Βγαίνουν στόν "ἔρανο" τά δημοτικά γιά καθαριότητα καί πετρέλαιο θέρμανσης

Τα σχολεία τρέμουν τα «κοινόχρηστα» του χειμώνα

Γιατί δέν εἴμαστε μόνο πνεῦμα...

Στάση πληρωμών έναντι του δημόσιου σχολείου κάνει η κυβέρνηση με την απόφασή της να περικόψει τα κονδύλια για τις λειτουργικές δαπάνες οδηγώντας γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς σε απόγνωση. Τα σχολεία τρέμουν τα κοινόχρηστα του χειμώνα καθώς αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδα θέρμανσης. Στο σχολείο του Μνημονίου τρία σενάρια είναι εφικτά:
* Να κάνουν έρανο οι γονείς, όπως τριάντα και σαράντα χρόνια πριν. Τον δρόμο δείχνει το υπουργείο Παιδείας, που αντί να αναλάβει τις ευθύνες του καλεί τους μαθητές να πάνε τρόφιμα για την ενίσχυση αδύναμων οικογενειών. Την εκστρατεία διοργανώνει το Χαμόγελο του Παιδιού.
* Να βρουν χορηγούς που θα δεχτούν να δώσουν κανένα μπιτόνι πετρέλαιο.
* Να εφαρμοστεί ο νόμος της επιλογής και τα «αδύναμα» σχολεία να κλείσουν. Ακόμα και η διοίκηση της ΔΟΕ, που όλο αυτό το διάστημα είναι ιδιαίτερα σιωπηλή, προειδοποιεί για τον κίνδυνο αναστολής λειτουργίας πολλών χρεωμένων δημοτικών σχολείων.
Με αριθμούς ο εφιάλτης καταγράφεται από τον σύλλογο διδασκόντων της Α' Αθηνών ως εξής:

Δήμος Ζωγράφου:
Το συνολικό ποσό για το 2009 ήταν 750.000 ευρώ, ενώ οι δυο δόσεις που έχουν δοθεί μέχρι στιγμής για το 2010 φτάνουν μόλις τα 195.000 ευρώ. Από την ενημέρωση που είχαμε, τονίζεται σε σχετική ανακοίνωση, ενδέχεται να υπάρξει η κατανομή ενός μικρού υπολοίπου τον Δεκέμβριο! Επιπλέον τα ποσά που κλήθηκαν να δώσουν οι Σχολικές Επιτροπές για να χρηματοδοτηθεί το Φεστιβάλ του Δήμου Ζωγράφου δεν αναμένεται να επιστραφούν από τον Δήμο, καθώς ο ελεγκτής Δημόσιας Διοίκησης δεν τα έχει εγκρίνει. Αυτό το γεγονός επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την οικονομική κατάσταση των σχολείων.
7ο Διαμέρισμα Δήμου Αθηνών:
Το ποσό της χρηματοδότησης σε σχέση με τα περυσινά ποσά είναι μειωμένο κατά 40%. Αναλυτικά, οι δύο δόσεις για το 2010 ανέρχονται στο ποσό των 380.234 ευρώ, όταν το 2009 (χωρίς το ποσό του πρώτου τετραμήνου) ήταν 634.144 ευρώ. Από τα παραπάνω συνάγεται μείωση 253.910 ευρώ, δηλαδή 40% λιγότερα χρήματα από πέρυσι.
Αντίστοιχη εικόνα μεταφέρει και η διοίκηση της ΔΟΕ. Μάλιστα αναφέρει ότι οι διευθυντές των σχολείων αναγκάζονται ήδη να κόβουν τις δαπάνες για την υγιεινή και την ασφάλεια των μαθητών, ενώ καλούνται να υπογράψουν νέες συμβάσεις για τον καθαρισμό σχολείων χωρίς να έχουν πιστωθεί τα χρήματα για την πληρωμή του 2009-2010. Τα σχολεία τα κυνηγούν οι προμηθευτές.
Η δραστική μείωση των λειτουργικών δαπανών, δηλαδή η ευθυγράμμιση τους με τις απαιτήσεις του Μνημονίου, προκαλεί οικονομική ασφυξία στα σχολεία που έχουν εξαντλήσει τα αποθεματικά τους και δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις στοιχειώδεις ανάγκες λειτουργίας. Φτάσαμε στο σημείο, λένε οι δάσκαλοι της Α' Αθηνών, να προβληματιζόμαστε ακόμη και για το πετρέλαιο θέρμανσης.
Η ΔΟΕ και σύλλογοι διδασκόντων διεκδικούν την άμεση καταβολή έκτακτης επιχορήγησης στις σχολικές επιτροπές σε ύψος τέτοιο που να καλύπτει τις απώλειες από την περσινή χρονιά και σε κάθε περίπτωση να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις και ανάγκες τους.
Επιπλέον σύλλογοι όπως αυτός της Α' Αθηνών προτείνει και άλλες δράσεις που τσούζουν περισσότερο από ανακοινώσεις. Ως παράδειγμα αναφέρει την αποστολή στο υπουργείο Παιδείας όλων των απλήρωτων λογαριασμών όλων των σχολείων της χώρας.
Πηγή: Αυγή (Πίκιας Στεφανάκου)


Διαδικτυακή : http://anagogi.blogspot.com

Τί θέλουν πάλι τά κωλόπαιδα

῞Ολα τἄχει ἡ Μαριορή, τό ψηφιακό σχολεῖο τῆς ἔλειπε...

14/10/2010 - 16:13

14/10/2010 - 16:13

Ανήσυχη η κυβέρνηση για τον αναβρασμό που εντείνεται στα σχολεία ετοιμάζει την άμυνά της με "αγανακτισμένους γονείς", ρουφιάνους και αστυνομικούς και ενοχοποιεί τις κινητοποιήσεις των μαθητών υποστηρίζοντας ότι υποκινούνται πολιτικά. Ακόμα κι αν η νεανική ξεγνοιασιά και αμεριμνησία προστατεύει τους μαθητές από τη μαυρίλα που μας έχει πλακώσει, δεν έχουν άραγε λόγους καθαρά σχολικούς να φωνάζουν οι μαθητές;

Δυο - τρία περιστατικά μαζεμένα, στον χώρο της Παιδείας, εμπεριέχουν το σύνολο της πολιτικής του Μνημονίου και των άμεσων παρενεργειών του. Στα Λιόσια, το Λύκειο στεγάζεται σε κοντέινερ από το 1999, 11 χρόνια δηλαδή, κατά τη διάρκεια των οποίων η "ισχυρή Ελλάδα" διοργάνωσε Ολυμπιακούς αγώνες. Το σχολείο έχει κτιστεί, αλλά δεν παραδίδεται από τον κατασκευαστή, που παραμένει απλήρωτος, καθώς το Δημόσιο έχει κηρύξει στάση πληρωμών στο εσωτερικό προκειμένου να παρουσιάσει επιδόσεις στην περικοπή των δαπανών του "σπάταλου κράτους". Στη Θεσσαλονίκη, η δημόσια αλλά με ιδιωτικό μάνατζμεντ εταιρεία φυσικού αερίου έκοψε τη θέρμανση σε περισσότερα από 20 σχολεία. Οι πόροι τους οποίους διαχειρίζονται οι Σχολικές Επιτροπές κατ' εφαρμογή του Μνημονίου έχουν μειωθεί στο μισό με αποτέλεσμα το κόστος της θέρμανσης να οδηγεί τα σχολεία σε οικονομικό αδιέξοδο. Τα σχολεία δεν έχουν να πληρώσουν ούτε τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ. Το ψηφιακό σχολείο της κ. Διαμαντοπούλου δεν έχει Ίντερνετ επειδή δεν έχει λεφτά να πληρώσει τον λογαριασμό του ΟΤΕ...

Γ.Κ.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ/ ῾Η ἐκπαίδευση τῆς ἀμάθειας

 

«Μελετώντας τα σχολικά βιβλία», καταλήγει η κ. Πανοπούλου, «καταλαβαίνεις ότι πολλές φορές δίνεται σημασία στη μέθοδο και όχι στο περιεχόμενο· υπάρχει ένας φοβερός φορμαλισμός. Τελειώνοντας ένα παιδί το δημοτικό έχει βγάλει ένα συμπέρασμα για τον εαυτό του, που μπορεί να λέει, ενδεχομένως, "δεν παίρνω τα γράμματα", "ξέρω ποια είναι η θέση μου"».

Είμαστε, λοιπόν, προσοντούχοι αγράμματοι;

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΛΙΤΗ (politi@enet.gr) |

Κούτσουρο απελέκητο, τούβλο, κουμπούρας, τενεκές ξεγάνωτος! Μη μου πείτε ότι δεν τα είχατε ακούσει. Από εκείνον τον στριμμένο δάσκαλο που προτιμάτε να ξεχάσετε. Μπορεί να μην απευθυνόταν σ' εσάς, αλλά στον Γιωργάκη του τελευταίου θρανίου. Ή το άλλο, το ανεκδιήγητο, που με τόση ευκολία ξεστόμιζαν μερικοί αχαρακτήριστοι: «Το παιδί σας δεν τα παίρνει τα γράμματα, να το πάτε να μάθει μια τέχνη» ή «Εσύ δεν κάνεις για το σχολείο, θα γίνεις σκουπιδιάρης». Πού να 'ξεραν ότι τώρα ο υπάλληλος καθαριότητας χρειάζεται... βύσμα!

Κι όμως, σήμερα, δεκαετίες μετά την κατάργηση της ποδιάς, της βέργας και της αυταρχικής εκπαίδευσης, την εποχή των «λεωφόρων της πληροφορικής» και της «διαθεματικότητας», οι μαθητές δέχονται παρόμοιες κατηγορίες, ίσως πιο πολιτικά ορθές: «Αδιάφοροι», «Χωρίς βάσεις», «Δεν ξέρουν να ακούνε». Ή, χειρότερα, ακόμα και αν δεν τους το πει κανείς κατάμουτρα, μαθαίνουν οι ίδιοι, από πολύ τρυφερή ηλικία, να κατατάσσουν τον εαυτό τους σε κατηγορίες: οι καλοί, οι μέτριοι, οι ανεπίδεκτοι. Ο όγκος της διδακτέας ύλης, τα νέα αναλυτικά προγράμματα, τα φροντιστήρια και οι διαρκείς εξετάσεις δεν οδηγούν νομοτελειακά σε ποιοτικά ανώτερη μόρφωση. Αντίθετα, όπως συχνά διαπιστώνουν οι εκπαιδευτικοί, ακόμα και καλοί μαθητές που περνούν στις εξετάσεις, έχουν σοβαρά γνωστικά κενά, αδυναμία στην κατανόηση κειμένων, στην έκφραση, στη χρήση της γλώσσας.

Ενώ τα ποσοστά αναλφαβητισμού μειώνονται και όλο και περισσότεροι νέοι έχουν πρόσβαση στη μέση, ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση, εντείνεται το παράδοξο φαινόμενο του λειτουργικού αναλφαβητισμού. Μια μορφή σύγχρονης αμάθειας, που δεν είναι μετρήσιμη με ποσοτικούς δείκτες, αλλά παρατηρείται εμπειρικά, όχι μόνο στα γραπτά, αλλά και στην καθημερινότητα της σχολικής και εξωσχολικής ζωής. Κάθε φορά που δημοσιεύονται τα «μαργαριτάρια» των μαθητών ή ακόμα και των πτυχιούχων σε εξετάσεις για το Δημόσιο, επανέρχονται τα εύκολα και αβασάνιστα δημοσιεύματα για το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο της νέας γενιάς, που καταναλώνει πληροφορίες χωρίς να κρίνει, που αποστηθίζει χωρίς να κατανοεί, που εκπαιδεύεται χωρίς να μορφώνεται.

«Ορθογραφία χαώδης· γνώσεις μηδενικές· διατύπωση ασυνάρτητη· πλήρης ανικανότητα συλλογισμού· σαν να μην πέρασαν από πάνω τους δώδεκα χρόνια μαθητείας. Πώς έφτασαν, λοιπόν, στην τελευταία τάξη του λυκείου;» Η παρατήρηση του Αγγελου Ελεφάντη στον «Πολίτη», το καλοκαίρι του 2003, είχε έρθει ως συμπλήρωμα στον «Αλιέα μαργαριταριών», στις πανελλαδικές εξετάσεις του ίδιου χρόνου. Τότε το καλό περιοδικό είχε αλιεύσει μαργαριτάρια μαθητών Γ' λυκείου από τις εξετάσεις Νεοελληνικής Ιστορίας. Ο Απόστολος Γκλέτσος ως «ήρωας της Εθνικής Αντίστασης», τα SS και η ΓΣΕΕ ως «αντιστασιακές οργανώσεις», το Νιου Ντιλ ως «αυτός που εφεύρε το αυτοκίνητο» ήταν μερικά από τα χονδροειδή λάθη που έκαναν τηλεοπτικούς σχολιαστές και επιφυλλιδογράφους να εξανίστανται με τα χάλια των μαθητών, τις ευθύνες των εκπαιδευτικών και την κατάντια του σχολείου.

Στις περυσινές εξετάσεις τα γραπτά κάτω από τη βάση ήταν λιγότερα και πολλοί άριστοι κονταροχτυπήθηκαν για μια θέση στα ιδρύματα πρώτης επιλογής. Αυτό σημαίνει μήπως ότι το εκπαιδευτικό επίπεδο ανέβηκε και μπορούμε να αναστενάξουμε με ανακούφιση ή ότι έτυχε τα θέματα να είναι κάπως ευκολότερα; Ας μη βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα.

Στο τελευταίο Τεστ Γενικών Γνώσεων και Δεξιοτήτων του ΑΣΕΠ, στο οποίο διαγωνίστηκαν πάνω από 100.000 απόφοιτοι λυκείου και πτυχιούχοι για μια θέση στο Δημόσιο, η αποτυχία σε φαινομενικά απλές ερωτήσεις ήταν χαρακτηριστική: Ούτε δύο στους δέκα δεν γνώριζαν από πού διέρχεται ο αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης και τι θα μεταφέρει. Εφτά στους δέκα δεν μπορούσαν να τοποθετήσουν σε σωστή χρονολογική σειρά την Ελληνική Επανάσταση του '21, την Οχτωβριανή Επανάσταση, τη Γαλλική Επανάσταση και τη Διακήρυξη της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Αντίθετα, σχεδόν όλοι απάντησαν σωστά σε ερωτήσεις για τα ΚΕΠ και το Εθνικό Κτηματολόγιο.

Χωρίς οι λανθασμένες απαντήσεις να αποδεικνύουν αυτόματα την ασχετοσύνη των υποψηφίων, είναι ωστόσο ενδεικτικές για το πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας, μόρφωσης και αμορφωσιάς, σε ένα σύστημα που ανάγει ως μέγιστο κριτή τις εξετάσεις και, ενώ ομνύει στην αξιοκρατία, είναι -όπως όλοι ξέρουμε- γεμάτο ανισότητες, αδιαφανείς διαδικασίες και «πίσω πόρτες».

