Δεν είμαστε καλά

αθλητική επισκόπηση της εβδομάδας

Γι' αυτό είναι ο βασιλιάς των σπορ το ποδόσφαιρο, ακούς να λένε συχνά-πυκνά. Αν και ο στίβος είναι ο βασιλιάς των ολυμπιακών αγώνων -και ο υγρός στίβος αντιβασιλέας (sic). Κι εμείς; Δεν είμαστε από θέση αρχής κατά των βασιλιάδων;

Μπορεί όλα αυτά να μην έχουν την παραμικρή σημασία, αλλά είναι απείρως πιο ενδιαφέροντα από την πολιτική επικαιρότητα (βάλε μερικές ντουζίνες εισαγωγικά στο καθένα) των ημερών, τα ντιμπέι (που λέει μια ερυθρόλευκη ψυχή), τα δέματα με τις βόμβες και τη συσσωρευμένη βλακεία που μας βομβαρδίζει από οθόνης και μας δένει χειροπόδαρα το μυαλό (φτηνούτσικο λογοπαίγνιο).

Το κοινωνικό προτσές στην Ελλάδα είναι ένα παιχνίδι, όπου παίζει 11 εκατομμύρια κόσμος (και παραπάνω άμα συνυπολογίσεις τους αναπληρωματικούς και τους μετανάστες) και στο τέλος νικάν (σχεδόν) πάντα οι αστοί.
Η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα με ένα λαό που προτιμά να βλέπει survivor, χαβαλεδιάζοντας με έναν πρώην ποδοσφαιριστή (που ήταν πρώην προτού τελειώσει τυπικά την καριέρα του) παρά τσου-λου και το ιστορικό Μπάρτσα-Παρί.

Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα σύντομο ανέκδοτο, όπου η κλήρωση των ημιτελικών του Κυπέλλου με την εμπορική τετράδα (ΠΟΚ και ΠΑΟΚ, ένα γράμμα αλλάζει μόνο) αναβλήθηκε λόγω τηλεφωνήματος για τοποθέτηση βόμβας (χωρίς να αναλάβει την πολιτική ευθύνη κάποιο στέλεχος της ΝΔ, αυτή τη φορά), και βασικά για να μην επισκιάσει την κλήρωση των προημιτελικών του Τσου-Λου, την ίδια μέρα. Όπου η Ρεάλ είχε δύσκολο ζευγάρωμα για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια (οι φούρνοι που γκρεμίστηκαν στο ενδιάμεσο είναι σαφώς περισσότεροι).

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μπορεί να συνοψιστεί σε μια φράση από την περιβόητη συνέντευξη του Αλεξανδρή -που τον μάθαμε Αλέκο, θυμίζοντας λίγο τον Αλεξανδράκη, αλλά τον φωνάζουν Αλέξη, που ταιριάζει περισσότερο και στο συμβολισμό του πράγματος) για τον πρωταθλητισμό και τις πάση θυσία νίκες, για τις οποίες θα μπορούσε να πει ψέματα και στο παιδί του. Ή το αμίμητο "εντάξει, εγώ πέφτω, εσύ πρέπει να το δώσεις;" προς τους διαιτητές και τα πέναλτι που κέρδιζε.
Η νίκη με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, που βάζει πάνω από όλα (θέαμα, αξίες, ευ αγωνίζεσθαι) το αποτέλεσμα, είναι ο κανόνας στο σύγχρονο, εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, και αυτό φυσικά δεν περιορίζεται στα ελληνικά σύνορα.



