Συνεδριολογίες

Σήμερα ολοκληρώνονται αισίως οι εργασίες του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΕ. Όλοι όσοι αντιμετώπισαν το προηγούμενο -19ο- προγραμματικό του συνέδριο κάπως σαν το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (παρά ένα δεν τους έκατσε η σημειολογία), έδωσαν ρέστα "πολιτικής κριτικής" τις τελευταίες μέρες.

Ιδίως την πρώτη μέρα του συνεδρίου, όπου αξιολόγησαν ως πιο σημαντικό γεγονός την παρουσία του Πέτρου Κόκκαλη στο πρώτο ανοιχτό μέρος του συνεδρίου, αν και ο Π.Κ. α) ήρθε -και πέρασε βασικά απαρατήρητος- ως δημοτικός σύμβουλος Πειραιά κι όχι με ειδική προσωπική πρόσκληση β) δεν του πήρε δηλώσεις ο 902 γ) έχει δεδομένη κοινωνική θέση, αλλά είναι μάλλον σεμνός και με ειλικρινή σεβασμό στα ζητήματα που άπτονται με το κόμμα και την ιστορία του συνονόματου παππού του (που ήταν υπουργός στην κυβέρνηση του βουνού).

Την πρώτη μέρα έσπασε και το "άβατο" της έδρας της ΚΕ στον Περισσό για τους Συριζαίους, με την παρουσία του Βούτση -ως προέδρου της Βουλής- που ανακοινώθηκε από το προεδρείο για να ακολουθήσει... πώς λέμε "θυελλώδικα χειροκροτήματα"; Καμία σχέση.
Είχαμε και μερικές εκπλήξεις, όπως ο Δρογώσης κι ο Αριστείδης Καμάρας, παλαίμαχος του ΠΑΟ, που ομολογώ πως δεν του το 'χα, μάλλον γιατί τον είχα συνδέσει λανθασμένα με το Ουέμπλεϊ, τη χούντα κι όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν αναμφισβήτητα η ανακοίνωση των ονομάτων των μελών της ΚΕ, κομματικών στελεχών κι αγωνιστών, που έφυγαν από τη ζωή στο μεσοδιάστημα από το προηγούμενο συνέδριο: Τσίγκας, Κολοζόφ, Χουρμουζιάδης, Λιαπάτης και πολλοί άλλοι -δεν τους αναφέρω όλους, τα ονόματα είναι απλώς ενδεικτικά.

Το ζουμί πάντως βρισκόταν στην εισήγηση της απερχόμενης ΚΕ, που είχε ουσιαστικές παρατηρήσεις και πολλά ενδιαφέροντα σημεία, από τα οποία ξεχωρίζω και μεταφέρω τα εξής:

-τα πολύ υψηλά ποσοστά συμφωνίας με τις θέσεις (πάνω από 99%) στο κόμμα και την ΚΝΕ. Τη σημείωση πως το κριτήριο της συμφωνίας δεν είναι γενικό κι αόριστο. Τη βελτίωση της ταξικής, κοινωνικής σύνθεσης των οργανωμένων μελών -περισσότερα μέλη από την εργατική τάξη- και την αύξηση του αριθμού των γυναικών.

-ότι οι θέσεις έφτασαν σε 80 χιλιάδες κόσμου -με τη διακίνηση των φύλλων του Ριζοσπάστη- ενώ στις διάφορες συσκέψεις και παρουσιάσεις των θέσεων συμμετείχαν πάνω από 20 χιλιάδες φίλοι και μέλη.

-το βασικό τρίπτυχο α) η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η κοινωνική συμμαχία β) η πάλη ενάντια στον πόλεμο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς γ) ο στρατηγικός στόχος της εξουσίας
που περιγράφει κι ιεραρχεί εύστοχα τα καθήκοντα του κόμματος.

-ότι χρειάζεται να ερμηνεύουμε καλύτερα τις τρέχουσες εξελίξεις, τη συγκυρία. Ότι η ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων και των συνειδήσεων δεν έρχεται αυτόματα, όταν προσθέτουμε το στόχο της εξουσίας -που μπαίνει ως άμεσο σύνθημα μόνο σε επαναστατική περίοδο. Κι ότι αυτό το καθήκον δεν πρέπει να κατανοείται απλουστευμένα και συνθηματολογικά, πρέπει να εξειδικεύουμε τις θέσεις μας και να μη χρησιμοποιούμε γενικά κι αφηρημένα συνθήματα.

