Oι ευρωπαϊκές εφημερίδες αρχίζουν να χρεώνουν για την πρόσβαση στις ιστοσελίδες τους

«Ο,τι έχει αξία κοστίζει». Με αυτή τη φράση, χωρίς απολογίες και χωρίς αμφιβολίες, η ισπανική Ελ Παϊς έγινε η πρώτη μεγάλη καθημερινή εφημερίδα της Ευρώπης που χρεώνει την πρόσβαση σε οποιοδήποτε τμήμα της ιστοσελίδας της.  

 

«Όπως ακριβώς ο αναγνώστης της έντυπης μορφής της εφημερίδας θεωρεί σωστό να πληρώνει για την ενημέρωσή του από πρώτο χέρι, έτσι και ο απαιτητικός χρήστης του Διαδικτύου αρχίζει να καταλαβαίνει ότι το να παίρνει όλες τις πληροφορίες δωρεάν από το μέσο αυτό δεν είναι συνώνυμο της ποιότητας και της αξιοπιστίας». Με 80 ευρώ το χρόνο, λοιπόν μπορεί κανείς να μπει στο «κλαμπ των ενημερωμένων πολιτών».

Μια γενναία απόφαση; Γενναία, αλλά και ριψοκίνδυνη. Εφημερίδες όπως η Ουολ Στριτ Τζέρναλ, η Μοντ, η Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και η Τάιμς χρεώνουν για ορισμένες ειδικές υπηρεσίες τους, καθώς και για πληροφορίες αρχείου. Όταν όμως η Φαϊνάνσιαλ Τάιμς έλαβε αυτή την απόφαση, τον περασμένο Ιούλιο, διαπίστωσε ότι από μια βάση τριών εκατομμυρίων αναγνωστών της ηλεκτρονικής της σελίδας, μόνο 17.000 έγιναν συνδρομητές. Η Αϊρις Τάιμς έκανε το ίδιο: κι από το ένα εκατομμύριο αναγνωστών, μόνο 6.000 έγιναν συνδρομητές.

Η Ελ Παϊς υποστηρίζει ότι 500.000 άνθρωποι επισκέπτονταν καθημερινά μέχρι τώρα την ιστοσελίδα της, και υπολογίζει ότι θα χάσει το 90% απ’αυτούς. «Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό,» λέει ο διευθυντής της ιστοσελίδας. «Από εδώ και μπρος, θα μετράμε την επιτυχία μας από τον αριθμό των ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν για την ενημέρωσή τους».

Οι διαφημίσεις δεν θα έλυναν το πρόβλημα. «Οσοι το δοκίμασαν, διαπίστωσαν ότι τα αποτελέσματα είναι πενιχρά».

Να λοιπόν που τη μια στιγμή το Web είναι ένα θαύμα, και την άλλη μια καταστροφή, σχολιάζει στην Ομπζέρβερ ο βρετανός δημοσιογράφος Πίτερ Πρέστον. Τα οφέλη από την είσοδο των εφημερίδων στο Διαδίκτυο δεν είναι τελικά τόσο μεγάλα όσο είχε αρχικά υπολογιστεί. Ας πάρουμε την πιο επιτυχημένη ιστοσελίδα του βρετανικού Τύπου: πρόκειται για την ιστοσελίδα της Γκάρντιαν, που δέχεται κάθε μήνα πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Πόσους αναγνώστες κάτω των 25 ετών έχει το φύλλο; Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα αναγνωσιμότητας, ο αριθμός τους φτάνει τους 207.000. Πόσοι από αυτούς τους αναγνώστες χρησιμοποίησαν το Internet τους τελευταίους 12 μήνες; 206.000.

Ανάλογοι είναι οι αριθμοί για την Ιντιπέντεντ: 98.000 αναγνώστες νεαρής ηλικίας, από τους οποίους οι 90.000 χρησιμοποιούν συχνά το Internet. Είναι φανερό ότι, με εξαίρεση τα ταμπλόιντ, οι νέοι αναγνώστες μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στην έντυπη και στην ηλεκτρονική μορφή της εφημερίδας. Θα μπορούσαν λοιπόν οι εφημερίδες να επωφεληθούν από αυτό το φαινόμενο. Να μη δημοσιεύουν, για παράδειγμα, στην έντυπη μορφή τους μακροσκελείς καταλόγους με ονόματα νεοδιοριζομένων καθηγητών, αλλά να τους «αναρτούν» μόνο στην ιστοσελίδα τους.

Το βέβαιο είναι ότι το τοπίο της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας αλλάζει. Και, όπως γράφει η Σόνια Πέρνελ στην Ιντιπέντεντ, σε ένα χρόνο οι χρήστες του Διαδικτύου, οι ελεύθεροι ρεπόρτερ που δουλεύουν από το σπίτι και οι ερευνητές που ψάχνουν τα αρχεία θα διασπιστώσουν ότι είναι κατά μερικές εκατοντάδες λίρες (ή ευρώ) φτωχότεροι. Η εποχή της ελεύθερης ενημέρωσης μέσω του Διαδικτύου τελειώνει. Το ερώτημα που απασχολεί τώρα τις εφημερίδες δεν είναι πόσοι επισκέπτονται τις ιστοσελίδες τους, αλλά πόσοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για την ενημέρωση που λαμβάνουν.

Ορισμένες χώρες έχουν ήδη προχωρήσει αρκετά. Στη Σουηδία, για παράδειγμα, πολλές εφημερίδες εφαρμόζουν ένα σύστημα συνδρομών σε συνεργασία με τράπεζες και εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Το βέβαιο είναι ότι τα βήματα αυτά πρέπει να γίνονται προσεκτικά. Οι χρήστες του Internet δεν είναι συνηθισμένοι να πληρώνουν, με εξαίρεση τις σελίδες πορνογραφικού περιεχομένου. «Για τον λόγο αυτό, είναι πιθανό τα ταμπλόιντ να αρχίζουν να χρεώνουν για τις κυρίες με τα εσώρουχα», λέει ένας βρετανός αναλυτής. «Η σελίδα 3 της Σαν, για παράδειγμα, θα μπορούσε να γίνει συνδρομητική».

Μετά την Τάιμς και τη Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, ετοιμάζονται τώρα να χρεώσουν κάποιες από τις υπηρεσίες τους η Γκάρντιαν, η Ντέιλι Τέλεγκραφ και η Ιντιπέντεντ. «Οι αναγνώστες δεν είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα ότι θα πληρώνουν για κάτι που στο παρελθόν ήταν δωρεάν», επισημαίνει ο Ντέιβιντ Φέλτον, υπεύθυνος της ηλεκτρονικής μορφής της Ιντιπέντεντ. «Πρέπει όμως να τους πείσουμε ότι αυτό είναι αναγκαίο. Η παραγωγή δεν είναι δωρεάν, κι εμείς πρέπει να αυξήσουμε τα μακροπρόθεσμα έσοδά μας».

(Πηγή: Observer, Independent) Από Alfis στις 28/11/2002 

________________

ΣΗΜ. από club μου στον Pathfinder

Θανατική ποινή, η σκοτεινή πλευρά μας

Στις «Συνομιλίες για το αύριο» (στη Γαλλία κυκλοφόρησαν το 2003) ο Ζακ Ντεριντά μίλησε αρκετά για τη θανατική ποινή που, όπως λέει, καιροφυλακτεί να επανέλθει, επειδή καταργήθηκε με άνωθεν απόφαση (αν και διακόσια χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση) την ώρα που η κοινή γνώμη πάντα φλερτάρει με την επαναφορά της.

Ο Ντεριντά υποστηρίζει ότι η ίδια η φιλοσοφία (και ο Μπεκαρία που πρώτος τεκμηρίωσε νομικά την κατάργηση) δεν θεμελίωσε το αίτημα σε λόγους αρχής αλλά κυρίως στην έλλειψη αποτελεσματικότητας της ποινής αυτής. H δε Καθολική Εκκλησία, λέει, ήταν μέχρι τον 19ο αιώνα υπέρ της θανατικής ποινής χωρίς καμία σχεδόν εξαίρεση. Και το Βατικανό, παρ' όλο που εντός της επικράτειάς του κατήργησε τη θανατική ποινή εδώ και περίπου 25 χρόνια, δεν ανέλαβε ποτέ γενικότερη εκστρατεία για την κατάργησή της.

Ένας από τους θεωρητικούς του παραδοσιακού καθολικισμού, ο Ντονόσο Κορτές, συνέδεσε το ζήτημα με μια γενική ερμηνεία περί αιμοσταγούς θυσίας, από τους Κάιν και Άβελ μέχρι τον Χριστό. Και ο Ντεριντά θεωρεί ότι, παρά την αντιδραστικότητα των θεωριών του Κορτές, στο τελευταίο δεν είχε ακριβώς άδικο. «Είναι μια από τις πιο σκοτεινές περιοχές του έμβιου όντος», λέει.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΙΜΠΛΗΣ
1 October 2005, Ολόκληρο το άρθρο εδώ: ta-nea.dolnet.gr ΤΑ ΝΕΑ, 01/10/2005, Σελ.: P06
Κωδικός άρθρου: A18354P061
Copyright © TA NEA 1997-2005 Lambrakis Press 
_________________
ΣΗΜ. μεταφορά από το κλαμπ μου στον Pathfinder. Δυστυχώς, ο σύνδεσμος δεν λειτουργεί για να δούμε ολόκληρο το άρθρο, πάλι καλά δηλαδή που σώθηκε αυτό το κομματάκι.

Η διαμάχη

Χαρακτήρισαν τη θέση του «ηθικά χρεωκοπημένη». Αλλά εκείνος επιμένει: «Όποιος είναι εναντίον της φτώχειας δεν είναι κατ’ ανάγκη υπέρ των γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων».

Πρόκειται για τον Ζαν Ζιγκλέρ, ειδικό ερευνητή των Ηνωμένων Εθνών για τα τρόφιμα, ο οποίος τόνισε πριν από λίγες ημέρες ότι οι μεγάλες εταιρείες αποκομίζουν μεγαλύτερα κέρδη από την κατανάλωση γενετικά μεταλλαγμένων τροφών στον αναπτυσσόμενο κόσμο απ’ ότι οι φτωχές χώρες που προσπαθούν να καταπολεμήσουν την πείνα. «Είμαι αντίθετος με τη θεωρία των πολυεθνικών εταιρειών που λέει ότι αν είσαι εναντίον της φτώχειας πρέπει να είσαι υπέρ των γενετικά μεταλλαγμένων. Αυτό είναι λάθος. Υπάρχουν στον κόσμο πολλά και καλά φυσικά τρόφιμα για να σιτιστεί ο διπλάσιος πληθυσμός από τον σημερινό».

