Magdalena Witkiewicz & Marzena Grochowska "GPS Szczęścia, czyli jak wydostać się z Czarnej D."

Autor: Magdalena Witkiewicz & Marzena Grochowska
Ilustrator: Joanna Zagner-Kołat
Wydawnictwo: Od deski do deski
Data wydania: kwiecień 2018
Liczba stron: 256










Każdy kraj to wiele znanych i nieznanych nam miejscowości. W jednych byliśmy raz, w innych wielokrotnie, inne mamy w planach a o niektórych nawet nie słyszeliśmy. Jednak jest taka miejscowość, którą zna każdy... Nie chciałabym generalizować, ale myślę, że w Czarnej D. był każdy. Kamienie są tam pod ochroną i zawsze panuje jedna pora roku - nieprzyjemny listopad. Jest tam smutno, ponuro, niewygodnie a ludzie są nieszczęśliwi i niewyspani. Dlaczego zatem zostają tam na dłużej i nie szukają innej drogi życiowej? Poznajcie niezmiernie oryginalny poradnik, który będzie naszym kołem ratunkowym, mającym pomóc nam wydostać się z tego miejsca.

Wincentyna Zwyczajna-Takajakty znalazła się w Czarnej D. służbowo. Dostała polecenie, by napisać mega świetny reportaż z podróży, gdyż inaczej pożegna się z posadą. Kobieta twardo rusza na poszukiwanie materiału i przeprowadza liczne rozmowy z napotkanymi osobami - zakonnikiem, ogrodnikiem, krawcową, burmistrzem, pracownikami banku czy piekarni... Wielu rozmówców, wiele historii, Wydział Ratowania Szczęścia i tylko czarne koty przechadzające się po ulicach. Czy Wincentyna napisze artykuł na miarę utrzymania pracy?

"Marzenia się nie spełniają, marzenia się spełnia." *

Czarna D. jest stanem umysłu, do którego możemy trafić w najmniej spodziewanym momencie, wystarczy niekorzystny biomet czy złe samopoczucie, sytuacja stresowa lub dołek psychiczny... Ale skierowany do zwykłego człowieka poradnik duetu Witkiewicz i Grochowska, ma nam pomóc w pakowaniu walizek i wyprowadzce z tego smutnego miejsca.

Książka została podzielona na rozdziały, w których najpierw poznajemy Bajkę niebajkę (autorstwa Magdy W.) - krótką opowieść o jednej z postaci Czarnej D. a później rady ma dla nas coach - Marzena. Jakie?

• proś o pomoc
• bądź wdzięczna
• osiągaj równowagę życiową
• miej poczucie własnej wartości
• akceptuj siebie
• myśl pozytywnie
• nie marudź tylko działaj
• nie poddawaj się
• żadna praca nie hańbi

I wiele innych... Czy przydatnych? Oceńcie sami, bowiem każdy stoi w innym momencie swojego życia i coś z innej 'półki' może mu się przydać. Na pewno nie jest to lektura, którą człowiek bierze sobie całkowicie do serca w jednym momencie i jak na pstryknięcie palcami czy gwizdek trenera w sekundę odmienia życie o 360 stopni... to tak nie działa!

"Od owijania w bawełnę są jedwabniki, ty nie musisz." **

Uroku temu poradnikowi dodają rozbrajające ilustracje Joanny Zagner-Kołat, ramki z cytatami, miejsca na notatki oraz pozytywne ramki Magdy Witkiewicz, gdzie opowiada o sytuacjach ze swojego życia. Prawdziwych!

Podsumowując - książka Witkiewicz i Grochowskiej nie jest nachalnym poradnikiem, który zmusza, nakazuje, stawia w sytuacji bez wyjścia. To zbiór humorystycznie napisanych rad, wskazówek, przykładów z życia, koszyk pełen wspaniałych cytatów i złotych myśli, z których po prostu możemy skorzystać, bo z Czarnej D. może wyprowadzić nas tylko GPS Szczęścia, taki zwykły sobie nie poradzi.




