Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη
Τα άθλια συμβάντα στα Τέμπη, και οι σχετικές καθημερινές αποκαλύψεις, άρχισαν να ενθαρρύνουν συζητήσεις για “μεταπολίτευση”. Παρότι δεν έχουν, ακόμη, καταλήξει σε συγκεκριμένη μορφή, ωστόσο φαίνεται, δυστυχώς, να κινούνται γύρω από ένα πάγιο υπόδειγμα, για την Ελλάδα, αυτό της αναβίωσης σκελετών, που ανασύρονται, κατά περίπτωση, από αραχνιασμένα υπόγεια.
Στην προσπάθειά μου να μαντέψω το πόσο σκούρο θα είναι το άμεσο μέλλον αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας, δηλαδή λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από το παρόν, μετά την Μεταπολίτευση, διερωτήθηκα αν υπάρχει άλλη χώρα στην υφήλιο, επαρκώς ή ανεπαρκώς αναπτυγμένη, που να μην έχει μοίρα στον ήλιο, ακόμη και όταν αλλάζει κυβερνητική φρουρά.
Είναι, όντως, πρωτοφανής η αδυναμία της Ελλάδας των τελευταίων κυρίως δεκαετιών, να αναδεικνύει νέους πολιτικούς, που να μην είναι απόγονοι προηγούμενων, ή και να μην έχουν φανερώσει ήδη στο παρελθόν τις εξαιρετικά επικίνδυνες για την Ελλάδα, αδυναμίες, επιπολαιότητες, ανεπάρκειες, ασύγγνωστη υποτέλεια και άλλα τινά.
Πρόκειται για την ταφόπετρα της χώρας, που της απαγορεύει να αναπνεύσει νέο και αναζωογονητικό πολιτικό αέρα, αλλά αντιθέτως κάθε φορά, που της δίνεται η ευκαιρία καλύτερων ημερών, σπανιότατα έχει άλλη λύση από του να επαναφέρει στο προσκήνιο “Μεσσίες”, που στο παρελθόν, λίγο ή περισσότερο την κατάστρεψαν.
Είναι η πάγια πρακτική, που ακολουθείται στην Ελλάδα. Τα ονόματα, λίγο-πολύ γνωστά έχουν, τελικά, μικρή σημασία, γιατί προέχει η ερμηνεία του φαινομένου. Μια πρώτη εξήγηση, που πιστεύω ότι είναι και αυτή που, στην ελληνική περίπτωση των τελευταίων δεκαετιών κυριαρχεί, αναφέρεται στο γεγονός ότι τα όποια λάθη, εγκλήματα ή και μειοδοσίες, και όταν συντελούνται αλλά και μετά, δεν έρχονται αρκετά στο φως. Ειδικότερα, οι επιμέρους λεπτομέρειές τους δεν αναλύονται, δεν συζητούνται αρκετά και σε βάθος και συνεπώς δεν προβληματίζουν σε ευρύτερη κλίμακα, καλύπτονται μερικώς ή και ολοσχερώς από τα συστημικά ΜΜΕ και τελικά περιβάλλονται από προστατευτικό πέπλο σιωπής.
