occitanissima

A nnada 2011: vos desiri una brava annada de revòlta contra las bancas e la mafia. A nnada 2011: vos desiri una polida proteccion sociala, un emplec, una escòla occitana. Vos desiri lo sòmi d'un ostal , de vacanças , de plasers variats , de viatges . A nnada 2011: vos desiri un monde a gratis, sens cap de religion per se far la guèrra , vos desiri la patz e l'amor . A nnada 2011 que cadun aja son orgasme cerebral , lo d'una vida meravilhosa , a l' orgasme poëtic e rica d'astradas, e l' orgasme apocaliptic, que fan cantar los clitoris e udolar los vièches, lo ser al plond d'un bòsc. A nnada 2011:vos desiri encara pus la libertat entièra, quitament lo zen, es a dire la consciéncia d'aquela vida tant corta , deu vos dona cada segonda , la possibilitat d'èstre susprés , amistadós , vulnerable, e de plorar e de rire , ambe a la fin sa segonda de plaser e de glòria. Tant corta e bèla que lo ridicul poirà pas jamai l'escanar. Vos desiri a

BONA ANNADA. A TOTES Fa bel temps ? E A L' AN QUE VEN ... Bona astrada a totes.....

Ela, èra la Miosotis, la divenca, ambe son traça d'imper dubèrt sul davant , sul costat o encara d' enrè , que tot aquò se vesiá mal per l'ulheton , que desvelava la pèl de la camisa, espèssa coma una ala de penchadesèrp e encara, la que portava aqueste ser sus la terrassa, Jesus , Maria , Josèp , qual sona a la meuna pòrta? Qual ven dinar aqueste ser?? Dins nòstra paure ostalon de gusardàs, viciòs , fintaire e paucval . Mercès mon Dius, ne sètz encara mai grand, mercès la vida. Mas per de qué? Consi m'endevinèt la divenca, la fada, la del sòmi fach femna, la femna de las popas realas , que pòt d'un agach far udolar de jòia, totas las cacibralhas de las terrassas del monde entièr ? Ne demorèt sul cuol, a son balanç . Tornèt sonar ambe quicòm de trufarèl que passèt dusca dins lo cridal de la soneta. Era plan Miosotis. Ela? coma siaguèsse estat agut possible? Ne demorèt estabordit. Puèi dubriguèt la pòrta dapasset . La sarralha , que de costum

Totara se poirà passar lo film en bocla, tranquilon . La postura de Miosotis li faguèt pensar d'un tablèu titolat: l' Origina del Monde» e que mostrava una vagina. Se remembrava pas mai ont l'avia fintat. Levat lo fum de monde qu'esperava son torn se recordava de ren. Vertat que pels òmes , èra lo monde desconegut, la fenda estrecha d'ont èran nascuts , bramaires , roginèls e merdos , es a dire un monde completament espaurugant e estrangièr . Aquel tablèu èra plan escandalos, vergonhós e sens gràcia, comandat dins una tòca de pornografia, per de paucs vals . Lo tablèu foguèt escambiat entre mantunes païses. Los òmes de totes païses s' èran ligats per gaitar cadun son còp per trauc de la sarralha. Alara que la luneta li donava una qualitat d'imatge de primièra borra e que la Miosotis parava a la canhada dels jaupaires , lo rebat d'un paradís oblidat , de la seuna sorga bèla de vida, de la caforna estrecha del plaser e de la renaissança .

Se'n rejovenèt sul pic, un pauc susprés. Cresiá plan qu'un ligam teunhe los unissián Miosotis e a el, e qu'a fòrça de sentir son agach amorós , Miosotis sabiá d'a fons çò que pensava , e l'endevinava . Da vegadas èra la paur que lo preniá. Sentiguèt la bola se formar dins sa garganta e lo prusit caracteristic de l' emmonilh dusca dins la planta dels pès. Trescambèt davant la luneta. Mas tornèt sul pic fintar per l'ulheton. Sortiguèt lo cap entre las cortinas per gaitar los immòbles adjacents, e vegèt sens suspresa, mas en renegant qu'un vintenat de fintaires esperavan sens s' amagar, l'aparicion de l'imatge meravilhós de Miosotis. Jos la docha, daissèt rajar l'aiga un brave moment. Las mans apevadas sus las pèiras grisas, la tèste clinada enrè , coma o fariá qualqu'un que se netejariá aquí dedins, de las tacas de la jornada es a dire del fregadís dels òmes . A n' aquel moment li pareguèt mai pròcha , la Miosotis e lor