«Τσ...τσ... τσ... τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Εμείς στην εποχή μου...» Η κακιασμένη ατάκα του συνταξιούχου στο λεωφορείο, που φρίττει με όσα ακούει και βλέπει, η αναγωγή σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν, που οι νέοι ήξεραν «να μιλούν σωστά και να φέρονται με σεβασμό στους μεγαλυτέρους», η γλώσσα μας που κινδυνεύει από τη «λεξιπενία και την ξενομανία», όπως έχουμε μάθει να επαναλαμβάνουμε, το σχολείο μας που πάει από το κακό στο χειρότερο, μαζί με την οικονομία και το «δεν είμαστε κράτος εμείς», είναι το σύνηθες κινδυνολογικό ρεπερτόριο του κάθε μπαϊλντισμένου, αγανακτισμένου, παθητικού τηλε-πολίτη.

Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτό τον ψαλμό της μόνιμης Αποκάλυψης, όπου διαρκώς βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού (εκπαιδευτικού, οικονομικού ή εθνικού), απλώς μαθαίνουμε να εξοικειωνόμαστε με το παράλογο, να ανεχόμαστε το ανυ- πόφορο, να συμβιβαζόμαστε με το άδικο, σπάνια να το ερμηνεύουμε και ακόμα σπανιότερα να το αντιμαχόμαστε.

Γιατί, στο κάτω κάτω, τι αποδεικνύουν τα φαινόμενα της σύγχρονης αμάθειας αν όχι την ίδια την αποτυχία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που διαρκώς μεταρρυθμίζεται στα χαρτιά, χωρίς να βελτιώνεται στην πράξη και, κυρίως, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη των ίδιων των δασκάλων και των μαθητών, «εκείνων που αναπνέουν κάθε μέρα την κιμωλία» - όπως μας το έθεσε μία εκπαιδευτικός.

«Μήπως τα παιδιά μας χαζεύουν;» αναρωτιόταν πρόσφατα το σοβαρό βρετανικό περιοδικό «Prospect», εκφράζοντας την ανησυχία ότι οι δείκτες επιτυχίας ή αποτυχίας στις σχολικές εξετάσεις δεν μας δείχνουν όλη την εικόνα. «Πάει πολύ καιρός που συνάντησα έναν 17χρονο που μπορούσε να βάλει σε μια σειρά τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ού αιώνα» παρατηρούσε ο Donald Hirsch, πρώην σύμβουλος του ΟΟΣΑ σε θέματα εκπαίδευσης. Αντίστοιχα άρθρα και βιβλία γράφονται και στις ΗΠΑ, με χαρακτηριστικό το «The Dumbest Generation» (η ηλιθιότερη γενιά) του Marc Bauerlein. Στο βιβλίο αυτό ο πανεπιστημιακός φιλόλογος εκφράζει με στοιχεία τη βάσιμη υποψία ότι η ψηφιακή γενιά είναι και η πλέον ιστορικά αναλφάβητη. Για παράδειγμα, το 52% των γυμνασιόπαιδων στην ερώτηση ποια χώρα ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ στον Β' Παγκόσμιο, επέλεξαν την Ιαπωνία και τη Γερμανία αντί για την ΕΣΣΔ.

Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε αντίστοιχα αν τα Ελληνόπουλα γίνονται πιο χαζά; «Σε καμία περίπτωση τα παιδιά σήμερα δεν είναι χαζά!» απαντά η Εφη Πανοπούλου, φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση και μέλος του Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ. «Οι νέοι άνθρωποι, σήμερα, έχουν πολλές περισσότερες παραστάσεις από τις παλιότερες γενιές· σ' αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Ωστόσο, ο λειτουργικός αναλφαβητισμός αυξάνεται, κι αυτό λίγη σχέση έχει με την προσπάθεια που κάνουμε εμείς ως εκπαιδευτικοί. Το ζήτημα δεν είναι αν αφομοιώνεται ή δεν αφομοιώνεται η διδακτέα ύλη, αλλά το ποια κατεύθυνση έχει. Αποσκοπεί στο να αποκτήσει ο μαθητής μία γενική παιδεία με βάρος, ώστε να ανταποκριθεί σ' αυτά που απαιτούνται από τη ζωή και όχι μόνο σε μία επιστήμη - να είναι σε θέση να κατανοήσει τον κόσμο; Ή, αντίθετα, αρκεί να αποκτήσει μερικές αποσπασματικές γνώσεις, ώστε να χρησιμοποιηθεί αύριο ως ελαστικά απασχολούμενος;»

Πώς θα όριζε τον λειτουργικό αναλφαβητισμό; «Αυτό που έχω διαπιστώσει εξ ιδίας εμπειρίας ως φιλόλογος καθηγήτρια λυκείου, είναι ότι τα παιδιά που τελειώνουν σήμερα το λύκειο έχουν πολύ μικρότερη ικανότητα, σε σχέση με μια προηγούμενη γενιά, να διαβάσουν με ευχέρεια, να γράψουν χωρίς ορθογραφικά λάθη και να κατανοήσουν βαθύτερα ένα κείμενο. Αντίστοιχες διαπιστώσεις κάνουν και πολλοί άλλοι συνάδελφοι. Ακόμα και μαθηματικοί στο λύκειο μού λένε ότι τα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν σωστά απλές μαθηματικές πράξεις».

Σύμφωνα με την κ. Πανοπούλου, το πρόβλημα του λειτουργικού αναλφαβητισμού έχει πολύ βαθύτερες ρίζες. Ξεκινά από το δημοτικό, πολλές φορές ακόμα και από την προσχολική αγωγή, συνεχίζεται στο γυμνάσιο και έχει άμεση σχέση με τα νέα αναλυτικά προγράμματα. «Αρκεί να δει κανείς τα νέα αναλυτικά προγράμματα του δημοτικού και του γυμνασίου, για να καταλάβει από πού ξεκινάνε τα προβλήματα, που κορυφώνονται πλέον στο λύκειο. Χωρίς να ισχυριζόμαστε ότι τα παλαιότερα βιβλία πριν από τέσσερα χρόνια ήταν καλύτερα - όμως, όπως προκύπτει από τις έρευνες του ΚΕΜΕΤΕ, τα νέα προγράμματα είναι σαφώς χειρότερα. Κάτι που αυξάνει τον λειτουργικό αναλφαβητισμό είναι ο εντεινόμενος κατακερματισμός της γνώσης. Αντί το παιδί να αποκτά γνώσεις σε βάθος, για τη φύση, την ιστορία, την κοινωνία, τις επιστήμες, αυτά σπάνε σε μικρές πληροφορίες, χωρίς να συνδέονται με το όλον.

»Η λογική της "διαθεματικότητας", έτσι όπως εφαρμόζεται, εξετάζοντας μία έννοια σε πλάτος και όχι σε βάθος, έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Από την άλλη μεριά υπάρχει μία εντατικοποίηση, ένα "κατέβασμα" της ύλης σε πολύ μικρότερες τάξεις. Στο δημοτικό εφαρμόζεται η αντίληψη της "σπειροειδούς διάταξης της ύλης". Δηλαδή, μία έννοια σπάει σε μικρά κομμάτια, τα οποία επαναλαμβάνονται κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς και στα έξι χρόνια του δημοτικού.

»Για παράδειγμα, η έννοια της διαίρεσης εισάγεται από την πρώτη δημοτικού, σε μια ηλικία που το παιδί δεν μπορεί να την κατανοήσει. Η έννοια θα επα- ναληφθεί στα επόμενα χρόνια· όμως, ήδη το παιδί, που έχει έρθει σε επαφή μ' ένα κεφάλαιο της γνώσης που δεν μπορεί να το εμπεδώσει, το καταχωρίζει ως μία άρνηση και μία αποτυχία και είναι πολύ αμφίβολο αν θα έχει κατανοήσει τη διαίρεση ώς το τέλος του δημοτικού. Το ίδιο ισχύει με την προπαίδεια, την οποία επίσης ξεκινάνε από την πρώτη δημοτικού».

«Μελετώντας τα σχολικά βιβλία», καταλήγει η κ. Πανοπούλου, «καταλαβαίνεις ότι πολλές φορές δίνεται σημασία στη μέθοδο και όχι στο περιεχόμενο· υπάρχει ένας φοβερός φορμαλισμός. Τελειώνοντας ένα παιδί το δημοτικό έχει βγάλει ένα συμπέρασμα για τον εαυτό του, που μπορεί να λέει, ενδεχομένως, "δεν παίρνω τα γράμματα", "ξέρω ποια είναι η θέση μου"».

Η ταξική διαφοροποίηση μέσα από την εκπαίδευση ξεκινά από τη σχολική και προσχολική ηλικία, μεγεθύνεται από την εντατικοποίηση, την εσωτερίκευση της αποτυχίας, τον κατακερματισμό των γνωστικών αντικειμένων και δημιουργεί μία κατάσταση εκρηκτική όσο το παιδί μεγαλώνει. Τα συμπεράσματα αυτά δεν απηχούν μόνο τις απόψεις της συνομιλήτριάς μας, αλλά και των περισσότερων εκπαιδευτικών, αν πιστέψουμε τις αντίστοιχες έρευνες.

Σε έρευνα των ίδιων των δασκάλων για τα νέα βιβλία των μαθηματικών, το 67% πιστεύει ότι η ψαλίδα μεταξύ μαθητών υψηλής επίδοσης και μαθητών χαμηλής επίδοσης ανοίγει ακόμα περισσότερο, ενώ το 76% πιστεύει ότι τα βιβλία ευνοούν αποκλειστικά τους μαθητές με υψηλή επίδοση. Οπως επισημαίνει ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Χρήστος Κάτσικας, αντίστοιχες είναι οι κριτικές παρατηρήσεις των εκπαιδευτικών και για τα βιβλία των θεωρητικών μαθημάτων: «Στα περισσότερα νέα βιβλία Ιστορίας του δημοτικού και του γυμνασίου απουσιάζει ο συνεκτικός ιστός, απουσιάζουν τα ιστορικά πλαίσια, ο ιστορικός χρόνος δεν υπάρχει, η συνολική αφήγηση σφαγιάζεται σε πληροφορίες, εικόνες, αριθμούς και πηγές. Το "πώς" και το "γιατί" εξαφανίζονται και απομένει η τμηματική πληροφορία, η αποσπασματική είδηση, το απομονωμένο γεγονός, χωρίς την ιστορική και κοινωνική του πλαισίωση».

Ως αποτέλεσμα, ο μαθητής συχνά αδυνατεί να διαχωρίσει το σημαντικό από το δευτερεύον, το γενικό από το ειδικό, να καταλήξει σε λογικές αφαιρέσεις, να συνδέσει την αιτία με το αποτέλεσμα, να απαντήσει σε ερωτήματα που απαιτούν κριτική σκέψη. «Η εκπαίδευση της αμάθειας» όπως την περιγράφουν ο Χρήστος Κάτσικας και ο Κώστας Θεριανός στο βιβλίο τους, γεννά έναν νέου τύπου πρώιμο αναλφαβητισμό σε μια γενιά που θεωρητικά έχει περισσότερες ευκαιρίες και δυνατότητες.

Την εποχή της ψηφιακής επανάστασης ένα νέο χάσμα βαθαίνει. Η γενιά που παίζει στα δάχτυλα το ποντίκι και το πληκτρολόγιο κινδυνεύει να χάσει όχι το τρένο της πληροφορίας, αλλά το τρένο της γνώσης και της κριτικής σκέψης.

Εγκαταλείπουν το σχολείο

Στην κοινωνία της γνώσης, οι μαθητές συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τις σχολικές δομές σε εντυπωσιακά ποσοστά, υπογραμμίζοντας αδρά την ταξικότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Περιττό να τονίσουμε ότι η μεγάλη φυγή καταγράφεται στην όλο και διευρυνόμενη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.

* Στην Ευρώπη ο μέσος όρος σχολικής εγκατάλειψης βρίσκεται στο 14,8%.

* Στις υψηλότερες θέσεις βρίσκονται η Τουρκία (47,6%), η Μάλτα (37,6%), η Πορτογαλία (36,3%), η Ισπανία (31%) και η Ισλανδία (29,8%).

* Τα ποσοστά της πρόωρης σχολικής εγκατάλειψης στην Ελλάδα κυμαίνονται στα κοινοτικά επίπεδα. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ για την εκπαίδευση, κατά την περίοδο 2002-2007 24.588 μαθητές διέκοψαν την φοίτησή τους στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και 82.719 στα γυμνάσια (στην Ελλάδα υποχρεωτική είναι η εκπαίδευση έως τα 15 έτη).

Η ευφυής ημιμάθεια

* Η σφαιρική γνώση μοιάζει με ουτοπία στην εποχή της πληροφορίας. Γιατί δεν είναι μόνο η βιοποριστική ανάγκη που επιβάλλει χρονοβόρα επένδυση στην «κάθετη» γνώση και την εξειδίκευση, αλλά και το γεγονός πως καθημερινά δεχόμαστε βομβαρδισμό ενός τεράστιου όγκου πληροφορίας, που προκαλεί κούραση και κυρίως αμηχανία. Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας - Σαν Ντιέγκο εκτιμά ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος καλείται να απορροφήσει 23 λέξεις ανά δευτερόλεπτο με πολλαπλούς πομπούς: κινητά τηλέφωνα, διαδίκτυο, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και ΜΜΕ. Υπολογίζεται δε πως ο όγκος αυτός ισοδυναμεί με 34 Gb και είναι ικανός να «κρασάρει» ένα λάπτοπ μέσα σε μία εβδομάδα.

* Τη λύση μπορεί να προσφέρει η... ημιμάθεια. Αν και τόσο αρνητικά φορτισμένη, η έννοια της ημιμάθειας μπορεί να επαναπροσδιοριστεί σε μια εποχή που η κατάκτηση σε βάθος τόσο πολλών τομέων γνώσης στην ουσία καθίσταται αδύνατη. Την ημιμάθεια ως μια δυναμική διαδικασία διαρκούς αναζήτησης της γνώσης προτείνει ο Γιώργος Παμπούκης, μηχανικός στο επάγγελμα και δοκιμιογράφος, στο βιβλίο του «Ημιμάθειας εγκώμιο - Για μια καθολική ματιά στον σύγχρονο κόσμο» (εκδ. Κριτική).

* Η προσωπική του πορεία στην περιπέτεια της γνώσης, με σταθμούς στις θετικές επιστήμες, την οικονομία, την οικολογία, την ψυχανάλυση, την πολιτική και τη φιλοσοφία, οδήγησε στη συγγραφή αυτού του βιβλίου, ενός «μπούσουλα» που φιλοδοξεί να χαράξει τα «περιγράμματα γνώσης» που χρειάζεται να γνωρίζουμε όλοι ως ενεργοί πολίτες. «Η πληροφόρηση σε εξειδικευμένα θέματα πρέπει να γίνεται αναγκαστικά μέσα από μια προσεκτικά σχεδιασμένη επιλογή περιγραμμάτων γνώσης (και όχι πραγματική γνώση σε βάθος), η οποία και χωρίς αμφιβολία αποτελεί ένα είδος προσχεδιασμένης ημιμάθειας. Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις ο πολίτης μπορεί σταδιακά να πάρει την ευθύνη της απόφασης για τα μεγάλα πολύπλοκα θέματα που μας αφορούν όλους και που σήμερα μονοπωλούν οι υποτιθέμενοι ειδικοί» μας είπε ο συγγραφέας.

