αναδρομή σε παλιές ιστορίες

ένα παλιό σχόλιο (2011)
//Πωπω.. χαμος! Παιρνω τη σκυτάλη λοιπόν. Το τσουναμι ξεκινησε στη 10ετια του '60, όταν η κυβερνηση του παπού με υπ. συντονισμου τον μητσοτ. αναγνωρισε ελληνικα ομολογα που ηταν πτωχευμένα (απλο χαρτί, δλδ) απο προηγουμενες πτωχευσεις, ετσι ωστε να κερδισουν εκεινοι που ειχαν επενδυσει σε αυτα (πριν πτωχευσουν) και να αναδυθουν μερικες καρχαριοειδείς ελληνικες (ο θεός να τις κανει!) οικογενειες. Γνωστα τα ονοματα, μη τα ξαναγραφω. Τα αναστησε ο μητσοτ, αλλα το πηραν πρεφα και αλλοι ότι αναστηθηκαν κι έπεσαν με τα μουτρα στο ψητό. Οι τόκοι εκεινων των ομολογων αποτελουν τη μαγια και για το τωρινο χρεος. Και οι τοκοι αυτοι κεφαλαιοποιούνται και ξανατοκιζονται (τα πανωτόκια, που λενε) κι ετσι αυξανει το χρεος δυσαναλογα και γινεται αβασταχτο (=επαχθες). Ο διαρκης ανατοκισμος ειναι πραξη που απαγορευεται με νομο, αλλα οι τραπεζες κανουν ό,τι θελουν γιατί αυτες εχουν και τα μαχαιρια και τα πεπονια. Η γεννηση χρηματος απο χρημα λεγεται τοκογλυφια και ειναι άτιμη και ανήθικη πραξη. Περα απο ολα αυτά, τα ποσα που δανειζόμαστε τωρα πανε σε ποσοστο περι το 90% σε αποπληρωμη των κερατιάτικων. Αυτών που μπήκαν σε τσέπες, κλπ. Το ελληνικο κρατος εχει να πληρωσει μισθους και συνταξεις, ολες τις υποχρεωσεις του στους πολιτες του και στη λειτουργια του, δεν χρειαζεται να δανειστει για το λογο αυτο. Το αεροδρομιο χρηματοδοτηθηκε απο τη συμμετοχικη εκμεταλλευση του κατασκευαστη για ορισμενο αριθμο ετων και οχι απο δανειο, όπως γινεται και με τους δρομους. Το οτι οι εργολαβοι δεν συντηρουν τους δρομους εφερε το κυμα "δεν πληρωνω" στα διόδια και καλα εκανε. Σιαξε δρομους κυριε, να πληρωσω διοδια. Οχι τα λεφτα που κονομας να τα στελνεις εξω και να κανεις μπαλωματακια σε εθνικους δρομους. Το ότι τα κρατη έδωσαν τόσες εξουσιες στις τραπεζες χωρις να κρατησουν καν μια κεντρικη τραπεζα κατω απο τον έλεγχό τους, ηταν το μεγαλο -ΤΕΡΑΣΤΙΟ- λάθος, που τώρα δυσκολα μαζευεται. Εκει παιζεται το παιχνιδι και οχι στενα στον λεγομενο "κρατισμό". Ναι, το κρατος των ημετερων (απο δω κι απο κει) επαιξε μεγαλο ρολο, αλλα όχι τόσο μεγαλο όσο θελουμε πολλοι να πιστευουμε, γιατι και οι ημετεροι υπαλληλοι πληρωναν φορους. Αυτοι που δεν πληρωναν και ουτε ειναι διατεθειμενοι να πληρωσουν ειναι γνωστοι φαταούλες, ακομα τρωνε χρημα και το εξαγουν, και να πανε στα τσακιδια! Μια προταση που εχω προχειρη ειναι να πληρωσει μονομιας το υπερβαλλον ποσο, όποιος διαθετει περισσοτερα από ένα μύριο. Να μεινουν ολοι οι καρχαριες με ενα μυριο το πολύ, αν θελουν να παραμεινουν Ελλαδα. Αν προτιμουν να φυγουν, με γεια τους με χαρα τους και θα κουνησω και μαντίλι!! Δεν χρειαζομαστε αρπακτικα. Να παρω μιαν ανασα και ξαναγραφω, ε φιλακιααααααααααααααααα σε όλους :)//

Η κρίση των γαϊδάρων

Μια μέρα εμφανίσθηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο. Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση. Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαϊδάρους!!…

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον ιδρώτα τους.

Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους; Τι θα κάνεις εσύ;
_______________________
ΣΗΜ.1. Ωραία δεν εξηγεί τί συμβαίνει σήμερα στο γαλάζιο μας πλανήτη;
ΣΗΜ.2. το είχα μεταφέρει το 2011 (απο μια σελίδα που δεν υπάρχει πια) εδώ. -->> https://rodia.wordpress.com/2011/10/29/donkey-crisis/

16. Ο ΑΝΤΡΙΟΥ ΤΖΑΚΣΟΝ (Andrew Jackson)

Μετά από δώδεκα χρόνια χειραγωγήσεων της Αμερικανικής Οικονομίας, εκ μέρους της Δεύτερης Τράπεζας των ΗΠΑ, ο αμερικανικός λαός είχε υποστεί αρκετά.

Οι αντίπαλοι της Τράπεζας τοποθέτησαν για υποψήφιο για Πρόεδρο των ΗΠΑ έναν αξιοπρεπή γερουσιαστή από το Τενεσί, τον Αντριου Τζάκσον, ήρωα της μάχης της Νέας Ορλεάνης.

Aυτό που βλέπουμε στη εικόνα είναι το σπίτι του, “Το Ερημητήριο”.

Κανείς δεν έδινε αρχικά πιθανότητες εκλογής στον Αντριου Τζάκσον. Η Τράπεζα είχε μάθει από πολύ νωρίς ότι μπορεί να ελεγχθεί μια πολιτική διαδικασία σε σχέση με το χρήμα. Προς έκπληξη όμως και ανησυχία των Αργυραμοιβών, ο Τζάκσον σάρωσε στις εκλογές του 1828.

Ο Τζάκσον είχε προκαθορίσει να “σκοτώσει” την Τράπεζα στην πρώτη ευκαιρία που θα του δινόταν, και δεν σπατάλησε χρόνο στην προσπάθειά του γι αυτό.

Η 20χρονη Σύμβαση της Τράπεζας δεν ανανεώθηκε μέχρι το 1836, τον τελευταίο χρόνο της δεύτερης θητείας του -αν μπορούσε να επιζήσει πολιτικά τόσο πολύ.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας, ο Τζάκσον ήταν ικανοποιημένος από τον εαυτό του, με το να ξεριζώσει πολλά προνόμια της Τράπεζας από τις κρατικές Υπηρεσίες.

Απέλυσε 2.000 από τους 11.000 συνολικά υπαλλήλους της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης.

Το 1832, με την επανεκλογή του να πλησιάζει, η Τράπεζα χτύπησε πρόωρα, ελπίζοντας ότι ο Τζάκσον δεν θα ήθελε να φουντώσει περισσότερο την διαμάχη.

Ζήτησαν λοιπόν από το Κογκρέσο, να ψηφίσει μια ανανεωτική Σύμβαση τέσσερα χρόνια πιο νωρίς. Το Κογκρέσο, φυσικά, συμμορφώθηκε και έστειλε τη Σύμβαση στον Πρόεδρο για να την υπογράψει.

Ο Τζάκσον ζύγισε την πρόταση και, ως “παλιά καραβάνα” -ποτέ δεν υπήρξε δειλός- άσκησε βέτο στη Σύμβαση.

Το μήνυμα αυτού του βέτο, είναι ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά έγγραφα. Αναδεικνύει σαφέστατα την ευθύνη της Αμερικανικής κυβέρνησης προς τους πολίτες της, πλούσιους και φτωχούς:

• “Δεν είναι μόνον οι πολίτες μας αυτοί που πρόκειται να λάβουν τη γενναιοδωρία της κυβέρνησής μας. Περισσότερα από 8.000.000 δολάρια του αποθέματος αυτής της Τράπεζας είναι στα χέρια αλλοδαπών… (πιστεύει κανείς ότι) δεν υπάρχει κίνδυνος για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας από μια Τράπεζα η οποία εκ φύσεως έχει ελάχιστα πράγματα που την δεσμεύουν στη χώρα μας; 
• Ελέγχει το νόμισμά μας, λαμβάνει το δημόσιο χρήμα μας και κρατάει σε κατάσταση εξάρτησης χιλιάδες από τους πολίτες μας… θα πρέπει να θεωρείται πιο τρομερή και επικίνδυνη από μια εχθρική στρατιωτική δύναμη. 
• Εάν η κυβέρνηση περιοριζόταν σε ίση προστασία και, όπως ο ουρανός βρέχει, πλημμύριζε με την εύνοιά της το ίδιο αυτούς που βρίσκονται ψηλά και το ίδιο αυτούς που είναι χαμηλά -τους πλούσιους και τους φτωχούς- αυτό θα ήταν μια απόλυτη ευλογία.
• Στην πράξη ενώπιόν μου, φαίνεται να υπάρχει μια ευρεία και περιττή απομάκρυνση από αυτές ακριβώς τις αρχές.” ΑΝΤΡΙΟΥ ΤΖΑΚΣΟΝ

Αργότερα την ίδια χρονιά, τον Ιούλιο του 1832, το Κογκρέσο αδυνατούσε να παρακάμψει το βέτο του Τζάκσον. Τώρα ο Τζάκσον έπρεπε να φροντίσει για την επανεκλογή του και έθεσε το επιχείρημά του απευθείας στον κόσμο.

Για πρώτη φορά στην Αμερικανική Ιστορία, ο Τζάκσον πραγματοποίησε την προεκλογική του εκστρατεία στο δρόμο. Πριν από τότε, οι υποψήφιοι πρόεδροι έμεναν στο σπίτι και εμφανίζονταν... προεδρικοί.

Το προεκλογικό του σύνθημα ήταν “Τζάκσον και τέρμα η Τράπεζα!”.

Το Εθνικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα τοποθέτησε για υποψήφιο τον γερουσιαστή Χέντρυ Κλέϋ εναντίον του Τζάκσον.

Παρά το γεγονός ότι η Τράπεζα πρόσφερε πάνω από 3.000.000 δολάρια για την προεκλογική εκστρατεία του Κλέϋ, ο Τζάκσον επανεξελέγη μετά από μια καθίζηση τον Νοέμβριο του 1832.

Παρά την προεδρική του νίκη, ο Τζάκσον γνώριζε ότι η μάχη μόλις ξεκινούσε:

“Η Λερναία Υδρα της διαφθοράς είναι μόνο τραυματισμένη, όχι νεκρή”, είπε ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος.

Ο Τζάκσον διέταξε τον νέο του Υπουργό Οικονομικών, τον Λούις Μακ Λέιν, να ξεκινήσει να αφαιρεί τις κυβερνητικές καταθέσεις από την Δεύτερη Κεντρική Τράπεζα και να τις τοποθετεί σε κρατικές τράπεζες.

Ο Μακ Λέιν όμως αρνήθηκε. Ο Τζάκσον τον απέλυσε και έβαλε στη θέση του τον Γουίλλιαμ Ντουέιν, ως νέο Υπουργό Οικονομικών.