Η αποστολή του Ζιγκλέρ είναι να ερευνήσει τη διεθνή κατάσταση στον τομέα των τροφίμων και να συντάξει μια έκθεση για την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη και τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Το Λεσότο, το Μαλάουι, η Σουαζιλάνδη, η Ζάμπια, η Ζιμπάμπουε και η Μοζαμβίκη πλήττονται άμεσα από την πείνα. Ορισμένες από αυτές τις χώρες, όπως η Ζιμπάμπουε, αρχικά απέρριψαν τα γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα, αλλά στη συνέχεια άρχισαν να τα διανέμουν. Στη Ζάμπια, όμως, η κυβέρνηση αρνείται να διαθέσει στον πληθυσμό γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα που προέρχονται από τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η θέση του Ζιγκλέρ επικρίθηκε από ορισμένες οργανώσεις παροχής βοήθειας στον αναπτυσσόμενο κόσμο. «Πρόκειται για μια άποψη ηθικά χρεοκοπημένη», δήλωσε στην Ιντιπέντεντ ανώτατος αξιωματούχος. «Δεν μπορείς να εργάζεσαι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίδια στιγμή να αρνείσαι το πιο στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα στην τροφή», τόνισε. Υπολογίζεται ότι 14 εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική κινδυνεύουν από την πείνα.

Όμως ο Ζιγκλέρ εξακολουθεί να θεωρεί εσφαλμένη την οδηγία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, σύμφωνα με την οποία η κατανάλωση γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων είναι ασφαλής. «Όλοι οι εξειδικευμένοι βιολόγοι των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων προειδοποιούν ότι υπάρχει κίνδυνος για τον άνθρωπο από την κατανάλωση τέτοιων προϊόντων για μεγάλο χρονικό διάστημα», δηλώνει. «Οι ειδικοί αυτοί λένε πως δεν έχουμε φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ασφαλείας, και εγώ τους πιστεύω». Εκτός από το ζήτημα της ασφάλειας, ο Ζιγκλέρ φοβάται ότι οι αγρότες που θα δεχθούν να καλλιεργήσουν γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους θα υποχρεωθούν στη συνέχεια να τους αγοράζουν για πάντα.

«Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να παράγονται γενετικά μεταλλαγμένες τροφές, εκτός από τα κέρδη και την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών», τονίζει ο Ζιγκλέρ, που είναι πρώην βουλευτής στο ελβετικό κοινοβούλιο με το σοσιαλιστικό κόμμα και συγγραφέας βιβλίων όπως το «Η Ελβετία πλένει καλύτερα».

Αξιωματούχοι των οργανώσεων παροχής βοήθειας υποστηρίζουν ότι τα Ηνωμένα Έθνη χορηγούν τρόφιμα στους φτωχούς από τα οποία ορισμένα περιέχουν γενετικά μεταλλαγμένες ουσίες και ορισμένα όχι. Προϋπόθεση είναι τα τρόφιμα αυτά να πληρούν τα κριτήρια ασφαλείας των χωρών που τα προσφέρουν, κυρίως των ΗΠΑ και του Καναδά, και να είναι αποδεκτά από τις χώρες στις οποίες χορηγούνται. Σύμφωνα με τους αξιωματούχους αυτούς, δεν υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι τα τρόφιμα αυτά είναι βλαβερά. Γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα καταναλώνουν άλλωστε εκατομμύρια άνθρωποι στη δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική.

Πριν από δύο εβδομάδες, πεινασμένοι χωρικοί στη νοτιοανατολική Ζάμπια επέδραμαν στην αποθήκη του τοπικού αρχηγού και άρπαξαν 2.000 σάκους με καλαμπόκι που η κυβέρνηση αρνούνταν να τους μοιράσει. Οι χωρικοί είπαν ότι πεθαίνουν από την πείνα και δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν διάκριση σε αυτά που καταναλώνουν.

Η μοναδική χώρα της Κοινότητας για την Ανάπτυξη του Αφρικανικού Νότου που έχει δώσει άδεια για την παραγωγή γενετικά μεταλλαγμένων σπόρων είναι η Νότια Αφρική. «Ο μόνος τρόπος να μεταμορφώσουμε την Αφρική είναι μέσα από τη γεωργία», δηλώνει ο Καϊνιούα Μπιζέβε, ένας Κενυάτης επιστήμονας που ζει στο Γιοχάνεσμπουργκ. «Και ο μόνος τρόπος να μεταμορφώσουμε τη γεωργία είναι με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, στην οποία περιλαμβάνεται η βιοτεχνολογία».

(Πηγή: The Independent) Από Alfis στις 24/10/2002
_________________
ΣΗΜ. ανάρτηση στο club μου στον Pathfinder που κλείνει σε 4 μέρες

Τηλεδικεία και κράτος δικαίου

Του ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΕΚΑ, καθηγητή Νομικής Σχολής Παν/μίου


Τον Μάρτιο του 2005, σε εκδήλωση του Εγκληματολογικού Εργαστηρίου του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, στην Κομοτηνή, μίλησε, ως προσκεκλημένος, ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Μετά την εισήγησή του -με θέμα τα όρια, το ύφος και τα μέσα της έρευνας- ο καθηγητής της Νομικής Σχολής Ιωάννης Μπέκας ζήτησε το λόγο. Η παρέμβασή του αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον στο πλαίσιο του προβληματισμού για τα περίφημα «Εκτακτα Τηλεδικεία». Η «Κ.Ε.» τη δημοσιεύει σήμερα (30/10/2005) ολόκληρη, όπως διατυπώθηκε ενώπιον εκατοντάδων φοιτητών.

«Οταν η κ. Κατίνα δίνει στο κομμωτήριο ιατρικές συμβουλές κάνοντας αντίστοιχες γνωματεύσεις, ένας καθηγητής ιατρικής δεν έχει κανένα λόγο να ασχοληθεί με το θέμα. Οταν, όμως, ο Καματερός μοιράζει το θαυματουργό νερό του που δήθεν θεραπεύει τον καρκίνο και ο κόσμος τρέχει να το πάρει, τότε ο καθηγητής αρχίζει να προβληματίζεται για το αν θα πρέπει να επέμβει και να διαφωτίσει τον κόσμο. Αν, τέλος, ο Καματερός και η Κατίνα επισκεφθούν την Ιατρική Σχολή για να μεταλαμπαδεύσουν τις απόψεις τους στους αυριανούς γιατρούς, τότε ο καθηγητής δεν έχει πλέον κανένα περιθώριο σιωπής, αλλά η παρέμβασή του είναι επιβεβλημένη.


Τον τελευταίο καιρό από διάφορες πηγές ενημέρωσης και στο πλαίσιο μιας προσπάθειας αποκάλυψης της διαφθοράς στους κόλπους της δικαστικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, ακούγονται ανάλογες με τις προαναφερθείσες ιατρικές, νομικές αυτή τη φορά, τερατώδεις διαστρεβλώσεις με ύφος που δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Για παράδειγμα:


*Να τιμωρηθούν για διαπλοκή.

- Ομως έγκλημα διαπλοκής δεν υπάρχει!

*Οι εισαγγελείς δεν προφυλάκισαν τους κατηγορουμένους.

- Ομως εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει προφυλάκιση, αλλά προσωρινή κράτηση. Και ο κανόνας είναι να μην επιβάλλεται παρά μόνο κατ' εξαίρεση, αν είναι ύποπτος φυγής ή επικίνδυνος να ξανακάνει έγκλημα (α. 282 ΚΠΔ).

*Η υφ' όρον απόλυση είναι παρεπόμενη ποινή (χωρίς άλλα σχόλια) κ.λπ.

Οι παραπάνω στρεβλώσεις πέρα από ένα ειρωνικό μειδίασμα των νομικών και μια αυτοϊκανοποίηση των εκφραστών τους, ότι έγιναν κι αυτοί νομικοί, πολύ μικρό κακό προκαλούν. Αλλού είναι το πρόβλημα και εξηγούμαι: Ανέκαθεν οι εξουσίες, κοσμικές ή εκκλησιαστικές, εκπροσωπούμενες από ανθρώπους και όχι από αγγέλους, εκ φύσεως επεδίωκαν ως αέρια να καταλάβουν όσο μεγαλύτερο χώρο μπορούσαν.

Ετσι, οι συμμαχίες (διαπλοκές), οι συναλλαγές, οι μηχανορραφίες, τα ύπουλα χτυπήματα και οι δωροδοκίες (ενίοτε και οι φόνοι) ήταν και είναι τα σύμφυτα και συνήθη μέσα επέκτασης κάθε εξουσιαστικού χώρου, είτε αυτός λέγεται εκκλησία, είτε κυβέρνηση, είτε οικονομία, είτε τύπος, είτε δικαστής.

Από τότε, όμως, που οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τη ζούγκλα και συνέπηξαν κράτος, τέθηκαν κάποιοι κανόνες σ' αυτή τη μάχη εξουσίας. Συχνότατα βέβαια οι κανόνες ενεγράφοντο εις τα παλαιά υποδήματα (αν όχι ολίγον υψηλότερα) των εξουσιαστών. Κάποιοι, ελάχιστοι, από τους παραβάτες αποκαλύπτονται και τιμωρούνται, άλλοι συνεχίζουν απτόητοι. Αυτό είναι μοιραίο.

Δεν γίνεται αλλιώς, αφού κανείς δεν μπορεί να έχει το τεκμήριο του αδιάφθορου κριτή των πάντων. Οσοι είχαν την ισχύ να επιβάλλουν τον εαυτό τους ως αρχάγγελο της κρίσης, έγιναν δικτάτορες. Ομως στη Δημοκρατία, όπου και οι κριτές κρίνονται, και όπου η ασφάλεια του πολίτη από την όποια εξουσία είναι ισχυρότερη από την καταπολέμηση του εγκλήματος, εγκληματίας, τελικά, είναι "ο γκαντέμης που πιάστηκε".

Το θεμέλιο της Δημοκρατίας είναι το κράτος του δικαίου έτσι όπως αυτό υλοποιήθηκε στην Ευρώπη. Το πρόβλημα των καιρών είναι ότι πολλές βασικές αξιωματικές παραδοχές του κράτους δικαίου τσαλακώνονται βάναυσα προς ανήκεστο βλάβη της ασφάλειας του πολίτη και θεωρώ απαραίτητο να υπενθυμίσω ή να γνωστοποιήσω ανάλογα με τον ακροατή μου μερικές από αυτές:

Στο κράτος δικαίου είναι αδιανόητη η άποψη: "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας, έτσι ώστε να τεκμαίρεται αμάχητα ο άγιος σκοπός που υπηρετεί. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα, τα κίνητρα και οι σκοποί των πρόσφατα αποκαλυπτόντων τα πασίγνωστα, να μην είναι καθόλου άγιοι.

*Ποιος εγγυάται ότι η αιτία των αποκαλύψεων αυτών είναι η κάθαρση και όχι ίσως τα προσωπικά πάθη, η υπερφίαλη ίππευση του καλάμου (ή της ρομφαίας), η προσπάθεια εκφοβισμού των δικαστών προς εξασφάλιση ατιμωρησίας ή ακόμη και η στράτευση του αποκαλύπτοντος σε κάποιο από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα εξουσίας;

*Ομως, ας πάρουμε ως υπόθεση εργασίας ότι ο σκοπός είναι πράγματι άγιος.

Το κράτος δικαίου δεν ανέχεται ό,τι μπορεί να επιδιωχθεί με παράνομα μέσα. Ο νομοθέτης δεν ανέχεται το χτύπημα, το βασανισμό του τρομοκράτη για να ομολογήσει πού είναι η βόμβα που θα σκοτώσει σε λίγο 100 ανθρώπους: Το άρθρο 137Δ ΠΚ ρητά αποκλείει τη δικαιολόγηση των βασανιστηρίων για οποιοδήποτε όφελος. Προτιμά, αν δεν μπορούν να σωθούν οι 100 αλλιώς, να πεθάνουν, παρά να βασανιστεί ο δήμιός τους! Μας αρέσει, δεν μας αρέσει (κι εμένα μου αρέσει), έτσι θέλει ο νόμιμος νομοθέτης.

