικά να το ανταποδώσει και με μια ψήφο ανοχής, ενώ για την κοε μπορεί να γίνει κάτι στο photoshop και να τη γλιτώσει. Εμείς μια φορά δεν αλλάζουμε φανέλα και δε θα γίνουμε μηλιά, αχλαδιά ή o,τι άλλο σαν το πε-τσε-ι, όπως είπε ο σοφιανός για το ιταλικό κκ. Εμείς δεν την κουνάμε την αχλαδιά –με την πολιτική έννοια.

Ούτε μηλιά μπορούμε να θεωρηθούμε όμως γιατί θα έπρεπε τότε τα μήλα που διασπάστηκαν να πέφτουν ακριβώς κάτω μας και να μας μοιάσουν λιγάκι. Αυτά όμως πέφτοντας ανακάλυψαν το μηλιό και το νόμο της αβάσταχτης πολιτικής ελαφρότητας, που στη διάλεκτο μας λέγεται οπορτουνισμός. Και πλέον μαζεύουν κάθε λογής φρούτο στις τάξεις τους, γυρνώντας στον (φρ)ουτοπικό σοσιαλισμό. Είναι μία, μόνο μία η ονειρεμένη σοβιετία. Σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα. Κι αν δεν έβγαλε κανείς μιλιά (με ήτα) την ώρα που έπεφτε, φταίει που είχαμε σαπίσει εκ των έσω και δεν εκκαθαρίσαμε εγκαίρως τα σκουλήκια και τα σάπια ροδάκινα. Γιατί και ένα μόνο φτάνει για να κάνει τη ζημιά σε ολόκληρο το καφάσι.

Η σοβιετική ένωση υπήρχε ως χώρα, δε μπορούμε να απαγορέψουμε τις φανέλες με τα αρχικά cccp. Τα σφυροδρέπανα όμως απαγορεύονται, λέει ο πολωνός πρέσβης στη μόσχα. Σαν αυτά τα τρέντι μπλουζάκια που κυκλοφορούν σκέτα με το λογότυπο κι όσοι τα φοράνε νομίζουν ότι είναι κάποια καινούρια μάρκα.

Ή σαν την επιδίωξη ενός μέρους της σοβιετικής νομενκλατούρας στα χρόνια της περεστρόικα, που ήθελε να συνεχίσει να υπάρχει κάποιο είδος ένωσης, αλλά να μην είναι σοβιετική, ούτε σοσιαλιστική. Απλώς μια ένωση δημοκρατιών, χωρίς τα δύο σίγμα της εσσδ, που θα τα αντικαθιστούσαν οι απόγονοι των ες-ες, όπως στις βαλτικές χώρες, που βαλτώνουν στο βούρκο του αντικομμουνισμού.

Ευτυχώς δεν μπορούν να αλλάξουν τον εθνικό ύμνο της ρωσίας, που έχει την ίδια μελωδία με το σοβιετικό. Προσπάθησαν δηλαδή αλλά αναγκάστηκαν να τον επαναφέρουν και άλλαξαν απλώς τους στίχους. Αυτούς όμως έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι τους καταλάβαιναν. Ενώ η μουσική προκαλεί ακόμα και σήμερα ρίγη συγκίνησης στους συντρόφους, παλιούς ή νεότερους, που αντιδρούν αντανακλαστικά επιβεβαιώνοντας το γερο-παβλώφ. Όπως το 04’ στην πορτογαλία, πριν το ελλάδα-ρωσία.

Φαντάσου να μην είχε αλλάξει και το 40τόσο επί στάλιν και να έπαιζε τώρα η διεθνής που ήταν ο πρώτος ύμνος του σοβιετικού κράτους. Θα έπαιζε πχ η μπάντα τον ύμνο της διεθνούς και μετά οι πολωνικές αρχές θα έπαιρναν τους μουσικούς για εκτέλεση, όπως γινόταν στην ομώνυμη τούρκικη ταινία.

Αντίστοιχα ρίγη προκάλεσαν και το 92' στη βαρκελώνη οι σύντροφοι αθλητές της κοινοπολιτείας που είχαν κάτω από τις επίσημες στολές τους τα σοβιετικά σύμβολα της άρτι διαλυθείσας εσσδ. Η κε του μπλοκ ήταν πολύ μικρή για να τα προσέξει αυτά τότε, αλλά θυμάται από τα στερνά της σοβιετίας τον τίμιο επικοντιστή γκαταούλιν –και γαμώ τα ονόματα- το αντίπαλο δέος του «τσάρου» μπούμπκα που έγινε πιο αντιδραστικός και απ’ τον κασπάροφ μετά την παλινόρθωση και την όμορφη λευκορωσίδα γυμνάστρια σβετλάνα μπογίνσκαγια.

Σήμερα αυτά μπορεί να τα δει κανείς μόνο στις κερκίδες. Πολλοί σφοι κρατάνε μέσα τους ζωντανό το συναίσθημα για τη ρώσικη αρκούδα, αν και υπάρχουν μερικά μη συνειδητά στοιχεία που συγκινούνται απλώς με τις ξανθές ρωσίδες στην εξέδρα, ή τις γυμνόστηθες ουκρανές «ακτιβίστριες».

