Mostrando entradas con la etiqueta Lazcano. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta Lazcano. Mostrar todas las entradas

martes, 16 de enero de 2018

LUIS ESTÉVEZ, ESCULTOR, E LAZCANO, PINTOR, EN VISOL


ARTE ET ALIA

Así o artigo na web de La Región

XABIER LIMIA DE GARDÓN


As femininas madeiras de Luis Estévez e as sobriñas de Lazcano, xa no escaparate.

Abríanse as portas desta exposición arredor das datas do Nadal. Había na sala un ambiente de vernissage arredor de Luís Estévez Estévez e José Manuel Lazcano Nóvoa, os artistas, que departían cos seus amigos, e visitantes, atendidos polas galeristas. As conversas arredor das esculturas de Luís e as pinturas de Pirucho Lazcano ían e viñan, como o viño e os petiscos, e os pasos se achegaban e as voces subían ao tempo que as miradas se pousaban nas obras, nuns e outros... Nesa altura da tarde arrancaba outra exposición, oficial, solemne e compacta, con autoridades civís, protocolo de discursos e dispersión cara as rúas. Son os camiños das ilusións, cos contrastes á vista. A arte de inaugurar, a arte das inauguracións.



Lazcano pinta as ‘sobriñas’ dos artistas que ama, a de Goya, as de Matisse posando espidas, e tamén outras, alquimista, retadora, con sombreiro ou co neno, máis recatadas, e tamén a ‘sobriña en flor’ e a ‘Portugheisa’... Destilan elas, acrílico e pigmentos sobre táboa e paspartú, a ironía e facundia do joie de vivre. Esta ledicia vese doutro xeito en ‘Mujer en rojo’, acrílico con pigmentos y ceniza (sic), obra de fai anos enigmática e faladora a un tempo. Mais as contrastadas cores do seu matizado Expresionismo afástanse do Informalismo, polo que transitou dende a sombra de Leopoldo Nóvoa.






Puidemos velas fai uns anos na CEO-Ourense e no Municipal, as súas máis amplas mostras, mais adoita expoñer dende fai lustros con Estévez. Así na Fundación Galicia-Europa, en Bruselas, en 2009 ou na Casa de Galicia en Madrid, con catálogo prologado por José Platero. E Coimbra, ou Ponte de Lima, onde se teñen encamiñado ademais de Visol.




Luís é de Pereiras, Entrimo, singular terra fronteiriza con Portugal, un espazo que é un mundo, con emocións e impresións dunha idiosincrasia propia, carácter que a raia aporta. Na galería de arte amosa Estévez obras recentes, bustos e esculturas de fino porte e angulosos rasgos, figuras femininas todas que se apoderan do espazo da sala dende o centro e colonizan os seus recunchos. En pedestais sen función xerárquica, coloca as pezas de madeira, castiñeiro e nogueira, de afiados rostros, que gañan masa e corporeidade respecto das anteriores obras fusiformes, como ‘Oestrimnia’ I e II, en contraste cas de agora, mulleres novas de bustos rotundos. Todas femias e mozas, unha delas a ’muller anversa’, outra ‘Oriunda de Orion sen tetas’, e hai unha ‘Ilustrisima señora’.

Natural de Castro Laboreiro e cadro de madeira e cuba


Mais o peso é o da terra, como se deixa ver nas dúas Festa en Lindoso, Natural de Castro Laboreiro e nomeadamente María Concepção de Penedo e Nunes. Técnico vitivinícola dende a súa licenciatura en Bioloxía, e dende este pouso profesional de Luís aboian os ‘cadros’ en madeira de cuba. Outra novidade desta volta é a cor no cabelo, os cordóns e a peluxe que fan destacar a feminidade deste Soño vello e viño verde, como titula outra obra.

Os dous conveciños de San Lorenzo de Piñor, e amigos, tráenos a súa poética plástica, que tamén une o viño, dende o rebordo do val ourensán.a



sábado, 19 de enero de 2013

Lazcano, del Informalismo a Goya


Realizada en 2008,  teima del grabado goyesco.
(pasando por la Memoria, que en su caso es además de M. Histórica la del intersignum del cristianismo).