* Αυτή η «ευφυής» ημιμάθεια, η επαρκής δηλαδή ενημέρωση των πολιτών για τα τρέχοντα ζητήματα, όσο εξειδικευμένα κι αν είναι, αποτελεί μια δικλείδα ασφαλείας για τη δημοκρατία. Μόνο αν οι πολίτες γνωρίζουν θα είναι σε θέση να κρίνουν και να ελέγχουν τις τοποθετήσεις των «ειδικών», που κάθε μέρα λαμβάνουν αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή μας και την ποιότητά της σχεδόν ερήμην μας.

Διαβάζουμε βιβλία;

* Με 902 εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα και περίπου 9.758 νέους τίτλους βιβλίων (2008), 2.000 βιβλιοπωλεία σε όλη την επικράτεια, εκ των οποίων 280 πωλούν αμιγώς βιβλία, όπως και 3.500 ακόμη σημεία πώλησης Τύπου και βιβλίων, το τοπίο φαίνεται εκ πρώτης όψεως εύφορο για το αναγνωστικό κοινό. Μόνο που αυτό απουσιάζει.

* Στη Β' Πανελλήνια Ερευνα αναγνωστικής συμπεριφοράς και πολιτιστικών πρακτικών του ΕΚΕΒΙ (2204) οι ερωτώμενοι δήλωσαν ως πρώτο λόγο αποχής από την ανάγνωση τα εξής: «έλλειψη χρόνου» (43,7%), «δεν μου αρέσει το διάβασμα/το βαριέμαι» (17,1%), «έλλειψη ενδιαφέροντος» (5,8%), «δεν ξέρω να διαβάζω» (2,8%) κ.ά.


Πηγή:᾿Ελευθεροτυπία
(Εψιλον, Κυριακή 7 Μαρτίου 2010)
http://www.blogger.com/post-create.g?blogID=8049568969031599950

94.000 “λευκές κόλλες” στίς Πανελλαδικές ᾿Εξετάσεις, τοῦ Χρήστου Κάτσικα

Σχόλιο ᾿Οδυσσέως: Σέ μιά περίοδο πού ἡ ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων ἔχει τά χάλια της καί οἱ προοπτικές ἐπαγγελματικῆς ἀποκατάστασης ὁλοένα καί λιγοστεύουν γιά τούς νέους μας, τό ῾Υπουργεῖο παιδείας θέλει νά ἀναμορφώσει τό Λύκειο πειραματιζόμενο γιά ἄλλη μιά φορά. Πρῶτο καί καλύτερο θῦμα τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Πρόκειται οὐσιάστικά γιά ἕναν ἔμμεσο διωγμό τῆς ὀρθόδοξης διασκαλίας ἀπό τό Λύκειο μέ τό "γάντι". Παλαιότερα σέ ἐδίωκαν καί τό ἔπαιρνες χαμπάρι. Τώρα σέ διώκουν καί πρέπει νά πεῖς κι εὐχαριστῶ! Βρέ πού καταντήσαμε. Θά ποῦν τίποτε οἱ ἱεράρχες μας, πού συνεδριάζουν αὐτές τίς μέρες ἤ θά περιοριστοῦμε στό:"σφάξεμε ἀγά μου ν᾿ ἀγιάσω"; ῾Ωστόσο, ὥσπου ν᾿ ἁγιάσουμε ἐμεῖς, ἡ κ. Διαμαντοπούλου θά ἔχει κάνει τή δουλειά της.

94.000 “λευκές κόλλες” στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, του Χρήστου Κάτσικα

ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΙ ΚΑΙ ΟΙ «ΑΛΛΟΙ»: ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ 

94.000 “λευκές κόλλες” στις Πανελλαδικές Εξετάσεις

 ΑΡΘΡΟ του Χρήστου Κάτσικα

Η ανακοίνωση των βαθμολογιών των φετινών υποψηφίων ανέδειξε ανάμεσα σε άλλα και ορισμένες πλευρές που μένουν στο περιθώριο των δημοσίων συζητήσεων.

Φέτος υπήρξαν περίπου 94.000 γραπτά (δηλαδή το 1 στα 6 γραπτά των πανελλαδικών εξετάσεων) που βαθμολογήθηκαν 0-5, δηλαδή μιλάμε ουσιαστικά για 94.000 λευκές κόλλες. Μαζί τους άλλα περίπου 116.000 γραπτά (δηλαδή περισσότερο από 1 στα 5) βαθμολογήθηκαν με βαθμολογία μικρότερη του 10. Με άλλα λόγια ένας στους τρεις υποψήφιους έγραψε φέτος κάτω από τη βάση και από αυτούς περίπου οι μισοί έδωσαν σχεδόν λευκή κόλλα!

            Την ίδια ώρα, στην αντίπερα όχθη, 88.000 περίπου γραπτά βαθμολογήθηκαν με άριστα (18-20).

            Μιλάμε για ένα μεγάλο αγεφύρωτο χάσμα. Χάσμα στις βαθμολογίες (10.000 αριστούχοι από τη μια και 210.000 υποψήφιοι κάτω από τη βάση από την άλλη), στους υποψήφιους και στις βάσεις (από 4.500 μέχρι 19.500), χάσμα στις προσδοκίες! Άλογα κούρσας και ουραγοί!

            Παράδοξο και πρωτότυπο; Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια αυτή η κατάσταση παγιώνεται.

            Τι συμβαίνει;

            Σα να αντανακλά η ίδια η κοινωνία πάνω στην κίνηση των βάσεων. Μια κοινωνία όπου οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Και στη μέση σμπαραλιασμένα τα μεσαία στρώματα. 

            Από την άλλη φαίνεται καθαρά ότι έχει συντελεστεί αθέατα αλλά σταθερά μια σημαντική αλλαγή στους υποψήφιους. Δίπλα στα «άλογα κούρσας» με τα 18άρια και τα 19άρια που τινάζουν τις βάσεις στον αέρα διαμορφώνονται οι ουραγοί, μια μεγάλη ομάδα (ίσως η μεγαλύτερη μετά τη μεταπολίτευση) παιδιών, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα (γόνοι αγροτών, εργατών, μικρουπαλλήλων κλπ) οι οποίοι έχουν γυρίσει την πλάτη στην σχολική εκπαίδευση σαν απάντηση στο γεγονός ότι η τελευταία δεν έχει έχει πλέον να τους προσφέρει αυτό που απλόχερα, στο πεδίο των επαγγελματικών προοπτικών,  πρόσφερε στο παρελθόν. 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΒΗΝΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

            Πριν από περίπου 30 χρόνια, την Ακαδημαϊκή χρονιά 1981/82, σύμφωνα με τις αντιλήψεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των φοιτητών - τριών που απάντησαν στην ερώτηση «νομίζετε ότι στη σημερινή ελληνική κοινωνία τα άτομα έχουν τη δυνατότητα να μεταπηδούν σε μια κοινωνική τάξη ανώτερη από αυτή στην οποία βρίσκονται οι γονείς τους;» η καταφατική απάντηση συγκέντρωσε συνολικά το 95% των φοιτητών/τριών.

            Διαπιστώθηκε μάλιστα ότι δεν υπήρχε στην απάντηση αυτή σχέση ανάμεσα στην κοινωνική προέλευση των φοιτητών και στην αντίληψή τους για τις πιθανότητες κοινωνικής ανόδου. Στην ίδια έρευνα, η οποία διεξήχθη την περίοδο εκείνη από την πανεπιστημιακό Ιωάννα Λαμπίρη - Δημάκη, τονίζεται κι ένα άλλο εξ ίσου σημαντικό εύρημα. Στην ερώτηση «με ποιους τρόπους επιτυγχάνεται η κοινωνική άνοδος στη σημερινή ελληνική κοινωνία;» φοιτητές και φοιτήτριες θεωρούσαν την περίοδο αυτή, την  μόρφωση κύριο μέσο κοινωνικής ανόδου, εννοώντας, βέβαια ότι οι πανεπιστημιακές σπουδές, ειδικότερα, συντελούν στην κοινωνική άνοδο.

            Πρόκειται, βέβαια, για πεποίθηση που «χρώσταγε» τα οικοδομικά υλικά του σχηματισμού της σε εκείνη την περίοδο (και ακόμη προγενέστερα) στην οποία, πράγματι, η εκπαίδευση διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην ένταξη εκατοντάδων χιλιάδων νέων από όλα τα κοινωνικά στρώματα στις πολλαπλές νέες θέσεις εργασίας που «αναφύονταν» κατά χιλιάδες.  Γιατί ως γνωστόν στη χώρα μας, στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, μέχρι και τις αρχές περίπου της δεκαετίας του ΄80, η αναδιάρθρωση της Ελληνικής οικονομίας, το «άνοιγμα» του δημόσιου τομέα και η διόγκωση του τριτογενούς τομέα, των υπηρεσιών κ.λπ. έδωσαν την ευκαιρία στον εκπαιδευτικό μηχανισμό να διαδραματίσει κυριαρχικό ρόλο στην ένταξη χιλιάδων νέων παιδιών εργατών και φτωχών αγροτών, της βασανισμένης ελληνικής υπαίθρου, στις νέες θέσεις του καταμερισμού εργασίας. Οι πανεπιστημιακοί τίτλοι και τα διπλώματα αποκτούν την ίδια περίοδο τη λειτουργία που είχαν παλαιότερα οι «τίτλοι ευγενείας» για την κατάληψη μιας ευνοημένης επαγγελματικής θέσης και φυσικά μαγνητίζουν, ιδιαίτερα, εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού που προσπαθούν να «σπρώξουν» τα παιδιά τους - μέσω της εκπαίδευσης - στην «άλλη» πλευρά του λόφου, εκεί όπου απουσιάζει η χειρωνακτική εργασία, η ανασφάλεια και τα χαμηλά εισοδήματα.

            Η εκπαίδευση για τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες της εποχής ήταν μια επένδυση για τα παιδιά τους προστατευμένη από τον πληθωρισμό που φλόγιζε την ελπίδα να τα δουν να περάσουν στην άλλη όχθη, στα μεσαία και ανώτερα στρώματα. «Να φύγει», «να σπουδάσει», «να γίνει δάσκαλος, γιατρός, καθηγητής, δημόσιος υπάλληλος», «χορτάρι να βοσκήσω, αλλά να σπουδάσει». Η ιδεολογία της κοινωνικής ανόδου αποκτά αυτή την περίοδο μια άνευ προηγουμένου εμβέλεια.

            Εικοσιοκτώ χρόνια αργότερα, σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει σημαντικά. Μιλάμε για ανατροπή στις καταστάσεις, στα δεδομένα και στις πεποιθήσεις. Το «κλειδί του παραδείσου», το Πανεπιστήμιο, που την προηγούμενη περίοδο πρόβαλε σαν το σκαλοπάτι που έπρεπε ν' ανέβουν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών για να "αποκατασταθούν - εξασφαλιστούν", δεν υπάρχει πια. Τα πτυχία έχουν χάσει την αποτελεσματικότητα που είχαν στο παρελθόν ως μέσα επαγγελματικής προώθησης καθώς η ολοένα και αυξανόμενη ανεργία «σαρώνει» όλων των ειδών τους τίτλους, ιδιαίτερα όταν δεν συνοδεύονται από υψηλή καταγωγή, «δίκτυο σχέσεων - γνωριμιών» και «κληρονομικά δικαιώματα».

            Ακόμη παραπέρα. Σε αντίθεση με το παρελθόν όχι μόνο το παιδί μιας εργατικής ή αγροτικής οικογένειας με το πτυχίο της φιλολογίας ή κάποιου τμήματος του Παντείου ή της Νομικής δεν έχει εγγυημένη επαγγελματική προοπτική αλλά και το παιδί μιας οικογένειας εκπαιδευτικών ή δημοσίων υπαλλήλων ή μικροεμπόρων με το πτυχίο στο χέρι είναι πιθανόν να έχει καθοδική κοινωνική κινητικότητα, να βρεθεί, δηλαδή, σε χειρότερη θέση επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά από τους γονείς του οι οποίοι είχαν πετύχει ανοδική κοινωνική τροχιά στην προηγούμενη γενιά.

            Είναι απαραίτητο να σημειώσουμε εδώ ότι αυτή η πραγματικότητα σημαίνει και την αναίρεση οποιασδήποτε εγγυημένης δυνατότητας ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας μέσα από την πρόσβαση στον εκπαιδευτικό μηχανισμό, γεγονός που οδηγεί στη σταδιακή διάλυση των παραδοσιακών αντιλήψεων που συγκροτούνταν γύρω από τον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Ακυρώνεται έτσι ένα ολόκληρο φάσμα κοινωνικών προσδοκιών, συγκροτημένο εδώ και αρκετές δεκαετίες για τη δυνατότητα εργασιακής απασχόλησης μέσα από την πρόσβαση στην εκπαίδευση και τα διαπιστευτήριά της. Οι προσδοκίες, βέβαια, αυτές την τελευταία 15ετία δέχθηκαν απανωτά χτυπήματα από την εργασιακή αβεβαιότητα, την ετεροαπασχόληση, υποαπασχόληση, μισθολογική υποβάθμιση.

            Κάτι για το τέλος για να μην ξεχνιόμαστε. Η μπαταρία που φόρτιζε την πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία τη σχέση με το σχολείο και τη γνώση των παιδιών από τα λαϊκά στρώματα είχε δυο πόλους: Ο ένας πόλος συνδέονταν με το γεγονός ότι η αριστερά είχε διεισδύσει βαθειά στη νεολαία και μαζί είχε διεισδύσει και η καλή της σχέση με τα «γράμματα». Ένα μεγάλο τμήμα των μαθητών της περιόδου εκείνης, όσοι κατάφερναν και ξέφευγαν από τους φανερούς και ενισχυμένους ταξικούς φραγμούς, θεωρούσαν τη γνώση δύναμη ανατροπής που συνδέονταν με ένα νήμα με τα «πληθωριστικά» όνειρα για αλλαγή του κόσμου. Γι αυτό ένα μεγάλο τμήμα τους θριάμβευε σχολικά.

            Ο άλλος πόλος συνδέονταν με το γεγονός ότι οι εκπαιδευτικοί τίτλοι οδηγούσαν κατευθείαν σε εργασία. Αυτό πριμοδοτούσε τις προσδοκίες καθώς «άναβε» το πράσινο φως για «επαγγελματική αποκατάσταση» σε ένα τοπίο κοινωνικής κινητικότητας.

            Σήμερα; Οι αριστερές ιδέες εδώ και χρόνια είναι ακόμη αδύναμες μέσα στη νεολαία και μαζί η εμπιστοσύνη για τη γνώση. Την ίδια στιγμή η διευρυμένη ανεργία των πτυχιούχων και οι το «βάθος» των μισθών αφοπλίζουν τις διαθέσεις και σβήνουν τις προσδοκίες.