Φέτος η αναμέτρηση ελλάδα-ρωσία θα γίνει στη βαρσοβία, παραμονές των δικών μας εκλογών. Και η κε του μπλοκ απευθύνει διεθνιστικό κάλεσμα στις κερκίδες των δύο εθνικών ομάδων να αγνοήσουν τη ντιρεκτίβα των πολωνών και να σπάσουν το αντικομμουνιστικό άβατο στην χώρα του βαλέσα. Θα μπορούσε πχ ο τζίμι τζαμπ να σαλτάρει στο γήπεδο στον εναρκτήριο αγώνα και να κάνει το κομμάτι του στο χορτάρι φορώντας τη σημαία της σοβιετίας μέχρι να τον μπουζουριάσουν οι σεκιουριτάδες.

Αυτά όμως είναι τα αδιέξοδα του ατομικού δρόμου. Η πραγματική λύση βρίσκεται στο συλλογικό αγώνα και τα ανθρώπινα κολάζ στις κερκίδες. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο μίσα το 1980 στους ολυμπιακούς της μόσχας. Να φτιάξουμε ένα ανθρώπινο τείχος στον αντικομμουνισμό. Σαν αυτό της γελοιογραφίας του ρουγγέρη.

                 

Θα είναι μαζί μας νοερά κι ο σύντροφος μπλαχίν, σημαίνον στέλεχος του ουκρανικού κκ και προπονητής της ουκρανίας, που είναι η έτερη συνδιοργανώτρια χώρα.

Όλα αυτά μας δίνουν την ευκαιρία να πούμε δυο λόγια και για το αγωνιστικό κομμάτι. Το φετινό Euro έχει υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού και μοιάζει με ένα μικρό μουντιάλ, χωρίς ωστόσο το λάτιν χρώμα της αργεντινής, της βραζιλίας και κατά δεύτερο λόγο της ουρουγουάης. Το βασικό ερώτημα όμως είναι αν θα καταφέρουν να δικαιώσουν τις προσδοκίες οι ξεζουμισμένοι αστέρες με πενήντα κι εξήντα παιχνίδια στα πόδια τους μες στη σεζόν, ή αν θα φάμε στη μάπα μια σειρά ζεστές σούπες μες στο κατακαλόκαιρο. Θυμίζω ότι πρόπερσι στο μουντιάλ της νότιας αφρικής τα μεγαλύτερα αστέρια (μέσι, ρονάλντο, κακά, ρούνεϊ) έμειναν σε πολύ ρηχά νερά κάνοντας μια τρύπα στη μέση τους.

Όλοι οι όμιλοι είναι φωτιά, με εξαίρεση αυτόν της ελλάδας, που είναι ο πιο βατός. Αυτό δε σημαίνει ότι θα περάσουμε κιόλας στην επόμενη φάση. Η ελλάδα δίνει και πάλι το εναρκτήριο παιχνίδι με την διοργανώτρια, όπως το 04’ που το σήκωσε στην πορτογαλία. Τότε όμως ήταν το «χρυσό καλοκαίρι» της «ισχυρής ελλάδας», που ολοκληρώθηκε με το μεγάλο φαγοπότι των ολυμπιακών της αθήνας.

Ενώ τώρα η λογική λέει πως όπου φτωχός κι η μοίρα του. Μετά το στραπάτσο στη γιουροβίζιον, ο γρήγορος αποκλεισμός από το Euro, μοιάζει πιο πιθανός κι από τον αποκλεισμό από την ευρωζώνη. Αν παρόλα αυτά η εθνική ανατρέψει τα προγνωστικά και περάσει στην προημιτελική φάση υπάρχουν πολλές πιθανότητες να διασταυρωθεί στους οκτώ με τη γερμανία της μέρκελ και του σβάινστάιγκερ, και να ζήσουμε μεγάλες πατριωτικές στιγμές αντιμνημονιακού ζήλου: έτσι πηδάνε, αυτοί που σας χρωστάνε.

Παρόλα αυτά οι πιο σημαντικές «παρενέργειες» του Euro είναι πολιτικής φύσης και μπορούν να συνοψιστούν σε ένα καλό κι ένα κακό. Ξεκινάμε από το δεύτερο για να κάνουμε –σχετικά- ευχάριστο φινάλε.

Από τη στιγμή που το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα συμπίπτει χρονικά με την προεκλογική περίοδο, σημαίνει –πέραν της λίγο-πολύ δεδομένης χουλιγκανοποίησης της πολιτικής- ότι δεσμεύεται μία συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης και οι δύο που μένουν μπορούν να επικαλεστούν διάφορες δικαιολογίες για να μην καλύψουν κάποιες προεκλογικές δραστηριότητες του κόμματος, ή κάποιες ομιλίες της αλέκας, με το σκεπτικό: εμείς θέλαμε, αλλά την ίδια ώρα ξέρετε...

Το σχετικά θετικό είναι ότι την κυριακή των εκλογών, στις δέκα παρά τέταρτο παίζει ολλανδία-πορτογαλία. Αν η πρώτη εκτίμηση αποτελέσματος του υπουργείου στις εννιάμιση μας δείχνει πολύ χαμηλά, το γυρνάμε στο καπάκι στην ετ-1 και ξενοιάζουμε χωρίς τύψεις για δύο ώρες. Εκτός κι αν είναι μεγαλύτερο ντέρμπι το νδ-σύριζα.