* M. Witkiewicz & M. Grochowska, "GPS Szczęścia, czyli jak wydostać się z Czarnej D.", Wyd. Od deski do deski, Warszawa 2018, s. 221
** Tamże, s. 153



Wszystkie ilustracje pochodzą z książki



Książka przeczytana w ramach majowych wyzwań: Pod hasłem, 52 książki

Za możliwość przeczytania książki

dziękuję

Laura Arnesen, Marie Wivel "Warkocze. Przewodnik krok po kroku"

Tytuł oryginalny: Braids
Tłumaczenie: Aleksandra Kamińska
Wydawnictwo: Między słowami / Znak
Data wydania: wrzesień 2015
Liczba stron: 108










Od dziecka mam cienkie i byle jakie włosy. Zawsze był problem z ich rozczesaniem, po myciu to wciąż słychać było moje kwękanie. Ale bywały momenty, że miałam włosy do połowy pleców i wtedy uwielbiałam oddawać się w ręce kogoś, kto miał cierpliwość i chęci do ich splatania, czesania i upinania. Zdolności do robienia warkoczy nie miałam nigdy, samej sobie potrafiłam zapleść tylko zwykłego, na karku. Ćwiczyć nie miałam na kim, bo mam brata :P Dlatego każdy, kto potrafił wyczarować francuza czy kłosa był dla mnie idolem.

A jak sprawy mają się teraz? Aktualnie mam na kim ćwiczyć, bo mam córcię z półdługimi włoskami i jedynie chore palce nie poruszają się tak zgrabnie i sprytnie, by tworzyć arcydzieła. No i dziecko ma cierpliwość tylko na pięć minut czesania... Ale kiedy usłyszałam o przewodniku duńskich nastolatek Laury i Marie po świecie warkoczy, wiedziałam że to dla mnie szansa, na zrobienie córce czegoś innego niż kucyk, dwa kucyki czy kucyk z warkoczem. Jak nam poszło? O tym też napiszę, ale najpierw słów kilka o samej książce.

Przewodnik jest podzielony na rozdziały, jednak wyróżniłabym tutaj przede wszystkim trzy z nich:
Podstawowe sploty, czyli francuz, holender, kłos, lina i splot koronkowy.
Plecione fryzury to już wyższy poziom wtajemniczenia, gdzie do nauki zaproponowano nam wodospad, warkocz z pięciu pasm, warkocz Katniss, precel, róża i kilka innych.
Fryzury na imprezę to słodkie lub bardziej odważne sploty, które można wykorzystać nie tylko na imprezę ze znajomymi, ale też na szkolny bal: odważny warkocz z boku głowy, wianek mleczarki, ślimak i inne.

Zanim czytelnik dociera jednak do rozdziałów z warkoczami ma szansę przygotować się do ich zrobienia, czytając wskazówki autorek oraz zapoznając się z akcesoriami jakie będą nam potrzebne (gumki, wsuwki czy wypełniacze). Największy zachwyt i to zarówno mój, jak i mojej córki, wzbudziły rozdziały o wdzięcznych nazwach: Be my Valentine, Flower Power i Nasze najbardziej szalone sploty, w których dziewczyny chwalą się (już bez szczegółowych instrukcji) jakie cuda można stworzyć z włosów - piękne!

Każda opisana w książce fryzura jest doskonale rozłożona na części pierwsze. Wszystko jest dopracowane i w zasadzie każdy powinien sobie poradzić. Najpierw otrzymujemy zachętę, czyli zdjęcie gotowej fryzury a potem... "krok po kroku" opis słowny wyjaśniający, jak pleść, czy przekładać pasma górą czy dołem, czy zaplatamy w poziomie czy pionie, czy włosy dobieramy z obu stron czy tylko z jednej a obok obrazujące to zdjęcia - dla wzrokowców. Muszę przyznać, że instrukcje są jasne i zrozumiałe i gdyby dziecko miało więcej cierpliwości to sądzę, że warkocze mogłabym czesać częściej (próbowałyśmy między innymi warkocza z pięciu pasm, ale tam wymagana jest pomoc osoby czesanej i tu już moja córa nie dawała rady, będziemy próbować za czas jakiś). Dodatkowymi informacjami, które znajdziemy przy fryzurach są akcesoria potrzebne do ich wykonania, czas niezbędny do tej czynności, poziom trudności a w niektórych przypadkach nawet QR kod przenoszący na stronę z filmem instruktażowym