Ο Ντουέιν, επίσης αρνήθηκε να συμμορφωθεί με το αίτημα του Προέδρου, κι έτσι ο Τζάκσον τον απέλυσε και αυτόν και στη συνέχεια διόρισε τον Ρότζερ Τάνεϋ στο γραφείο.

Ο Τάνεϋ απέσυρε τα κυβερνητικά κεφάλαια από την Τράπεζα, ξεκινώντας την 1η Οκτωβρίου 1833. Ο Τζάκσον ήταν χαρούμενος:

• “Το έχω αλυσοδεμένο. Είμαι έτοιμος με βίδες να ξεριζώσω κάθε δόντι και στη συνέχεια τα κολοβώματα.”

Αλλά η Τράπεζα δεν είχε ακόμη σταματήσει να μάχεται. Ο επικεφαλής της, ο Νίκολας Μπιντλ, χρησιμοποίησε την επιρροή του για να απορρίψει τον διορισμό του Τάνεϋ. Στη συνέχεια, σε μια επίδειξη υπεροψίας, ο Μπιντλ απείλησε ότι θα προκαλούσε οικονομική ύφεση αν δεν ανανεωνόταν η Σύμβαση της Τράπεζας. Είπε ο Μπιντλ:

• “Αυτός ο Αξιος Πρόεδρος νομίζει ότι, επειδή αποκεφάλισε Ινδιάνους και φυλάκισε Δικαστές, θα κάνει το ίδιο και με την Τράπεζα. Κάνει λάθος.”

Στη συνέχεια, σε μια απίστευτη κρίση εντιμότητας για έναν κεντρικό Τραπεζίτη, ο Μπιντλ αναγνώρισε ότι η Τράπεζα ετοιμαζόταν να δημιουργήσει ανεπάρκεια χρήματος, ώστε να αναγκάσει το Κογκρέσο να επαναφέρει την Τράπεζα στη θέση της:

• “Τίποτε άλλο εκτός από διαδεδομένα βάσανα θα παρήγαγε οποιαδήποτε επίδραση στο Κογκρέσο… Η μοναδική μας ασφάλεια βρίσκεται στην επιδίωξη μιας σταθερής πορείας επιχειρηματικού περιορισμού -και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι μια τέτοια πορεία θα οδηγήσει τελικά στην αποκατάσταση του νομίσματος και στην επαναφορά της Τράπεζας.”

Τι φοβερή αποκάλυψη! Εδώ βρισκόταν η καθαρή αλήθεια, που αποκαλύφθηκε με συγκλονιστική σαφήνεια. Ο Μπιντλ είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει την δύναμη της συρρίκνωσης του χρήματος από την Τράπεζα για να προκαλέσει μια μαζική οικονομική ύφεση, μέχρις ότου η Αμερική να ενδώσει στην Τράπεζα.

Δυστυχώς, αυτό έχει συμβεί ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Ιστορίας και πρόκειται να ξανασυμβεί στον σημερινό κόσμο. (αναφέρεται στο 1996)

Ο Νίκολας Μπιντλ υλοποίησε την απειλή του. Η Τράπεζα μείωσε αισθητά τον ανεφοδιασμό χρημάτων, ζητώντας επιστροφή των παλιών δανείων από τους πελάτες και αρνούμενη να εκδώσει καινούργια.

Ενας οικονομικός πανικός προέκυψε, ακολουθούμενος από μια βαθειά οικονομική ύφεση.

Φυσικά, ο Μπιντλ κατηγόρησε τον Τζάκσον για την συντριβή, λέγοντας ότι προκλήθηκε από την απόσυρση των Ομοσπονδιακών κεφαλαίων από την Τράπεζα.

Δυστυχώς, το σχέδιό του δούλεψε καλά. Οι μισθοί γκρεμίστηκαν και οι τιμές εκτοξεύθηκαν. Η ανεργία πέταξε στα ύψη με τις πτωχεύσεις επιχειρήσεων. Το έθνος γρήγορα έπεσε σε αναταραχή. Πολλοί συντάκτες εφημερίδων “ξετίναξαν” τον Τζάκσον μέσω των άρθρων τους.

Η Τράπεζα απείλησε να παρακρατήσει τις πληρωμές, πράγμα το οποίο μπορούσε να γίνει απευθείας το “κλειδί” για πολιτικούς-κλειδιά υπέρ της Τράπεζας.

Μέσα σε μερικούς μήνες, το Κογκρέσο συγκεντρώθηκε σε αυτό που λέμε “Συνέδριο Πανικού”.

Εξι μήνες μετά την απόσυρση των κρατικών κεφαλαίων από την κεντρική Τράπεζα, ο Τζάκσον ήταν επίσημα στιγματισμένος με ένα ψήφισμα που πέρασε από την Γερουσία με 26 ψήφους υπέρ και 20 κατά. Ηταν η πρώτη φορά που ένας Πρόεδρος των ΗΠΑ στιγματιζόταν από το Κογκρέσο.

Ο Τζάκσον ξέσπασε πάνω στην Τράπεζα:

“Είστε μια φωλιά από οχιές. Σκοπεύω να σας ξεριζώσω και, μα το Θεό, θα το κάνω.”

Η μοίρα της Αμερικής ταλαντεύθηκε στην άκρη ενός μαχαιριού. Αν το Κογκρέσο μπορούσε να μαζέψει αρκετές ψήφους ώστε να παρακάμψει το βέτο του Τζάκσον, η Τράπεζα θα κρατούσε για άλλα είκοσι χρόνια -ή και περισσότερα- το μονοπώλιο πάνω στο αμερικανικό χρήμα, αρκετό χρόνο δηλαδή για να εδραιώσει την ήδη μεγάλη της δύναμη.

Ομως, συνέβη ένα θαύμα. Ο Κυβερνήτης της Πενσυλβάνια δήλωσε την στήριξή του στον Πρόεδρο Τζάκσον και άσκησε έντονη κριτική στην Τράπεζα. Συν τοις άλλοις, ο Μπιντλ πιάστηκε να καυχιέται δημοσίως σχετικά με το σχέδιο της Τράπεζας για τη συντριβή της Αμερικανικής Οικονομίας.

Ξαφνικά λοιπόν, οι ισορροπίες άλλαξαν. Τον Απρίλιο του 1834 η Βουλή των Αντιπροσώπων ψήφισε, με 134 ψήφους έναντι 82, εναντίον της ανανέωσης της Σύμβασης με την Τράπεζα. Ακολούθησε μια ακόμη πιο ενισχυμένη ψηφοφορία για να καθιερώσει μια ειδική Επιτροπή με σκοπό να ερευνήσει αν η Τράπεζα είχε προκαλέσει την κρίση.

Οταν η ερευνητική Επιτροπή έφτασε στην πόρτα της Τράπεζας στη Φιλαδέλφεια, εξοπλισμένη με μια κλήση για να εξετάσει τα βιβλία, ο Μπιντλ αρνήθηκε να τους τα δώσει. Ούτε επέτρεψε την επιθεώρηση της αλληλογραφίας με τα μέλη του Κογκρέσου, σχετικώς με τα προσωπικά τους δάνεια και τις προκαταβολές τους.

Ο Μπιντλ αρνήθηκε να καταθέσει πριν επιστρέψει η Επιτροπή πίσω στην Ουάσιγκτον.

Στις 8 Ιανουαρίου 1835, ο Τζάκσον πλήρωσε την τελική δόση για το εθνικό χρέος, το οποίο ήταν αναγκαίο με το να αφήσουν τις τράπεζες να εκδώσουν νόμισμα για τα κυβερνητικά ομόλογα, αντί απλά να εκδώσει ομόλογα του Υπουργείου Οικονομικών χωρίς τέτοιο χρέος.

Ηταν ο μόνος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ που ξεπλήρωσε όλο το δημόσιο χρέος.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 30 Ιανουαρίου 1835, ένας δολοφόνος ονόματι Ρίτσαρντ Λόρενς, προσπάθησε να πυροβολήσει τον Πρόεδρο Τζάκσον, αλλά με τη βοήθεια του Θεού και τα δυο του πιστόλια αστόχησαν. Ο Λόρενς αργότερα αθωώθηκε με την δικαιολογία ότι ήταν ψυχοπαθής. Μετά την απελευθέρωσή του, ο Λόρενς καυχήθηκε σε φίλους του ότι παντοδύναμοι άνθρωποι στην Ευρώπη τον είχαν βάλει να το κάνει και υποσχέθηκαν να τον προστατεύσουν αν πιανόταν.

Το επόμενο έτος, όταν η Σύμβαση με την τράπεζα έληξε, η Δεύτερη Τράπεζα των ΗΠΑ έπαψε τη λειτουργία της ως η κεντρική τράπεζα του έθνους. Ο Μπιντλ λίγο αργότερα συνελήφθη κατηγορούμενος για απάτη. Δικάστηκε και αθωώθηκε, αλλά απεβίωσε λίγο μετά, ενώ ακόμα ήταν εμπλεκόμενος σε αστικές μηνύσεις.

Μετά τη δεύτερη θητεία του ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζάκσον αποσύρθηκε στο σπίτι του, το “Ερημητήριο” έξω από το Νάσβιλ, για να συνεχίσει τη ζωή του.

Ακόμη μνημονεύεται για το σύνθημά του “Σκοτώστε την Τράπεζα!”

Πράγματι, την “σκότωσε” τόσο καλά που χρειάστηκαν 77 ολόκληρα χρόνια οι Αργυραμοιβοί για να ανατρέψουν τη ζημιά.

Οταν ρωτήθηκε ποιο ήταν το πιο σημαντικό επίτευγμά του, ο Τζάκσον απάντησε: “ΕΓΩ ΣΚΟΤΩΣΑ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ”

(από περίπου 1:01’:47’’ μέχρι το 1:11’:38’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

15. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΗΠΑ (Second Bank of the U.S.)

 

Ενα μόνο χρόνο μετά την μάχη του Βατερλό και την εικαζόμενη ανάληψη της εξουσίας της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας από τους Ρόθτσιλντ, το Αμερικανικό Κοινοβούλιο ψήφισε ένα νομοσχέδιο που επέτρεπε ακόμα μία ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα. 

 

Η Τράπεζα ονομάστηκε “Η Δεύτερη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών”. Το σχέδιο της νέας Τράπεζας ήταν αντίγραφο των προηγουμένων κεντρικών Τραπεζών. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα ήταν κάτοχος του 20% των μετοχών.

 

Φυσικά, το ομοσπονδιακό μερίδιο πληρώθηκε από το Υπουργείο των Οικονομικών στα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας. Στη συνέχεια, μέσω του μαγικού τρόπου κλασματικού δανεισμού αποθεματικών, μεταφέρθηκε σε δάνεια σε ιδιώτες επενδυτές, οι οποίοι στη συνέχεια αγόρασαν το υπόλοιπο 80% των μετοχών της Τράπεζας.

 

Οπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, οι μεγαλύτεροι μέτοχοι δεν έγιναν γνωστοί. Είναι όμως γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος, περίπου το ένα τρίτο του συνόλου των μετοχών, πουλήθηκε σε μη Αμερικανούς.

 

Οπως ένας παρατηρητής το έθεσε:

• “Δεν υπάρχει καμία απολύτως υπερβολή, αν πεις ότι η Δεύτερη Τράπεζα των ΗΠΑ ήταν τόσο βαθειά ριζωμένη στην Βρετανία όσο ήταν στην Αμερική.”

