...και νόμους δεν εκράτεις. Ή μήπως εκράτεις; Και αν απλώς ήθελες να τους
μεταρρυθμίσεις προς το καλύτερο; Τέλος πάντων, δε χωράνε όλοι οι δάσκαλοι στο
ίδιο πολιτικό τσουβάλι. Και μία καλή ευκαιρία για έναν πρώτο βασικό διαχωρισμό
είναι το συνέδριο της δοε, που γινόταν αυτές τις μέρες κι ολοκληρώθκε χτες στο
νοβοτέλ, στη μιχαήλ βόδα.
Για την ακρίβεια ήταν η 84η γενική συνέλευση της ομοσπονδίας, με
το 84’ να δεσπόζει σε ένα μεγάλο πανό στη συνεδριακή αίθουσα και να προσφέρεται
για τους κατάλληλους συνειρμούς με το (19)84 του όργουελ και τη διπλή
σκέψη-γλώσσα. Δεν είναι εξάλλου σπάνιο φαινόμενο η διπροσωπία κι η διάσταση
(αγωνιστικών) λόγων κι έργων, για τη συνδικαλιστική ηγεσία της ομοσπονδίας.
Κλασικό παράδειγμα ένα κεντρικό πανό της ομοσπονδίας, που έβαζε ως στόχο-αίτημα
μια αξιολόγηση με διαφορετικό περιεχόμενο. Στα λόγια δηλαδή είμαστε ενάντια
στην αξιολόγηση της τρόικας και του (προηγούμενου) υπουργούκαι στην πράξη την
ξαναφέρνουμε από το παράθυηρο και καλλιεργούμε αυταπάτες για μια φιλεργατική
εκδοχή της. Κι αυτό, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, δεν αφορά μόνο γαλάζιους και
βένετους του παλιού δικομματισμού, αλλά όλο το πολιτικό φάσμα, πλην
λακεδαιμονίων.
Την ίδια αίθουσα στόλιζαν πανό όλων των χώρων, ακόμα και των πειρατών στην
εκπαίδευση (!) (κοινή εκλογική κάθοδος με κάτι ανεξάρτητους πασόκους), δίνοντάς
της φοιτητικό χρώμα και έναν τόνο αμφιθεάτρου, με πηγαδάκια, τραπεζάκια έξω και
πάγκους γεμάτους με πολιτικά βιβλία κι ανακοινώσεις. Κι αυτός ο νεανικός
παλιμπαιδισμός (που ευτυχώς σταματά στα είκοσι και δε φτάνει ως την ηλικία των
μαθητών του δημοτικού) δεν αφορά προφανώς μόνο τα άψυχα αντικείμενα, αλλά
επεκτείνεται σε αυτούς που τα έφτιαξαν και τα έστησαν. Και προπαντός στις
διαδικασίες του συνεδρίου, που είναι έως και διασκεδαστικές αν τις δεις
αποστασιοποιημένα απ’ έξω, αλλά πέραν του ημιώρου προκαλού πονοκέφαλο.
Ένα μικρό παράδειγμα από τη δική μου ημίωρη εμπειρία, γιατί η παραπάνω
έκθεση φέρνει άλλες παρενέργειες, με (μόνιμους και σταθερούς) πρωταγωνιστές το
δίδυμο πασόκ-αντάριζα (παρεμβάσεις και σύμμαχοι). Βγαίνει πχ η πασοκολέρα με
στόμφο και τσιριχτή φωνή (...μισό, παρένθεση. Γιατί το λέμε λέρα τον άνθρωπο;
Αφενός γιατί είναι εξ ορισμού, ως πασόκος. Αφετέρου, γιατί χρησιμοποίησε το
βίντεο στη μνήμη ενός σφου, του παπλωματά, που έφυγε πρόωρα κι όλοι έχουν να
λένε τα καλύτερα γι’ αυτόν, για να κάνει συγκρίσεις και να πει πως οι άλλοι δεν
έχουν το ήθος του –λες και το έχει αυτός. Κλείνει η παρένθεση). Βγαίνει λοιπόν
η πασοκολέρα με τσιριχτή φωνή και τα χώνει με αστειάκια και λογοπαίγνια
δημοτικού (δεν το γλιτώσαμε τελικά) σε αυτούς που θέλουν επιστροφή στη δραχμή
και την οκα, αλλά δεν έχουν δράμι μυαλό. Στη γαλαρία περιμένουν τρεις
παρεμβασίες να τελειώσει την παρέμβασή του κι αρχίζουν να φωνάζουν
Μέγκα, διώξε το
σεφερλή
Πάρε τώρα τον
πασφαλή
(ή κάπως έτσι, τέλος πάντων την πασοκολέρα)
Εξασφάλισαν την αυτάρεσκη αίσθηση πως του την είπαν και μια ωραία ιστορία
για τα εγγόνια τους, κι η ζωή συνεχίζεται χωρίς ουσία, αέρας σε έγχρωμο
μπαλόνι.