12/07/2010 - 09:24

Πηγή:http://www.alfavita.gr 

«ΦΟΡΟΦΑΚΑ» ΜΑΘΗΤΩΝ

 

Φορολογικὴ κάρτα συναλλαγῶν δὲν θὰ πάρουν μόνο οἱ φορολογούμενοι,
ἀλλὰ καὶ περίπου 1,5 ἑκατομμύριο μαθητὲς καὶ

Ἡ φορολογικὴ ἠλεκτρονικὴ κάρτα συναλλαγῶν θὰ γίνει σύντομα πραγματικότητα, καθὼς στὰ σχέδια τῶν ἐπιτελῶν τοῦ ὑπουργείου Οἰκονομικῶν εἶναι τὸ νέο σύστημα νὰ τεθεῖ σὲ λειτουργία ἀπὸ τὴν 1η Ἰανουαρίου 2011. Σύμφωνα μὲ ἐκτιμήσεις τῶν ἁρμοδίων παραγόντων, ἐκτιμᾶται ὅτι τὴ φορολογικὴ κάρτα θὰ προμηθευτοῦν πάνω ἀπὸ 5 ἑκατ. καὶ τὸ πολὺ 10 ἑκατ. φορολογούμενοι. «Οἱ περισσότεροι θὰ τὶς χρειαστοῦν γιὰ νὰ καλύψουν τὸ ἀφορολόγητο, ἀλλὰ καὶ λόγῳ αὐστηρότερων τεκμηρίων», τονίζει στὴν «Ε» ὁ γενικὸς γραμματέας Πληροφοριακῶν Συστημάτων Διομήδης Σπινέλλης

Προαιρετικὴ

Ἡ προμήθεια τῆς νέας κάρτας δὲν εἶναι ὑποχρεωτική, ἀλλὰ ἀρκετοὶ φορολογούμενοι θὰ σπεύσουν νὰ τὴν προμηθευτοῦν, ὥστε νὰ συλλέγουν σὲ αὐτὴν τὶς ἀποδείξεις ἀπὸ τὶς ἀγορές τους.Στὸ παιχνίδι τῆς συλλογῆς τῶν ἀποδείξεων θὰ μποῦν ἀναγκαστικὰ καὶ ὅλοι οἱ μαθητὲς Δημοτικοῦ, Γυμνασίου, Λυκείου καὶ οἱ φοιτητὲς πανεπιστημίων ποὺ εἶναι προστατευόμενα μέλη τῆς οἰκογένειας καὶ ἔχουν καθημερινὰ συναλλαγές, ἀπὸ τὸ κυλικεῖο τοῦ σχολείου τους μέχρι τὸ ψιλικατζίδικο τῆς γειτονιᾶς.

Ἡ προμήθεια θὰ γίνεται ἀπὸ τὶς τράπεζες, οἱ ὁποῖες ἔχουν τὴν ὑποδομὴ τῶν ἠλεκτρονικῶν συστημάτων POS (χρησιμοποιοῦνται γιὰ πιστωτικὲς -χρεωστικὲς κάρτες). Ἡ συμφωνία ποὺ ἐπῆλθε τὴν περασμένη ἑβδομάδα μεταξὺ τῶν συναρμόδιων ὑπουργείων Οἰκονομικῶν καὶ Περιφερειακῆς Ἀνάπτυξης μὲ τὴν Ἕνωση Ἑλληνικῶν Τραπεζῶν γιὰ τὴν ἔκδοση ἠλεκτρονικῶν καρτῶν ἄναψε τὸ πράσινο φῶς τῆς ἐπισπεύσεως τῶν διαδικασιῶν ἀπὸ τὶς τράπεζες, ὥστε νὰ εἶναι ἕτοιμες καὶ στὰ τέλη τοῦ ἔτους γιὰ νὰ προμηθεύουν τοὺς φορολογούμενους μὲ τὶς νέες κάρτες.

Πέντε εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν φορολογικῶν καρτῶν:

1. Οἱ ἠλεκτρονικὲς φορολογικὲς κάρτες καταργοῦν οὐσιαστικὰ τὴν ὑποχρέωση συλλογῆς τοῦ τεράστιου ὄγκου τῶν ἀποδείξεων, καθὼς σὲ αὐτὲς θὰ περνᾶ τὸ σύνολο τῶν συναλλαγῶν. Μὲ τὴν ὁποιαδήποτε ἀγορὰ προϊόντος ἢ ὑπηρεσίας, ὁ φορολογούμενος μετὰ τὴν πληρωμὴ θὰ δίνει τὴ φορολογικὴ κάρτα, ὥστε νὰ περάσουν σὲ αὐτὴν τὴν ἀπόδειξή του.

2. Ἡ κάθε κάρτα θὰ φέρει τὸν ἀτομικὸ Ἀριθμὸ Φορολογικοῦ Μητρώου κάθε φορολογουμένου.

3. Δὲν πρόκειται οὔτε γιὰ πιστωτική, οὔτε γιὰ χρεωστικὴ κάρτα. Εἶναι ἁπλῶς μία ἠλεκτρονικὴ κάρτα, ποὺ δὲν δημιουργεῖ δεσμεύσεις ἢ ὑποχρεώσεις ἔναντι τῶν τραπεζῶν.

ΑΦΜ τοῦ κηδεμόνα

4. Στὶς περιπτώσεις τῶν ἀνήλικων καὶ τῶν προστατευόμενων παιδιῶν, οἱ γονεῖς θὰ ἐκδίδουν ἀντίγραφα καρτῶν, ποὺ θὰ φέρουν τὸν ΑΦΜ τοῦ κηδεμόνα. Ἡ σύζυγος θὰ ἔχει κάρτα μὲ τὸν δικό της ΑΦΜ. Ἔτσι, οἱ ἀποδείξεις θὰ μαζεύονται στὴν ἀτομικὴ μερίδα τῆς οἰκογένειας καὶ θὰ ἀποστέλλονται στὴ Γενικὴ Γραμματεία Πληροφοριακῶν Συστημάτων μὲ τὴν ὑποβολὴ τῆς ἠλεκτρονικῆς δήλωσης, ποὺ γίνεται πλέον ὑποχρεωτικὴ ἀπὸ τὸ 2011.

5. Στὴν περίπτωση ποὺ τὸ παιδὶ κάνει ἀτομικὴ δήλωση λόγῳ ὑπάρξεως εἰσοδήματος, τότε ἡ φορολογικὴ κάρτα θὰ φέρει τὸν δικό του ΑΦΜ. Τὸ βασικὸ πλεονέκτημα τῆς ἠλεκτρονικῆς κάρτας εἶναι ὅτι τὸ ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν θὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ καταγράφει τὶς ἀποδείξεις ποὺ ἔχουν κοπεῖ. Ἔτσι, θὰ μπορεῖ νὰ ἐντοπίσει καὶ ὅσους εἰσπράττουν τὸν φόρο καὶ δὲν τὸν ἀποδίδουν στὸ Δημόσιο.

Τὸ ζητούμενο γιὰ τὴν ὥρα εἶναι ἡ ἔγκριση ἀπὸ τὴν Ἀρχὴ Προστασίας Δεδομένων Προσωπικοῦ Χαρακτήρα, καθὼς τέτοιου εἴδους κάρτες καταγράφουν τὴν καταναλωτικὴ συμπεριφορὰ τῶν πολιτῶν. Ἀπὸ τὴν ἄλλη βέβαια, καὶ τὰ μικρὰ καταστήματα θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ προμηθευτοῦν τὰ μηχανήματα POS.

ΠΗΓΗ: ἐφημ. «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»,02.10.10 (www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=209065)

http://christianvivliografia.wordpress.com 

Βασικός χειρισμός διαδραστικού πίνακα SMART Board (video)

᾿Από τόν μαυροπίνακα στόν  διαδραστικό πίνακα SMART Board

«Μόνο οἱ θεολόγοι καί οἱ γυμναστές δέν κάνουν ἰδιαίτερα…»

«Μαύρο» χρήμα στα δημόσια σχολεία

του ΔΗΜΗΤΡΗ Η. ΚΟΥΝΙΑ
5.000 και πλέον καθηγητές δημοσίων σχολείων εκτιμάται ότι παραδίδουν παρανόμως ιδιαίτερα μαθήματα

Πρόσφατη έρευνα της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος σε τρία λύκεια της Περιφέρειας έδειξε ότι το 40% των μαθητών της Γ’ Λυκείου επιλέγει ή εξαναγκάζεται να επιλέξει τα ιδιαίτερα.

40 ώρες την εβδομάδα x 40 ευρώ την ώρα x 40 εβδομάδες x 40 καθηγητές/νομό x 51 νομούς = 130.560.000 ευρώ. Η μαθηματική αυτή πράξη δεν είναι η απόδοση ενός εργαζόμενου σε μια επιχείρηση, αλλά η επίσημη εκτίμηση «μαύρου» χρήματος που χάνει, κατά μέσο όρο, το Ελληνικό Δημόσιο κάθε χρόνο από τους διορισμένους καθηγητές που παράλληλα παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα παρανόμως.

Η επισήμανση αυτή ανήκει στο γενικό γραμματέα της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος κ. Μιχάλη Γράβα, ο οποίος τη μετέφερε στην υπουργό Παιδείας κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, σε πρόσφατη συνάντησή τους, μαζί με στοιχεία από όλη την επικράτεια, που αποδεικνύουν ότι μεγάλος αριθμός καθηγητών των δημόσιων σχολείων παρανομούν κατ’ εξακολούθηση.

«Αποτυπώνει πεντακάθαρα ποια είναι η πραγματική παραπαιδεία και ποιος την ασκεί, δηλαδή κυρίως καθηγητές του Δημοσίου που συστηματικά και καθημερινά, χρόνια τώρα, παραβαίνουν το νόμο 1566/85 της Ελληνικής Πολιτείας, φοροδιαφεύγοντας ασύστολα και παραμένοντας ατιμώρητοι από την υπηρεσία τους, αλλά και άλλα μη πιστοποιημένα άτομα, που προβάλλονται σαν “εκπαιδευτικοί”», παρατηρεί στα «Επίκαιρα» ο κ. Γράβας. Σημειώνεται ότι, σύμφωνα με το νόμο 1566/85 για την Εκπαίδευση, και συγκεκριμένα στα άρθρα 13 και 14 αναφέρεται πως «απαγορεύεται η παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων από δασκάλους του Δημοσίου και οι παραβάσεις επισύρουν φυλάκιση μέχρι τριών ετών, ενώ συνιστούν πειθαρχικό αδίκημα, για το οποίο μπορεί να επιβληθεί και η ποινή της οριστικής παύσης από την εργασία».

Οι φροντιστές ζήτησαν από την υπουργό όχι μόνο να διερευνηθεί κάθε υπόθεση, αλλά να ελεγχθεί και το Ε9 όλων των καταγγελλόμενων καθηγητών.

«Οι παραπάνω υπολογισμοί έρχονται να επαληθεύσουν πανηγυρικά όσα λέμε χρόνια τώρα, τόσο για την έκταση όσο και για το μέγεθος της εκπαιδευτικής παραοικονομίας στην Ελλάδα», προσθέτει ο κ. Γράβας και επισημαίνει ότι το πιο σημαντικό είναι το ηθικό κομμάτι της υπόθεσης, «που κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στην κοινωνία μας, δείχνοντας στον νέο το δρόμο της συναλλαγής και γενικότερα τον πλάγιο τρόπο». Ο ίδιος, μάλιστα, υπογραμμίζει ότι «πλάθονται ελαστικές συνειδήσεις, ενώ ταυτοχρόνως καταρρακώνεται η εικόνα και το κύρος του Έλληνα εκπαιδευτικού». Γι’ αυτούς τους λόγους δηλώνει ότι «θα προασπίσουμε την επαγγελματική μας οντότητα με κάθε νόμιμο τρόπο και ότι κάθε υπόθεση, που πέφτει στην αντίληψή μας, θα παίρνει τo δρόμο της Δικαιοσύνης», ενώ ζητά από την κυβέρνηση «να εφαρμόσει το νόμο στο ακέραιο». Απευθύνεται, επίσης, στους γονείς και τους καλεί «να επιλέγουν για τις ανάγκες τους μόνο κάθε νόμιμη δραστηριότητα και να εμπιστεύονται τους ειδικούς».

«Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε το κάθε μορφής πάρεργο ως κοινωνία, όταν η Πολιτεία αδρανεί, για να έχουν οι νέοι περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης και να αποδυναμώνονται όσοι “έξυπνοι” συμπολίτες μας κερδοσκοπούν και φοροδιαφεύγουν καθημερινά, ζητώντας από όλους εμάς να πληρώνουμε το μισθό τους», καταλήγει.
Νούμερα που προκαλούν και η αδιέξοδη εισαγγελική έρευνα

Ο αριθμός των εκπαιδευτικών του Δημοσίου που παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα, με εξασφαλισμένη πελατεία απ’ τα σχολεία τους και «μαύρο» μισθό, συνεχώς αυξάνεται.

Η αγανάκτηση των καθηγητών – φροντιστών φαίνεται δικαιολογημένη, καθώς ο αριθμός των εκπαιδευτικών του Δημοσίου, που παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα με εξασφαλισμένη πελατεία απ’ τα σχολεία τους και «μαύρο» μισθό, συνεχώς αυξάνεται. Χαρακτηριστικό είναι ότι σύμφωνα με εκτιμήσεις της Ομοσπονδίας των Φροντιστών και με βάση επίσημες καταγγελίες από όλη την Ελλάδα, ο αριθμός αυτής της κατηγορίας των εκπαιδευτικών ανερχόταν το 2000 στους 500, ενώ σήμερα υπολογίζεται στους 5.000. Ενδεικτικό είναι ότι έρευνα της ΟΕΦΕ, πριν από ενάμιση χρόνο σε τρία λύκεια της περιφέρειας, έδειξε πως το 40% των μαθητών της Γ’ Λυκείου επιλέγει ή εξαναγκάζεται να επιλέξει τα ιδιαίτερα, ενώ πολλοί από αυτούς παρακολουθούν ιδιαίτερα από τους καθηγητές του σχολείου τους έχοντας ως κριτήριο την ευνοϊκή βαθμολογική μεταχείριση. Και βέβαια, όλα αυτά με το αζημίωτο! Σύμφωνα με πληροφορίες, η «ταρίφα» ξεκινά από τα 30 και φτάνει μέχρι και τα 80 ευρώ την ώρα. «Μόνο οι θεολόγοι και οι γυμναστές δεν κάνουν ιδιαίτερα…» σχολιάζει με νόημα ο κ. Γράβας. Ορισμένοι είναι και προκλητικοί, αφού βάζουν ακόμα και αγγελίες σε εφημερίδες.

