τοῦ θεολόγου κ. Στυλιανοῦ Κεμεζεντζίδη
Ἡ διαφοροποίηση τῆς λατινικῆς χριστιανοσύνης ἀπό τήν Ὀρθοδοξία συνδέθηκε ἐξ ἀρχῆς μέ ἔντονο ἀνθελληνικό πνεῦμα.
Ἀπό τόν 9ο αἰώνα κυκλοφοροῦνται στή Δύση διάφορα ἀνθελληνικά συγγράμματα μέ τόν κοινό τίτλο «Κατά των πλανῶν τῶν Γραικῶν».
Μετά τό ὁριστικό Σχίσμα, ὁ ἀνθελληνισμός ριζώνει στά σπλάχνα τῆς Παπικῆς «Ἐκκλησίας» και διατηρείται αμείωτος, ὅσο ὁ Ἑλληνισμός μένει ἑνωμένος μέ την Ὀρθοδοξία.
«Ἡ Ρώμη ποτέ δέν ὑπῆρξε φίλη τῶν Ἑλλήνων. Μα, κι ἄν κάποτε ὑπῆρξε, ἡ φιλία δέν κράτησε γιά πολύ», σημειώνει τόν 16ο αἰώνα ο λόγιος ἐπίσκοπος Κυθήρων Μάξιμος Μαργούνιος. Ἀλλά και σήμερα ισχύει η ίδια διαπίστωση:
«Τό Βατικανό παραμένει ἡ μεγαλύτερη ἀνθελληνική δύναμη και προπαγάνδα στόν κόσμο» (καθηγητής π. Γεώργιος Μεταλληνός).
Μιά σύντομη ματιά στήν ἱστορία τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀποδεικνύει την πικρή αὐτή ἀλήθεια:
Στις 13 Απριλίου 1204, με την ευλογία του Πάπα Ιννοκεντίου Γ΄, οι Σταυροφόροι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη.
Ἡ Βασιλεύουσα έζησε ανατριχιαστικές στιγμές θηριωδίας και φρίκης:
Σφαγές, βιασμούς, πυρπολήσεις, λεηλασίες, βεβηλώσεις ιερών ναών κ.ά.
Από τότε, η Πόλη δεν ξαναβρήκε την παλιά της δύναμη και μοιραία οδηγήθηκε στην άλωσή της από τούς Τούρκους.
Οἱ ίδιοι οι δυτικοί ιστορικοί ομολογούν ότι «η συμπεριφορά των χριστιανών κατακτητών το 1204 ήταν πολύ χειρότερη από εκείνη των Τούρκων το 1453.
Οἱ δυτικοί κατακτητές μισούσαν περισσότερο τούς εν πίστει αδελφούς τους από όσο οι μουσουλμάνοι δύο αιώνες αργότερα» (Ernle Bradford).
Ἀκόμα και «οι Λατίνοι μοναχοί και ηγούμενοι έλαβαν μέρος στη λεηλασία».
Ὁ Πάπας εξέφρασε την ευχαρίστησή του για το ότι «η Κωνσταντινούπολη επανήλθε στη μητέρα της, την Αγία Καθολική Εκκλησία.
Σε ιστορικά μαρτυρημένες επιστολές του χαρακτήρισε το γεγονός ως «μεγαλόπρεπο θαῦμα» και υποστήριξε ότι «οι Λατίνοι υπήρξαν το όργανο της Θείας Προνοίας, που τιμώρησε τους Έλληνες για την άρνησή τους να δεχθούν την ηγεσία της Ρωμαϊκής Εκκλησίας».
Ἡ Φραγκοκρατία στην Κωνσταντινούπολη κράτησε 57 χρόνια, ενώ σε άλλες περιοχές πολύ περισσότερο (στην Κύπρο από τον 13ο - 16ο αιώνα, θυμηθείτε τους 13 οσιομάρτυρες της μονής Καντάρας), στην Κρήτη μέχρι τον 17ο αιώνα και στα Επτάνησα μέχρι τον 18ο αιώνα). Οι Ρωμηοί με τα δεινά που υπέστησαν όλα αυτά τα χρόνια (εγκατάσταση λατινικής ιεραρχίας και διώξεις ορθοδόξων κληρικών, αρπαγή εκκλησιαστικής περιουσίας, βίαιοι εκλατινισμοί κ.ά.), συνειδητοποίησαν ότι το Γένος κινδύνευε περισσότερο από τους παπικούς παρά από τους Οθωμανούς.