Την πρώτη μέρα πάντως είχαν πορευτεί όλοι μαζί, ομοφωνούντες, στο
συλλαλητήριο της αδεδυ
Με αντιθέσεις και
καβγαδάκια, είναι η σχέση μας πολύ εκρηκτική
Μετά μωρό μου ζητάς
χαδάκια, και αλλάζει η ερωτική πλοκή
Και δεν είναι αυτή η μόνη ομοιότητα με τα φοιτητικά. Μπορείς για παράδειγμα
να βρεις πασόκους που το παίζουν (και κατεβαίνουν ως) γιαλαντζί ανεξάρτητοι.
Γνήσιους πασόκους που το παίζουν αγωνιστές κι αναμασούν τις μεγάλες
δημοκρατικές κατακτήσεις της αλλαγής και της πασοκάρας του 80’. Πασόκους με
πολιτικά, πρόθυμους να στελεχώσουν το νέο, κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Συντεχνιασμό του χειρότερου είδους κι ενδοκλαδική ανθρωποφαγία: ποιοι θα μπουν
σε προτεραιότητα για μερικές θέσεις (οι απόφοιτοι της ειδικής αγωγής βόλου ή
όσοι έχουν αντίστοιχο μεταπτυχιακό); Συχνές συμπράξεις του παλιού δικομματισμού,
που έλεγχε μέχρι πρότινος και την πλειοψηφία του δσ. Αλλά και την κολεγιά
σύριζα κι (ενός τμήματος του) εξωκοινοβουλίου, που δεν περιορίζεται απλά σε
μερικά πλαίσια συνελεύσεω, αλλά προχωρά σε μεγαλύτερο βάθος.
Ίσως κάποιοι πιστεύουν πως αυτό το τελευταίο είναι υπερβολή ή ότι λέγεται
με τη δύναμη της συνήθειας, αλλά δεν είναι έτσι. Σε πολλά σχήματα-ελμε, οι δύο
δυνάμεις έχουν κοινή κάθοδο κι είναι ρευστό μέχρι την τελευταία στιγμή πού θα
καταγραφούν και πώς θα καθορίσουν τους συσχετισμούς. Όπως μου έλεγε ένας σφος,
πιθανότατα θα κρατήσουμε τη δεύτερη έδρα, γιατί χάνουν μία οι πασόκοι και θα
την πάρουν μάλλον οι δήθεν ανεξάρτητοι, εκτός κι αν οι συριζαίοι πιέσουν και
πείσουν κάποια αμφιταλαντευόμενα (ενδιάμεσα κι εξαρτημένα) σχήματα να τους
στηρίξουν και την πάρουν αυτοί.
Τελικά οι συσχετισμοί δεν άλλαξαν εντυπωσιακά.
Οι πασόκοι έχασαν μία έδρα, που την πήραν οι ανεξάρτητοι, ο σύριζα έμεινε
στη μία, ενώ εμείς κρατήσαμε τη δεύτερη έδρα, με παράλληλη αύξηση ποσοστών και
των αντιπροσώπων μας (από 75 σε 89) για δσ και αδεδυ. Ένα αποτέλεσμα που
δεδομένης της ροζ λαίλαπας, της φοιτητικής επιβίωσης των εαακ και των αυταπατών
για μια εύκολη κυβερνητική λύση από τα πάνω στα πιο σημαντικά ζητήματα (πχ
αξιολόγηση, που μπορεί να περάσει σε λάιτ εκδοχή, χωρίς απολύσεις, αλλά
συνδέοντας το μισθό με την επίδοση) κρίνεται θετικό. Αλλά τα δύσκολα είναι
μπροστά μας. Κι υπάρχει ακόμα μπόλικος ανήφορος.
Στα παραλειπόμενα του συνεδρίου.
Το βιβλίο στον πάγκο των αναιρέσεων για τον άρη, από τον αδελφό του, μπάμπη
κλάρα (εκδόσεις κψμ), και οι καθόλου προβλέψιμες αιχμές που άφησαν για τη
βάρκιζα, για να τους απαντήσει η δριμάλα, θυμίζοντάς τους τον αγώνα του δσε.
Παρεμπιπτόντως, κρατήστε και μια μικρή επιφύλαξη για τη μετέπειτα πολιτική
διαδρομή του συγγραφέα. Δεν είμαι πολύ σίγουρος δηλ αν τα στερνά τίμησαν τα
πρώτα ή αν πέρασε στην αντίπερα όχθη.
Σχόλιο σφου που παρακολουθούσε τις ομόφωνες αγωνιστικές διεργασίες του
συνεδρίου, κατά την έγκριση διαφόρων ψηφισμάτων.
Ναι στο ένα, ναι στο άλλο, μαζικούς διορισμούς, ιστορίες, ακόμα κι η
επανάσταση να έμπαινε προς ψήφιση, θα εγκρινόταν με συντριπτική πλειοψηφία. Ναι
σε όλα.
Και πόσο εύκολα αυτό το «ναι» καταλήγει σε αυτό το άλλο «ναι σε όλα», που
τόσο καλά έχουμε μάθει τον τελευταίο καιρό από το ελληνικό κοινοβούλιο. Μία
κάλπη δρόμος...
