pofre10
Bob s’espandiguèt sul ponde dins la cosina de l’estatge cinquen . Gulèt : -« Clava lèu , clava …. » Mas qu’ajèt pas lo temps de’n dire mai que tre que tombèt Silvia li petèt una dorna sul cap. Bob demorèt enredenat com’un marga de pala. Puèi lo fintèt un momenton dabant de clavar lo portanèl. Li sorisiá. Quun nèci aquel. S’amagar dins un budèl de la fusada ! Enfin dapassèt virèt la ponhada del trapador, mas que quicòm butèt contre. Li calguèt pesar aqui dessus fòrt per i arribar. Per astre, al tresen còp la punhada virèt. Mas Silvia sentiguèt una trèva li passar per l’esquina, quicom que li reversinava la pèl, sabiá pas de que ne virava, mas èra quicòm de dangeiros. Que l’amenaçèt e que bramèt dins son esprit sa rabia quand lo portanèl acabèt de tampar lo trauc nègre de las escobilhas. Se trovèt desvariada. Sabiá pas consi far. De que butava al revers de l’autre costat ? Se revirèt vers l’espaurugal que roncava prigondament. Silvia prenguèt la balaja e la pala e recaptèt...