occitanissima

Dabalada ,  invèrn ..... Los jorns giman gris, son chuc de blesta, De las nuèches plondas, rajan las lagremas , Qu'un cèl nuechenc voide sus la Tèrra. Son fais d'estelas, de pèiras rossèlas d' aur. La Masca ven la nuèch artelhar dins ma tèsta arpateja, mossega, udola , quicha de las mas lo get cascalhejant dels mots a flor de boca, la ròsa qu'espeliguèt es mòrta dins mon cap, que florisca encara de mon ventre flac, un jorn, L' orgasme de l'alba clara per la vitra asclada, Consí son bèls los jòcs de las carns enfebradas Dins las nuèches mirgalhadas al calèlh de l'amor . La Masca gingola blaima jos sa còfa de palha , Prautís mon jaç que nòl e vòl m'espaventar L'alba me tròba sens paur , sol , e sens crenta Mas me velha de son biais, coma una cachavièlha. Se ten la Masca al cabèç , segura de mon sòrt. Me para sa cocorda plena de liquor amara . Sosca que seriá temps d&