-ότι βλέπουμε τη συμμαχία από τη σκοπιά της στρατηγικής με σκοπό την απόσπαση μαζών από το ρεφορμισμό και τις γραφειοκρατικές, συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ότι η οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας συναρτάται από/με την ευθύνη και την πολιτική ευαισθησία του κόμματος. Ότι δεν πρέπει να περιορίζουμε τη συμμαχία και τον τρόπο που την κατανοούμε στις ήδη υπάρχουσες κοινωνικές συσπειρώσεις, όπου δρουν οι κομμουνιστές, που είναι απλώς το πρόπλασμά της. Ότι οι Λαϊκές Επιτροπές δεν πρέπει να λειτουργούν ως απλές κινήσεις πολιτών, χωρίς να συνδέονται οργανικά με τα σωματεία και το εργατικό κίνημα.

-Ότι χρειάζεται επικαιροποίηση του διεκδικητικού πλαισίου πάλης μέσα από ειδικό σώμα για την κοινωνική συμμαχία και αντίστοιχες διαδικασίες για τους ΕΒΕ και τους αγρότες. Ότι πρέπει να ολοκληρωθεί η μελέτη για την ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας -η οποία νομίζω πως δεν είναι μια δουλειά που γίνεται μια κι έξω, αλλά καθήκον διαρκείας, καθώς καταπιάνεται με μεγέθη που μεταβάλλονται στο χρόνο.

-Ότι τα στελέχη δεν πρέπει να βλέπουν με καχυποψία και να μην αξιοποιούν τους συντρόφους με τους οποίους έχουν κάποιες διαφωνίες. Ότι οι τομεακές επιτροπές είναι κρίσιμος κρίκος ακριβώς για την εξειδίκευση των θέσεων σε κάθε τομέα, χωρίς αυτό να απαλλάσσει τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα από τις ευθύνες τους.

-ότι οι κομμουνιστές πρέπει να οξύνουν τα διάφορα μέτωπα πάλης και να οξύνουν τα όποια ρήγματα.
-ότι χρειάζεται ένταση της αντιπολεμικής πάλης, της πάλης για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
-ότι πρέπει να βάλουμε στην προμετωπίδα το σύνθημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ, τονίζοντας παράλληλα ποιος πρέπει να έχει τα κλειδιά της οικονομίας σε αυτήν την περίπτωση.
-ότι μια απλή αλλαγή νομίσματος, χωρίς ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας, θα χτυπήσει το λαϊκό εισόδημα, κι είναι συνεπώς κοροϊδία να προβάλλεται ως κρίκος.

-η αναφορά στη μεγαλύτερη εμπλοκή της ελληνικής αστικής τάξης στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, τη "γεωστρατηγική αναβάθμιση" της Ελλάδας, τη συμμετοχή της σε επιχειρήσεις για τη μοιρασιά της λείας των αγορών, τις ΑΞΕ από την Ελλάδα στο εξωτερικό.

-Ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι σχεδόν συγχρονισμένη, αγγίζει όμως και οικονομίες, όπως η κινέζικη, που δεν έχει αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά είδε το αντίστοιχο ποσοστό της να έχει σαφώς πτωτική τάση.

-η αναφορά στις παρακαταθήκες της κουβανικής επανάστασης που κρατάμε ζωντανές στη μνήμη μας (εννοώντας πιθανότατα ότι δεν είναι ζωντανές, υπαρκτές στη σύγχρονη πραγματικότητα).
-η αναφορά στην οικογενειοκρατία και τον Κιμιλσουνγκισμό-Κιμγιονγκ-υλισμό της Κορέας -που δεν έχει σχέση με το διαλεκτικό υλισμό και το σοσιαλιστικό όραμα.

-η απάντηση στο αστικό ιδεολόγημα της προβολής των κατακτήσεων του περασμένου αιώνα ως υπερβολικών, τη στιγμή που σήμερα έχουμε τεχνικά τις δυνατότητες να πετύχουμε πολύ περισσότερα

Ίσως κάποια σημεία χάνουν στη μεταφορά, συνεπώς ενδείκνυται -και βασικά επιβάλλεται- ο αναγνώστης να διαβάσει το πρωτότυπο, για να βγάλει ολοκληρωμένα συμπεράσματα. Ακόμα κι έτσι όμως γίνεται φανερή η γενική κατεύθυνση, που είναι καθαρή και δεν επιδέχεται διαστρεβλώσεων -από αυτές που ευδοκιμούν στο μαγικό υπόκοσμο του διαδικτύου.