Η εκτεταμένη διερεύνηση του φακέλου «παραπαιδεία από καθηγητές του Δημοσίου» ξεκίνησε το 2006, όταν ο τότε εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Γιώργος Σανιδάς, λαμβάνοντας υπόψη τα στοιχεία του ινστιτούτου της ΓΣΕΕ για τις δαπάνες των ελληνικών νοικοκυριών για την παραπαιδεία, διέταξε προκαταρκτική έρευνα σε όλη τη χώρα. Παρήγγειλε προκαταρκτικές έρευνες στους διευθύνοντες της εισαγγελίας εφετών, ώστε να διαπιστωθεί εάν κατά παράβαση του νόμου καθηγητές δημόσιων λυκείων παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές της Β’ και της Γ’ Λυκείου. Έξι χρόνια πριν, το 2000, η ΟΕΦΕ είχε καταθέσει στο υπουργείο Παιδείας 500 ονόματα διορισμένων εκπαιδευτικών, που ακολουθούσαν αυτή την πρακτική. Από τότε έγιναν εκατοντάδες ΕΔΕ αναφορικά με το θέμα, όμως η υπόθεση κατέληξε στο αρχείο.

Πριν από μία εβδομάδα, η Ομοσπονδία των Φροντιστών κατέθεσε εκ νέου στην υπουργό Παιδείας κυρία Άννα Διαμαντοπούλου το σχετικό φάκελο με όλες τις πρόσφατες υποθέσεις και τα ονόματα καθηγητών του δημόσιου σχολείου από όλη την επικράτεια που έχουν καταγγελθεί ότι παραδίδουν παρανόμως ιδιαίτερα μαθήματα. Οι φροντιστές, μάλιστα, ζήτησαν από την κυρία Διαμαντοπούλου όχι μόνο να διερευνηθεί κάθε υπόθεση, αλλά να ελεγχθεί και το Ε9 όλων των καταγγελλόμενων καθηγητών. Σύμφωνα με πληροφορίες, η υπουργός Παιδείας δεσμεύτηκε να «λύσει» αυτό το γόρδιο δεσμό και να προωθήσει το σχετικό φάκελο στο υπουργείο Οικονομικών για να αναλάβει δράση η ΥΠΕΕ (πρώην ΣΔΟΕ).
Περιστατικά της ντροπής

Στο «φάκελο της ντροπής» περιέχονται πολλές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, όπου κανείς μπορεί να διακρίνει την κατάσταση σήψης, στην οποία έχει φτάσει η ελληνική κοινωνία. Το πιο χαρακτηριστικό που αναφέρεται είναι ένα γεγονός που συνέβη στον Βόλο το Μάιο του 2007. Σύμφωνα με την εφημερίδα Ταχυδρόμος του Βόλου ένας 62χρονος καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης συνελήφθη επ’ αυτοφώρω με την κατηγορία της διδασκαλίας ιδιαίτερων μαθημάτων στο σπίτι του. Μάλιστα, όπως περιγράφει η εφημερίδα, κατά την επιχείρηση της αστυνομίας, ο καθηγητής αρνήθηκε να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του, ενώ έκρυψε τους δύο μαθητές, στους οποίους εκείνη την ώρα παρέδιδε μαθήματα, στην ντουλάπα! Κατά τη σύλληψή του, αλλά και την προανακριτική κατάθεση που έδωσε στους αστυνομικούς, ο καθηγητής ανέφερε ότι βοηθούσε τους μαθητές αφιλοκερδώς και ότι τον είχαν επισκεφθεί για να του δώσουν γλυκά. Στο «φάκελο» αναφέρονται επίσης και καταγγελίες με λίστα ονομάτων, τις υπογράφουν ιδιοκτήτες έξι φροντιστηρίων της Λέσβου, οι οποίοι δηλώνουν αγανακτισμένοι από τον αθέμιτο ανταγωνισμό που υφίστανται απ’ τους καθηγητές του Δημοσίου.

Το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο, βέβαια, είναι οι πρακτικές που ακολουθούν οι εν λόγω καθηγητές. Ορισμένοι από αυτούς, επειδή δεν προλαβαίνουν απ’ τα πολλά μαθήματα που έχουν, βάζουν ιδιαίτερα τα μεσάνυχτα! Σύμφωνα με την Ομοσπονδία των Φροντιστών, καθηγητής μαθηματικός λυκείου της Μυτιλήνης προέτρεπε τους μαθητές του σε κατάληψη για να προγραμματίσει καλύτερα τα ιδιαίτερά του! Στο «Φάκελο» αναφέρεται και περιστατικό όπου σε σπίτι καθηγητή Φυσικής που έκανε ιδιαίτερα έγινε έφοδος της ΥΠΕΕ (πρώην ΣΔΟΕ). Βέβαια και ο καθηγητής και οι «δασκαλεμένοι» μαθητές δήλωσαν ότι πρόκειται για δωρεάν βοήθεια και δεν υπήρξαν συνέπειες. Επιπλέον, αναφέρονται περιπτώσεις καθηγητών, οι οποίοι ζήτησαν και πήραν μετάθεση από σχολείο, γιατί βρήκαν «κορεσμένη» την αγορά απ’ τους προϋπάρχοντες σε αυτό εκπαιδευτικούς, αλλά και εκπαιδευτικών του Δημοσίου που αναγκάστηκαν να μην κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα σε δικό τους χώρο, αλλά να μετακινούνται από σπίτι σε σπίτι, ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο να συλληφθούν.

Η ΟΕΦΕ αναφέρει, επίσης, ότι παρατηρείται και το εξής φαινόμενο: Ένας καθηγητής να μπαίνει στην τάξη και τις πρώτες εβδομάδες να δίνει τον καλύτερό του εαυτό, μέχρις ότου «κλείσουν» τα ιδιαίτερα, οπότε το «φανταστικό» μάθημα να σταματά και να το διαδέχεται μια τυπική διαδικασία, ώσπου να ολοκληρωθεί η σχολική χρονιά. Παράλληλα, επισημαίνεται ότι σε ορισμένα γυμνάσια έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο της «κλίκας» καθηγητών διαφορετικών ειδικοτήτων, που συνεργάζονται στέλνοντας ο ένας στον άλλο ιδιαίτερα. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που καθηγητές τσακώνονται για το ποιος θα πρωτοπάρει ιδιαίτερο. Σε δημοσίευμα επαρχιακής εφημερίδας αναφέρεται ότι σε ένα γυμνάσιο υπήρξε το φαινόμενο ανοιχτής ρήξης –ήρθαν «στα χέρια»– ανάμεσα σε καθηγητές συναδέλφους του ίδιου σχολείου για το μοίρασμα της «πίτας» των ιδιαίτερων μαθημάτων!

Η πλέον νοσηρή φαντασία δεν μπορεί να ξεπεράσει την πραγματικότητα έτσι όπως περιγράφεται από την Ομοσπονδία των Φροντιστών: Μητέρα μαθητή της Β’ Λυκείου από ένα νησί του Αιγαίου, όταν απευθύνθηκε σε καθηγητή του σχολείου για να του ζητήσει να παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα στο παιδί της, έλαβε την ακόλουθη απάντηση: «Λυπάμαι πολύ, αλλά αργήσατε να μου το πείτε. Ήδη έχω κλείσει γι’ αυτή τη χρονιά με 30 ώρες την εβδομάδα».
Δικαστήρια

Υπάρχουν, βέβαια, και οι περιπτώσεις όπου η Δικαιοσύνη παρενέβη. Πρόσφατα κλήθηκε να απολογηθεί ως κατηγορούμενος για «υπόθαλψη εγκληματιών» ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λέσβου και 26 καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, που φέρονται βάσει του ίδιου κατηγορητηρίου να παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα. Παράλληλα, το 2007 ένας καθηγητής στη Φλώρινα τιμωρήθηκε με φυλάκιση 6 μηνών, γιατί όντας δημόσιος υπάλληλος, παρέβη τις διατάξεις του νόμου 1566/85, παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα στους μαθητές. Το ίδιο συνέβη και το 2008 σε καθηγητή στην Κοζάνη, στον οποίο επεβλήθη και παύση 3 μηνών με πλήρη στέρηση των αποδοχών. Επιπλέον, πρόσφατα, σε καθηγητή που έκανε ιδιαίτερα η εφορία επέβαλε πρόστιμο 14.000 ευρώ.
Εύη Χριστοφιλοπούλου (υφυπουργός Παιδείας)
«Στόχος η πάταξη της εισφοροδιαφυγής και της παραπαιδείας»
«Η πρακτική των ιδιαίτερων μαθημάτων είναι μια κοινωνική πραγματικότητα, ένα φαινόμενο που συμβαίνει κατά κόρον στη χώρα μας και στο οποίο δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια, ως μη γνωρίζοντες. Οφείλουμε, ως υπουργείο Παιδείας αλλά και ως κυβέρνηση συνολικά, να το αντιμετωπίσουμε, διότι αποτελεί διπλή πληγή για το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά και για την οικονομία της χώρας και τα οικονομικά της ελληνικής οικογένειας. Η αντιμετώπιση της παραπαιδείας αποτελεί κεντρικό ζήτημα στην ατζέντα του υπουργείου Παιδείας. Εάν θέλουμε να έχουμε ένα πλήρες και άρτιο σύστημα Δημόσιας Εκπαίδευσης, τότε οφείλουμε να μετατρέψουμε το σχολείο –το νέο ολοήμερο σχολείο– σε ένα κύτταρο παροχής γνώσης και υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης, ώστε κάθε εξωσχολική ενισχυτική διδασκαλία να είναι περιττή. Υπάρχει όμως και μια οικονομική διάσταση. Στη βαθύτατη δημοσιονομική κρίση που περνά η χώρα μας, κάθε οικονομική δραστηριότητα που κινείται έξω από τα όρια της οικονομικής και φορολογικής νομιμότητας δεν πρέπει να είναι αποδεκτή. Οι προσπάθειες που καταβάλλει το υπουργείο Οικονομικών για την αντιμετώπιση της παραοικονομίας και της αφορολόγητης οικονομικής δραστηριότητας αποτυπώνονται ξεκάθαρα στο νέο φορολογικό σύστημα. Ταυτόχρονα όμως, τα ιδιαίτερα μαθήματα αποτελούν οικονομική πληγή για τον προϋπολογισμό κάθε νοικοκυριού. Ο στόχος λοιπόν είναι διπλός. Πάταξη αφενός της εισφοροδιαφυγής, για κάθε οικονομική δραστηριότητα, αλλά και πάταξη της παραπαιδείας. Έτσι, καταπολεμούμε την παραπαιδεία, ενισχύοντας την Παιδεία».
Μιχάλης Αμοιραδάκης (πρόεδρος Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστών Ελλάδος)
«Δεν είναι δυνατό ο οποιοσδήποτε νόμιμος επαγγελματικός κλάδος να αφήνεται από την Πολιτεία να πλήττεται από παράνομες δραστηριότητες. Είναι το αυτονόητο, είναι το στοιχειώδες. Και αυτό αφορά όλους τους Έλληνες. Από τη στιγμή που υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο μας δίνει άδεια, λειτουργούμε νόμιμα, πληρώνουμε. Δεν είναι δυνατό δίπλα μας να αφήνονται παράνομες δραστηριότητες, οι οποίες οδηγούν σε απειλή της δουλειάς μας».
Δημήτρης Γκίνης (αντιπρόεδρος ΟΛΜΕ)
«Εμείς δεν καλύπτουμε κανέναν απολύτως καθηγητή του Δημοσίου που μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία. Εμείς πάντα ακούμε διάφορα για καταγγελίες, αλλά όταν έρχεται η ώρα να ζητήσουμε στοιχεία ποτέ κανείς δεν μας δίνει τίποτα. Δεν έχουμε στα χέρια μας τέτοια στοιχεία. Δημιουργούν μια κακή εικόνα και, όταν θα έρθει η ώρα για τα στοιχεία, αυτά δεν εμφανίζονται. Σε περίπτωση που αποδειχθεί κάποιο τέτοιο γεγονός, χωρίς καμία κουβέντα, το καταδικάζουμε».
Πηγή:http://m-epikaira.gr

Κύπρος - Σοβαρά προβλήματα στα σχολεία από τις νέες τεχνολογίες. Αντί μάθημα παρακολουθούν ταινίες

ΟΤΑΝ το υπουργείο Παιδείας καλούσε τα σχολεία να εντάξουν τις νέες τεχνολογίες στη μαθησιακή διαδικασία, προφανώς δεν υπονοούσε τη χρήση των κινητών τηλεφώνων και των συσκευών playstation portable (γνωστές και ως ΡSΡ) κατά τη διάρκεια του μαθήματος από τους μαθητές. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως η χρήση των συσκευών αυτών είναι ευρέως διαδεδομένη στους εφήβους, οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούν στο έπακρο τις δυνατότητες που τους προσφέρουν ακόμα και την ώρα που ο καθηγητής παραδίδει Μαθηματικά ή Ιστορία.
Κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των εκπαιδευτικών, οι μαθητές ανοίγουν τα κινητά και τα ΡSΡ τους και μετατρέπουν τις αίθουσες διδασκαλίας σε αίθουσες… προβολών. Όπως οι ίδιοι παραδέχονται, βλέπουν ταινίες, ακούνε τραγούδια, ανταλλάσσουν μηνύματα και παίζουν παιχνίδια κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας. Υποστηρίζουν πως ο λόγος που κάνουν οτιδήποτε άλλο από το να παρακολουθούν το μάθημα, είναι γιατί βαριούνται στην τάξη ή πολύ απλά δεν τους αρέσει το μάθημα, ενώ το πιο «δυνατό» τους επιχείρημα είναι ότι το απόγευμα θα πάνε στο φροντιστήριο, οπόταν στο σχολείο αισθάνονται πιο χαλαροί.
Αποκαλούπτουν δε, ότι η πιο καλή «κρυψώνα» για το ΡSΡ είναι μια μεγάλη κασετίνα, την οποίαν ανοίγουν, τοποθετούν μπροστά τη συσκευή και παρακολουθούν ανενόχλητοι την ταινία που θέλουν.
«Ο αυτοπεριορισμός και ο αυτοέλεγχος είναι ζητούμενο της εκπαίδευσης», τονίζει από την πλευρά της η πρόεδρος των καθηγητών, Ελένη Σεμελίδου. Υποδεικνύει ότι «βεβαίως και οι μαθητές δεν πρέπει να χρησιμοποιούν κινητά και ΡSΡ την ώρα του μαθήματος» και συγχρόνως τους καλεί «να μας απαλλάξουν από τη διαδικασία να τους τιμωρούμε για τέτοιου είδους ζητήματα». Τονίζει ότι την ώρα του μαθήματος τα παιδιά πρέπει να είναι συγκεντρωμένα και πως μπορούν να ασχοληθούν με αυτά που νομίζουν χρήσιμα στις ελεύθερες τους ώρες. Και προσθέτει: «Το πόσο μικρό ή μεγάλο είναι το πρόβλημα δεν ξέρω, όμως συχνά μας αναγκάζουν να κάνουμε τους ντέτεκτιβ». Η ίδια διερωτάται τέλος, πώς θα φαινόταν στους μαθητές το αντίστροφο. Δηλαδή οι καθηγητές να μην ασχολούνται με το μάθημα αλλά με τα κινητά τους τηλέφωνα. «Είναι ένδειξη σεβασμού», καταλήγει.«ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» - 17/03/2010