Το 1816 λοιπόν, μερικοί συντάκτες ανέφεραν ότι οι Ρόθτσιλντς είχαν πάρει τον έλεγχο της Τράπεζας της Αγγλίας και υποστήριζαν επίσης την νέα ιδιωτική κεντρική Τράπεζα στην Αμερική. 

 

(από περίπου 1:00’:28’’ μέχρι το 1:01’:47’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

14. Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΟ 1815 (Waterloo)

 

Ας επιστρέψουμε τώρα στον Ναπολέοντα. Γιατί κανένα άλλο επεισόδιο στην Ιστορία δεν περιγράφει πιο εύστοχα την πανουργία που χρησιμοποίησαν οι Ρόθτσιλντ για να κατακτήσουν το Βρετανικό χρηματιστήριο μετά το Βατερλό. 

 

Το 1815, ένα χρόνο μετά τη λήξη του πολέμου του 1812 στην Αμερική, ο Ναπολέων απέδρασε από την εξορία του και επέστρεψε στο Παρίσι. Γαλλικά στρατεύματα στάλθηκαν να τον συλλάβουν, αλλά είχε τέτοιο χάρισμα που οι στρατιώτες συγκεντρώθηκαν γύρω από τον παλιό τους αρχηγό και τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα για μια ακόμη φορά.

 

Τον Μάρτιο του 1815 ο Ναπολέων εξόπλισε ένα στράτευμα, το οποίο ο Δούκας του Ουέλιγκτον νίκησε τρεις μήνες αργότερα στο Βατερλό. 

 

Μερικοί συγγραφείς ισχυρίζονται ότι ο Ναπολέων δανείστηκε πέντε εκατομμύρια λίρες από την Τράπεζα της Αγγλίας για να επανεξοπλιστεί, πράγμα που διαψεύδεται από άλλους που υποστηρίζουν ότι αυτά τα κεφάλαια ήρθαν στην πραγματικότητα από την τράπεζα Οβαρντ στο Παρίσι. 

 

Δεν ήταν λοιπόν ασυνήθιστο, από τούδε και στο εξής, για μια ιδιωτική κεντρική Τράπεζα να στηρίζει οικονομικά και τις δυο πλευρές του πολέμου. 

 

Γιατί όμως μια ιδιωτική κεντρική Τράπεζα να χρηματοδοτεί τις αντιτιθέμενες πλευρές σε έναν πόλεμο; Επειδή ο πόλεμος είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός οικονομικών χρεών, υπεράνω όλων. Ενα κράτος θα δανειστεί οποιοδήποτε ποσό για να νικήσει.

 

Ο τελικώς ηττημένος θα δανειστεί, και θα δανειστεί αρκετά για να διατηρήσει την κούφια ελπίδα της νίκης και ο τελικώς νικητής θα δανειστεί όσα χρειάζεται για να νικήσει. 

 

Αλλωστε, τέτοια δάνεια συνήθως στηρίζονται σε φοβερούς όρους, όπως στην εγγύηση του νικητή ότι ο ηττημένος θα αναλάβει την πληρωμή των χρεών του.

Αυτό είναι το πεδίο της μάχης (εικόνα) του Βατερλό, σχεδόν 200 μίλια βορειοανατολικά του Παρισιού, στο σημερινό Βέλγιο. Εδώ ο Ναπολέων δέχτηκε την τελική του ήττα, αφού χιλιάδες Αγγλοι και Γάλλοι έχασαν την ζωή τους εκείνη την ημέρα του υγρού καλοκαιριού, τον Ιούνιο του 1815.

 

Ακριβώς εκεί, στις 18 Ιουνίου 1815, 74.000 Γάλλοι στρατιώτες συγκρούστηκαν με 67.000 στρατιώτες από την Βρετανία και άλλα ευρωπαϊκά έθνη. Η έκβαση της μάχης ήταν αμφίβολη και, αν ο Ναπολέων είχε επιτεθεί λίγες ώρες νωρίτερα, θα είχε πιθανόν κατακτήσει την νίκη. 

 

Αλλά, ανεξάρτητα από το ποιος κέρδισε ή έχασε, ο Νάθαν Ρόθτσιλντ στο Λονδίνο σχεδίαζε πώς θα εκμεταλλευόταν την ευκαιρία ώστε να αποκτήσει τον έλεγχο της Βρετανικής χρηματιστηριακής Αγορά και πιθανότατα της Τράπεζας της Αγγλίας. 

 

Ο Ρόθτσιλντ είχε τοποθετήσει έναν έμπιστο πράκτορα, που ονομαζόταν Ρόθγουορθ, στη βόρεια πλευρά του πεδίου της μάχης, κοντά στη θάλασσα της Μάγχης. Αφού οριστικοποιήθηκε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης, ο Ρόθγουορθ αναχώρησε για την Αγγλία, μεταφέροντας τα νέα στον Νάθαν Ρόθτσιλντ 24 ώρες πριν από τον αγγελιοφόρο του Ουέλιγκτον. 

 

Ο Ρόθτσιλντ τότε, κατευθύνθηκε βιαστικά στο χρηματιστήριο και πήρε τη συνηθισμένη του θέση, μπροστά από την αρχαία κολόνα. Ολα τα μάτια ήταν καρφωμένα πάνω του. Οι Ρόθτσιλντ είχαν ένα θρυλικό δίκτυο επικοινωνιών. 

 

Αν ο Ουέλιγκτον είχε ηττηθεί και ο Ναπολέων ήταν ξανά ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης, η οικονομική κατάσταση της Αγγλίας θα βρισκόταν σε “μαύρα χάλια”. Ο Ρόθτσιλντ φαινόταν μελαγχολικός. Στεκόταν ακίνητος και κατσούφης. Τότε, αναπάντεχα, άρχισε να πουλάει.

 

Κάποιοι “νευρικοί” επενδυτές είδαν ότι ο Ρόθτσιλντ πούλαγε και αυτό μονάχα ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει: ο Ναπολέων ήταν ο νικητής και ο Ουέλιγκτον ο ηττημένος.

 

Η χρηματαγορά κατρακύλησε. Σύντομα όλοι πουλούσαν τα ομόλογα της Βρετανικής κυβέρνησης και όποιες άλλες μετοχές είχαν. Οι τιμές, φυσικά, έπεσαν κατακορύφως. 

 

Τότε, ο Ρόθτσιλντ άρχισε να αγοράζει τα ομόλογα μυστικά, μέσω πρακτόρων του. 

 

Μύθοι; Θρύλοι, θα πείτε; 

 

Εκατό χρόνια αργότερα, η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε μια ιστορία που αναφερόταν στον εγγονό του Νάθαν Ρόθτσιλντ, ο οποίος είχε προσπαθήσει να εξασφαλίσει μια δικαστική Απόφαση απαγόρευσης ενός βιβλίου γι αυτήν την ιστορία. 

 

Η οικογένεια Ρόθτσιλντ ισχυρίστηκε ότι η ιστορία ήταν ψευδής και λιβελογράφημα. Το Δικαστήριο όμως, απέρριψε την αίτηση των Ρόθτσιλντ και καταδίκασε την οικογένεια να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα. 

 

Το πιο ενδιαφέρον σημείο αυτής της ιστορίας είναι ότι μερικοί συγγραφείς υποστηρίζουν ότι μια μέρα μετά τη μάχη του Βατερλό και μέσα σε λίγες ώρες ο Νάθαν Ρόθτσιλντ εξουσίαζε την χρηματιστηριακή Αγορά, καθώς επίσης και την Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας. 

 

Αν όντως η οικογένεια Ρόθτσιλντ απέκτησε τον έλεγχο της Τράπεζας της Αγγλίας -της πρώτης ιδιωτικής κεντρικής Τράπεζας- σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κράτος και μάλιστα το πλουσιότερο, ένα πράγμα είναι σίγουρο: στα μέσα του 19ου αιώνα οι Ρόθτσιλντ ήταν η πλουσιότερη οικογένεια στον τότε γνωστό κόσμο.

 

Κυριάρχησαν στην χρηματιστηριακή Αγορά της νέας κυβέρνησης και άνοιξαν καινούργια τραπεζικά υποκαταστήματα και βιομηχανίες. 

 

Πράγματι, το υπόλοιπο του 19ου αιώνα είναι γνωστό ως “η εποχή των Ρόθτσιλντς”. 

 

Παρά τον υπερβολικό πλούτο, η οικογένεια καλλιέργησε γενικώς μια διακριτική ατμόσφαιρα ανωνυμίας και αφάνειας. Αν και ελέγχει χιλιάδες Τράπεζες, καθώς και βιομηχανικές, εμπορικές, μεταλλευτικές και τουριστικές επιχειρήσεις, μόνο μια χούφτα μέλη της φέρουν το όνομα Ρόθτσιλντ. 

 

Κατά το τέλος του 19ου αιώνα, κάποιος ειδικός υπολόγισε ότι η οικογένεια Ρόθτσιλντ είχε υπό τον έλεγχό της τον μισό πλούτο του πλανήτη. 

 

Ανεξάρτητα από την έκταση της τεράστιας περιουσίας τους, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το ποσοστό συμμετοχής τους στον παγκόσμιο πλούτο έχει έκτοτε αυξηθεί. Ομως, με την αλλαγή του αιώνα, οι Ρόθτσιλντ έχουν καλλιεργήσει προσεκτικά την αντίληψη ότι η δύναμή τους φθίνει κατά κάποιο τρόπο, έστω και αν ο οικονομικός τους πλούτος αυξάνει.

 

(από περίπου 54’:21’’ μέχρι το 1:00’:28’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

13. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΩΝ ΗΠΑ (Death of the First Bank)

To 1811, μια πρόταση νόμου κατατέθηκε στο Κογκρέσο, για την ανανέωση της Σύμβασης της Τράπεζας των ΗΠΑ. Η δημόσια συζήτηση προέκυψε “καυτή” και τα μέλη του νομοθετικού σώματος από την Πενσυλβάνια και την Βιρτζίνια κατέθεσαν ψηφίσματα που απαιτούσαν από το Κογκρέσο να “σκοτώσει” την Τράπεζα.

 

Σύσσωμος ο Τύπος της εποχής επιτέθηκε ανοιχτά στην Τράπεζα, αποκαλώντας την “μια μεγάλη απάτη”, “αρπακτικό όρνεο”, “οχιά” και “κόμπρα”. Μακάρι να είχαμε ξανά ανεξάρτητο Τύπο στην Αμερική!

 

Ενα μέλος του Κογκρέσου, ονόματι Π. Μπ. Πόρτερ, επιτέθηκε στην Τράπεζα από το βήμα του Κογκρέσου, προειδοποιώντας προφητικά ότι αν ανανεωνόταν η Σύμβαση της Τράπεζας, το Κογκρέσο “θα είχε τοποθετήσει στο στήθος του Συντάγματος μια οχιά, που κάποια μέρα θα δάγκωνε στην καρδιά τις ελευθερίες αυτής της χώρας.”

 

Το μέλλον φαινόταν δυσοίωνο για την Τράπεζα. Κάποιοι συγγραφείς αναφέρουν ότι ο Νάθαν Ρόθτσιλντ προειδοποίησε (!!!) ότι οι ΗΠΑ θα βρεθούν μπλεγμένες στον πιο καταστροφικό πόλεμο αν δεν ανανεωνόταν η Σύμβαση της Τράπεζας.