Όσο για τους πανομοιότυπους πρωτοσέλιδους τίτλους του Ρίζου για το συνέδριο τις τελευταίες μέρες (αύριο ξεκινά, σήμερα ξεκινά, χτες ξεκίνησε), αφενός είναι πολύ προτιμότεροι από τους 'εμπορικούς' τίτλους και τις κριτικές, που προεξοφλούν το συμπέρασμα για ένα συνέδριο, προτού καν διαβάσουν τις επεξεργασίες του και δουν τι θα γίνει. Αφετέρου όμως αναδεικνύουν ένα σημαντικό ζήτημα: ότι η αύξηση της κυκλοφορίας του Ριζοσπάστη και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για αυτή, δεν μπορεί να συζητιούνται ξεκομμένα από την ανάγκη ριζικής βελτίωσης του περιεχομένου -ή έστω της μορφής που παίρνει το τελευταίο.

Στον επίλογο της ανάρτησης, μπορείτε να δείτε εδώ τη σύνθεση της νέας ΚΕ και ΚΕΟΕ που εκλέχτηκε στο συνέδριο, κι εδώ τη σύνθεση των αντίστοιχων οργάνων στο προηγούμενο συνέδριο, για να γίνουν οι απαραίτητες συγκρίσεις.
Η νέα ΚΕ έχει έξι μέλη περισσότερα, μερική ανανέωση με νέα στελέχη -αρκετά από αυτά γνωστά από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα- και κάποιες επιστροφές, όπως πχ του Μεντρέκα, που δεν ήταν στην προηγούμενη ΚΕ.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον η ανακοίνωση και για τη σύνθεση του νέου ΠΓ.

Vio-nova αγάπη μου

Μετά τα εισαγωγικά για τις καταλήψεις χώρων περνάμε στο καθαυτό κομμάτι των εκδηλώσεων για τις βιοτεχνολογίες.

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι σε τελική ανάλυση η αναρχική διάλεκτος είναι πολύ πιο ξύλινη από τη δική μας.
Μπορεί να μην έχει τόσα τσιτάτα και παραπομπές, αλλά πρέπει να μοιάζει ψαγμένη, να εντυπωσιάζει. Κι επειδή με την ουσία δεν έχει πολλές πιθανότητες να το πετύχει, την πληρώνουν τα ελληνικά.
Ένα σωρό νεολογισμοί, κακόηχες, βαρύγδουπες φράσεις που είναι αμφίβολο αν υπάρχουν καν ως λέξεις στα ελληνικά.

Αλλά το πιο δημοφιλές φετίχ είναι οι λέξεις που αρχίζουν με το πρόθεμα αυτό. Κι η αυτοσυγκέντρωση ακόμα θεωρείται αυταξία.
Μια κοπέλα διέκοψε σε κάποια φάση τη συζήτηση ζητώντας απ' όσους έπαιρναν το λόγο αυτοκυριαρχία.
Το οποίο σε απλά ελληνικά είναι αυτό που εννοούμε εμείς με το δικό μας σύντροφοι να το μαζεύουμε (γιατί ξεχείλωσε).

Ο αυτισμός καταλήγει εν γένει κυρίαρχη ιδεολογία.
Σε μια άλλη συζήτηση ένα παιδί κατέθεσε έναν προβληματισμό για τη φράση να πάρουμε την υγεία στα χέρια μας.
Μήπως έτσι το εξατομικεύουμε και χάνουμε την ουσία που προϋποθέτει βαθύτερες, συνολικές αλλαγές;
Ο εισηγητής έσπευσε να τον καθησυχάσει ότι με τη φράση αυτή δεν εννοούμε εξατομίκευση αλλά αυτοδιαχείριση.
Κι όλοι μας (αυτο)ικανοποιηθήκαμε και συνεχίσαμε με το ίδιο πλευρό.
Γιατί το βασικό δεν είναι η ουσία. Το βασικό είναι πώς θα την ονομάσουμε για να τα 'χουμε καλά με τις ιδεοληψίες μας και τα φετίχ μας.