Ο Αλεξανδρής καταφέρνει όμως να συμπυκνώσει σε μια συνέντευξη το φαινόμενο ΠαΣοΚ και τη λογική του νεοέλληνα (που είναι κάτι ευρύτερο από τη λογική του γάβρου ή του μέσου οπαδού). Το "εγώ πέφτω, εσύ γιατί το δίνεις;" κυκλοφορεί στην κοινωνία σε διάφορες παραλλαγές και μπορεί να σημαίνει τα πάντα και τα αντίθετά τους. Πχ, εντάξει εγώ παρανομώ, αλλά εσύ γιατί το σφυρίζεις και δεν κάνεις τα στραβά μάτια;

Ο Αλεξανδρής λέει πολλά, ενδιαφέροντα και μη. Καταφέρνει πάντως να είναι τίμιος και ειλικρινής Πασόκος, σε αντίθεση με πολλούς επικριτές του, που πέφτουν από τα σύννεφα με όσα λέει και περιμένουν να πάρουν πέναλτι.
Αλλά και η (αστική) υποκρισία ΠαΣοΚ είναι. Όπως και η ντεμέκ αντιπολίτευση του ΠαΣοΚ, που είναι κι αυτή αθάνατη πασοκιά, όπως η κριτική των σοκαρισμένων στον Αλεξανδρή.

Εν τω μεταξύ, ένας άλλος Αλέξης ετοιμάζεται να συνδέσει το όνομά του με το γήπεδο της ΑΕΚ και του ΠΑΟ, (αν και το πιο σωστό θα ήταν να τις αναφέρουμε ως ΠΑΕ και να μιλάμε για τα γήπεδα του Αλαφούζου και του Μελισσανίδη). Έχει έτσι την ευκαιρία να αποτινάξει τις... αντιπολιτευτικές εξαλλοσύνες του πρόσφατου παρελθόντος και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τους κορμοράνους του Βοτανικού -αν δεν κάνω λάθος, αυτοί που ανέδειξαν την ιστορία τότε δεν έχουν απομακρυνθεί πολιτικά από το Σύριζα.

Στη μία περίπτωση, είναι ενδιαφέρον πως τα σχέδια της κυβέρνησης για το Γουδί και τη Λεωφόρο "διέρρευσαν" και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδας του Μπόμπολα, Έθνος και Goal News, (με ένα πρωτοσέλιδο που παρέπεμπε ευθέως στο "λεφτά υπάρχουν").

Κάπως αλλιώς ήθελαν να το πουν, αλλά...

Ας μην ξεχνάμε βέβαια το σανό πως ο Σύριζα χτυπάνε τα συμφέροντα, για αυτό τον χτυπάνε κανάλια, μεγαλοεκδότες, μονοπώλια, κοκ.

Στην άλλη περίπτωση, η κυβέρνηση θεωρεί πιο βολικό να φορτώσει τις ευθύνες στον "αδιάλλακτο δήμαρχο" που πήγε με τη ΛαΕ και θέτει απλώς κάποιες προϋποθέσεις, χωρίς να αντιτίθεται από θέση αρχής στην κατασκευή του γηπέδου. Αλλά το παιχνίδι χοντραίνει με το στρατό του Μελισσανίδη να στοχοποιεί με τραμπούκικες μεθόδους μια κατάληψη και γενικώς οποιονδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με το αφεντικό (του ΟΠΑΠ μεταξύ άλλων, που ο Σύριζα θα τον επανακρατικ... όχι, δεν μπορώ να το γράψω χωρίς να με πιάσουν τα γέλια) και δεν προσκυνά τον "τίγρη" και το όραμα για την Αγιασοφιά.

Οι περισσότεροι ΑΕΚτζήδες τσιμπάνε το τυράκι και συμμετείχαν μαζικά στο συλλαλητήριο, για να περάσει το σχέδιο του Μελισσανίδη για την κατασκευή του γηπέδου. Η αστυνομία έκλεισε το δρόμο στους αναρχικούς, που οργάνωσαν δική τους συγκέντρωση από το κέντρο, αλλά τους εμπόδισαν να φτάσουν στη Φιλαδέλφεια. Και η Κόντρα κλιμακώνεται, με ορισμένα παράπλευρα φαιδρά επεισόδια, όπως την ντεμέκ ιδεολογική ανακοίνωση της Ορίτζιναλ -που πρέπει να ανέβηκε και στο Ιντιμίντια για λίγη ώρα- για τους αντιεξουσιαστές που δεν πρέπει να γίνονται κολαούζοι της εξουσίας και του δημάρχου -ενώ προφανώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να είναι τσιράκια ενός μεγαλοκαπιταλιστή. Και με την "Ώρα για Σπορ" να κάνει το άσπρο-μαύρο, επιχειρώντας να στήσει ένα ψεύτικο σκηνικό τρομοκράτησης των αθώων πολιτών που θέλουν το γήπεδο από τους κακούς κουκουλοφόρους.