Moja pięciolatka największą sympatią zapałała do fryzur o nazwach róża, lina (dzięki samym nazwom zapewne) oraz ślimak, splot koronkowy, kłos, wodospad i francuz (wizualnie jej się podobały). Z robienia francuza się wymigałam, tłumacząc że często wraca z taką fryzurą z przedszkola. Uffff.... Ale jak to się mówi "pierwsze koty za płoty" i "trening czyni mistrza", oto wyniki naszych prób:

 Lina dokładnie wg wzoru, czyli reszta włosów rozpuszczona

 Lina na kucyku (dziewczyny pisały o takiej opcji)

Do przedszkola wygodniejsza, bo włosy się nie plączą

 Splot koronkowy - próba pierwsza

 Splot koronkowy - próba druga, bardziej udana

 Widok z góry

A to już twórczość własna, czyli połączenie dwóch splotów w warkocz

Nie do końca wyszło tak jak chciałam, ale nastąpiło "zmęczenie materiału"

Podsumowując stwierdzam, że podczas pierwszego spotkania z tą nietypową książką, można poczuć strach. Tak, strach że nie podołamy wyzwaniu a maleńkie oczka córki będą patrzeć wyczekująco i błagalnie i mówić "Mamusiu, chcę być piękna". Ale myślę, że warto mieć w domu - do kompletu z córeczką - taki właśnie poradnik, który początkowo będzie pomagał mamie a potem to nastolatka będzie miała koleżanki, które będą w szybkim tempie odrabiały zadania domowe, by mieć czas spotkać się na plotki przy warkoczach. To świetny i niebanalny pomysł na sympatyczne spędzanie czasu w kobiecym czy dziewczęcym gronie.



Wszystkie zdjęcia pochodzą z książki


Książka przeczytana w ramach wyzwań: 52 książki

Za możliwość przeczytania książki

dziękuję Pani Małgosi z

Katarzyna Michalak "Sekretnik"

Autor: Katarzyna Michalak
Wydawnictwo: Albatros
Data wydania: 2011
Liczba stron: 360











Przeczytałam dotychczas kilkanaście powieści Katarzyny Michalak. Nie wszystkie zasługują - w moim mniemaniu - na ocenę wybitną, ale lubię typowo babskie obyczajówki, zwłaszcza w klimatach polskich i większość twórczości autorki spełnia swoje zadanie. Dlatego postanowiłam zabrać na urlop kolejny tytuł i wybór padł na "Sekretnik". Czy jestem z niego zadowolona?

Książka jest czymś w rodzaju poradnika dla kobiet. Jest podzielona na dwie części.
Pierwsza to "Sekretnik. Czyli jak marzyć skutecznie". Z treści dowiedziałam się wreszcie, co ma na myśli Michalak na swoim blogu, kiedy pisze o drimerkach... Ale wracając do poradnika drimerki... Autorka zamierza udzielić nam pomocy, wskazać kierunek i dać narzędzia a my mamy tylko wziąć zeszyt, długopis i robić notatki.
Potem następują prośby o wypisanie naszych marzeń, autorka przedstawia ich podział, rozpisuje się o pracy, rodzinie, facecie (należy opisać w zeszycie totalnie wszystko co powinien mieć taki idealny), zdrowiu, urodzie, pieniądzach i marzeniach (nie tylko materialnych) oraz umiejętnościach. Ta część sporo ujawnia z życia autorki, jest w niej trochę humoru, ale i ciężkiej pracy dla czytelniczki, która chcąc osiągnąć szczęście faktycznie używa zeszytu i stosuje się do zaleceń zawartych w tekście. A jest ich dużo. Następnie przeczytamy o wizualizacjach, afirmacjach, planach i działaniach oraz magicznym klawiszu "delete". 

Część druga nosi tytuł "Pamiętniczek. Czyli zbiór najfajniejszych opowieści znanych i nieznanych". Oczywiście dotyczące życia Katarzyny Michalak. Poznałam tu jej przeżycia podczas zagranicznych wyjazdów (Złote Piasku w Bułgarii, Cypr, Teneryfa i wyspa Sark) oraz rozrywkowo spędzonym czasie na warszawskim lotnisku.
Jest też krótka instrukcja obsługi mężczyzny oraz seksu, rady dotyczące tego, jak zostać pisarką, historia psów Gapa i Pepsi, przygotowania do sesji okładkowej czy porównanie "Poczekajki" do Harlequina. Jeśli macie problemy z wypełnieniem PITa, sięgnijcie bowiem autorka też zajęła się tym zagadnieniem (choć nie do końca brałabym to na serio). I jeszcze kilkoma innymi...