Στους έμπειρους αναγνώστες δε θα διέφυγε ασφαλώς ο όρος εισηγητής, που παραπέμπει σε εξουσιαστικές πρακτικές που αναπαράγουν την ιεραρχία και τις καταπιεστικές δομές.
Ε, ναι λοιπόν. Ακόμα κι αυτός ο χώρος διαβρώνεται.
Κανείς δεν έχει αναπτύξει αρκετά ισχυρά αντισώματα για να αποκρούσει τον μπολεσεβικισμό-σταλινισμό.

Ο περίεργος αυτός δυισμός θυμίζει περίπτωση σχιζοφρένειας.
Πολύ συχνά ο λόγος αυτού του χώρου ακροβατεί ανάμεσα σε κλασικές αναρχικές θεωρίες και σε πιο ταξικές, μαρξιστικές προσεγγίσεις.
Σύμμειξη (ή κατά το κοινώς λεγόμενο μπαστάρδεμα) που σε φοιτητικό επίπεδο έδωσε ως καρπό ένα κομμάτι των εαακ σε μορφή κενταύρου (μισοί κόκκινοι και μισοί μαύροι), γνωστοί κι ως άλφα του κεντάυρου (το άλφα σε κύκλο).

Για πολλούς αναγνώστες η παραπάνω διατύπωση αποτελεί casus belli.
Αλλά δεν το λέω για κακό. Κι εγώ ακόμα νιώθω πολλά μέσα του χώρου να είναι πιο κοντά στην κουλτούρα μου, αλλά να μου είναι τελείως ξένα ως περιεχόμενο.
Απλά όσοι τη βρίσκουν με αμεσοδημοκρατικά φετίχ είναι πιο επιρρεπείς κι από πλευράς περιεχομένου.

Σε ιδεολογικό επίπεδο το πάντρεμα αυτό θυμίζει πολύ αλτουσέρ.
Είναι εκπληκτικό πώς συγκλίνουν ο αφηρημένος ανθρωπισμός των αναρχικών με τον αλτουσεριανό αντι-ουμανισμό.

Στην εισήγηση για την υγεία, μια κριτική στον επιστημονισμό έχασε στην πορεία τον -ισμό της κι έγινε κριτική προς την επιστήμη, ενώ το νοσοκομείο έγινε εξουσιαστικός θεσμός που αναπαράγει την ιεραρχία και την εξουσία του ειδικού.
Στην προηγούμενη εισήγηση το φύλο του ανθρώπου ορίστηκε ως κοινωνική κατασκευή κι όλη η κουβέντα αναλώθηκε στους τρανς και το τζένρε (ό,τι κι αν είναι αυτό).
Το πρόβλημα δεν είναι το θέμα της συζήτησης. Το πρόβλημα είναι το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε.

Η κριτική τους έπιανε κι ενδιαφέρουσες πτυχές.
Την πλήρη άγνοια που κρύβεται πίσω από πομπώδεις ιατρικές διαγνώσεις (το παπαγαλάκι του κρεμλίνου μου ανέφερε ως παράδειγμα την ιδιοπαθή ασθένεια).
Τους ασθενείς που ακολουθούν προσωπική θεραπεία και τη δυνατότητα αυτοθεραπείας (ίσως θυμίζει κάτι αυτό στους ομιλίτες).
Την κριτική στο καρτεσιανό σύστημα που βλέπει τον άνθρωπο ως μηχανή αποτελούμενη από όργανα/εξαρτήματα.
Την ιατρικοποίηση κοινωνικών φαινομένων και την αλόγιστη χρήση φαρμάκων.
Την επέκταση της αγοράς των φαρμακοβιομηχανιών σε υγιή άτομα χωρίς ουσιαστικά προβλήματα και την ανάπτυξη του τομέα της ιατρικής που αφορά τη διατήρηση της εργατικής δύναμης για την απρόσκοπτη εκμετάλλευσή της (πχ βιταμίνες που ντοπάρουν τον εργάτη για να αντέξει).

Αλλά το πρόβλημα ήταν το τελικό συμπέρασμα. Τεχνοφοβία και συνολική κριτική στην επιστήμη που κατέληγε στην απόρριψη.
Ενδεικτική ήταν η αναφορά στις μαίες και στις μάγισσες.
Όχι ως ξεχασμένη γνώση που λειτουργεί συμπληρωματικά στην ήδη υπάρχουσα. Αλλά ως παράδειγμα διάχυσης της γνώσης στην κοινωνία, χωρίς τη διαμεσολάβηση της εξουσίας των ειδικών.
Για αυτό ακριβώς, μόνο τυχαίο δεν ήταν το κυνήγι μαγισσών από την εκάστοτε εξουσία.