*Το ίδιο, πολύ περισσότερο, ισχύει και για τις υποκλοπές συνομιλιών. Το πολυτιμότερο αγαθό της ελεύθερης, ιδιωτικής επικοινωνίας είναι, και ορθά είναι, απαραβίαστο. Το Γερμανικό Ακυρωτικό εύγλωττα περιγράφει τη ζοφερή, οργουελική πιθανότητα ο καθένας να φοβάται να μιλήσει, μήπως και αποτυπώσουν τη φωνή του παρά τη θέλησή του.

Ο αντίλογος των λαθρακουστών και των υποκλοπέων λέει:

* Μα, αν δεν υποκλέψεις και δεν δουλέψεις με κρυφή κάμερα, πώς θα αποκαλύψεις τα σκάνδαλα; Ο νόμος το επιτρέπει αν υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον.

- Ουδέν ψευδέστερο τούτου. Κατ' αρχήν το ίδιο το σύνταγμα, στο άρθρο 19 απαγορεύει την παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών, είτε ως καταγραφή, είτε ως χρήση του προϊόντος υποκλοπής. Μόνη περίπτωση, εφόσον πρόκειται για ιδιαίτερα σοβαρά αδικήματα, νόμιμης υποκλοπής είναι εκείνη που προβλέπει ο ν. 2225/94, όπου όμως διατάσσεται από δικαστήριο. Πουθενά δεν αναφέρεται το δημόσιο συμφέρον.

- Αρα ιδιώτης ουδέποτε νομιμοποιείται να υποκλέπτει συνομιλία, ούτε να την χρησιμοποιεί. Ετσι, αυτός που κάνει την υποκλοπή, όπως και αυτός που τον έβαλε να την κάνει, τιμωρείται από το άρ. 370Α § 142 ΠΚ με φυλάκιση 1-5 ετών.

*Επόμενο επιχείρημα: "Τις κασέτες που παίξαμε μας τις έστειλαν".

- Ε και; Και η χρήση των προϊόντων υποκλοπής τιμωρείται με ποινή 1-5 ετών φυλάκισης στην § 3 του ίδιου άρθρου.

* "Και το δημόσιο συμφέρον;"

α) Η δυνατότητα άρσης του αδίκου μιας προσβολής του απορρήτου περιορίζεται μόνο στη χρήση του. Ετσι, εκείνος που ως ηθικός ή φυσικός αυτουργός υπέκλεψε συνομιλία ουδέποτε δικαιολογείται.

β) Εστω όμως ότι το προϊόν της υποκλοπής έφτασε στα χέρια του δημοσιογράφου, χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος.

- Πράγματι μέχρι το 2003 το άρ. 370Α § 4 ΠΚ ανέφερε μεταξύ των λόγων δικαιολογημένης χρήσης και την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος. Δυστυχώς για τους δημοσιογράφους, η § 4 έχει τροποποιηθεί και πλέον το περιβόητο δημόσιο συμφέρον δεν αναφέρεται καθόλου.

γ) Οπως και να έχει, η §4 οπωσδήποτε συγκρούεται με το άρ. 19 συντ. και, ως αντισυνταγματική, δεν πρέπει να εφαρμόζεται.

δ) Αλλά και να εφαρμοστεί, πλέον δικαιολογεί τη χρήση του προϊόντος υποκλοπής μόνο ενώπιον δικαστικής ή ανακριτικής αρχής. Σεμνύνομαι να πιστεύω ότι κανείς από τους παρευρισκομένους, δεν θα διενοείτο να χαρακτηρίσει την TV δικαστική ανακριτική αρχή.

- Συνακόλουθα, είναι σαφέστερο του σαφούς ότι κανένα δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη χρήση προϊόντος υποκλοπής στον τύπο.

ε) Τέλος και ο ΚΠΔ (άρ. 177 § 2) απαγορεύει στους δικαστές να λάβουν υπόψη τους τέτοια παράνομα μέσα, παρά μόνο κατ' εξαίρεση και εφόσον πρόκειται για κακούργημα που απειλεί ισόβια.

- Συνεπώς, η κοινοποίηση των προϊόντων υποκλοπής στα δικαστήρια ελάχιστα ωφελεί, αφού ούτε η απάτη, ούτε η δωροδοκία, ούτε το ξέπλυμα κ.λπ. δεν τιμωρούνται με ισόβια.

*Συμπέρασμα, η τέλεση υποκλοπής και η χρήση προϊόντων της από δημοσιογράφο ουδέποτε δικαιολογείται.

Αντίθετα, τιμωρείται με φυλάκιση 1-5 έτη. Το αν τελικά θα προσαχθεί σε δίκη και θα τιμωρηθεί ο δημοσιογράφος εξαρτάται από εξωθεσμικές παραμέτρους, όπως λ.χ. η τύχη ή οι προστάτες του.

*Αυτά λέει ο νόμος και δεν επιδέχονται αντίρρηση. Σ' όποιον δεν αρέσει ο νόμος, πρόβλημά του. Μπορεί βέβαια να προσπαθήσει να πείσει τον νομοθέτη να αλλάξει το νόμο (αν και για να ξανα-αλλάξει το σύνταγμα πρέπει να περάσουν 5 χρόνια από την προηγούμενη αναθεώρηση της 18/4/01 (άρ. 110 συντ.). Μέχρι τότε ο νόμος ισχύει, και όποιος τον παραβαίνει ρισκάρει τη δίκαιη ποινική τιμωρία του, χωρίς μάλιστα πλέον να μπορεί να επικαλεστεί νομική πλάνη, αφού άκουσε δημόσια την αλήθεια.

Δεύτερο πλήγμα κατά του κράτους δικαίου, το πολύπαθο τεκμήριο αθωότητας.

- Κατά το υπερνομοθετικό άρ. 6§2 ΕΣΔΑ, ο κατηγορούμενος τεκμαίρεται αθώος μέχρι την καταδίκη του. Ομως εδώ και πολύ καιρό τα ΜΜΕ δικάζουν, αποφαίνονται και καταδικάζουν πολίτες που ίσως καν δίωξη δεν έχει ασκηθεί εναντίον τους, φυσικά χωρίς καμία τήρηση των εγγυήσεων της δικονομίας και κατακεραυνώνοντας όποιον τολμήσει να ψελλίσει τις αντιρρήσεις του για αυτή την εγκληματική πρακτική, αποκαλώντας τον, αν όχι συνένοχο, τουλάχιστον υποκριτή και φαύλο.

- Το δικαίωμα τιμωρίας ανήκει αποκλειστικά στο κράτος και δεν εκχωρείται σε κανέναν. Η επιλεκτική ή έστω τυχαία αλλά οπωσδήποτε αποσπασματική στοχοποίηση ενός πολίτη κατά τεκμήριο αθώου, κατά το γκεμπελικό "Λέγε, λέγε, κάτι θα μείνει", δημιουργεί το αποτρόπαιο φαινόμενο του διασυρμού ενός ανθρώπου και την κοινωνική του καταβαράθρωση, από ανθρώπους που κανείς δεν τους νομιμοποίησε να μιλούν στο όνομα του λαού. Το πλήγμα αυτό στο κράτος δικαίου είναι ασύγκριτα χειρότερο από το να αποφύγει την τιμωρία του ένας ένοχος.


Τρίτη διαστρέβλωση, η απαίτηση του δημοσιογράφου να αποσπά απαντήσεις από τους πολίτες. Από το νόμο (άρ. 273 § 2 ΚΠΔ) ο κατηγορούμενος έχει το θεμελιώδες δικαίωμα της σιωπής, που επεκτείνεται και στο δικαίωμά του να αρνείται (έστω ψευδώς) την ενοχή του, αρκεί να μην ενοχοποιεί άλλους. Η σιωπή αυτή δεν επιτρέπεται να εκλαμβάνεται ως παραδοχή της ενοχής του.

Αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα αγνοείται προκλητικά από τους τηλεοπτικούς εισαγγελείς και δικαστές. Ακουσα το εξωφρενικό: "Με ποιο δικαίωμα ο Χ αρεοπαγίτης έκλεισε το τηλέφωνο στον νεαρό δημοσιογράφο;", που τον ρώτουσε παντελώς αδιάφορα νομικά πράγματα, χωρίς το τελευταίο να έχει καμία σημασία. Καλό θα κάνουν οι κ.κ. ρεπόρτερ, που χώνουν το ματσούκι στα μούτρα του θνήσκοντος και ρωτούν «πώς νιώθετε;», να μάθουν ότι κανένας δεν υποχρεούται να απαντήσει στις ερωτήσεις τους, αν δεν θέλει. Στην περίπτωση αυτή, άριστα πράττει που τους κλείνει την πόρτα ή το τηλέφωνο κατάμουτρα, ούτε δικαιούνται να εξάγουν οποιοδήποτε συμπέρασμα ενοχής του από τη σιωπή του. Δόξα τω Θεώ, η δικτατορία του ρεπόρτερ δεν έχει έχει ακόμη επιβληθεί, τουλάχιστον θεσμικά.

*Συνοψίζοντας, δεν με θορύβησαν ιδιαίτερα οι πρόσφατες αποκαλύψεις για διαφθορά δικαστών ή εγκλήματα, ποινικά ή κανονικά κληρικών. Αυτά πάντα συνέβαιναν. Η κάθε εξουσία συνήθως έχει τους μηχανισμούς της, για να απορροφά τους εκάστοτε κραδασμούς που απειλούν την ισχύ της, ενίοτε θυσιάζοντας κάποια μέλη της. Ετσι πιστεύω θα γίνει και τώρα.

Πάντως, θετικό θα είναι και το ότι θα εξοβελιστούν, έστω αποσπασματικά, κάποιοι καταχραστές τής από το λαό δοτής εξουσίας τους και το ότι θα ακολουθήσει μια άσκηση εξουσίας με επιμελέστερη τήρηση των προσχημάτων. Μέχρι εκεί.

*Ομως με φοβίζει έντονα ότι παράπλευρα (αν όχι σκοπούμενα) ευτελίζονται στη συνείδηση των πολιτών θεσμοί που πάνω τους στηρίζεται η ευταξία του κράτους και ιδίως ότι βλάπτονται θέσμοι θεμελιώδεις του κράτους δικαίου, όπως οι ασφαλιστικές για την ελευθερία του πολίτη ελευθερίες που προανέφερα.