Miosotis tirava sus una cigarreta longa , inchanlhenta , sensuala, lo coide apojat sul relaisset, lo menton dins la man. Vesiá la fum virar, s' atardivar un moment a l'entorn de sa boca e alisa la man blanca, avant qu'un ventolet coquinèl lo caçèsse dins la nuèch. Se teniá de biais , e vesiá pas clarament l'expression de sa cara, mas li pareguèt soscaira, gaireben reborsièra. Èra cansada , socitosa. Solide, quicòm la tafurava. Pel còp l'espectacle li pareguèt compromés... Li tombèt un pès sus las espatlas. Sorna, aital li pareguèt lo monde de las terrassas. Las autras serradas, la vesiá regaudida, auriá jurat que risiá de contentament , òc una mena de sorire trufarèl. Tre passat lo sulh, desnosi á lo seu coconhon, que penchenava en fòrma de casco, e daissava los pèles presonièrs, cascalejar, tal una èrsa bruna , dusca'l mitan de l'esquina. S' afanava dins l'apartament, tota al seu plaser de tornar trobar las causas amistosas,

Òc que viviá aquel moment al cap d'un forn, lo forn de Nòva Iòrq l'estiu, a mai sus la placa nauta, dins aquela calorassa ont rissolàvem, totes egals, sens rondinar sa jòia , sa tristesa, son lassitge. Qu'èra aital l'umanitat ? Òc, aital, agropeladas las agaças a l'entorn d'un esquiròl crebat , coma nosautres atalentats de tot , de ren , levats la volontat e la sèt de poder , de la fòrça mascle , lo desir, l'enveja de sautar, d' agantar , d' escartairar. Lo plaser dels òmes de s' estripar un país , o per un país, per una femna, per l'oblidar lèu, alara qu'escampan al brandal los petaçes ensagnosits de susor e de sang aparats per d'unes monges , oc ben, a las escobilhas , per se trobar aviat un autre camp batalhièr . Qu' aguèssem ren per minjar que? Qu'èra pas sonque lo plaser de se cercar, puèi de se trobar de bregas. Dius zo faguèt aital l'òme, un cerca bregas , crusèl , mai que las bèstias, maiss

Que tot èra illegible(çò qu'es pas tant grèu. .. Dels noms que s' apariavan ambe l'aparéncia de la filha o ambe sos vestits , o la color de la cabeladura , dels uèlhs , o mai encara qu' apariavan ambe lo del seu animal de companhiá. Lo nom de la filha li veniá subte. Tal un liaç. Tala la responsa de sa cervèla ante- preistorica, de l'epòca ont totes se rebalavan a quatre patas pels bartas, per culhir de fruches en s' aparant dels leons e dels mosquilhs , dins la valòia de l'Omo , endacòm dins Africa . Una madurason que li montava al cervèl d'un còp . Ne'n lhabrava . Arser totes se preparavan per gaitar la Miosotis, que se sonava aital, sens rason majora, per causa d'un polit fais de vims qu'avia davant la cosina, o de la flor blava que portava sus l'aurelha. Cossí foguèsse estat possible qu'un fais de vims, o una pichona flor poguèsson li retipar un miosotis. E ben paures que la responsa, es pas Dius possible d'o co

Dels noms que s' apariavan ambe l'aparéncia de la filha o ambe sos vestits , o la color de la cabeladura , dels uèlhs , o mai encara qu' apariavan ambe lo del seu animal de companhiá. Lo nom de la filha li veniá subte. Tal un liaç. Tala la responsa de sa cervèla ante- preistorica, de l'epòca ont totes se rebalavan a quatre patas pels bartas, per culhir de fruches en s' aparant dels leons e dels mosquilhs , dins la valòia de l'Omo , endacòm dins Africa . Una madurason que li montava al cervèl d'un còp . Ne'n lhabrava . Arser totes se preparavan per gaitar la Miosotis, que se sonava aital, sens rason majora, per causa d'un polit fais de vims qu'avia davant la cosina, o de la flor blava que portava sus l'aurelha. Cossí foguèsse estat possible qu'un fais de vims, o una pichona flor poguèsson li retipar un miosotis. E ben paures que la responsa, es pas Dius possible d'o conéisser, vist qu'èra pas qu'una sentida., qu