Η προσφυγιά διώκεται παντού

Σε κάθε περίπτωση, είναι εντυπωσιακό πόσο βαθιά έχει εμποτιστεί η λεγόμενη κοινή γνώμη (μια κοινή, μια πόρνη) από τα κυρίαρχα ιδεολογήματα, που εκφράζονται ανάγλυφα στο γηπεδικό ζήτημα κάθε ΠΑΕ.

Πώς έχουν τα πράγματα;
Οι μεγαλοκαπιταλιστές περιμένουν ζεστό κρατικό παραδάκι και καταπάτηση κάθε περιβαλλοντικού κανόνα, για να κατασκευαστούν τα γήπεδα κι οι παράπλευρες επιχειρηματικές δραστηριότητες, που θα εκτοξεύσουν τα κέρδη τους, ενώ χρησιμοποιούν τους οπαδούς ως μοχλό πίεσης για τα ιδιωτικά τους συμφέροντα.

Πώς παρουσιάζονται στην πράξη;
Οι καπιταλιστές έχουν τολμηρά σχέδια για επενδύσεις, που θα φέρουν θέσεις εργασίας κι ανάπτυξη, αλλά βρίσκουν μια σειρά γραφειοκρατικά εμπόδια από τον αρτηριοσκληρωτικό κρατικό μηχανισμό (που δε βγάζει τσακ-μπαμ τις άδειες) από αντίπαλα συμφέροντα (δηλ καπιταλιστές ανταγωνιστές) και τους πληρωμένους υπαλλήλους τους, που εξυπηρετούν κάποιες συντεχνίες.
Ακόμα κι η ευθυγράμμιση του Σύριζα με τα σχέδια των ΠΑΕ ερμηνεύεται ως προεκλογικό τρικ (που δεν αποκλείεται όντως να είναι) κι όχι ως πλήρες ξεπούλημα και ξεμασκάρεμα.

Και τα μυαλά στα κάγκελα...

Υγ: σήμερα πέθανε κι ο ιστορικός εκδότης της εφημερίδας "Φως των Σπορ", Θ. Νικολαΐδης. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ουσιαστικά Αθλητική Ηχώ, πρόκειται για την παλιότερη ελληνική αθλητική εφημερίδα, που αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί στο ταμπλόιντ σχήμα, τα αισθητικά δεδομένα και τις αλλαγές στο σύγχρονο Τύπο (κάτι που γίνεται αντιληπτό με μια απλή ματιά στο πρωτοσέλιδο, που χρειάζεσαι πέντε λεπτά για να το διαβάσεις ολόκληρο) και πολύ καλά κάνει.

Το Φως είναι ίσως η μοναδική εφημερίδα που αντιστέκεται με αξιοπρέπεια στη δημοσιογραφία του διαδικτύου και του copy-paste (που είναι καταδικαστική για τον Τύπο που αργοπεθαίνει ούτως ή άλλως). Και προπαντός είναι εφημερίδα που ποτέ δεν έκρυψε την ταυτότητά της και δεν πούλησε "αντικειμενικότητα" και "ουδετερότητα", αλλά απέχει έτη φωτός (των σπορ) από τη νοοτροπία του νεο-γάβρου (κατά το νεοέλληνας) και δεν προσβάλλει τον αναγνώστη της, ανεξάρτητα από οπαδικές προτιμήσεις (ακόμα κι όταν είχε Νικολακόπουλο και Γαβαθιώτη στις τάξεις της).