Ο λαός μίλησε. Ματσάρα από τις λίγες, που δεν χάνονται.


Υστερόγραφο

Τη λιάνα χτύπησαν, αλλά ποιος βγήκε νοκ άουτ είναι το θέμα..

Ένα βήμα μπρος...

Το τελευταίο διάστημα, ζήσαμε μέρες που έδιναν την ψευδαίσθηση ότι καθεμιά μετράει για μήνας. Και μια κατάσταση, που πιάνεσαι από τις επιθυμίες σου για να την πεις προ-επαναστατική. Κι ίσως να έχει κάτι από το σπέρμα της επανάστασης, αλλά να χρειάζονται πολλά ακόμη για τη γονιμοποίηση, και τελικά να έχει μια μακρινή συγγένεια, όπως έχεις με τον προπάππο σου. Αλλά αν το απλουστεύσεις πολύ και το δεις μηχανιστικά, θα είναι σαν να πιστεύεις ότι ο προπάππος σου πήγε με την προγιαγιά έχοντας για σκοπό του να βγάλει εσένα, που προέκυψες πολύ αργότερα. Η δική μας γενιά όμως, έχει τη δυνατότητα να γεννήσει κάτι καλό (όχι τεχνητά, αλλά) συνειδητά.

Μία μέρα πριν (νωρίς -κι επέτειος του τιρινίνι επίσης) φοβόμουν πως είτε έτσι είτε αλλιώς μας την είχανε στημένη. Αν δεν πηγαίναμε σύνταγμα, θα γινόταν ο συνήθης κακός χαμός, με το κόμμα που τα έστριψε κι έστριψε κάπου στα λουδουδάδικα, ή εκεί γύρω. Κι αν πηγαίναμε, θα γινόταν ο άλλος κακός χαμός. Θα έκαιγαν ξέρω ‘γω τη βουλή, να το φορτώσουν στο ντιμιτρόφ και να δείξουν ότι ήρθαν οι κακοί διαδηλωτές, κόμματα και συνδικάτα, και χάλασαν την όμορφη κι ειρηνική κινητοποίηση των απλών ανθρώπων. Ο γκάντι ζει και σπέρνει εφιάλτες. (Που δηλ αυτό έκαναν, αλλά δεν τους βγήκε έτσι όπως ήθελαν. Το κόμμα έδειξε πολύ καλά αντανακλαστικά, που ποτέ καμιά γραφειοκρατία δε θα μπορούσε να δείξει).
Κι έτσι όλοι θα ασχολούνταν με το πού πήγε και τι έκανε το παμε. Κι όχι με αυτούς που πήγαν πλατεία και δεν έστησαν απεργιακές φρουρές, ή με τη συνέλευση της πλατείας που πήρε απόφαση να καταργηθούν τα κόμματα.

Μία μέρα μετά (αργά) το πράγμα πήγαινε ήδη για ανασχηματισμό κι εκτόνωση. Μέχρι την επόμενη -νίκη, δόση, κρίση- όπως είχε πει κι ο γκάλης τις μέρες του τιρινίνι, μετά τη νίκη με τους ιταλούς.

Την κρίσιμη μέρα η ελευθεροτυπία κυκλοφορούσε με άρθρο των ζινόβιεφ, κάμενεφ, με τίτλο γιατί δε θα γίνει δικτατορία του προλεταριάτου στην ελλάδα. Ο κόσμος κατέβηκε μαζικά στους δρόμους και το ασφαλίτικο σχέδιο δεν ήταν σε θέση να ακυρώσει την ορμή του και τις εξελίξεις που πυροδότησε. Αλλά όπως είπε κι ένας φίλος της κε του μπλοκ...

Σήμερα μας έκανε ο ΓΑΠ, να νιώσουμε σαν τη γκόμενα που γουστάρουμε και μας λέει το βράδυ θα σου πω κάτι, εμείς όλο αγωνία, γιατί περιμένουμε αυτό που φανταζόμαστε, αλλά τελικά ακούμε ότι μας θέλει να τη βοηθήσουμε σε μια εργασία... Δεν κάηκε τελικά το χαρτάκι της Νουδουλας δυστυχώς σήμερα...

Προχτές τα κανάλια κι όλοι οι ταγοί του συστήματος κραύγαζαν για συναίνεση, το φώναζαν με κάθε τρόπο. Αυτό πρακτικά σήμαινε κυβέρνηση συνεργασίας, αλλιώς εκλογές. Αλλά ο τζέφρυ κατάφερε τελικά να κάνει μηδέν στα δύο. Κι ανακοίνωσε ανασχηματισμό χωρίς να τον έχει σίγουρο, κάνοντας τελικά αναπαλαίωση με τα ίδια υλικά.

