occitanissima

Òc que viviá aquel moment al cap d'un forn, lo forn de Nòva Iòrq l'estiu, a mai sus la placa nauta, dins aquela calorassa ont rissolàvem, totes egals, sens rondinar sa jòia , sa tristesa, son lassitge. Qu'èra aital l'umanitat ? Òc, aital, agropeladas las agaças a l'entorn d'un esquiròl crebat , coma nosautres atalentats de tot , de ren , levats la volontat e la sèt de poder , de la fòrça mascle , lo desir, l'enveja de sautar, d' agantar , d' escartairar. Lo plaser dels òmes de s' estripar un país , o per un país, per una femna, per l'oblidar lèu, alara qu'escampan al brandal los petaçes ensagnosits de susor e de sang aparats per d'unes monges , oc ben, a las escobilhas , per se trobar aviat un autre camp batalhièr . Qu' aguèssem ren per minjar que? Qu'èra pas sonque lo plaser de se cercar, puèi de se trobar de bregas. Dius zo faguèt aital l'òme, un cerca bregas , crusèl , mai que las bèstias, maiss

Que tot èra illegible(çò qu'es pas tant grèu. .. Dels noms que s' apariavan ambe l'aparéncia de la filha o ambe sos vestits , o la color de la cabeladura , dels uèlhs , o mai encara qu' apariavan ambe lo del seu animal de companhiá. Lo nom de la filha li veniá subte. Tal un liaç. Tala la responsa de sa cervèla ante- preistorica, de l'epòca ont totes se rebalavan a quatre patas pels bartas, per culhir de fruches en s' aparant dels leons e dels mosquilhs , dins la valòia de l'Omo , endacòm dins Africa . Una madurason que li montava al cervèl d'un còp . Ne'n lhabrava . Arser totes se preparavan per gaitar la Miosotis, que se sonava aital, sens rason majora, per causa d'un polit fais de vims qu'avia davant la cosina, o de la flor blava que portava sus l'aurelha. Cossí foguèsse estat possible qu'un fais de vims, o una pichona flor poguèsson li retipar un miosotis. E ben paures que la responsa, es pas Dius possible d'o co

Dels noms que s' apariavan ambe l'aparéncia de la filha o ambe sos vestits , o la color de la cabeladura , dels uèlhs , o mai encara qu' apariavan ambe lo del seu animal de companhiá. Lo nom de la filha li veniá subte. Tal un liaç. Tala la responsa de sa cervèla ante- preistorica, de l'epòca ont totes se rebalavan a quatre patas pels bartas, per culhir de fruches en s' aparant dels leons e dels mosquilhs , dins la valòia de l'Omo , endacòm dins Africa . Una madurason que li montava al cervèl d'un còp . Ne'n lhabrava . Arser totes se preparavan per gaitar la Miosotis, que se sonava aital, sens rason majora, per causa d'un polit fais de vims qu'avia davant la cosina, o de la flor blava que portava sus l'aurelha. Cossí foguèsse estat possible qu'un fais de vims, o una pichona flor poguèsson li retipar un miosotis. E ben paures que la responsa, es pas Dius possible d'o conéisser, vist qu'èra pas qu'una sentida., qu