Η επιστημονική γνώση εντάσσεται στη γνωστή λογική του παραλόγου των αναρχικών για την αταξική κοινωνία.
Ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στη γνώση, ή στον κομμουνισμό βουλησιαρχικά, οποτεδήποτε το θελήσει, αρκεί να το συνειδητοποιήσει.
Στο παρελθόν υπήρξαν τέτοια παραδείγματα κοινωνιών (κομμούνες και κοινόβια, μαίες και μάγισσες) που αποδεικνύουν ότι είναι εφικτό. Αυτό είναι το πρότυπο που καλούμαστε να ακολουθήσουμε.

Χρειάστηκε να πάρει το λόγο ένας αναρχικός (που να αγιάσει το στόμα του) για να πει τα αυτονόητα.
-Οι γιατροί έχουν μέσο όρο πέντε λεπτά για να εξετάσουν τον ασθενή. Δεν είναι δική τους ευθύνη που δεν αναπτύσσουν διάλογο μαζί του. Είναι πρωτίστως θέμα έλλειψης προσωπικού.
-Οι μάγισσες δεν διέχεαν στην κοινωνία τη γνώση. Μαζί με τα ματζούνια σου δίναν να πεις και μυστικά ξόρκια, γιατί αλλιώς δε θα έπιανε.
-Η καχυποψία απέναντι στα φάρμακα δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος. Χάσαμε(νε) συντρόφους μέσα απ' τα χέρια μας (δηλ τους) έτσι.

Ο εισηγητής αναγκάστηκε να τα διπλώσει κι είπε ότι αυτό που αμφισβητούσαν δεν ήταν την ανάγκη ύπαρξης ειδικών, αλλά την εξουσία τους. Δηλ οι αναρχικοί δέχονται την ανάγκη να έχουμε ειδικούς!
Πριν αρχίσω να ξεχνάω κι αυτά που ήξερα, έκανα στα γρήγορα έναν συνειρμό με τη σοβιετία για να συνέλθω.

Κι η σοβιετία ασθενής δεν ήταν; Της εντατικής μάλιστα. Κι άντεξε εκεί για εβδομήντα και πλέον χρόνια.

Χρειαζόταν ειδικούς η σοβιετική κοινωνία ή μπορούσε να κάνει αυτοθεραπεία; Κι αν η ύπαρξή τους ήταν προφανώς απαραίτητη, χρειαζόμασταν και την εξουσία τους;

Είναι εφικτό να έχουμε αμεσοδημοκρατικά ιατρικά συμβούλια; Και να ψηφίζουμε σε γενικές συνελεύσεις για τις εγχειρίσεις κοσύγκιν του 65; Μήπως όλα αυτά είναι καθαρή ουτοπία;

Ναι, αλλά αν ούτε ο ίδιος ο ασθενής δεν ξέρει τι του κάνουν στο χειρουργείο και δεν παίρνει μόνος του τις αποφάσεις, τότε τι κάνουμε σύντροφοι;
Κλαίμε πάνω απ' το πτώμα και τα φορτώνουμε όλα στον αλήτη τον γκορμπατσόφ. Που πάτησε τον όρκο του μαρξ-ιπποκράτη και πήρε φακελάκι από τη δύση.

Είναι σωστό όμως να ιατρικοποιούμε την ιστορία;
Στην τελική για κάποιους οι ειδικοί ποτέ δεν είναι απαραίτητοι. Κι η σοβιετία ήταν απλώς ένας κατά φαντασίαν ασθενής.

Το οποίο μου θυμίζει συνειρμικά το κατά φαντασίαν κνίτης.
Το δεύτερο πετυχημένο παρατσούκλι που μου βγάζουν σε μία εβδομάδα. Το πρώτο ήταν το σπασμένο τηλέφωνο.
Έτσι θα με έλεγαν μάλλον αν ήμουν ινδιάνος.

Εντάξει, αμφότερα έχουν κάποια βάση, αλλά θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι κατά βάθος δεν ισχύει κανένα από τα δύο.
Που να διαλυθεί η σοβιετία αν λέω ψέματα...

