Buciños en Rianxo

                        Buciños en Rianxo

Escultura de A Rianxeira, popular personaxe da canción homónima, feita por Manuel García de Buciños (Buciños, Carballedo-Lugo, 1937) de bronce, dentro dun estanque de cristal, alberca che de auga, que foi instalada no 2003.

A canción é de 1947, e foi estreada un ano despois polo Coro Castelao de Bos Aires, aínda que o seu estreno oficial sería en 1950. Foi gravada co título de "Ondiñas da nosa ría", e a súa melodía foi popularizada en Galicia nos anos cincuenta polo coro "Bernardo del Río". Xesús Frieiro Dourado, "o Pinciñas", foi o seu autor, e púxolle música o emigrante rianxeiro Anxo Romero Loxo, que daquela dirixía a Rondalla do mencionado coro bonaerense.

Diante:

A sombra inferior é a nosa...

A nova faciana da Casa de Rafael Dieste, en Rianxo

A porta principal, da casa de Rafael Dieste Gonçalves (1899-1981), e unha fiestra posterior cara o mar, teñen, dende o pasado febreiro unha nova faciana.

Na porta da casa de Rafael Dieste en Rianxo. As imaxes da parella reproducida que lle fixo 'M. Colmeiro', amigo do escritor. 

Dieste e a súa muller Carmen Muñoz, obra de Colmeiro.

Ámbolos dous tiveron que vivir fora de Galicia, logo de 1939...

A súa casa é beirarúa da Rúa de Abaixo e a Rúa Xudío, e por baixo, o Paseo da Ribeira /  Rúa Portiño.

Aspecto da casa antes da pequena-gran transformación iconográfica

Enchamos a mañá, e a semana...

(foto parte posterior da casa Rafael Dieste en Rianxo).  

 ¡Qué importante esa labor de visibilización!

A acaída mensaxe da fiestra, que leva o título dunha obra do escritor

Buciños: 'Muller con patela'

Manolo de Buciños escolleu unha esvelta muller coa patela como motivo inspirador para a súa escultura de Rianxo, hoxe en día xa unha icona da Vila do mar de Arousa norte.

A foto B&N, con mulleres pescadoras das Rías Altas, por Ramón Dimas, era o común ata os anos setenta do pasado século alomenos.

Bos días!

Abrigan estatuas en Rianxo

               Xa dende días antes de Nadal así lucían en Rianxo as estatuas de Rosalía, Manoel Antonio ou Castelao (da Rianxeira, de Manuel García de Buciños xa demos conta nun post de xaneiro). De seguro que están máis preparadas para os fríos de febreiro...

                            En Rianxo (A Coruña) xa comezaron por abrigalos no tempo de Nadal.

Así estaba A Rianxeira

        A Rianxeira, obra de Manuel García de Buciños, é a icona-símbolo da muller e de Rianxo nos tempos recentes. Así lucía dende o mes do Nadal...  

"Homenaxe ás xentes do mar", 2008.

Isaac Díaz Pardo deseñou esta escultura para Rianxo co tema das xentes do mar. O sábado día oito de novembro de 2008 foi inaugurada diante do novo Auditorio, logo de que o Concello presidido por Pedro Piñeiro Hermida lle entregase o título de Fillo Adoptivo.

Velaquí o vello mestre diante da maqueta, en Santiago.

Anverso da obra (vide supra), realizada por Francisco Escudero (A Coruña, 1958, 54 anos) en pedra policromada (non vimos a firma nela: na inscripción do pedestal vai o seu nome). Do seu pai é o busto de Castelao que preside o Paseo da Ribeira.

Ámbalas dúas fotos da obra tireinas un día de agosto...

                      
Tan só unha, entre as varias reflexións que emanan da obra: observade o neno que remata a pirámide visual do grupo -coas súas simbólicas cores vermello/sangue/ corazón, verde/terra e auga/ vida- está sobre a unha  figura de costas, a única que non sorrí...

Camilo Seira expone en una nueva sala

Llega Camilo Seira a Ourense y expone desde hace unos días en la emergente sala alternativa de El Cercano.

Llega el padronés Camilo Rodríguez Vidal, "Seira" -por el homónimo lugar de Rois (A Coruña)-, expone su obra más personal con "o Home de pedra voador".

Conocemos su obra en Padrón (el Peregrino, y el Ciclista) y Rianxo (a Rosalía de Castro -á dereita- y A Manuela, ésta es la proa y la popa de la trainera y los remos en alto, alusión a sus victorias), monumentos en bronce y piedra.

Aquí presenta, además, obras en madera, nacida de sus inquietudes más personales, experiencias vitales y entorno. Son estas el mundo de la naturaleza en la que vive, y los de la infancia, mujer-maternidad, principalmente.

Son esculturas de una aparente tosquedad, realizadas con buscado ingenuismo, a las que añade colores primarios, cándido expresionismo desde el que el artista piensa su relación con la vida: una inspiración con alusiones al surrealismo y a la sinestesia (así el Icaro, cuyas alas son bosta de vaca seca). A su distinto y chocante color / tacto el artista pretende el olor...

A "Manuela" (Rianxo)

Tras su aprendizaje de pupilo en Santiago con Fernando Blanco, el 'maestro de Bonaval', estudia en la escuela Maestro Mateo, y se licencia en la Facultad de BB.AA. de Pontevedra, ejerciendo en paralelo como profesor en la escuela de canteros de Poio.





Ahora viene de exponer en el Pazo de Lestrove con dos amigos artistas (Andreas Ruiz y Alfonso Blanco), ejemplo de cohesión plástica desde la diversidad y el rigor ("El terno desnudo": el cuerpo de los tres aparecen en la propia exposición, esculpidos y desnudos, Camilo en vuelo, unido a la tierra desde el cordón umbilical).   

Ícaro, piedra policromada y 'bosta' de vaca

(Nuestras ilustraciones están mayoritariamente del blog del artista Seira siendo la que no lleva nombre de la exposición de El Cercano, de la coordinadora de exposiciones Cristina Carballedo)