Και με χιόνια και με κρύα

ελαφρά θεματολογία

Κανονικά τέτοια κείμενα θα είχαν θέση στο Ατέχνως (ημίθεος σχωρέστο) που πέθανε και πορεύεται σαν άταφος νεκρός, με σκυλεμένο πτώμα. Τώρα προφανώς δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, αλλά κάτι άλλο βρίσκεται στα σκαριά και θα αλλάξει τα δεδομένα.
Μέχρι τότε... κοιτάμε κάθε αγώνα ξεχωριστά και κάνουμε ταμείο στο τέλος.

Όπως εξηγεί ο Βλαδίμηρος στο "περί δίκαιων και άδικων κειμένων", αν είχε πάρει χτες ο Άρης το Κύπελλο, θα είχαμε τώρα χαρούμενους συνειρμούς κι αναλύσεις για τακτική-στρατηγική, αντικειμενικό κι υποκειμενικό παράγοντα, τη νίκη που έχει πολλούς πατεράδες αλλά μόνο έναν πατερούλη, την ΕΟΚ (και Γιώργος Νάτου το ίδιο συνδικάτο) με τον "πατερούλη" Βασιλακόπουλο και την αποδέσμευση από τις αγκυλώσεις της.

Τώρα -που δυστυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι- δεν υπάρχει αντίστοιχη διάθεση, αν και η ήττα βάζει στο τραπέζι της συζήτησης διάφορα θεωρητικά ζητήματα πχ για τη σχέση ποσότητας-ποιότητας, έντεκα εμείς-έντεκα αυτοί, αλλά με πολλαπλάσιο προϋπολογισμό (μπάτζετ), που θέλει ψυχή και σχέδιο για να καλυφθεί, αλλά δεν αρκεί το ένα χωρίς το άλλο, πάθος χωρίς μέθοδο, πλάνο χωρίς φλόγα, κι έναν πρωτότυπο συνδυασμό τους, που να μη δίνει ένα απλό άθροισμά τους, αλλά να τα πολλαπλασιάζει.

Αντ' αυτών, η κε του μπλοκ θα καλύψει μια άλλη αθλητική εκκρεμότητα -προτού μπαγιατέψει και βρομίσει εντελώς- από μια πρόσφατη αποκοτιά-επίσκεψη στο γήπεδο της Ριζούπολης, ανάμεσα στα Άνω Πατήσια και τον Περισσό (δεν έχω καταλάβει ποιος σταθμός είναι πιο κοντά), κοντά στο σπίτι του λαού και του αειθαλούς κόμματος, που έχει βγάλει γερές ρίζες στον τόπο μας κι αρνείται να γίνει δρυς πεσούσα, για να το ξυλεύσουν -άλλο αν ξεκόβουν κατά καιρούς κάποια αγράμματα κούτσουρα, περιβολάδες και καταβολάδες, που εξαργυρώνουν τις κομματικές καταβολές τους, ρίχνοντας ξύλα στη φωτιά του συστήματος.

(Παρεμπιπτόντως, πολύ κοντά είναι κι η Νέα Φιλαδέλφεια, με το γκρεμισμένο της γήπεδο αν και αυτό δεν είναι περίεργο για όποιον έχει ζήσει (σ)τη Θεσσαλονίκη, όπου τα τρία μεγαλύτερα γήπεδα βρίσκονται σε ακτίνα ενός ημίωρου περίπατου και τα χουλιγκάνια στήνουν καρτέρι οι μεν στους δε και τα αντίστοιχα αστικά λεωφορεία της Τούμπας, του Χαριλάου και της Τριανδρίας.

Κι έτσι ο Απόλλων Σμύρνης είναι κοντά σε έναν προσφυγικό δήμο, να νιώθει κοντά στο σπίτι του, κι ας μην είναι στη Σμύρνη της Τουρκίας ή στη Νέα Σμύρνη, όπου είναι ο Πανιώνιος, η άλλη ιστορική, προσφυγική ομάδα, που μετακόμισε με τη μικρασιατική καταστροφή).