Γενέθλια

Γενέθλια και φτύνω τις ευχές
Σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα
Ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές
Να ξεχαστώ κι εγώ και το σημείωμα

Σήμερα το σφυροδρέπανο κλείνει ένα χρόνο ζωής.
Κάποιοι του εύχονται να τα εκατοστίσει και κάποιοι άλλοι να ψοφήσει το ταχύτερο δυνατό. Οι περισσότεροι απλώς αδιαφορούν και βρίσκουν ότι ο γιωργάκης είναι πιο συμπαθής και γλυκούλης από τον κωστάκη. Δεν πιστεύουν όμως ότι οι πρόωρες εκλογές αποτελούν λύση. Σε αντίθεση με τα γκούλαγκ που είναι ο πρώτος σε δημοφιλία θεσμός μπροστά από το μαυσωλείο του λένιν και τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.

Ένα διόλου αμελητέο 8,2% πιστεύει ότι η ζωή του έχει βελτιωθεί τον τελευταίο χρόνο που υπάρχει το σφυροδρέπανο. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθεί να απαντάει ότι επί στάλιν ζούσε καλύτερα (89,91%). Σταλινικά ποσοστά…

Σε αυτό το παχύρρευστο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται η κε του μπλοκ νιώθει την ανάγκη να καταφύγει στα κείμενα των κλασικών και να υπενθυμίσει τι λέγαμε στην ιδρυτική διακήρυξη του σφυροδρέπανου, ένα χρόνο πριν.

Έχουμε αγάπη για τη Σοβιετική Ένωση γιατί ακόμα κι αν έγιναν μαλακίες, ήταν δικές μας μαλακίες (έτσι τις νιώθουμε ιστορικά) και γι' αυτό ήταν λατρεμένες.

Μένοντας πάντα πιστοί σε αυτή την βαθιά μας πεποίθηση ένα χρόνο μετά μπορούμε να κοιτάξουμε το αναγνωστικό μας κοινό στην οθόνη και να του απαντήσουμε:
α. κουκιά σπέρνουμε β. θύελλες θερίζουμε. γ. χαρήκαμε πολύ για τη γνωριμία.

Σε έναν χρόνο καταφέραμε πολλά.
Ρήξη στη σχέση με την οργάνωση και με πολλούς συντρόφους. Στενές επαφές τρίτου τύπου με το σώμα ηλεκτρονικής δίωξης της θρυλικής KGB. Χαμηλά νούμερα αναγνωσιμότητας. Και το άνοιγμα μιας μεγάλης αγκαλιάς από κάθε τι μη κομματικό. Από απλό εξω~ μέχρι κι ανοιχτά αντι~.
Δείξε μου τον αναγνώστη σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο σοφός σουσλόφ και μάλλον πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ.

Μπορούμε όμως ακόμα περισσότερα. Να διαψεύσουμε όσους λένε χειρότερα δε γίνεται. Να αιφνιδιάσουμε τη λογική.
Τις καλύτερες μέρες μας τις ζήσαμε κι έφυγαν χωρίς να το καταλάβουμε. Οι κακές επίσης πέρασαν. Οι ακόμα χειρότερες έρχονται. Μαζί με τις ακόμα καλύτερες που υποσχέθηκε το πασοκ (που το ίδιο πράγμα λέει, αλλά με άλλη διατύπωση).

Στα πλαίσια ενός μικρού αφιερώματος στα 1χρονα του μπλοκ, η κε δίνει στη δημοσιότητα αποσπάσματά από το κείμενο με τις θέσεις της για τα μπλοκ, το σοσιαλισμό και το σοσιαλιστικό μπλοκ που είναι η διαλεκτική υπέρβαση των δυο, ούτως ώστε να εγκριθεί και να συζητηθεί (με αυτή τη σειρά ακριβώς).

(…) Γιατί έκανες το μπλοκ σύντροφε;
Δε γύρευε απάντηση αυτός που ρωτούσε, μεταμέλεια πιο πολύ.
Ξέρω εγώ ρε σύντροφε; Έχω πράγματα να πω. Βλακείες ίσως, αλλά έχω. Εσύ γιατί δεν έχεις κάνει ακόμα;

Γιατί δε ρωτάς τους σφους που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν γιατί δε μίλησαν ποτέ σε καμιά όβα τόσα χρόνια; Αυτό δε μας πειράζει; Επειδή δεν έχουν μπλοκ;

Στέκονται στωικά σε κάθε όβα παριστάνοντας τους μουγγούς. Κατά βάθος όμως είναι χειρότεροι. Γιατί μπορούν να μιλήσουν και δεν το κάνουν. Κι αντί για μουγγοί μπερδευόμαστε και γινόμαστε μόγγολοι στο τέλος. Που ετυμολογικά την ίδια ρίζα πρέπει να έχουν.

