occitanissima

Consí diaussis , Dius podiá ren saupre del nòstre patiràs? Quicòm trucava dins lo monde , quicòm d'anormal...D'injust tanben. Mentre que tot secava aicí, plovià de còrdas sul Lengadòc, e de pertot senhalavan de crescudas dins lo miègjorn.. Lo meu miracle es pas vengut d'aquel costat... A un cèrt moment lo prèire se virèt cap a l'assisténcia , un braç levat, los uèlhs capvirats al cèl. Una nívol grisa veniá de nasejar a l'oèst, puèi encara una autra. Dusca formar una pichona tropelada mofla, que bordava l' asuèlh d'un briconèl de barba . Lo teniá lo seu miracle lo curat. Èra a mand de confondre los pacans , ateus , los mescresents de tota mena e, quitament los catars , que renegavan l'evidéncia e mespresavan la paraula de l'evangèli. Mas aquela vesprada , Dius volguèt pas nos parlar drechament. Ne'n prenguèt pas la pena. Las quatres pichonas borras grisas qu'ondrejavan lo cèl , venguèron leugièras , blancas e transparentas, tals sinhe