Αλλά αυτή η δήλωση δεν ήταν αρκετή. Οταν καθάρισε η ατμόσφαιρα, η πρόταση νόμου για την ανανέωση της Σύμβασης έχασε για μία μόλις ψήφο στη Βουλή και βρέθηκε σε αδιέξοδο (ισοπαλία) στη Γερουσία. 

 

Τέταρτος Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Τζέιμς Μάντισον και βρισκόταν στη θέση του, στο λευκό Οίκο. Θυμηθείτε ότι ο Μάντισον ήταν ένας “αφοσιωμένος” αντίπαλος της Τράπεζας.

 

Ο Αντιπρόεδρός του, Τζορτζ Κλίντον, έσπασε την ισοπαλία στη Γερουσία και έστειλε την Τράπεζα στη λήθη. 

 

Μέσα σε πέντε μήνες, όπως είχε προαναγγείλει ο Ρόθτσιλντ, η Αγγλία επιτέθηκε στις ΗΠΑ και ξεκίνησε ο πόλεμος του 1812. Οι Βρετανοί όμως ήταν απασχολημένοι ακόμα πολεμώντας τον Ναπολέοντα και ο πόλεμος τελείωσε -κατόπιν συμφωνίας- με ισοπαλία το 1814. 

 

Αν και οι Αργυραμοιβοί βρέθηκαν πρόσκαιρα στο καναβάτσο, κάθε άλλο παρά είχαν ηττηθεί. Τους πήρε μόλις δύο χρόνια για να εμφανίσουν μια τέταρτη ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα και αυτή ήταν μεγαλύτερη και ισχυρότερη από ποτέ. 

 

(από περίπου 52’:16’’ μέχρι το 54’:21’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

12. Η ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (Napoleon’s Rise to Power)

Στο Παρίσι, το 1800, η Τράπεζα της Γαλλίας ήταν οργανωμένη σύμφωνα με τα πρότυπα της Τράπεζας της Αγγλίας. Ο Ναπολέων όμως, αποφάσισε ότι η Γαλλία έπρεπε να απελευθερωθεί από το χρέος και ποτέ δεν εμπιστεύθηκε την Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας. 

 

Ο Ναπολέων διακήρυττε ότι, όταν μια κυβέρνηση εξαρτάται από τα χρήματα των τραπεζιτών, οι τραπεζίτες και όχι οι επικεφαλής της Κυβέρνησης βρίσκονται στην εξουσία:

• “Το χέρι που δίνει είναι πάντα πάνω από το χέρι που δέχεται. Το χρήμα δεν έχει πατρίδα, οι κεφαλαιούχοι δεν είναι πατριώτες και δεν έχουν καμία αρετή, ο μοναδικός τους αντικειμενικός σκοπός είναι το κέρδος.” ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗΣ

Πίσω στην Αμερική, κατέφθανε ανέλπιστη βοήθεια. Το 1800 ο Τόμας Τζέφερσον νίκησε με μικρή διαφορά τον Τζον Ανταμς, και έγινε ο τρίτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. 

 

Το 1803, ο Τζέφερσον και ο Ναπολέων συνήψαν μια συμφωνία. Οι ΗΠΑ θα έδιναν στον Ναπολέοντα 3.000.000 δολάρια σε χρυσό, παίρνοντας ως αντάλλαγμα μια τεράστια εδαφική έκταση δυτικά του ποταμού Μισισιπή. Επρόκειτο για την εξαγορά της Λουϊζιάνα.

 

Με αυτά τα τρία εκατομμύρια δολάρια σε χρυσό, ο Ναπολέων σύντομα προετοίμασε ολόκληρο στρατό και ξεκίνησε την κατάκτηση της Ευρώπης, υποτάσσοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Η Τράπεζα της Αγγλίας γρήγορα κατόρθωσε να του αντιταχθεί και, χρηματοδοτώντας κάθε κράτος που βρισκόταν στο δρόμο του, θέριζε τα κολοσσιαία κέρδη του πολέμου. Η Πρωσία, η Αυστρία, και τελικά η Ρωσία, υπερχρεώθηκαν (στην Τράπεζα της Αγγλίας) σε μια μάταιη προσπάθεια να τον σταματήσουν. 

 

Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν το κύριο σώμα του Γαλλικού στρατού βρισκόταν στη Ρωσία, ο τριαντάχρονος Νάθαν Ρόθτσιλντ, επικεφαλής του παραρτήματος του Λονδίνου της οικογένειας Ρόθτσιλντ, ανέλαβε προσωπικά την πραγματοποίηση ενός ριψοκίνδυνου σχεδίου: Να περάσει λαθραία μέσα από τη Γαλλία ένα φορτίο χρυσού, απαραίτητο για την χρηματοδότηση μιας επίθεσης από την πλευρά της Ισπανίας, με επικεφαλής της επίθεσης τον Δούκα του Ουέλιγκτον.

 

Ο Νάθαν αργότερα περηφανευόταν, σε ένα δείπνο στο Λονδίνο, ότι ήταν η καλύτερη επιχείρηση που είχε κάνει ποτέ. Δεν φανταζόταν ότι θα έφτιαχνε πολύ πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στο κοντινό μέλλον. 

 

Οι επιθέσεις του Ουέλιγκτον από το Νότο και άλλες ήττες, ανάγκασαν τελικά τον Ναπολέοντα να παραιτηθεί και ο Λουδοβίκος 18ος στέφθηκε βασιλιάς. Ο Ναπολέων εξορίστηκε -θεωρητικά για πάντα- στο μικροσκοπικό νησί Ελβα, κοντά στις ιταλικές ακτές.

 

Ενώ ο Ναπολέων βρισκόταν στην εξορία, προσωρινά ηττημένος από την Αγγλία που είχε την οικονομική υποστήριξη των Ρόθτσιλντ, η Αμερική προσπαθούσε να απελευθερωθεί από την Κεντρική της Τράπεζα. 

 

(από περίπου 49’:34’’ μέχρι το 52’:16’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

10. ΤΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ (The Constitutional Convention)

Το 1787 οι αρχηγοί των αποικιών συγκεντρώθηκαν στη Φιλαδέλφεια για να αντικαταστήσουν και τροποποιήσουν τα προβληματικά άρθρα της Χάρτας της Ενωσης. Οπως έχει ήδη αναφερθεί, ο Τόμας Τζέφερσον και ο Τζέιμς Μάντισον, αμετάπειστοι και οι δύο, εναντιώνονταν στη δημιουργία μιας ιδιωτικής κεντρικής Τράπεζας, επειδή είχαν αντιληφθεί τα προβλήματα που δημιούργησε η Τράπεζα της Αγγλίας.

Δεν ήθελαν τίποτε από αυτά και, όπως το έθεσε αργότερα ο Τζέφερσον:

• “Αν ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει ποτέ στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση του νομίσματός του, πρώτα με τον πληθωρισμό και ύστερα με τον αποπληθωρισμό, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις που θα αναπτυχθούν γύρω από αυτές θα αποστερήσουν τον λαό από την περιουσία του, μέχρι που τα παιδιά του θα ξυπνήσουν άστεγα σε μια ήπειρο που κατέκτησαν οι πατεράδες τους.”

Κατά τη διάρκεια της δημόσιας συζήτησης πάνω στο μελλοντικό νομισματικό σύστημα, άλλος ένας από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Γκάβενορ Μόρρις, γνώριζε πολύ καλά τα κίνητρα των ιδιοκτητών της Τράπεζας της Βορείου Αμερικής. Ηταν επικεφαλής της Επιτροπής που συνέταξε το τελικό Σχέδιο του Συντάγματος. Ο Γκ. Μόρρις γνώριζε πολύ καλά τα κίνητρα της Τράπεζας.

Μαζί με το παλιό αφεντικό τους, τον Ρόμπερτ Μόρρις, ο Γκάβενορ Μόρρις και ο Αλεξάντερ Χάμιλτον ήταν οι μόνοι που είχαν παρουσιάσει το αρχικό σχέδιο για την Τράπεζα της Βορείου Αμερικής στο ηπειρωτικό Κογκρέσο κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους της Επανάστασης.

Σε μια επιστολή που έγραψε στον Τζέιμς Μάντισον στις 2 Ιουλίου 1787, αποκάλυψε τί πραγματικά συνέβαινε:

• “Οι πλούσιοι θα παλέψουν για την επικράτηση της κυριαρχίας τους και την υποδούλωση των υπολοίπων. Ετσι κάνουν πάντα και έτσι θέλουν να γίνεται… Το αποτέλεσμα εδώ θα είναι το ίδιο με αλλού, αν δεν τους κρατήσουμε (με τη δύναμη) της κυβέρνησης στο αρμόζον γι αυτούς πεδίο δράσης.”

Παρά την αποσκίρτηση του Γκάβενορ Μόρρις από τις τάξεις της Τράπεζας, ο Χάμιλτον, ο Ρόμπερτ Μόρρις και ο Τόμας Γουάιλλινγκ, μαζί με τους ευρωπαίους τραπεζίτες υποστηρικτές τους, δεν επρόκειτο να υποχωρήσουν.

Κατάφεραν να πείσουν το μεγαλύτερο μέρος των αντιπροσώπων στο Συντακτικό Συνέδριο να μην εγκρίνει στο Κογκρέσο τη δυνατότητα να εκδίδει χαρτονόμισμα.

Οι περισσότεροι αντιπρόσωποι παράπαιαν ακόμα από τον τεράστιο πληθωρισμό, που προκάλεσαν τα χαρτονομίσματα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Είχαν ξεχάσει το πόσο καλά είχε δουλέψει το αποικιακό χαρτονόμισμα πριν τον πόλεμο. Η Τράπεζα της Αγγλίας όμως, δεν το είχε ξεχάσει.

Οι Αργυραμοιβοί δεν δεχόντουσαν την πιθανότητα η Αμερική να εκδώσει το δικό της χαρτονόμισμα ξανά. Ετσι, το Σύνταγμα παραμένει σιωπηλό σε αυτό το σημείο. Αυτό το ελάττωμα άφησε την πόρτα ορθάνοιχτη στους Αργυραμοιβούς, ακριβώς όπως το είχαν αυτοί σχεδιάσει.

 

(από περίπου 42’:21’’ μέχρι το 45’:11’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

9. Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ (The Bank of North America)

Προς το τέλος της Επανάστασης, το Ηπειρωτικό Κογκρέσο συνεδρίασε στην αίθουσα της Ανεξαρτησίας, προσπαθώντας αγωνιωδώς να συγκεντρώσει χρήματα. Το 1781 επέτρεψαν στον Ρόμπερτ Μόρρις, υπεύθυνο των Οικονομικών, να ιδρύσει μια ιδιωτική κεντρική Τράπεζα.

Παρεμπιπτόντως, ο Μόρρις ήταν ένας οικονομικά ευκατάστατος άνθρωπος, που είχε πλουτίσει κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης, εμπορευόμενος πολεμικές προμήθειες.

Η νέα Τράπεζα, η Τράπεζα της Βορείου Αμερικής, σχεδιάστηκε κατά το πρότυπο της Τράπεζας της Αγγλίας. Της επιτρεπόταν να λειτουργεί με ελάχιστα χρηματικά αποθεματικά, δηλαδή να δανείζει χρήματα που δεν είχε και να χρεώνει τόκο γι αυτό. Αν εσείς ή εγώ κάναμε το ίδιο, θα μας καταδίκαζαν για απάτη, που είναι κακούργημα.

