περί της "επανάστασης" του κορωνοϊού, κλπ

Ο Γερμανός φιλόσοφος νοτιοκορεάτικης καταγωγής Byung-Chul Han προειδοποιεί τους Ευρωπαίους που χαιρετίζουν τις ψηφιακές στρατηγικές που εφαρμόζουν οι ασιατικές χώρες για την καταπολέμηση της νόσου. Το τίμημα είναι συχνά υπερβολικό. Ο ιός δεν επιβράδυνε τον καπιταλισμό, αλλά τον διατηρεί εν υπνώσει. Θα υιοθετήσει η Ευρώπη ένα καθεστώς μόνιμης ψηφιακής επιτήρησης σε κινέζικο στυλ;

Εισαγωγή  

Ο κορωναϊός αποτελεί  ένα συστημικό  τεστ για το κρατικό λογισμικό. H Ασία πέτυχε  να περιορίσει ουσιαστικότερα  την επιδημία από τους ευρωπαίους γείτονές της. Στο Χονγκ Κονγκ, την Ταϊβάν και τη Σιγκαπούρη, ο αριθμός των νέων μολύνσεων είναι περιορισμένος  ενώ για τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, τα δυσκολότερα  φαίνεται πια να έχουν περάσει. Ακόμη και η Κίνα, η κύρια εστία της επιδημίας, κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να αποτρέψει την εξέλιξή της.
Βρισκόμαστε τώρα μπροστά σε μια μαζική έξοδο των Ασιατών που φεύγουν από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες θέλοντας να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους όπου θα αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς.  Η τιμή των πτήσεων εκρήγνυται και η εξεύρεση αεροπορικού εισιτηρίου για την Κίνα  ή την Κορέα έχει γίνει  σχεδόν αδύνατη.
Τι συμβαίνει  στην Ευρώπη;  Οι ηλικιωμένοι ασθενείς  αποδιασωληνώνονται  ώστε να μπορούν να αντιμετωπιστούν οι  νεότεροι ασθενείς. Ενώ παράλληλα ένας χωρίς νόημα ακτιβισμός βρίσκεται σε εξέλιξη. Το κλείσιμο των συνόρων φαίνεται να είναι η απελπισμένη έκφραση της κρατικής  κυριαρχίας, σε αντίθεση με μια ουσιαστικότερη  συνεργασία, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πιθανώς να ήταν αποτελεσματικότερη  από την τυφλή περιχαράκωση  των μελών της στα εθνικά τους σύνορα.

Τα «πλεονεκτήματα» της Ασίας

Σε σύγκριση με την Ευρώπη, ποια πλεονεκτήματα προσφέρει το ασιατικό σύστημα που είναι αποτελεσματικά  στην καταπολέμηση της πανδημίας;  Ασιατικά κράτη όπως η Ιαπωνία, η Κορέα, η Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, η Ταϊβάν ή η Σιγκαπούρη έχουν μια αυταρχική νοοτροπία, η οποία προέρχεται από την πολιτιστική τους παράδοση (Κομφουκιανισμός). Οι άνθρωποι είναι λιγότερο απρόθυμοι και πιο υπάκουοι από ότι στην Ευρώπη. Εμπιστεύονται επίσης τις κρατικές δομές περισσότερο. Και όχι μόνο στην Κίνα, αλλά και στην Κορέα ή την Ιαπωνία, η καθημερινή ζωή είναι πολύ πιο αυστηρά οργανωμένη από ό, τι στην Ευρώπη. Πάνω απ’ όλα, για να αντιμετωπίσουν τον ιό, οι Ασιατικές αυτές  χώρες πόνταραν μαζικά στην ψηφιακή επιτήρηση και στη χρήση μεταδεδομένων  (δομημένα και κωδικοποιημένα δεδομένα τα οποία περιγράφουν χαρακτηριστικά πληροφοριακών οντοτήτων, αποσκοπώντας στην ταύτιση, αναγνώριση, ανακάλυψη, αξιολόγηση και διαχείριση των οντοτήτων που περιγράφονται).
 Σήμερα, στην Ασία, δεν είναι οι ιολόγοι ή οι επιδημιολόγοι που αγωνίζονται κατά της πανδημίας, αλλά οι επιστήμονες υπολογιστών και οι ειδικοί στα “μεγάλα δεδομένα” – μια αλλαγή μοντέλου στην οποία η Ευρώπη δεν έχει ακόμα προχωρήσει. “Τα μετα- δεδομένα σώζουν ανθρώπινες ζωές!”, διακηρύσσουν οι  πρωταθλητές της ψηφιακής επιτήρησης.
Μεταξύ των ασιατικών γειτόνων μας, δεν υπάρχει σχεδόν καμία μορφή κριτικής συνειδητοποίησης σε σχέση με αυτή την πολιτική επιτήρησης  των πολιτών. Ακόμη και στις φιλελεύθερες χώρες  της Ιαπωνίας και της Κορέας, ο έλεγχος των δεδομένων έχει σχεδόν ξεχαστεί και κανείς δεν επαναστατεί ενάντια στη τερατώδη και ξέφρενη συλλογή πληροφοριών από τις αρχές. Η Κίνα έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να δημιουργήσει ένα σύστημα «κοινωνικής παραμετροποίησης » – μια αδιανόητη προοπτική για οποιονδήποτε Ευρωπαίο – που καθιστά δυνατή την καθιέρωση μιας πολύ εξαντλητικής «κατηγοριοποίησης» των πολιτών της, βάση της οποίας η κοινωνική συμπεριφορά κάθε ατόμου πρέπει να αξιολογείται συστηματικά.
Στην Κίνα δεν υπάρχει χρόνος ή χωρος  στην καθημερινή ζωή που δεν υπόκειται σε παρατήρηση. Κάθε κλικ, κάθε αγορά, κάθε επαφή, κάθε δραστηριότητα στα κοινωνικά δίκτυα ελέγχεται. Εκείνοι που περνούν το κόκκινο φως, αυτοί που έχουν σχέσεις με επικριτές του καθεστώτος ή εκείνοι που κάνουν κριτικά  σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα γίνονται αποδέκτες αρνητικών πόντων. Στη συνέχεια, η ζωή τους μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη. Αντίστροφα, όσοι αγοράζουν υγιεινά τρόφιμα στο διαδίκτυο ή διαβάζουν εφημερίδες προσκείμενες  στο καθεστώς πριμοδοτούνται με θετικούς πόντους. Όποιος έχει κερδίσει αρκετούς θετικούς πόντους θα είναι σε θέση να αποκτήσει θεώρηση εξόδου από τη χώρα ή δάνεια με ελκυστικά επιτόκια. Αυτός αντίθετα που θα συγκεντρώσει ένα ορισμένο αριθμό αρνητικών  θα μπορούσε ακόμα και να χάσει τη δουλειά του.   Αυτή η κοινωνική εποπτεία είναι δυνατή διότι υπάρχει απεριόριστη ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ παρόχων υπηρεσιών Διαδικτύου και κινητής τηλεφωνίας και των αρχών. Δεν υπάρχει πρακτικά καμία προστασία δεδομένων. Ο όρος “ιδιωτική σφαίρα” δεν εμφανίζεται στο κινεζικό λεξιλόγιο.

200 εκατομμύρια κάμερες

Η Κίνα έχει εγκαταστήσει 200 εκατομμύρια κάμερες στην επικράτειά της, οι περισσότερες από τις οποίες είναι εφοδιασμένες με ένα εξαιρετικά εξελιγμένο σύστημα αναγνώρισης προσώπου το οποίο μπορεί να ανιχνεύσει ακόμη και ένα μικρό σπυράκι στο πρόσωπο κάποιου. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Παντού, στα καταστήματα, στους δρόμους, στους σταθμούς και στα αεροδρόμια, αυτές οι έξυπνες κάμερες σαρώνουν και “αξιολογούν” κάθε πολίτη.
Και τώρα αυτή η τεράστια υποδομή που αναπτύχθηκε για να εγγυηθεί την ηλεκτρονική παρακολούθηση των ανθρώπων αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματική στην εξάλειψη της επιδημίας. Όποιος φεύγει από το σταθμό του Πεκίνου (παραδείγματος χάρη) αναγνωρίζεται αμέσως από μια κάμερα. Η συσκευή μετρά τη θερμοκρασία του σώματος . Αρκεί να είναι ασυνήθιστα υψηλή και αμέσως  όλοι όσοι ταξίδευαν στο ίδιο βαγόνι ενημερώνονται στο κινητό τους τηλέφωνο – εφόσον το σύστημα έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίζει επακριβώς ποιος καθόταν και σε ποια θέση.                                                                                                                      
Στα κοινωνικά δίκτυα, περιγράφονται ακόμη και drones που χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση τήρησης της καραντίνας. Μόλις κάποιος προσπαθήσει να σπάσει τον εγκλεισμό, πλησιάζει ένα ιπτάμενο drone και με ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα διατάζεται  να επιστρέψει στο σπίτι του. Ποιος ξέρει, ίσως ακόμη αυτά τα μηχανήματα να έχουν τη δυνατότητα να εκτυπώνουν πρόστιμα, που κατεβαίνουν απαλά και προσγειώνονται κοντά στους παραβάτες. Μια δυστοπική εικόνα για τους Ευρωπαίους, η οποία όμως δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει καμία αντίδραση στη Άπω  Ανατολή.

Αυταρχική κρατική νοοτροπία. Πειθαναγκασμένοι πολίτες

Ούτε στην Κίνα ούτε σε άλλα ασιατικά κράτη, όπως η Νότια Κορέα, το Χονγκ Κονγκ, η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν ή η Ιαπωνία, υπάρχει μια κριτική αντιμετώπιση της ψηφιακής επιτήρησης ή των μεταδεδομένων . Όλα αυτά τα  κράτη κυριολεκτικά εκστασιάζονται μπροστά στα ψηφιακά επιτεύγματα .  Αυτό οφείλεται επίσης και σε ένα πολιτιστικό αίτιο. Ο κολεκτιβισμός βασιλεύει στην Ασία. Δεν υπάρχει ανεπτυγμένη ατομικότητα. Ο ατομικισμός δεν είναι ίδιος με τον εγωισμό, ο οποίος φυσικά είναι επίσης πολύ διαδεδομένος στην Ασία.
Στο Wuhan, χιλιάδες ομάδες ψηφιακής έρευνας έχουν δημιουργηθεί για να αναζητήσουν πιθανά μολυσμένα άτομα με βάση τα προσωπικά τους δεδομένα.  Η ανάλυση των μεταδεδομένων τους επιτρέπει να εντοπίζουν όσους ενδέχεται να μολυνθούν και, συνεπώς, να καθορίσουν ποιοι πρέπει να παραμείνουν υπό παρατήρηση και ενδεχομένως να τεθούν σε καραντίνα. Είναι φανερό ότι  το μέλλον, και σε ότι αφορά την πανδημία, έγκειται στην ψηφιοποίηση. Σ’ αυτό το πλαίσιο ίσως πρέπει να επαναπροσδιοριστεί  ακόμη και την έννοια της κυριαρχίας.  Κυρίαρχος είναι αυτός που διαθέτει δεδομένα. Όταν η Ευρώπη διακηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή κλείνει τα σύνορα, συνεχίζει να προσκολλάται στα παλιά μοντέλα κυριαρχίας.
Ωστόσο, είναι σαφές ότι όταν πρόκειται για την καταπολέμηση του ιού, τα μεταδεδομένα φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματικά απ’ ότι το κλείσιμο των συνόρων. Σε ένα κοντινό μέλλον η θερμοκρασία του σώματος, το βάρος και το επίπεδο σακχάρου στο αίμα, μεταξύ άλλων δεδομένων, μπορεί να ελέγχονται από το κράτος. Μια ψηφιακή βιοπολιτική θα έρθει να ενισχύσει την ψηφιακή ψυχο-πολιτική που ήδη εφαρμόζεται, με στόχο να επηρεάσει άμεσα τις σκέψεις και τα συναισθήματα των πολιτών.
Στην Ταϊβάν ή τη Νότια Κορέα, το κράτος αποστέλλει ταυτόχρονα σε όλους τους πολίτες SMS για να εντοπιστούν όσοι έχουν έρθει σε επαφή με μολυσμένα άτομα ή για να ενημερωθούν για χώρους και κτίρια όπου έχουν προσβληθεί κάποιοι άνθρωποι. Ήδη σε πολύ πρώιμο στάδιο, η Ταϊβάν χρησιμοποίησε μια σύνδεση δεδομένων για να εντοπίσει πιθανά μολυσμένα άτομα με βάση τα ταξίδια που είχαν κάνει.  Όποιος προσεγγίζει ένα κτίριο στο οποίο έχει μολυνθεί ένα άτομο στην Κορέα, λαμβάνει μέσω του “Corona-app” ένα σήμα συναγερμού. Όλοι οι χώροι όπου έχουν μολυνθεί είναι καταχωρισμένοι και δημοσιοποιούνται άμεσα. Η προστασία προσωπικών δεδομένων και η ιδιωτική σφαίρα δεν λαμβάνονται υπόψη. Οι κάμερες παρακολούθησης εγκαθίστανται σε κάθε κτίριο της Κορέας σε κάθε όροφο, σε κάθε γραφείο ή σε κάθε κατάστημα. Είναι πρακτικά αδύνατο να μετακινηθεί κανείς  σε δημόσιους χώρους χωρίς να καταγραφεί από μια βιντεοκάμερα. Με τα δεδομένα του κινητού τηλεφώνου και του υλικού που συγκεντρώνεται από βίντεο, μπορεί να δημιουργηθεί το πλήρες προφίλ κίνησης ενός προσβεβλημένου ατόμου. Οι κινήσεις όλων αυτών που μολύνθηκαν κοινοποιούνται αμέσως.