*Τέλος, με εξοργίζει η αυθαίρετη ανάληψη της τιμωρητικής εξουσίας από εξωθεσμικούς παράγοντες, όπως οι δημοσιογράφοι. Το διεστραμμένο μόρφωμα του κράτους των δικαστών, από το οποίο κινδύνευσε η Δημοκρατία της Ιταλίας, είναι λιγότερο ζοφερό από το επαπειλούμενο κράτος των δαιμονίων ρεπόρτερ. Οσο πάντως η Δημοκρατία στη χώρα μας απέχει, θα απαιτώ, και να είστε βέβαιοι ότι θα επιτυγχάνω, να κρίνομαι από τους όποιους δικαστές μας και όχι από δημοσιογράφους που θεσμικά έχουν άλλη αποστολή και σίγουρα όχι να αναγκάζουν τους εισαγγελείς ποινικής δίωξης να τελούν για χάρη τους το κακούργημα της κατάχρησης της εξουσίας (239β) παραλείποντας εν γνώσει να διώξουν τις καταφανείς παραβιάσεις απορρήτων. Επειδή έχει ειπωθεί ότι είμαστε έθνος ανάδελφων, σας γνωρίζω ότι δεν επιθυμώ κανένα "μεγάλο αδελφό"».

Ιωάννης Μπέκας: mpekas

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/10/2005

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: enet.gr

Copyright © 2004 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
____________________
ΣΗΜ. 01/11/2005, club Pathfinder

Η πατριωτική εκδήλωση της κερκυραϊκής νεολαίας κατά των ιταλών κατακτητών την Κυριακή 2 Νοεμβρίου 1941

Του φιλόλογου Επιτίμου Λυκειάρχου Σπύρου Σταμ. Μεσημέρη
(Από το βιβλίο του «Ελληνικό Εγερτήριο» Β΄ έκδοση)

Μέσα σε μια βαριά φορτισμένη ατμόσφαιρα είχε γίνει η λιτανεία του Σεπτού Σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα την 2α Νοεμβρίου (Πρωτοκύριακο) του 1941.
Την πανηγυρική θρησκευτική αυτή εκδήλωση ευγνωμοσύνης του κερκυραϊκού λαού (σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από την θανατηφόρο ασθένεια πανώλη, που είχε εμφανιστεί το 1673), εσκίαζε η παρουσία των Ιταλών, οι οποίοι από την 28η Απριλίου του έτους εκείνου είχαν καταλάβει την Κέρκυρα.

Οι Ιταλοί του Μουσσολίνι ύστερα από το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΠΟΣ του 1940, που είχε γράψει ο Στρατός μας με το αίμα και την ξιφολόγχη του ελευθερώνοντας τις πόλεις και τα χωριά της Βορείου Ηπείρου, πατούσαν τώρα με τη βοήθεια των Γερμανών τα χώματα της πατρίδας μας.
Και κυκλοφορούσαν στην Κέρκυρα με τον «αέρα του νικητή», ενώ ακόμα τα βουνά και τα φαράγγια της Ελληνικής από τα βάθη των αιώνων Βορείου Ηπείρου αντιλαλούσαν την ιαχή «ΑΕΡΑ» των Ελλήνων στρατιωτών, που τους έτρεπε σε επαίσχυντο υποχώρηση και φυγή.

Όμως όλα αυτά τα είχαν λησμονήσει και μάλιστα είχαν την πεποίθηση ότι θα έμεναν για πάντα στα νησιά του Ιονίου και ιδιαίτερα στην Κέρκυρα, «το κλειδί της Αδριατικής», όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Μέγας Ναπολέων το 1797 εξ αιτίας της στρατηγικής της θέσεως.
Όνειρό τους ήταν και είναι να την προσαρτήσουν οριστικά στην Ιταλία. Δεν λησμονούσαν άλλωστε ότι η Κέρκυρα ανήκε στην Ενετική Δημοκρατία 411 συνεχή χρόνια (1386 – 1797).
Αλλά και ο Ελληνικός κερκυραϊκός λαός εγνώριζε τα σχέδιά τους και δε λησμονούσε και αυτός με τη σειρά του την άνανδρη επιχείρηση των Ιταλών το 1923, που θα πρέπει συντομότατα να υπενθυμίσουμε.

Τη χρονιά εκείνη, η προδομένη Ελλάδα αιμορραγούσε ακόμα από τη μεγάλη Μικρασιατική καταστροφή. Μέσα στο Παλαιό φρούριο της Κέρκυρας εστεγάζονταν προσωρινά επτά χιλιάδες πρόσφυγες, οι περισσότεροι γυναικόπαιδα, που είχαν γλυτώσει από την τουρκική θηριωδία.
Η Κέρκυρα είχε κηρυχθεί διεθνώς ως ανοχύρωτη περιοχή. Και όμως ο Μουσσολίνι εν καιρώ ειρήνης έστειλε αιφνιδιαστικά ο στόλο του και την εβομβάρδισε. Βρήκε την ευκαιρία και την κατέλαβε χρησιμοποιώντας ως πρόφαση την δολοφονία του στρατηγού Τελλίνι (ο οποίος ήταν Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής διαχαράξεως των Ελληνοαλβανικών συνόρων), δολοφονία που έγινε από αγνώστους την 27η Αυγούστου στην Κακαβιά σε ελληνικό έδαφος.
Από τις οβίδες των Ιταλών ετραυματίστηκαν 74 και σκοτώθηκαν 14 πρόσφυγες στο Παλαιό Φρούριο καθώς και η εξάχρονη Κερκυραία Μαρία Βρυώνη, μονάκριβη κόρη του λοχαγού Γεράσιμου Βρυώνη, ο οποίος είχε σκοτωθεί την προηγούμενη χρονιά στην Μικρά Ασία.
Μετά τον άνανδρο αυτόν βομβαρδισμό κατέλαβαν οι Ιταλοί το νησί. Τελικά όμως, και κάτω από την πίεση της Διεθνούς κοινής γνώμης, έφυγαν από την Κέρκυρα την 27η Σεπτεμβρίου.

Σχετικά αναφέρουμε ότι ο Άγγλος Λόρδος Ούγκο Σέσιλ σε άρθρο του στην εφημερίδα «Τάϊμς» του Λονδίνου είχε χαρακτηρίσει τον άνανδρο βομβαρδισμό και κατοχή της Κέρκυρας από τους Ιταλούς ως την «μεγαλύτερη παραβίαση του Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου της Ευρώπης, από όσες είχαν γίνει από την ναπολεόντειο εποχή και μετά». Όλα αυτά περνούσαν από την σκέψη των Κερκυραίων, καθώς έβλεπαν και πάλι τους Ιταλούς να εφαρμόζουν τα καταχθόνια σχέδιά τους να αφελληνίσουν την Κέρκυρα, υποστηριζόμενοι και από χίλιους περίπου Ιταλοκερκυραίους, που εζούσαν ακόμα τότε στην πόλη μας. (Σημείωση: Μετά την απελευθέρωση, τον Νοέμβριο του 1944, οι Ιταλοκερκυραίοι εκτοπίστηκαν για πάντα στην Ιταλία, ύστερα από απαίτηση του κερκυραϊκού λαού).

Και αυτό φαινόταν ολοκάθαρα, γιατί, ενώ οι Γερμανοί στην λοιπή Ελλάδα κρατούσαν μόνο την στρατιωτική εξουσία, αντίθετα, οι Ιταλοί στα νησιά του Ιονίου, έδιωξαν και εξόρισαν όχι μόνο τα στελέχη των στρατιωτικών, αλλά και των εκπαιδευτικών, δικαστικών και αστυνομικών υπηρεσιών. Απομόνωσαν δηλαδή, διοικητικά, οικονομικά κλπ τα νησιά από την λοιπή Ελλάδα. Ίδρυσαν λοιπόν, με δόλια σκοπιμότητα και προοπτική το Κράτος των Ιονίων Νήσων με δικούς του Νόμους, δικά του νομίσματα, γραμματόσημα, εφημερίδες κλπ ανεξάρτητο και αποκομμένο από την γερμανοκρατούμενη και βουλγαροκρατούμενη Ελλάδα και εφρόντιζαν συνεχώς να το αφελληνίσουν, ώστε αργότερα μετά την «τελική νίκη» τους – που την είχαν σίγουρη – το Κράτος αυτό, «αφελληνισμένο και ιταλοποιημένο» σύμφωνα με τους ευσεβείς πόθους» τους, να πέσει σαν ώριμο φρούτο… στην αγκαλιά της «μάνας» Ιταλίας!!!

Δικαιολογημένα, επομένως, ο κερκυραϊκός λαός με σφιγμένη και βαριά ψυχή παρακολουθούσε την λιτανεία του Πολιούχου του Αγίου Σπυρίδωνα την πρώτη εκείνη Κυριακή του Νοεμβρίου του 1941. Και φυσικά, παρόμοια συναισθήματα πλημμύριζαν και τις ψυχές των μαθητριών και μαθητών των Σχολείων Μέσης Εκπαιδεύσεως Κερκύρας (Α΄ και Β΄ Γυμνασίου Αρρένων, του Γυμνασίου Θηλέων, του Πρακτικού Λυκείου και της μικτής Εμπορικής Σχολής).

Και πώς να μην αγανακτούν, καθώς έβλεπαν στην πομπή της λιτανείας να συμμετέχει καμαρωτή με τα μαύρα πουκάμισα (μελανοχίτωνες) και η φασιστική νεολαία των Ιταλοκερκυραίων;

Έτσι λοιπόν, όταν τελείωσε η λιτανεία, οι μαθητές και οι μαθήτριες, που είχαν λάβει μέρος στην πομπή, δεν διαλύθηκαν, όπως ήταν προγραμματισμένο, αλλά σαν να μίλησε ξαφνικά μέσα στην ψυχή τους μια κρυφή «άφωνη φωνή», προχωρούσαν συνταγμένοι τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια για την Ελληνική Σημαία, καθώς και το πολύ γνωστό τραγούδι

«ΟΜΟΡΦΗ ΜΑΣ ΚΕΡΚΥΡΑ».

«Πάπια, που κορφολούζεσαι
στου Ιονίου τα νερά,
Κέρκυρα, ανθοστόλιστη,
Επτάνησιων Κυρά…»

Το τραγούδι αυτό (σε στίχους του Λευκάδιου ποιητή Δημήτρη Σταμπόγλη και μουσική
των Κερκυραίων Σπύρου Δουκάκη και Νίκου Φαναριώτη) καταλήγει με την εξής στροφή:

«Κι αδέρφια έχεις, Κέρκυρα,
δε θα καταδεχτούνε,
την όμορφη τους αδερφή
οι ξένοι να χαρούνε».

Στον τελευταίο στίχο αντικατέστησαν την λέξη «ξένοι» με την λέξη «Φράγκοι» εννοώντας τους Ιταλούς.

Δεν ξέχασαν φυσικά και το πασίγνωστο τραγούδι «Κορόιδο Μουσσολίνι», το οποίο ιδιαίτερα εξόργιζε τους Ιταλούς θυμίζοντάς τους τη γελοιοποίησή τους από τον Ελληνικό Στρατό στα βουνά και τις πεδιάδες της Βορείου Ηπείρου.

