A miña lembranza, hoxe en La Región...
 |
| Sempre é Nadal no imaxinario do ceramista escultor Arturo Baltar. Aínda que se trate da Capela do Santo Cristo na catedral, unha obra sobranceira do Barroco ourensán... |
'Baltar, o pequeno artista que se fixo grande co Belén'.
Arturo Baltar baixaba sempre a Ourense no mes do Nadal. Virámolo ou non, que el tiña as súas horas, e lugares. Adoitábamos vernos, sabedores de atoparmos arredor das datas da apertura do seu Nadal na antiga capela de San Cosme e San Damián, na praza do seu nome, mais coa inauguración do seu Museo na casa ao seu carón, comezou a deixarse ver menos. Iso pasoulle tamén co Ateneo na Torre, un dos lugares para falarmos... Devecían os vellos espazos de xuntanza, e tamén os amigos, como Virxilio, que se foi máis alá do sol e a lúa, e a súa casa no planalto de Tamallancos quedou baleira. E, cada vez máis, tamén as Romerías da contorna, ás que acudía no día, para a festa de San Antonio, facéndose Neno Eterno no seu colo, a de Santa Mariña ou á de Santa Marta; e a de San Brais, avogoso para os males da gorxa, íl que sempre que podía poñía pano de cores no pescozo, entre a camisa e o sorriso...
Arturo Baltar e Santos, perpetuo peregrino sen camiño, porque os coñecía todos.
 |
| Morre o pequeno escultor ourensá Arturo Baltar, autor dunhas pequenas / grandes obras como as do do seu Belén que, iniciado fai agora 50 anos, é unha testemuña de Ourense e da súa arte dende as nosas esencias. Noventa e tres anos tiña, seica... |
Coñecía tamén, e moito, o vello Ourense, e as súas contornas e as xentes, sendo amigo do culto e elegante Chaviñas, que gastaba galana capa, e doutras, como a Nonó ou a Noalla, esta con taberna na rúa Pelayo. Neste ramo tivo sempre en alta estima a do Rionegro, na aba sur de Montealegre, tan soleada... Como esta tarde na que será enterrado no camposanto de santa María da Barra de Coles.
 |
| Foto de 1958, no restaurante Pingallo, Rúa San Miguel, despedida de Blanco Amor que volta á Arxentina. De pé: Antón Risco, Carlos Vázquez, Arturo Baltar -coa camisa branca, sen garavata-, Tomás Bóveda, Julio Losada. Sentados: Antón Tovar, Otero Pedrayo, Eduardo Blanco Amor, Afonso Vázquez Monxardín, Manuel Prego de Oliver e Paco Nogueiras. Diante revirados á cámara, Antón Faílde e López Cid. |
Gustaba que o seu xardín semellase natural, ambiente do que se lle pegou a eterna xuventude que locía, malia ter 568 anos, esa inmortalidade ensimesmada como lle dixo unha tarde de 1991 Jaime Quessada en Lucenza.
Xardineiro con casa que arrecendía a glicinias e noces, Arturo Baltar entronizábase cada mes de Nadal entre nós. Este tamén o fixo, máis desta volta foi cara o
‘Señor da seguranza
tan devecido en Belén
enxerta fe i-esperanza
no barro que non se ten’,
como lle cantou Abelardo Santorum.
Xardineiro con casa que arrecendía a glicinias e noces, Arturo Baltar entronizábase cada mes de Nadal entre nós. Este tamén o fixo, máis desta volta foi cara o
‘Señor da seguranza
tan devecido en Belén
enxerta fe i-esperanza
no barro que non se ten’,
como lle cantou Abelardo Santorum.
E José Ángel Valente:
‘Bandeiras sulagadas /
Noite / e señardá. /
Latexa o verbo’.
Arte maior para o derradeiro esmorgante...'.
Noite / e señardá. /
Latexa o verbo’.
Arte maior para o derradeiro esmorgante...'.