Μίκης Θεοδωράκης:πεινασμένοι μαθητές στήν κατοχή

Ο Μίκης Θεοδωράκης θυμάται τα χρόνια που ήταν μαθητής, κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Τρίπολη: Στην τάξη μας, οι μαθητές είχαν χωριστεί σε τρεις κατηγορίες. Στην πρώτη ήταν αυτοί που πεινούσαν και λιποθυμούσαν πάνω στο θρανίο. Στη δεύτερη αυτοί που πεινούσαν χωρίς να λιποθυμούν. Και στην τρίτη, αυτοί που τρώγανε όσο ποτέ στη ζωή τους, γιατί οι πατεράδες τους ήταν αγρότες, μαυραγορίτες ή και τα δύο. Εμείς οι πεινασμένοι, της πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, αποφασίσαμε να βάλουμε τέρμα σ’ αυτήν την κατάσταση. Οργανωθήκαμε και μια μέρα ανακοινώσαμε στην τάξη ότι είναι απαράδεκτο οι μισοί να παχαίνουν και οι μισοί να πεθαίνουν της πείνας. Οι χωριάτες έβαλαν τις φωνές. Είχαν και τον αέρα που τους έδινε η σωματική τους ευρωστία. Όμως εμείς ήμαστε οι περισσότεροι και οι αποφασισμένοι για όλα. Είπαμε: “Δεν μπαίνει κανείς στην τάξη, αν δεν βάλει τρόφιμα (πατάτες, αλεύρι, σταφίδα, αυγά) στο καλάθι που θα βρίσκεται μπροστά στην πόρτα”. Την άλλη μέρα, δυο τρεις έφεραν τρόφιμα. Οι άλλοι πήγαν να περάσουν με το ζόρι. Έπεσε ξύλο. Όταν μάθανε οι καθηγητές τα καθέκαστα, τήρησαν ουδετερότητα για το φόβο των Ιταλών. Τελικά όλοι “πλήρωναν” τα αναγκαστικά “διόδια”. Μοιράζαμε τα τρόφιμα στους σκελετωμένους συμμαθητές μας. Σε λίγο όλο το γυμνάσιο έκανε το ίδιο. Έτσι, εκείνη τη χρονιά δεν είχαμε θύματα από την πείνα. Και όταν λέω θύματα, δεν εννοώ μόνο το θάνατο, αλλά και τις βαριές αρρώστιες που προκαλεί η έλλειψη τροφής.

“ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ Α΄” Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

Πηγή:http://logomnimon.wordpress.com

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ:ΣΤΗ ΜΗΤΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΓΛΩΣΣΑ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΡΟΜΑ

''ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ'' ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» για πιλοτικά προγράμματα διδασκαλίας και προετοιμασία σχετικών εγχειριδίων
Στη διδασκαλία της μητρικής γλώσσας αλλοδαπών μαθητών σε σχολεία με μεγάλο ποσοστό παιδιών μεταναστών και στη δημιουργία ζωνών εκπαιδευτικής προτεραιότητας σε σχολεία με μεγάλη ετερογένεια (αλλοδαποί, Ρομά, μειονοτικές ομάδες) προχωρά από την επόμενη σχολική χρονιά το υπουργείο Παιδείας. Σύμφωνα με την Καθημερινή τα προγράμματα διδασκαλίας μητρικής γλώσσας θα είναι αρχικά πιλοτικά, ενώ ήδη έχουν αρχίσει τις εργασίες τους οι ομάδες που θα συντάξουν τα σχετικά εγχειρίδια.
Η υπουργός Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου μίλησε στο διεθνές συνέδριο για τη Μετανάστευση, της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής της Ελλάδας, για την αδήριτη ανάγκη να προσαρμοσθεί η Ελλάδα στο σύγχρονο εκπαιδευτικό και κοινωνικό αίτημα της πολυ-πολιτισμικότητας. Ετσι τα αναλυτικά προγράμματα αλλάζουν άρδην από την 1η Δημοτικού έως και την 3η Λυκείου ώστε η συνείδηση της εθνικής ταυτότητας να αναπτύσσεται παράλληλα με τη συνείδηση της διαπολιτισμικότητας.
Σε ό,τι αφορά τους ενηλίκους αλλοδαπούς, τα υπ. Παιδείας και Εσωτερικών θα προχωρήσουν, μετά την ψήφιση του νόμου για την ιθαγένεια, στην αλλαγή του τρόπου πιστοποίησης της ελληνομάθειας. Πλέον θα παρέχεται απ’ όποιο πανεπιστημιακό ή άλλο ίδρυμα παρέχει εχέγγυα για αδιάβλητες διαδικασίες. Ετσι θα ξεπερασθούν τεχνικά εμπόδια που έχουν στερήσει πολλούς αλλοδαπούς από την πιστοποίηση ελληνομάθειας.

πηγή:xronos.gr

«Πειράματα στην Εκπαίδευση με την απουσία της Παιδείας»-Πρωτ. π. Βασιλείου Βολουδάκη

http://kapodistrias.info/2009-04-28-12-50-32/154-2010-01-17-09-20-17

http://www.agnikolaos.gr/index.html

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΠΑΙΔΕΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ;

του Πρωτ. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Τι είδους Παιδεία θέλουμε άραγε;

Στο άκουσμα της λέξεως «Παιδεία» ο νους των περισσοτέρων ανθρώπων τρέχει στα μαθητικά χρόνια και στις πολυετείς σχολικές και πανεπιστημιακές σπουδές.

Έτσι, εκείνοι που έχουν αφήσει πίσω τους τη μαθητική και τη φοιτητική ηλικία κατά κανόνα δεν ασχολούνται πλέον με το θέμα, παρεκτός και αν έχουν παιδιά που σπουδάζουν, οπότε ενδιαφέρονται, σχεδόν αποκλειστικά, για τα χρήματα που είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν, έως ότου τα παιδιά τους αποκτήσουν το πολυπόθητο εισιτήριο για το Πανεπιστήμιο!

Η γενικευμένη αδιαφορία των πολιτών για την Παιδεία οφείλεται εν πολλοίς και στους ακαδημαϊκούς διδασκάλους, οι οποίοι, ενώ καλούνται από τους εκάστοτε κυβερνώντες να αποφανθούν ως «Συμβούλιο σοφών»(!) για το κατά πως πρέπει να οργανωθή η Εθνική μας Παιδεία, αυτοί, αντί να πυροδοτήσουν μια σειρά ερωτημάτων που θα οδηγήσουν στη διερεύνηση της καρδιάς του προβλήματος, προτάσσουν τα μαθησιακά θέματα και εξαντλούνται στο ανακάτεμα της διδακτέας ύλης, στην υπόδειξη νέων διδακτικών βιβλίων —το ίδιο ή και περισσότερο προβληματικών από τα προηγούμενα— και στην αναγωγή του ασύλου των εκπαιδευτηρίων σε μείζον και πρωταρχικό θέμα, απολύτως απαραίτητου για μια σωστή και βαθειά εκπαίδευση, ενώ στην ουσία το «άσυλο» είναι προσβολή για τη δημοκρατία, αφού η ύπαρξή του υπονοεί ότι ο ελεύθερος λόγος διώκεται στην πατρίδα μας!

Δεν ακούσαμε ποτέ από τις “σοφές αυτές κεφαλές” ότι Παιδεία δεν είναι μόνο το Σχολείο και ότι δεν περιορίζεται ούτε εξαντλείται στα σπουδαστήρια, αλλά αφορά σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και είναι, τελικά, η Παιδεία αυτή που προσδιορίζει το είδος του ανθρώπου που θέλουμε να αναδείξουμε.

Δεν ακούσαμε ποτέ ότι Παιδεία είναι η αγωγή που πρέπει να λαμβάνουν οι μικρότεροι από τους μεγαλυτέρους και, συνεπώς, αυτή δεν πρέπει να αρχίζη από το νηπιαγωγείο αλλά από τους παππούδες και τις γιαγιάδες, αφού το επαινετό παράδειγμα είναι εκείνο που κυρίως συντελεί στο να καρποφορή η αγωγή, πράγμα που επαληθεύει και η ομολογία του εκφραστού του μηδενιστικού νεοαθεϊσμού της Δύσεως, Γάλλου φιλοσόφου Jean Paul Sarte:
«Οδηγήθηκα στην απιστία, όχι από την σύγκρουση των δογμάτων, αλλά από την αδιαφορία του παππού μου και της γιαγιάς μου» («Οι λέξεις»)!

Δεν ακούσαμε ποτέ να ειπούν οι «σοφοί» ότι δεν μπορεί να υπάρξη Παιδεία όταν το περιβάλλον –έμψυχο και άψυχο– δεν εμπνέει σεβασμό και ευταξία, ούτε ακούσαμε να μας λένε πως η γενικευμένη και χρυσοπληρωμένη τηλεοπτική αλητεία, όχι μόνο έχει ακυρώσει τις όποιες προσπάθειες για σωστή αγωγή των νεωτέρων, αλλά, έχει κατεβάσει και το επίπεδο των υποτιθεμένων φυλάκων της Παιδείας, δηλαδή των πολιτευομένων, ώστε κατά καιρούς να ακούγονται από επίσημα χείλη απίστευτες φράσεις, όπως η ανατριχιαστική ότι «τα μπουζουξίδικα είναι πολιτιστικά κέντρα»!

Αφού, λοιπόν, οι θεωρούμενοι σοφοί του αιώνος τούτου δεν αποφασίζουν να ανοίξουν μια εις βάθος συζήτηση ώστε να καταδειχθούν οι πραγματικές διαστάσεις της Παιδείας αλλά και οι βαθύτερες πληγές της, θα επιχειρήσουμε εμείς οι άσοφοι αυτό το τόλμημα, γιατί η Πατρίδα μας δεν έχει άλλα περιθώρια αναμονής, αλλά κατεπείγουσα ανάγκη εισαγωγής της στην πνευματική «Εντατική» και «ουκ έχει τον βοηθούντα».

Σαν «άσοφοι» κατά κόσμον, δεν έχουμε να επιδείξουμε «στροφάς λόγων», ούτε θα επιχειρήσουμε να εμπλακούμε σε λύσεις παραπλανητικών αινιγμάτων. Θα αφήσουμε μόνο να εκφρασθή η «λογική» μας, γιατί η ανεπηρέαστη από «τα στοιχεία του κόσμου» λογική, είναι, όχι μόνο η βάση για την επίλυση των επιγείων προβλημάτων, αλλά και η προϋπόθεση της θεολογίας.

* * *

Για να βάλουμε θεμέλια στη συζήτησή μας πρέπει οι ενστάσεις μας να φθάσουν βαθειά, μέχρι τις προθέσεις, τις σκοπιμότητες αλλά και την απραξία, την ανοχή, τη δειλία και την ευθύνη που έχουμε όλοι και, κυρίως, εκείνοι που τάχθηκαν να ρυθμίζουν, να κατευθύνουν και να παρακολουθούν την Αγωγή, δηλαδή την Παιδεία του λαού μας.

Όλα αυτά θα αναδυθούν πιό γρήγορα στην επιφάνεια αν σπεύσουμε να μεταθέσουμε το κέντρο βάρους του θέματός μας από την έννοια «Παιδεία» στην οντότητα «Άνθρωπος» και, με την αντικατάσταση των λέξεων αυτών στο θεματικό ερώτημα της Εισηγήσεώς μας, να διερωτηθούμε:

–Αλήθεια, τι είδους άνθρωπο θέλουμε να αναδείξουμε μέσα από τα αλλοπρόσαλλα και αλληλοσυγκρουόμενα Προγράμματα και τα σχέδιά μας για την Παιδεία; Ποιό “μοντέλο” ανθρώπου έχουμε επιλέξει, αφού, όπως όλα δείχνουν, απορρίψαμε, τελικά, τον Χριστό; Από ποιόν πήραμε την άδεια γι’ αυτήν την αντικατάσταση του Χριστού με ένα οποιοδήποτε άλλο “μοντέλο” και, με ποιά “φόντα” φιλοδοξούμε να συναγωνισθούμε και να ξεπεράσουμε με τις ιδέες μας Αυτόν που εξύψωσε τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε τον έκαμε «κατά χάριν Θεό»;

Ποιόν χαρακτήρα και ποιά συμπεριφορά θεωρούμε αντάξια του ανθρώπου; Ποιός είναι το πρότυπό μας; Ποιός άνθρωπος θα γίνη τώρα το πρότυπο της Παιδείας μας ή μάλλον, ποιός άνθρωπος θα γίνη Παιδεία μας; Ή μήπως δεν είναι Παιδεία η προβολή της τελειότητος αλλά η προβολή της σχετικότητος και του κούφιου εντυπωσιασμού;...

Αυτά τα ερωτήματα ζητούν επίμονα απάντηση γιατί το περί του ανθρώπου ερώτημα, που θέτουν, είναι και το κρισιμώτερο για το θέμα μας, αφού όλοι, νομίζω, συμφωνούμε, πως Παιδεία σημαίνει άνθρωπος, και ότι η Παιδεία «δια τον άνθρωπον εγένετο» και όχι ο άνθρωπος για την Παιδεία.

Καί όμως! Παρά την κρισιμότητα του ερωτήματος, όχι μόνο δεν το προτάσσουμε αλλά και το έχουμε εντελώς ξεχάσει, για να δικαιωθή ο σοφός θεολόγος που έγραψε ότι «η αιτία που δεν έχουμε απαντήσεις στα καίρια προβλήματά μας είναι ότι ξεχάσαμε τα ερωτήματα»!

Η Εκκλησία δεν μας μιμείται στη λήθη, αλλά από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια έθετε το ερώτημα «άνθρωπος» σαν απάντηση πρός όλους εκείνους που, επηρεασμένοι από την επηρμένη φιλοσοφία έβλεπαν την πίστη στον Θεό σαν μια ιδεολογία, άσχετη με την δημόσια ζωή των ανθρώπων, άσχετη και ανεξάρτητη από την προσωπική τους ζωή και, βεβαίως, εντελώς άσχετη με την Αγωγή και την Παιδεία τους.

Έτσι, όταν κάποιος φιλόσοφος πήγε να πειράξη έναν χριστιανό απολογητή, λέγοντάς του «δείξον μοι τον Θεόν σου», έλαβε αμέσως την απάντηση^· «δείξον μοι τον άνθρωπόν σου καγώ σοι δείξω τον Θεόν μου»! Με την απάντηση αυτή τον ανάγκασε να αναλογισθή το ήθος του ανθρώπου που διαμορφώνεται με την πίστη στον κάθε υποτιθέμενο Θεό και του εσήμανε ταυτόχρονα και την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των θεών ιδεολογία και του Θεού–Αιώνια Ζωή. Του εσήμανε το χάσμα μεταξύ της στοχαστικής χοϊκής θρησκευτικότητος, που δημιουργεί –στην καλύτερη περίπτωση– «ασόφους φιλοσόφους» και της ουρανοήθους πνευματικής ζωής, που αναδεικνύει αγίους.