Τι μεσολάβησε όμως κι έγιναν όλα αυτά; Είναι τόσο πωρωμένος αστός που θέλει πάση θυσία να περάσει το μεσοπρόθεσμο, ακόμα κι αν γίνει ο ίδιος θυσία βραχυπρόθεσμα; Τζέφρυ σε ρόλο ιφιγένειας εν αυλίδι; Πήρε εντολή να πάει μόνος του για να μην καεί από τώρα η νουδούλα; Τον έπεισαν οι πασόκοι να μην χάσουν τη μαρμίτα με το μέλι; Τον έπεισε ο αδερφός κι η μαργαρίτα;

Κι ύστερα ήρθαν τα ιουλιανά. Κι η ιστορία επαναλήφθηκε ως φαρσο-τραγωδία. Ο αρχι-αποστάτης ορκίστηκε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ε ας κάνει τώρα και μια βόλτα απ’ το καστρί στο μαξίμου ο τζέφρυ, να βγει ο κόσμος στο δρόμο να τον ράνει με βάγια, σαν τον παππού του. Αν τολμάει δηλ.

Δε γίνεται να σταθεί αυτή η κυβέρνηση. Το παιδί εκτός από τελειωμένο είναι και ηλίθιο. Ούτε με πάταγο δε μπορεί να πέσει, γιατί από μέσα είναι κούφιο, βασικά στο κεφάλι. Η γγ μας έχει δίκιο. Πρέπει να μπερδεύτηκε και να πήρε κάνα λόγο περσινό.
Κι είπε κι άλλα η αλέκα. Για κοινωνικο-πολιτική συμμαχία (όχι σκέτη κοινωνική, αλλά και πολιτική). Για τους από πάνω που δε μπορούν. Κι είναι καιρός να (μη) θελήσουν κι οι κάτω.

Κι αν σημαίνει κάτι εκείνο το σημείο στο πρόγραμμα του κόμματος, για τη ραγδαία απαξίωση των αστικών δυνάμεων, όπου μπορεί να προκύψει μια λαϊκή κυβέρνηση (...) που αργά ή γρήγορα (…) και την χωρίζει τυπική απόσταση...
Κι είχαμε φάει θυμάμαι μια ολόκληρη όβα σχεδόν, να δούμε αν αυτό το «μπορεί» σημαίνει δύναται ή ενδέχεται. Και βασικά για να εκλαϊκεύσουμε στον κόσμο τη διαφορά.
Το ένα σημαίνει ότι «παίζει και να», ενώ το άλλο...

Κι είναι που λες κάποια σημεία, που μοιάζουν τελείως γενικόλογα, ώσπου τα βλέπεις μπροστά σου, να τα επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή, σαν χρησμούς. Αν και όλοι οι χρησμοί είναι σκόπιμα γενικόλογοι για να επιβεβαιώνονται πάντα στη ζωή.

Κι αν σημαίνει λοιπόν κάτι αυτό το απόσπασμα, ίσως είναι αυτό που αρχίζει να εκτυλίσσεται μπροστά μας, με τα χαρτιά του πολιτικού συστήματος των αστών να καίγονται το ένα μετά το άλλο. Αλλά είμαστε ακόμα πολύ πίσω απ’ το να τους ρίξουμε και να πάρουμε εμείς τη θέση τους. Δε φτάσαμε -ούτε κατά προσέγγιση- ακόμα στο 17, να γίνει μια οικουμενική κυβέρνηση ενάντια στους μπολσεβίκους.

Την ίδια στιγμή βέβαια πολλοί ονειρεύονται πετρούπολη και1905, την ίδρυση λαογέννητων φορέων σαν τα σοβιέτ, και τις πλατείες (που δεν είναι καν κόκκινες) να εκλέγουν αντιπροσώπους –ένα χτύπημα κατά της αμεσοδημοκρατίας που ονειρευτήκαμε- για το ανώτατο σοβιέτ του συντάγματος. Κι είναι κρίμα που κάποιες λέξεις δε μεταφράζονται στα ελληνικά, να καταλαβαίνουν όλοι τι ακριβώς σημαίνουν.
Γιατί τι σχέση έχουν οι πλατείες με τα εργατικά συμβούλια; Τι γείωση έχουν στους χώρους δουλειάς, πέρα απ’ το φραστικό επίπεδο; Εκτός και αν είναι σοβιέτ σε εδαφική βάση, όπως στην εσσδ το 36’ –κι ύστερα εμάς λένε σταλινικούς. Σαν αυτό στη γειτονιά μου πχ, που μάζεψε 30 άτομα για δύο περιοχές 300 χιλ. κατοίκων (τούμπα, χαριλάου). Για τους υπόλοιπους 299.970 δεν πειράζει, ήταν δικαιολογημένα απόντες. Δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι συγκροτείται τοπικό σοβιέτ.

Ο τσίπρας πάντως φρόντισε ως κερένσκι να πάρει αποστάσεις από τα σοβιέτ. Κι όταν του είπαν για τις εκατό χιλιάδες θέσεις εργασίας για τις οποίες είχε μιλήσει προεκλογικά, είπε αμέσως ότι εμείς δεν είμαστε με το δημόσιο και το σοβιετικό κράτος, αλλά με την κοινωνία. Α μάλιστα.
Κι είχε πει και την προηγούμενη μέρα κι άλλα ενδιαφέροντα. Δίκαια ρύθμιση χρέους, κατά το δίκαια αμοιβή για δίκαια εργάσιμη ημέρα, που εξόργιζε το μαρξ. Και για τη δημοκρατία όπου δεν υπάρχουν αδιέξοδα –βρε που το ‘χω ακούσει αυτό και τι μου θυμίζει.