Το καταστατικό της Τράπεζας προσκαλούσε ιδιώτες επενδυτές να συμμετάσχουν στο αρχικό κεφάλαιο των 400.000 δολαρίων. Αλλά, όταν ο Ρόμπερτ Μόρρις δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τα χρήματα, χρησιμοποίησε ξεδιάντροπα την πολιτική του επιρροή για να κατατεθεί χρυσός στην Τράπεζα: ο χρυσός που είχε δανείσει η Γαλλία στην Αμερική.

Κατόπιν, δάνεισε αυτά τα χρήματα στον εαυτό του και στους φίλους του, για να τα επανεπενδύσουν στις μετοχές της Τράπεζας. Και, όπως είχε συμβεί με την Τράπεζα της Αγγλίας, δόθηκε στην Τράπεζα Βορείου Αμερικής το μονοπώλιο του εθνικού νομίσματος. Σύντομα, οι κίνδυνοι φάνηκαν ξεκάθαρα. Η αξία του αμερικανικού νομίσματος συνέχισε να πέφτει κι έτσι, τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1785, η σύμβαση με την Τράπεζα δεν ανανεώθηκε.

Ο επικεφαλής της επιτυχούς προσπάθειας να κλείσει η Τράπεζα, ήταν ο Ουίλλιαμ Φίντλεϋ απο την Πενσυλβάνια. Εξήγησε το πρόβλημα της Τράπεζας με τον ακόλουθο τρόπο:

• “Αυτό το ίδρυμα, μη έχοντας άλλη προτεραιότητα από την φιλαργυρία, δεν θα διαφοροποιηθεί ποτέ από το αντικείμενό του… να μονοπωλήσει όλον τον πλούτο, τη δύναμη και την επιρροή του κράτους.”

Οι άνθρωποι που κινούσαν τα νήματα στην Τράπεζα της Βορείου Αμερικής -ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, ο Ρόμπερτ Μόρρις και ο πρόεδρος της Τράπεζας Τόμας Γουάιλλινγκ- δεν το έβαλαν κάτω. Σε έξι μόνον χρόνια αργότερα, ο Χάμιλτον -υπουργός οικονομικών τότε- και ο μέντοράς του Μόρρις δημιούργησαν μια νέα ιδιωτική κεντρική Τράπεζα, μέσω του νέου Κογκρέσου.

Την ονόμασαν “Πρώτη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών” και ο Τόμας Γουάιλλινγκ υπηρέτησε ξανά ως Πρόεδρος αυτής της Τράπεζας. Οι παίκτες ήταν οι ίδιοι, μόνο το όνομα της Τράπεζας είχε αλλάξει. 

(από περίπου 39’:51’’ μέχρι το 42’:21’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

8. Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (The American Revolution)

Στα μέσα του 18ου αιώνα η Βρετανική Αυτοκρατορία πλησίαζε στο απόγειο της δύναμής της σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Βρετανία, από τότε που δημιουργήθηκε η Κεντρική ιδιωτική Τράπεζα της Αγγλίας, είχε συμμετάσχει σε τέσσερις πολέμους στην Ευρώπη. Το κόστος παραήταν υψηλό. Το Βρετανικό Κοινοβούλιο, για να υποστηρίξει οικονομικά αυτούς τους πολέμους, δανείστηκε τεράστια ποσά από την Τράπεζα.

Στα μέσα του 17ου αιώνα, το χρέος της βρετανικής κυβέρνησης έφτανε στο υπερβολικό για την εποχή ποσό των 140.000.000 λιρών. Οπότε, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να ψηφίσει ένα πρόγραμμα αύξησης των δημοσίων εσόδων μέσω των αμερικανικών αποικιών, ώστε να μπορέσει να πληρώσει τους τόκους των δανείων στην Τράπεζα. Ομως, στην Αμερική η κατάσταση ήταν διαφορετική. Η μάστιγα μιας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας δεν είχε χτυπήσει ακόμη.

Εδώ, στη Φιλαδέλφεια, βρίσκεται το κτίριο της Ανεξαρτησίας, όπου υπογράφτηκε η διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και το Σύνταγμα της Αμερικής. Στα μέσα του 17ου αιώνα, η προεπαναστατική Αμερική εξακολουθούσε να είναι σχετικά φτωχή. Υπήρχε μια σοβαρή έλλειψη χρυσών και ασημένιων νομισμάτων για χρήση στο εμπόριο και την αγορά αγαθών. Ετσι, οι πρώτοι αποικιστές αναγκαστικά οδηγήθηκαν σε πειραματισμούς, εκδίδοντας το δικό τους τοπικό χαρτονόμισμα. Μερικοί από αυτούς τους πειραματισμούς στέφθηκαν με επιτυχία.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος υπήρξε από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της έκδοσης αποικιακού νομίσματος. Το 1757 ο Φραγκλίνος στάλθηκε στο Λονδίνο. Κατέληξε να παραμείνει δεκαοκτώ χρόνια, σχεδόν μέχρι την έναρξη της Αμερικανικής Επανάστασης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Αμερικανικές αποικίες άρχισαν να εκδίδουν δικό τους νόμισμα. Ονομάστηκε “αποικιακό πορτοφόλι” (χαρτονόμισμα ανάγκης) και η προσπάθεια ήταν πολύ επιτυχημένη. Το αποικιακό νόμισμα προσέφερε ένα αξιόπιστο μέσο συναλλαγής και ακόμη βοήθησε στη δημιουργία ενός αισθήματος ενότητας ανάμεσα στις αποικίες.

Θυμηθείτε, τα περισσότερα αποικιακά νομίσματα ήταν απλώς χαρτί, αλλά αποτελούσαν ελεύθερο χρέους νόμισμα που είχε εκδοθεί προς το δημόσιο συμφέρον και δεν υποστηριζόταν από την ύπαρξη αποθεματικών χρυσού και αργύρου. Με άλλα λόγια, ήταν ένα “πραγματικό χαρτονόμισμα”, ένα νόμισμα εξουσιοδότησης.

Μια μέρα, οι αξιωματούχοι της Τράπεζας της Αγγλίας ρώτησαν τον Φραγκλίνο πώς μπορούσε να ερμηνεύσει την πρόσφατη οικονομική άνθιση των αποικιών. Χωρίς δισταγμό τους απάντησε:

• “Είναι απλό. Στις αποικίες εκδίδουμε το δικό μας νόμισμα που ονομάζεται “αποικιακό πορτοφόλι”. Εκδίδουμε την κατάλληλη αναλογία που απαιτείται από το εμπόριο και τη βιομηχανία, ώστε να είναι δυνατή η άνετη ανταλλαγή των προϊόντων ανάμεσα στον παραγωγό και στον καταναλωτή.. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δημιουργούμε για μας το δικό μας νόμισμα, ελέγχουμε την αγοραστική του δύναμη και δεν έχουμε να πληρώνουμε σε κανέναν τόκους.”

Αυτό ήταν απλώς κοινή λογική για τον Φραγκλίνο. Μπορείτε όμως να φανταστείτε τον αντίκτυπο που προκάλεσε στην Τράπεζα της Αγγλίας. Η Αμερική είχα ανακαλύψει το μυστικό του χρήματος και αυτό το Τζίνι έπρεπε να επιστρέψει στο μπουκάλι του το συντομότερο δυνατόν. Το αποτέλεσμα ήταν να ψηφίσει το Κοινοβούλιο, επι τροχάδην, το Νόμο του 1764 περί Νομίσματος, ο οποίος απαγόρευε στους αξιωματούχους των αποικιών να εκδίδουν το δικό τους νόμισμα και τους διέταξε να πληρώσουν όλους τους μελλοντικούς φόρους με χρυσά ή αργυρά νομίσματα. Με άλλα λόγια, υποχρέωνε τις αποικίες να ενταχθούν στο πρότυπο του χρυσού και του αργύρου.

Οσοι πιστεύουν ότι ένα πρότυπο χρυσού είναι η λύση για τα σύγχρονα προβλήματα της Αμερικής, ας δουν τι συνέβη στην Αμερική μετά την ψήφιση του Νόμου περί Νομίσματος του 1764. Ο Φραγκλίνος στην αυτοβιογραφία του σημειώνει:

• “Μέσα σε ένα χρόνο βρεθήκαμε στην ανάστροφη κατάσταση, που σήμαινε τον τερματισμό της οικονομικής άνθισης και την απαρχή μιας βαθειάς οικονομικής ύφεσης, που οδήγησε στρατιές ανέργων στους δρόμους των αποικιών.”

Ο Φραγκλίνος ισχυρίζεται ότι αυτή ήταν η κύρια αιτία της Αμερικανικής Επανάστασης. Οπως γράφει στην αυτοβιογραφία του:

• “Οι Αποικίες ευχαρίστως θα είχαν αποδεχτεί έναν μικρό φόρο στο τσάι ή και σε άλλα προϊόντα, αν η Αγγλία δεν τους είχε απαγορεύσει την έκδοση του χαρτονομίσματός τους, που δημιούργησε ανεργία και δυσαρέσκεια. Η ανικανότητα των αποίκων να αποκτήσουν τη δύναμη της έκδοσης των χρημάτων τους σε μόνιμη βάση, απαλλαγμένοι από τα χέρια του Γεωργίου του Γ’ και των διεθνών τραπεζιτών, αποτέλεσε την πρωταρχική και βασική αιτία του Αμερικανικού εμφύλιου πολέμου.”

Την ώρα που ρίχνονται οι πρώτοι πυροβολισμοί στο Λέξιγκτον της Μασαχουσέτης, στις 19 Απριλίου 1775, οι αποικίες είχαν αποστραγγιστεί από χρυσά και αργυρά νομίσματα, εξαιτίας της Βρετανικής φορολογίας. Το αποτέλεσμα ήταν να μην έχει άλλη επιλογή η ηπειρωτική κυβέρνηση, από το να εκδώσει το δικό της χαρτονόμισμα για να στηρίξει οικονομικά τον πόλεμο.

Στην αρχή της Επανάστασης, το Αμερικανικό αποικιακό απόθεμα χρήματος έφτανε τα 12.000.000 δολάρια. Με το τέλος του πολέμου ήταν κοντά στα 500.000.000 δολάρια. Είχε όμως ως αποτέλεσμα ότι το χρήμα ουσιαστικά είχε γίνει άχρηστο. Τα παπούτσια πωλούνταν προς 5.000 δολάρια το ζευγάρι. Το σύστημα του αποικιακού νομίσματος είχε επιτυχία γιατί εκδιδόταν μόνο το απαραίτητο για τη διευκόλυνση του εμπορίου. Οπως παραπονιόταν ο Τζωρτζ Ουάσιγκτον:

• “Μια άμαξα γεμάτη χρήματα μόλις και μετά βίας θα εξαγόραζε μια άμαξα γεμάτη προμήθειες για το στρατό.”

