Η διαλεκτική της ήττας

Σήμερα που χρειαζόταν να σου απαλύνει το κενό της μέρας και το βράδυ ενός ηττημένου, είναι μακριά. Μόνο καταφύγιο η συμφιλίωση με την ήττα. Εξοικείωση με έναν εχθρό που μαθαίνεις να αγαπάς και να συνυπάρχεις ειρηνικά στον ίδιο χώρο. Ο οποίος είναι ο ζωτικός μας κι εμείς τον παραχωρήσαμε ευγενικά.
Εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι.

Μας έχουν στριμώξει σε μια γωνίτσα στο περιθώριο. Παίζουν τη γάτα κι εμείς τα ποντίκια που αν ενωθούμε θα επαναλάβουμε τον άθλο του σκραμπλ. Αλλά τα ποντίκια το σκάνε πρώτα στα δύσκολα κι εγκαταλείπουν το πλοίο. Κι όσα μένουν πίσω τα περιμένει η φάκα.

Μαθαίνεις να αγαπάς αυτό που έχεις. Και ψάχνεις να φτιάξεις μικρές γωνιές, ζεστές, οικείες, ερωτικές, να στεγάσεις αξιοπρεπώς την ήττα σου. Βγαίνεις στο ανοιχτό γήπεδο, μπροστά στις μάζες και χάνεις τη μπάλα, το μπούσουλα, τα βήματά σου. Πανικός κι ανοιχτοφοβία.
Χάνουμε άνευ αγώνα. Είκοσι-μηδέν στο μπάσκετ. Και καλώς τα τα παιδιά, τα 3-0, στο ποδόσφαιρο για να φαίνεται ότι πήραμε τα τρία.

Η υπαρξιακή μας αγωνία είναι η γωνία με το στερητικό άλφα μπροστά. Να ξεφύγουμε από τη γωνία, τη στέρηση και τη νοητική καθυστέρηση. Αλλά καθαρό αέρα θα πάρουμε μια και καλή στο τέλος, όπως ο νίκος. Σαν τελευταία μας επιθυμία.

Σε όλη την ιστορία ήμασταν πάντα οι βόρειοι (με εξαίρεση την υεμένη). Ή οι ανατολικοί. Και μακροπρόθεσμα σχεδόν πάντα οι ηττημένοι. Αρχικά νίκες αλά ζεγκόβια γιατί στο ένας εναντίον ενός είμαστε αχτύπητοι: βιετνάμ, βήτα παγκόσμιος. Κι ύστερα άδοξη ήττα στα χαρτιά και τα παρασκήνια του ψυχρού πολέμου.
Αλεζία; Ποια αλεζία; Όχι, δεν ξέρω καμία τέτοια κυρία.

Η ήττα είναι το πεπρωμένο μας. Τη νομοτέλεια φυγείν αδύνατον. Αλλά η νομοτέλεια είναι φάσμα δυνατοτήτων. Και μπορούμε κάθε φορά να χάνουμε καλύτερα από την προηγούμενη. Να μην κάνουμε τα ίδια λάθη, αλλά καινούρια και πρωτότυπα. Κι έτσι η λαθολογία ανανεώνεται αλλά σπανίως πρωτοτυπεί κι αναμασά διαρκώς τα ίδια.
Είναι σαν αυτό που λένε οι μεταμοντέρνοι. Τα πάντα έχουν ειπωθεί κι απλώς ανακυκλώνονται. Για το κόμμα αυτό είναι περίπου σίγουρο.

Η πείρα είναι το όνομα που έχουμε δώσει στα λάθη μας. Που όπως και να τα πάρεις είναι άπειρα. Αν φτιάξεις ένα έμπειρο κεντρικό όργανο, θα έχεις καλό προπονητή αλλά άπειρους παίκτες. Και μετά θα ψάχνεις να βρεις γιατί δεν πήραν την κατάσταση στα χέρια τους κι αποχαιρετούσαν απαθείς το λένινγκραντ που χάνανε χωρίς να πέσει πιστολιά.
Άσε με να κάνω λάθος.

Όπως λέει κι η ρόζα τα λάθη του αγωνιζόμενου προλεταριάτου είναι ιστορικά πιο γόνιμα από τ’ αλάθητο της καλύτερης κεντρικής επιτροπής. Μες σ’ αυτό το αλάθητο υπάρχουν διαλεκτικά τα χειρότερα λάθη. Καταδικάζουμε τα δεύτερα για να διασώσουμε το πρώτο και συνεχίζουμε.