Γράφοντας όμως δημόσια τις σκέψεις σου, έγραψες τα όργανα στα όργανά σου.
Σωστά, δεν πρέπει να συζητάς εκτός οργάνων. Δεν πρέπει να φεύγει τίποτα παραέξω. Αν έχεις κάτι να πεις, κράτα την ανάσα σου μέχρι την επόμενη οβα.
Σαν τον πέπε, τον πιτσιρίκο στον αστερίξ που την κρατούσε μέχρι σκασμού, ώσπου να του κάνουν το χατίρι.
Εγώ θα την κρατήσω μέχρι να έρθει ο κομμουνισμός.

Έτσι όμως ο εγκέφαλος σταματάει να οξειδώνεται και μαζί αχρηστεύονται ζωτικές λειτουργίες με πρώτη την κριτική ικανότητα.
Μαζεύεις έναν χείμαρρο σκέψεων και ξαφνικά μπλο(γ)κάρεις γιατί δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς.
-Σόρι, πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.
Όλοι κουνάν το κεφάλι με συγκατάβαση. Αλλά ξέρουν πως έτσι έγινε και την προηγούμενη και την παραπροηγούμενη. Κι αυτοί εκεί ήταν και κάναν το ίδιο με σένα.

Έχεις ξεχάσει τι ήθελες να πεις. Βασικά έχεις ξεχάσει να μιλάς, ο εγκέφαλος έχει ατροφήσει.
Ψάχνεις κάποια κλισέ, κάποια δανεική σκέψη.
Ω, τι ανακούφιση! Είναι ήδη εκεί στην εισήγηση, που τα βάζει όλα. Το βάζει κι η εισήγηση.
Μπράβο ρε σύντροφε, αλλά αφού το βάζει, εσύ γιατί μας το ξαναλές; Τη διάβασα κι εγώ, μαζί ήμασταν.

Από αυτό λοιπόν χίλιες φορές καλύτερα τα τσιτάτα των κλασικών. Πάει να πει, τους διάβασες τουλάχιστον. Είναι κάτι κι αυτό στις μέρες μας.
Αλλά όχι σύντροφοι, δεν είναι σωστό να επικαλούμαστε την αυθεντία και τα τσιτάτα. Γιατί όπως είπε κι ο μαρξ…

Τους πιο έντιμους συντρόφους, τους πνίγουν οι τύψεις και δε μιλάν καθόλου. Σαν τη νιφάδα μου.
Γι' αυτό σύντροφε κι εσύ δεν τους ρωτάς γιατί δε μιλάνε. Κατά βάθος ξέρεις.
Εντάξει αυτοί. Το θέμα είναι ο άλλος. Πώς γλίτωσε αυτός;

Φαντάζεστε σύντροφοι να είχαμε όλοι από έναν ριζοσπάστη και να έγραφε ο καθένας τη γνώμη του;
Πραγματικά αυτό θα μας πήγαινε κατευθείαν πίσω στην εποχή του μανιαδάκη με τις τρεις κε. Αν ήξερα σε τι ολισθηρό κατήφορο έμπαινα, σε τι βούρκο καταλήγει στο τέλος, δεν θα είχα φτιάξει ποτέ μπλοκ.

Κάποιος να το πει και στους συντρόφους που βγάζουν περιοδικά της πκσ στις σχολές (όχι πολλά, ευτυχώς). Ή στο εμπρός της λδ της λέσβου που ποδοπατά βάναυσα τις αρχές του δ.σ. Υποκαθιστά το όργανο και γράφει εκτός οργάνων, γράφοντας το όργανο και τα όργανα.

Φαντάζεσαι όμως σύντροφε να γράφαμε εμείς τον ριζοσπάστη;
Έτσι δεν θα έπρεπε να γίνεται; Κάθε σύντροφος να είναι ανταποκριτής για το όργανο; Να αγκαλιάσουμε το ρίζο, να τον κάνουμε δική μας υπόθεση;

Θα καταργούσαμε και τον τηλέπαθο με την πραγματικά εμπνευσμένη γραφή. Που μας κάνει κάθε μέρα να κλαίμε μέχρι δακρύων.

(Συνεχίζεται…)