Σήμερα, αυτοί που υποστηρίζουν ένα νόμισμα βασισμένο στον κανόνα του χρυσού, επικεντρώνονται σε αυτή την περίοδο κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, για να αποδείξουν τα κακά του “πραγματικού χαρτονομίσματος”. Αλλά, θυμηθείτε ότι το ίδιο νόμισμα είχε δουλέψει τόσο καλά για είκοσι χρόνια, κατά τη διάρκεια της ειρήνης, ώστε η Τράπεζα της Αγγλίας ζήτησε από το Κοινοβούλιο να το κηρύξει παράνομο.

(από περίπου 33’:10’’ μέχρι το 39’:51’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

7. Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ (σαν παραμύθι)

Βρισκόμαστε στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας στα 1743, πενήντα χρόνια μετά την έναρξη των εργασιών της Τράπεζας της Αγγλίας. 
Ο χρυσοχόος Αμσελ Μωϋσής Μπάουερ (Amschel Moses Bauer) άνοιξε ένα ανταλλακτήριο νομισμάτων μαζί με ένα λογιστικό γραφείο και τοποθέτησε σαν σήμα της επιχείρησης πάνω από την είσοδο των γραφείων ένα ρωμαϊκό αετό πάνω σε μια κόκκινη ασπίδα. 

Η επιχείρηση έγινε γνωστή ως η εταιρεία της Κόκκινης Ασπίδας, Ρόθτσιλντ (Rothschild) στα γερμανικά. Οταν ο γιός του, ο Μάγιερ Αμσελ Μπάουερ, κληρονόμησε την επιχείρηση, αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του σε Ρόθτσιλντ. 

Ο Μάγιερ Ρόθτσιλντ σύντομα ανακάλυψε ότι το να δανείζει χρήματα σε κυβερνήσεις και βασιλείς ήταν πολύ πιο προσοδοφόρο από το να δανείζει σε ιδιώτες. Οχι μόνο ήταν μεγαλύτερο το ποσό του δανείου αλλά ήταν εγγυημένο και εξασφαλισμένο με την είσπραξη των φόρων. 

Ο Μάγιερ Ρότσιλντ είχε πέντε γιους. Τους εκπαίδευσε όλους στις τεχνικές της δημιουργίας χρήματος και της επιδέξιας διαχείρισής του. Κατόπιν, τους έστειλε στις κυριότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης να ανοίξουν υποκαταστήματα της οικογενειακής τραπεζικής επιχείρησης. 

Ο πρώτος γιος του Μάγιερ, ο Αμσελ, έμεινε στη Φραγκφούρτη για τη διαχείριση της γενέθλιας Τράπεζας. Ο δεύτερος γιος του, ο Σολομών (Salomon), στάλθηκε στη Βιέννη. Ο τρίτος γιος του, ο Νάθαν (Nathan), που ήταν εμφανώς πιο έξυπνος, στάλθηκε στα 1798 στο Λονδίνο, σε ηλικία εικοσιενός ετών, εκατό χρόνια μετά την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας. Ο τέταρτος γιος του, ο Κάρολος (Karl), πήγε στη Νάπολη και ο πέμπτος γιος του, ο Ιακώβ (Jacob), και αργότερα (James), ταξίδεψε στο Παρίσι. 

Στα 1785, ο Μάγιερ μετέφερε όλη την οικογένεια σε ένα μεγαλύτερο σπίτι. Ενα πενταόροφο οίκημα που μοιραζόταν με την οικογένεια Σιφφ (Schiff). Το σπίτι αυτό έγινε γνωστό ως το οίκημα της Πράσινης Ασπίδας. Οι Ρόθτσιλντ και οι Σιφφ επρόκειτο να παίξουν κεντρικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή οικονομική ιστορία, σε αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και ολόκληρου του κόσμου. 

Οι Ρόθτσιλντ ξεκίνησαν τη συνεργασία τους με τους ευρωπαίους ευγενείς στο Wilhelmshole, το παλάτι ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Γερμανίας. Στην πραγματικότητα, ο πρίγκηπας Ουίλλιαμ (Prince William) του Hesse-Cassel ήταν ο πλουσιότερος μονάρχης της Ευρώπης. Στην αρχή, οι Ρόθτσιλντ απλώς βοήθησαν τον Ουίλλιαμ να κερδοσκοπήσει με πολύτιμα νομίσματα. Οταν όμως ο Ναπολέων οδήγησε τον πρίγκηπα Ουίλλιαμ στην εξορία, ο Ουίλλιαμ έστειλε 550.000 λίρες Αγγλίας (ένα τεράστιο ποσό χρημάτων για την εποχή, που ισοδυναμεί με εκατοντάδες εκατομμύρια αμερικανικών δολαρίων σήμερα) στον Νάθαν Ρόθτσιλντ στο Λονδίνο, με εντολή να αγοραστούν ομόλογα ή μετοχές (consols) της Βρετανικής κυβέρνησης. 

Ομως, ο Ρόθτσιλντ χρησιμοποίησε τα χρήματα για τους δικούς του σκοπούς. Με τον Ναπολέοντα να λυμαίνεται την Ευρώπη, οι πιθανότητες και οι ευκαιρίες για προσοδοφόρες επενδύσεις σε καιρό πολέμου ήταν σχεδόν απεριόριστες. 

Ο Ουίλλιαμ επέστρεψε στο Wilhelmshole λίγο πριν τη μάχη του Βατερλώ, στα 1815. Κάλεσε τους Ρόθτσιλντ να παρουσιαστούν και απαίτησε την επιστροφή των χρημάτων του. Οι Ρόθτσιλντ επέστρεψαν τα χρήματα του στον Ουίλλιαμ με επιπλέον τόσο 8%, όσο θα του απέδιδαν τα βρετανικά ομόλογα αν η επένδυση είχε γίνει πράγματι σε αυτά. Ομως, οι Ρόθτσιλντ καρπώθηκαν όλα τα κέρδη που απέκτησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποιώντας τα χρήματα του Ουίλλιαμ.

Ο Νάθαν Ρόθτσιλντ περιαυτολογούσε αργότερα, ότι, στα δεκαεπτά χρόνια που βρισκόταν στην Αγγλία, είχε αυξήσει το αρχικό κεφάλαιο των 20.000 λιρών που του είχε δώσει ο πατέρας του, κατά δυόμισι χιλιάδες φορές!

Μέσω της οικογενειακής συνεργασίας τους, οι Τράπεζες των Ρόθτσιλντ σύντομα γνώρισαν απίστευτη οικονομική άνθιση. Γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα κυριαρχούσαν σε ολόκληρη την Ευρώπη και φυσικά ήταν η πλουσιότερη οικογένεια στον κόσμο. Αυτοί χρηματοδότησαν τον Σέσιλ Ρόουντς (Cecil Rhodes) παρέχοντάς του τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα μονοπώλιο που ελέγχει τα κοιτάσματα χρυσού και τα διαμάντια της Νοτίου Αφρικής. Στην Αμερική, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, χρηματοδότησαν τους Χέρμανς (Hermans) σιδηροδρόμους, τους Βαν Ντερ Μπιλτ (Van Der Bilt) στους σιδηροδρόμους και στον τύπο, και τους Κάρνεγκι (Carnegie) στη βιομηχανία χάλυβα.

Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο J. P. Morgan θεωρούνταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική, αλλά μετά τον θάνατό του αποκαλύφθηκε πως ήταν απλώς ένας αξιωματικός στην υπηρεσία των Ρόθτσιλντ. Οταν κοινοποιήθηκε η διαθήκη του Μόργκαν, φανερώθηκε ότι του ανήκε μόνον το 19% των εταιρειών J. P. Morgan. 

Το 1850 κυκλοφορούσε η φήμη ότι ο Ιακώβ (ή James) Ρόθτσιλντ, διάδοχος του Γαλλικού Οίκου του οικογενειακού δέντρου των Ρόθτσιλντ, είχε περιουσία αξίας 600.000.000 γαλλικών φράγκων. Εκατόν πενήντα εκατομμύρια περισσότερα από όσα είχαν όλοι οι άλλοι τραπεζίτες μαζί. Ο Ιακώβ κατασκεύασε τη φημισμένη του έπαυλη, που ονομαζόταν Ferrietes, τριάντα χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Παρισιού. 

Ο Γουλιέλμος ο Α’ (Wilhelm I) όταν την αντίκρυσε αναφώνησε: “Οι βασιλείς δεν μπορούν να αντέξουν ένα τέτοιο κόστος. Μόνο σε έναν Ρόθτσιλντ μπορεί να ανήκει”. Κάποιος Γάλλος, σχολίασε την οικογένεια Ρόθτσιλντ με αυτόν τον τρόπο: “Υπάρχει μόνο μία δύναμη στην Ευρώπη και αυτή είναι οι Ρόθτσιλντ”.

Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι η δεσπόζουσα θέση των Ρόθτσιλντ στον οικονομικό κόσμο της Ευρώπης έχει αλλάξει. 

(από περίπου 27’:45’’ μέχρι το 33’:10’’)

The Money Masters Greek Subtitles

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

περί ESM και συμπτώσεων

Αυτό ήταν το τελευταίο ποστ πριν την κατάρρευση του πισι μου στις 11/11/2011: ESM: Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης ή Υποδούλωσης; (ανέβηκε στις 10/11/2011)

Μετά απο αυτόν τον προβληματισμό.. έπεσε μαύρο! ..και όχι μονάχα στην οθόνη.. σμπαραλιάστηκαν όλα λέμε. Σύμπτωση; ίσως.. Πολύ σατανική σύμπτωση όμως, ετσι;

Απολογισμός - Ισολογισμός

Αγαπημένη μου Πατρίδα,
οφείλω να επικοινωνήσω μαζί σου δημοσίως, επειδή (λένε πως) έχεις την ανάγκη μου. Ευχαρίστως να σου προσφέρω τα δυο μου πόδια όπως έκανε ο πατέρας μου, ή τα δυο μου μάτια όπως έκανε ο θείος μου, ή και τη ζωή μου ακόμα όπως έκανε ο παπούς μου, αλλά δεν καταλαβαίνω αυτό που (λένε ότι) μού ζητάς: χρήματα.

 

Ηδη, έχω πληρώσει πάρα πολλά μέχρι σήμερα. Η σύνταξη που είχα δικαίωμα να λαβαίνω σύμφωνα με όσα -πολλά!- πλήρωνα επί 35 χρόνια, έχει γίνει λιγότερη από μισή. Η νοσηλεία αγαπημένων προσώπων μού κόστισε μια μικρή περιουσία, αν και υπήρχε (τότε, πριν 10 και βάλε χρόνια) αλώβητο το ασφαλιστικό σύστημα Υγείας. Τα παιδιά μου τα σπούδασα ξοδεύοντας για διαμονή σε άλλη πόλη, μια και κάποιοι προστατευόμενοι των κυβερνητών σου καταπάτησαν το δικαίωμά μου να τύχω ευνοϊκών ρυθμίσεων όσον αφορά μετεγγραφές ή διαμονή σε φοιτητικές εστίες. Αγαπημένη μου Πατρίδα, ήδη έχω δώσει πάρα πολλά και, όπως μπορείς να καταλάβεις, δεν έχω να δώσω άλλα, εκτός αν σε βοηθούσε σε κάτι η πλήρης εξαθλίωσή μου.

Δυστυχώς, δεν έχω αυτοκίνητο ώστε να μετακομίσω και να ζω μέσα σε αυτό όπως κάνουν αρκετοί συμπολίτες μου. Ούτε σπίτι απέκτησα, ώστε να το πουλήσω, ούτε κάτι τι άλλο που να αξίζει σε χρήμα.

