occitanissima

Al cèl las nivols blancas, A las bocas una flor, Se jaire al plond, Coma un nen , dins sa maire, Pareis que la luna soris, A solelh colc, E que sufis, de machugar, l'èrba falorda, e bèla... E que sufis e la mirar. Per se trobar la patz Una cancon bestiassona pels amics oblidos

Nos sèm aimats a la vila; Nos sèm aimats al camp, Al solelh , o jos la luna Coma èra bèl lo temps polit , L' aimavèm ambe talent. lo nòstre amor inausit Nos aimàvem pels chèstres; Pels randals e, pels campèstres, Sens quitament de vergonha, De se trobar desnusats, desalenats, capvirats. Pòdià se passar la sansonha, Viventa, o mòrta, dins son mantèl Te sufisiá de rire, en te trufant, Que me sarrèsse coma un enfant. Per beure als pots sa chucada Lo còr dapasset s' afraba . Coma un aplech desamolat A la granissa del vent maissant ; Que tos uèlhs reverten la font , coma l'aiga fresca del riu. qu'escampa son ponhal de belugas...

Disturbar la mòstra de la vida. De monde que se passèjan sul pompidors , sus la plaça de la comedia majorala , la de las amors que s'escantisson. Far son sicap e siublar los mèrlhes. Cutar. S'oblidar un pauc. Sem la grana de borgès que manjan en se laguiant de l'avenir dels enfants. Avenidor mai bèl que durbis sa pòrta , camin de las lausas, pròche d'un film eternal, tant i a de peiras encaladas a l'ombra dels cipressièrs. Estillar las causas mas sonque las que comprèni plan , e esperar , que lo temps anira siaudament , lo temps s'estorris ambe lo temps. Ven coma una vièlha pèl de figa que sarra fòrt son nogal sec de cerièra rafida. Es a dire que vòl pas pus ren dire . T'a promete que lo mai bèl relòtge pareis mai bèl que lo temps ambe son braç de coire. E qu'a flor e a mesura d'agatchar lo balanç e ben finissi per creire qu'aquò's pas ela que tinda las segondas , mas mon còr . Aital ganharem la batalha del temps.