Πώς οικοδομείται η απάθεια για  την πραγματικότητα, ζώντας  στην εποχή των “fake news“και ενώ ο ιός προκαλεί σοκ και δέος

Παρά τον κίνδυνο που δεν πρέπει να ελαχιστοποιηθεί, ο πανικός που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού είναι δυσανάλογος.  Γιατί ο κόσμος αντιδρά με τέτοιο πανικό σε έναν ιό;
Ο Εμμανουήλ Μακρόν μιλά ακόμα για τον πόλεμο και τον αόρατο εχθρό που πρέπει να νικήσουμε. Αντιμετωπίζουμε μια επιστροφή του εχθρού;  Η “ισπανική γρίπη” προκλήθηκε στη μέση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνη την εποχή όλοι περιτριγυρίζονταν από εχθρούς. Κανείς δεν θα είχε συνδέσει την επιδημία με έναν πόλεμο ή έναν εχθρό. Αλλά σήμερα ζούμε σε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία.
 Ζούμε χωρίς εχθρούς για πολύ καιρό. Ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, στο δοκίμιο μου με τίτλο  «Η κοινωνία της κόπωσης» υπερασπίστηκα τη θέση ότι ζούμε σε μια εποχή που το ανοσολογικό μοντέλο  που βασίζεται στην άμυνα ενάντια στον εχθρό δεν υπάρχει πλέον. Η κοινωνία που οργανώνεται σύμφωνα με την αρχή της ανοσίας περιβάλλεται από σύνορα και φράκτες, όπως στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Η προστασία αυτή  εμποδίζει ταυτόχρονα την ταχεία κυκλοφορία αγαθών και κεφαλαίων. Η παγκοσμιοποίηση εξαλείφει αυτές τις ανοσοποιητικές άμυνες για να ανοίξει το δρόμο για το κεφάλαιο. Το ίδιο συμβαίνει και με την ασυδοσία και την επιτρεπτικότητα  που είναι πανταχού παρούσες  σήμερα σε όλους τους τομείς της ζωής μας: εξαλείφουν τον κίνδυνο του ξένου – ή του εχθρού.
Σήμερα, οι κίνδυνοι δεν προέρχεται από τα  αρνητικά χαρακτηριστικά  ενός  εχθρού, αλλά από την υπερπροσφορά που εκφράζεται με τη μορφή υπερπαραγωγής, υπερβολικής επικοινωνίας και υπεραπόδοσης.  O πόλεμος στις κοινωνίες της υπεραπόδοσης που ζούμε είναι πρώτα απ’ όλα πόλεμος ενάντια στον εαυτό μας.
Τώρα ο ιός πέφτει βίαια πάνω σ’ αυτές τις κοινωνίες  στις οποίες η ανοσία τους είναι σοβαρά αποδυναμωμένη από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό . Πιασμένες στη  λαβίδα του φόβου, προσπαθούν να αποκαταστήσουν την «ανοσοποιητική» τους άμυνα, κλείνοντας  τα σύνορα τους.  Μ΄αυτόν τον τρόπο  ο πόλεμος δεν θα διεξάγεται πια ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό , αλλά ενάντια στον αόρατο  εχθρού από το εξωτερικό.
Και αν αυτή η αντίδραση  του «ανοσοποιητικού  μοντέλου» απέναντι  σε αυτό το νέο εισβολέα είναι τόσο βίαιη, αυτό ακριβώς συμβαίνει επειδή έχουμε ζήσει για πολύ καιρό σε μια κοινωνία χωρίς ορατούς εχθρούς. Από εδώ και πέρα ο ιός βιώνεται  πλέον  σαν  ο απόλυτος τρόμος.
Αλλά αυτός ο πρωτοφανής πανικός έχει και μία άλλη αιτία, η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην ψηφιοποίηση. Η ψηφιοποίηση εξαλείφει  την πραγματικότητα σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που το βίωμα της γίνεται επώδυνο. Η ψηφιοποίηση, ολόκληρη η κουλτούρα του “like”, εκμηδενίζει την αμφισβήτηση της εξέγερσης .  Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο εγκαταστάθηκε, στη μεταπραγματική εποχή της παραπληροφόρησης και των deep fake – hypertrucage *, μια βαθιά απάθεια για την πραγματικότητα.
*(Πρόκειται για τα τεχνητά βίντεο στα οποία ένας αλγόριθμος, με τη βοήθεια νευρωνικών δικτύων και της τεχνητής νοημοσύνης, «μαθαίνει» τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου και αντικαθιστά το πρόσωπο ενός ανθρώπου με αυτό ενός άλλου. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι αρκετά πειστικά και σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν ως ψεύτικα. Το ανησυχητικό στην περίπτωση των deepfakes είναι ότι ακόμα και εμπειρίες που αποκτά κανείς μέσω των αισθήσεών του (όραση στην προκειμένη περίπτωση) τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Βυθισμένοι  όλοι μέσα σε αυτή την κατάσταση αδράνειας, ο ιός, πολύ πιο πραγματικός από έναν ιό υπολογιστή, μας προκαλεί ένα έντονο σοκ και δέος. Και η πραγματικότητα, η αντίσταση του  πραγματικού, επανέρχεται δριμύτερη.
Ο υπερβολικός φόβος του ιού είναι πάνω απ ‘όλα μια αντανάκλαση της κοινωνίας της επιβίωσης, όπου όλες οι ζωτικές δυνάμεις  χρησιμοποιούνται για να παρατείνουν την ύπαρξη μας. Η αναζήτηση μιας πραγματικά  βιώσιμης  ζωής έδωσε την θέση  της στην υστερία της επιβίωσης. Και η «κοινωνία της επιβίωσης» δεν βλέπει με καλό μάτι την ουσιαστική και πραγματική  ζωή . Εδώ η υγεία είναι ο απόλυτος βασιλιάς.
 Ανησυχώντας για την απειλούμενη επιβίωσή μας, θυσιάζουμε με χαρά όλα όσα κάνουν τη ζωή να αξίζει κανείς να τη ζήσει.  Αυτές τις μέρες, ο σκληρός αγώνας για επιβίωση γνωρίζει μια πρωτοφανή μιντιακή κορύφωση: υποβαλλόμαστε, χωρίς να εξαναγκασθούμε άμεσα, σε μια  κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεχόμαστε χωρίς να λέμε μια λέξη τον περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας και ολόκληρη η κοινωνία μετατρέπεται σε μια τεράστια καραντίνα. Παραδομένη πια  στην πανδημία, η κοινωνία μας δείχνει το  απάνθρωπο πρόσωπο της.  Ο άλλος θεωρείται αμέσως ως δυνητικός φορέας από  τον οποίο πρέπει να αποστασιοποιηθούμε. Η επαφή ισοδυναμεί με μόλυνση, ο ιός βαθαίνει τη μοναξιά και την κατάθλιψη. Το “Corona blues” είναι ο όρος που οι Κορεάτες έχουν βρει για να περιγράψουν την κατάθλιψη που προκαλείται από την σημερινή κοινωνία της καραντίνας.

Η φρενήρης επιβίωση

Αν δεν αντιτάξουμε  την αναζήτηση της πραγματικής  ζωής στον αγώνα για απλή επιβίωση, η ύπαρξη μας μετά την επιδημία θα είναι ακόμα πιο διαταραγμένη σε σχέση  μ’ αυτήν  πριν από την κρίση. Στη συνέχεια, θα αρχίσουμε να μοιάζουμε  με αυτόν τον ίδιο τον ιό, σαν αυτούς τους  ζωντανούς– νεκρούς που πολλαπλασιάζονται, πολλαπλασιάζονται και επιβιώνουν. Επιβιώνουν χωρίς να ζουν.
 Η αντίδραση πανικού των χρηματοπιστωτικών αγορών στην επιδημία είναι επίσης η έκφραση εκείνου του πανικού που είναι ήδη εγγενής σε αυτές. Οι ακραίες ανακατατάξεις στην παγκόσμια οικονομία την καθιστούν πολύ ευάλωτη. Παρά τη διαρκώς αυξανόμενη καμπύλη του χρηματιστηριακού δείκτη, η επικίνδυνη νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια έναν καταπιεσμένο πανικό που περιμένει το ξέσπασμα. Ο ιός δεν είναι πιθανώς τίποτα περισσότερο από τη μικρή σταγόνα που ξεχειλίζει  το ποτήρι. Αυτό που αντανακλάται στον πανικό της χρηματοπιστωτικής αγοράς δεν είναι τόσο ο φόβος του ιού όσο ο φόβος του εαυτού της. Η κατάρρευση  θα μπορούσε επίσης να συμβεί χωρίς τον ιό. Ίσως ο ιός είναι μόνο το προοίμιο σε μια πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση .
Ο Σλοβένος φιλόσοφος Slavoj Žižek λέει ότι ο ιός θα  προκαλέσει ένα θανατηφόρο πλήγμα στον καπιταλισμό. Προαναγγέλλει την επικράτηση  ενός δυσοίωνου  κομμουνισμού , φθάνοντας μέχρι το να  πιστεύει ότι ο ιός θα καταστήσει το κινεζικό καθεστώς αποτυχημένο.  Ο Žižek βρίσκεται σε λάθος δρόμο: δεν θα συμβεί τίποτε απ’ όσα προβλέπει.
Η Κίνα βασιζόμενη στην επιτυχία της στην αντιμετώπιση της επιδημίας, θα είναι πλέον σε θέση να πωλήσει το ψηφιακό αστυνομικό κράτος της σαν ένα επιτυχημένο μοντέλο κατά της πανδημίας και θα αναδείξει την υπεροχή του συστήματός της με ακόμη μεγαλύτερη υπερηφάνεια. Μετά την πανδημία, ο καπιταλισμός θα επανακάμψει, βγαίνοντας από το λήθαργο, ακόμα πιο αμείλικτος.                                                                                                           
Είναι πιθανό ότι το ψηφιακό αστυνομικό κράτος, κινέζικου τύπου, θα φτάσει και σε εμάς στη Δύση.  Όπως έχει ήδη πει η Naomi Klein:  αυτό το “σοκ” αποτελεί  μια ευνοϊκή συγκυρία που επιτρέπει τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου εξουσίας. Η ανάπτυξη του νεοφιλελευθερισμού υπήρξε συχνά η πηγή των κρίσεων που προκάλεσαν τέτοια σοκ. Αυτό συνέβη στην Κορέα, στην Ελλάδα. Ας ελπίσουμε ότι μετά το σοκ που προκαλείται από αυτόν τον ιό, ένα ψηφιακό αστυνομικό καθεστώς όπως το κινέζικο μοντέλο δεν θα φτάσει στην Ευρώπη. Εάν επρόκειτο να συμβεί αυτό, όπως φοβάται ο Giorgio Agamben, η κατάσταση εξαίρεσης θα είναι πλέον η απόλυτα φυσική κατάσταση. Τότε ο ιός θα έχει επιτύχει αυτό που ακόμη και η ισλαμική τρομοκρατία δεν πέτυχε .
Ο ιός δεν επιβράδυνε τον καπιταλισμό, τον άφησε να πέσει σ’ ένα σύντομο λήθαργο . Η ηρεμία πια θα βασιλεύει – θα είναι όμως μια ηρεμία  πριν από την καταιγίδα. Ο ιός δεν μπορεί να αντικαταστήσει την λογική και αυτό που είναι πιθανό να συμβεί σε εμάς στη Δύση είναι να κληρονομήσουμε ύπουλα τις αρχές της αστυνομικής οργάνωσης  της κοινωνίας που έχει εφαρμόσει τόσο πετυχημένα άλλωστε η Κίνα.
     Ο ιός δεν θα νικήσει τον καπιταλισμό. Η  επανάσταση του κορωνοϊού δεν θα συμβεί. Κανένας ιός δεν μπορεί να κάνει επανάσταση. Ο ιός μας απομονώνει και μας εξατομικεύει. Δεν δημιουργεί κανένα συλλογικό συναίσθημα. Με κάποιο τρόπο, καθένας νοιάζεται μόνο για τη δική του επιβίωση. Η αλληλεγγύη που οριοθετείται στην τήρηση των αμοιβαίων αποστάσεων ασφάλειας δεν είναι μια αλληλεγγύη που θα μας επέτρεπε να ονειρευόμαστε μια διαφορετική, πιο ειρηνική και δίκαιη κοινωνία. Ας ελπίσουμε ότι μετά από τον ιό θα ακολουθήσει μια ανθρώπινη επανάσταση.
Εναπόκειται σε εμάς, γυναίκες και άνδρες που διατηρούν ακόμη τα λογικά τους, εναπόκειται σε εμάς να επανεξετάσουμε και να περιορίσουμε ριζικά τον αρπακτικό καπιταλισμό, την απεριόριστη και καταστροφική κινητικότητα μας, να σώσουμε τον εαυτό μας, να σώσουμε το κλίμα και να διατηρήσουμε ζωντανό τον πλανήτη μας.

Πηγή:
https://www.liberation.fr/debats/2020/04/05/la-revolution-virale-n-aura-pas-lieu_1784260
https://elpais.com/ideas/2020-03-21/la-emergencia-viral-y-el-mundo-de-manana-byung-chul-han-el-filosofo-surcoreano-que-piensa-desde-berlin.html

Πηγή μεταφρασμένου (από τον Χρήστο Κανδηλώρο) άρθρου: https://www.e-lesxi.gr/η-επανάσταση-του-κορωνοϊού-δεν-θα-συμβ/

Πώς επιβιώνει ο καπιταλισμός

Οπως το πρόσφατο χρηματοπιστωτικό τσουνάμι κατέδειξε πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία σε εκατομμύρια πρόσωπα, τα οποία οδηγήθηκαν να πιστέψουν στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στις τραπεζικές πρακτικές ως έγκυρες μεθόδους για να επιλύουν με επιτυχία τα προβλήματά τους, ο καπιταλισμός στην καλύτερη των υποθέσεων δημιουργεί προβλήματα, δεν τα επιλύει

Και αυτό για έναν απλό λόγο: ο καπιταλισμός, όπως και το θεώρημα της μη πληρότητας των συστημάτων των φυσικών αριθμών του Κουρτ Γκέντελ, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα συνεπής και πλήρης. Αν είναι συνεπής με τις ίδιες του τις αρχές, εμφανίζονται προβλήματα με τα οποία αυτός δεν μπορεί να ασχοληθεί. Αρκεί να σκεφτούμε ότι τα στεγαστικά δάνεια, που διαφημίστηκαν σαν ένα εργαλείο για να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες όσων δεν είχαν κατοικία, στην πραγματικότητα πολλαπλασίασαν τον αριθμό εκείνων που ξαναβρέθηκαν χωρίς κατοικία.

Πολύ πριν ο Γκέντελ διατυπώσει το θεώρημά του, η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε γράψει τη μελέτη της για τη συσσώρευση του κεφαλαίου, στην οποία υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι σε θέση να επιβιώσει χωρίς μη καπιταλιστικές οικονομίες. Ο καπιταλισμός μπορεί να αναπτύσσεται μόνον όσο θα υπάρχουν «παρθένες περιοχές», έλεγε, ανοιχτές στην επέκταση και στην εκμετάλλευση. Σκεφτόταν τις χώρες που έγιναν αποικίες εκείνη την εποχή. Το πρόβλημα είναι ότι, αφότου κατακτηθούν αυτές οι περιοχές, στερούνται την «παρθενικότητά» τους και έτσι εξαντλείται η πηγή από την οποία τρέφεται ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Ο καπιταλισμός, για να το πούμε ειλικρινά, είναι ουσιαστικά ένα παρασιτικό σύστημα. Μπορεί να ευημερεί μόνον όταν βρίσκει έναν οργανισμό, τον οποίο δεν έχει ακόμη εκμεταλλευτεί, και από τον οποίο τροφοδοτείται, αλλά (ιδού το παράδοξο) δεν μπορεί να το κάνει χωρίς με αυτόν τον τρόπο να βλάψει τον οργανισμό που τον φιλοξενεί και, αργά ή γρήγορα, να υπονομεύσει τις ίδιες τις προϋποθέσεις της ευημερίας του ή ακόμη και της επιβίωσής του.