Lo Fintaire Dels noms que mantuns còps s' apariavan ambe l'aparéncia de la filha o ambe sos vestits , o la color de la cabeladura , dels uèlhs , o mai encara qu' apariavan ambe lo del seu animal de companhiá. Lo nom de la filha li veniá subte. Tal un liaç. Tal la responda . Una madurason que li montava al cervèl d'un còp . Ne'n trepejava Arser totes s'apreparavan per gaitar la Miosotis, que se sonava aital, sens rason majora, per causa d'un polit fais de vims qu'avia davant la cosina. Cossí se foguèss estat possible qu'un fais de vims pòsca retipar un miosotis. E ben amic que la responsa es pas Dius possiblede conéisser, vist qu'èra pas qu'una sentida..... Quant la gaitavi Miosotis , l'extraordinari Miosotis que portava de longa un cho cho blau fluò dins los pèlses e ben pensavi de ren, levat que me donava l'envèja destimborlada de l'abraçar sus las popas . Vos prègui de pas me sentir tal lo fintaire viciós...que b

De la terrassa que plombava sul ròdol, se podiá a son aiset gaitar totes los autres , que sabián elses tanben que l' espectacle èra per començar. D'un biais o pagavan l'espectacle. Sai qu' èran de milhierats afogats d'aquel monde de la nuèch, que clinhavan sus l'ulheton de la luneta, per estudiar l' estrangièra nusa que los convidava totes los òmes de la terrassas, ela , ambe sa dança miravilhosa, sola davant la nuèch . D'un biais lor disiá, a los que gaitavan, qu'avian pas res comprés a n' aquela dança erotica, se jogava de jorn coma de nuèch. Aquò's aital que totes èran venguts estatjar dins un lotjament de las terrassas aicí, amont, per veire sens èsser devinhats , per escotar sens èsser ausit , per sentir sens èstre niflar . Quicòm coma una engravada al mitan de las lums , èran venguts s' amolonar coma los pofres, a la cima d'aquelses bastiments carrats , a l'abric de las èrsas poderosas de la societat que compren r

De la terrassa que plombava sus lo ròdol, se podiá a son aiset gaitar totes los autres , que sabián elses tanben que l' espectacle èra per començar. D'un biais o pagavan l'espectacle. Sai qu' èran de milhierats afogats, d'aquel monde de la nuèch, que clinhavan sus l'ulheton de la luneta, per estudiar l' estrangièra nusa, que los convidava a totes, los òmes de las terrassas, sens paur, ela la femna brava, ambe sa dança meravilhosa. D'un biais lor disiá, a los que gaitavan, qu'avian pas res comprés a n' aquela dança erotica, que se jogava de jorn coma de nuèch. Aquò's aital que totes èran venguts estatjar dins un lotjament de las terrassas que, aicí, d'amont, per veire sens èsser devinhats , per escotar sens èsser ausit , per sentir sens èstre niflar . Quicòm coma una engravada al mitan de las lums , èran venguts s' amolonar coma los pofres, a la cima d'aquelses bastiments carrats , a l'abric de las èrsas poderosas

Pòsca e Pussicat Jogava ame la cata la dròlla. L'alisava de contunh. Putaranha de joventut. La sonava Pòsca , que l'aviái ausit e trach drechament de Possicat la cançon de Barry ....Wight.... White ... Hellò Pussicat eò èò èò Pussicat . Aval , tot , que jogava , coma totes aicí jogavan , sens quitar jamai son jòc crusèl. Lo coneissiá plan lo jòc , ara . Que a la debuta degun venguèt pas li dire las règlas del jòc.Cal dire que lo jòc es melhor quand l'un dels convidats sap pas las règlas. Revèrta lo dinar dels cons. Sabètz l'istòria qu'agradava tota al los cons de Paris e del monde liure. Sabètz l'istòria del tipe que serà lo con de la serada. Un jòc crusèl que totes los òmes i passan un jorn o l'autre , las femnas tanben, las cambas escambarladas sus una barrica de quitran e de plumas dessús Quand s'i meton los òmes, òc , que sabon rire levat que risolejèt pas mai quand l'empalèron lo» «françès» que coinava leugièrament tal una mirga