Τέλος οι Ολυμπιακοί αγώνες, τέλειωσε το όνειρο του Πεκίνου. Τώρα μένει να δούμε το θαύμα. Στη φωλιά του πουλιού σίγουρα υπάρχουν αυγά. Το θέμα είναι να προστατευτούν, μη τα φάει κάνα φίδι!
Η Ιταλία αδικήθηκε κατάφωρα στο πρόγραμμα του ανσάμπλ, στο ατομικό και στα σύνθετο γυναικών έγινε το σώσε. Η κριτική επιτροπή, λειτουργώντας -υποθέτω- σύμφωνα με κανόνες που είναι πολύ παρωχημένοι, αδίκησε ή "αδίκησε" πολλές αθλήτριες και, μέσω αυτών, τις χώρες από τις οποίες προέρχονται.
Η πρότασή μου είναι η εξής:
Αντί για το "βαθμό δυσκολίας" που καθορίζεται από τους κριτές εκ των υστέρων, να υπάρξει "βαθμός επινοητικότητας" ή "βαθμός δημιουργικότητας" ή και "βαθμός χάρης". Αν σώνει και καλά ο "βαθμός δυσκολίας" πρέπει να εξακολουθήσει να υπάρχει, ας τον καθορίζουν από πριν, όπως γίνεται στο άθλημα των καταδύσεων. Ετσι κι αλλιώς, σε όλα αυτά ο υποκειμενικός παράγοντας είναι αδύνατο να απαλειφθεί.
Επειδή δεν βρήκα (ακόμη) ένα βίντεο για το ανσάμπλ της ιταλικής ομάδας, ανεβάζω ένα βιντεάκι με εικόνες της Μπεσόνοβα:-->>
ΣΗΜ. με κάτι τέτοια που συμβαίνουν, πείθομαι όλο και περισσότερο ότι οι ολυμπιακοί αγώνες αντί να δίνουν ευχαρίστηση σε όλους τους ανθρώπους που συμμετέχουν με κάθε τρόπο (αθλητές, οργανωτές, πολίτες όλου του κόσμου που παρακολουθούν) προσφέρουν πολλή πίκρα, ίσως και ψυχικές ασθένειες. Οπότε, όταν μιλούμε για "υγεία" των αθλητών, ας είμαστε πολύ προσεκτικοί. Μάλλον ασθενείς είναι αυτοί οι άνθρωποι. Με πολλές και ανίατες νόσους μάλιστα, που θα τους ταλαιπωρήσουν στην υπόλοιπη ζωή τους. Για το μετάλλειο χειροκροτούμε ή για την (κάθε) "αθλητική" νόσο; Πιθανότατα ασθενώ και η ίδια, επειδή επιμένω να παρακολουθώ!