Η ήττα φέρνει πάντα μιζέρια κι αμπελοφιλοσοφία για να βρεις τα αίτια. Αν είσαι νικητής, τα ‘χεις όλα λυμένα και δεν ψάχνεις το γιατί. Αν είσαι πχ όμορφος και ματσωμένος δεν έχεις και πολλά κίνητρα για να αλλάξεις τον κόσμο.
Το πρόβλημα είναι ότι στις τάξεις μας μαζεύονται όλοι οι προβληματικοί και γινόμαστε άσυλο για αναξιοπαθούντες κομπλεξικούς. Η ηττοπάθεια γίνεται δεύτερη φύση των συντρόφων. Και κρύβεται με διάφορα ψευδώνυμα, του στιλ αντικειμενικές συνθήκες.

Η νίκη του συστήματος είναι ότι σε κάνει να φαντασιώνεσαι ανώδυνες νίκες για να ξεχνάς τις μεγάλες ήττες της καθημερινότητας. Η ζεμπεκιά όπου ψηλώνεις δέκα πόντους και βρίσκεις το μπόι που χάνεις στη δουλειά. Μικρά κορίτσια ή μεγάλοι φαλλοί ως έπαθλα για τον τίμιο συμβιβασμό να κάνεις τον αληθινό έρωτα κρεμαστάρια. Κάποιοι μένουν με τη γλυκιά ήττα της μιας βραδιάς κι εγώ μένω αήττητος σαν τη βλακεία.

Και πάνω απ’ όλα το γήπεδο. Γαλάτες που πλακώνονται μεταξύ τους γιατί δεν τους παίρνει να τα βάλουν με τους ρωμαίους και μετουσιώνουν εκεί την οργή και την ταξική τους συνείδηση. Και να πεις ότι έχουμε κάνα μαγικό ζωμό κι εφησυχάζουμε..

Δεν είμαστε εμείς ηττοπαθείς. Η ζωή είναι σκατά. Η ήττα είναι αντικειμενική. Κι οι σύντροφοι απλώς αρκετά έξυπνοι για να την καταλάβουν. Και να μην κλείσουν τα μάτια στην πραγματικότητα φωνάζοντας υστερικά νίκη, νίκη σαν σεκίτες. Που και το 89 ακόμα νίκη το θεωρούνε.

Τα μικροαστικά ξεσπάσματα είναι καταδικασμένα σε ήττα. Η απόδειξη ότι δεν ξέρεις να χάνεις κι ότι δεν έχεις καμία ελπίδα να νικήσεις. Χτυπάς με θυμό τον αντίπαλο που σε έχει βάλει από κάτω για να εκτονωθείς και να ξεθυμάνεις. Κι αντί να τον βγάλεις νοκ άουτ παίρνεις αποβολή (ντισκαλιφιέ) από την ταξική πάλη.

Οι ντούροι αγωνιστές είναι διαρκώς ερεθισμένοι, σαν ταύροι σε υαλοπωλείο και τα βλέπουν όλα κόκκινο πανί. Στην πραγματικότητα όμως πάσχουν από αχρωματοψία και κινηματικό πριαπισμό που θολώνει το πολιτικό τους κριτήριο.

Κι έτσι καταστρώνουμε επαναστάσεις επί χάρτου και παίζουμε επιτραπέζια. Το αγαπημένο μας είναι το κερδίστε χάνοντας, που είναι απλά μαθήματα διαλεκτικής. Θανάτω θάνατον πατήσας.
Και κατά βάση θυμίζει ομοιοπαθητική. Που είναι η διαλεκτική των μεταφυσικών. Όπως λέμε πιο πολύ κράτος για να μην υπάρχει κράτος.

Κλείνουμε ανακωχή άνευ όρων με την πραγματικότητα. Κρατάμε μικρές αντιστάσεις για να έχουμε ιδεολογικό άλλοθι και καθαρή συνείδηση. Και κάτι να τρυπώνει μες στο πουκάμισο, μη μοιάζει τελείως αδειανό.
Τελικά καλύτερα που δεν ήρθε. Θα την έπαιρνε κι αυτή η μπάλα και το κενό της μέρας θα έμοιαζε μεγαλύτερο.

Αλλά στο τέλος η κομμουνιστική ορθοδοξία και μεταφυσική θα νικήσει. Στο μαγγανοπήγαδο της ήττας μου περνώ. Άντε και στον μελιγαλά*.
Vencerémos, vencerémos.

*Ο αστερίσκος αφορά μεταξύ άλλων και το εξής
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5836622