Πιο πριν η λιάνα είχε πει άλλα. Για το ζόμπι το μητσοτάκη (και την παρανομία του κκε), την κλιμακτήριο που πέρασε -αφού πρώτα έγινε αριστερή-, την χήρα του μάο και το ραντεβού με την κάτια μακρή για την ομιλία της αλέκας, στο χόντος, -δίπλα από τα γουναράδικα. Και την επομένη στο μέγκα για την άρνηση του χρέους, που είναι πολύ εύκολο να γίνει.

Κι είχε διάφορα τηλεοπτικά. Τον θηλυκό μητσοτάκη να ξεκινάει με την ανησυχία του για τις βρυκσέλ-λες (με προφορά τζέλλας) όπου η αδρεναλίνη έχει φτάσει πενήντα, και να δείχνει τους ακατάλυτους δεσμούς της με το λαϊκό αίσθημα της χώρας όπου γεννήθηκε.
Και τον άδωνη να λέει στο δελατόλλα, πόσο του αρέσουν οι αναλύσεις του καζάκη στο ποντίκι. Ένας πραγματικός, υπερκομματικός ηγέτης, που μπορεί να μας βγάλει απ’ την κρίση, με ένα νέο εαμ, χωρίς συμμορίτες.

Το δίδυμο της συμφοράς στο σκάι, να περιγράφει με τα μάτια της ψυχής του, τη μέρα που έσκασε η απεργία, μολότοφ και κουκουλοφόρους, ενώ την ίδια ώρα η κάμερα έδειχνε τελείως διαφορετικά πράγματα.

Την απευθείας σύνδεση του μέγκα με μια ρεπόρτερ που ξεκίνησε το ρεπορτάζ λέγοντας, εδώ τα ντου συνεχίζονται. Και το λιάρο συντονιστή να παίρνει τη σκυτάλη, για να πάμε τώρα στο μπάχαλο του συντάγματος. Όπου κάποιοι έσπαγαν μαρμαρόπλακες και πλάκα γενικώς, κι αυτός έλεγε για το μάρμαρο που όλοι πληρώσαμε, χωρίς να πιάνει όμως τη διττή σημασία της φράσης που έλεγε. Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.

Αλλά η πραγματική ιστορία γράφεται στους δρόμους, όπου γεννιούνται συνειδήσεις. Κι όπου αυτές τις δυο μέρες είχαμε συνεχή αγωνιστικά ραντεβού κύρια με τη βροχή. Όλοι στην κομματική συγκέντρωση του κάπα κάπα έψιλον. Θα τραγουδήσει ο σύντροφος κακοφονίξ!

Η κυβέρνηση της τελευταίας σοβιετικής οικονομίας στην ευρώπη βομβάρδισε μάλλον τα σύννεφα, όπως έκανε η πραγματική σοβιετική κυβέρνηση πριν από τις παρελάσεις, για να ‘χει καλό καιρό τη μέρα της παρέλασης. Στην αθήνα είχαμε χτες μπουρίνι τη μέρα που θα μιλούσε η αλέκα -η προβοκάτσια που περιμέναμε. Αλλά τελικά ο κόσμος δε μάσησε και πήγε μαζικά.

Εδώ χτες μείναμε σχετικά στεγνοί –μας έφτυνε ο ουρανός όπου εφοδεύουμε κι εμείς λέγαμε ότι ψιχάλιζε. Αλλά προχτές στην απεργία μας έριξε με το τουλούμι κι άρχισε να ρίχνει καρέκλες, αμέσως μόλις τελειώσαμε, κι ενώ οι άλλοι σχεδίαζαν περικύκλωση του παλιού υπουργείου. Κι έτσι σταθήκαμε σε ένα υπόστεγο και βλέπαμε να περνάνε ατρόμητοι αριστεριστές σα βρεγμένες μαυρόγατες. Κορμιά νταβραντισμένα, εαακίτες γυμνόστηθοι, συναγωνίστριες με μπλούζες που γίνονταν ένα με το σώμα κι ύστερα διάφανες. Πανδαισία.

Κι έτσι το βήμα έμεινε μετέωρο, σαν του πελαργού, που φέρνει, λένε, την επανάσταση. Κι ίσως να έγινε απλώς, για να πάρουμε φόρα προς τα πίσω, να πλησιάσουμε το μεσαίωνα. Όλοι δίνουμε εξετάσεις το επόμενο διάστημα και πιθανή αποτυχία θα οδηγήσει στην ιερά εξέταση και τη διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς.
Δουλοπάροικοι όλων των χωρών ενωθείτε.

Χαμός στον κατήφορο

Διανύουμε γενικώς περίοδο ισχνών αγελάδων (που διαδέχτηκε αυτή των τρελών) και λιτότητας. Ο δέκατος τρίτος μισθός θεωρείται γρουσούζικος και περικόπτεται. Οι δεκατέσσερις γίνονται δώδεκα –και με τους έμμεσους φόρους ακόμα λιγότεροι- και το πενθήμερο ελαστικό τριήμερο. Μας κάνουν τα τρία δύο, μας βάζουν τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι και το οκτώ του κόμματος το κατεβάζουν διαρκώς στο πέντε. Τα μ-λ ευτυχώς παραμένουν δύο και μόνο οι τροτσκιστικές οργανώσεις αυξάνονται προοδευτικά –χωρίς να συμβαίνει το ίδιο και με τους τροτσκιστές.

