occitanissima

Tòni l'òqitan Me sonan Toni l'òquitan . Per se fotre de ieu. Los grands parlavan pas que patés. Mas un jorn, lo meu paire demorèt tot sol per "la" parlar. Qualques còps , que venga a passar un pescaire , aval pèl riu. Alara i fasiá , com'un nèci, per que li respondèsson. Qu'avia legit , sai pas ont, que los borgès de la vila, tornavan al païs. pas que per parlar la lenga d'òc. Alara cridava d'amont: - « pican las trochas uèi?... » Cap de pescaire respondèt pas jamai en òc. Èri traça quand me sonèron Tòni l'òquitan. Que lo paire s'acapriçava de parlar sonque occitan. E que cridava de longa la lenga «de la Molièra», de la molhèr, coma disiá. Que la Molièra es un brave rivatèl a trochas... A la fin venguèt fat: que sabiá pas pus quitament parlar la lenga de Molière , o molaire , que sabi ieu? Que recentament me soi apercebut que seguissiá sa dralha. Que m'agrada a ieu , vist que lo monde se parla pas gaire e encara,...

accident seguida Jasi á sus un lièch d'èrbas plan trempas de sa sang plan roja. Auriòlat per una nivol espessa de mosquilhons. La sang cauda s'espandissiá jos el e, trempava son jaç rustic, tala la d'un gladiator morent , vessada de pesolum que formiguejavan , acapricadas a descubrir aqueste novèl domani , en fissant talas bestiòtas atentivas , carnivòras, acarnassidas, a trobar la manca de la coirassa, dusca'l plèc de las paternas, el tanben emplenat de sang plan roge . Tirassada de fuòc dins l'esquina. Tirassada blanca dins lo cèl . L'aeròpòrt de Blanhac vesin , registrava las arrivadas de galis , mantuns còps perilhosas los jorns d'autan, d'avions qu'avançavan coma de crancs, cap al tarmac. Cap de viatjaire pensariá jamai de cercar dejos , quicòm dins los escambiaires, dins las erbas nautas, coma per cercar las trèvas dels còs desmargats. La tòca o lo jòc, per totes , al moment de la davalada , èra pas que de devinhar , son quartièr ...

Accident. Novèla de Manjacostel . Aquò’s la dolor que lo despertèt. Un poncha sorda que partiá de l’ anca. Dusca’l genolh . Compreniá pas sonque çò que fasiá aqui. Los aubres teunhes, cacièrs, pibols , saücs , fasian una vòlta al dessus de sa testa . Ausissiá de contunh , le bruch intensa del trafic. La dolor revertava una cremadura, e èra segur de perdre tota la sang. Portava encara un gant de motard ; mas , sentissiá una autra dolor dins la man drècha, la qu’aviá pas cap de gant , que li envejava son fissal dusca’l coide Assatjava de se recaptar. La nuèch tombava. Un ventolet frèsc fasiá ondejar las èrbas nautas. Èra jagut sus l’esquina , e completament pas vistable de la rocada. Lo cèl pareissiá meravelhos. Blau , prigond, gaireben negre, ambe des rebats roges, costat de las Pireneus. Coma arriba mantuns còps, a solhèlh colc, per las polidas jornadas d’estiu. Los sovenirs traucavan per tròçes. De sovenirs gaire vièlhs, de qualquas oras, a pro pena. Se rememb...