Έτσι τραγουδώντας με ενθουσιασμό ξεκίνησαν από την πλατεία της νότιας πλευράς του Ιερού Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος και ακολουθώντας την οδό Νικηφόρου Θεοτόκη έφτασαν στο Λιστόν. Στη συνέχεια, αφού ανηφόρισαν την οδό Ιωάννου Καποδίστρια, έφτασαν στην οδό Ανδρέου Μουστοξύδου (το γνωστό πλατύ καντούνι) και ακολουθώντας την έφτασαν στην οδό Ναπολέοντος Ζαμπέλη εμπρός από το τότε Ξενοδοχείο «Η ωραία Βενετία» (Μπέλλα Βενέτσια). Τότε στα παράθυρα του Ξενοδοχείου ακούοντας τα τραγούδια (σύμφωνα με την μαρτυρία του συμπολίτου μας, τότε μαθητού της ΣΤ' τάξεως του Πρακτικού Λυκείου και σήμερα Υποστράτηγου ε.α. Νίκου Τσαγκαράκη) πρόβαλαν μερικοί Γερμανοί αξιωματικοί, οι οποίοι, όταν είδαν τα παιδιά να διαδηλώνουν – και μη γνωρίζοντας ίσως τι ακριβώς συνέβαινε – τα χειροκροτούσαν. Εν τω μεταξύ βέβαια και ο κόσμος είχε αναστατωθεί, επευφημούσε τα παιδιά και χειροκροτούσε ενθουσιασμένος από αυτή την αυθόρμητη πατριωτική τους εκδήλωση.

Φυσικά – με αντίθετα όμως συναισθήματα – είχαν αναστατωθεί και οι Ιταλοί καραμπινιέρηδες (χωροφύλακες) και οι Φιναντσιέρηδες (αστυνομικοί της Οικονομικής Ιταλικής Υπηρεσίας). Μετά το πρώτο τους ξάφνιασμα, άρχισαν οργισμένοι να καταδιώκουν και να χτυπούν τα παιδιά, τα οποία ήδη είχαν φθάσει στην μικρή πλατεία κάτω από τα σχολεία τους (Πλατεία Νικολάου Πολίτη) στην οδό Ναπολέοντος Ζαμπέλη 1, όπου σήμερα στεγάζεται το Β΄ Γυμνάσιο Κέρκυρας. Εκεί τα παιδιά, ενώ, συνεχιζόταν αυτή η αναταραχή, έψαλαν τον Εθνικό μας Ύμνο και κατόπιν διαλύθηκαν.

Πληροφορίες για την εκδήλωση αυτή μας έδωσε και ο συμπολίτης μας – τότε μαθητής της Δ΄ τάξεως του Πρακτικού Λυκείου και σήμερα συνταξιούχος Τμηματάρχης Υπουργείου Εσωτερικών – κ. Ιωάννης Παγκράτης.

Σύμφωνα επίσης, με μαρτυρία συμπολίτιδός μας, τότε μαθητρίας του Γυμνασίου Θηλέων, ο Ιταλός Επιθεωρητής των Σχολείων Μέσης Εκπαιδεύσεως Κερκύρας Κάρολος Μπριγκέντι έκαμε την επομένη ημέρα δριμύτατες παρατηρήσεις στις μαθήτριες. Μεταξύ άλλων είπε:

«Εμείς σεβόμαστε τον τόπο σας και τα έθιμά σας, αλλά δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να προσβάλετε την Σημαία μας». Και οι μαθήτριες απάντησαν: «Εμείς δεν προσβάλαμε τη Σημαίας σας, αλλά ετραγουδήσαμε τη δική μας Σημαία».

Επίσης την άλλη μέρα, η Ιταλίδα Γυμνασιάρχης Τζαμπάλντι επέπληξε τις μαθήτριες και τις «συμβούλευσε» τονίζοντας χαρακτηριστικά την εξής φράση: «Ο ειδοποιημένος είναι κατά το ήμισυ σωσμένος».

Όπως ήταν επόμενο, έγιναν συλλήψεις και ανακρίσεις μαθητών και καθηγητών και εκτοπισμοί. Έτσι οι Ιταλοί, που από τον Ιούνιο του 1941 είχαν στείλει στο νησί των Παξών εξορία πολλούς Κερκυραίους πατριώτες με εθνική δράση, ύστερα από τα επεισόδια της Λιτανείας του Πρωτοκύριακου, εδημιούργησαν και νέο τόπο εξορίας το νησάκι των Οθωνών. Εκεί έστειλαν τους νέους, που είχαν συλλάβει.

Την σημασία, που είχε αυτή η μαθητική εκδήλωση, τονίζει στο βιβλίο του «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ» (τόμος 2ος, σελ. 489), ο αείμνηστος Κερκυραίος ιστορικός συγγραφέας Σπύρος Κατσαρός (1927 – 1986) με την εξής επιγραμματική φράση:

«Η εκδήλωση αυτή ήταν η πρώτη αντιστασιακή εκδήλωση τόσο στην Κέρκυρα, όσο και στην Ελλάδα ολόκληρη. Εκδηλώσεις αντιστασιακές, έγιναν αργότερα και άλλες πολλές. Ήταν όμως προμελετημένες και οργανωμένες, ενώ η εκδήλωση της πρώτης Κυριακής του Νοεμβρίου του 1941, ήταν τελείως αυθόρμητη και πήγαζε μέσα από την αντιπάθεια και το μίσος με τα οποία περιέβαλλαν οι Κερκυραίοι τους Ιταλούς σε όλο το διάστημα της κατοχής».

Το γεγονός αυτό, θυμίζει σήμερα μια πλάκα, που έχει εντοιχίσει ο Δήμος Κερκυραίων στο Β΄ Γυμνάσιο Κέρκυρας. Στο πάνω μέρος είναι χαραγμένο το έμβλημα της Κέρκυρας «η απήδαλος ναυς» (το χωρίς τιμόνι πλοίο) και οι λέξεις ΔΗΜΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ.

Κατόπι είναι χαραγμένη με κεφαλαία γράμματα η εξής επιγραφή:

«ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΤΟΥΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΜΗΝΑ TΡΕΙΣ ΣΤΑ 1941, ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΝΕΙΑΤΑ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΑΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ».

(Στην ανωτέρω επιγραφή πρέπει να αντικατασταθεί η λέξη ΤΡΕΙΣ με την ορθή ΔΥΟ).

Την ιστορική αυτή εκδήλωση της κερκυραϊκής μαθητικής νεολαίας κατά των Ιταλών κατακτητών εχαιρέτησε τότε η αείμνηστη λογία και ποιήτρια Ειρήνη Δενδρινού (1880 – 1974) με το εξής ποίημά της:

ΠΡΩΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΝΟΕΜΒΡΗ 1941
(Αφιερωμένο στα κορίτσια και τα αγόρια των Γυμνασίων)

Μες στη μαύρη ερημιά, που θλιφτά μας πλακώνει
στη δειλία, στην ψευτιά, στην ντροπή, που μας ζώνει,
στο συμφέρον το αισχρό, που τα αισθήματα θάβει,
δεν ζούμε όλοι, ωιμέ, με ωραιότητα σκλάβοι.
Τα κορμιά σας μικρά, μα υψώθηκαν γιγάντια
μπρος στη βία του εχθρού, στη χαμέρπεια ενάντια.
Η γροθιά σας μικρή κι η φωνή σας φωνούλα,
μα η ψυχή σας τρανή, δεν την πιάνει τρεμούλα.
Γεια χαρά σας, παιδιά! Το γλυκόπονο τ’αγέρι
Της χρυσής Λευτεριάς στο δικό σας το χέρι.

Θαυμάσιο, υπέροχο είναι αυτό το ποίημα, το εμπνευσμένο από την περίφημη εκείνη εθνική εκδήλωση των παιδιών της Κέρκυρας ενάντια στην Ιταλική δολιότητα, που προσπαθούσε άδικα και εγκληματικά να αποσπάσει οριστικά τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ από τα βάθη των αιώνων νησιά του Ιονίου από την αγκαλιά της μάνας Ελλάδας, για να τα ενώσει με την Ιταλία.

Η εκδήλωση του Πρωτοκύριακου του 1941 των παιδιών της Κέρκυρας κατά των Ιταλών του Μουσσολίνι είναι ακόμα ένα αιώνιο μάθημα σε κάθε επίδοξο επιδρομέα, ότι η αθάνατη, η γνήσια Ελληνική ψυχή παραμένει και θα παραμένει αδούλωτη και ότι ματαιοπονεί, όποιος νομίζει και ονειρεύεται ότι θα μπορέσει να της ξεριζώσει την ορθόδοξη χριστιανική της Ελληνική συνείδηση.
___________________________________
Με την ευγενική φροντίδα του φίλου Alfis την 1/11/2002 στο club ανεμο-tsouknides
Αχθοφόρος: Ροδιά

Ο Μουσολίνι, για πρώτη φορά, προσπάθησε να κατακτήσει την Κέρκυρα

Από ένα κείμενο του Franco Pezzone

Πριν από εβδομήντα εννέα χρόνια (86 χρονια πριν απο σημερα)

Μεσημέρι Αυγούστου. Ζέστη. Η Κέρκυρα είναι λουσμένη στον ήλιο. Η θάλασσα έχει ένα χρώμα και μια διαύγεια που δεν περιγράφονται. Οι κάτοικοι, ήρεμοι, ήδη σκέφτονται το μεσημεριανό φαγητό. Ξάφνου, πέρα στον ορίζοντα αρχίζουν να προβάλουν σκιές πλοίων. Λίγοι είναι εκείνοι που το προσέχουν. Και η ζωή συνεχίζεται ήρεμα, όπως και πριν. Ξαφνικά, στις 15:30 της 31ης Αυγούστου του 1923, ιταλικά πολεμικά πλοία, υπό τις διαταγές του ναυάρχου Σολάρι, ρίχνουν τις άγκυρές τους στα νερά της Κέρκυρας. (Στη φωτο το πλοίο «Κόντε ντι Καβούρ», της ναυτικής μοίρας που βομβάρδισε την Κέρκυρα)

Από ένα πλοίο κατεβαίνει μια λέμβος στην οποία επιβιβάζεται ο πλοίαρχος Φοσκίνι. Ο πλοίαρχος, με το που φτάνει στη στεριά, πηγαίνει στο διοικητή της φρουράς της Κέρκυρας και …επιβάλει την παράδοση του νησιού. Κατόπιν επιστρέφει στο πλοίο. Τίποτε δεν δικαιολογεί το τελεσίγραφο αυτό των Ιταλών προς τη φρουρά της Κέρκυρας. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε πλέον τελειώσει. Και μάλιστα οι δύο λαοί ήταν σύμμαχοι.

Το νέο, που μοιάζει με ψέμα, διαδίδεται γρήγορα στην πόλη. Πλέον, ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα προς την ελληνική σημαία που κυματίζει στο παλαιό Φρούριο. Πλησιάζει η ώρα λήξης του τελεσιγράφου, αλλά στον ουρανό δεν ανεβαίνει η άσπρη σημαία παράδοσης του νησιού. Αιφνίδια, τα κανόνια των ιταλικών πολεμικών πλοίων αρχίζουν να βροντούν το ένα μετά το άλλο. Χτυπούν το νησί τριάντα πέντε φορές. Ο Νομάρχης Π. Ευριπεός, χωρίς να επιτρέψει να ριχτεί έστω μία βολή ως ανταπάντηση διατάσει την παράδοση του νησιού. Αμέσως μετά οι Ιταλοί στρατιώτες αποβιβάζονται και καταλαμβάνουν το νησί χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση. Στο μεταξύ οι Κερκυραίοι θρηνούν γύρω στους εξήντα νεκρούς. Οι τραυματίες είναι γύρω στους δέκα. Oλοι σχεδόν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία που στεγάζονταν στο Παλαιό Φρούριο. Έτσι λοιπόν ο Μουσολίνι δείχνει στον κόσμο όλη του τη… δύναμη!

Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο;

Αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο δημιουργήθηκε η «Κοινωνία των Εθνών», σκοπός της οποίας ήταν η επίλυση των διεθνών διαφορών, ώστε να αποφευχθούν νέοι πόλεμοι. Αμέσως φάνηκαν τα όρια του διεθνούς αυτού συμβουλίου και η ανησυχία των κρατών που είχαν προσχωρήσει σε αυτό (αν και για διαφορετικούς λόγους). Η Ιταλία με την έλευση του φασισμού προσπάθησε να παίξει και στο εσωτερικό της Κοινωνίας των Εθνών, το ρόλο της μεγάλης δύναμης. Οι αναταραχές στην Αλβανία, λόγω του αυτονομιστικού κινήματος του Αχμέντ Τζόγκχου, η άρνηση της κυβέρνησης Μπονόμι για ένα είδος προτεκτοράτου στη χώρα, οι συνεχείς επιδρομές ενόπλων συμμοριών και τα σχέδια κατάκτησης της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας που αποσκοπούσαν σε μια διαίρεση της χώρας, ώθησαν το «Συμβούλιο των Πρέσβεων» να ορίσει μια μεικτή στρατιωτική Επιτροπή, της οποία θα προέδρευε ο Ιταλός στρατηγός Ενρίκο Τελλίνι, προκειμένου να προσδιοριστούν, επί τόπου, τα οριστικά σύνορα της Αλβανίας. Μετά από μία πρώτη συνδιάσκεψη στο Παρίσι και κατόπιν στη Φλωρεντία, στις 7 Μαρτίου 1922, η Επιτροπή κατέληξε σχετικά με το θέμα των ελληνοαλβανικών συνόρων. Οι εργασίες αυτές καθαυτές ξεκίνησαν την πρώτη Μαϊου 1923 μέσα σε κλίμα έντονων αντιδικιών μεταξύ του συνταγματάρχη Δ. Μπότσαρη, ο οποίος κατηγορούσε τον Ιταλό στρατηγό για εξυπηρέτηση των αλβανικών συμφερόντων, και της αλβανικής αντιπροσωπείας, η οποία προσπαθούσε να εκμηδενίσει την ελληνική.

Ο στρατηγός Ε. Tελλίνι, πρόεδρος της Επιτροπής χάραξης των συνόρων, αποφάσισε να καλέσει την ελληνική και την αλβανική αντιπροσωπεία στη συνοριακή γραμμή της Κακαβιάς στις 27 Αυγούστου 1923. Όμως η ιταλική αποστολή ουδέποτε έφτασε εκεί. Εξοντώθηκε σε μια ενέδρα κατά μήκος του δρόμου που οδηγούσε στα Γιάννενα. Έπεσαν ο στρατηγός Ε. Τελλίνι και ο βοηθός του, ο υπολοχαγός Μ. Μπονατσίνι, ο αρχίατρος Α. Κόρτι, ο οδηγός Ρ. Φαρνέττι και ο Ηπειρώτης διερμηνέας Τ. Γκχέτζιρι.

Την ίδια στιγμή ο Μουσολίνι στέλνει στην Ελληνική Κυβέρνηση ένα τελεσίγραφο στο οποίο αξίωνε : την επίσημη συγγνώμη της, μεγαλοπρεπή ταφή των θυμάτων στον καθολικό ναό των Αθηνών, απόδοση τιμών στην ιταλική σημαία και στους στρατιώτες που δολοφονήθηκαν, καταζήτηση, σύλληψη και άμεση εκτέλεση των ενόχων εντός πέντε ημερών και αποζημίωση πενήντα εκατομμυρίων. Η Ελληνική Κυβέρνηση απάντησε ότι ήταν σύμφωνη σχετικά με την απόδοση τιμών και τη μεγαλοπρεπή κηδεία (ο θάνατος είχε επέλθει εντός του ελληνικού εδάφους), αλλά για τους υπεύθυνους του θανάτου τους δεν ήταν σε θέση να κάνει κάτι, από τη στιγμή που ήταν πιθανότατα μέλη μιας αλβανικής συμμορίας.

Ο Μουσολίνι εξέλαβε την απάντηση αυτή ως άρνηση στο τελεσίγραφό του και διέταξε το ναύαρχο Σολάρι να αποπλεύσει αμέσως με μια μοίρα για την Κέρκυρα και να την καταλάβει. Αμέσως μετά την κατοχή του νησιού από τους Ιταλούς, ο διεθνής τύπος, που αρχικά ήταν με το μέρος της Ιταλίας λόγω της άνανδρης εξολόθρευσης της Αποστολής Τελλίνι, τάσσεται στο πλευρό της Ελλάδας.

Έπειτα από μάταιες και αναρίθμητες συζητήσεις στην Κοινωνία των Εθνών, το Συμβούλιο των Πρέσβεων επιλαμβάνεται του θέματος και αποφασίζει ότι :

- Η Ελλάδα θα πρέπει να ζητήσει συγνώμη από τους εκπροσώπους της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας,

- Η κηδεία των θυμάτων θα πρέπει να γίνει στον καθολικό ναό των Αθηνών, παρούσης της ελληνικής κυβέρνησης,

- μια επιτροπή αποτελούμενη από Ιταλούς, Γάλλους, Άγγλους και Ιάπωνες θα κάνει έλεγχο στις έρευνες που πρόκειται να διεξάγει η ελληνική πλευρά για τα θύματα της Αποστολής,

- το Μόνιμο Δικαστήριο της Χάγης θα πρέπει να ορίσει μια αποζημίωση υπέρ της ιταλικής Κυβέρνησης,

- ως εγγύηση η Ελλάδα θα πρέπει να καταβάλει πενήντα εκατομμύρια ιταλικές λιρέτες.

Στις 21 Σεπτεμβρίου η διασυμμαχική Επιτροπή, που έκανε τον έλεγχο στις έρευνες για τη δολοφονία της Αποστολής Τελλίνι, αφού διαπίστωσε την αδυναμία της ελληνικής πλευράς να εξακριβώσει την ταυτότητα των δραστών, αποφάσισε πως η Κυβέρνηση αυτή θα έπρεπε να καταθέσει στην Τράπεζα της Ιταλίας αποζημίωση πενήντα εκατομμυρίων.

Το ποσό κατατίθεται αμέσως στην Ιταλία, όπως είχε συμφωνηθεί. Στις 27 Σεπτεμβρίου τα ιταλικά στρατεύματα αποχωρούν από το νησί της Κέρκυρας.

Η «υπόθεση Κέρκυρα» μαρτυρεί την αδυναμία της Κοινωνίας των Εθνών να αποτρέψει τα ίδια της τα μέλη να από το να προβαίνουν σε επιθέσεις. Πράγματι η Ιαπωνία θα εισβάλει στη Μαντζουρία το 1931, ενώ, αμέσως μετά, η Γερμανία θα προσαρτήσει στο έδαφος της τα Σουδήτια Όρη. Βρισκόμαστε πλέον στο κατώφλι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η έκρηξη του πολέμου, ο οποίος ακολούθησε αμέσως μετά, ήταν η απόδειξη της πλήρους αποτυχίας της Κοινωνίας των Εθνών και του ότι ο Μουσολίνι με την εισβολή στην Κέρκυρα το 1923, ήδη σκεφτόταν να «κατακτήσει» ολόκληρη την Ελλάδα.
_______________________
Με την ευγενική φροντίδα του φίλου Alfis στο club ανεμο-tsouknides, όπου αναρτήθηκε στις 13/8/2002 14:30
Αχθοφόρος: Ροδιά

«Παιδιά του Πολέμου»: Eνα κεφάλαιο της ιστορίας της Νορβηγίας που την κάνει να ντρέπεται

Ορθή επανάληψη -->>
Είναι μια βρώμικη ιστορία που οι Νορβηγοί θα προτιμούσαν να την ξεχάσουν. Ένα κρυμμένο κομμάτι ιστορίας, που βγαίνει επιτέλους στην επιφάνεια ύστερα από μισό αιώνα. Στις 8 Μαΐου του 1945, ο πόλεμος δεν σταμάτησε για όλο τον κόσμο. Την ίδια εποχή ξεκίνησε στη Νορβηγία το μαρτύριο των tyskungar, των «παιδιών των Γερμαναράδων», που γεννήθηκαν από την «οριζόντια συνεργασία» των Νορβηγίδων με τους γερμανούς στρατιώτες. Μέσα σε μια μέρα, τουλάχιστον 10.000 μωρά ηλικίας δύο, τριών ή τεσσάρων ετών στερήθηκαν τους γονείς τους: ο πατέρας τους έφυγε στη Γερμανία, η μάνα τους ή φυλακίστηκε ή έφυγε κι αυτή.

Τα παιδιά αυτά αποκρυσταλλώνουν ξαφνικά πάνω τους τα αντιγερμανικά αισθήματα ενός ολόκληρου λαού. Η εκδίκηση θα είναι ανελέητη. Ορισμένα krigsbarn («παιδιά του πολέμου») κλείνονται σε άθλια ιδρύματα. Άλλα παραδίδονται σε οικογένειες, που τα κακομεταχειρίζονται. Ηθική και σωματική παρενόχληση, εξευτελισμοί, κακοποιήσεις, βιασμοί: επί πολλές δεκαετίες, τα «μπάσταρδα» υφίστανται όλα τα δεινά, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί για την τύχη τους, ούτε καν οι κοινωνικές υπηρεσίες των σοσιαλδημοκρατών. Σε όλη τους τη ζωή τους συμπεριφέρθηκαν σαν παρίες. Κι έπρεπε να φτάσουν στα εξήντα τους χρόνια για να αποφασίσουν πολλοί απ’ αυτούς να κατηγορήσουν επιτέλους το νορβηγικό κράτος για διακρίσεις, βασανιστήρια και απάνθρωπη μεταχείριση.

Συγγραφέας και καλλιτέχνης, η Χάριετ βον Νίκελ είναι μια γλυκιά και σεμνή γυναίκα. «Το 1947, σε ηλικία 4 ετών, υιοθετήθηκα από μια οικογένεια», λέει στο περιοδικό Λ’ Εξπρές. «Με μεταχειρίζονταν σαν ζώο. Στη διάρκεια της ημέρας, με είχαν δεμένη σε ένα δένδρο. Το βράδυ με κλείδωναν. Μετά το δείπνο και την ανάγνωση της εφημερίδας, ο πατέρας με έδερνε. Με αποκαλούσαν «πουτάνα του Χίτλερ». Στα έξι μου χρόνια, ενώ περπατούσα σε μια αποβάθρα, κάποιος με έριξε στη θάλασσα. Δεν ήξερα να κολυμπάω. Κανείς από τους περαστικούς δεν με βοήθησε!

Στο σχολείο, ο δάσκαλος την προσέβαλλε καθημερινά. «Με ανάγκαζε να σηκώνομαι ώστε οι συμμαθητές μου να βλέπουν με τι μοιάζει μια εκφυλισμένη Γερμανία». Στα 9 της χρόνια, καινούργιο τραύμα: τέσσερις μεθυσμένοι χάραξαν με το μαχαίρι τους έναν αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπό της. Στα 14, δραπέτευσε από αυτόν τον εφιάλτη και πήγε να ζήσει με τους τσιγγάνους.