Τέτοιος λέει ήταν κάποτε κι ο ανδρέας στα νιάτα του. Αριστερός από μικρός δηλ. Τον έπιασαν όμως επί μεταξά και πρόδωσε τους συντρόφους του για να γλιτώσει. Και προδότης, από μικρός δηλ. Κι ύστερα πήγε στο αμέρικα κι υπηρέτησε στο ναυτικό της. Στην ελλάδα όμως δεν πολέμησε ποτέ. Πώς βγήκε αυτός ο άνθρωπος ένα με τη γενιά του εαμ και λεηλάτησε τις ψήφους της με μια σύνταξη; Πες εσύ, να πω κι εγώ.

Ούτε ο καραμανλής πολέμησε. Πήρε απαλλαγή λέει γιατί δεν άκουγε καλά. Ή ίσως γιατί κι αυτός είχε δυο κεραμίδια στα δυο του τα φρύδια σαν το δικό μας το λεωνίδα. Καραμανλής ή τανκς. Που για τους αστούς είναι συνυφασμένα με λεωνίδα, αφγανιστάν κι άνοιξη της πράγας. Αλλά το 82’ που πέθανε, ήταν αλλιώς τα κόζια κι η ελευθεροτυπία κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο θρήνο για το φάρο της ειρήνης που έσβησε.

Εδώ σύντροφε αναγνώστη είναι η στιγμή να σου εξηγήσω τι εννοεί το λαϊκό στρώμα, όταν λέει πασόκος, καλός άνθρωπος. Είναι ο καλός δίκας που θα σου τύχει στη μονάδα και δε θα είναι φασίστας. Ο καλός δήκκις που πίστεψε τον τσοβόλα και γελάει με τον πάντζα. Οι συγγραφείς των προοδευτικών σχολικών βιβλίων της δεκαετίας του 80 που χάνονται σιγά-σιγά. Εκείνος που κρύβει τον κυριακάτικο ρίζο μέσα απ’ το παρόν του κουρή.

Κι έχει φυσικά και συμπλήρωμα. Τον πασόκο, λέρα εργατοπατέρα που έχει φάει τις κάλτσες του σε μίζες κι είναι βουτηγμένος στη μίζα και στη ρεμούλα. Αυτός με το ντεμέκ λαϊκό έρεισμα που σου σπάει τα νεύρα κι έκανε τον άθλιο να λέει τη συνδικαλιά πασοκιά.
Έχω δει στη μάνα μου και στη γενιά της πόσο αγνό μίσος τρέφουν για αυτή τη φάρα. Το βρόμικο 89 έχει βαθιές λαϊκές ρίζες. Στην ουσία ξεκίνησε από πιο πριν κι από τα κάτω.

Κάπως έτσι πάει και με το εξωκοινοβούλιο. Οι σύντροφοι που έφυγαν το 89 είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα μας που έχουν κρατήσει το αρχικό γενετικό τους υλικό και μια κουκουέ μόρφωση. Σήμερα όμως έχουμε να κάνουμε με μεταλλαγμένα δεύτερης γενιάς, άκρως επικίνδυνα. Ο μέσος αριστεριστής είναι γόνος παλιών ρηγάδων, πασόκων, μουλάδων που απογοητεύτηκαν και πάει λέγοντας. Στην χειρότερη μεγαλώνουν δίπλα σε πασόκους με παραλλαγή και διατηρούν κάποια βιώματα σε ανειρημένη μορφή, ενώ στην καλύτερη χωρίς κουκουέ μόρφωση που είναι βασικό στοιχείο για τη διαμόρφωση χαρακτήρα.

Η λογική ότι τα εαακ είναι πασόκοι πολιτικά είναι αθλιότητα (όπως και το κουκουέ-νου δου), ψυχολογικά όμως έχει βάση και δίνει υλικό για πασοκιές στις συνελεύσεις. Επί νδ κάνατε μόνο έρωτα, ποτέ πόλεμο. Κι εσείς με το πασοκ ποτέ δεν κάνατε μαϊούνηδες και δεκέμβρηδες (σσ: τα ελληνικά είναι μια υπέροχη γλώσσα, δεν είναι);

Δε μπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι, αφαίρεση κάνουμε. Αλλά όταν αφαιρείς πάντα κάτι χάνεις από την πραγματικότητα. Κάποιες φορές και την ουσία. Εξαιρούνται οι σεκίτες που είναι πασόκ εκ γενετής.