Ευρηματικότητα

Σήμερα, έναν αιώνα μετά από αυτή τη διάγνωση, γνωρίζουμε με ακόμη μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι η δύναμη του καπιταλισμού έγκειται στη σαγηνευτική ευρηματικότητα με την οποία αναζητάει και βρίσκει νέα είδη ξενιστών, κάθε φορά που τα προηγούμενα εκμεταλλευόμενα είδη γίνονται πιο σπάνια ή χάνονται εντελώς. Τώρα γνωρίζουμε και την ταχύτητα με την οποία αναπροσαρμόζεται στις ιδιαιτερότητες των νέων εδαφών στα οποία βόσκει. Στο τεύχος Νοεμβρίου του 2008 της περιοδικής επιθεώρησης New York Review of Books ο Τζορτζ Σόρος, με το άρθρο του «The crisis and what to do about it», εξήγησε τη σειρά των καπιταλιστικών πρωτοβουλιών ως μια διαδοχή από φούσκες που μεγαλώνουν κατά κανόνα πολύ πέρα από τις δυνατότητές τους και που σκάνε αμέσως μόλις φτάνουν το σημείο της μέγιστης αντίστασης. Η τωρινή πιστωτική στενότητα δεν αναγγέλλει επομένως το τέλος του καπιταλισμού, αλλά μόνον την εξάντληση ενός από τα εδάφη στα οποία αυτός έβοσκε. Η αναζήτηση του προσεχούς βοσκοτοπιού άρχισε αμέσως. Και ακριβώς όπως στο παρελθόν το καπιταλιστικό κράτος διαλαλούσε τα κατορθώματά του μέσα από την υποχρεωτική κινητοποίηση δημόσιων πόρων, θα αναζητηθούν νέες παρθένες περιοχές και θα γίνουν προσπάθειες να τις ανοίξουν με το καλό ή με το ζόρι, μέχρις ότου και οι δικές τους δυνατότητες, με τη σειρά τους, θα εξαντληθούν.

Καταστροφή

Οπως πάντα, και όπως μάθαμε στον εικοστό αιώνα από μια μακρά σειρά μαθηματικών ανακαλύψεων, από τον Ανρί Πουανκαρέ ώς τον Εντουαρντ Λόρεντς, η πιο μικρή απόκλιση μπορεί να μας ρίξει στην άβυσσο και να μας οδηγήσει στην καταστροφή, έτσι όπως και το πιο μικρό βήμα προς τα μπρος μπορεί να εξαπολύσει μια καταιγίδα και να καταλήξει να προκαλέσει έναν κατακλυσμό. Και αυτό γιατί οι αναγγελίες της ανακάλυψης νησιών που δεν καταγράφονται ούτε στους γεωγραφικούς χάρτες, προσελκύουν συνήθως πλήθη τυχοδιωκτών μεγαλύτερα και από τις ίδιες τις διαστάσεις των παρθένων περιοχών - πλήθη που μέσα σε μια στιγμή θα χρειαστεί να μπορέσουν να τρέξουν γρήγορα στις βάρκες τους, για να απομακρυνθούν από μιαν επικείμενη καταστροφή, με την ελπίδα ότι αυτές οι βάρκες θα είναι ακόμη άθικτες και ασφαλείς. Το ερώτημα που τίθεται είναι επομένως σε ποιο σημείο θα εξαντληθεί ο κατάλογος των περιοχών που μπορούν να αναγορευτούν, με μια δεύτερη διαδικασία, παρθένες και πότε οι (φρενιτιώδεις και επινοητικές) εξερευνήσεις θα πάψουν να προσφέρουν κάποια προσωρινή ανακωχή.

Η εισαγωγή των πιστωτικών καρτών και του εύκολου δανεισμού για την απόκτηση κατοικίας είχαν προαναγγείλει αυτό που θα συνέβαινε. Το συμβόλαιο του δανείου έπρεπε να μετατραπεί σε ένα παράγωγο, που επέτρεπε σε αυτόν που δάνειζε να αντλεί διαρκώς κέρδος. Δεν μπορείτε να πληρώσετε τις δόσεις του δανείου σας; Μην ανησυχείτε. Διαφορετικά από εκείνα τα λίγο κακά παλιομοδίτικα άτομα, που ανυπομονούσαν να εισπράξουν τις δόσεις μέσα σε προκαθορισμένες προθεσμίες, εμείς οι μοντέρνοι δανειστές δεν θέλουμε πίσω τα λεφτά μας. Αντίθετα μάλιστα προσφερόμαστε να σας δανείσουμε και άλλα λεφτά, για να πληρώσετε τα χρέη σας και όχι μόνον, αλλά ακόμη και για να έχετε περισσότερα μετρητά. Πράγματι, αυτό που κανείς δεν δήλωνε, αφήνοντας στις βαθιές και σκοτεινές προαισθήσεις των οφειλετών το καθήκον να αντιληφθούν την αλήθεια, είναι το ότι οι τράπεζες που δανείζουν στην πραγματικότητα δεν θέλουν οι οφειλέτες τους να εξοφλούν τις υποχρεώσεις τους. Αν οι οφειλέτες πλήρωναν όσα δανείστηκαν δεν θα υπήρχε πλέον χρέος, ενώ είναι ακριβώς τα χρέη τους (τον τόκο που πληρώνεται μηνιαία) εκείνα που οι δανειστές αποφάσισαν να μετατρέψουν σε κύρια πληγή του διαρκούς τους κέρδους.

Οι πελάτες που επιστρέφουν με επιμέλεια τα χρήματα που έχουν δανειστεί είναι ο εφιάλτης αυτών που χορηγούν δάνεια. Και αυτό γιατί τα κέρδη των μετόχων των τραπεζών βασίζονται κυρίως στη συνεχή «εξυπηρέτηση» των χρεών παρά στην έγκαιρη εξόφλησή τους. Σε ό,τι αφορά αυτούς τους μετόχους, ο ιδεώδης υποψήφιος για δανεισμό είναι εκείνος που δεν θα εξοφλήσει ποτέ το ποσό που δανείστηκε. Τα πρόσωπα που έχουν λογαριασμούς με αποταμιεύσεις, αλλά δεν έχουν χρέη, είναι επομένως οι «παρθένες περιοχές» του σήμερα (του χθες), που επιτρέπουν μιαν εκμετάλλευση. Από τη στιγμή που θα οδηγηθούν να αρχίσουν να καλλιεργούνται, δεν θα 'πρεπε ποτέ να τους παραχωρηθεί η δυνατότητα να αρνηθούν και να ξαναγίνουν ακαλλιέργητα εδάφη. Ετσι μια από τις πιο σημαντικές βρετανικές εταιρείες που δίνουν πιστωτικές κάρτες προκάλεσε πρόσφατα την αγανάκτηση της κοινής γνώμης, όταν αρνήθηκε να παραχωρήσει ξανά πιστωτικές κάρτες στους πελάτες που κάθε μήνα εξοφλούσαν τα χρέη τους.

Εκμετάλλευση

Ιδού όμως κάποιο παράδειγμα της καταστροφικής επίπτωσης αυτής της στρατηγικής: σε μια βρετανική εφημερίδα δημοσιεύτηκε η ιστορία ενός πενηντάχρονου, ο οποίος είχε χρεωθεί 58 χιλιάδες λίρες από 14 τράπεζες. Αυτός ο κύριος δεν κατόρθωνε να πληρώνει τους τόκους του χρέους του. Λυπούμενος εκ των υστέρων για τη βλακεία που τον έσπρωξε σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, αυτός στράφηκε εναντίον εκείνων που του είχαν χορηγήσει τα δάνεια. Σύμφωνα με όσα είπε, όποιος χορηγεί δάνεια είναι «εν μέρει» υπεύθυνος και κατακριτέος, επειδή επιτρέπει στους ανθρώπους να χρεώνονται με απίστευτη ευκολία. Σε μιαν άλλη μακρινή χώρα, στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, μια νέα που είναι σήμερα 23 ετών και ονομάζεται Σιόμπχαν Χίλεϊ, πριν από μερικά χρόνια απέκτησε την πρώτη πιστωτική της κάρτα. Τελικά -έτσι δήλωσε- ήταν ελεύθερη να διαχειρίζεται μόνη της τα οικονομικά της. Λίγο καιρό μετά, η νεαρή ζήτησε και απέκτησε μια δεύτερη πιστωτική κάρτα, για να αντιμετωπίσει τους τόκους και τα χρέη που είχαν συσσωρευτεί από την πρώτη. Αφού πέρασε λίγος ακόμη χρόνος, ανακάλυψε ότι η δεύτερη πιστωτική κάρτα δεν αρκούσε για να καλύπτει τους τόκους από τα χρέη της πρώτης. Απευθύνθηκε επομένως σε μια τράπεζα, για να αποκτήσει ένα δάνειο αναγκαίο για να εξοφλήσει τα ανοίγματα και από τις δύο κάρτες. Με δυο λόγια, οι τράπεζες κατόρθωσαν να αποκτήσουν αυτό που ήθελαν: μια παρθένα γη, που την κατέκτησαν και την εκμεταλλεύονται.

Στεγαστικά

Οπως και σε όλες τις προηγούμενες μεταβολές του καπιταλισμού, έτσι και αυτή τη φορά το κράτος βοήθησε στη δημιουργία αυτών των νέων εδαφών. Με βάση μια πρωτοβουλία του προέδρου Κλίντον, έγινε η εισαγωγή στις Ηνωμένες Πολιτείες των στεγαστικών δανείων, που προωθούσε η κυβέρνηση για να προσφέρει εύκολες πιστώσεις για την απόκτηση κατοικίας σε πρόσωπα που δεν είχαν τα μέσα για να εξοφλούν τα δάνειά τους και συνεπώς για να μετατρέψει σε οφειλέτες εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν ενταχθεί στο κύκλωμα της εκμετάλλευσης μέσω του πιστωτικού συστήματος. Ακριβώς όμως όπως η εξαφάνιση ανθρώπων που περιφέρονται ξυπόλητοι προκαλεί ανησυχία στην υποδηματοβιομηχανία, έτσι και η εξαφάνιση προσώπων που δεν είναι χρεωμένα επιτρέπει να προβλέψουμε την καταστροφή για τη βιομηχανία των δανείων.

Για άλλη μια φορά ο καπιταλισμός πλησιάζει σε μια μη ηθελημένη αυτοκτονία, δρώντας έτσι ώστε να εξαντλεί τους πόρους των νέων παρθένων περιοχών που εκμεταλλεύεται. Με δυο λόγια, ο καπιταλισμός τέλειωσε; Δεν τον νομίζω. Η είδηση του θανάτου του καπιταλισμού, όπως θα έλεγε ο Μαρκ Τουέιν, είναι τρομερά υπερβολική. Το κράτος έσπευσε να βοηθήσει. Αρκεί να σκεφτούμε τα γιγάντια σχέδια σωτηρίας των τραπεζών που κατάρτισαν οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου. Αλλά έχει εισαχθεί και ένα είδος κράτους πρόνοιας για τους πλουσιότερους. Για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα από την πρόσφατη ειδησεογραφία: τη στιγμή που σταμάτησε ακριβώς στο χείλος της καταστροφής, χάρη στην άφθονη ροή του χρήματος των φορολογουμένων, η τράπεζα TSB Lloyds άρχισε να ασκεί πιέσεις στο δημόσιο ταμείο, για να κατευθύνει μέρος του πακέτου σωτηρίας στους λογαριασμούς των μερισμάτων των μετόχων της. Και παρά την επίσημη αγανάκτηση των εκπροσώπων του κράτους, προχώρησε ατάραχη στην καταβολή μπόνους, εκδηλώνοντας μια τέτοια πλεονεξία και απληστία σαν αυτές που οδήγησαν τις τράπεζες και τους πελάτες τους στην απόλυτη καταστροφή. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Σύμφωνα με τον Στίβεν Σλιβίνσκι του Ινστιτούτου Cato, ήδη το 2006 η αμερικανική κυβέρνηση ξόδεψε 92 δισ. δολάρια για να στηρίξει με οικονομική βοήθεια κολοσσούς της βιομηχανίας όπως η Boeing, η Ibm και η General Motors.

Συναλλαγή

Πριν από χρόνια, ο Γιούργκεν Χάμπερμας υποστήριζε ότι το κράτος είναι καπιταλιστικό και υπενθύμιζε ότι η ουσία του καπιταλισμού είναι η ένωση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Σκοπός αυτής της ένωσης είναι να πραγματοποιεί μιαν εμπορική συναλλαγή: το κράτος αγοράζει την εργατική δύναμη.

Για να γίνει ωστόσο η συναλλαγή πρέπει να ικανοποιούνται δύο προϋποθέσεις: το κεφάλαιο πρέπει να είναι σε θέση να αγοράζει και η εργατική δύναμη πρέπει να μπορεί να αγοραστεί, δηλαδή να γίνεται αρκετά ενδιαφέρουσα και δελεαστική για να αγοραστεί από το κεφάλαιο. Κύριο καθήκον του κράτους είναι επομένως να δράσει έτσι ώστε και οι δυο αυτές προϋποθέσεις να υλοποιηθούν. Γι' αυτόν τον λόγο το κράτος πρέπει να κάνει δύο πράγματα: πρώτον, να χρηματοδοτήσει το κεφάλαιο στην περίπτωση που δεν διαθέτει την αναγκαία ρευστότητα για την αγορά μιας παραγωγικής και επικερδούς εργατικής δύναμης.

Δεύτερον, να βεβαιωθεί ότι η εργατική δύναμη αξίζει πραγματικά να αγοραστεί, δηλαδή ότι είναι σε θέση να αντέξει τον κόπο της βιομηχανικής παραγωγής, ότι είναι δυνατή και υγιής και ότι είναι κατάλληλα προετοιμασμένη και διαθέτει εκείνες τις εργασιακές γνώσεις και ιδιότητες που είναι αναγκαίες ώστε να απασχοληθεί στον βιομηχανικό τομέα. Ο Χάμπερμας έγραφε αυτά τα πράγματα στον καιρό της μοντέρνας «στέρεης» κοινωνίας των παραγωγών. Σήμερα, στη «ρευστή» κοινωνία, το κράτος είναι καπιταλιστικό στο μέτρο που εγγυάται μια συνεχή πιστωτική διαθεσιμότητα. Εξάλλου, η συνεργασία κράτους και αγοράς είναι κανόνας στον καπιταλισμό. Η σύγκρουση μεταξύ τους, αν ποτέ παρουσιαστεί, είναι αντίθετα η εξαίρεση. Απομένει να δούμε το μέλλον, δηλαδή τις μελλοντικές παρθένες περιοχές.

ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ

Ενας από τους κορυφαίους σύγχρονους κοινωνιολόγους. Ο 85χρονος σήμερα (σημ. το άρθρο δημοσιεύτηκε το 2010) Ζίγκμουντ Μπάουμαν είναι ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους κοινωνιολόγους και έχει γράψει πολλά και σημαντικά έργα, μερικά από τα οποία μεταφράστηκαν τα τελευταία χρόνια και στη γλώσσα μας. Μέχρι το 1968, ο Πολωνός Μπάουμαν δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Επειτα υποχρεώθηκε να μεταναστεύσει και συνέχισε τη διδακτική του δραστηριότητα στο Πανεπιστήμιο του Λιντς στη Μεγάλη Βρετανία. Το κείμενό του αυτό είναι η εισήγησή του σε θεωρητικό συμπόσιο με θέμα «Ανησυχίες στη νεωτερικότητα», που έγινε με πρωτοβουλία της οργάνωσης Arci στη Φλωρεντία, τον Δεκέμβριο του 2008.
________________________
ΣΗΜ.1. Το άρθρο είναι του ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ και δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, στις 6 Φεβρουαρίου 2010 σε επιμέλεια-μετάφραση του Θανάση Γιαλκέτση-->> http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=129283 και το μεταφέρω εδωπέρα, επειδή θέλω να μην εξαφανιστεί όπως συμβαίνει συχνά με σημαντικά κείμενα που κατά καιριούς εντοπίζω.
ΣΗΜ.2. Ο Ζίγμκουντ Μπάουμαν (Zygmunt Bauman, 19 Νοεμβρίου 1925 - 9 Ιανουαρίου 2017) ήταν Πολωνός κοινωνιολόγος, συγγραφέας και στοχαστής.
Γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 1925 στο Πόζναν της Πολωνίας. Έζησε στην Αγγλία από το 1971, αφού διώχθηκε από την Πολωνία από μια αντισημιτική εκστρατεία που υπέθαλψε και υποκίνησε η κομμουνιστική κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας. Υπήρξε ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λιντς (Leeds), Ο Μπάουμαν ήταν ένας από τους πιο επιφανείς θεωρητικούς της κοινωνιολογίας παγκοσμίως, συγγράφοντας σχετικά με ποικίλα θέματα, όπως νεωτερικότητα και το Ολοκαύτωμα, «Μεταμοντέρνος καταναλωτισμός και ρευστή νεωτερικότητα.-->>  https://el.wikipedia.org/wiki/Ζίγκμουντ_Μπάουμαν

16/01/2010 «Η Γερμανία φταίει για την κρίση στην Ελλάδα» (στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα)

Την ευθύνη της Γερμανίας για την κρίση της Ελλάδας υπογραμμίζει στα «ΝΕΑ» ο Γερμανός Χάινερ Φλάσμπεκ, κορυφαίος οικονομολόγος της Διαρκούς Συνόδου του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη UΝCΤΑD που εδρεύει στη Γενεύη.

Για τη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», ο Φλάσμπεκ ζήτησε από το τμήμα της στατιστικής υπηρεσίας του τα στοιχεία για την Ελλάδα. Η εικόνα που δίνουν μιλά από μόνη της: το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια έχει εκτοξευτεί «με μία απίστευτη ταχύτητα σε ένα απίστευτο επίπεδο». Το 2008 έφτασε στο 19% του ΑΕΠ, ένα μέγεθος που «υπό κανονικές συνθήκες παλαιότερα λέγαμε ότι η χώρα- αν δεν έχει χρεοκοπήσει- έχει χάσει τόσο πολύ έδαφος στον διεθνή ανταγωνισμό, ώστε πρέπει να προχωρήσει σε μεγάλη υποτίμηση. Είναι μεγέθη που έχουν οι χώρες της Βαλτικής, η Ρουμανία, η Βουλγαρία. Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να καταφύγει στο εργαλείο της υποτίμησης». Βεβαίως, λέει ο Φλάσμπεκ, για να φτάσει μία χώρα σε τέτοιο σημείο υπάρχουν και δημοσιονομικά προβλήματα.

Όμως την ώρα που η Ελλάδα συσσώρευε ένα υπέρογκο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, η Γερμανία αποκτούσε ένα υπέρογκο πλεόνασμα. Αυτό «ερμηνεύει μέχρις ενός σημείου και το δημοσιονομικό έλλειμμα», λέει ο Φλάσμπεκ, διότι «το ένα έλλειμμα πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με το άλλο», ως δίδυμο έλλειμμα, δημοσιονομικό και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Δεν είναι καθαρά ελληνικό πρόβλημα, είναι «γενικότερο πρόβλημα για χώρες όπως Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, ακόμα και Γαλλία».

Και το πρόβλημα αυτό, κατά τον κορυφαίο οικονομολόγο της UΝCΤΑD, έχει μία αιτία: «Την έντονη συμπίεση (ντάμπινγκ) των μισθών που ακολούθησε η Γερμανία στο πλαίσιο της ευρωζώνης».

«Θα διαλύσει την ΟΝΕ». Η Γερμανία δεν μπορεί να συνεχίσει το ντάμπινγκ στους μισθούς, γιατί «θα διαλύσει την ΟΝΕ», λέει ο Φλάσμπεκ. Σχετικό άρθρο του δημοσίευσε η εφημερίδα «Financial Τimes Deutschland» (11.12.09) και ήταν εξαίρεση στην αρνητική κάλυψη από τον γερμανικό Τύπο. Τώρα, η έγκυρη εβδομαδιαία εφημερίδα «Die Ζeit» στο τελευταίο της πρωτοσέλιδο που κοσμεί τη σημαία της Ελλάδας με τη σφραγίδα «πτώχευση», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το «ντόμινο για τον δρόμο της χρεοκοπίας που πήραν Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία δεν άρχισε από τις εκθέσεις του οίκου αξιολόγησης Fitch στο Λονδίνο, αλλά από τους μισθούς των επιχειρήσεων στη Γερμανία». Ο Χ. Φλάσμπεκ τονίζει ότι με τον τρόπο αυτό «η Γερμανία απέσπασε τεράστια πλεονεκτήματα μέσα στην ευρωζώνη έναντι κυρίως των χωρών του Νότου και κυρίως έναντι της Ελλάδας».

Θα έπρεπε και η Γερμανία να ακολουθήσει τον γενικό κανόνα στην εξέλιξη των μισθών, στον οποίο οικοδομήθηκε η ΟΝΕ, και περιλαμβάνεται και στη Συνθήκη του Μάαστριχ: 2% πληθωρισμός συν το εθνικό ποσοστό αύξησης της παραγωγικότητας. Ο κανόνας αυτός «αγνοήθηκε πλήρως από τη Γερμανία».

Αποκαλυπτικά είναι τα αποτελέσματα μεγάλης έρευνας που δημοσίευσε την περασμένη εβδομάδα το περιοδικό «Stern». Η έρευνα δείχνει ότι στα μισά από τα 100 συνήθη επαγγέλματα στη Γερμανία, οι μισθοί είναι χαμηλότεροι απ΄ ό,τι το 1990, αν υπολογιστεί και το ποσοστό πληθωρισμού μέχρι σήμερα («Stern» 2/2010).

«Άμεση λύση το ευρωομόλογο». Η άμεση συνταγή για την Ελλάδα είναι η έκδοση ευρωομόλογου, διότι «είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα», λέει ο Χ. Φλάσμπεκ. «Αγνοήστε τους οίκους αξιολόγησης», διότι «είναι αστείο» να δέχεται η Ευρώπη να της υπαγορεύουν τι επιτόκια θα πληρώσει η Ελλάδα. Ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών Πέερ Στάινμπρουκ απέρριψε τη λύση ως «ακριβή για τη Γερμανία». «Λάθος», λέει ο Χ. Φλάσμπεκ, διότι το ευρωομόλογο θα έχει σίγουρα το ίδιο επιτόκιο με τα γερμανικά ομόλογα. Αντιστρέφει δε το επιχείρημα ότι «θα πληρώσουν οι Γερμανοί τα σπασμένα για τους σπάταλους Έλληνες», τονίζοντας ότι «όσο δεν επιτρέπεται να ζει μια χώρα πάνω από τις δυνατότητές της άλλο τόσο δεν επιτρέπεται να ζει και κάτω από τις δυνατότητές της, όταν έχεις ένα κοινό νόμισμα». Και η Γερμανία αυτό ακριβώς έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια.


«Παραβίασε τη νόρμα που επέβαλε η ΟΝΕ»

Σε έκθεση για την πορεία της ΟΝΕ που δημοσίευσε η FΑΖ, οι οικονομολόγοι της Commerzbank διαπιστώνουν ότι «τα βαθύτερα αίτια των εντάσεων» που καταγράφονται στην Ευρωζώνη και «απειλούν τη συνοχή της» βρίσκονται στις «αποκλίνουσες πορείες» που έχει η ανταγωνιστικότητα των χωρών της περιφέρειας και του πυρήνα (FΑΖ, 8/1/10). «Συμφωνώ», λέει στα «ΝΕΑ» ο Χ. Φλάσμπεκ, τονίζει όμως ότι «για την ανταγωνιστικότητα στον χώρο της Ευρωζώνης το καθοριστικό μέγεθος είναι το μισθολογικό κόστος μονάδας». Το ποσοστό πληθωρισμού που επιτρέπει η ΕΚΤ είναι λίγο κάτω από 2%. Αν συνυπολογιστεί αυτό στο μισθολογικό κόστος μονάδας, ο μέσος όρος αύξησής του στα χρόνια λειτουργίας της ΟΝΕ είναι περίπου στο 21%. Στην Ελλάδα η πραγματική αύξηση ήταν 26%. Στη Γερμανία μόλις 8% και στην ΟΝΕ χωρίς τη Γερμανία 27%.


«Να τεθεί στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε.»

O Γερμανός οικονομολόγος Χάινερ Φλάσμπεκ (φωτό), 59 ετών, είναι διευθυντής του Τμήματος Παγκοσμιοποίηση και Στρατηγικές Ανάπτυξης στη Διαρκή Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UΝCΤΑD). Στο διάστημα Οκτωβρίου 1998- Απριλίου 1999 χρημάτισε υφυπουργός Οικονομικών υπό τον Όσκαρ Λαφοντέν στην κυβέρνηση Σρέντερ. Υποστηρίζει πως ενώ φταίει η Γερμανία, έγινε η Ελλάδα «ο καρπαζοεισπράκτορας» στην Ευρώπη και απορεί γιατί δεν τίθεται η διάσταση αυτή από την ελληνική πλευρά στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. Όσο δε για την κριτική των Άγγλων, όπως λέει, «είναι γνωστό ότι βλέπουν χαιρέκακα κάθε πρόβλημα που εμφανίζεται στο ευρώ και την ευρωζώνη».


«Να αποδεχθούν ότι είναι μέρος του προβλήματος»

«Η Γερμανία θα πρέπει να αποδεχθεί ότι είναι μέρος του προβλήματος» έγραψε χθες σε άρθρο του στους «Financial Τimes» ο Σάιμον Τίλφορντ, επικεφαλής οικονομολόγος του Κέντρου για την Ευρωπαϊκή Μεταρρύθμιση. Όπως εξηγεί, «το πλεόνασμα μιας χώρας σημαίνει ότι κάποια άλλη αντιμετωπίζει πρόβλημα».

Η Ελλάδα όπως και οι άλλες αδύναμες χώρες, σημειώνει ο κ. Τίλφορντ, δεν μπορούν να τακτοποιήσουν τα δημοσιονομικά τους χωρίς να επιτύχουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και για να το πετύχουν αυτό, πρέπει να εξισορροπήσουν τις εμπορικές τους συναλλαγές με τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης.

Ο ίδιος ο αρθρογράφος χαρακτηρίζει ως μη αξιόπιστες τις δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών κ. Β. Σόιμπλε και άλλων, ότι η Ελλάδα και οι υπόλοιπες αδύναμες οικονομίες πρέπει να λύσουν μόνες τους τα προβλήματά τους και σημειώνει ότι αν η ευρωζώνη αποτύχει να βοηθήσει την Ελλάδα, αυτή θα οδηγηθεί σε πτώχευση και η ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα.
____________________
ΣΗΜ. το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 16/01/2010 στην εφημερίδα "τα ΝΕΑ" και το διασώζω για μη χαθεί -->> http://www.tanea.gr/news/greece/article/4555553/?iid=2 

23. ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (World War I)

Η δύναμη του χρήματος είχε συγκεντρωθεί τώρα σε τεράστια έκταση. Τώρα πλέον ήταν η ώρα για έναν πόλεμο -έναν πραγματικά μεγάλο πόλεμο- στην πραγματικότητα, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Φυσικά, για τους Κεντρικούς Τραπεζίτες, τα πολιτικά ζητήματα του πολέμου δεν μετράνε σχεδόν καθόλου, όσο η δυνατότητα κέρδους από τον πόλεμο.. και τίποτα δεν δημιουργεί περισσότερο χρέος όσο ο πόλεμος. 

 

Η Αγγλία αποτελούσε το καλύτερο παράδειγμα εκείνη την χρονική στιγμή. Κατά τη διάρκεια της περιόδου των 199 χρόνων από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας και την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό, η Αγγλία βρισκόταν σε πόλεμο για 56 χρόνια. Και τον περισσότερο από τον εναπομείναντα χρόνο προετοιμαζόταν για πόλεμο.

 

Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί Ρόθτσιλντ δάνεισαν χρήματα στους Γερμανούς, οι Βρετανοί Ρόθτσιλντ δάνεισαν χρήματα στους Βρετανούς, και οι Γάλλοι Ρόθτσιλντ δάνεισαν χρήματα στους Γάλλους. Στην Αμερική, ο Τ.Π. Μόργκαν ήταν ο πράκτορας πωλήσεων πολεμικών υλικών και των Βρετανών και των Γάλλων.

 

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, για έξι μήνες, ο Τ.Π Μόργκαν ήταν ο μεγαλύτερος προμηθευτής όπλων στον κόσμο, ξοδεύοντας 10.000.000 δολάρια την ημέρα. Τα γραφεία του, στον αρ. 23 της Γουόλ Στριτ, ήταν γεμάτα από μεσίτες και πωλητές που προσπαθούσαν να διαπραγματευτούν συμφωνίες. Ηταν τόσο πολλοί, που η Τράπεζα αναγκάστηκε να τοποθετήσει φρουρούς σε κάθε είσοδο του κτιρίου, καθώς και στα σπίτια των συνεργατών της.

 

Πολλοί από τους τραπεζίτες της Ν. Υόρκης κέρδισαν χρήματα από τον Πόλεμο. Ο Πρόεδρος Γουίλσον διόρισε τον Μπέρναρντ Μπαρούχ επικεφαλής του Διοικητικού Συμβουλίου Πολεμικής Βιομηχανίας. Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζέϊρνς Πέρλοφ, ο Μπαρούχ και οι Ροκφέλερ κέρδισαν περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια του Πολέμου.

