occitanissima

Bob se calèt per milhor escotar. Sofia repondiá pas. L’estonèt pas. Benlèu s’ausissiá rès decond ont èra. Benlèu voliá pas de respondre. Bob ausissiá pas qu’un son aguch, ressaire , que sos rebats rebombissian al lond del corredor de metal, amb qualques còps lo tremol prigond de sons gravas, que donavan de picaduras, li davalant al long de l’esquina, per remotar als cadenèls , semenant una mena de tremoladis que li bolegava la cervèla , dintrava en resonéncia , tant fòrta entre las aurèlhas que li las tampavan. Tornamai creguèt d’ausir lo fregament mofle del la causa blancassa que praquò èra mòrta jos el, en espetant, mentre que tindava un craïnament sord , como d’un portalh rovilhat , qu’òm dubris d’unes còps, sia per daissar passar un ataüc que passariá pas la pòrta estrècha del cementèri, la dels mòrts ordinaris , sia per que lo desparegut s’ameritèsse que lo monde poguèsson seguir menimosament , dapasset, suaudament, en patolhant dins las gravas, detras las montanhas de fl...