Juan Manuel Lazcano (1947) es un pintor abstracto gallego. Desde el territorio del Informalismo, con amplias incursiones figurativas y un sentimiento expresionista.

Está exponiendo en el Museo Municipal, con una muestra excesiva -prescindible en un cuarenta por ciento: el piso superior  que llama 'Miradas blandas', una incoherente puesta en escena-, aunque el artista ha preferido vaciar su estudio tras su reciente jubilación. A estas obras añade a modo de addenda una microexposición temática desde una obra de Goya sobre la que ha reflexionado con insistencia en los últimos años: ‘Átropos’, de la Quinta del Sordo (1820-1823), símbolo greco-latino del final de la vida (pues corta su hilo), a la que acompañan las otras compañeras que conforman el grupo de Las Parcas, como se conoce a esta obra desde 1867.

Contemplarlas son una experiencia trascendente que podemos aplicar, a nuestro entorno, en el que nacen. Con la planta de entrada configura lo que denomina 'Miradas duras' (sic).

Lazcano y la Concejal de Cultura (su 1ª expo como tal). Al lado 'Tres cruces II' (2011).
Son miradas desde una idea temática que expresa en formato de tríptico y la forma icónica de la cruz. Aquí se halla, Tres Cruces, Stábat mater, y Réquiem, principalmente lo más interesante. Leyendo al renacentista modo, en el espacio, vemos el alter ego, al otro lado de la sala: ‘Os que se foron’, en cuatro paneles, memoria histórica luctuosa, con el Tres de Mayo de Goya en la inspiración.

'Os que se foron', 2011, técn. mixta sobre tabla.







Desde su Pontevedra natal, atracó aquí desde ámbitos políticos, asentando su vida desde la sociología y el arte. Se sintió entonces al comienzo de sus sesenta años, con la fuerza necesaria para bajar al valle con su mundo plástico, que apenas había pisado. Todo eran colectivas, y exposiciones fuera, en el entorno (Tamallancos, Monforte, Ribadavia,... pero también Vilagarcía y Coimbra/Portugal, lugar éste dónde se inicia en 1992). La pintura, retomada casi como ‘terapia ocupacional’, según sus palabras, que latía en su entorno desde la infancia familiar, se fue haciendo cada vez más indispensable. El Atlántico, América,… y Leopoldo Nóvoa: así lo vimos en “Hemisferios” (Centro Cultural, 2007).

Leopoldo Nóvoa (1919-2012), maestro del espacio conceptual -un magisterio para él desde su taller de Armenteira, Pontevedra-, dijo de él que gusta de extraer la esencia de la inmediatez visible, pista que nos habla de parte de sus creación: paisanaje y paisaje también. Como él, trabaja en cartón y paspartú, con acrílicos y cenizas. Mas el parecido acaba aquí, pues también utiliza óleo, y madera, en un eclecticismo expresivo propio. Ahora, cumplidos los sesenta y cinco parece querer caminar ligero de equipaje...

domingo, 6 de mayo de 2012

La Feira do viño do Ribeiro se reinventa desde el cartel anunciador




Vidal Souto, su autor, lo describe como “una recreación del cuerpo de una Mujer representando a Terra do Ribeiro”. Lo elaboró en tonalidades de oro blanco y destellos dorados del amanecer, en los que quiso evocar el vino blanco de esta tierra pródiga en blancos.

El pintor resaltó la importancia espiritual del vino, destacando su componente mitológico (sic). A este tenor debe añadirse que su taller se halla en estas tierras ribereñas al Avia.

Cartel anterior, de Nito Contreras
La feria (fiesta en realidad) se hace en esta ocasión a comienzos de mayo, y con un renovado formato a fin de potenciar el Enoturismo como los talleres de cocina, que desarrollan dos de los más afamados cocineros gallegos: Daniel Guzmán y Flavio Morganti. Tambien estará Domingo González, presidente de la asociación de Cociñeros Promotores de Cociña Galega, con productos de Galicia Calidade. Y otros.

Cartel de 2010 de Lazcano


Que los visitantes conozcan o Ribeiro (Tren dos Viñedos) y la relación del vino y la gastronomía (Showcooking) es la pretensión, que parece se está consiguiendo. La IIª xuntanza de Bandas de Gaitas contribuye además a que sea, en verdad, un evento festivo.