 

Το κέρδος όμως δεν ήταν το μοναδικό κίνητρο. Ο Πόλεμος, για τους τραπεζίτες, αποτελούσε και εκδίκηση. Οι Αργυραμοιβοί ποτέ δεν συγχώρεσαν τους Τσάρους για την υποστήριξή τους στον Λίνκολν κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου. Ακόμη, η Ρωσία ήταν το μοναδικό μεγάλο ευρωπαϊκό έθνος που αρνούνταν να ενδώσει στο ιδιωτικώς ελεγχόμενο κεντρικό τραπεζικό σύστημα. 

 

Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ρωσική επανάσταση γκρέμισε τον τσάρο και εγκατέστησε τη μάστιγα του κομμουνισμού.

 

Ο Τζέϊκομπ Σιφφ, της εταιρείας Κουν και Λεμπ, λίγο πριν πεθάνει καυχήθηκε ότι είχε δαπανήσει 20.000.000 δολάρια για να πετύχει την ήττα του Τσάρου από τους Μπολσεβίκους. Το χρήμα έρρευσε άφθονο από την Αγγλία για να υποστηρίξει τη Ρωσική Επανάσταση. 

 

Για ποιον λόγο μερικοί από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο χρηματοδοτούσαν τον κομμουνισμό, το σύστημα που αποσκοπεί ανοιχτά να καταστρέψει τον Καπιταλισμό που τους είχε κάνει πλούσιους;

Ο ερευνητής Γκάρυ Αλλεν το εξήγησε με τον εξής τρόπο:

• “Αν κάποιος καταλαβαίνει ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα πρόγραμμα αναδιανομής του πλούτου, αλλά στην πραγματικότητα μια μέθοδος εδραίωσης και ελέγχου του πλούτου, τότε, η φαινομενικά παράδοξη προώθηση του σοσιαλισμού από πάμπλουτους ανθρώπους, δεν φαίνεται καθόλου παράδοξη. Αντιθέτως, γίνεται λογική, γίνεται το τέλειο εργαλείο των μεγαλομανών που κυνηγούν την εξουσία.
• Ο Κομμουνισμός ή, ακριβέστερα, ο Σοσιαλισμός, δεν είναι ένα κίνημα των καταπιεσμένων μαζών αλλά της οικονομικής ελίτ.” Οπως ο Σκάουσεν το έθεσε στο βιβλίο του “Ο Γυμνός Καπιταλιστής” το 1970:
• “Η Δύναμη από οποιαδήποτε πηγή, οδηγεί στο να δημιουργείται όρεξη για επιπλέον δύναμη… Ηταν σχεδόν αναπόφευκτο το ότι οι πλούσιοι μια μέρα θα εποφθαλμιούσαν τον έλεγχο όχι μόνο του δικού τους πλούτου αλλά και του πλούτου ολόκληρου του κόσμου.
• Για να το πετύχουν αυτό, είναι εντελώς πρόθυμοι να ταϊσουν τις φιλοδοξίες πεινασμένων για δύναμη πολιτικών συνωμοτών, που είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι στην ανατροπή όλων των υπαρχουσών κυβερνήσεων και κατεστημένων, από μια Κεντρική Παγκόσμια Δικτατορία.” (Cleon Skousen)

Αλλά τί θα γινόταν αν όλοι αυτοί οι επαναστάτες ξέφευγαν από τον έλεγχο και προσπαθούσαν να πάρουν τη δύναμη από τους πολύ πλούσιους;

Στο κάτω κάτω, ήταν ο Μάο Τσε Τουνγκ που εξέφρασε την άποψή του, όσον αφορά την Δύναμη, το 1938:

• “Η πολιτική Δύναμη μεγαλώνει με την Δύναμη των όπλων.”

Ο άξονας Γουόλ Στριτ – Λονδίνου, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο. Οι αρχικοί σχεδιαστές αποπειράθηκαν να ελέγξουν τις κομμουνιστικές επαναστατικές ομάδες, ταϊζοντάς τες με τεράστιες ποσότητες χρήματος, όταν υπάκουαν και μείωναν τα αποθέματα χρήματός τους, ή χρηματοδοτούσαν τους αντιπάλους τους σε περίπτωση που ξέφευγαν από τον έλεγχο. 

 

Ο Λένιν είχε αρχίσει να το καταλαβαίνει αυτό, αν και ήταν ο απόλυτος δικτάτορας της νέας Σοβιετικής Ενωσης, δεν κινούσε ο ίδιος τα χρηματοοικονομικά νήματα, κάποιοι άλλοι είχαν σιωπηλά τον έλεγχο της οικονομίας στη Σοβιετική Ενωση:

• “Το κράτος δεν λειτουργεί όπως το επιθυμούσαμε. Το αυτοκίνητο δεν υπακούει. Ενας άνθρωπος είναι στο τιμόνι και φαίνεται ότι το οδηγεί, αλλά το αυτοκίνητο δεν οδηγείται στην επιθυμητή κατεύθυνση. Κινείται όπως μια άλλη δύναμη επιθυμεί.”

Ποιος είναι πίσω από αυτό; Ο αντιπρόσωπος Λούις Μακ Φάντεν, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Νομίσματος Τραπεζών και Οίκων το 1920 και κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Οικονομικής Υφεσης τη δεκαετία του ‘30, εξήγησε το παρασκήνιο ως εξής:

• “Το διάβα της Ρωσικής Ιστορίας έχει, πράγματι, επηρεαστεί από τις λειτουργίες των Διεθνών Τραπεζιτών… Στη Σοβιετική Κυβέρνηση έχουν δοθεί κεφάλαια από το Υπουργείο Οικονομικών μέσω του Διοικητικού Συμβουλίου της FED… που ενήργησε μέχω της Τράπεζας Chase.
• Η Αγγλία έχει προμηθευτεί χρήματα από εμάς, μέσω των Ομοσπονδιακών Τραπεζών και τα έχει ξαναδανείσει με υψηλά επιτόκια στην Σοβιετική Κυβέρνηση… Το φράγμα του Ντιέπερ-στόρυ οικοδομήθηκε με παράνομα κεφάλαια που πάρθηκαν από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ από το αλλοιωμένο και διεφθαρμένο Διοικητικό Συμβούλιο της FED και τις Ομοσπονδιακές Αποθεματικές Τράπεζες.”

Με άλλα λόγια, η FED και η Τράπεζα της Αγγλίας κάτω από τις εντολές των Διεθνών Τραπεζιτών που είχαν τον έλεγχό τους, δημιουργούσαν ένα τέρας που θα τροφοδοτούσε με καύσιμα 7 δεκαετίες την πρωτοφανή Κομμουνιστική Επανάσταση και -το πιο σημαντικό- το χρέος. 

 

Σε περίπτωση που νομίζετε ότι οι Αργυραμοιβοί άφησαν να τους ξεφύγει ο έλεγχος του κομμουνισμού, το 1992 η εφημερίδα “Washington Times” ανέφερε ότι ο Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γιέλτσιν ήταν αναστατωμένος επειδή η περισσότερη βοήθεια από το εξωτερικό μειωνόταν: “πήγαινε κατευθείαν στις Δυτικές Τράπεζες για εξόφληση του Χρέους”. 

 

Κανένας λογικά σκεπτόμενος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ένας πόλεμος τόσο μεγάλος, όσο ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οφειλόταν σε μια και μόνο αιτία. Οι πόλεμοι είναι πολυσύνθετα πράγματα με πολλά αίτια. Από την άλλη πλευρά, θα ήταν το ίδιο ανόητο να αγνοήσει κάποιος ως την πρωταρχική αιτία του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου εκείνους που θα ωφελούνταν περισσότερο από αυτόν τον πόλεμο.

 

Ο ρόλος των Αργυραμοιβών δεν είναι μια άγρια θεωρία συνωμοσίας. Είχαν ένα κίνητρο, ένα μικρής εμβέλειας, αυτοεξυπηρέτησης, κίνητρο, όπως επίσης και μεγάλου βεληνεκούς κίνητρα πολιτικά, προώθησης Ολοκληρωτικών Καθεστώτων με τους Αργυραμοιβούς να διατηρούν την χρηματοοικονομική επιρροή για να ελέγχουν οποιουσδήποτε πολιτικούς μπορεί να αναδύονταν ως ηγέτες.

 

Στη συνέχεια, θα δούμε ποιος είναι ο τελικός πολιτικός στόχος των Αργυραμοιβών για τον Πλανήτη.

 

(από περίπου 2:11’:18’’ μέχρι το 2:18’:38’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

22. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ FED ΤΟ 1913 (Fed Act of 1913)

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, οι Δημοκρατικοί ήταν προσεκτικοί στο να προσποιηθούν ότι αντιτάσσονται στον Νόμο του Ολντριτζ. Οπως ο εκπρόσωπος Λούις Μακ Φάντεν, ως Δημοκρατικός και ως πρόεδρος της Επιτροπής Τραπεζικών Εργασιών κατοικιών και Νομίσματος, εξήγησε είκοσι χρόνια αργότερα:

• “Ο Νόμος του Ολντριτζ καταδικάστηκε στη βάση του… όταν ο Γούντροου Γουίλσον έθεσε υποψηφιότητα… Οι άνδρες που διοικούσαν το Δημοκρατικό Κόμμα υποσχέθηκαν στον κόσμο ότι, αν επέστρεφαν αυτοί στην εξουσία, δεν θα ιδρυόταν καμιά Κεντρική Τράπεζα όσο αυτοί θα ήταν στην εξουσία. Δεκατρείς μήνες αργότερα η συμφωνία έσπασε και η διοίκηση του Γουίλσον υπό την κηδεμονία εκείνων των φαύλων μορφών της Γουόλ Στριτ, που στέκονταν πίσω από το Σπίτι του Συνταγματάρχη (Colonel House), έχουν εγκατασταθεί εδώ, στην ελεύθερη χώρα μας, τα σκουλήκια του μοναρχικού οργάνου, της “Τράπεζας του Βασιλιά”, ώστε να μας ελέγξουν από την κορφή ως τα νύχια και να μας αλυσοδέσουν από την κούνια ως τον τάφο.”
  

Οταν ο Γουίλσον εκλέχθηκε, ο Μόργκαν, ο Γουόρμπουργκ, ο Μπαρούχ και οι υπόλοιποι τραπεζίτες προώθησαν αυτό που ο Γουόρμπουργκ ονόμασε Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα. 

Η Δημοκρατική ηγεσία χαιρέτισε τον νέο Νόμο, που ονομάστηκε “Νόμος των Γκλας-Οουεν”, σαν κάτι διαφορετικό από τον Νόμο του Ολντριτζ. Στην πραγματικότητα όμως, ο Νόμος αυτός ήταν σχεδόν ταυτόσημος σε κάθε σημαντική του λεπτομέρεια. Επίσης, τόσο μαζικές ήταν οι αρνήσεις των Δημοκρατικών για τις ομοιότητες, που ο Πωλ Γουόρμπουργκ -ο “πατέρας” και των δύο Νόμων- έπρεπε να πάει ο ίδιος στο Κογκρέσο και να καθησυχάσει τους πληρωμένους φίλους του ότι οι δύο Νόμοι ήταν σχεδόν ταυτόσημοι:

• “Βουρτσίζοντας στις άκρες τις εξωτερικές διαφορές, πλήττοντας τους “φλοιούς”, βρίσκουμε τις ομοιότητες των δύο συστημάτων, τα οποία μοιάζουν πολύ και είναι συναφή το ένα με το άλλο.”
  

Αλλά, η εισαγωγή ήταν για ιδιωτική κατανάλωση μόνον. Δημοσίως, το “Καρτέλ του Χρήματος” έστειλε σε ταξίδι τον γερουσιαστή Ολντριρζ και τον Βάντερλιπ, τον Πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας των Ροκφέλερ της πόλης της Ν. Υόρκης, καθώς και έναν από τους επτά που είχαν πάρει μέρος στη συγκέντρωση στην Νήσο Τζέκυλ, να αντιταχθεί στο Νέο Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεματικών.

Εντούτοις, λίγα χρόνια αργότερα ο Βάντερλιπ ανέφερε στην εφημερίδα Saturday Evening Post ότι τα μέτρα ήταν σχεδόν ταυτόσημα:

“Αν και το Ομοσπονδιακό Σχέδιο Αποθεματικών του Ολντριτζ είχε ηττηθεί όταν επιβαρύνθηκε με το όνομα Ολντριτζ, όλα τα βασικά του σημεία περιέχονταν στο σχέδιο το οποίο τελικά εγκρίθηκε.”

Καθώς στο Κογκρέσο πλησίαζε η ψηφοφορία, κάλεσαν τον πληρεξούσιο του Οχάιο, τον Αλφρεντ Κρόζιες, να εξετάσει. Ο Κρόζιες σημείωσε τις ομοιότητες ανάμεσα στον Νόμο του Ολντριτζ και σε αυτόν των Γκλας-Οουεν:

• “Ο… Νόμος αντιπροσωπεύει μόνον αυτό που η Γουόλ Στριτ και οι μεγάλες Τράπεζες εδώ και 25 χρόνια πασχίζουν να πετύχουν -ιδιωτικό δηλαδή, αντί δημόσιο έλεγχο του χρήματος. Ο Νόμος των Γκλας-Οουεν θεσπίζει ό,τι και ο Νόμος του Ολντριτζ. Και τα δυο αυτά μέτρα αφαιρούν, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τον λαό, τη δυνατότητα ενός αποτελεσματικού ελέγχου πάνω στο Δημόσιο Χρήμα, δίνει την επικίνδυνη αποκλειστικότητα της δημιουργίας χρήματος στις Τράπεζες, κάνοντας το χρήμα των ανθρώπων πολύ ή λίγο.”
  

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης πάνω στο θέμα, Γερουσιαστές διαμαρτυρήθηκαν ότι οι μεγάλες Τράπεζες χρησιμοποιούν την οικονομική τους δύναμη για να ελέγξουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. 

“Υπάρχουν τραπεζίτες στη χώρα αυτή που είναι εχθροί της Δημόσιας ευημερίας”, είπε ένας Γερουσιαστής. Τι υποεκτίμηση των γεγονότων!

Παρά τις κατηγορίες για δόλο και διαφθορά, ο Νόμος πέρασε τελικά, στις 22 Δεκεμβρίου 1913, αφού οι περισσότεροι Γερουσιαστές είχαν φύγει από την πόλη για διακοπές, μετά τη διαβεβαίωση της ηγεσίας ότι τίποτε δεν θα αποφασιζόταν πριν από το τέλος των χριστουγεννιάτικων διακοπών.

Την ημέρα που πέρασε ο Νόμος, ο βουλευτής του Κογκρέσου Λίντμπεργκ προφητικά προειδοποίησε τους συμπατριώτες του:

• “Ο Νόμος αυτός εγκαθιστά το μεγαλύτερο Καρτέλ Χρήματος στον πλανήτη. Οταν ο Πρόεδρος υπογράψει τον Νόμο αυτόν, η αόρατη κυβέρνηση της Νομισματικής Δύναμης θα νομιμοποιηθεί. Ο κόσμος μπορεί να μη το μάθει αμέσως, αλλά η ημέρα της αναμέτρησης μετακινήθηκε μονάχα μερικά χρόνια… Το χειρότερο νομοθετικό έγκλημα όλων των εποχών διαπράττεται με την ψήφιση αυτού του Τραπεζικού Νόμου.”
  