Βγαίνει λοιπόν τις προάλλες στον χατζηνικολάου ένας αδεδύς. Πασόκος. Κακός άνθρωπος. Βρήκαν λέει τον παπανδρέου, διαμαρτυρήθηκαν για τα μέτρα και τους είπε να τα πουν στην τρόικα, όχι σε αυτόν, γιατί δεν είχε δικαιοδοσία!
Βγαίνει στο καπάκι κι η λιάνα και λέει τα δικά της: γίναμε βαγδάτη, (πα)σοκ και δέος (με ξενική προφορά και σίγμα παχύ) και στο τέλος: μη μου λέτε λοιπόν γιατί είστε στους δρόμους, να πάω στη βουλή για να κάνω τι;
Βγαίνει μετά κι ο μαγκριώτης να μαζέψει φτυσιές, σεμνά και ταπεινά. Και πετάει η κανέλλη: σας είπαν να κρατάτε χαμηλούς τόνους, γιατί μας κηδεύετε κανονικά σήμερα. Έμπαινε λιάνα.

Τα καλύτερα όμως ήταν την ίδια ώρα στο μέγκα. Βρήκαν και διάλεξαν μέρα να φέρουν στο δελτίο τον μητσοτάκη. Είπε τον πόνο του για τη ντορούλα (καλά τα μέτρα, αλλά χρειάζεται μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων να τα εφαρμόσει) κι έκλεισε με μια έκκληση προς κάθε πρόθυμο να βάλει πλάτη.

-Συμπεριλαμβάνετε και την αριστερά κ. μητσοτάκη σε αυτή την έκκληση; Γιατί ο σύριζα μιλάει για δημοψήφισμα και το κκε για ανυπακοή.
-Το δημοψήφισμα είναι μία ανοησία. Τόσες ανοησίες λέγονται, μία παραπάνω δεν πειράζει. Το πρόβλημα είναι η ανυπακοή. Ανυπακοή σημαίνει επανάσταση, εμφύλιο πόλεμο. Δηλαδή αυτό θέλουν;
Ρητορικό το ερώτημα. Αλλά τον εχθρό του τον ξέρει.

Λίγο αργότερα του το ‘κανε λιανά κι ο μαΐλης που έλεγε ότι νόμος είναι το δίκιο του εργαζόμενου λαού κι η τρέμη απάντησε πως στην αστική δημοκρατία κύριε μαΐλη νόμος είναι ό,τι ψηφίζει το κοινοβούλιο.
-Κε μαΐλη, το σύνταγμα πρέπει να τηρείται; κάνει τον αθώο ο πρετεντέρης.
-Το σύνταγμα αυτό είναι αντιλαϊκό και δεν το ψηφίσαμε. Δεν κατάλαβα. Είμαστε υποχρεωμένοι;
Κάγκελο οι ομιλούσες κεφαλές στην οθόνη. Σαν γκιλοτίνα έπεσε πάνω τους ο λόγος του μαΐλη.

Πες τα ρε μάκη! Το όπλο παρά πόδα! Και την υπογραφή του 74 για υπακοή στο σύνταγμα να την κρατήσουν για ενθύμιο. Τους έχουμε!
Το μόνο άμεσο σύνθημα στην παρούσα συγκυρία είναι να χτιστούν χειμερινά ανάκτορα για να εφοδεύσουμε.

Κι άντε μετά να τους κρατήσεις κακία.
Μου είχε μείνει από την απεργία το θέμα της τυποεκδοτικής. Το κόμμα λέει ότι οι εργαζόμενοί της εξέδωσαν το ρίζο εθελοντικά γιατί η εταιρία ανήκει στο κκε κι όχι σε κάποιον καπιταλιστή. Η διατύπωση θυμίζει αρκετά εκείνη την ανακοίνωση των 18 που διανοήθηκαν για την απόλυση στην άγρα (που δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση) αλλά διαφέρει στην ουσία.

Κι οι υπόλοιπες εφημερίδες; Γιατί βγήκαν κανονικά;
Ένας σύντροφος που σχολιάζει στο γκράνμα λέει ότι η τυποεκδοτική λειτούργησε με προσωπικό ασφαλείας. Κι αυτή είναι η μόνη σοβαρή απάντηση που έχω δει σχετικά μέχρι στιγμής. Ευτυχώς δηλ που υπάρχει το διαδίκτυο. Και κρίμα που δεν αξιοποιείται περισσότερο για περιπτώσεις σαν κι αυτές –κι όχι μόνο.

Απ’ ό,τι ξέρω πάντως προσωπικό ασφαλείας υπάρχει σε δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς και νοσοκομεία, όχι στον ιδιωτικό τομέα. Θα λειτουργούσε ποτέ σε μέρα απεργίας η σύγχρονη εποχή πχ με προσωπικό ασφαλείας; Όχι. Αν έγινε κάτι τέτοιο στην τυποεκδοτική ήταν για να μη βγουν άκυρες οι συμφωνίες της με όσους εκδίδουν εκεί τα έντυπά τους.
Ίσως κάτι μου διαφεύγει, αλλά μέχρι στιγμής αυτό καταλαβαίνω.

Κι όμως, η συγκυρία είναι τέτοια που αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Οι αστοί λυσσάξανε, κανάλια φτιάξανε να βλέπουν τα παιδιά των εργατών. Κι όλα τα σφυριά τους βαράνε αυτό με το δρεπάνι και κάθε μορφή αγώνα. Χρειάζεται συστράτευση και δεν περισσεύει κανείς. Ακόμα κι αν δε συμφωνεί σε όλα (αγαπημένο κλισέ). Που ίσως είναι πολύ λιγότερα απ’ όσα πιστεύει.