Ο μικρός Κάππος (καπάκι) λέει πως ο πατέρας του έγινε Απολλωνιστής ακριβώς εξαιτίας αυτής της γειτνίασης κι επειδή ο Απόλλωνας του Αλαμάνου (που έχει αρνητική χροιά-σημασία στα τούρκικα) μας έδινε το γήπεδο για εκδηλώσεις. Αν και εγώ, στη σύγχρονη εποχή, θυμάμαι μόνο μια εκδήλωση με την Αλέκα στο κλειστό γηπεδάκι για το γυναικείο ζήτημα και μια παλιά ανταπόκριση για το πώς θα μπορούσαν να επικοινωνούν οι κερκίδες και να φτιάχνουν ατμόσφαιρα.

ΚΚΕ ισχυρό η μία κερκίδα

Μέτωπο Λαϊκό, απαντάει η άλλη

Και ύστερα ανακοίνωση από τα μεγάφωνα.
Παρακαλείται ο κάτοχος του παλιού οχήματος με αριθμό πινακίδας (Α)ΑΔΜ 1995 να έρθει να μετακινηθεί από τις θέσεις του, γιατί ενοχλεί...

Ίσως αυτά να έχουν αφήσει κάποιο χνάρι επίδρασης και στους Απολλωνιστές κι ένα σύνθημά τους, που λέει:
ούτε ΠΑΟΚ, ούτε Άρης,
ούτε βάζελος και γάβρος -μπι-μπιπ...
ούτε ΑΕΚ, ούτε Ήρα
και μετά νομίζω, ακολουθεί κάτι για του Απόλλωνα τη λύρα.
Παίξε-παίξε του Απόλλων τα μπλουζ...
Αυτό πια δεν είναι απλά κατά του δικομματισμού. Είναι η αθλητική εκδοχή του "πέντε-δέκα-τριάντα κόμματα, δύο πολιτικές".

Η Ριζούπολη βέβαια, εκτός από τον Απόλλωνα έχει συνδεθεί και με τον άτυπο τελικό για τον τίτλο του 2003, τον "τελικό της ντροπής" (που όμως ξεκίνησε κανονικά, σε αντίθεση με το χτεσινό τελικό) και το επεισοδιακό Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 3-0.
Τότε που ο Ολυμπιακός έψαχνε γήπεδο (γιατί το Καραϊσκάκη ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς -σ.σ.: αγώνες- αν και δε θυμάμαι να χρησιμοποιήθηκε ποτέ στα πλαίσιά τους) κι έφαγε πόρτα από τον Πανιώνιο, για να καταλήξει στη φιλόξενη Ριζούπολη, που ανακαινίστηκε κι αναβαθμίστηκε (άλλο αν σήμερα δε χρησιμοποιούνται όλες οι κερκίδες κι ο ηλεκτρονικός πίνακας), σε αντίθεση με το στάδιο της Νέας Σμύρνης, που έχει μερικά ερειπωμένα σημεία.

Πώς τα φέρνει η Σουζάνα η ζωή όμως...
Τα επόμενα χρόνια ο Πανιώνιος έγινε (κάτι σαν) παράρτημα του Ολυμπιακού, με δανεικούς κτλ, ενώ ο Απόλλωνας που δεν ανέβηκε στο κόκκινο άρμα, έπεσε κατηγορία αύτανδρος και με την πρώτη -και ας είχε καλή ομάδα- προ τριετίας, στη μοναδική πρόσφατη παρουσία του στα μεγάλα σαλόνια.
Άλφα Εθνική θέλω να σε δω και να τρελαθώ...