Αν ήμουν σίγουρη ότι τα χρήματα που ζητάς θα χρησιμοποιηθούν προς όφελός σου, θα έκανα ίσως την αβαρία να κόψω δέκα γεύματα το μήνα για να σε εξυπηρετήσω. Επειδή όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη, βλέποντας ότι όσα χρήματα λαβαίνεις βρίσκουν το δρόμο προς τις ίδιες ξεχειλισμένες τσέπες όπου έμπαιναν ίσαμε τώρα, αρνούμαι την "εξυπηρέτηση".

Αγαπημένη μου Πατρίδα, εσύ με καταλαβαίνεις, για τούτο και σού γράφω. Απάλλαξέ με όσο γίνεται συντομότερα από τη φοβερή κλίκα που (θέλει να) ονομάζεται "κυβέρνηση όλων των ελλήνων" γιατί -το ξέρεις οπωσδήποτε, φαντάζομαι- αυτοί μόνο τις τσέπες τους και τις τσέπες των (ντόπιων και ξένων) φίλων τους προσέχουν μη τυχόν χάσουν κάνα σέντσι.

Απάλλαξέ με γρήγορα και σού υπόσχομαι να ζήσω στα παγκάκια, να ζητιανέψω αν χρειαστεί, να ζω με ξεροκόμματα, μέχρι να ισιώσεις το κορμί σου και να με αγκαλιάσεις ξανά.

 

Με τιμή, (το μόνο που μού έμεινε είναι η τιμή)

Ροδιά Μίξερ
_______________________________
ΣΗΜ. γράφτηκε στο γόνατο στις 5/7/2013

30/11/2012 - O Aλ. Τσίπρας στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη

Μεταφέρω τα σχετικά βιντεάκια:

O Aλ. Τσίπρας στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, 1ο μέρος 

 

O Aλ. Τσίπρας στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, 2ο μέρος 

  O Aλ. Τσίπρας στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, 3ο μέρος 

 

O Aλ. Τσίπρας στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, 4ο μέρος

Τα υπόλοιπα θα τα βρείτε εδώ: http://www.youtube.com/user/leftgrvideos

καλή ακρόαση:)

Γενοκτονία soft

 Ο ορισμός του αποτρόπαιου "φαινομένου" της γενοκτονίας βρίσκεται εδω μαζί με πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες και παραδείγματα. Μεταξύ άλλων, διαβάζω:

"Με αυτόν τον όρο αποδίδεται κυριολεκτικά η από τους αρχαιότατους χρόνους υφιστάμενη έννοια και ακριβέστερα ένα από τα αρχαιότερα μαζικά εγκλήματα που αποβλέπουν στη συστηματική, με βίαια ως επί το πλείστον μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο. Η γενοκτονία μπορεί να επιδιωχθεί είτε με σειρά ομαδικών φόνων, όλων ή σχεδόν όλων των μελών μιας φυλής, είτε με συστηματική εξασθένιση αυτής (με διάφορα μέσα) μέχρι τη βαθμιαία εξάλειψή της φυλής."

 Αυτή τη συμπαντική στιγμή, οι έλληνες υφιστάμεθα μια γενοκτονία γλυκειά και απαλή, χωρίς ζάχαρη και συντηρητικά. Ενεκα η υγιεινή διατροφή, έγινε κι αυτή προϊόν σοφτ και λάιτ.

Αν η γενοκτονία αυτή είναι τυχαία ή σχεδιασμένη.. αν αποτελεί εκβιασμό από τους δανειστές προς τους δανειολήπτες (και μπαταχτσήδες) εξουσιαστές της χώρας  μας.. αυτό δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη είναι ότι αποκλείεται να μάς λυπηθούν όσοι μάς πρόδωσαν και συνεχίζουν να μάς εξαπατούν. Βρήκαν το μήνα που θρέφει τους έντεκα, όπως λέει κι η παροιμία. Δουλεύουμε για να τρώνε. Πληρώνουμε φόρους για να τρώνε. Καταβάλλουμε εισφορές για να τρώνε.

Κι αν μας λυπηθούν οι δανειστές, υπάρχει ο κίνδυνος οι προστάτες/εξουσιαστές μας να κρυφτούν πίσω από τη δική μας εξαθλίωση και να φάνε κι άλλα.

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, είναι σαν να μάς έβαλε ενέχυρο το σύστημα των εξουσιαστών της χώρας μας.. σαν να βούταγαν τα λεφτά των συνευρωπαίων έχοντας "ακουμπήσει" στον πάγκο του ενεχυροδανειστηρίου της Ε.Ε. τις ζωές μας...

Και τώρα που έφτασε η ώρα της εξόφλησης, είμαστε αναγκασμένοι να ξεγυμνώσουμε τα κόκκαλά μας και να τα προσφέρουμε. Πού αλλού οδηγούν οι δρόμοι -ο μονόδρομος, όπου αναγκαστικά (κατά τους εξουσιαστές) περπατάμε- εκτός από το θάνατο; Τον πραγματικό θάνατο, εννοείται.. ένα θάνατο εξεφτελιστικό, μέσα στην απουσία κάθε κατάκτησης ανθρωπιστικού πολιτισμού... Ποιος θέλει να καταστρέψει τις κοινωνίες των ανθρώπων;..

Αλλωνών είναι αυτός ο πόλεμος αδέρφια! Καμμιά ιδέα για να σωθούμε; Καμμιά ιδέα ρίξε καλέ/ή μου αναγνώστη/τρια..

Αντιστέκομαι να προσαρμοστώ σε αυτή την εικόνα!!!

______________________
Α! στη χθεσινή εκπομπή της ΕΤ-3 "Λαβύρινθος" ο κ. Καράογλου αναρωτήθηκε:

  "Τί θέλουμε; Θέλουμε να ματώσουμε για να βγούμε από την κρίση ή να παραδοθούμε; "

 Αυτό κι αν είναι διαστρέβλωση!!! Τί λε ρε αδερφέ; Αφού τραβάμε όσα τραβάμε, επειδή ακριβώς παραδοθήκαμε... Ελεος πια!!! Κάνω λάθος πάλι;..

περί παραλόγου ομιλία Ευάγγελου Παπαχρήστου, 16/11/2011

http://www.youtube.com/watch?v=uSakgiJ3_Xs&feature=colike

Ευάγγελος Καλλίμαχου Παπαχρήστος, βουλευτής Ν. Πρέβεζας, 2004 και 2007.
Επάγγελμα: Οικονομολόγος
Σπουδές: Οικονομολόγος με ερευνητική και διδακτική εμπειρία, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Essex με Master στα Οικονομικά και επιπλέον μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών της Μόσχας.
κλπ

κυνηγώντας το μυαλό!

Ο κατηφορικός δρόμος του αναλογικού (πραγματικού, απτού) νομίσματος στον άυλο χώρο των αγορών δεν οδηγεί πουθενά. Η πολιτική τυπώματος νομισμάτων οδηγεί στο αδιέξοδο καταστροφής του πλανήτη. Ακόμα κι αν όλα τα δάση γίνουν χαρτί, δεν αρκούν να τυπώσουν χαρτονομίσματα, όλο το χαρτί να ανακυκλωθεί και πάλι δεν θά'ναι αρκετό! Αντί λοιπόν οι κεντρικές τράπεζες να οδηγούνται στο τύπωμα νομισμάτων για να "καλύψουν" τις αγορές (τη ζήτηση των αγορών, τις απαιτήσεις των αγορών) καλύτερα είναι ίσως να επιβληθεί κάποιος τρόπος ελέγχου των αγορών και, επειδή όμως οι τράπεζες είναι απολύτως εξαρτημένες από τις αγορές και τις λειτουργίες τους, τον έλεγχο των αγορών καλό είναι να τον ασκήσουν οι πολιτικές κυβερνήσεις του πλανήτη. Χρειάζεται νέα πολιτική ματιά και όχι οικονομικίστικα κόλπα.

Η στάση της Γερμανίας απέναντι στο πρόβλημα μοιάζει με τη στάση του υποψήφιου θύματος μπροστά στο βιαστή του, στο βιαστή που το ίδιο το θύμα έμπασε στο σπίτι του ανοίγοντάς του ευγενικά την πόρτα: αποκαλύπτει όλο και περισσότερα θέλγητρα, νομίζοντας ότι έτσι θα χορτάσει τις ορέξεις του βιαστή και θα αποφύγει το βιασμό, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι με αυτό τον τρόπο του ανοίγει όλο και περισσότερο την όρεξη.

Εξω το ΔΝΤ από την Ευρώπη! Τώρα!

Το ύπουλο σχέδιο των ΗΠΑ (του δολαρίου των ΗΠΑ συγκεκριμένα) να εισβάλλει και να καταβροχθίσει το ευρώ (και την Ευρώπη ολόκληρη) μέσω μιας ανίερης -μη συμφωνημένης- "ένωσης", πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους ευρωπαϊκούς λαούς και από τους κυβερνήτες τους. Η αναμενόμενη εδώ και χρόνια πτώση του δολαρίου μοιάζει με καράβι που παρασέρνει στο βούλιαγμά του όλα τα πράγματα (ανθρώπους, πλοία) που το περιβάλλουν. Αν θέλει το ευρώ να σταθεί στην επιφάνεια, πρέπει να αυξήσει την απόσταση από το καταβυθιζόμενο νόμισμα -το δολάριο- και όχι να τείνει να ενωθεί μαζί του με προξενητή το ΔΝΤ.

Εφόσον καταρρέουν τα "ισχυρά" νομίσματα, θα ακολουθήσουν σύντομα και όλα τα υπόλοιπα, όλο το νομισματικό σύστημα του πλανήτη θα καταρρεύσει, και οι συναλλαγές θα γίνονται με τρόπο άυλο, οι αγορές θα γίνουν παντοδύναμες και θα αποκτήσουν απόλυτη εξουσία, ελέγχοντας τον πλούτο αλλά και τον άνθρωπο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Η πολιτική εξουσία θα είναι διακοσμητική, απλός διεκπεραιωτής των εντολών των χρηματιστηρίων, των εταιρειών αξιολόγησης και των γραφείων στοιχημάτων, θέτοντας στη διάθεσή τους τα πάντα όλα: παραγωγή, πλουτοπαραγωγικές πηγές, έμψυχο και άψυχο "υλικό".

Το πλάσμα άνθρωπος και οι αξίες του θα γίνουν αντικείμενα υποκείμενα στην παραγωγή πλούτου, μαζί με τα ορυκτά π.χ. και τα βιομηχανικά προϊόντα. Θα είναι σαν να παράγονται άνθρωποι για να τρώνε τον εαυτό τους!

Υπάρχει ακόμα χρόνος αναχαίτισης αυτής της νοσηρής πορείας. Στοπ τώρα στην υποταγή στις ορέξεις των αγορών. Ελεγχος των αγορών τώρα! Με νόμους που θα τηρηθούν στο ακέραιο. Σφράγισμα των "γραφείων" του οικονομικού φασισμού, έστω και αν αυτό εκλαμβάνεται από μερικούς ονειροπόλους ως "στέρηση της ελευθερίας". Δεν τίθεται καν θέμα ελευθερίας σε έναν επίδοξο βιαστή της.