Η αφήγηση της Χάριετ είναι όμως ένα «παραμυθάκι» σε σχέση με αυτά που πέρασαν άλλα krigsbarn. Ο Καρλ-Οτο Ζίνκεν βιάστηκε από τους γιατρούς ενός ορφανοτροφείου. Όλη του τη ζωή κράτησε μυστικό αυτό το γεγονός. Ώσπου, το 1996, είδε στην τηλεόραση ένα ρεπορτάζ για ένα ορφανοτροφείο στη Ρουμανία. «Δεν μπορούσα να αντέξω το άδειο βλέμμα αυτών των δυστυχισμένων παιδιών. Ξαφνικά, είδα τον εαυτό μου στα μάτια τους». Μανιοκαταθλιπτικός, ο Καρλ-Οτο κλείστηκε για τέσσερα χρόνια σε ψυχιατρική κλινική. Έχασε τη δουλειά του, τη γυναίκα του, το σπίτι του, τους φίλους του!

Το κεφάλαιο της ιστορίας των ναζί που έρχεται στην επιφάνεια μέσα από την ιστορία αυτών των ανθρώπων λεγόταν «πρόγραμμα Lebensborn» (πηγή ζωής). Παράλληλα με την εξόντωση των «κατώτερων φυλών», οι ναζί σχεδίαζαν τη δημιουργία μιας «ανώτερης γερμανοβόρειας φυλής». Ο Χίμλερ ενθάρρυνε το ζευγάρωμα των γερμανών στρατιωτών με τις Νορβηγίδες, που τις θεωρούσε θεές. Οι θεωρίες αυτές επέζησαν στη Νορβηγία και μετά τον Χίτλερ – αλλά από την ανάποδη. Σε έκθεσή του, ο γνωστός ψυχίατρος δρ. Εντεγκαρντ αναφέρει: «Αναμιγμένα με τα χρωμοσώματα εκφυλισμένων Νορβηγίδων, τα γερμανικά χρωμοσώματα παράγουν παιδιά πνευματικά καθυστερημένα. Από τα 9.000 παιδιά Γερμανών, τα 2.500 δεν θα μπορέσουν να γίνουν καλοί πολίτες». Συμπέρασμα: «Η γερμανική μειονότητα συνιστά απειλή για την εθνική ασφάλεια. Αυτός ο εσωτερικός εχθρός μπορεί να μετατραπεί σε πέμπτη φάλαγγα».

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν με αυτά τα παιδιά; Μια εποχή, η κυβέρνηση σκέφτηκε να τα απελάσει στην Αυστραλία. Από το 1956 κι ύστερα, δέκα krigsbarn χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα σε ένα πρόγραμμα της CIA για τις συνέπειες του LSD. Τρία παιδιά πέθαναν ως αποτέλεσμα αυτών των πειραμάτων.

«Η Νορβηγία δεν είναι αυτό που νομίζετε», παρατηρεί ο Πολ Χάνσεν, που εργάζεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο του Όσλο. Όταν ήταν παιδί, τον έκλεισαν σε φρενοκομείο. «Μεγάλωσα ανάμεσα σε κραυγές και στην οσμή ούρων και περιττωμάτων. Πήγα σχολείο μόλις για τέσσερα χρόνια, κι έτσι μετά βίας γράφω και διαβάζω». Ο Πολ δεν γνωρίζει παρά μια οικογένεια: την Ένωση των Παιδιών του Πολέμου.

Επισήμως, η Νορβηγία γνωρίζει 9.000 με 12.000 «παιδιά του πολέμου», μεταξύ των οποίων και την τραγουδίστρια Ανφριντ Λίνγκσταντ από το συγκρότημα Αμπα. Πολλές χιλιάδες ακόμη τέτοια παιδιά πέθαναν όμως από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά. Άλλα αυτοκτόνησαν. Επτά από τα παιδιά που επέζησαν, και είναι σήμερα μεσήλικες, αποφάσισαν πρόσφατα να προσφύγουν στη δικαιοσύνη. Άλλοι εκατό ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο. Η πρώτη δικαστική απόφαση, που ελήφθη τον Νοέμβριο του 2001, ήταν απογοητευτική: τα αδικήματα παραγράφηκαν. Το ίδιο έκρινε και το εφετείο. Η υπόθεση θα εξεταστεί τώρα από το Ανώτατο Δικαστήριο. Αν τα θύματα δεν δικαιωθούν και πάλι, η δικηγόρος Ράντι Χάγκεν-Σπίντεβολντ σκοπεύει να καταφύγει στο Στρασβούργο, ενώπιον του ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο στόχος της είναι να ζητήσει επισήμως το νορβηγικό κράτος συγγνώμη, και να αποκαταστήσει την τιμή των θυμάτων. Πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει να σπάσει το τείχος της σιωπής γύρω απ’ αυτή τη σκοτεινή υπόθεση.

«Αλλοτε, ήμουν υπερήφανη για τη Νορβηγία, τη χώρα της κοινωνικής ισότητας και του Νόμπελ ειρήνης», λέει η δικηγόρος. «Σήμερα, βλέπω πιο καθαρά. Οι πολιτικοί περιφρονούν τους πελάτες μου. Όταν τους ακούω να δίνουν μαθήματα δημοκρατίας ή ειρήνης στο Ισραήλ, στη Σρι Λάνκα και σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν βλέπω όλη αυτή την υποκρισία, μου έρχεται να ουρλιάξω».

(Πηγή: L’ Express)
Με την ευγενική φροντίδα του φίλου Alfis 13/8/2002 14:16
Αχθοφόρος: Ροδιά

-->> αναμνήσεις από το internet, ένα άρθρο που είχα ανεβάσει στο κλαμπ μου στο πόρταλ pathfinder: «Παιδιά του Πολέμου»: Eνα κεφάλαιο της ιστορίας της Νορβηγίας που την κάνει να ντρέπεται
__________________________________
Update, 1 May 2011 -->> Αναφορές:
1. June 30, 2002
2. 9th January 2009 (με πλούσια εικονογράφηση)
3. 29 Apr 2011

από το παλιό forum του Pathfinder

Δυο θεματάκια που γράφτηκαν πριν από 8-9 χρόνια:

Ενα μαχαίρι, ένα κόκκαλο και κάνα πεπονάκι άμα λάχει...

Ζητάω πολλά; Πρώτα πρώτα ένα μαχαίρι...

Οχι, μη πηγαίνει το μυαλό όλο στο φονικό, τις εγχειρήσεις και τα σφαξίματα και τον πόλεμο... λίγο πιο κεί... πάρτο όλο... μαλακά μαλακά... μαλάκα! Πρόσεχε! Που βρίσκεις καλύτερο παρκαδόρο σήμερα; Ετσι μπράβο... τώρα που το παρκάρισες το μυαλουδάκι στα όμορφα και τα ειρηνικά, τα καθημερινά ας πούμε, πάμε παρακάτω, στο κόκκαλο ντε...

Ενα κόκκαλο, ένα κοκκαλάκι έστω και μικρό... Οχι, όχι για να το γλείψω, όχι! Ούτε για να ταϊσω το σκυλάκι της φίλης του φίλου μου, μια και δε διατηρώ δικό μου κατοικίδιο...
Ενα κόκκαλο απέριττο, ένα σκέτο κόκκαλο για να δοκιμάσω το μαχαίρι πάνω του. Να δω δηλαδή τι θα του κάνει το μαχαίρι -του κόκκαλου ντε, που λέγαμε- τι θα του κάνει λοιπόν του κόκκαλου, άμα αυτό δεν έχει ψαχνό!

Επειδή λοιπόν κόκκαλο χωρίς ψαχνό είναι δύσκολο να βρεθεί, ούτε τα χασάπικα διαθέτουν πλέον γιατί τα πετάνε στα σκουπίδια κι ούτε που προλαβαίνει κανείς ν' αρπάξει κανένα -για μια σουπίτσα βρε παιδιά...- επειδή λοιπόν το κόκκαλο είναι τόσο δυσεύρετο σήμερα κι όλο το ψαχνό δουλεύει, ε, αρκετό μου είναι κάνα πεπονάκι, άμα λάχει...
Κόβεται και πιο εύκολα!

Το θέμα αυτό δημιουργήθηκε : Σήμερα, 11:47 από τον/την rodia

Re: Ποσες φορες αραγε, πηγαμε το μαχαιρι μεχρι το κοκκαλο, στη ζωη μας;

*******************************************************

No time to run, no place to hide
When your life is just a lonely Ride
Through the land of fire and ice
And all the dreams behind your eyes
Turned out to be a world of lies

Η απάντηση αυτή δόθηκε στις Σήμερα, 11:58 από τον/την perdikka
_____________________

Ο ΧΟΤΖΑΣ και το παλτο του

εν ολιγοις, ηταν καλεσμενος καποτε ο Χοτζας σε ενα γαμο, αλλα δεν ειχε ο ερμος πλουσια ρουχα να φορεσει, και εβαλε μεν τα καλα του, που ηταν ομως φτωχικα.

Στο τραπεζι του γαμου, τον εβαλαν στη χειροτερη θεση, του πεταξαν και ενα κομματι κοκκαλο, γενικως τον ειχαν του μπατσου και του κλωτσου, κρινοντας τον σαν αναξιο λογου, συμφωνα με το ντυσιμο του. Σηκωνεται λοιπον ο Χοτζας, παει σε ενα πλουσιο φιλο του, δανειζεται μια χρυσοποικιλτη ρομπα-παλτο και ξαναπαει στο τραπεζι. Οποια αλλαγη στη συμπεριφορα των οικοδεσποτων του! Και να τα κρεατα, να τα πιλαφια, να η περιποιηση, δεν ηξεραν που να τον βαλουν, και πως να τον περιποιηθουν!

Οποτε ο Χοτζας, πιανει το πιλαφι, και το χωνει στο αριστερο του μανικι, το κρεας στο δεξι μανικι, και ανακραζει '' φατε μανικια μου, εσας περιποιουνται τωρα, οχι εμενα''


καπως ετσι παει η ιστορια, ειναι απο αυτες του Νασρεντιν Χοτζα, που μας ελεγε η μαμα μου...

*******************************************************

Θνητών δε μώρος όστις εύ πράσσειν δοκών βέβαια χαίρει. τοίς τρόποις γάρ αι τύχαι, έμπληκτος ως άνθρωπος, άλλοτ'άλλοσε πηδώσι, κουδείς αυτός ευτυχεί ποτε.

Ευριπιδης - Τρωαδες
Η απάντηση αυτή δόθηκε στις Σήμερα, 16:33 από τον/την perdikka
_____________________

-->> Παλιές αξέχαστες μέρες, θυελλώδεις συζητήσεις, κάτι που μου λείπει. Μου λείπει περισσότερο η perdikka, κατά κόσμο Αννα, που είχε μια καλή κουβέντα να γράψει σε οποιοδήποτε θέμα. Δεν το βάζει ο νους μου πώς γίνεται να έχεις φύγει Αννούλα μου...