Στην κορυφή όλων αυτών, μόλις μερικές εβδομάδες νωρίτερα, το Κογκρέσο είχε ψηφίσει τελικά ένα Νόμο που νομιμοποιούσε τον φόρο εισοδήματος. Γιατί ήταν σημαντικός ο φόρος εισοδήματος; Επειδή οι τραπεζίτες είχαν σε ισχύ ένα σύστημα, το οποίο θα δημιουργούσε ένα σχεδόν απεριόριστο Ομοσπονδιακό Χρέος. 

Πώς ο τόκος αυτός θα ξεπληρωνόταν, χωρίς να είναι πρόβλημα το κεφάλαιο; Θυμηθείτε, μια ιδιωτικώς ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα δημιουργεί το κεφάλαιο χωρίς αποθεματικά. 

Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση ήταν τότε μικρή. Εως τότε, είχε θεσπίσει μόνο δασμολόγια και φόρους. Τώρα, όπως ακριβώς και με την Τράπεζα της Αγγλίας, οι πληρωμές έπρεπε να είναι εγγυημένες με την άμεση φορολογία των πολιτών.

Οι Αργυραμοιβοί γνώριζαν ότι, αν έπρεπε να στηριχθούν σε εισφορές από τις Πολιτείες, στο τέλος τα μεμονωμένα κρατικά νομοθετικά σώματα θα επαναστατούσαν αρνούμενα να πληρώσουν τον τόκο του δικού τους χρήματος ή, τουλάχιστον, θα ασκούσαν πιέσεις για να κρατήσουν το χρέος μικρό. 

Είναι ενδιαφέρον να τονίσουμε ότι το 1895 το Ανώτατο Δικαστήριο είχε κρίνει έναν παρόμοιο Νόμο φόρου εισοδήματος ως αντισυνταγματικό. Το Ανώτατο Δικαστήριο καταδίκασε έναν ακόμη εταιρικό φόρο εισοδήματος ως αντισυνταγματικό το 1909. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να επισπεύσει ο Γερουσιαστής Ολντριτζ μια συνταγματική τροποποίηση, νομιμοποιώντας τον φόρο εισοδήματος μέσω του Κογκρέσου. 

Η προτεινόμενη 16η τροπολογία του Συντάγματος στάλθηκε στη συνέχεια για έγκριση από τους νομοθέτες του κράτους, αλλά μερικοί κριτές αναφέρουν ότι η 16η τροπολογία δεν επικυρώθηκε ποτέ από τα απαιτούμενα ¾ των Πολιτειών. Με άλλα λόγια, η 16η Τροπολογία ίσως να μην είναι νόμιμη.

Οι Αργυραμοιβοί δεν είχαν καμία διάθεση να συζητήσουν τα πρόστιμα. Τον Οκτώβριο του 1913, ο Γερουσιαστής Ολντριτζ είχε επισπεύσει τον νόμο φόρου εισοδήματος μέσω του Κογκρέσου. 

Χωρίς την δύναμη να φορολογήσει άμεσα τους πολίτες και, παρακάμπτοντας τις Πολιτείες, ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος θα ήταν πολύ λιγότερο χρήσιμος σε εκείνους που ήθελαν να οδηγήσουν την Αμερική βαθειά στο Χρέος, που αυτοί οι ίδιοι θα δημιουργούσαν.

Ενα χρόνο αφού ψηφίστηκε ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος, ο Βουλευτής Λίντμπεργκ εξήγησε πώς η FED δημιούργησε αυτό που αποκαλείται “Επιχειρηματικός Κύκλος” και πώς χρησιμοποιήθηκε προς όφελος των Κεντρικών Τραπεζιτών:

• “Για να προκαλέσουν υψηλές τιμές, όλοι οι παράγοντες της FED θα χαμηλώσουν το ποσοστό αναπροεξόφλησης των επιτοκίων… παράγοντας μια επέκταση της πίστωσης και μια ανερχόμενη χρηματιστηριακή αγορά, στη συνέχεια, όταν… οι επιχειρηματίες προσαρμοσθούν σε αυτές τις συνθήκες, αυτό μπορεί να ελέγξει... την ευημερία στη μέση απασχόληση με την αυθαίρετη αύξηση του ρυθμού των τόκων.
• Αυτό μπορεί να οδηγήσει το εκκρεμές μιας αυξανόμενης και μειούμενης αγοράς να αιωρείται απαλά πέρα δώθε με μικρές αλλαγές στο ποσοστό έκπτωσης ή προκαλώντας διακυμάνσεις από μια μεγαλύτερη παραλλαγή ποσοστού και, σε κάθε περίπτωση, θα διαθέτει εσωτερικές πληροφορίες όσον αφορά τους χρηματοοικονομικούς όρους και προηγμένη γνώση της ερχόμενης αλλαγής, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω.
• Αυτό είναι το πιο παράξενο, το πιο επικίνδυνο πλεονέκτημα, που πήγε στα χέρια μιας ειδικής προνομιούχας τάξης, από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις.
• Το Σύστημα είναι Ιδιωτικό, για να εκτελεί ως μόνο σκοπό την απόκτηση τα μέγιστα πιθανά κέρδη για τους τραπεζίτες από τη χρήση του χρήματος των υπολοίπων ανθρώπων.
• Γνωρίζουν εκ των προτέρων πότε να δημιουργήσουν οικονομικούς Πανικούς προς όφελός τους. Γνωρίζουν επίσης πότε πρέπει να σταματήσουν τον οικονομικό Πανικό. Ο πληθωρισμός και ο αποπληθωρισμός λειτουργούν εξίσου καλά γι αυτούς, όταν ελέγχουν την χρηματοδότηση...”
  

Ο Βουλευτής του Κογκρέσου Τσαρλς Λίντμπεργκ ήταν σωστός σε όλα τα σημεία. Αυτό που δεν συνειδητοποίησε ήταν ότι τα περισσότερα Ευρωπαϊκά έθνη είχαν ήδη γίνει θηράματα των Κεντρικών Τραπεζιτών δεκαετίες ή αιώνες νωρίτερα. Αλλά αναφέρει επίσης το ενδιαφέρον στοιχείο ότι μόλις ένα χρόνο αργότερα η FED είχε στηρίξει την αγορά στον χρυσό. Το έθεσε ως εξής:

• “Ηδη οι Ομοσπονδιακές Τράπεζες έχουν στριμώξει τον χρυσό και τα πιστοποιητικά χρυσού...”
  

Ο βουλευτής Λίντμπεργκ δεν ήταν ο μόνος επικριτής της FED. Ο βουλευτής Μακ Φάντεν, πρόεδρος της Τραπεζικής Επιτροπής Κατοικιών από το 1920 έως το 1931, παρατήρησε ότι ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος έγινε για τους εξής λόγους:

• “Ενα πολύ δυνατό κράτος ελεγχόμενο από τους Διεθνείς Τραπεζίτες και από τους Διεθνείς Βιομήχανους ενεργούν μαζί για να σκλαβώσουν τον κόσμο για προσωπική τους ευχαρίστηση.”
  

Σημειώστε το πώς είδε ο Μακ Φάντεν τον διεθνή χαρακτήρα των μετόχων της FED.

Ενας ακόμη Πρόεδρος της ίδιας Επιτροπής το 1960, ο Ράϊτ Πάτμαν από το Τέξας, το έθεσε ως εξής:

• “Στις ΗΠΑ σήμερα έχουμε στην πραγματικότητα δυο κυβερνήσεις… Εχουμε την κανονική Κυβέρνηση… Στη συνέχεια έχουμε μια ανεξάρτητη, ανεξέλεγκτη και ασυντόνιστη κυβέρνηση στο Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεματικών, που ελέγχει τη δύναμη του χρήματος, το οποίο είναι κατοχυρωμένο στο Κογκρέσο από το Σύνταγμα.”
  

Ακόμα και ο εφευρέτης του ηλεκτρικού λαμπτήρα, κλπ., ο Τόμας Εντισον, ενώθηκε με αυτούς που ασκούσαν κριτική στο Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα:

• “Αν το έθνος μας μπορεί να εκδώσει ένα ομόλογο δολαρίων, μπορεί να εκδώσει και έναν Νόμο του δολαρίου. Το στοιχείο που κάνει καλό το ομόλογο, κάνει επίσης καλό και τον Νόμο. Η διαφορά μεταξύ Ομολόγου και Νόμου είναι ότι το ομόλογο αφήνει τους “μεσίτες του χρήματος” να μαζεύουν το διπλάσιο ποσό και ένα 20% επιπλέον, δεδομένου ότι το νόμισμα πληρώνει όχι άλλον παρά εκείνους που συμβάλλουν άμεσα με κάποιον χρήσιμο τρόπο. Είναι παράλογο να λες ότι η χώρα μας μπορεί να εκδώσει 30 εκατομμύρια δολάρια σε Ομόλογα και όχι 30 εκατομμύρια δολάρια σε νομίσματα. Και τα δύο είναι υποσχέσεις πληρωμής, αλλά η μια υπόσχεση παχαίνει τους τοκογλύφους και η άλλη βοηθάει τους ανθρώπους.”
  

Τρία χρόνια μετά την ψήφιση του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Νόμου, ακόμα και ο Πρόεδρος Γουίλσον άρχισε να ξανασκέφτεται σχετικά με το τί είχε απελευθερώσει κατά την πρώτη θητεία του:

• “Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε μια από τις εντελώς ελεγχόμενες Κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο -δεν είμαστε πλέον μια Κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πια μια κυβέρνηση εκλεγμένη από την πλειοψηφία, αλλά μια κυβέρνηση της άποψης και του εξαναγκασμού μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανδρών.
• Μερικοί από τους σημαντικότερους άνδρες στις ΗΠΑ, στους τομείς του εμπορίου και της βιομηχανίας, φοβούνται, φοβούνται κάτι. Γνωρίζουν ότι υπάρχει εκεί έξω μια δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο ανεπαίσθητη, τόσο προσεκτική, αλληλοσυνδεόμενη, τόσο πλήρης, τόσο κυρίαρχη, που καλύτερα να μη μιλάνε δυνατά όταν μιλούν για την καταδίκη της.”
  

Πριν από τον θάνατό του, το 1924, ο Πρόεδρος Γουίλσον συνειδητοποίησε το πλήρες μέγεθος της ζημιάς που είχε κάνει στην Αμερική, όταν ομολόγησε:

• “Εχω ακούσια ερειπώσει την κυβέρνησή μου.”
  

Τελικά λοιπόν, οι Αργυραμοιβοί, εκείνοι που κερδίζουν χειραγωγώντας το ποσό του χρήματος που κυκλοφορεί, είχαν τη δική τους ιδιωτικά ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα, εγκατεστημένη στην Αμερική. 

Οι μεγαλύτερες εφημερίδες (τις οποίες οι ίδιοι ελέγχουν) χαιρέτησαν πανηγυρικά τον Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Νόμο του 1913, λέγοντας στο κοινό ότι “τώρα πλέον οι οικονομικές κρίσεις θα μπορούν να αποτρέπονται με επιστημονικό τρόπο”. Η αλήθεια είναι ότι τώρα οι οικονομικές κρίσεις θα μπορούν να δημιουργούνται με επιστημονικό τρόπο.

(από περίπου 1:59’:43’’ μέχρι το 2:11’:18’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

21. Η ΝΗΣΟΣ ΤΖΕΚΥΛ (Jekyll Island)

Μετά την οικονομική κρίση, ως απάντηση στον Πανικό του 1907, ο Τέντυ Ρούσβελτ έκανε μια μετατροπή στον Νόμο δημιουργώντας κάτι που ονομάστηκε Εθνική Νομισματική Επιτροπή. Η Επιτροπή αυτή επρόκειτο να ερευνήσει το τραπεζικό πρόβλημα και να υποβάλλει προτάσεις στο Κογκρέσο για την επίλυσή του.

Φυσικά, η Επιτροπή στελεχώθηκε με φίλους του Μόργκαν. Πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο γερουσιαοτής Νέλσον Ολντριτζ από το νησί Ρόουντ. Ο Ολντριτζ αντιπροσώπευε το Νιούπορτ, όπου βρισκόντουσαν οι κατοικίες των πλουσιώτερων οικογενειών τραπεζιτών της Αμερικής.

Η κόρη του είχε παντρευτεί τον γιο του Τζον Ροκφέλλερ του νεώτερου και είχαν αποκτήσει πέντε γιους, τον Τζον, τον Νέλσον (που έγινε αντιπρόεδρος το 1974), τον Λόρενς, τον Γουίνθορπ και τον Ντέιβιντ, τον επικεφαλής του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, CFR, και πρώην διευθυντή της Chase Manhattan Bank.

Μόλις ιδρύθηκε η Εθνική Νομισματική Επιτροπή, ο Γερουσιαστής Αλντριχ στάλθηκε αμέσως σε ένα ταξίδι δυο χρόνων στην Ευρώπη, όπου θα μπορούσε να συμβουλευτεί επί μακρόν με τους κεντρικούς Τραπεζίτες της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Το κόστος του ταξιδιού του χωρίς τους φόρους έφτασε τα 300.000 δολάρια, ένα ποσό αστρονομικό για την εποχή εκείνη.

Λίγο μετά την επιστροφή του, το απόγευμα της 22ας Νοεμβρίου 1910, κάποιοι από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους άνδρες της Αμερικής επιβίβασαν τον γερουσιαστή Ολντριτζ σε μια ιδιωτική αμαξοστοιχία και με αυστηρότατη μυστικότητα ταξίδεψαν στο νησί Τζέκυλ, απέναντι από την ακτή της Πολιτείας Τζόρτζια.

Με την ομάδα ήρθε και ο Πολ Γουόρμπουργκ, στον οποίο δινόταν ετήσιος μισθός 500.000 δολάρια για να σχηματίζει λόμπυ υπέρ της ίδρυσης μιας ιδιωτικά ελεγχόμενης κεντρικής τράπεζας στην Αμερική, από την εταιρεία επενδύσεων Κουν, Λεμπ, και Σία. Ο συνεργάτης του Γουόρμπουργκ στην εταιρεία αυτή ήταν κάποιος Τζέικομπ Σιφφ, ο εγγονός εκείνου που μοιράστηκε το σπίτι της “Πράσινης Ασπίδας” με την οικογένεια Ρόθτσιλντ στην Φρανκφούρτη.

Ο Σιφφ, όπως θα διαπιστώσουμε αργότερα, ξόδεψε 20 εκατομμύρια δολάρια για να χρηματοδοτήσει την ανατροπή του Τσάρου της Ρωσίας.