Αλλά οι μικρές κατηγορίες κρατούν μάλλον πιο πολλά στοιχεία αυθεντικής γραφικότητας και μιας ανύπαρκτης αθωότητας, που ζει μόνο στις παιδικές μας αναμνήσεις.
Οι ημίγυμνοι κάγκουρες που ντεμέκ αψηφούν το κρύο, αλλά δεν εντυπωσιάζουν τις ντεμέκ ωραίες παρουσίες, που έρχονται αποκλειστικά για τους ποδοσφαιριστές, που είναι βασικά φίλοι με τους κάγκουρες, που τους φωνάζουν καμένα συνθήματα: σίγουρα έπινες κι εσύ χασίσι, Δεληζήση-Δεληζήση.

Πασατέμπο, γιατί πώς να περάσει η ώρα με τέτοιο τέμπο και υπερθέαμα, γκρίνια από τους σοφούς προπονητές της κερκίδας -ένα είδος οργανικού διανοούμενου της εποχής- και των διαιτητών -αν όχι παρατηρητών- της κερκίδας, που ασχολούνται από το πρώτο λεπτό ως το 90' με το κοράκι.

Κι οι θεούληδες που βγάζουν ηλεκτρονικά εισιτήρια -χωρίς ΑΜΚΑ και περιττές διατυπώσεις- όχι για να το χτυπήσεις κάπου, αλλά για να στο κόψει στην είσοδο ο "έφορας" με το χέρι, κλασικά και πατροπαράδοτα. Εμείς έτσι τα βρήκαμε από τους πατεράδες μας...
Ναι ρε φίλε, αλλά τι δέκα ευρώ εισιτήριο; Για το υπερθέαμα που μας δίνεις; Και να φανταστείς πως αν πάει στη Σούπερ-Λιγκ, θα ανέβει στα 15...

Άσε το άλλο, που απαγορεύουν τη μετακίνηση οπαδών και δεν έχεις με ποιον να αλληλεπιδράσεις και ποιον να βρίσεις. Κι έτσι η ΠΑΕ ανοίγει μόνο τη μία κερκίδα -αυτή που χτυπάει ο ήλιος, αλλά έχει και στέγαστρο για τη βροχή- θύρες 1 και 2, απέναντι από τα απομονωμένα δημοσιογραφικά θεωρεία -μη χτυπήσει κανείς, καθώς ασκεί το λειτούργημά του. Οι άλλες οκτώ θύρες μένουν κλειστές, αλλά είναι τουλάχιστον ανακαινισμένες, όχι ερείπια όπως του Πανιώνιου.

Υπήρχε και αγώνας, αλλά αυτό είναι το τελευταίο, δεν πας για αυτό στο γήπεδο, άμα είναι το βλέπεις κι από την τηλεόραση, με ριπλέι, τουαλέτα κι όλα τα κομφόρ.
Ντέρμπι κορυφής κι ανόδου, έβαλε δύο κρύα γκολ ο Άρης στο πρώτο, έφαγε ανόητη αποβολή, χάθηκε ο ήλιος που μας ζέσταινε, χάθηκε κι η μπάλα, κατηφορικό Ριαθόρ η Ριθούπολη, ανατροπή και 2-2 στο 91', πάνω που έλεγες θα το κρατήσουμε, τόσες καθυστερήσεις ούτε σε εγκυμοσύνη, "πέστε κάτω, οε-οε-οε", έτρωγε τα μουστάκια -που δεν έχει πια- μετά ο Μουστάκιας (Αναστόπουλος, κάτι σαν ο τεχνικός με το μουστάκι). Να δεις που δε θα ανέβουμε φέτος, κι ας έβαλε μες στη βδομάδα γκολ αλά Βαν Μπάστε ο Ίλιτς, στον Εύοσμο -σιγά μην το ήθελε, θα μου πεις.



Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά;

Ξέχασα να σου πω κι από πού έχει πάρει το όνομά της η Ελαφρι Ταξιαρχία, και για εκείνη την παλιά ταινία, που...
Φτάνει όμως για σήμερα με την ελαφρά θεματολογία.
Καλό ξενύχτι για τους Αντετοκουμπικούς. #NBAVOTE Δάρδαλης