A teraz, kiedy już opowiedziałam Wam o czym mniej więcej jest ten nietypowy poradnik, przydałoby się jakieś moje zdanie, odczucia czy przemyślenia. I szczerze mówiąc jestem nieco rozdarta. Dlaczego?
Otóż z jednej strony książka jest bardzo ciekawa, bowiem zawiera mnóstwo porad, które mają odmienić nasze życie. Jeśli nie odczuwamy w pełni szczęścia to trzeba działać. Bezrobocie, chorobę, samotność - wszystko to można przetrwać, najważniejsze to pięknie żyć. Autorka nie wyssała swoich rad z palca, bowiem sama jest doskonałym przykładem na to, jak los może być przewrotny.

Felietony i opowiadania są napisane z humorem, lekkością a czasem z przewrotnością. Czego chcieć więcej, gdy lektura może bawić i uczyć w jednym? Jest trochę rad, opisów z wycieczek zagranicznych, wskazówek do zwykłego życia.
Drugą część książki lepiej będę wspominać, ponieważ humor bardziej śmieszył a i teksty były ciekawsze.
Bo czy tak łatwo jest po prostu odpocząć i zacząć działać...? Czasami nie jest to łatwe a życiowe problemy utrudniają to skutecznie. Wierzcie mi, wiem coś o tym.

Ale jest też druga strona tej książki, czyli minusy. Jeśli szukacie powieści obyczajowej to nie sięgajcie po "Sekretnik". Jak już wspomniałam na początku, jest to poradnik, wszak nietypowy, ale nie ma tu typowych bohaterów, akcji, wstępu, rozwinięcia czy finału fabuły. Ktoś kto sięgnie po książkę nieświadomie, może się rozczarować.
Dodatkowo część lektury może być zbyt wyidealizowana, pokazująca życie jakie nie każdy może osiągnąć, nawet jeśli zastosuje się do porad. Nie każdemu może przytrafić się metamorfoza z kopciuszka w księżniczkę czy królewnę, prawda? (specjalnie piszę w wersji żeńskiej, ponieważ stwierdzam, że to raczej pozycja dla kobiet). Pewne rozdziały okropnie mnie nużyły (z lubością na nie wtedy pobieżnie zerkałam i kartkowałam), drażniły i stwierdziłam, że jednak wolę Michalak w wersji obyczajowej i te jej dzieła będę polecać. O czytaniu tego zdecydujcie sami. Ja umieszczam pozycję najniżej w hierarchii przeczytanych książek Katarzyny Michalak.



Książka przeczytana w ramach lipcowych wyzwań: Grunt to okładka, Pod hasłem, Czytelnicze marzenia 2015, 52 książki

Ross W. Greene "Trudne emocje u dzieci"

Podtytuł: Jak wspólnie rozwiązywać problemy w domu i w szkole
Tłumaczenie: Michał Konewka
Wydawnictwo: Edgard
Data wydania: październik 2014
Liczba stron: 216
Seria: Samo sedno









Doktor Ross W. Greene ma bogate doświadczenie w dziedzinie psychologii i psychiatrii: przez dwadzieścia lat był profesorem na Wydziale Psychiatrii w Harvard Medical School a obecnie jest adiunktem na Wydziale Psychologii Virginia Tech. Na świecie jest wykorzystywanych bardzo wiele metod rozwiązywania problemów z trudnymi dziećmi, w tym autorska metoda dr Greene'a - poprzez współdziałanie. I to właśnie jej poświęcona jest niniejsza publikacja.

Książka, z którą miałam okazję się zapoznać, została opublikowana po raz pierwszy w 1998 roku. Przetłumaczono ją na wiele języków, zawarte w niej pomysły przetestowano w szkołach, schroniskach czy rodzinach. Wszystkie zebrane od tamtego czasu wskazówki autor brał sobie do serca i kolejne wersje ubogacał w potrzebne zmiany. Czym i dla kogo jest ta książka?
Jest to poradnik mający pomóc w opanowaniu wychowania trudnych dzieci, ma zatem służyć rodzicon i nauczycielom.