Αυτές οι τρεις οικογένειες ευρωπαίων τραπεζιτών, οι Ρόθτσιλντ, οι Γουόρμπουργκ και οι Σιφφ, ήταν συνδεδεμένες με γάμους μεταξύ τους, κατά τη διάρκεια των χρόνων, όπως ακριβώς και οι αμερικανοί ομόλογοί τους, οι Μόργκαν, οι Ροκφέλλερ και οι Ολντριτζ.

Η μυστικότητα ήταν τόσο σφιχτή, που και οι επτά αρχικοί συμμετέχοντες είχαν προειδοποιηθεί να χρησιμοποιούν μόνο τα αρχικά των ονομάτων τους ως πρόληψη, ώστε να μη καταλάβουν οι υπάλληλοι την ταυτότητά τους.

Μερικά χρόνια αργότερα ένας συμμετέχων, ο Φρανκ Βάντερλιπ, πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης και εκπρόσωπος της οικογένειας Ροκφέλλερ, επιβεβαίωσε το ταξίδι στη νήσο Τζέκυλ, στις 9 Φεβρουαρίου 1935:

“Ημουν υπό μυστικότητα -στην πραγματικότητα, κρυφά- όπως κάθε συνομώτης… Το να μας ανακαλύψουν, γνωρίζαμε απλώς ότι δεν έπρεπε να συμβεί, αλλιώς όλες οι προσπάθειές μας όλων αυτών των χρόνων θα χαραμίζονταν. Αν αποκαλυπτόταν ότι η ομάδα μας είχε συναντηθεί και δημιουργήσει έναν καινούργιο Τραπεζικό Νόμο, τότε αυτός ο Νόμος δεν θα είχε καμία πιθανότητα να εγκριθεί και να περάσει από το Κογκρέσο”.

Οι συμμετέχοντες είχαν έρθει στο νησί Τζέκυλ με σκοπό να σχεδιάσουν το πώς θα λύσουν το μεγαλύτερο πρόβλημά τους, το πώς δηλαδή θα επαναφέρουν μια ιδιωτικά ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα. Υπήρχαν όμως και άλλα προβλήματα που έπρεπε να λυθούν επίσης.

Πρώτα απ’ όλα, το μερίδιο αγοράς των μεγάλων Εθνικών Τραπεζών ελαττωνόταν γρήγορα. Τα πρώτα δέκα χρόνια του αιώνα, ο αριθμός των Τραπεζών των ΗΠΑ είχε υπερδιπλασιαστεί σε πάνω από 20.000.

Το 1913, μόνο το 29% όλων των τραπεζών ήταν Εθνικές Τράπεζες και αυτές κατείχαν το 57% όλων των αποθεματικών του έθνους. Οπως ο Γερουσιαστής Ολντριτζ ομολόγησε αργότερα σε ένα άρθρο του σε περιοδικό:

“Πριν περάσει αυτή η Πράξη Νόμου, οι τραπεζίτες της Νέας Υόρκης μπορούσαν να κυριαρχήσουν μόνο στα αποθεματικά της Νέας Υόρκης. Τώρα, είμαστε ικανοί να κυριαρχήσουμε στα αποθεματικά ολόκληρης της χώρας”.

Κατά συνέπεια, κάτι έπρεπε να γίνει ώστε να φέρουν υπό τον έλεγχό τους αυτές τις νέες τράπεζες. Οπως ο Τζον Ροκφέλλερ το έθεσε:

“Ο ανταγωνισμός είναι αμάρτημα”.

Δεύτερον, η Εθνική οικονομία ήταν τόσο ισχυρή που οι εταιρείες είχαν ξεκινήσει να χρηματοδοτούν τις επεκτάσεις τους από τα κέρδη τους, αντί να παίρνουν τεράστια δάνεια από μεγάλες τράπεζες.

Τα πρώτα δέκα χρόνια του νέου αιώνα, το 70% των εταιρικών χρηματοδοτήσεων προερχόταν από τα κέρδη τους. Με άλλα λόγια, η Αμερικανική βιομηχανία ανεξαρτητοποιούνταν από τους Αργυραμοιβούς και αυτή η τάση των εταιρειών προς ανεξαρτητοποίηση έπρεπε να σταματήσει.

Ολοι οι συμμετέχοντες γνώριζαν ότι αυτά τα προβλήματα μπορούσαν να επιλυθούν με μια λειτουργική λύση, αλλά ίσως το μεγαλύτερό τους πρόβλημα ήταν ένα πρόβλημα δημοσίων σχέσεων, το όνομα δηλαδή της νέας Κεντρικής Τράπεζας.

Η συζήτηση αυτή έγινε σε αυτήν εδώ την αίθουσα, μια από τις πολλές αίθουσες συσκέψεων στο ξενοδοχείο που είναι σήμερα γνωστό ως Jekyll Island Club Hotel.

Ο Ολντριτζ πίστευε ότι η λέξη “Τράπεζα” δεν έπρεπε καν να εμφανίζεται στην ονομασία. Ο Γουόρμπουργκ ήθελε να ονομαστεί η νομοθεσία ως “Εθνικός Αποθεματικός Νόμος” ή “Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος”. Η κεντρική ιδέα ήταν να δοθεί η εντύπωση ότι ο σκοπός της νέας Κεντρικής Τράπεζας θα ήταν να σταματήσει τα χρέη των τραπεζών, αποκρύπτοντας παράλληλα τον χαρακτήρα του μονοπωλίου της.

Εντούτοις, ήταν ο Ολντριτζ, ο εγωϊστής πολιτικός, που επέμεινε να ονομαστεί “Νόμος του Αλντριχ”.

Μετά από εννιά ημέρες στη Νήσο Τζέκυλ, η ομάδα διασκορπίστηκε. Η Νέα Κεντρική Τράπεζα θα ήταν παρόμοια με την παλιά Τράπεζα των ΗΠΑ. Θα της δινόταν τελικά το μονοπώλιο επάνω στο αμερικανικό νόμισμα και η έκδοση χρήματος από το τίποτα (χωρίς αποθεματικά).

Με ποιον τρόπο η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δημιουργεί χρήμα από το “τίποτα”; Είναι μια διαδικασία τεσσάρων βημάτων, αλλά ας πούμε πρώτα δυο λόγια για τα Ομόλογα. Τα Ομόλογα είναι υποσχέσεις πληρωμής ή είναι κυβενητικά…

Ο κόσμος αγοράζει Ομόλογα για να εξασφαλίσει το ποσοστό του τόκου. Κατά τη λήξη του όρου του Ομολόγου, η κυβέρνηση ξεπληρώνει το Ομόλογο συν τον τόκο και το Ομόλογο καταστρέφεται. Υπάρχουν περίπου 3,6 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δολάρια σε τέτοια Ομόλογα σήμερα (1996).

Τώρα θα δούμε την διαδικασία δημιουργίας χρήματος από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα (FED):

Βήμα 1ο. Η Επιτροπή Ανοικτής Αγοράς της FED εγκρίνει την αγορά κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ στην Ανοικτή Αγορά.

Βήμα 2ο. Τα Ομόλογα αγοράζονται από την FED από οποιονδήποτε τα προσφέρει προς πώληση στην Ανοικτή Αγορά.

Βήμα 3ο. Η FED πληρώνει για τα Ομόλογα με ηλεκτρονικές πιστώσεις στην Τράπεζα του πωλητή, η οποία πιστώνει τον λογαριασμό τραπέζης του πωλητή. Το τέχνασμα είναι ότι αυτές οι πιστώσεις βασίζονται στο τίποτα και η FED απλώς τις δημιουργεί.

Βήμα 4ο. Η Τράπεζα χρησιμοποιεί αυτές τις καταθέσεις ως αποθεματικά. Κάθε Τράπεζα μπορεί να δανείσει δέκα φορές πάνω από το ποσό των αποθεματικών της σε νέους δανειολήπτες, όλα με τόκο.

Με αυτόν τον τρόπο, μια αγορά της FED π.χ. Ομολόγων αξίας 1.000.000 δολαρίων, επιστρέφει πάνω από 10.000.000 δολάρια στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Το αποτέλεσμα είναι ότι η FED δημιουργεί 10% από αυτό το εντελώς νέο χρήμα και οι Τράπεζες δημιουργούν το υπόλοιπο 90%.

Για να μειώσει το ποσό του χρήματος στην οικονομία, η διαδικασία απλώς αντιστρέφεται: η FED πουλάει Ομόλογα στο Δημόσιο και χρήματα ρέουν στην Αγορά από την τοπική Τράπεζα του αγοραστή. Τα δάνεια πρέπει να μειωθούν 10 φορές από το ποσό της πώλησης.

Ετσι λοιπόν, μια πώληση της FED 1.000.000 δολαρίων σε Ομόλογα, έχει ως αποτέλεσμα 10.000.000 δολάρια λιγότερα στην οικονομία.

Με ποιον τρόπο, λοιπόν, αυτό ωφελεί τους τραπεζίτες που συγκεντρώθηκαν στη Νήσο Τζεκυλ;

1) έδωσε εντελώς λάθος κατεύθυνση στην προσπάθεια για τραπεζική μεταρρύθμιση με ορθές λύσεις.

2) εμπόδισε ένα ορθό -δίχως χρέος- σύστημα κυβερνητικής χρηματοδότησης, όπως τα “Πράσινα δολάρια” του Λίνκολν, να επιστρέψει στο προσκήνιο. Το βασισμένο σε Ομόλογα σύστημα κυβερνητικής χρηματοδότησης, που καθιέρωσε ο Λίνκολν όταν δημιούργησε τα “Πράσινα δολάρια”, ανήκε πια στο παρελθόν.

3) έδωσε στους τραπεζίτες το δικαίωμα να δημιουργούν το 90% του διαθέσιμου χρήματος, βασισμένο σε ελάχιστα αποθεματικά, το οποίο μπορούν στη συνέχεια να δανείσουν με τόκο.

4) συγκέντρωσε τον συνολικό έλεγχο του εθνικού μας διαθέσιμου χρήματος στα χέρια λίγων ανθρώπων.

5) καθιέρωσε μια Κεντρική Τράπεζα με υψηλό βαθμό ανεξαρτησίας από τον αποτελεσματικό πολιτικό έλεγχό της.

Σύντομα, μετά τη δημιουργία της, η Μεγάλη Συρρίκνωση της FED στις αρχές της δεκαετίας του ‘30 θα προκαλούσε τη Μεγάλη Οικονομική Κρίση. Η ανεξαρτησία της έχει έκτοτε ενισχυθεί μέσω πρόσθετων νόμων.

Προκειμένου να αποχαυνώσουν τους πολίτες στη σκέψη ότι η κυβέρνηση διατήρησε τον έλεγχο της Τράπεζας, το αποκαλούμενο σχέδιο για την FED έπρεπε να διοργανωθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο των Κυβερνητών, διορισμένους από τον Πρόεδρο και εγκεκριμένους από την Γερουσία. Αλλά, όλοι οι τραπεζίτες έπρεπε να είναι σίγουροι ότι οι άνθρωποί τους ήταν διορισμένοι στο σώμα των Κυβερνητών των Πολιτειών.

Αυτό δεν ήταν δύσκολο. Οι τραπεζίτες έχουν λεφτά και τα λεφτά έχουν επίδραση στους πολιτικούς.

Οταν πλέον οι συμμετέχοντες έφυγαν από την Νήσο Τζέκυλ, ξεκίνησε ο αγώνας για δημόσιες σχέσεις. Οι μεγάλες Τράπεζες της Νέας Υόρκης συγκέντρωσαν μαζί ένα “εκπαιδευτικό” κεφάλαιο 5.000.000 δολαρίων, ώστε να χρηματοδοτήσουν καθηγητές σε αναγνωρισμένα Πανεπιστήμια για να υποστηρίξουν την Νέα Κεντρική Τράπεζα. Ο Γούντροου Γουίλσον από το Πρίνσετον ήταν ένας από τους πρώτους, αλλά το τέχνασμα των τραπεζιτών δεν δούλεψε.

Ο Νόμος του Ολντριτζ σύντομα προσδιορίστηκε ως Νόμος των τραπεζιτών, ένας νόμος που θα ωφελούσε μόνον ό,τι ήταν γνωστό ως “το Μονοπώλιο του Χρήματος”. Οπως το έθεσε ο Γερουσιαστής Λίντμπεργκ κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στο Κογκρέσο:

“Το σχέδιο του Ολντριτζ είναι το σχέδιο της Γουόλ Στριτ. Σημαίνει έναν ακόμη οικονομικό Πανικό, αν είναι αναγκαίο, για να εκφοβίσει τους ανθρώπους. Ο Ολντριτζ, που πληρώθηκε από την κυβέρνηση για να αντιπροσωπεύσει το λαό, προτείνει αντιθέτως ένα σχέδιο υπέρ του κεφαλαίου”.

Βλέποντας ότι δεν είχαν τις απαιτούμενες ψήφους για να κερδίσουν στο Κογκρέσο, η Ρεπουμπλικανική Εξουσία ποτέ δεν έθεσε τον Νόμο του Ολντριτζ σε ψηφοφορία.

Οι τραπεζίτες, αθόρυβα, αποφάσισαν να κινηθούν προς το δεύτερο σχέδιο, την εναλλακτική των Δημοκρατικών. Ξεκίνησαν λοιπόν να χρηματοδοτούν τον Γούντροου Γουίλσον ως υποψήφιο των Δημοκρατικών. Οπως αναφέρει ο αναγνωρισμένος ιστορικός Τζέιμς Πέρλοφ, ο χρηματιστής της Γουόλ Στριτ Μπερνάρ Μπαρούχ είχε χρεωθεί την “εκπαίδευση” του Γουίλσον:

“Ο Μπαρούχ έφερε τον Γουίλσον στα Κεντρικά του Δημοκρατικού κόμματος στη Νέα Υόρκη το 1912, οδηγώντας τον όπως μια μαριονέτα. Ο Γουίλσον έλαβε μια κατήχηση από τους ηγέτες που βρίσκονταν εκεί...”

Τώρα λοιπόν, η σκηνή ήταν στημένη. Οι Αργυραμοιβοί ετοιμάζονταν να εγκαταστήσουν ξανά την ιδιωτικώς ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζά τους.

Η ζημιά που είχε κάνει ο Πρόεδρος Αντριου Τζάκσον πριν από 67 χρόνια, είχε μόνον εν μέρει επισκευαστεί με το πέρασμα της Εθνικής Τραπεζικής Πράξης κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Μέχρι τότε, η μάχη μαινόταν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Οι υποστηρικτές του Τζάκσον έγιναν υποστηρικτές των “Πράσινων δολαρίων” του Λίνκολν και, στη συνέχεια, έγιναν οι σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές του Γουίλλιαμ Τζένινγκς Μπράϊαν. Με τον Μπράϊαν να οδηγεί το ρεύμα, αυτοί οι αντίπαλοι των Αργυραμοιβών, αγνόησαν την κηδεμονία του Μπαρούχ πίσω από τα νώτα τους, μέσω του Δημοκρατικού Γούντροου Γουίλσον.