-->> Θυμήθηκα αυτά τα θεματάκια μετά την επίσκεψη στα μπλογκ του Greek Rider και της Cynical.

-->> To forum αυτό δεν υπάρχει πια, καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από ένα άλλο, πιο κυριλέ, μετά την αγορά του θρυλικού παλιού καλού και φρέσκου σε ιδέες και γεμάτου κέφι ΠΑΘ από τον όμιλο Δ. Λαμπράκη. Εδώ και αρκετά χρόνια, το πόρταλ Pathfinder ανήκει εις το Λαμπρακιστάν. Χίλιες φορές να είχε γίνει συνδρομητικό, αλλά καθώς φαίνεται συνέφερε καλύτερα τους ιδιοκτήτες του η πώληση. Τι να κάνουμε κι εμείς οι απλοί θνητοί; Σάματις μας πέφτει λόγος; Στεκόμαστε δίπλα, ενισχύουμε, ωθούμε προς τα άνω μια προσπάθεια, κλπ κλπ, και τελικά κανείς δεν μας ρωτάει...

-->> Ετσι να αισθάνονται άραγε οι εργάτες μιας βιομηχανίας που πουλιέται; Ετσι να νιώθουν οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής; Του ΟΤΕ και της Ζίμενς, ό,τι ήταν να νιώσουν το ένιωσαν! Ο εργάτης, ο υπάλληλος, είναι δούλοι; Ο χρήστης του διαδικτύου τι είναι;

-->> Το ότι γυρνώ σε περασμένα είναι σημάδι ότι γερνώ... ολοταχώς;

«Παιδιά του Πολέμου»: Eνα κεφάλαιο της ιστορίας της Νορβηγίας που την κάνει να ντρέπεται

Είναι μια βρώμικη ιστορία που οι Νορβηγοί θα προτιμούσαν να την ξεχάσουν. Ένα κρυμμένο κομμάτι ιστορίας, που βγαίνει επιτέλους στην επιφάνεια ύστερα από μισό αιώνα. Στις 8 Μαΐου του 1945, ο πόλεμος δεν σταμάτησε για όλο τον κόσμο. Την ίδια εποχή ξεκίνησε στη Νορβηγία το μαρτύριο των tyskungar, των «παιδιών των Γερμαναράδων», που γεννήθηκαν από την «οριζόντια συνεργασία» των Νορβηγίδων με τους γερμανούς στρατιώτες. Μέσα σε μια μέρα, τουλάχιστον 10.000 μωρά ηλικίας δύο, τριών ή τεσσάρων ετών στερήθηκαν τους γονείς τους: ο πατέρας τους έφυγε στη Γερμανία, η μάνα τους ή φυλακίστηκε ή έφυγε κι αυτή.

Τα παιδιά αυτά αποκρυσταλλώνουν ξαφνικά πάνω τους τα αντιγερμανικά αισθήματα ενός ολόκληρου λαού. Η εκδίκηση θα είναι ανελέητη. Ορισμένα krigsbarn («παιδιά του πολέμου») κλείνονται σε άθλια ιδρύματα. Άλλα παραδίδονται σε οικογένειες, που τα κακομεταχειρίζονται. Ηθική και σωματική παρενόχληση, εξευτελισμοί, κακοποιήσεις, βιασμοί: επί πολλές δεκαετίες, τα «μπάσταρδα» υφίστανται όλα τα δεινά, χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί για την τύχη τους, ούτε καν οι κοινωνικές υπηρεσίες των σοσιαλδημοκρατών. Σε όλη τους τη ζωή τους συμπεριφέρθηκαν σαν παρίες. Κι έπρεπε να φτάσουν στα εξήντα τους χρόνια για να αποφασίσουν πολλοί απ’ αυτούς να κατηγορήσουν επιτέλους το νορβηγικό κράτος για διακρίσεις, βασανιστήρια και απάνθρωπη μεταχείριση.

Συγγραφέας και καλλιτέχνης, η Χάριετ βον Νίκελ είναι μια γλυκιά και σεμνή γυναίκα. «Το 1947, σε ηλικία 4 ετών, υιοθετήθηκα από μια οικογένεια», λέει στο περιοδικό Λ’ Εξπρές. «Με μεταχειρίζονταν σαν ζώο. Στη διάρκεια της ημέρας, με είχαν δεμένη σε ένα δένδρο. Το βράδυ με κλείδωναν. Μετά το δείπνο και την ανάγνωση της εφημερίδας, ο πατέρας με έδερνε. Με αποκαλούσαν «πουτάνα του Χίτλερ». Στα έξι μου χρόνια, ενώ περπατούσα σε μια αποβάθρα, κάποιος με έριξε στη θάλασσα. Δεν ήξερα να κολυμπάω. Κανείς από τους περαστικούς δεν με βοήθησε!

Στο σχολείο, ο δάσκαλος την προσέβαλλε καθημερινά. «Με ανάγκαζε να σηκώνομαι ώστε οι συμμαθητές μου να βλέπουν με τι μοιάζει μια εκφυλισμένη Γερμανία». Στα 9 της χρόνια, καινούργιο τραύμα: τέσσερις μεθυσμένοι χάραξαν με το μαχαίρι τους έναν αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπό της. Στα 14, δραπέτευσε από αυτόν τον εφιάλτη και πήγε να ζήσει με τους τσιγγάνους.

Η αφήγηση της Χάριετ είναι όμως ένα «παραμυθάκι» σε σχέση με αυτά που πέρασαν άλλα krigsbarn. Ο Καρλ-Οτο Ζίνκεν βιάστηκε από τους γιατρούς ενός ορφανοτροφείου. Όλη του τη ζωή κράτησε μυστικό αυτό το γεγονός. Ώσπου, το 1996, είδε στην τηλεόραση ένα ρεπορτάζ για ένα ορφανοτροφείο στη Ρουμανία. «Δεν μπορούσα να αντέξω το άδειο βλέμμα αυτών των δυστυχισμένων παιδιών. Ξαφνικά, είδα τον εαυτό μου στα μάτια τους». Μανιοκαταθλιπτικός, ο Καρλ-Οτο κλείστηκε για τέσσερα χρόνια σε ψυχιατρική κλινική. Έχασε τη δουλειά του, τη γυναίκα του, το σπίτι του, τους φίλους του!

Το κεφάλαιο της ιστορίας των ναζί που έρχεται στην επιφάνεια μέσα από την ιστορία αυτών των ανθρώπων λεγόταν «πρόγραμμα Lebensborn» (πηγή ζωής). Παράλληλα με την εξόντωση των «κατώτερων φυλών», οι ναζί σχεδίαζαν τη δημιουργία μιας «ανώτερης γερμανοβόρειας φυλής». Ο Χίμλερ ενθάρρυνε το ζευγάρωμα των γερμανών στρατιωτών με τις Νορβηγίδες, που τις θεωρούσε θεές. Οι θεωρίες αυτές επέζησαν στη Νορβηγία και μετά τον Χίτλερ – αλλά από την ανάποδη. Σε έκθεσή του, ο γνωστός ψυχίατρος δρ. Εντεγκαρντ αναφέρει: «Αναμιγμένα με τα χρωμοσώματα εκφυλισμένων Νορβηγίδων, τα γερμανικά χρωμοσώματα παράγουν παιδιά πνευματικά καθυστερημένα. Από τα 9.000 παιδιά Γερμανών, τα 2.500 δεν θα μπορέσουν να γίνουν καλοί πολίτες». Συμπέρασμα: «Η γερμανική μειονότητα συνιστά απειλή για την εθνική ασφάλεια. Αυτός ο εσωτερικός εχθρός μπορεί να μετατραπεί σε πέμπτη φάλαγγα».

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν με αυτά τα παιδιά; Μια εποχή, η κυβέρνηση σκέφτηκε να τα απελάσει στην Αυστραλία. Από το 1956 κι ύστερα, δέκα krigsbarn χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα σε ένα πρόγραμμα της CIA για τις συνέπειες του LSD. Τρία παιδιά πέθαναν ως αποτέλεσμα αυτών των πειραμάτων.

«Η Νορβηγία δεν είναι αυτό που νομίζετε», παρατηρεί ο Πολ Χάνσεν, που εργάζεται σήμερα στο Πανεπιστήμιο του Όσλο. Όταν ήταν παιδί, τον έκλεισαν σε φρενοκομείο. «Μεγάλωσα ανάμεσα σε κραυγές και στην οσμή ούρων και περιττωμάτων. Πήγα σχολείο μόλις για τέσσερα χρόνια, κι έτσι μετά βίας γράφω και διαβάζω». Ο Πολ δεν γνωρίζει παρά μια οικογένεια: την Ένωση των Παιδιών του Πολέμου.

Επισήμως, η Νορβηγία γνωρίζει 9.000 με 12.000 «παιδιά του πολέμου», μεταξύ των οποίων και την τραγουδίστρια Ανφριντ Λίνγκσταντ από το συγκρότημα Αμπα. Πολλές χιλιάδες ακόμη τέτοια παιδιά πέθαναν όμως από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά. Άλλα αυτοκτόνησαν. Επτά από τα παιδιά που επέζησαν, και είναι σήμερα μεσήλικες, αποφάσισαν πρόσφατα να προσφύγουν στη δικαιοσύνη. Άλλοι εκατό ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο. Η πρώτη δικαστική απόφαση, που ελήφθη τον Νοέμβριο του 2001, ήταν απογοητευτική: τα αδικήματα παραγράφηκαν. Το ίδιο έκρινε και το εφετείο. Η υπόθεση θα εξεταστεί τώρα από το Ανώτατο Δικαστήριο. Αν τα θύματα δεν δικαιωθούν και πάλι, η δικηγόρος Ράντι Χάγκεν-Σπίντεβολντ σκοπεύει να καταφύγει στο Στρασβούργο, ενώπιον του ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο στόχος της είναι να ζητήσει επισήμως το νορβηγικό κράτος συγγνώμη, και να αποκαταστήσει την τιμή των θυμάτων. Πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει να σπάσει το τείχος της σιωπής γύρω απ’ αυτή τη σκοτεινή υπόθεση.

«Αλλοτε, ήμουν υπερήφανη για τη Νορβηγία, τη χώρα της κοινωνικής ισότητας και του Νόμπελ ειρήνης», λέει η δικηγόρος. «Σήμερα, βλέπω πιο καθαρά. Οι πολιτικοί περιφρονούν τους πελάτες μου. Όταν τους ακούω να δίνουν μαθήματα δημοκρατίας ή ειρήνης στο Ισραήλ, στη Σρι Λάνκα και σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν βλέπω όλη αυτή την υποκρισία, μου έρχεται να ουρλιάξω».

(Πηγή: L’ Express)
Με την ευγενική φροντίδα του φίλου Alfis 13/8/2002 14:16
Αχθοφόρος: Ροδιά

-->> αναμνήσεις από το internet, ένα άρθρο που είχα ανεβάσει στο κλαμπ μου στο πόρταλ pathfinder: «Παιδιά του Πολέμου»: Eνα κεφάλαιο της ιστορίας της Νορβηγίας που την κάνει να ντρέπεται
__________________________________
Update, 1 May 2011 -->> Αναφορές:
1. June 30, 2002
2. 9th January 2009 (με πλούσια εικονογράφηση)
3. 29 Apr 2011