Liberace: Ενα παιδί-θαύμα, που άρχισε να παίζει πιάνο στα τέσσερά του χρόνια και στα επτά θυμόταν απέξω δύσκολα κομμάτια. Οκτώ χρονών γνώρισε τον μεγάλο Πολωνό πιανίστα Ignacy Jan Paderewski (που αργότερα έγινε οικογενειακός φίλος και μέντοράς του), προς τον οποίο δεν έχασε ποτέ καμιά ευκαιρία να αποτίσει φόρο τιμής.
Τα παιδιά στο σχολείο τον χλεύαζαν για τη θηλυκή του προσωπικότητα και την αγάπη του για τη μαγειρική και το πιάνο. Τα αγόρια, βλέπεις, πρέπει να ασχολούνται με τον αθλητισμό και να παίζουνε ποδόσφαιρο! 
Εζησε τη συναρπαστική ζωή ενός αληθινού καλλιτέχνη που αποθεώθηκε από τον κόσμο, αλλά και φθονήθηκε ταυτόχρονα από κριτικούς και ορθοφρονούντες. Λοιδωρήθηκε (και μηνύθηκε!) για την ομοφυλοφιλία του, την οποία δεν παραδέχτηκε ποτέ, κερδίζοντας δίκες όπου τον κατηγορούσαν γι αυτήν.
Εκτός από το να παίζει μουσική, κάνοντας γνωστά στο ευρύ κοινό πολλά σημαντικά έργα μεγάλων κλασσικών συνθετών, κατηγορούμενος για την τολμηρή του δημιουργικότητα να τα "ανακατεύει" με κομμάτια του συρμού, αγαπούσε τη μαγειρική και εξέδωσε σχετικά βιβλία με συνταγές και ήταν ιδιοκτήτης εστιατορίου για πολλά χρόνια.
Liberace: Ενα ταλέντο ξεχωριστό που κυνηγήθηκε όσο ελάχιστοι άνθρωποι, που όμως όχι απλώς στάθηκε στα πόδια του και άντεξε, αλλά συνέβαλε στο να ανοίξουν τα μάτια και οι καρδιές των ανθρώπων της εποχής του. Κέρδισε τρελλά λεφτά, χάρη και στο επικοινωνιακό του δαιμόνιο, εκμεταλλευόμενος όσο δεν παίρνει το σύστημα που επίσης τον εκμεταλλεύτηκε!
Και πού δεν έπαιξε! σε μικρές και μεγάλες αίθουσες, σε πολιτείες και χωριά, σε ιδιωτικές συγκεντρώσεις πλουσίων, όπως π.χ. στου Πωλ Γκεττύ, και το ιδιοφυές εύρημά του ήταν να τελειώνει τις παραστάσεις του (όχι υποκλινόμενος και αποχωρών, αλλά) προσκαλώντας το κοινό στη σκηνή για να αγγίξει τα ρούχα, το πιάνο, τα κοσμήματα και τα χέρια του. Συνήθως ακολουθούσαν φιλιά, χειραψίες, αγκαλιές και χάδια.
Παραδόξως, ένας κριτικός έγραψε λίγο πριν θάνατο του έξοχου πιανίστα-διασκεδαστή: «πίσω από όλη τη λάμψη, την ψεύτικη σεμνότητα και το ντροπαλό χαμόγελο, ο Liberace αποπνέει μια αγάπη που του επιστρέφεται χιλιάδες φορές», κάτι που ελπίζω να πρόλαβε να διαβάσει, μια που μέχρι τότε (ισως και σημερα ακομα) δεν υπήρξε κριτικός που να τον είχε επαινέσει. Οι κριτικοί, βλέπεις, είναι συνήθως κάτι ξινοί άνθρωποι!
Είχε πει το περίφημο «Είμαι μια Disneyland με ένα άτομο» και είχε απόλυτα δίκιο. Ετσι είναι. Εμένα με γοήτευε από τότε που τον πρωτοάκουσα να παίζει και ήταν ένας από τους λόγους που αγάπησα (και) το πιάνο, που μέχρι τότε δεν ανήκε στις προτιμήσεις μου. Liberace: Ενας γενναιόδωρος άνθρωπος. Εκτός από τον εαυτό και το ταλέντο του, χάριζε εκθαμβωτικά δώρα (δικά του πράγματα, γούνες, αυτοκίνητα, κλπ) σε φίλους και αγνώστους χωρίς να σκέφτεται πως θα του λείψουν. Ευτυχώς, περίσσεψαν μερικά και από τις 7 Απριλίου 2016, τα αυτοκίνητα του Liberace εκτίθενται, καθώς και ένα πιάνο και πολλά κοστούμια, στο Liberace Garage που βρίσκεται στο Λας Βέγκας.
-------------------
ΣΗΜ. κι άλλες πολλές πληροφορίες-->> https://en.wikipedia.org/wiki/Liberace