Όπως είπε κι η αλέκα την πέμπτη, θέλουμε μέτωπο σε αντιμονοπωλιακή-αντιιμπεριαλιστική, αν θέλετε, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Το αν θέλετε δεν είναι προαιρετικό, είναι κλισέ-φράση της συντρόφισσας γγ. Άντε να δούμε πόσοι θα είναι στη δική μας συμμαχία των προθύμων.

Υγ: σήμερα έγινε η ανακοίνωση των μέτρων από τον παπακωνσταντίνου. Τα ξένα μέσα έκαναν πιο σκληρές ερωτήσεις από τα ελληνικά παπαγαλάκια, οπότε ο τύπος της κρατικής τηλεόρασης που είχε ζωντανή σύνδεση, θεώρησε σκόπιμο να μιλάει από πάνω τους και να μεταφράζει άλλα αντ’ άλλων για να τους καλύψει και να μην καταλάβουν ούτε οι γνωρίζοντες την αγγλική.

-Πώς αισθάνεστε που είστε το πιο μισητό πρόσωπο στην ελλάδα; ρωτάει ένας δημοσιογράφος στα αγγλικά.
Μετάφραση: τον ρωτάει σχετικά με το πολιτικό κόστος… Αθάνατη ελληνική ενημέρωση.

Λιάνα VS Λένιν

Άμα ξυπνάς πρωί για τους ολυμπιακούς έχεις την ευκαιρία να δεις και πρωινάδικα. Σε ένα από αυτά βγήκε φορτσάτη η δική μας γαρουφαλιά που δεν είναι στρατιωτικός αλλά τα λέει τσεκουράτα.

Καταρχήν έβαλε στη θέση του έναν μπούλη αστό αναλυτή να ρουφήξει το αυγό του με ατάκες του τύπου "είτε εσένα ακούω είτε δελτίο τύπου του ΝΑΤΟ είναι το ίδιο πράγμα". Κατόπιν έδωσε ρεσιτάλ για την σημαία της ΕΕ που έχει πίσω του ο Σακασβίλι στα τηλεοπτικά του διαγγέλματα (χωρίς πρόσχημα γιατί η γεωργία δεν ανήκει στην ΕΕ). Κι όταν ο αναλυτής αναμασούσε ανόητες δικαιολογίες ξεσπάθωσε: "δηλ τι είναι η σημαία της ΕΕ, οπαδιλίκι; Αν είναι να μου δώσετε και μένα να βάζω πίσω μου μια σημαία του παναθηναϊκού όταν εμφανίζομαι...". Στη συνέχεια έδωσε άλλη μια φορά τα απαραίτητα παναθηναϊκά της διαπιστευτήρια κάνοντας κριτική στην εθνική μπάσκετ (κάθε βάζελος που σέβεται τον εαυτό του περιμένει τον γιαννάκη στη γωνία για κριτική).
Απάντησε ακόμα και για το αφγανιστάν (καλύτερα κι από τον δελαστίκ που έχει γράψει βιβλίο σχετικά, παλιά στα 80'ς). Όταν ο γλοιώδης αναλυτής έκανε γλοιώδη ανάλυση για το πόσο έχουν βελτιωθεί τα πράγματα σε σχέση με το -ας το πούμε σοσιαλιστικό να συνεννοούμαστε- παρελθόν στο αφγανιστάν και το κόσοβο, τον ρώτησε αν του φάνηκαν πιο σέξι τώρα οι αφγανές γυναίκες με την μπούρκα.
Ομολογώ ότι τέτοιο φιλοσοβιετικό ξεσπάθωμα από τη λιάνα δεν το περίμενα. Εξεπλάγην ευχάριστα.

Και ενώ έδινε ρεσιτάλ ήρθε η κρίσιμη τζιζ ερώτηση:
"Υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι;" τη ρωτάει ο δημοσιογράφος.
"Βεβαίως" του απαντά. "Ο αμυντικός και ο πατριωτικός..."
Θου Λένιν φυλακή τω στόματί μου...

Εντάξει, δεν είναι τόσο τραγικό. Και στη δεύτερη διεθνή το ίδιο λέγαν. Κι εκεί είχε πολύ σοβαρούς ανθρώπους, τους καλύτερους μαρξιστές -που λέει κι ο λένιν για κάουτσκι, πλεχάνοφ και σία- πριν γίνουν λακέδες της αστικής τάξης.
Εξάλλου εγώ επιμένω. Από τον δελαστίκ που είναι και μαρξιστής με περισσότερα ένσημα, αλλά το ξεχνάει κάθε φορά που δεν αρθρογραφεί στο πριν και δεν δημοσιολογεί σε εκδήλωση του ναρ, η λιάνα είναι κλάσεις ανώτερη...

Εξάλλου προσπαθεί και διαβάζει. Για το αφγανιστάν έκανε και μια παραπομπή στον μαρξ (την οποία την είπε πολύ γρήγορα και δεν τη συγκράτησα). Aς της δώσει όμως κάποιος να διαβάσει και το "περί δίκαιων και άδικων πολέμων" του Λένιν.
Κι αν υπάρχουν αντιρρήσεις, το ξανασυζητάμε και διορθώνουμε ό,τι πάλιωσε... (sic)