Οι άνθρωποι, όμως, του κόσμου αδυνατούν να αξιολογήσουν αυτή την ειδοποιό διαφορά γιατί δεν ασχολούνται με την πραγματικότητα αλλά με την ιδεολογία. Ασχολούνται με αυτό που έχουν σαν επιδίωξή τους και αδιαφορούν για τις ολέθριες επιπτώσεις που έχουν οι θεωρίες τους στη ζωή των ανθρώπων και στη διαμόρφωση του ήθους τους, γιατί, κατά βάθος, δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο, αλλά για την ιδεολογία περί ...φροντίδος του ανθρώπου!... Πως άλλωστε, είναι δυνατόν να ενδιαφερθή κανείς πραγματικά και εγκάρδια για τους ανθρώπους χωρίς τη σχέση με Αυτόν, που είναι «Ο μόνος Φιλάνθρωπος»;

Μάταια προσπαθεί η ιστορία να βοηθήση στην αλλαγή του τρόπου σκέψεώς μας. Καταγράφει με ακρίβεια τις ολέθριες επιπτώσεις των διαφόρων ιδεολογιών στην παγκόσμια ζωή. Φέρνει πολύ κοντά τον φακό της σε πρόσωπα και γεγονότα και αναπαριστά ανάγλυφα τα αδιέξοδα και την απόγνωση των ανθρώπων που ακολουθούν τους κατά καιρούς «πονηρούς ανθρώπους και γόητες», που, αφήνοντας πίσω τους αναρίθμητα θύματα, απογοητεύουν!

Στήν παιδαγωγική προσπάθεια της ιστορίας αντιδρούν με ακύρωση και διαστροφή της ιστορίας. Αλλοιώνουν τα ιστορικά γεγονότα, δηλαδή την πραγματικότητα, για να εμποδίσουν τους ανθρώπους να αντιληφθούν τον κίνδυνο που διατρέχουν αν ακολουθήσουν τις οδηγίες του κάθε αυτοσχέδιου αμοραλιστή.

Τους ποτίζουν με ψυχοναρκωτικά και τους βρωμίζουν τον εγκέφαλο με ασύστολες συκοφαντίες κατά της Παιδαγωγικής του Θεού, με την οποίαν, αυτήν και μόνην, έμεινε το Γένος μας όρθιο 2.000 χρόνια!

Διαθέτουν σε τηλεοπτικές εργολαβίες απίστευτα ποσά, σε χρόνια που, υποτίθεται, πως η πατρίδα μας έχει μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, για να διαμορφώσουν ανθρώπους του “πρωϊνού” και του “βραδινού καφέ”, της μεσημεριανής χυδαίας φτήνιας και της μεταμεσονύκτιας αποκτηνώσεως.

Το “ωραίο” είναι πως οι άνθρωποι του κόσμου, που πολιτεύονται μετά τον Καποδίστρια και μέχρι σήμερα, ενώ διαφεντεύουν κατ’ αποκλειστικότητα την προπαγάνδα και κατευθύνουν το πατρονάρισμα του λαού με τα Μ.Μ.Ε., ζητούν και τα “ρέστα”, λέγοντάς μας πως τους συκοφαντούμε όταν τους λέμε πως παραχαράσσουν και αλλοιώνουν την ιστορική πραγματικότητα για να παραπληροφορήσουν και να παραπλανήσουν τους ανθρώπους. Διαρρηγνύουν δε υποκριτικά τα ιμάτιά τους, όταν με στοιχεία τους αποδεικνύουμε ότι κυρίως με την τηλεόραση χειραγωγούν τον λαό και τον διαμορφώνουν σταδιακά από άνθρωπο σε πίθηκο, με όλα τα χαρακτηριστικά του πιθήκου και ιδίως με τον αλόγιστο μιμητισμό και την ηθική του.

Είναι χαρακτηριστικά και βεβαιωτικά των λόγων μου αυτά που είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ένας μεγαλοεργολάβος του τηλεοπτικού αμοραλισμού. Στο ερώτημα: –«Έχετε κερδίσει το μεγαλύτερο ποσοστό των νεανικών κοινών. Με το χέρι στην καρδιά, θέλω να μου πείτε: πιστεύετε πως διαπαιδαγωγείτε ή παραπλανάτε τη νεολαία;», απάντησε με θεατρική “αθωότητα”: –«Ούτε τη διαπαιδαγωγούμε ούτε και την παραπλανάμε, εγώ δεν πιστεύω ότι η τηλεόραση έχει αυτό το ρόλο. Η άποψή μου είναι ότι η τηλεόραση είναι βασικά ψυχαγωγικό μέσο, δεν μπορεί να λειτουργήσει πατερναλιστικά και να καθοδηγήσει την κοινωνία. Καί αν το έκανε αυτό θα ήταν στρεβλό. Για φανταστείτε μια κοινωνία να εκπαιδεύεται και να καθοδηγείται από την τηλεόραση. Αλίμονό μας»!

Τι είδους, λοιπόν, Παιδεία ζητούμε, όταν δεν αγανακτούμε που μας εμπαίζουν κατάμουτρα με αυτόν τον κυνικό τρόπο, λές και υπάρχει άλλος, εκτός από την τηλεόραση, που “διδάσκει” επί 24ώρου βάσεως σ’ αυτόν τον τόπο; Πως –αφού δεν παίρνουμε είδηση για το κακό που μας γίνεται– να ζητήσουμε το λόγο για το ότι από ανθρώπους μας μεταβάλλουν μέρα με την ημέρα σε πιθήκους; Καί, ποιά Παιδεία μπορούμε να διεκδικήσουμε για ανθρωποειδείς “πιθήκους”, αφού ο αμοραλιστής “πιθηκάνθρωπος” μόνο την πανουργία αναγνωρίζει για Παιδεία του, δεδομένου ότι «Παιδεία χωριζομένη αρετής πανουργία εστι» και ο ανθρωποπίθηκος θεωρεί πια στις μέρες μας αρετή, μόνο την άλογη συμπεριφορά του;

Δεν ανησυχούμε για το πως εξελίσσεται ο νεοέλληνας; Άραγε, δεν ανησυχούμε επειδή μας μεταβάλλουν σε Ευρωπαίους πιθήκους, σε πιθήκους προοδευμένους, που έμαθαν πια να υπερασπίζονται τη συμπεριφορά τους με το μοναδικό επιχείρημα ότι όλοι οι “πολιτισμένοι” έτσι ζουν, αφού κατώρθωσαν να εξαπλώσουν αυτόν τον τρόπο ζωής, σαν λοιμική νόσο σε ολόκληρο τον ταλαίπωρο πλανήτη μας; Ή δεν ανησυχούμε πλέον γιατί κι’ εμείς «επί καθέδρα λοιμών εκαθίσαμε» και πολύ καλά και αναπαυτικά “θρονιαστήκαμε” στην λοιμική καθέδρα;

Όμως, τόσο καλά βολευτήκαμε σ’ αυτήν την ψυχοφθόρα καθέδρα, που η λοιμική νόσος άγγιξε ακόμα και τη θεολογία μας και αλλοίωσε τα φρονήματα των ιερέων και των αρχιερέων μας και δεν βλέπουν πουθενά κίνδυνο! Τά βλέπουν όλα αθώα και προοδευτικά!...

Δεν βλέπουν πουθενά πιθηκανθρώπους, ούτε συσχετίζουν τη συντονισμένη προσπάθεια όλων των Μ.Μ.Ε να νεκραναστήσουν στις μέρες μας την κονιορτοποιημένη από τη σύγχρονη επιστήμη της βιολογίας και γενετικής μυθιστορηματική θεωρία του Δαρβίνου, περί της τάχα εξελίξεως των ειδών, την οποία θεωρία ανατυπώνουν κατά χιλιάδες, μοιράζοντάς την δωρεάν με τις εφημερίδες που ελέγχουν την εξουσία! Μάλιστα, κάποιοι θεολόγοι είπαν και έγραψαν πρόσφατα πως, η θεωρία του Δαρβίνου δεν συγκρούεται καθόλου με την Αγία Γραφή!...

Άλλοι είπαν και έγραψαν πως όλες οι θρησκείες είναι συνταγές για την τελειοποίηση του ανθρώπου(!) και γι’ αυτό πρέπει όλοι να συνεννοηθούμε και να συνεργασθούμε για να πετύχουμε την ...παγκόσμια ειρήνη! Μάταια κραυγάζει ο Ντοστογιέφσκυ, γράφοντας στο «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα» ότι «η σύγχρονη ειρήνη είναι παντού και πάντοτε πολύ πιό ολέθρια απ’ τον πόλεμο, σε σημείο που, τελικά, θα είναι ανήθικο να γίνεται κανένας πρωτεργάτης της. Τίποτα δεν θα υπάρχη για να το αγαπήσουμε, και τίποτα απολύτως που να αξίζη να το διατηρήσωμε»!

Εμείς, όμως, επιδιώκουμε να πρωτοστατήσουμε για μια τέτοιου είδους ειρήνη σε πείσμα και του Ντοστογιέφσκυ αλλά και αυτού του Ίδιου του Χριστού, του επαρχιώτη, του φανατικού, που είπε «μή νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν»!

Εμείς θα τα διορθώσουμε όλα! Εμείς θα οδηγήσουμε τον κόσμο στην τελειότητα! Τι κι’ αν ο Χριστός ήταν Θεός; Ήταν, δεν είναι. Ήταν Θεός μέχρι να κάνη αλάθητο τον Ευρωπαίο πιθηκάνθρωπο. Τώρα πια ο Χριστός είναι ξεπερασμένος και Θεός είναι ο αλάθητος Ευρωπαίος!

Το “επαρχιωτάκι”, ο άγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος, απεκάλεσε τους Ισραηλίτες «προδότες και φονείς» του Κυρίου της Δόξης. Τους προσέβαλε, τους μείωσε την προσωπικότητά τους! Εμείς θα τον διορθώσουμε κι’ Αυτόν, γιατί σ’ ένα “πολιτισμένο” κόσμο δεν μπορούμε να αφήνουμε τέτοιες “σκιές” να μας ντροπιάζουν στα μάτια ...“πολιτισμένων” ανθρώπων που αιματοκυλίουν τον κόσμο για το καλό της ανθρωπότητος!

Εμείς ξεπλύναμε την ντροπή της Ορθοδοξίας από την ...αντιχριστιανική συμπεριφορά του αγίου Στεφάνου(!), γιατί ακολουθήσαμε τα βήματα και το παράδειγμα του «εν Χριστώ» Μεγάλου αδελφού της Ρώμης(!) και πήγαμε και μεις, με το κύρος της Πατριαρχικής μας στολής στη Συναγωγή των Εβραίων της Αμερικής, στη σπηλιά «των φονευσάντων τους προφήτας» και τον «Κύριον της Δόξης» και τους είπαμε ότι είμαστε αδέλφια και ότι δεν μας χωρίζει τίποτε ουσιαστικό! Με άλλα λόγια, δεν “τρέχει τίποτα”, αρκεί να τρέχη, από, όσο το δυνατόν, περισσότερες πηγές, ο “πακτωλός”!

Ούτε συζήτηση να πούμε μια κακή κουβέντα για τον Ευρωπαίο αλάθητον της Ρώμης! Αδυνατούμε και να τραυλίσουμε πως είναι αιρετικός. Πως άλλωστε να του το πούμε αυτό, αφού είναι τόσο μοναδικός, ώστε απήλλαξε τον Χριστό από τα επί γης καθήκοντά Του και τον έκαμε αντιπρόσωπό του μόνο «εν ουρανοίς»;

* * *

Με όλα αυτά που συμβαίνουν αποδεικνύεται ότι δεν μπορούμε να διαβάσουμε σωστά την ιστορία και γι’ αυτό, όχι μόνο δεν υπάρχει πνευματική πρόοδος της ανθρωπότητος –σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Ουρανίου κατασκευαστού του ανθρώπου– αλλά γίνεται συνεχής ανακύκλωση της ιστορίας εν «ετέρα μορφή».

Ο καλός αναγνώστης της ιστορίας και σύγχρονος άγιος, π. Ιουστίνος Πόποβιτς, μας διδάσκει με αδιάσειστα στοιχεία ότι μέσα σε όλα τα παγκόσμια γεγονότα κρύβεται η πάλη του διαβόλου εναντίον του Θεού. Η πάλη του διαβόλου για να κερδίση τον άνθρωπο και έπειτα να τον καταστρέψη.

Βασικό μέσο για να κάνη ο διάβολος δικόν του τον άνθρωπο, με τη συγκατάθεση του ανθρώπου, είναι η Παιδεία, γι’ αυτό η Παιδεία είναι πάντοτε το ζητούμενο, γιατί η Παιδεία είναι αυτή που διαμορφώνει οριστικά το ήθος κάθε ανθρώπου και του κάθε λαού.

Κοντολογίς, Παιδεία είναι η επιλογή του ήθους του ανθρώπου που θέλουμε να αναδείξουμε με την όλη δομή του Κράτους, και το ήθος αυτό καθορίζεται από τα πιστεύματά μας, από την πίστη και τον Θεό που ακολουθούμε ή από την αθεΐα που πρεσβεύουμε. Μετά την Παιδεία έρχεται η Εκπαίδευση. Έτσι, καταλαβαίνουμε πως δεν είναι συμπτωματικό ότι, από της δολοφονίας του Καποδίστρια μέχρι και σήμερα, δεν διορίσθηκε στην Πατρίδα μας ούτε ένας Υπουργός Παιδείας άνθρωπος αληθινά πιστός, που να θέτη ως πρότυπο του ανθρώπινου χαρακτήρα και μέτρο της αλήθειας του ανθρωπίνου προσώπου, το Πρόσωπο του Χριστού.

Πολλές μάχες έχουν δοθεί ανά τους αιώνες για την Παιδεία, για την διεκδίκηση του είδους του ανθρώπου που θα επικρατήση. Μάχες στην ουσία ίδιες, αλλά με διαφορετική έκφραση σε κάθε εποχή, πράγμα που αποδυναμώνει το μήνυμά τους σε μεταγενέστερες εποχές.

Μια μάχη, όμως, κρίσιμη –γιατί μας αφορά άμεσα– που έλκει μέν την καταγωγή της από τον Άρειο, αλλά πήρε συγκεκριμένη μορφή από τον 19ο αιώνα και κορυφώνεται ακόμη, είναι η μάχη του διαβόλου με το προσωπείο της Ευρώπης, αυτή τη νέα μορφή του φιδιού του Παραδείσου με τις οδηγίες για ...πρόοδο!.. Είναι, άραγε, τυχαίο ότι ο Χριστός αποκαλεί τους πολεμίους του Αληθινού Θεού “φίδια” και “γεννήματα φιδιών”;

Σ’ αυτήν τη μάχη, τον 19ο αιώνα βρέθηκε πρωταγωνιστής (με την κυριολεξία της η λέξη) ο Ντοστογιέφσκυ. Ο Ντοστογιέφσκυ πονάει την Ευρώπη και γι’ αυτό την καυτηριάζει με τον θερμοκαυστήρα της Ορθοδόξου πίστεως του λαού του, της Ρωσίας. Αυτό το κάνει, αφού έχει εμπειρικά βεβαιωθεί ότι η Αλήθεια δεν προσδιορίζεται από καμμιά ιδεολογία αλλά είναι Πρόσωπο. Το Πρόσωπο του Χριστού.