Αὐτή η αλήθεια περικλείεται στη γνωστή ρήση των ανθενωτικών του 15ου αιώνα, «Είναι καλύτερα να δει κανείς καταμεσίς στην Πόλη σαρίκι Τούρκου κατακτητή παρά φράγκικο πηλήκιο», καθώς επίσης και στις διδαχές του αγίου Κοσμά του Αιτωλού τον 18ο αιώνα:
«Ο ένας αντίχριστος είναι ο πάπας και ο δεύτερος είναι αυτός όπου είναι εις το κεφάλι μας ... Τον πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία».
Ἀδιαμφισβήτητες μαρτυρίες καταδεικνύουν σήμερα ότι οι παπικοί κάτοικοι των ελλαδικών περιοχών, κατευθυνόμενοι πάντοτε από τη Ρώμη, ακολούθησαν μια απόλυτα αρνητική-ανθελληνική στάση κατά την επανάσταση του 1821.
«Προτιμούσαν τον τουρκισμό αντί του ελληνισμού», σημειώνει ο ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων.
Ἀναφέρουμε ενδεικτικά επιστολή του Λατίνου επισκόπου Τήνου, της 8ης Μαΐου 1822, όπου γράφονται και τα εξής αποκαλυπτικά:
«Μόλις άρχισε η επανάσταση αυτού του ελληνικού έθνους, επεδίωξα με κάθε επιμέλεια να τηρήσω μια τέλεια ουδετερότητα, τόσο εγώ, όσο και πάντες οι καθολικοί, και μέχρι του παρόντος κανένας καθολικός δεν έχει πιάσει όπλα εναντίον του κυριάρχου (δηλ. του Σουλτάνου).
Ἐπειδή από αυτή την αιτία απειλήθηκα μαζί με όλο τον κλήρο, και υπήρξε μεγάλος κίνδυνος να αρπαχθούν οι εκκλησίες μας, αμέσως ζήτησα τη βοήθεια και την προστασία της Γαλλίας».
Ὅταν το 1919 οἱ Βρετανοί συζητοῦσαν τήν ἀπόδοση της Κων/πόλεως στην Ἑλλάδα, το Βατικανό δήλωνε ότι προτιμούσε «να βλέπει την ημισέληνο πάνω στην Αγια-Σοφιά παρά τον ελληνικό σταυρό»!
Και κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ο Πάπας έστελνε πρώτος συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Κεμάλ Ατατούρκ».
Το «Μακεδονικό Ζήτημα» είναι κατασκεύασμα της παπικής προπαγάνδας από το 1601.
Και όταν το 1986 κυοφορείται το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων, το Βατικανό μεθοδεύει απροκάλυπτα την ανθελληνική του πολιτική:
Ὀργανώνει έκθεση ορθοδόξων ελληνικών εικόνων, τις οποίες προβάλλει ως «μακεδονική τέχνη», τυπώνει τις παπικές εγκυκλίους και στην ψευδεπίγραφη «μακεδονική γλώσσα», ενώ στην ίδια διάλεκτο απαγγέλλει τις ευχές του από τον 'Αγιο Πέτρο και ο Πάπας.
Τέλος, είναι γνωστές οι διασυνδέσεις του Βατικανού με τη σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων, της οποίας επιδιώκει την ένταξη στην Ουνία, το πανούργο αυτό θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που σαν δούρειος ίππος φέρει το δαιμονικό παπικό πρωτείο και αλάθητο».
Οὁ θεοφόροι ἅγιοι πατέρες και διδάσκαλοι τῆς Ὀρθοδόξου του Χριστοῦ Ἐκκλησίας μας μάς δείχνουν τον ασφαλή δρόμο της αλήθειας προς τη σωτηρία μας.
Βάδιζαν με πίστη πάνω στα ίχνη της διδασκαλίας και ζωής του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησοῦ Χριστοῦ και των Ἁγίων Αὐτοῦ μαθητῶν και Ἀποστόλων.
Καιρός να τους μιμηθούν και οι σύγχρονοι επίσκοποι, ηγούμενοι και πρεσβύτεροι και να σταματήσουν τις γλυκανάλατες συζητήσεις αγαπολογίας με συμπροσευχές και άλλες κοσμικές σκοπιμότητες, με τελική κατάληξη τους μέχρι χθες αιρετικούς να τους αναγνωρίζουν σήμερα αδελφούς.
Αὐτό συνεπάγεται με προδοσία θεμελιωδών αρχών του Ευαγγελίου και της αποστολικής και πατερικής διδασκαλίας.
Πηγή: «Ἀποτείχιση»