Οι ίδιοι και ο Μπράϊαν σύντομα θα προδίδονταν.

(από περίπου 1:47’:58’’ μέχρι το 1:59’:43’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

20. Η J.P. Morgan και η οικονομική κρίση του 1907 (J.P. Morgan and the Crash of 1907)

Τώρα, ήταν η ώρα να πιάσουν δουλειά οι Αργυραμοιβοί, στήνοντας μια καινούργια ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα για την Αμερική.

Κατά το ξεκίνημα του 19ου αιώνα, άνδρες όπως ο Τ.Π. Μόργκαν οδήγησαν τις δαπάνες. Ενας τελευταίος οικονομικός πανικός θα ήταν απαραίτητος για να επικεντρώσει την προσοχή του έθνους στην υποτιθέμενη ανάγκη για μια Κεντρική Τράπεζα. Η δικαιολογία ήταν ότι μόνο μια Κεντρική Τράπεζα θα μπορούσε να αποτρέψει τραπεζικές αποτυχίες.

Ο Μόργκαν ήταν ξεκάθαρα ο πιο ισχυρός τραπεζίτης στην Αμερική και ένας πιθανός πράκτορας των Ρόθτσιλντ. Ο Μόργκαν είχε βοηθήσει στη χρηματοδότηση της αυτοκρατορίας της “Στάνταρ Οϊλ” του Ροκφέλερ, είχε επίσης χρηματοδοτήσει τα μονοπώλια του Εντγκαρ Χέρμαν στους σιδηροδρόμους, του Αντριου Κάρνεγκι στο χάλυβα, και σε άλλες πολυάριθμες βιομηχανίες.

Συν τοις άλλοις, ο πατέρας του Τ.Π. Μόργκαν, ο Τζούνιους Μόργκαν, ήταν οικονομικός πράκτορας της Αμερικής στους Βρετανούς. Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Τ.Π. Μόργκαν πήρε έναν Βρετανό συνεργάτη, τον Εντουαρντ Γκρένφιλντ, που διατέλεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα διευθυντής της Τράπεζας της Αγγλίας.

Στην πραγματικότητα, όταν πέθανε ο Τζούνιους Μόργκαν, η περιουσία του ήταν μόλις μερικά εκατομμύρια δολάρια. Ο όγκος των τίτλων που ο περισσότερος κόσμος πίστευε ότι κατείχε ο Μόργκαν, στην πραγματικότητα ανήκε σε άλλους.

Το 1902, ο Πρόεδρος Θεόδωρος Ρούσβελτ λέγεται ότι δήθεν εναντιώθηκε στον Μόργκαν και στους συνεργάτες του, χρησιμοποιώντας τον Νόμο του Σέρμαν, ώστε να προσπαθήσει να σπάσει το μονοπώλιό τους στη βιομηχανία. Για την ακρίβεια, ο Ρούσβελτ έκανε ελάχιστα για να παρέμβει στην αύξηση του μονοπωλίου στην Αμερικανική βιομηχανία από τους Τραπεζίτες και τους αναπληρωτές τους.

Για παράδειγμα, ο Ρούσβελτ υποτίθεται ότι έσπασε το μονοπώλιο της “Στάνταρ Οϊλ” του Ροκφέλερ, αλλά, στην πραγματικότητα αυτό που έκανε δεν ήταν σε καμία περίπτωση σπάσιμο του μονοπωλίου: ήταν διαίρεση της ίδιας εταιρείας σε επτά διαφορετικές, όλες όμως ελεγχόμενες από τους Ροκφέλερ.

Το κοινό έμαθε σχετικά με αυτά από τους πολιτικούς σκιτσογράφους, όπως ο Τόμας Ναστ, που αναφέρθηκε στους Τραπεζίτες ως το “Money Trust”.

Το 1907, τη χρονιά μετά την επανεκλογή του Τέντυ Ρούσβελτ, ο Μόργκαν αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να προσπαθήσει να ιδρύσει ξανά μια Κεντρική Τράπεζα. Χρησιμοποιώντας την οικονομική τους δύναμη, ο Μόργκαν και οι φίλοι του ήταν μυστικά έτοιμοι να χτυπήσουν την χρηματιστηριακή αγορά.

Χιλιάδες μικρές Τράπεζες ήταν υπερχρεωμένες. Μερικές είχαν αποθεματικό λιγότερο από 1%, εξαιτίας της κλασματικής αποθεματικής αρχής. Μέσα σε λίγες μέρες, τα χρέη των Τραπεζών ήταν κοινά σε όλο το έθνος. Τη στιγμή αυτή διάλεξε ο Μόργκαν για να μπει στον στίβο της πολιτικής και προσφέρθηκε να στηρίξει την παραπαίουσα Αμερικανική οικονομία, στηρίζοντας τις οικονομικά πτωχευμένες Τράπεζες με χρήματα που ο ίδιος δημιούργησε (και εξέδωσε) από το τίποτα.

Ηταν μια εξωφρενική πρόταση, πολύ χειρότερη από το δίχως αποθεματικά (κλασματικό) τραπεζικό σύστημα, αλλά το Κογκρέσο τον άφησε να το πράξει. 

Ο Μόργκαν εξέδωσε χαρτονομίσματα αξίας 200.000.000 δολαρίων, με αυτό το δίχως αποθεματικό ιδιωτικό χρήμα, και αγόρασε πράγματα με αυτό, πλήρωσε για υπηρεσίες με αυτό, και έστειλε μερίδιο από τα χρήματα αυτά στα υποκαταστήματα των τραπεζών του για να δανείσουν με τόκο.

Το σχέδιό του δούλεψε. Σύντομα, ο κόσμος ανέκτησε την εμπιστοσύνη του προς το χρήμα γενικά και διέκοψε την αποθήκευση του νομίσματος. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα η δύναμη των τραπεζών να συγκεντρωθεί έτι περαιτέρω στα χέρια λιγοστών μεγάλων Τραπεζών.

Το 1908 ο πανικός έλαβε τέλος και ο Μόργκαν χαιρετίστηκε ως ήρωας από τον Πρόεδρο του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, έναν άνθρωπο με το όνομα Γούντροου Γουίλσον:

“Ολοι αυτοί οι μπελάδες (της οικονομίας) θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί αν διορίζαμε μια Επιτροπή από 6-7 αλτρουϊστές, όπως ο Τ.Π. Μόργκαν, οι οποίοι θα χειρίζονται αυτές τις υποθέσεις της χώρας μας.”

Τα οικονομικά εγχειρίδια θα εξηγούσαν αργότερα ότι η δημιουργία του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του οικονομικού πανικού του 1907:

“Με την ανησυχητική επιδημία των αποτυχιών των Τραπεζών, η χώρα εξετράφη μια για πάντα με την αναρχία του ασταθούς ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος.”

Ο Γερουσιαστής της Μινεσότα Τσαρλς Α. Λίντμπεργκ ο πρεσβύτερος, πατέρας του διάσημου αεροπόρου “Λάκυ Λίντυ” (τυχερού Λίντυ), εξήγησε αργότερα ότι ο “Πανικός” του 1907 ήταν μια απάτη:

“Όσοι δεν ήταν ευνοϊκά διακείμενοι στον Νόμο Money Trust θα μπορούσαν να αποσυρθούν από την επιχείρηση, και οι άνθρωποι φοβήθηκαν να απαιτήσουν αλλαγές στις τραπεζικές και νομισματικές νομοθεσίες στο πλαίσιο του Money Trust.”

Μέχρι, λοιπόν, την Εθνική Τραπεζική πράξη του 1863, οι Αργυραμοιβοί ήταν ικανοί να συντονίζουν μια σειρά από κρίσεις και πανικούς στην οικονομία. Σκοπός τους δεν ήταν μόνο να αφαιρέσουν τις περιουσίες του Αμερικανικού λαού, αλλά και να ισχυριστούν αργότερα ότι το τραπεζικό σύστημα ήταν κατά βάση τόσο ασταθές, ώστε θα έπρεπε να συγχωνευθεί σε μια ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα για ακόμη μια φορά.

(από περίπου 1:43’:03’’ μέχρι το 1:47’:58’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

19. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ (Free Silver)

Οι Αργυραμοιβοί συγκέντρωναν δύναμη γρήγορα. Ξεκίνησαν να “κουρεύουν τα κοπάδια” δημιουργώντας οικονομικές κρίσεις, ακολουθούμενες από καταπτώσεις της οικονομίας, έτσι ώστε μπορούσαν να αγοράσουν χιλιάδες σπίτια και φάρμες έναντι μικροποσών.

Το 1891 οι Αργυραμοιβοί προετοιμάστηκαν να γονατίσουν την Αμερικανική οικονομία ξανά και οι μέθοδοι και τα κίνητρά τους εμφανίστηκαν με συγκλονιστική σαφήνεια σε ένα Υπόμνημα που στάλθηκε από την Αμερικανική Επιτροπή Τραπεζιτών, έναν οργανισμό όπου οι περισσότεροι Τραπεζίτες ήταν μέλη.

Σημειώστε ότι αυτό το Υπόμνημα καλούσε τους τραπεζίτες να δημιουργήσουν μια πτώση της οικονομίας σε μια ορισμένη ημερομηνία, τρία χρόνια αργότερα.

Σύμφωνα με το Αρχείο του Κογκρέσου, θα δούμε τι έγραφε εν μέρει αυτό το υπόμνημα:

“Την 1η Σεπτεμβρίου του 1894, δεν θα ανανεώσουμε τα δάνειά μας υπό οποιαδήποτε θεώρηση. Την 1η Σεπτεμβρίου θα απαιτήσουμε τα χρήματά μας. Θα αποκλείσουμε και θα γίνουμε υποθηκευτές σε κατοχή γης. Μπορούμε να πάρουμε τα 2/3 από τις φάρμες δυτικά του Μισισιπή, και χιλιάδες από αυτές ανατολικά του επίσης, στις τιμές που εμείς επιθυμούμε… Στη συνέχεια, οι αγρότες θα γίνουν ενοικιαστές γης, όπως συνέβη και στην Αγγλία.” ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ όπως εκτυπώθηκε στο Αρχείο του Κογκρέσου, στις 29 Απριλίου 1913.

Αυτές οι πτώσεις της οικονομίας μπορούσαν να επιτευχθούν, γιατί η Αμερική είχε τον χρυσό ως σταθερά της οικονομίας της. Επειδή ο χρυσός υπάρχει σε μικρές ποσότητες, είναι ένα από τα ευκολότερα εμπορεύματα προς χειραγώγηση.

Ο κόσμος ζητούσε να νομιμοποιηθούν ξανά τα χρήματα από ασήμι, έτσι ώστε να ξεφύγουν από τον στραγγαλισμό που είχαν επιβάλλει οι Αργυραμοιβοί μέσω του χρυσού ως αποθεματικού. Ο λαός ήθελε την επαναφορά του αργύρου ως αποθεματικού, αντιστρέφοντας τον Νόμο του Σέιντ του 1873, που από τότε ονομαζόταν “το Εγκλημα του 1973”.

Από το 1896, το ζήτημα του “ασημένιου χρήματος” είχε γίνει το κεντρικό αίτημα στην προεκλογική εκστρατεία. Ο Γουίλλιαμ Τζέννινγκς Μπράιαν, ένας γερουσιαστής από τη Νεμπράσκα, έθεσε υποψηφιότητα με τους Δημοκρατικούς πάνω στο ζήτημα του “Ελεύθερου Αργύρου”. Στο Εθνικό Συμβούλιο των Δημοκρατικών στο Σικάγο, εκφώνησε έναν συναισθηματικό λόγο, ο οποίος του έδωσε τον τίτλο “Η Κορώνα των Αγκαθιών και ο Σταυρός του Χρυσού”.

Αν και ο Μπράιαν ήταν σε ηλικία μόλις 36 ετών τη στιγμή εκείνη, ο λόγος του θεωρείται ευρέως ο δημοφιλέστερος που εκφωνήθηκε ποτέ πριν από μια προεκλογική εκστρατεία. Κατά το δραματικό συμπέρασμα, ο Μπράιαν είπε:

“Θα απαντήσουμε στην απαίτησή τους για τη χρήση του χρυσού ως αποθεματικού, λέγοντάς τους: Δεν θα φορέσετε αυτή την κορώνα στην εργατική τάξη, δεν θα σταυρώσετε την ανθρωπότητα πάνω σε έναν σταυρό από χρυσάφι.”

Οι Τραπεζίτες υποστήριξαν πλουσιοπάροχα τον ρεπουμπλικανό υποψήφιο Γουίλλιαμ Μακ Κίνλεϋ, που ήταν υποστηρικτής της σταθεράς του χρυσού. Η πολιτική διαμάχη για την Προεδρία ήταν από τις πιο λυσσαλέες της Αμερικανικής Ιστορίας.

Ο Μπράιαν εκφώνησε πάνω από 600 λόγους σε 27 Πολιτείες. Η προεκλογική εκστρατεία του Μακ Κίνλεϋ περιλάμβανε βιομήχανους και παραγωγούς να (παρα)πληροφορούν τους υπαλλήλους τους ότι αν εκλεγόταν ο Μπράιαν όλα τα εργοστάσια και οι φυτείες θα έκλειναν και δεν θα υπήρχε δουλειά.

Η παραπληροφόρηση πέτυχε. Ο Μακ Κίνλεϋ νίκησε τον Μπράιαν με μικρή διαφορά. Ο Μπράιαν ήταν ξανά υποψήφιος το 1900 και το 1908, αλλά ηττήθηκε ξανά και στις δυο αυτές εκλογές.

Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Δημοκρατικών το 1912, ο Μπράιαν ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα που βοήθησε τον Γούντροου Γουίλσον να εκλεγεί Πρόεδρος. Οταν ο Γουίλσον ανέλαβε τα καθήκοντά του, διόρισε τον Μπράιαν ως Υπουργό Επικρατείας.

Ο Μπράιαν όμως, σύντομα απογοητεύτηκε από την διοίκηση του Γουίλσον και, ως εκ τούτου, συμμετείχε μόνο δυο χρόνια στην κυβέρνησή του. Παραιτήθηκε το 1915, μετά την ιδιαιτέρως ύποπτη βύθιση του πλοίου “Λουζιτάνια”, του γεγονότος που χρησιμοποιήθηκε για την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν και ο Μπράιαν δεν ανέλαβε ποτέ την Προεδρία των ΗΠΑ, οι προσπάθειές του καθυστέρησαν τους Αργυραμοιβούς για 17 χρόνια από το να πραγματοποιήσουν τον επόμενο στόχο τους, ο οποίος ήταν η δημιουργία μιας νέας -ιδιωτικά ελεγχόμενης- Κεντρικής Τράπεζας της Αμερικής.

(από περίπου 1:38’:51’’ μέχρι το 1:43’:03’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8