Πρακτικά, ίσως θα πρέπει να κλείσουν τα χρηματιστήρια των χωρών της Ε.Ε. (ή και άλλων ή και μακάρι όλων των χωρών του πλανήτη) με ταυτόχρονο μηδενισμό του χρέους, να πάψει να είναι το χρέος η βάσξ του σημερινού χρήματος. Επίσης, αναδιανομή του πλούτου με τον καλύτερο δυνατό τρόποσύμφωνα με τις ανθρώπινες απαιτήσεις: υγεία, παιδεία, διατροφή, ένδυση, παροχές, κλπ. Να περιοριστεί -μακάρι και να εξαφανιστεί- η ανισότητα που έφερε τα πράγματα ως εδώ.

Να αποτελέσει η Ευρωπαϊκή Ενωση ένα φάρο πολιτισμού, ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση και όχι ένα ακόμα εξαθλιωμένο θύμα, όπως οδγείται σήμερα να γίνει.

Αν όλα αυτά θεωρηθούν ουτοπία, σκέψου μόνο πόσο ουτοπία είναι ο κόσμος όπου οδηγούμαστε, όπου το "ου τόπος" θα είναι η νέα πραγματικότητα.

Το γενικό σκεπτικό συνοπτικά: Αντί να (προσπαθούμε να) βρούμε τρόπους εξευμενισμού των αγορών, να στεόλουμε τις αγορές... ες κόρακας!
________________________
ΣΗΜ.1. επειδή κοντεύω να φτάσω στη φάση να κυνηγάω το μυαλό μου και να κινδυνεύω να μη το βρίσκω, παίρνω άδεια από τη σημαία του διαδικτύου, να λείψω τουλάχιστον εξήντα μέρες μήπως και καταφέρω να δω τα πράγματα ανεπηρρέαστη.
ΣΗΜ.2. Ελλάς Ελλήνων Εξαθλιωμένων = 3Ε
ΣΗΜ.3. πολίτης = αλάτι (λιώνει χωρίς να γνωρίζει ποιος/τίνος το φαγητό νοστιμίζει)
ΣΗΜ.4. Το λυκόφως των αρχηγών
ΣΗΜ.5. Σκέψεις για την αποσυμπίεση του χρόνου...

ESM: Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης ή Υποδούλωσης;

Ξέρεις τί είναι αυτός ο Μόνιμος Μηχανισμός Στήριξης, ο ESM, ο οποίος θα σώσει (υποτίθεται, έτσι λένε οι ηγέτες της ΕΕ) τους ευρωπαϊκούς λαούς; Σε ενημέρωσε κάποιος από αυτούς που κυβερνούν τη χώρα σου, που μετέχουν στη κυβέρνηση, που είναι βουλευτές κυβερνητικών ή/και άλλων κομμάτων; Ποιος επεξεργάστηκε τα άρθρα που ορίζουν το μηχανισμό αυτόν; Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις ή οι διορισμένοι χαρτογιακάδες της Κομισιόν; Είναι αυτή η δουλειά τους; Τους πληρώνεις με τους φόρους σου για να σκαρώνουν παρόμοια τερατουργήματα; Οι κυβερνήτες των κρατών μελών τί κάνουν; Γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση; Αν ναι, συμφωνούν;

Φυσικά και συμφωνούν. Τώρα που το σκέφτομαι, τόσο βεβαιώνομαι για το πλαστό της "κρίσης" του ευρώ, αλλά, ακόμα και αν είναι αληθινή, την εκμεταλλεύτηκαν μερικοί διεστραμμένοι εγκέφαλοι και με κλειδί την "κρίση" αυτή προσπαθούν να πασσάρουν αυτό τον υποτιθέμενο υποστηρικτικό μηχανισμό και μάλιστα γρήγορα γρήγορα πριν προφτάσουν οι λαοί της Ευρώπης να αντιδράσουν.

Η αίσθησή μου είναι (γράφω "αίσθηση" επειδή δεν έχω στοιχεία, δεν ενημερώθηκα σχετικά, όλα κρατιούνται επτασφράγιστα μυστικά, εξ ού και συνομωσία των ελιτ) η αίσθησή μου είναι λοιπόν ότι θέλουν (ποιοι; τα μέλη της αφρόκρεμας του 1% βέβαια, που εμεις οι του 99% την κάναμε αφρόκρεμα με τα μυαλά και τα χέρια και την ψήφο μας φυσικά) να συγκεντρώσουν όλο τον πλούτο, όλων των κρατών μελών της Ευρώπης, και κατόπιν να δίνουν ανάσες στους ανθρώπους με το σταγονόμετρο. Να αποκτήσουν πλήρη έλεγχο στις περιουσίες των πατρίδων μας, αλλά και στις ζωές μας.

TREATY
ESTABLISHING THE EUROPEAN STABILITY MECHANISM (ESM)
BETWEEN THE KINGDOM OF BELGIUM, THE FEDERAL REPUBLIC OF GERMANY, THE REPUBLIC OF ESTHONIA, IRELAND, THE HELLENIC REPUBLIC, THE KINGDOM OF SPAIN, THE FRENCH REPUBLIC, THE ITALIAN REPUBLIC, THE REPUBLIC OF CYPRUS, THE GRAND DUCHY OF LYXENBOURG, MALTA, THE KINGDOM OF THE NEDERLANDS, THE REPUBLIC OF AUSTRIA, THE PORTUGUESE REPUBLIC, THE REPUBLIC OF SLOVENIA, THE SLOVAK REPUBLIC, THE REPUBLIC OF FINLAND

http://www.youtube.com/watch?v=n6jeIwFld3Q&feature=colike

Uploaded by antinemecis on Nov 9, 2011

Συνοδεύουν το βίντεο:
Η επιμονή διάσωσης του Ευρώ και η πάση θυσία να προλάβουν να οργανώσουν το μόνιμο μηχανισμό στήριξης (ESM) για τη "σωτηρία" των ευρωπαϊκών λαών, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τεράστιο κόλπο λεηλασίας που στήνεται στις πλάτες όλων μας!
Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ή Ευρωπαϊκός ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ;
Δείτε το αποκαλυπτικό βίντεο!!!

Για ελληνικούς υπότιτλους και ρύθμιση υποτίτλων πατήστε "cc"

Μεταφέρω το κείμενο:

Charles Dalara vs Αλέκος Αλαβάνος - σημειώσατε 2

Μεταμεσονύκτια σύγκρουση εκτός ελληνικού εδάφους έγινε τα ξημερώματα μεταξύ του Προέδρου του ΙΙF (International Institute of Finance) και εκπροσώπου των τραπεζών στις διαπραγματεύσεις για τα ελληνικά ομόλογα Charles Dalara και του Αλέκου Αλαβάνου από το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Συμμετείχαν και οι δύο σε συζήτηση για τις τελευταίες εξελίξεις για το ελληνικό χρέος στη νυκτερινή πολιτική εκπομπή του BBC2 "Newsnight".

Η παρέμβαση του Ch. Dalara στη βάση ότι η απόφαση της ηγεσίας της Ευρωζώνης είναι μια θυσία των τραπεζών και άλλων επενδυτικών ιδρυμάτων υπέρ του ελληνικού λαού, είναι πολύ πιο φιλική προς την Ελλάδα από το προηγούμενο πρόγραμμα και ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δεν πρέπει να δημιουργήσει αστάθεια στις διεθνείς αγορές με το δημοψήφισμα.

Ο Α. Αλαβάνος είπε προς τους βρετανούς τηλεθεατές ότι "πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι η Μέρκελ, ο Παπανδρέου είναι αχυράνθρωπος", ότι "ζούμε την αρχή του τέλους της εποχής όπου η Ελλάδα υποβαθμίσθηκε από ανεξάρτητη χώρα σε μεταμοντέρνα αποικία επί ευρωπαϊκού εδάφους", ότι "η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης οδηγεί σε επιδείνωση μιας ήδη παγωμένης οικονομίας και μιας διαλυμένης κοινωνίας και πρέπει να ανατραπεί".

Εντύπωση έκανε η τελευταία ερώτηση του παρουσιαστή του "Newsnight" προς τον Α. Αλαβάνο "αν επίκειται στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα" στην οποία αυτός απάντησε ότι "ο "νέος παράγοντας είναι η εμφάνιση του ελληνικού λαού ως πολιτικού υποκειμένου που απελευθερώνει τις πολιτικές εξελίξεις και, ελπίζω, θα αποκαταστήσει και μια δημοκρατία σε βάθος στην Ελλάδα".

Αθήνα, 2/11/2011
______________________
ΣΗΜ. ενημέρωση απο το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής με τίτλο "ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΛΑΒΑΝΟΥ - ΝΤΑΛΑΡΑ"

Συνέντευξη Γ. Παπανδρέου, 27 Οκτώβρη 2011 ~5:00 π.μ.

Συνέντευξη Γ. Παπανδρέου, 27 Οκτώβρη 2011 ~5:00 π.μ.

Χωρίς κανένα δικό μου σχόλιο, μεταφέρω ακριβώς τη συνέντευξη του κ. πρωθυπουργού, όπως ακούστηκε σήμερα το ξημέρωμα από το κανάλι της ΝΕΤ :


- Λειτουργεί το μικρόφωνο; μάλλον δεν λειτουργεί. Τώρα λειτουργεί; Ωραία. Λοιπόν, μπορούμε να πούμε στην κυριολεξία ότι μια καινούργια μέρα ξημερώνει.. ας ελπίσουμε ότι αυτή η καινούργια μέρα είναι μια καινούργια μέρα και για την Ευρώπη και για την Ελλάδα, καλύτερη από αυτά που έχουμε περάσει τον τελευταίο καιρό.

Θά'θελα πρώτ' απ' όλα να ευχαριστήσω όλους τους έλληνες και ελληνίδες για τις θυσίες τους, που έδωσαν με τις θυσίες αυτές τη δυνατότητα να παραστούμε.. να παραστεί η Ελλάδα στη σημερινή -χθεσινή, αν θέλετε- σύνοδο και να διαπραγματευθούμε, με ισχυρό εργαλείο/όπλο την αξιοπιστία μας, την ελάφρυνση του πιο σημαντικού βάρους, αυτό που κουβαλάμε όλοι μας από το παρελθόν: την υπερχρέωση της πατρίδας μας, της χώρας μας.
Χωρίς τη δική τους συγκλονιστική προσπάθεια, όλων των ελλήνων, όλ' αυτά θά'χαν τελειώσει από πέρυσι το Μάιο, δηλαδή.. (κι αυτό μη το ξεχνάμε ποτέ) αν δεν είχαμε κάνει τίποτα δεν θά'μασταν εδώ σήμερα, θά'χαμε χρεοκοπήσει από πέρσι το Μάιο κι αυτό θά'χε τραγικές συνέπειες, θά'καναν πολύ δύσκολη την κατάσταση που ζούμε, ακόμα πιο δύσκολη από σήμερα.. από τη σημερινή, θα φανταζόταν η σημερινή κατάσταση ιδανική μπροστά στο τί θα ζούσαμε. Η χώρα θα είχε λυγίσει κάτω απ' το βάρος της υπερχρέωσης που κληρονομήσαμε.

Αποφύγαμε λοιπόν αυτό το θανάσιμο κίνδυνο, και μόνο που βρισκόμαστε σήμερα εδώ είναι επίτευγμα, επίτευγμα όλων των ελλήνων. Μην το ξεχνάμε αυτό ποτέ.