Η εμπειρική βεβαίωσή του δεν έγινε ανώδυνα. Έγινε με «πολυώδυνα βάσανα» και πρόγευση θανάτου και γι’ αυτό του δωρήθηκε η αυτογνωσία και η γνώση της ανθρώπινης ψυχής.

Τον πόθο του να γνωρίση τον εαυτό του και την ανθρώπινη ψυχή τον είχε από 18 ετών, όταν έγραφε στον αδελφό του Μιχαήλ:
«Ο άνθρωπος είναι μυστήριο. Άν προσπαθήσης να το ερμηνεύσεις στη διάρκεια όλης της ζωής σου, μην πεις ότι έχασες τον καιρό σου. Εγώ ασχολούμαι με το μυστήριο αυτό γιατί θέλω να είμαι άνθρωπος»! (Γράμμα από το 1839). Αυτά τα λόγια τα επαναλαμβάνει μέσα από ένα ήρωά του στον «Έφηβο»: «Γίνε άνθρωπος^· αυτό είναι που προέχει πάνω απ’ όλα» (χειρόγραφο υλικό από τον “Έφηβο”).

Αυτή η προτροπή «γίνε άνθρωπος» είναι ο πόθος για την Παιδεία. Είναι προτροπή Παιδείας, είναι προτροπή εξόδου από τα αδιέξοδα του μηδενισμού, τον οποίο βίωσε με απόλυτο τρόπο ο Ντοστογιέφσκυ και τον ξεπέρασε με το να γκρεμίση την αλήθεια είδωλο και να την αντικαταστήση με το Πρόσωπο Εκείνου που είναι η Μόνη Αλήθεια.

Ο Ντοστογιέφσκυ έδειξε με σαφήνεια ότι ο άνθρωπος δεν έχει πολλές επιλογές. Όχι γιατί δεν είναι αυτεξούσιος αλλά γιατί η Αλήθεια του ανθρώπου είναι μία. Το να γίνη ο άνθρωπος αληθινός γίνεται μόνο με ένα τρόπο, όχι με πολλούς. Γίνεται με το να αποκτήση το ήθος Αυτού που τον έπλασε, το ήθος του Χριστού, του μόνου Τελείου Θεού και Τελείου Ανθρώπου. Οι πολλές επιλογές είναι απόδειξη απουσίας της Αλήθειας, γιατί οι πολλές επιλογές σημαίνουν τροπή, πολλές αλλαγές και οι αλλαγές είναι απόδειξη ατελείας και αιτία της φθοράς.

Ο Ντοστογιέφσκυ απέδειξε στον Δυτικό κόσμο ότι οι “εκδοχές” για την πορεία της ανθρωπότητος είναι μόνο δύο. Γι’ αυτό γράφει στο υλικό του βιβλίου του «Δαιμονισμένοι» –όπως επισημαίνει ο Επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς– ότι «για τους ανθρώπους η σωτηρία είναι ο Ευαγγελικός Θεάνθρωπος ή άλλως, θα έπρεπε να κάψουμε το Σύμπαν»!

Αυτή η προφητική ρήση του Ντοστογιέφσκυ γίνεται σήμερα πραγματικότητα και στην πατρίδα μας. Καίγεται το σύμπαν! Νέοι και μεγαλύτεροι, κυρίως, όμως, νέοι καταστρέφουν και καίνε τα πάντα. Είναι λογική συνέπεια της απουσίας του Θεού Λόγου, η αλογία, η παραφροσύνη, η απόγνωση, η καταστροφή!

Για τις συνέπειες αυτές είχε προειδοποιήσει ο Ντοστογιέφσκυ και με άλλα πολλά λόγια του, και, κυρίως, με τη φράση του «Άν δεν υπήρχε ο Θεός, θα επιτρέπονταν τα πάντα»!

Η Ευρώπη, όμως, όχι μόνο δεν αποδέχθηκε το μήνυμα, αλλά με μανία αυτοκαταστροφής απάντησε στον Ντοστογιέφσκυ με το στόμα του Sartre: «Ο Ντοστογιέφσκυ έχει γράψει πως “αν δεν υπήρχε ο Θεός, θα επιτρέπονταν τα πάντα”. Εδώ βρίσκεται η αφετηρία του υπαρξισμού μας. Πράγματι, τα πάντα επιτρέπονται αφού δεν υπάρχει Θεός»!

Η Δύση επέλεξε την δεύτερη εκδοχή, αφού απέρριψε τον «Ευαγγελικόν Θεάνθρωπον». Φρόντισε, ωστόσο, να αποκρύψη από τους ανθρώπους την καταστροφική συνέπεια της επιλογής της και επέλεξε ένα νέο μύθο, τον μύθο του ουμανισμού! Τον μηδενισμό –αυτόν συνεπάγεται η άρνηση του Θεού– τον εβάπτισε υπαρξισμό και τον υπαρξισμό, ανθρωπισμό!

Ο μύθος του “ανθρωπισμού” είναι ένα κατασκεύασμα του Sartre για να απαλύνη τις συνέπειες της επιλογής του να αρνηθή την ύπαρξη του Θεού. Του κλείνει στρουθοκαμηλικά τα μάτια για να νομίζη ότι θα αποφύγη την επικείμενη εξέλιξη, που είναι το να «καή το Σύμπαν» και ταυτόχρονα, παρουσιάζει στο αγελαίο πλήθος, ευπαράδεκτη και ακίνδυνη τη θεωρία του, αφού έτσι, με γεμάτα λαγνεία τα μάτια της ψυχής του ο Ευρωπαίος άνθρωπος, απορρίπτει με ευκολία τον Θεό για να κάνη ελεύθερα τα πάντα, που τώρα πια, χωρίς τον Θεό, επιτρέπονται!

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος αγκάλιασε την ιδέα του υπαρξισμού και την έκανε πρακτική του γιατί τον βολεύει, αλλά δεν λογάριασε σωστά, γιατί δεν έκαμε τον κόπο να μάθη την ανθρώπινη ψυχή, και, για να γίνη άνθρωπος, αλλά και για να διαπιστώση ότι είναι πολύ επικίνδυνο να “παίζη” κανείς με την ανθρώπινη ψυχή, αψηφώντας τις οδηγίες του Δημιουργού της.

Δεν συλλογίσθηκε ο Ευρωπαίος άνθρωπος ότι ο παιδαγωγός που διάλεξε, ο Sartre, δεν είναι ο Ντοστογιέφσκυ, που βασανίσθηκε ψυχοσωματικά, και έμαθε, αλλά είναι ένα κλασσικό κακομαθημένο “βουτυρόπαιδο”, ένας “μπουρζουάς”, που πάντοτε επιλέγει να περνάη καλά, κοροϊδεύοντας τον εαυτό του να ξεπερνάη τις όποιες ενοχές του, πάλι με καλοπέραση! Δεν συλλογίσθηκε ο Ευρωπαίος άνθρωπος αυτά, γιατί δεν συνηθίζει να σκέπτεται αλλά μόνο να στοχάζεται, να επινοή και να απολαμβάνη.

Έτσι, έκανε τον άθεο υπαρξισμό τρόπο ζωής του και πρότυπο της Παιδείας του. Έκανε πρότυπο ανθρώπου, τον εξωραϊσμένο μηδενιστή του Sartre, που, ενώ δεν πιστεύει στον Θεό, δεν καίει και το Σύμπαν!

Αυτά οι Ευρωπαίοι «ελογίσαντο και επλανήθησαν». Αφού λογάριασαν χωρίς να γνωρίζουν την ανθρώπινη ψυχή και τους πνευματικούς νόμους, λογάριασαν μόνο με βάση τα “βουτυρόπαιδα” και τους “καλοπερασάκηδες” και δεν υπολόγισαν ότι υπάρχουν και εκείνοι που τραβούν στα άκρα τον μηδενισμό, όπως ακριβώς τον έζησε και τον περιέγραψε ο Ντοστογιέφσκυ: «Καίγοντας το Σύμπαν»!

* * *

Θα είχαμε πολλά ακόμη να ειπούμε για την ψυχολογική ατμόσφαιρα και γενικά το περιβάλλον της Δύσεως, μέσα στο οποίο διαμορφώνεται σταδιακά ο ιδιότυπος Φρανγκενστάϊν, το νέο ευρωπαϊκό πρότυπο ανθρώπου, αλλά ήδη μακρηγόρησα. Έπρεπε, όμως, να κάνουμε αυτήν την αναδρομή, γιατί μας αφορά άμεσα, αφού το νέο μοντέλλο ανθρώπου, που πασχίζουν να μας επιβάλλουν οι ιθύνοντες, κυρίως πολιτικοί αλλά και εκκλησιαστικοί, είναι το μοντέλλο του ευρωπαίου ανθρώπου, που περιγράψαμε. Το μοντέλλο του ανθρώπου που βγάζει τον Θεό από τη ζωή του και από τη δημόσια ζωή και κατόπιν περνάει θαυμάσια(!)...

Προσπαθούν όλοι, εδώ και 200 χρόνια μετά τον Καποδίστρια να χαθή το Πρόσωπο του Χριστού, από την πατρίδα μας, όπως χάθηκε πρό αιώνων στη Δύση. Προσπαθούν όλοι, με τη σύμπραξη ή, έστω, την ανοχή και την απραξία των μεγαλοτίτλων της Εκκλησίας!

Τι κι’ αν μας θυμίζη ο Ντοστογιέφσκυ ότι «χαμένο στη Δύση το Πρόσωπο του Χριστού, διαφυλάχθηκε με όλο το φως της καθαρότητός Του στην Ορθοδοξία»; Τι κι’ αν μας λύνη όλα μας τα προβλήματα, επαναλαμβάνοντάς μας πολλές φορές ότι αφού η Ορθοδοξία έχει το Πρόσωπο του Χριστού «τίποτε άλλο δεν μας χρειάζεται, διότι με τον Χριστό έχει το παν»; Εμείς μένουμε αναίσθητοι, σαν να μή συμβαίνη τίποτε στην πατρίδα μας. Διώχνουν τον Χριστό σαν τον χειρότερο κακούργο και μεις παρακολουθούμε σαν μαγνητισμένοι! «Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει»! Κανείς δεν διαμαρτύρεται, καμμιά φωνή βροντερή δεν ακούγεται, να φθάση ως τις εσχατιές της Πατρίδος μας και να βοήση: –Ποιός εξουσιοδότησε τους άρχοντες του τόπου μας να καταδιώξουν τον Χριστό από τη ζωή της Πατρίδος μας; –Ποιός τους εξουσιοδότησε να αποφασίσουν αυτοί μόνοι τους σε τι είδους άνθρωπο θα διαμορφωθή ο Έλληνας; –Που είναι οι Ποιμένες του λαού του Θεού να ειπούν το ΟΧΙ(!) στην πολιτική εξουσία, που απέκτησε το θράσος να εισβάλη στην περιοχή του Θεού, στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής και να ορίζη αυτή τα πιστεύματά μας και τον τρόπο που θα εκφράζεται το ήθος μας;

Κάποτε υπήρξαν ψυχές με ρωμαλαιότητα φρονήματος, εκφραστές του ήθους του Γένους μας, που αντιμετώπισαν με παρρησία, όχι πολιτικούς προθεσμίας αλλά αυτοκράτορες –κυριάρχους ζωής και θανάτου– όταν αυτοί θέλησαν να χλευάσουν την πίστη μας και το Άγιο Ευαγγέλιο. Τους προβάλλει ο Καβάφης στο ποίημά του «Ούκ έγνως» για να ντραπούμε:

«Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες, ο κούφος Ιουλιανός είπεν “ανέγνων, έγνων κατέγνων”, τάχατες μας εκμηδένισε με το “κατέγνων” του, ο γελοιωδέστατος. Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέραση δεν έχουνε σ’ εμάς τους χριστιανούς. “Ανέγνως, αλλ’ ούκ έγνως$ ει γάρ έγνως, ούκ αν κατέγνως” απαντήσαμεν αμέσως»!

Μπορεί κάποιοι να νομίζουν πως οι «σημάντορες» άνθρωποι έχουν σήμερα εκλείψει. Αυτό δεν το πιστεύουμε, θα φανούν!

Βλέπουμε, όμως με θλίψη, ότι οι κατέχοντες σημαντικές θέσεις, με χρέος να σταθούν ως πνευματικοί Πατέρες και κυματοθραύστες των «επαφριζόντων τας εαυτών αισχύνας αγρίων κυμάτων», λησμόνησαν την συστατική Αλήθεια της Ορθοδοξίας, ότι η Πολιτική είναι κλάδος της Ποιμαντικής και όχι παράλληλη με την Εκκλησία εξουσία. Λησμόνησαν αυτήν την Αλήθεια που διατήρησε το Γένος μας ευσεβές και αμιγώς Ορθόδοξο για 1830 χρόνια, μέσα σε άγριους αλλοφύλους λαούς, σκληρούς πολέμους και 400 χρόνια σκλαβιάς!

Λησμόνησαν οι Ποιμένες μας ότι η εποπτεία και ο έλεγχος της Πολιτικής είναι χρέος της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία είναι το περιέχον και όχι το περιεχόμενο του Κράτους των
Ορθοδόξων Ελλήνων. Τώρα, μετά τόσα χρόνια λησμονιάς, δείχνουν οι Ποιμένες παντελή αδυναμία αντιδράσεως και, επιπροσθέτως, εκπέμπουν καθησυχαστικές οδηγίες πρός τους αγωνιστάς, αδυνατούντες να αξιολογήσουν την κοσμοχαλασιά που γίνεται γύρω μας!

* * *

Θα κλείσω την εισήγησή μου με τα θεόσοφα λόγια του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς γιατί συνοψίζει σε πέντε αράδες την ουσία του θέματός μας:

«Η ιστορία αυτού του πλανήτου δεν γνωρίζει καλύτερον Θεόν από τον Χριστόν, ούτε καλύτερον άνθρωπον από τον Χριστόν. Ο Θεάνθρωπος απεκάλυψε ταυτοχρόνως και τελείως και τον Θεόν και τον άνθρωπον. Δια τούτο δεν υπάρχει Θεός άνευ του Θεανθρώπου, ούτε υπάρχει άνθρωπος εκτός του Θεανθρώπου. Ουσιαστικώς, ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι η Αλήθεια, όχι ως λέξις ούτε ως διδασκαλία ούτε ως συγκεκριμένη ενέργεια, αλλ’ ως υπερτελεία και αιωνίως ζώσα Θεανθρωπίνη Υπόστασις. Μόνο ως Θεανδρική Προσωπικότης Αυτός είναι και το μέτρον της Αληθείας»!

Αυτός ο Θεάνθρωπος πρέπει να ξαναγίνη η Παιδεία του Γένους μας. Αλλιώς, να είμαστε βέβαιοι, ότι «θα καή το Σύμπαν»!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
Πρωτοπρεσβύτερος

Αναρτήθηκε από :http://klassikoperiptosi.blogspot.com