Co w nim znajdziemy? Na pewno nie suche fakty i wymądrzanie się autora, mające na celu udowodnienie nam, że to, iż nasze dzieci zachowują się niewłaściwie jest naszym błędem wychowawczym! NIE!
Od pierwszego rozdziału poznajemy pewną rodzinę: Debbie i Kevin mają dwoje dzieci jedenastoletnią Jennifer oraz siedmioletniego Riley'a. Cała rodzina jest wręcz zastraszona przez Jennifer. Dziewczynka jest wybuchowa i zdając sobie sprawę z fizycznej i werbalnej przemocy jaką ma nad rodziną, chętnie z niej korzysta. Matka i brat wyraźnie się jej boją, ojciec nie ma na nią wpływu, koleżanki nie chcą nawiązać kontaktu a całość wpływa negatywnie na relacje małżeńskie rodziców. Autor publikując kolejne scenki z życia tej rodziny dokładnie je analizuje, radzi co powinno zmienić się w komunikacji tej rodziny, po czym przedstawia ciąg dalszy ich historii.

Jaką radę ma Greene dla rodziny Jennifer - najważniejsze jest zrozumienie przyczyn zachowania nastolatki. Nie skutków a przyczyn. Następnie skupiamy się na tym, kiedy wybuchy złości mają miejsce. Doskonałą metodą, by zrozumieć postępowanie swojego dziecka jest też wypisanie wszystkich trudności jakie tylko przyjdą nam głowy a które go dotyczą. Jak się wtedy okaże nierozwiązane problemy tylko się kumulują, dziecko brnie w swoje racje a opiekunowie są coraz bardziej bezradni i poszukują win nie tak, gdzie powinni.
Autor nie skupia się jedynie na Jennifer. Są też inne dzieci-przykłady i ich problemy np. Frankie (problemy w szkole), Zach (czy aby na pewno autyzm?), Mitchell (problemy emocjonalne, próba samobójcza), Ana (nadwrażliwość).
Analizując konkretne przykłady dr Greene zadaje wiele pytań, na które udziela szczegółowych odpowiedzi. Ale nadal nie wiemy jak postępować... I tu autor spieszy z pomocą i wyróżnia aż trzy plany działania: A, B i C. Plan A jest działaniem jednostronnym, kiedy dziecko nie chce współpracować to dorosły narzuca swoją wolę. Plan B jest wspólnym rozwiązywaniem problemów a plan C tymczasowym odłożeniem nierozwiązanego problemu na bok. Najlepiej jest oczywiście postępować według planu B, ale jak pokazują przykłady z książki, czasami lepiej, choćby na jakiś czas i w określonych sytuacjach jest zastosować plany A lub C. Po szczegóły odsyłam Was już do lektury.

Książka z serii Samo Sedno trafia naprawdę w samo sedno rodzicielskich problemów z emocjami u pociech w różnym wieku. Znalazłam w niej nie tylko suche fakty i "genialne" porady, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością, ale przede wszystkim wnikliwą analizę problemów oraz sytuacje w jakich mogą znaleźć się rodzice i nauczyciele. Są konkretne rodziny, na podstawie których poznajemy możliwe sposoby działania, pomoc w przeprowadzeniu rozmów i rozwiązania trudnych sytuacji. Myślę, że to lektura mogąca pomóc wielu osobom w innym postrzeganiu emocji swojego dziecka i radzeniu sobie z nimi.
Publikacja nie nudzi, nie nakazuje, ale faktycznie radzi i stara się pomóc. Jest świetną odpowiedzią na współczesne problemy wychowawcze. A ja naprawdę z zapartym tchem śledziłam losy Jennifer i jej rodziców, którzy walczyli o córkę (zwłaszcza matka) i lepsze z nią kontakty. Zachęcam do zapoznania się z tą pozycją wydawniczą.



Książka została przeczytana w ramach wyzwań: 52 książki

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki 

dziękuję bardzo Pani Iwonie z AiM Media 

oraz Wydawnictwu Edgard